დილას რატომღაც ადრე გამეღვიძა. საწოლში კარგა ხანს ვიჯექი. ქუჩას გავცქეროდი ფანჯრიდან და სანდროს ხვრინვას (გულწრფელს) ვუსმენდი. თან საათს ვუთვალთვალებდი, რომ დროზე ავმდგარიყავი. ბოლოს ვეღარ გავჩერდი საწოლში და პიჟამოიანი ჩავედი დაბლა, სამზარეულოში. იქ ნატუკა დამხვდა.
_ამ დილაადრიან აქ რას აკეთებ?-ესეც მისალმება.
_შენ?
_მე ვირბინე. ფორმაში უნდა ვიყო. ერთი-ორი კილოგრამის დაგდებაც არ მაწყენდა. ჩემი ახალი საზაფხულო კაბა ვიწროდ მაქვს,-არადა ძალიან მაგარ ფორმაშია, თხელი ტანი აქვს, ლამაზი ფორმებით. მაგრამ მე, როგორც ყოველთვის, მინდა ხასიათი გავუფუჭო.
_ჰო, ამბოლო დროს, რაღაც ძალიან გასუქდი. არცაა გასაკვირი... იმდენს ჭამ...-პირთან მიტანილი კარაქიანი პური ჰაერში გაუშეშდა.
_მართლა მასე ფიქრობ?-საცოდავად შემომხედა. კარგი, დღეიდან დიეტაზე ვარ! არავითარი ცხიმები და ქოლესტერინი!-კარაქიანი პური თეფშზე დააბრუნდა.-მხოლოდ და მხოლოდ ვიტამინები!-მწვანე ვაშლს დაავლო ხელი და ღიღინით ავიდა თავის ოთახში. ზუსტად ვიცოდი, ეს სიმშვიდე მოჩვენებითი იყო, თავისი ოთახის კარს მიხურავდა თუ არა, მაშინვე სასწორზე შედგებოდა და სარკის წინ დაიწყებდა ტრიალს- ძალიან მეტყობა რომ გავსუქდი თუ არაო.
ჩაიდანი გაზქურაზე შემოვდგი. ძალიან მიყვარს საუზმედ ჩაი. მერე ნატუკას კარაქიან პურს ვტაცე ხელი და გადავსანსლე უსირცხვილოდ, დამშვიდებული სინდისით. ის იყო ჭიქა გამოვიღე ჩემი ჩაისთვის, რომ დედა წამომადგა თავზე.
_მიკვირს, ასე ადრე რომ აბრძანებულხარ,-„დილამშვიდობისა“-ს მოგანატრებენ ადამიანს.
_მეც.
_რა შენც?
_მეც მიკვირს, ასე ადრე რომ ავბრძანებულვარ.
_ადი სანდრო გააღვიძე, ჩაის მე გაგიმზადებ. ლიზისაც დაეხმარე ჩაცმაში, დღეს შენი მორიგეობაა, შენ მიგყავს ბაღში.
_მე რომ არ ვარსებობდე, რა ეშველებოდა ამ ხალხს?-ჩავიბურტყუნე და კიბეებს ავუყევი. ჯერ მე ჩავიცვი სკოლის ფორმა, შემდეგ სანდროს მივუბრუნდი:
_სანდროო! ბატონო ალექსანდრეე! ღრმად პატივცემულო... თავგასიებულო, გაიღვიძე, სკოლაში დაგაგვიანდება!
_მოიცა რა... ცოტა ხანიც...-თვალი არ გაუხელია, ისე მეპასუხება.
_ახლავე! ცოცხლად! იცოდე წყალს გადაგასხავ!
_ოო, რა! შენ ხო არ მოასვენებ ადამიანს!-წამოჯდა როგორც იქნა და საწოლიდან ფეხები გადმოყო.
მშობლების საძინებელში შევედი. მამა დიდი სარკის წინ იდგა და ჰალსტუხის კვანძს იკეთებდა. ლიზის საწოლის ქვეშ შეეყო თავი და საჯდომ-აბზეკილი რაღაცას ეძებდა მუხლებზე დამდგარი.
_ლიზი, დაკარგე რამე?-მივუახლოვდი.
_ქო.
_და რა, თუ საიდუმლო არაა?
_თემი დათუნია.
_რომელი დათუნია?
_ყავიშფელი.
_ადე, ადე. ეგ დათუნია სანდრომ დაგიმალა გუშინ. სანამ დაიძინებდი, მანამდე ვერ შეამჩნიე?
_ველა.
_ახლა რად გინდა და ბაღიდან რომ დავბრუნდებით, დაგახვედრებ, კარგი?
_კალგი.
_მოდი, ჩავიცვათ,-ჩაცმაში ვეხმარები და ხელჩაკიდებული ჩამყავს სამზარეულოში.
_სად ხარ ამდენი ხანი? ჩაი გაგიცივდა,-მეუბნება დედა.
_ბაჰამის კუნძულებზე ვისვენებდი შეყვარებულთან ერთად! დაგავიწყდა, რა მისიით გამაგზავნე ზედა სართულზე?
_მოდი, დაჯექი და დროზე ისაუზმე.
_სანდროო! ზღარბის ბაღში მისაყვანად ხომ გამომყვები?
_რატომ უნდა გამოგყვე?-დამცინავად მეკითხება.
_იმიტომ, რომ მე კარგი ტყუილი გამოვუცხო შენს საყვარელ ქიმიის მასწავლებელს, რომ ბოლო გაკვეთილზე გაგანთავისუფლოს,-ჩუმად გადავულაპარაკე, რომ დედას და მამას არ გაეგოთ. შემდეგ ხმამაღლა გავაგრძელე.-ნატუკა სად არის?
_თავის ოთახში, იცვამს,-მაცნობა დედამ.-დროზე მორჩი ჭამას, ლიზის მიყვანას ვეღარ მოასწრებ.
_მანქანით გაგვიყვანე...
_მერე მე დამაგვიანდება. მაგას ჯობია თქვენ დაგაგვიანდეთ.
_წავედით?-ვკითხე სანდროს და ასადგომად წამოვიწიე.
_მოიცა რა, ჭამა მაცადე,-ხელით ისევ სკამზე დამსვა.
_მა-ლე!

3 გაკვეთილის შემდეგ ლანჩი. მომდევნო გაკვეთილები გვიცდებოდა, რადგან სწორედ იმ დღეს იყო საფეხბურთო მატჩი ჩვენს კერძო სასწავლებელსა და პრესტიჟულ სახელმწიფო სკოლას შორის.
მთელი ლანჩის განმავლობაში აქტიურად ვეძებდი თვალებით ბექას. იმდენად აქტიურად, რომ კინაღამ კისერი ვიღრძე. ზუსტად ვიცოდი, უეჭველად ითამაშებდა იმ დღეს, მაგრამ მთელი დილა ვერსად მოვკარი თვალი.
_ალბათ გასახდელშია... ან მოედანზე,-ვარაუდი გამოთქვა ნინომ. მიხვდა რატომაც ვათვალიერებდი კაფეტერიას ასე გამწარებული.
_იქნებ, სულაც არ არის სკოლაში?-თქვა რუსამ.
_არაა, შანსი არაა ამ თამაშს დააკლდეს!-ვთქვი მტკიცედ.
_მართალი ხარ,-მხარი დამიჭირეს გოგოებმა.
_წამო, გარეთ გავიდეთ.
იარუსებად განლაგებული სკამებისკენ გავემართეთ. ჯერ-ჯერობით ცოტა ხალხი ირეოდა, მაგრამ რამდენიმე წუთში აქ ამბავი ატყდებოდა... შეძლებისდაგვარად კარგი ადგილები დავიკავეთ. მე არ დავმჯდარვარ, მწვრთნელივით ანერვიულებული გავყურებდი მოედანს და ვცდილობდი ამომეცნო იქ მოხტუნავე და მორბენალ ბიჭთაგან, ბექა რომელი იყო.
_აი, დავინახე!-აღმომხდა სიხარულისგან და კინაღამ ხტუნვა დავიწყე.
_აბა, სად?-წამოხტნენ გოგოებიც.
_აი, იქ!-ხელი გავიშვირე და სწორედ ამ დროს არ გამოიხედა ჩვენსკენ?! ხელიც დაგვიქნია. პირი დამღცა ღია.
_დაუქნიე ხელი! დროზე,-მუჯლუგუნი წამკრა რუსამ. ხელი ავწიე და გაუბედავად დავუქნიე. გავიგონე ჩემს უკან როგორ გაიცინა ვიღაცამ. ერთი საზიზღარი გოგო, სახელად გვანცა უქნევდა ხელს ბექას და მეც უხერხულად წავიღე ხელი თმისკენ. ვითომ ამ განზრახვით ავწიე.
როგორც იქნა, დაიწყო თამაში. ბექა საოცრად თამაშობდა (ან მე მეჩვენებოდა ასე). გოგოები გაბმულად უსტვენდნენ, სამწუხაროდ მე არ ვიცოდი სტვენა. სამაგიეროდ, გაუჩერებლად ვბღავივარ ჩემი სკოლის სახელწოდებას. პირველი ტაიმი დასრულდა. ანგარიში არ გახსნილა. წამოვდექი და იარუსებიდან დაბლა ჩამოვედი. ვითომ წყლის საყიდლად, სინამდვილეში კი ბექას ნახვის იმედი მქონდა, რადგან გასახდელის წინ მიწევდა გავლა. ჩავლისას ფრთხილად შევიჭყიტე გასახდელში, მაგრამ ბექა იქ არ აღმოჩნდა. ტკბილი სასმელების და სასუსნავის ჯიხურთან მივედი და კოლა მოვითხოვე, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მატჩისთვის ვერ მომზადებულიყვნენ და ცოტა გაზიანი წყალი ჰქონდათ და რაც ჰქონდათ, უკვე გაეყიდათ.
_ჰეი!-მომესმა ძახილი და მოვბრუნდი.
_აი, აიღე!-ბექა მიღიმოდა და თავის კოლას მიწვდიდა.
_რა?
_აიღე.
_რატომ?-რა „გონივრული“ კითხვა იყო. რატომ შეიძლება გაძლევდეს ადამიანი კოლას. თავის გადასაბანად რომ არა, ამას თქმაც არ უნდა. მაგრამ ბექასთან ასე ახლოს ვიდექი, თვალებში ვუყურებდი და ჩემი დაბნევა რა გასაკვირი იყო?
_ხომ გინდოდა კოლა? აღარ არის და ჩემსას გითმობ.
_არ მინდა, შენ უფრო გჭირდება. მაგარი დაღლილი იქნები...
_არაფერი მიჭირს, მიჩვეული ვარ. აიღე, თორემ გადავაგდებ.
_ავიღებ, მხოლოდ იმ პირობით, რომ შენც დალევ.
_კაარგი,-ერთჯერადი პლასტმასის ჭიქა ვიყიდე და ცოტა იმაში ჩავასხი, დანარჩენი ბექას გავუწოდე. ბექამ ჭიქა გამივსო და დანარჩენი თვითონ მოიყუდა.
_გმადლობ,-ვთქვი მას შემდეგ, რაც ორიოდე ყლუპი მოვსვი.
_ჩემი წასვლის დროა, სადაცაა მეორე ტაიმი დაიწყება.
_წარმატებას გისურვებ!-ვუთხარი და გავუღიმე.
_გმადლობ! შეძახილები არ დაგავიწყდეს, პირველ ტაიმზე ძალიან მამხნევებდა,-ა?!-მატჩის მერე შევხვდებით,-მითხრა და გასახდელისკენ წავიდა.
_აბა, თუ მიხვდებით ვის გამოველაპარაკე?
_არ არსებობს!
_ბექას?
_ჰოო!
_რაო? რა გითხრა?-დაწვრილებით მოვუყევი ყველაფერი.
_აშკარაა, მაგრად მოსწონს მაგ ბიჭს!-დაასკვნა რუსამ.
_ვითომ? აბა, ამდენი ხანი სად იყო?-დაინტერესდა სოფო.
_იქნებ დაკოს ინიციატივას ელოდებოდა და მას შემდეგ რაც დაკომ წიგნთან დაკავშირებული სისულელე გააკეთა, გადაწყვიტა ემოქმედა?-ვარაუდი გამოთქვა ნინომ.
_ჰეეი, მეც აქ ვარ!-შევახსენე თავი გოგოებს. ამ დროს გამოაცხადეს, რომ მეორე ტაიმი დაიწყო.
_რაღაც ენერგია-მოზღვავებული მეჩვენება ბექა,-ამბობს სოფო.
_ჰმ... ცხვირწინ ააცალე ბურთი! მე რაღაც ვერ ვატყობ ენერგიის მოზღვავებას,-ამოიბურტყუნა რუსამ.
ნახევარი საათის განმავლობაში ისევ ფრე იყო, მაგრამ შემდეგ...
_ნახე, რა ოსტატურად ატყუებს მოწინააღმდეგეებს...-მივჩერებივარ სტადიონს აღფრთოვანებული.
_ცხოვრებაშიც თუ მასე ოსტატურად იტყუება...-ამბობს ნინო.
_გოოლ!-წამოვხტი სიხარულისგან და ხტუნვა დავიწყე.-გოლი! ბექამ გოლი გაიტანა! ჩვენი სკოლა იგებს!-ფეხბურთელებიც ერთად შეჯგუფდნენ, ბექას შემოეხვივნენ გარს.
ანგარიშის გახსნით გამწარებული მოწინააღმდეგეები გაუხეშდნენ თამაშში. შანსს არ უშვებდნენ ხელიდან, რომ ჩემი სკოლელებისთვის რამე ევნოთ თუკი ეს მსაჯისთვის შეუმჩნეველი დარჩებოდა.
_დაინახე, რა გააკეთა? ხედავ? რა უსამართლობაა! ეი, იდიოტო, ვერ დაინახე ფეხი როგორ ჩაარტყა? წითელი ბარათი აჩვენე!-ვყვიროდი აღშფოთებული და ბოლოს მსაჯსაც კი დავუყვირე, მაგრამ მას, რა თქმა უნდა, ყურადღება არ მოუქცევია, ალბათ არც გაუგონია იმ ყაყანში: ყველა თავისას გაიძახოდა და აღშფოთებას გამოთქვამდა მომხდარის გამო. დაზარალებული ერთი ჩემი ჯგუფელი იყო, უცხო ენის გაკვეთილი ერთად გვიტარდებოდა ხოლმე. მაგრამ ამ ბიჭს მიყენებულმა ზიანმა და ტკივილმა სტიმული უფრო მისცა და სულ რამდენიმე წუთში მოწინააღმდეგის კარში გოლი გაიტანა. სიხარულისგან ფეხზე ვეღარ ვიდექი. უკვე 2:0 იყო ანგარიში ჩვენს სასარგებლოდ! გოგოებს ვეხუტებოდი და გამარჯვებას ვულოცავდი. მეორე ტაიმის დასრულებამდე ორი წუთი იყო დარჩენილი, რომ მოხდა ისეთი რამ, რამაც სულით ხორცამდე აღმაშფოთა და იარუსები დამატოვებინა...

დამატებულია (2010-12-30, 7:46 PM)
---------------------------------------------
pawuka intrigsavit chavurte. exla viwyeb shemdegi tavis akrefvas da tu movaswari imasac davdeb. tu arada xval. mixaria, rom gamxiarulebt chemi fiki da misi bote personajebi