33-ე თავი

_შენ დას რა ხელი ჰქონია! ამის ხელში, კიდევ კარგ დღეში ყოფილხარ...-იცინის ბექა. ოთხივე პლაჟზე ვართ.
_რომ ვიცი, რა ხელიც აქვს, მაგიტო მიგიღე ასე, დამატებისთვის შემეცოდე...-სანდრომაც გაიცინა. ისე ამბობს, ვითომ ძაან მოერეოდა!
_ერთი კვირა გავიდა იმის მერე და ახლაც არ მავიწყდება, მწარე ხელის გემო.
_ჰოდა, ჯობია ჭკვიანად იყო, თორემ უკვე ხელები მექავება,-დავცინე.
_აი, ჭკვიანად ვარ! ხომ ხედავ? თოჯინასავით ვარ, სადაც დამსვავ, ადექიო სანამ არ მეტყვი, ვზივარ ჭკვიანად...-ამის თქმა იყო და ქვიშიდან წამოხტა, ხელი დამავლო და ხელში აყვანილი მიმარბენინა ზღვასთან.
_დამსვი, დამსვი!-ავწივლდი, თან ვიცინივართ. უფრო და უფრო ღრმად შევიდა წყალში. ტალღები სასიამოვნოდ გველამუნება.
_გაგიშვა?-თბილად მეკითხება. წყლით დანამულ სახეზე მზის სხივები დათამაშებს და გული სიხარულით, სიყვარულით და ბედის მიმართ მადლიერებით მევსება.
_არა...-ვუჩურჩულე ხავერდოვანი ხმით. თვალები დავხუჭე და ტუჩებზე შევეხე ტუჩებით. ორივე გავირინდეთ და...
_მოგკლააააავ!-ამის დაყვირებაღა მოვასწარი. ზურამ ხელი გამიშვა და წყალში ჩავვარდი. მარილიანი წყალი ვყლაპე! მისთვის არ იყო მაღალი წყალი, მე კი მფარავდა. იმანაც ჩამოყვინთა და წყალში მაკოცა ტუჩებზე. ხელი ვკარი და ამოვყვინთე. თავზე დავაწექი ხელებით, ჩემი ჭკუით ვაყურყუმალავებდი, მაგრამ იმას მე მოვერეოდი?! საბოლოოდ ისევ მე აღმოვჩნდი წყლაში. ხელი მომკიდა და წყლის ზედაპირზე ამომათრია.
_დამპალო!-გავიბუსხე და თმები უკან გადავიწიე.
_გმადლობ, მეც მიყვარხარ!-შემომღიმა და ცხვირზე მაკოცა.
_ნაპირზე გამიყვანე...-ვთხოვე, თან მხარზე ვეკიდებოდი.
_ძალიან ძალიან გინდა?-მეთამაშება. საწყალი სახე მივიღე, წამწამები ავუფახულე და ისე დავუქნიე თავი, მაგრამ არ გაჭრა.
_აბა, შემეხვეწე...
_რა ვქნა, რა ვქნაა?-აღვშფოთდი.
_კარგი, მაშინ მაკოცე...-შემომაპარა.
_კარგი. თვალები დახუჭე და მოდუნდი...-უცებ დამემორჩილა ტკბილი პრიზის მოლოდინში.
_ნუ ხარ დაძაბული...-ვუთხარი ყოველი შემთხვევისთვის. მერე მთელი ძალით ვკარი ხელი, წყალში ჩავაყვინთინე და ნაპირისკენ გავცურე. ესეც ასე! ხერხი სჯობია ღონესაო! მალევე ამოყვინთა და დამეწია.
_თუ ცურვა იცოდი, ვერ მითხარი?
_რატომ უნდა მეთქვა?
_აბა, მხარზე რაღას მეკონწიალებოდი?
_მჭირს წყალზე გაჩერება და იმიტომ. წყალს ნუ მასხავ, თორემ დავიხრ...-ძალა გამომეცალა და ჩავვარდი წყალში, მაგრამ თურმე უკვე თავთხელ წყალში ვიყავით გამოსული და ისე დაბალ წყალში ვფართხალებდი, რომ ჩავარდნისას პირი ქვიშით ამომევსო.
_სულ შენი ბრალია ყველაფერი!-გაბრაზებულმა ვუთხარი ზურას, როცა პლაჟზე ჩვენს პირსახოცებზე დავებერტყეთ.
_ქვიშიანიც კი ლამაზი ხარ. ნუ იბუტები რა... მართალია, ძალიან გიხდება გაბუტვა, მაგრამ არ მიყვარს ცუდ ხასიათზე რომ ხარ...-გულაღმა დაწვა, თან ჩემსკენ აპარებდა თვალს.-რას აკეთებ?-გაუკვირდა, როცა დაინახა, რომ ზღვის ჩანთიდან ჩემი მოკლე სარაფანი ამოვიღე.-კარგი რა... რაზე მიბრაზდები, არ გრცხვენია?-ისეთი საყვარელი სახე ჰქონდა და ისე დაფეთებული წამოჯდა ამის თქმისას... როგორ შემეძლო გავბრაზებოდი?
_გიბრაზდები კი არა, მშია...-ჩავიბურტყუნე და ჩამეცინა, ღიმილის დასამალად სარაფანი ჩამოვიცვი თავზე, რომელიც სველ ტანზე ამეკრო.
_გშია?-გამოცოცხლდა. ფეხზე წამოხტა და სველ, მუხლამდე სიგრძის საბანაო შორტზე თეთრი მაისური გადაიცვა. მერე ხელი გამომიწოდა და წამომაყენა. სანდროს და სალის ხელის დაქნევით ვანიშნეთ, რომ მივდიოდით. ძლივს მივახვედრეთ, ზღვაში ჭყუმპალაობდნენ და სად ეცალათ ჩვენთვის.
_ნეტა, მაგ მაისურში არ გცხელა?-ვკითხე, როცა პლაჟიდან კიბით ამოვედით და სარაფნის ჩამოწეული ბრეტელი გამისწორა.
_ტყუილად მეჩალიჩები, მაინც არ გავიხდი!-დამეჭყანა.
_თუ არც რა...-ენა გამოვუყავი.
_ჩემი კუნთები სხვამ რატომ უნდა ნახოს?-მისმა სერიოზულმა ტონმა მომახედა. ორივემ გავიცინეთ.
_რა ბოთე ხარ რა!-მივეხმატკბილე.
_სად ვჭამოთ?
_შენ გემოვნებას ვენდობი,-ხელი შევახე ხელზე რომ ჩამეკიდებინა. თითებზე მისი სამაჯური მომხვდა.-ეს რა მაგარი რამე გიკეთია... ნეტავ საიდან გაქვს?-ირონიულად ვკითხე, რადგან მეთვითონ ვაჩუქე ჩვენი შერიგების მეორე დღეს. ხელიდან შევხსენი.
_ჰო... ერთმა საყვარელმა გოგომ მაჩუქა... ისეთი საყვარელი, რომ შენც შეგიყვარდებოდა, რომ იცნობდე...-გაიცინა.
_აჰ... მასე, არა? ნუ მაეჭვიანებ შენ! მორჩა, ჩემია ეს!-ზურგსუკან წავიღე ხელი, რომელშიც სამაჯური მეკავა.
_დამიბრუნე ახლავე!-ყასიდად გამიბრაზდა.-ჩემია ეგ, ჩემმა ერთადერთმა სიყვარულმა მაჩუქა...-წასართმევად გამოიწია, მე უკან-უკან წავედი, თან ცბიერი ღიმილით ვუყურებდი.
_არ მოგცემ! ჩემია...-გაბუტული სახელი მიიღო, ზურგი შემაქცია და წავიდა.-ბოთე... სულელუნა, სად წახვედი?-გავედევნე, უცებ მოტრიალდა, ჰაერში ამიტაცა და ჩამეხუტა.
_მიყვარხარ, დაკო!-დაიძახა და ჰაერში დამაბზრიალა.
_მეც!
_რაა? ვერ გავიგე რაღაც...
_მიყვარხარ!-გარკვევით ვუთხარი.
_არ მესმის... აქ იმდენი ხალხია... ცოტა ხმამაღლა...
_მიყვარხაააარ!-მთელი ხმით ვიყვირე. რამდენიმე გამვლელმა ალმაცერად გამოგვხედა.
_ეს სხვა საქმეა...-პატივმოყვარეობა დაკმაყოფილებულმა თქვა, თან გაიჯგიმა. ძირს დამსვა, თავი ორივე ხელით დამიჭირა და შმაგად დამეწაფა ტუჩებზე... ეს იყო ამაღელვებელი, ჟინიანი, ვნებიანი, თავბრუდამხვევი კოცნა. ცალი ხელი წელზე მომხვია და ძლიერად მიმიკრა სხეულზე. ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებდი, რომ ეს ჩემს თავს ხდებოდა. არ მაღელვებდა, რომ ჩემ გარშემო ამდენი ხალხი იყო. არ მაღელვებდა, რას იფიქრებდნენ ჩემზე... მთავარი იყო, რომ ზურა ჩემთან იყო...
მალე არდადეგები დასრულდებოდა, მე სკოლაში ვივლიდი, ზურა იმუშავებდა, სანდრო ისევ გამაბრაზებდა, ლიზი ბავშვურ სითბოს გამოხატავდა. მშობლების და ნატუკას მიმართ უკმაყოფილება არ დამელეოდა, მაგრამ არ მაღელვებდა არაფერი იმის გარდა, რომ ჩემი ცხოვრება შეიცვალა და ყველაფერი ერთი, მბრწყინავი ცენტრის, სიყვარულის გარშემო დატრიალდა. ზურა ჩემი იყო, მე სამუდამოდ მისი...
ტკბილი კოცნა დამთავრდა, ჩვენი სიყვარული-არა. ისე გამიღიმა, თითქოს მეკითხებოდა, აბა, როგორი იყოო. იმედია ჩემი ღიმილი ამბობდა, რომ საუკეთესო...უმშვენიერესი...უტკბესი... უგემრიელესი... უსაყვარლესი...იყო, ისევე როგორც ამ კოცნის ავტორი.
ხელი გამომიწოდა, მეც ჩავკიდე და ერთად გავუყევით ქუჩას.
_იცი რა?-დავიწყე მე.
_რა?
_შენი გამოცანა გამოვიცანი.
_ჰოო? აბა, გისმენ,-ურწმუნოდ მიყურებდა.
_30 კალიბრიანი ის იარაღია, შენს ნომერში რომ დევს.
_სწორია.
_9 ასოიანი- შენს გულში...-მკერდზე მივადე ხელი. გაოცებულმა შემომხედა.-ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ი, ხო სწორია?
_კი,-გაოგნებულმა მიპასუხა.
_...და იწყება ც-ზე, ხომ ასეა? გამოცანის პასუხია... ცხოვრება! შენი ცხოვრება ის 30 კალიბრიანი იარაღი და სიყვარულია!
_როგორ გამოიცანი? მე მეგონა ისეთი გამოცანა მოვიგონე, რასაც ვერასდროს გამოიცნობდი!-გაჩერდა და გაკვირვებული მომაშტერდა. მხრები ავიჩეჩე.-უკვე ჩემებურად აზროვნებას იწყებ, რასაც არ გაპატიებ! ახლავე უნდა დაგსაჯო!-ღიმილით დამიკოცნა მთელი სახე და ხელები. შემდეგ გამიღიმა, თმა გამისწორა, ხელი ჩამკიდა და გზა განვაგრძეთ...

P.S. არსებობს რაღაცეები, რისი პატიებაც ძნელია. აპატიო საყვარელ ადამიანს- ნიშნავს იბრძოლო ბედნიერებისთვის და დაამრაცხო სიამაყე სიყვარულის სახელით. მიტევების უნარი კი არა სისუსტის, არამედ სიძლიერის ნიშანია. “თუ გტკივა, ესეიგი არსებობ...“ ისე კი, სიყვარული უპირველეს ყოვლისა, ურთიერთპატივისცემას გულისხმობს. თუ საყვარელი ადამიანი იპოვეთ და დარწმუნდით მის საიმედოობაში, მაშინ ნუ მისცემთ წასვლის ნებას, იქნებ თქვენი ცხოვრების ბედნიერი ნაწილიც მას გაჰყვეს თან...