დიდი ლექსი იყო, მაგრამ რატომღაც არსებობა-არასებობაზე საკუთარ თავთან დავა დამამახსოვრდა. ამოვიოხრე და ხელი სწრაფად შემიშვეს.
- რამე ხომ არ გატკინეთ? - თავაზიანად მკითხა ახალგაზრდა გოგონამ.
- არა... არა. განაგრძეთ, - უხერხულად გავუღიმე და თვალები ისევ დავხუჭე.
ჯანდაბა, როგორმე ჩემს ფიქრებზე ფიზიკური რეაქციისგან თავი უნდა შემეკავებინა. მალე ალბათ ზღვარს გადავცდებოდი და საგიჟეთშიც მიკრავდნენ თავს. უნდა გამეღიმა, მაგრამ არ გავინძერი. საგიჟეთში მოხვდერა ჩემს გეგმებში არ შედიოდა. ზუსტად ორ საათში ყველაფერს მორჩნენ. მაკიაჟიც და სხვა პროცედურებიც დამთავრებული იყო. სტილისტს წინასწარ ვთხოვე, რაც შეიძლება მკრთალი ფერები გამოეყენებინა გრიმისთვის. საბედნიეროდ, გაითვალისწინა და, როდესაც საბოლოოდ დავასრულე ტანჯვა და სარკეში ჩავიხედე, სასიამოვნოდ გამეღიმა. მაკიაჟი მკრთალი იყო, თმები კი სადად დავარცხნილი. მართალია, წარმოუდგენლად პრიალებდა, მაგრამ მხოლოდ ბოლოები მქონდა დახვეული. ელისი ჩემს მერე, ნახევარ საათში მორჩა. შეუდარებლად გამოიყურებოდა! მაკიაჟი კიდევ უფრო უსმევდა ხაზს მის უზადო ნაკვთებს, თვალებზე ჩრდილები კი შესანიშნავად შეეფერათ. თმების ბოლოები აპრეხილი ჰქონდა, როგორც ყოველთვის, მაგრამ ამჯერად გვერძე გადაეწია თმები და ძალაინ უხდებოდა. კმაყოფილმა იმით, რომ მალე დავამთავრეთ, სიხარულით მივირბინე მანქანასთან. წვეულება, რაც არ უნდა უჩვეულო იყოს, ექვს საათზე იწყებოდა. ეს იმიტომ, რომ ელისს ის ორ ნაწილად ჰქონდა დეგეგმილი. პირველი - ნიღბებით ( უცებ, თავი მწვანე, მკვებავ ნიღაბში წარმოვიდგინე და გამეცინა) - ეს ნაწილი ძალაინ მომწონდა. არავინ იცოდა, ვის რა ნიღაბი ეკეთებოდა, იმიტომ რომ სანამ ცეკვა დაიწყებოდა გოგონები და ბიჭები ცალ-ცალკე ოთახებში იქნებოდნენ. მეორე ნაწილი კი - ნამდვილი ფართი და თავდავიწყება იყო. ელისმა „ცოტა“ სასმელიც იშოვა... მოკლედ პირველი ნაწილის მერე ჩუმად ვიპარებოდი.
სახლამდე მხირულად მივედით. ელისი აღტაცებული იყო. მთელი გზა სხვადასხვა მოსართავებზე ვლაპარაკობდით. მასთან ადრე უნდა მივსულიყავი, რომ დავხმარებოდი. ეს ძალაინ გამიხარდა, ჩემი პიკაპით მომიწევდა წასვლა, რომელიც ჩემი გამოპარვის გეგმისთვის მჭირდებოდა. იმედი მქონდა, რომ მუსიკის ხმაურში, ჩემი მანქანის ძრავის ღმუილს ვერ შენიშნავდნენ. სანამ სახლში მიმიყვანდა, მანამდე რამდენიმე მაღაზიაში შევიარეთ ბოლო მოსართავებს შესაძენად, რადგან როცა საყიდლებზე ვიყავით, ფოსფორისფერი სანათები არ ჰქონდათ, ელისის აზრით კი, ისინი ეფექტურები იქნებოდნენ შემოსასვლელში დასაკიდებლად. მე მას, რა თქმა უნდა, ვეთანხმებოდი. ელისს უნდოდა, ყველაფერი არული და შთაბეჭდავი გამოსვლოდა. სახლში პირველზე მივედით, ორ საათში კი კალენების სახლში უნდა წავსულიყავი. ელისს გამომშვიდებისას არ უთქვამს, რომ მე თვითონ უნდა მივსულიყავი იქ, არც ის უთქვამს, რომ მომაკითხვდა, არადა ეს ფაქტი საერთოდ არ ამაღელვებდა, მისი სახლის გზა რომ მცოდნოდა. სახლში შევედი და იმაზე ფიქრი დავიწყე, დამერეკა ელისისთვის თუ დავლოდებოდი, რა მოხდებოდა. ერთის მხრივ, მიხაროდა მარტო თუ წავიდოდი, მაგრამ ამასთანავე ის მაშფოთებდა, რომ კალენების სახლამდე ვერც მივაღწევდი. გონება გამინათდა, იქნებ ეს მომემიზეზებინა წვეულებაზე არწასასვლელად? უცებ თავი გავაქნიე, ელისი ამას ვერ გადაიტანდა. მეც ამდენ შრომას წყალში ვერ ჩავუყრიდი. ამასობაში ბებიამ დამიძახა თავისი ოთახიდან.
- ბელა, მოხვედი? - ბებიას ჯანმრთელობა ამ ბოლო დროს სულ უარესდებოდა. უფრო ხშირად თავის ოთახში, ფანჯარასთან იჯდა და ქსოვდა, ან საერთოდ არ დგებოდა ლოგინიდან. ამჯერადაც დაწოლილი დამხვდა, თვალები მიენაბა და ფანჯრებზე ფარდები ჩამოეფარებინა.
- კი, მოვედი, - ფეხაკრებით შევედი მასთან. - როგორ ხარ?
- არა მიშავს, ძვირფასო, - ბებომ შემომხედა და ღიმილით დაამატა: - მშვენივრად გამოიყურები, ემზადები წვეულებისთვის?
- კი, ელისმა წამიყვანა სილამაზის სალონში, - ამოვიოხრე მე და უხერხული ღიმილით გავხედე. ბებომ იცოდა, რომ წვეულებები არ მიყვარდა.
- ეგრე ნუ ამბობ, ბელა, - ღიმილით მისაყვედურა მან. - ელისი იმას აკეთებს, რაც საჭიროა! მშვენიერი გოგონაა!
- გეთანხმები, - სრულოად გულწრფელად ვუპასუხე მე.
- რომელი საათზე მიდიხარ?
- სამ საათზე ელისთან უნდა ვიყო, უნდა მივეხმარო.
- ძალაინ კარგი, ძვირფასო, - ბებიამ ფრთხილად ამომხედა . - შეეცადე კარგად გაერთო და სახლში გვიან დაბრუნდე.
პასუხად მეც გავუღიმე და იმაზე დავიწყე თავის მტვრევა, წვეულებიდან გამოპარულს რამდენიმე საათი სად გამეტარებინა. ალბათ ქუჩაში მომიწევდა ხეტიალი.
- ხომ იცი, - დაიწყო ისევ ბებომ, - სამშაბათს სტივენის ოჯახს უნდა შევხვდეთ. ერთი სული მაქვს, როდის გაიცნობ, მშვენიერი კაცია!
- მეც ძალაინ მინდა მისი გაცნობა, - ამჯერადაც გულწრფელად ვუპასუხე. - რამე ხომ არ გინდა, ბებო?
- არა, ჩემო კარგო. შენ წადი და მოემზადე.
მე თავი დავუქნიე და კარებისკენ წავედი. სანამ გავიდოდი ბებიამ მომაძახა:
- ხო, მართლა, შენი მანქანით წახვალ?
- კი, - დავუძახე მე და ჩემს ოთახში შევედი. თითქმის დარწმუნებული ვიყავი, რომ არ მოვატყუე. ელისს ხომ არაფერი უთქვამს ამაზე, მაგრამ გადავწყვიტე, რომ გადამოწმება კარგი იქნებოდა. მობილურის წიგნაკში ელისის ნომერი ვიპოვე და დავურეკე. მეორე ზარზე მიპასუხა.
- ბელა, რამე მოხდა? - სწრაფად მკითხა ელისმა.
- არა, არაფერი, - დავამშვიდე მე, - უბრალოდ მაინტერესებდა, შენი სახლი სად მდებარეობს?
- მაგის ცოდნა რაში გჭირდება? - გაოცდა ელისი.
- წვეულებაზე მოსვლას ვაპირებ და... - სიცილით ავუხსენი, წინადადება აღარ დავამთავრე.
- უი, არ მითქვამს რომ გამოგივლიდნენ? - შეიცხადა ელისმა.
- არა, - დაბნეულმა ვუპასუხე. როგორც ჩანდა ელისი არ გამომივლიდა... მაშ ვინ?
- მაპატიე, საერთოდ გადამავიწყდა... შენ სამი საათისთვის მზად იყავი და დაგირეკავენ, - რაღაცის თქმა დავაპირე, მაგრამ გოგონამ აღარ მაცალა. - ბელა, საშინლად დაკავებული ვარ... წარმოგიდგენია, გულის ფორმის სანათების ერთი ნათურა გადაიწვა. ვერაფრით შევცვალე... მაპატიე, გავრბივარ...
ყურმილი სწრაფად გამითიშა. მე დაბნეული ვიდექი და მობილური მხოლოდ ორი წუთის მერე დავკეცე. დიდი იმედი მქონდა, რომ ვინმე არასასურველი პიროვნება არ დამავალებდა თავისი ვიზიტით. დათრგუნულმა, პირსახოცი ავიღე და სააბაზანოში შევედი თავის მოსაწესრიგებლად. არ მინდოდა, უაზრო ფიქრებს შევეწუხებინე, ამიტომ დივიდი ფლეიერი წავიღე, ხმას ჩავუწიე და ისე ვუსმენდი „Muse“-ს ახალ ალბომს... ეს ჯგუფი ახლახანს აღმოვაჩინე და მათი რამდენიმე სიმღერა უკვე ძალაინ მომწონდა.
რამდენიმე წუთის შემდეგ ტანზე პირახოცშემოხვეული შევედი ჩემს ოთახში და კარადიდან ფრთხილად გამოვიღე ჩემი კაბა. დიდი წვალება დამჭირდა სახეზე და თმაზე წყლის არც ერთი შხეფი რომ არ მომხვედროდა. ელისს რომ გაეგო რაც ვქენი, ალბათ გადაირეოდა, მაგრამ აბაზანის მიღება მე მართლა აუცილებლად მჭირდებოდა. წყალი ჩემი სტიქია იყო და ის ძალიან მამშვიდებდა. პირსახოცი სკამზე გადავკიდე და ისევ ჯინსებში და ლურჯ სვიტერში გამოვეწყვე. კაბა კი თავისი სამაგრებით პარკში ჩავდე და მისაღებში გავიტანე. სანამ სამი საათი მოვიდოდა, გულგრილად დავალაგე ჩემი ოთახი და ფეხსაცმელები კიდევ ერთხელ გავაპრიალე. რამე საქმით უნდა დავკავებულიყავი, მძიმე ფიქრები თავიდან რომ მომეშორებინა. სამზარეულოს გამოწმენდვა რომ დავამთავრე, ტელეფონმაც დარეკა. სანამ ავიღებიდ საათს დავხედე. სამს მხოლოდ ხუთი წუთი აკლდა. ვიღაც უცხო ნომერი მირეკავდა.
- გისმენთ, - ვთქვი წყნარად და პასუხს დაველოდე.
- ბელა? - ჩემი სახელი გავიგონე, რომელიც კითხვის ინტონაციით წარმოთქვეს.
- დიახ, ბელა ვარ, - ხმის კანკალით ვუპასუხე და ღმერთს შევთხოვე, რომ ის არ ყოფილიყო, ვინც მეგონა... ვისი ხმის გაგონებაც არ მინდოდა, მაგრამ ას კაცშიც კი ადვილად ვიცნობდი.
- დაბლა გელოდები, - ყურმილი სწრაფად გათიშა. მე წყალი დავლიე და კისრიტეხით ჩავიცვი ფეხსაცმელები და პალტო. კაბას და მაღალქუსლიან, ლაკის ფეხსაცმელებს კი ხელი დავავლე. ბებიას მივაძახე, გამომიარეს, ჩემი პიკაპით აღარ მივდივარ-მეთქი და კიბეები სამ საფეხურიანი ინტერვალით ჩავირბინე. პირველ სართულზე შევჩერდი. სად მეჩქარებოდა? ბიჭი, რომელიც თავისი ქცევებით ნერვებს მიშლიდა, სადარბაზოსთან მიცდიდა, საშინელ წვეულებაზე რომ წავეყვანე. გამეცინა, ოღონდ ეს ნერვიული ღიმილი უფრო იყო, ვიდრე მხიარული განწყობის გამოხატულება. ზანტად ჩავათავე ბოლო საფეხურები და გარეთ გავედი. ედვარდ კალენი ვერცხლისფერი „ვოლვოს“ საჭესთან არხეინად იჯდა და წინ იყურებოდა. ჩავისუნთქე და მტკიცედ გავაბიჯე მისკენ.
- გამარჯობა, - მივესალმე, როცა მანქანაში ჩავჯექი.
- გამარჯობა, ბელა, - ედვარდი აშკარად არ ჩანდა მძღოლობით გახარებული, თუმცა როცა გამომხედა თვალებში გაურკვეველი სიხარული შევნიშნე. - დიდხანს იყავი სილამაზის სალონში? შეცვლილი ჩანხარ...
- არ მიკვირს, ეგ რომ მკითხე.
აი, დაიწყო. ახლავე გადავხტებოდი მანქანიდან, ასე ჩქარა რომ არ მიდიოდეს. არც მივტრიალებურვარ, ისე ვუპასუხე. უაზროდ ვიხედებოდი პირაპირ.
- შენი გაბრაზება არ მინდოდა, - ღიმილით მითხრა მან. ამჯერად მივიხედე, სახეზე კმაყოფილება გადაჰფენოდა, თუმცა არაამქვეყნიურად ლამაზს, თვალებში ისევ ის გაურკვეველი რამ... ამჯერად თითქოს სევდა ჩასდგომოდა.
- ელისმა მთხოვა, წამოიყვანეო. უარი ვერ ვუთხარი.
- კიდევ წააგე ნიძლავი? - ახლა ჩემი სარკაზმის დრო იყო, ამიტომ ფუჭად ლაყბობას, პირდაპირ შეტევაზე გადასვლა ვამჯობინე. ედვარდმა ცალყბად ჩაიცინა და, სანამ მე პირდაღებული ვუყურებდი, მანქანა მკვეთრად მოუხვია.
- ეი, ფრთხილად.
- სახლში დროზე უნდა მიგიყვანო, მე ჩემი საქმეებიც მაქვს, - მკაცრად მომახსენა ედვარდმა და მერე, ხომ არ გადავამლაშეო, შედარებით მხიარულად მითხრა: - რაც შეეხება სანაძლეოს, მე მაშინ ბოლო და უკანასკნელად წავაგე.
ლაპარაკის სურვილი აღარ მქონდა. არც სარკაზმით თამაშის. მისმა სიტყვებმა: „მე ჩემი საქმეებიც მაქვს“, გუნება წამიხდინა. ედვარდი მართალი იყო, ამიტომ ვერ ვხვდებოდი, მის ნათქვამს ამდენ ყურადღებას რატომ ვაქცევდი. მას თავისი ცხოვრება ჰქონდა და არც მე მომწონდა, სხვადასხვა გარემოება მასში ძალით რომ მტენიდა. მკაცრი სახით ვიჯექი „ვოლვოს“ სალონში და წინ ვიყურებოდი. სკოლას გავცდით და ლონდონისკენ მივდიოდით. რამდენიმე მეტრში ედვარდმა მარჯვნივ მოუხვია და პატარა ტყე-პარკის გზას გავუყევით. არ მეგონა, აქეთ სახლები თუ იყო. მალე გზა დასრულდა და მის მარცხნივ დიდი, თეთრი სახლი გამოჩნდა. რამდენიმე ადგილზე ხის დიდი მორებით იყო გაფორმებული და პარმაღი მთლიანად მუქი ყავისფერი ჰქონდა. პირაღებული შევცქეროდი სამსართულიან მშვენებას, ბუნების წიაღში ნამდვილი თეთრი ვარდივით რომ წამოჭიმულიყო. მოშორებით რამდენიმე სახლის სახურავი მოჩანდა, რადგან კალენების სახლი შედარებით მაღალ ადგილზე იდგა. მის შემდეგ დაღმართი იწყებოდა. თუ არ ვცდები, წინ თემზას დაბლობი უნდა ყოფილიყო. უხალისოდ გადავუხადე ედვარდს მოყვანისთვის მადლობა და მანქანიდან სწრაფად გადმოვედი. აქედან ფეხით სახლში ვერ წავიდოდი, ტაქსის იმედზეღა ვიყავი დარჩენილი.
პატარა, მოკირწლულ გზას გავუყევი და, სანამ კარს მივადგებოდი, ჯასპერი გამოჩნდა. ჩემი დანახვა გაუხარდა, ელისს დახმარება სჭირდება და მასთან გაიქეციო, თვითონ კი ედვარდს გაყვა. მე სახლში შევედი და გავშეშდი. შემოსასვლელი წარმოადგენდა დიდ, თეთრ ოთახს, რომლის აღმოსავლეთი კედელი მთლიანად სარკეებს დაეფარა. მის მოპირდაპირე კედელზე კი ჩაშენებული კარადები იყო გამწკრივებული, რომლებზეც გარედან მოზაიკით შესრულებული პეიზაჟები ჩამოეკიდათ. წინ ხვეული კიბე იყო, მარმარილოს საფეხურებით და პრიალა, ხისფერი მოაჯირით. მისი რიკულები ოქროსფერ მოსართავებს დაეფარა. მარჯვნიდან ელისის ხმა მომესმა და მეც იქეთკენ წავედი. დიდ, სასტუმრო ოთახში აღმოვჩნდი, რომლიც შუაზე იყო გადატიხრული. დანაწევრებული სივრცე მთლიან ოთახს უფრო დიდი შესახედაობას სძენდა. ეს ოთახიც თეთრი იყო, მაგრამ ელისის წყალობით, რომელსაც ყველგან სხვადასხვა ფერის გირლანდები, ბუშტები თუ ნათურები ჰკიდებდა, თავი ჭრელ ოთახში მეგონა. ბოლოს ორი ანტიკური სტილის, თუ არ ვცდები კორინთული სვეტი იდგა, რომლის შუაში შემაღლებული ადგილი სცენას გავდა. ფაჯრებზე ფარდების მაგივრად ფერადი სანათები ეკიდა. ყველაფერი ზღაპრულად იყო. საქმეში ჩაფლულმა ელისმა, რომელიც სცენას აწესრიგებდა, გვიან შემამჩნია. სწრაფად გამომინახა საქმე და ისევ სცენას მიუბრუნდა. მთელი ერთი საათი ჭიქებისთვის ბანტებს ვაკეთებდი. მერე ელისიც მომეხმარა და მალე მოვრჩით. როზალი, რომელიც დისკებს არჩევდა, ჩემგან ზურგით იდგა. ამ გოგოს თავიდანვე არ მოვეწონე, მაგრამ ახლა მეგობრულად მიყურებდა. როგორც ჩანს, მისთვის ბედნიერი წარსული დაავიწყდა.
ოთახის მორთვას ექვს საათამდე მოვრჩით და ელისმა დანარჩენი ოთახები დამათვალიერებინდა. შემოსასვლის მარცხნივ კიდევ ერთი დიდი ოთახი იყო, სადაც სახლის კინოთეატრი და ბილიარდის მაგიდა იდგა. ეშმაკურად მოღიმარმა ელისმა მითხრა, რომ ბილიარდის მაგიდა ინათხოვრა. ამ ოთახის უკან მდებარეობდა სამზარეულო. ერთთავად სალათისფერი. მხოლოდ დიდი, სასადილო მაგიდა იყო მინის, სკამებს კი საზურგეები მწვანე ჰქონდა. როგორც გავიგე, მაგიდა მხოლოდ ინტერიერისთვის იდგა, რადგან ოჯახი, მოუცლელობის გამო, ერთად სადილზე იშვიათად იკრიბებოდა. მეორე სართულზე მდებარეობდა ელისის, ემეტის და ედვარდის ოთახები, ასევე ერთი საძინებელი სტუმრებისთვის. ხოლო მესამე სართულზე ესმეს და კარლაილის სამფლობელო იყო. კარლაილს იქ ლაბორატორია, ესმეს კი ნამდვილი რედაქტორის მეორე კაბინეტი მოეწყო. გამოსაცვლელად ელისმა თავის ოთახში შემოყვანა. ეს იყო დიდი, ღია იასამნისფერ ტონებში გადაწყვეტილი ოთახი. მის შუაგულში მრგვალი ტახტი იდგა. გაოცებისგან ენა ჩამივარდა, ელისს აშკარად კარგი გემოვნება ჰქონდა. საწერი მაგიდა და ფანჯრის რაფები ერთმანეთს ტონებში ეხამებოდა. შეკიდული ჭერიდან სხვადასხვა ფერის სინათლე იფრქვეოდა, სპეცილაური რეჟიმის მიხედვით. შემოსასვლელი კარის გვერდით კი, მთელ სიგრძეზე კედელში ჩაშენებული თაროები იყო. ელისმა სწრაფად გამოიცვალა. შავი, ატლასის მოკლე კაბა ჩაიცვა, მომრგვალებული ბოლოებით. დიდებულად გამოიყურებოდა! მერე მეც მომეხმარა ჩაცმაში. კაბაზე ზემოდან თეთრი, მოკლე მოსაცმელი მოვისხი, რომ არ შემცივნოდა და უკვე ექვს საათზე ქვემოთ ჩავედით. როზალი კიბის ბოლოს გველოდა. ისიც შეუდარებლად გამოიყურებოდა წითელ, დავარდნილ კაბაში. მალე გოგონების კავალერებიც მოვიდნენ. ელისისმა თავისი მეორე ძმა - ემეტი გამაცნო. ძალიან ხუმარა იყო და ღია ადამიანი აღმოჩნდა. როზალის ისე ვნებიანად აკოცა, რომ აწითლებულმა სწრაფად გვერდზე გავიხედე. კარებში ახლახანს შემოსული ედვარდი კი სიცილით კვდებოდა. ზუსტად შვიდის თხუთმეტი წუთისთვის ყველა სტუმარი ადგილზე იყო. მათ უკვე მოესწროდ მასკების გაკეთება, ამიტომ ელისმა სწრაფად გაანაწილა ბიჭები და გოგონები ოთახებში, მე ნიღაბის გაკეთებაში მომეხმარა და ერთად შევედით საცეკვაო დარბაზში, სადაც მარტო გოგონები იყვნენ. ისინი ჯგუფ-ჯგუფად იდგნენ. ყველა უდარდელად საუბრობდა. ელისი, რომელსაც ჯერ მასკა არ ეკეთა, დიჯეისთან მივიდა და რაღაცაზე გაცხარებით ლაპარაკობდა. ბოლოს ხელში მიკრაფონი აიღო და ბიჭებს მოუხმო. ცეკვები იწყებოდა. თავი შუასაუკუნეების ბალზე მეგონა. სანამ ახალგაზრდები დაწყვილდებოდნენ, ელისი მომიახლოვდა.
- აბა, როგორ ხარ?
- სიკვდილი მინდა...
- ბელა, ყველაფერს ნუ ართულებ, - მხიარულად მითხრა ელისმა. - აბა ნახე, ყველა მხიარულობს, გაერთე!
- შევეცდები, - მივაძახე ელის, რომელიც ჯასპერს საცეკვაოდ მიჰყავდა. მან თვალი ჩამიკრა და ცეკვაც დაიწყო. ვალსის ნაწილი ელისმა და ჯასპერმა გახსნენს. მე სტუმრებს გადავავლე თვალი. ბიჭების უმრავლესობას შერვალ-კოსტუმი ეცვა, თუმცა რამოდენიმე სმოკინგში გამოწყობილი ტიპიც შევნიშნე. ალბათ მათ სათადარიგო სამოსიც ექნებებოდათ წამოღებული. გოგონები კი შედარებით მრავალფეროვნად გამოწყობილიყვნენ. მათი კაბების ყურებამ თვალები ამიჭრელა. სწრაფად დავიხიე უკან და გადავწყიტე მეორე დარბაზში გავსულიყავი. შემოსასვლელში გავედი თუ არა კარგი გაიღო და სუსხიანი ქარი შემოვარდა. შავ ქურთუკში გამოწყობილი ბიჭი, რომელსაც ჯინსის შარვალი ეცვა სწრაფად შემოვიდა და კარები დახურა. სანამ მოტრიალდებოდა, ქურთუკი გაიძრო. თხელი, ცისფერი მაისური ეცვა და ლურჯი, უსახელო ჯილეტი მოეცვა. შემობრუნდა და გაშეშეშდა. მერე ფართოთ გამიღიმა და მომიახლოვდა.
- როგორც ჩანს, ჩვენი კიდევ ერთხელ შეხვედრა უკვე ღვთის ნებაა, - ღიმილით მითხრა მან და გადამკოცნა. შემდეგ შეშფოთებით შემომხედა, რადგან ამდენი ხანი გაუნძრევლად ვუყურებდი. ბოლოს, როგორც იქნა, გამოვფხიზლდი.