მეორე დღეს შედარებით წყნარ ხასიათზე ავდექი. ცხოვრებისეული აზრებით დათრგუნულს, წინ მძიმე დღე მელოდა, ამიტომ გადავწყვიტე ერთი დღით ყველაფერი დამევიწყებინა! ბოლოსდაბოლოს ეს არც ისე ძნელი იქნებოდა, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ გვერდით ელისი მეყოლებოდა, რომელმაც იმდენი მოახერხა, რომ დამიყოლია, არამარტო წავსულიყავი წვეულებაზე, არამედ დავხმარებოდი კიდეც მის მომზადებაში. დახმარებაზე დიდი სიამოვნებით დავთანხმდი, რაც შეეხება წასვლას... ბოლო წუთამდე მექნება იმედი, რომ თავს როგორმე დავიძვრენ. მამიდაჩემი საბოლოოდ გამოეთხოვა თავის მანქანას და მე გადმომილოცა. მიუხედავად იმისა, რომ პიკაპი „შევროლე“ სულ ცოტა 90 წლის იქნებოდა, მაინც ძალაინ მომწონდა. მის კაბინაში თავს კარგად ვგრძნობდი... თუ შეიძლება ასე ითქვას. ამ ბოლო ხანებში ეს გრძნობა ჩემთვის ძნელად დასაძლევი გახდა. ყველაზე კარგი კი ის იყო, რომ ავტობუსის ლოდინი არ მჭირდებოდა. არც მისი გაბღენძილი მძღოლი გამიმწარებდა ხასიათს. სკოლისკენ მიმავალ გზაზე როგორღაც ყურადღება მთლიანად მანქანის მართვაზე გადავიტანე და ნაკლებად ვფიქრობდი იმაზე, რაც ასე მიკლავდა გულს. ტკივილს მხოლოდ სხვა ტკივილი თუ დაგავიწყებსო, ნათქვამია და მეც მთელი გზა, წვეულებაზე არ წასვლის ხერხებს ვიგონებდი. ფეხის მოტეხვაზე კარგი ვერაფერი მოვიფიქრე, ამიტომ ამას შევეშვი. ნელა ვმოძრაობდი და უცებ გვერდით შავმა მერსედესმა ჩამიქროლა. რაილი ბირსი გამახსენდა. ბიჭი, რომელიც ფლირტისთვისაა დაბადებული და რომლის გამოც პოლიციასთან კინაღამ პრობლემები შემექმნა. ისინი ფიქრობდნენ, რომ მე რაღაც კავშირი მქონდა ავარიასთან. საბედნიეროდ, ექიმებმა რაილის მხოლოდ ზედაპირული დაზიანებები აღმოუჩინეს და მისი ჩვენება პოლიციამ სარწმუნოდ მიიჩნია. რაილიმ დაადასტურა, რომ ავარია მხოლოდ მისი ბრალი იყო. მე საავადმყოფოდან მალე წამოვედი, იქ დარჩენა აღარ მინდოდა. ისედაც დიდხანს ვიყავი. სახლში მისულმა კი აღმოვაჩინე, რომ ჩემს ქურთუკის ჯიბეში ვიღაცას ფურცელის პატარა ნაგლეჯი ჩაეგდო. რომელზედაც ტელეფონის ნომერი და რაილის სახელი ეწერა. კუთხეში კი შედარებით მუქად მიეწერა „დამირეკე“. „სულელი შუმახერი“ - გაივიფიქრე გულში და ფურცელი მაშინვე სანაგვე ყუთში მოვისროლე. ეს ბიჭი ძალაინ სასაცილო იყო, თუმცა გვარიანადაც გამაბრაზა.
ჩემს მონდომებას, საშინელი ფიქრებისგან თავდასაღწევად მაიკმა ხაზი გადაუსვა. როგორც კი დამინახა, მაშინვე ჩემსკენ გამოიქცა და კითხვები დამაყარა.

დამატებულია (2010-07-11, 6:20 PM)
---------------------------------------------
- ბელს, როგორ ხარ? ახალი მანქანა? - მე პასუხის გაცემა დავაპირე, მაგრამ ვინ მაცალა?
- ძალაინ ვწუხვარ, რომ ვერ გაიმარჯვე! ძალაინ განიცდი? იქნებ რამეთი დახმარება შევძლო?
- მაიკ, გაჩუმდი, - შევუბღვირე მე. - მაპატიე, გაკვეთილზე მაგვიანდება.
ნუთუ არ შეიძლება, ერთი დღე არ ვიფიქრო ამაზე?! რა თქმა უნდა, მაიკს ეს ძალით არ უქნია. მან ხომ არაფერი არ იცოდა. ფოიეში შევედი და ტრიგონომეტრიის კაბინეტისკენ წავედი. ეს საგანი არ მიყვარდა, მაგრამ მიხაროდა, რომ პირველი მქონდა, თავიდანვე მოვიცილებდი. საბედნიეროდ, სანამ მასწავლებელი შემოვიდოდა, მანამდე ვიპოვე ჩემი მერხი და წიგნები ამოვიღე. გაკვეთილი საშინლად გაიწელა. საკონტროლო წერის განხილვა იყო და საბედნიეროდ მე არ მომიწია დაფასთან გასვლა. შემდეგი გაკვეთილი ისტორია მქონდა და ძალაინ მიხაროდა, ელისს რომ ვნახავდი. ჩანთა სწრაფად ჩავალაგე, სანამ მესამე სართულზე ავიდოდი, ჩემს კარადასთან მივედი და ისტორიის წიგნი ავიღე. ის საკმაოდ მძიმე იყო, ამიტომ თან არ ვატარებდი. კლასში რომ შევედი, ჯერ ზარის დარეკვამდე ადრე იყო, ამიტომ მხოლოდ რამდენიმე მოსწავლე იჯდა მერხებზე. ძირითადად გაკვეთილის გადამეორებაში იყვნენ გართულები. ისე, ეგ მეც არ მაწყენდა. ამიტომ ჩემს ადგილას დავჯექი თუ არა, წიგნი ამოვიღე. ისტორიის საგანი ყოველთვის მიყვარდა და იმას, რასაც სკოლაში გავდიოდით, ხალისით ვსწავლობდი. ამის მიზეზი მარტო სიყვარული არ იყო... პატარაობიდანვე ისტორიულ წიგნებს ვკითხულობდი და მსოფლიოს ამბებზე უკვე განსაზღვული ცოდნა და წარმოდგენა მქონდა, მაგრამ, როგორც დანარჩენი რამ, ესეც არავინ იცოდა. დღევანდელი თემა „ცივი ომი“იყო. დიდი გულისყურით წავიკითხე არც თუ ისე შორს მომხდარი ამბების ქრონოლოგია და კითხვებს გადავხედე. საინტერესო იყო, რა იქნებოდა იმ შემთხვევაში, თუ ცივის მაგიერ, ცხელი ომი იქნებოდა... დარწმუნებული ვარ ყველა ერთი დ აიმავეს იტყოდა - საშინელება!
- ბელა, ნუთუ იმდენად გიყვარს ისტორია, რომ ამ ამაზრზენ რაღაცეებს კითხულობ? -მსოფლიოს საჭირბოროტო საკითხებზე ფიქრიდან ელისის წკრიალა ხმამ გამომაფხიზლა.
- ელის, როგორ ხარ? - გავუღიმე მე. - მართალი ხარ, ფიქრიც კი საშინელებაა.
- მშვენივრად, - მან ჩემს გვერდით მოიკალათა და მაცდურად მკითხა. - იმედია, შენც კარგ ხასიათზე ხარ... აბა ისე საყიდლებზე როგორ წაგიყვან?
ამოვიოხრე და ელისს საბრალო სახით შევხედე. საყიდლებზე სიარულს დიდი ხნის გადაჩვეული ვიყავი.
- ნუ, ნუ, ბელა, - მხარზე ხელი მომითათუნა ელისმა. - სახე ნუ ჩამოგტირის. უნდა გაერთო! დარწმუნებული ვარ, გუშინ მთელი ღამე გაათენე!
- ნაწილობრივ, - უხალისოდ დავეთანხმე. ელისს აუცილებლად წავყვებოდი საყიდლებზე. ეს მეც გამართობდა და მეგობარსაც გავახარებდი. პრინციპში მეც ეს არ მინდოდა, ერთი დღით ყველაფრის დავიწყება. - როდის მივდივართ?
ელისს კიდევ უფრო გაუბრწყნდა სახე სიხარულისგან და მომეხვია.
- საოცრება ხარ! გაკვეთილების შემდეგ, პირადაპირ. გამოგვივლიან და წაგვიყვანენ...
- მერე, ჩემი პიკაპი? - გავაწყვეტინე მე.
- მანქანით ხარ?
- ხო, მამიდამ მომცა...
- მაშინ, - ელისი ჩაფიქრდა, ტელეფონი ამოღო და ვიღაცას დაურეკა. - ერთი წუთი, ბელა.
- კარგი, - თავი დავუქნიე.
- მე ვარ, ცოტა გეგმები შეიცვალა... ნუ წუწუნებ, შენ ჩემთან ნიძლავი წააგე, ხომ არ დაგავიწყდა, - მე გამეცინა. საინტერესოა, რაზე დაენიძლავეს ელისს?
- ბელა მანქანითაა და... ხო, ბელა სვონი, ისიც მომყვება... ზედმეტი კომენტარები საჭირო არაა! მოკლედ ჯერ სახლში წავა და შემდეგ ჩვენ გავუვლით და სავაჭრო ცენტრში წავალთ, გასაგებია, ძვირფასო?... მალე გნახავ, - ელისმა მობილური სწრაფად დაკეცა და მე მომიბრუნდა. - მოკლედ, შენ შენს მანქანას სახლში წაიყვან და ჩვენ სამზე გამოგივლით, გაწყობს?
- კარგი, - დავეთანხმე მე. კიდევ რაღაცის თქმა მინდოდა, მაგრამ ამ დროს მასწავლებელიც შემოვიდა და გაკვეთილი დაიწყო.
ელისთან ლაპარაკი ვეღარ მოვახერხე. გაკვეთილზე ხომ შეუძლებელი იყო და შემდეგ ჯასპერმაც გამოუარა. გოგონა დამემშვიდობა და მთხოვა, სახლში მალე მივსულიყავი. სამწუხაროდ, დღეს მხოლოდ ერთი გაკვეთილი გვიტარდებოდა ერთად. კაფეტერიაში არ წავსულვარ, არ მშიოდა. გადავწყვიტე ბიბლიოთეკაში შემევლო და ისტორიის რეფერატისთვის საჭირო წიგნები მეპოვა. სკოლის ბიბლიოთეკა ცალკე შენობა იყო, რომელიც ეზოს უკან მდებარეობდა. სკოლის ეზო კი წარმოადგენდა კალათბურთის სათამაშო პატარა მოედანს და დასასვენებელი სკამების რიგებს. მე პატარა, მოკირწლულ გზას გავუყევი და გეზი მოედნისკენ ავიღე. სანამ მოედანს ჩავუვლიდი, ხელმარცხნივ რაღაცამ ჩემი ყურადღება მიიქცია. ამ ადგილზე პატარა გზა მიდიოდა. ამ გზით, მგონი, მხოლოდ მუშები და დამხმარე პერსონალი სარგებლობდა. ალბათ რაიმე სათავსო იყო... გზას ორივე მხარეს დიდი ნაძვის ხეები ერტყა. მისთვის ყურადღება არასოდეს არ მიმიქცევია, მაგრამ ამჯერად ჩემი ყურადღება ხმაურმა გამოიწვია. რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და უცებ ადგილზე გავიყინე. ჩემგან ოცდაათ მეტრში გოგო და ბიჭი იდგა და ერთმანეთს ეხვეოდა. ბიჭი ჩემსკენ ზურგით იდგა, ამიტომ თავიდან ვერ მივხვდი, ვინ იყო. გოგოს საერთოდ ვერ ვხედავდი. უკან გამობრუნება დავაპირე, ნამდვილად არაფერი მესაქმებოდა აქ. ძალაინ არ მინდოდა, ამ უეცარი თვითმხილველობის ამბავი მათაც გაეგოთ, მაგრამ, როგორც ჩემნაირ უიღბლოს შეეფერება, წასვლისას ტოტს ფეხი დავდგი. ტკაცანის ხმა მაღალი არ ყოფილა, მაგრამ ბიჭმა მაინც გამოიხედა. უცებ, როგორც არასდროს, ისე მომინდა რომ მიწა გახეთქილიყო და შიგ ჩავეტანე. მომნუსხველ მზერას ვეღარ გავუძელი და გავიქეცი.
- მოიცა, - დამედევნა კალენიც.
- თავი დამანებე, - ვუყვირე მე, თუმცა უკვე გაჩერებული ვიყავი.
- სულ რატომ გარბიხარ? - ედვარდი მომიახლოვდა და გამკიცხავი მზერით შემომხედა. ნამდვილად ვერასოდეს შევხედავდი მის სახეს გულგრილად.
- არა, - უფრო ჩემს თავს ვუთხარი, ვიდრე ედვარდს. - მაპატიე, უნებლიედ შევჩერდი.
- ხო, მაგრამ ეგ ბოდიში ვერ დაგავიწყებს, რაც ნახე, - მის ხმაში ბრაზი ირეოდა.
- რა? - ვერ გავიგე, რა უნდოდა.
- შენ დამინახე როგორ ვკოცნიდი გოგოს...
- მოგილოცო? - გავაწყვეტინე და დამცინავი მზერით შევხედე. იმედია, ძალაინ რბილად არ გამომივიდა.
- ეს სასაცილო არ არის, - გაბრაზდა ედვარდი. - არ მინდა ამის შესახებ, ვინმემ გაიგოს, გასაგებია? - რა თქმა უნდა, ნამდვილად ცუდი იქნებოდა, თუ ვინმე ამ ამბავს გაიგებდა. როგორც ჩანს, ამას კალენიც კარგად ხვდებოდა.
- განსაკუთრებით ვიქტორიამ, არა? - ჩემი სარკაზმი სიამოვნებას მგვრიდა.
- იზაბელა სვონ, გეყოფა! - ედვარდს უკვე ხმა უთრთოდა ბრაზისგან. - ხო, მით უმეტეს ვიკიმ!
- ოხ, დაწყნარდი, კალენ! - შევუბღვირე მეც. - არავის საქმეში არ ვერევი და საერთოდ, ჩათვალე, რომ არ გინახივარ.
- ეგრე უკეთესია, - გაირიმა ედვარდმა. ყოველთვის ვბრაზობდი ჩემს თავზე, ამ თავხედ ბიჭს თავიდან ანგელოზი რატომ ვუწოდე-მეთქი, მაგრამ როცა კიდევ შევხედე, როგორ იღიმებოდა, კინაღამ ისევ პირველ აზრზე დავდექი. საბედნიეროდ, კინაღამ.
- კარგად...
- ეი, საით მიდიხარ? - გამაჩერა მან.
- კალენ, მე შენ საქმეში არ ვერევი! - ხაზი გავუსვი „შენს საქმეს“. - და ნურც შენ ჩაერევი, კარგი?
მან მხრები აიჩეჩა და სიტყვის უთქმელად გაბრუნდა უკან. მე კი ბიბლიოთეკისკენ ავიღე გეზი. საჭირო წიგნები მალე ვიპოვე და ხელს უილტერ სკოტის „აივენჰოც“ გამოვაყოლე. ამ რომანს მალე ლიტერატურაში გავივლიდით და დამჭირდებოდა. სკოლაში დავბრუნდი, გაკვეთილებმა მალე გაირბინა. მხოლოდ ბიოლოგია მქონდა დარჩენილი. ამ გაკვეთილზე დიდი ხანია არ ვყოფილვარ, თორემ სიამოვნებით გავაცდენდი. უკვე ორის ნახევარი იყო, სამზე კი ელისი სახლში მომაკითხავდა. საკლასო ოთახში შევედი, მასწავლებელს მივესალმე და ჩემი მერხისკენ წავედი, რომელიც, როგორც ყოველთვის, ბოლო რიგში იყო. სურპრიზიც დამხვდა, ჩემს ადგილზე ვიღაცის ჩანთა იდო. ყოველთვის ასეა, როდესაც აცდენ, ნაკლები შანსია, ადგილი თავისუფალი დაგიტოვონ. ჩემი ახალი მეზობლისგან განსხვავებით, ზრდილობა გამოვიჩინე და იმის მაგივრად, რომ მისი ჩანთა ფანჯრიდან მომესროლა, გვერდითა სკამზე ჩამოვჯექი. ზარი დაირეკა, მაგრამ მასწავლებელი თავის საქმეში იყო გართული და ბავშვებს ყურადღებას არ აქცევდა. მე მოთმინებით ველოდებოდი ჩემი ადგილის ოკუპანტის გამოჩენას, მაგრამ ის იგვიანებდა. ბოლოს წიგნი გადავშალე და სარჩევს გადავხედე. არც ისე ბევრი რამ გამომიტოვებია, სულ რაღაც ოთხი პარაგრაფი... სანამ წიგნს ჩავკირკიტებდი, ვიღაც მომიახლოვდა, მერხს შემოუარა და ისე დაჯდა ჩემს მარცხნივ.
- მე მგონი, კუდში დამსდევ, - მომესმა ხმა, რომლის გაგონებაც ყველაზე ნაკლებად მინდოდა.
- მე კი მგონია, რომ ჩემი ადგილი მიისაკუთრე, - გაცეცხლებულმა ვუპასუხე და ხელები ერთმანეთს ჩავჭიდე. ერთხელ გარტყმას გადამირჩა, მაგრამ მეორედ რამდენად შევიკავებდი თავს, არ ვიცოდი.
- უი, მართლა? - ჩაეღიმა ედვარდს. - არ ვიცოდი შენი ადგილი თუ იყო. იმედია, თავს მანდაც კარგად გრძნობ.
- შესანიშნავად, - ვუთხარი მე და მასწავლებლისკენ გავიხედე. გაკვეთილი იწყებოდა. მთელი საათის განმალობაში ხმა არც ერთ არ ამოგვიღია. ზარი დარეკვას საოცრად აგვიანებდა. მოუთმელნად ვუყურებდი საათს... დიდი ისარი ზანტად მიიზლაზნებოდა წინ. მართლია, მასწავლებლისთვის თვალი არ მომიშორებია, მაგრამ წარმოდგენა არ მქონდა, რაზე ლაპარაკობდა. ედვარდი ჩემს გვერდით კი იჯდა, მაგრამ მერხის კიდეში. სკამი უკიდურესად მოშორებით გაეწია. როგორც იქნა, ზარიც დაირეკა. ედვარდი სწრაფად წამოხტა. ჩანთას ხელი დაავლო და ოთახიდან გავარდა. მეც სწრაფად ჩავალაგე წიგნები და ავტოსადგომზე გავიქეცი. ნახევარ საათში სახლში უნდა მივსულიყავი. სანამ ჩემს პიკაპს დავქოქავდი, ვერცხლისფერმა „ვოლვომ“ გვერდით სწრაფად ჩამიქროლა.
სახლში როგორც კი მივედი, მანქანა საიმედოდ დავაყენე, ისე რომ სხვა ავტომობილებისთვის ხელი არ შეეშალა და სახლში ავედი. ბებიას მისაღებში ეძინა. მე ფეხაკრეფით გავიარე დერეფანი და ჩემს ოთახში შევედი. უკვე სამი საათი იყო, სადარბაზოსთან რომ გამოვედი. წინ გავიხედე და გავშეშდი. ელისი და მისი ძმა, ვერცხლისფერ „ვოლვოს“ მიყრდნობილები მე მიყურებდნენ და მელოდებოდნენ. ერთი ამოვიხვნეშე და მათკენ წავედი.
- აბა, მზად ხარ, ბელა? - მხიარულად მკითხა ელისმა, მეც რაც შემეძლო მხიარულად ვუპასუხე.
- კი... ახალი მძღოლი?
- გუშინ დავენიძლავე, რომ ჩელსი ლივერპულს მოუგებდა, - ეშმაკურად ჩამიკრა თვალი.
- და მოიგე! - გესლიანად ჩაიცინა ედვარდმა, ძალაინ უხაროდა, რომ ჩემი გაოცება შეძლო.
- რა თქმა უნდა, - გადაიკისკისა ელისმა.
მე უკან მოვთავსდი, ელისმა კი შტურმანის ადგილი დაიკავა. ედვარდი მანქანას სწრაფად მართავდა, ამიტომ სავაჭრო ცენტრში ძალაინ მალე მივედით. გზაში ელისმა საყიდლების სია წამიკითხა და ხარჯი წინასწარ ჩამოწერა. ედვარდს კი ხმა არ ამოუღია, მხოლოდ ხანდახან გამომხედავდა ხოლმე სარკეში. მე თვალს ვარიდებდი. კალენი უკვე ჩემს ნერვებზე მოქმედებდა. ელისმა თავის ბავშვობაზე რაღაც სახალისო ისტორია მომიყვა და ყურადღება სხვა რამეზე გადამატანინა, მე მადლერი თვალებით შევხედე მას და შევეცადე სასაცილო მომენტებზე გულღიად გამეცინა. ეს არ იყო ადვილი. სიცილი უკვე დავიწყებული მქონდა... ედვარდმა მხოლოდ გზის დასასრულს ამოიღო ხმა.
- აქ დაგტოვებთ და ორ საათში გამოგივლით, - გულგრილად უთხრა თავის დას.
- არ გირჩევ, თუ არ გინდა, კიდევ ორი საათი გველოდო, - ჩაილაპარაკა ელისმა და თვალი ჩამიკრა. - შვიდზე მოდი.
ედვარდს გაეცინა და მანქანა სწრაფად დაქოქა. ვერცხლისფერი „ვოლვო“ ჩემს თვალს მიეფარა და მეც ელისთან ერთად, დარდთან საბრძოლველად გავემართე.

დილას ადრე გავიღვიძე. გარეთ ბარდნიდა, თუმცა არც ისე ციოდა. სწრაფად ჩავიცვი და მისაღებში გავედი. ბებიას ჯერ ეძინა, ამიტომ მე ვერ შევესწრებოდი იმ ფაქტს, როცა მამიდა ახალ ამბავს გაუმხელდა. ჩანთას ხელი დავავლე, გარეთ ჩავედი და პიკაპში სწრაფად ჩავჯექი. გამათბობელი ჩავრთე და სკოლისკენ დავიძარი. პირველი ორგანული ქიმია მქონდა. ავტოსადგომზე მანქანა დავაყენე და სანამ სკოლაში შევიდოდი ვერცხლისფერ „ვოლვოსაც“ მოვკარი თვალი. კალენი თავის შეყვარებულს, დავაკონკრეტებ, ვიქტორიას, კარებს უღებდა.
- აფერისტი მექალთანე, - ჩავილაპარაკე და ფოიეში გავუჩინარდი. ორგანული ქიმია პირველივე სართულზე მქონდა, ამიტომ ცოტა ხნით ჩემს კარადასთან შევჩერდი. სანამ ქურთუკს ჩამოვკიდებდი, ედვარდმაც ჩამიარა. კარადა გაბრაზებულმა დავხურე და ამოვიოხრე. რატომ მიშლიდა კალენი ასე ნერვებს...? იქნებ მეცემა და ამით ყველაფერი მორჩებოდა?! გულის სიღრმეში კი ისევ გაქცევა მინდოდა, მაგრამ ჩემებს ვერ ვუღალატებდი. ამიტომ ცოტა ხანი ისევ ინგლისში მომიწევდა ყოფნა. მერე კი... მერე ვინ იცის, რა მოხდებოდა. სანამ კლასში შევიდოდი, ელისი წამომეწია. მან ისე მოახერხა, რომ ნახევარზე მეტი გაკვეთილები ჩემთან ერთად უტარდებოდა.
- ბელა, როგორ ხარ? - მკითხა გოგონამ და მომეხვია.
- კარგად, ელის, შენ?
- მეც! ვერ წარმოიდგენ, ჯასპერმა რა სიურპრიზი გამიკეთა! - ელისი მართლაც აღფრთოვანებული იყო. კლასში შევედით და ჩვენს ადგილებზე დავჯექით. ამჯერად შუა რიგის მეოთხე მერხზე.
- სერენადა გიმღერა? - ვკითხე მე, თუმცა წინასწარვე ვიცოდი, რომ ამით ელისს ვერ გააოცებდა.
- ხუმარა, - გადაიკისკისა ელისმა. - არა, მითხრა რომ ჩვენი წვეულებისთვის ჯგუფს დაიქირავებდა, რომლებიც ცოცხლად დაუკრავენ! ხომ მაგარია? - ელისს მართლა სუნთქვა ეკვრებოდა აღფრთოვანებისაგან. მას ხასიათს ვერ გავუფუებდი.
- მართლა?! გადასარევია... ცოცხალი მუსიკა, ცეკვა! მაგარია...
- ბელა, - შემაწყვეტინა ელისმა. - ვიცი, რომ ეს ფართი თვალში არ მოგდის, მაგრამ ჩემი ხათრით...
- ელის, საყიდლებზე რომ ვიყავით მთელი ორი საათი ვარჩევდით ბუშტების ფერებს... როგორ გგონია, ამის შემდეგ არ წამოვალ? - მე გამეცინა, მართალია, წვეულებაზე სასტიკად არ მინდოდა წასვლა, მაგრამ ორი საათი, როგორმე გავჩერდებოდი, შემდეგ კი შეუმჩნევლად გამოვიპარებოდი.
- გადასარევია! - ელისმა თბილად შემომხედა. - უნდა გაერთო... აი, ჯასპერი, სულ მართობს...
- ერთმანეთი დიდი ხანია გიყვართ? ვკითხე მე. მასწავლებელი აგვიანებდა და ეს ძალაინ მიხაროდა. აბა, ვის უყვარს ქიმია და მით უმეტეს ორგანული?!
- კი, - ჩუმად მითხრა ელისმა და ჩემსკენ მოიწია. - ბავშვობაში ის პორტ-ანჯელესში ცხოვრობდა, სადაც ერთმანეთი გავიცანით. მეგობრები ვიყავით. შემდეგ ლონდონში წამოვიდა და უკვე 15 წლისა, უკან დაბრუნდა. ჩვენ ისევ შევხვდით ერთმანეთს და უკვე მხოლოდ მეგობრები აღარ ვიყავით.
- და აქ შენ ჩამოგყვა?
- არა, ის ისედაც უნდა ჩამოსულიყო. აქ ცხოვრობენ მისი მშობლები. პორტ-ანჯელესში მას ბებია და ბაბუა ჰყავს... მე დედაჩემი ისედაც მთხოვდა ინგლისში გადმოსვლას და გადავწყვიტე ორი კურდღელი ერთად დამეჭირა, - ელის გაეცინა, მე კი კიდევ ერთი კითხვა დავუსვი.
- და შენი ძმები?
- ედვარდი აქ ცხოვრებაზე ოცნებობდა, ის ხომ ფეხბურთს მისდევს და ბუნებრივია. მამაჩემი ხან ლონდონში იყო, ხან პორტ-ანჯელესში. ის პრაქტიკას გადის ამერიკაში, ექიმია. პარალელურად აქ, ჰარვარდში, ლექციებს კითხულობს. მისთვის უმჯობესი იყო, დედასთან ვყოფილიყავით. ესმე ჟურნალისტია და ის სამუშაოს ვერ მიატოვებდა. ამიტომ ჩვენ გადმოვედით ინგლისში. რაც შეეხება ემეტს, ის აქ ცხოვრობდა... მისი შეყვარებული, როზალი ცნობილი მოდელია და... მოკლედ მღერის კიდეც, - მე გავუღიმე. მივხვდი, როზალიზე რატომ შეჩერდა. ის ფაქტი, რომ მან გაიმარჯვა, არანაირ დისკომფორტს არ მიქმნიდა. ფიქრებში ჩავიძირებოდი, ელისს რომ არ დაეყვირა.
- ბელა, ერთი ამას შეხედე...
მე თავი ავწიე, რომ მეკითხა რა ხდებოდა, მაგრამ გაოცებისგან მხოლოდ პირის დაღება მოვასწარი. საკლასო ოთახში ჩემი ექიმი, ჯეიკობ ბლექი იდგა.
- გამარჯობა, ბავშვებო, - მან მაგიდას შემოუარა და დაფაზე თავისი სახელი და გვარი დაწერა. - მისის ბრიჯიტი ცუდად არის, ამიტომ დროებით მას მე, პრაქტიკანტი და უკვე მასწავლებელი, ჯეიკობ ბლექი შევცვლი. რაიმე კითხვები გაქვთ?
- როდის დაბრუნდება მისის ბრიჯიტი? - წამოძახა ვიღაცამ.
- ამ საღამოს რას აკეთებთ? - ეს კომენტარი ბოლოდან, ქერა თმიანმა გოგონამ თქვა, რამაც კლასში მხიარული განწყობა დააყენა. მე და ელისმა ორაზროვნად გადავხედეთ ერთმანეთს.
- დაწყნარდით, დაწყნარდით, - ექიმი, უკვე კი მასწავლებელი ჯეიკი (როგორ გამიჭირდებოდა ამ ახალგაზრდასთვის მასწავლებლის დაძახება) შეეცადა ბავშვები გაეჩერებინა. - მისის ბრიჯიტი მალე დაბრუნდება, რაც შეეხება საღამოს, თქვენთვის ტესტების შედგენით ვიქნები დაკავებული.
ჯეიკობ ბლექის კომენტარზე კლასი უცებ დადუმდა. ჯეიკი ჩვენ ვერ გვხედავდა, ამიტომ ძალაინ გაუკვირდა, როდესაც სიის ამოკითხვის დროს ჯერ ელისის, ხოლო შემდეგ ჩემს გვარს წააწყდა. მე გამეცინა, ელისმა კი ბიჭს თვალი ჩაუკრა. მე ხელი ვკარი, ირგვლივ ბევრი მოწმე იყო. არ ვიცი, ჯეიკობს ელისი რამდენად აღიქვამდა მასწავლებლად, ერთი კი ცხადი იყო, ორგანულ ქიმიაში კარგი ნიშანი გვეყოლებოდა. გაკვეთილის დამთავრების შემდეგ მე და ცბიერი მის კალენი ზანტად წამოვდექით მერხებიდან და როცა ყველა გავიდა ჯეიკობთან მივედით.
- არ მეგონა, ასე ახალგაზრდა მასწავლებლებს თუ იღებდნენ, - უთხრა ელისმა და მაგიდაზე ჩამოჯდა, მე მის გვერდით ვიდექი.
- გამარჯობა, ელის, ბელა, - გაეცინა ჯეიკობს. - როგორ ხართ?
- კარგად ექიმო... უკაცრავად მასწავ...
- არ გინდა, ბელა, - შემაწყვეტინა ბიჭმა. მე მართლა დავიბენი, არ ვიცოდი როგორ მიმემართა. - უბრალოდ ჯეიკობი იყოს, როცა მარტო ვართ, კარგი?
- რა თქმა უნდა, - ჩემს მაგივრად უპასუხა ელისმა. - აბა ჩამოყაჭე, რამდენი ხანი გვეყოლება ქიმიაში კარგი ნიშნები? - სიცილით გააგრძელა მან.
- რამდენ ხანსაც ისწავლით, - უპასუხა ჯეიკმა და მე თვალი ჩამიკრა.
- კარგი, მე წავედი, - ვუთხარი ორივეს. - გაკვეთილზე მაგვიანდება.
- კარგად, ბელა, - დამემშვიდობა ჯეიკობი. - რა მაგარია, შენი მასწავლებელი ვარ.
- მეც მოვდივარ, - მაგიდიდან ჩამოხტა ელისი და კარებისკენ წავედით.
- კარგად, მასწ, - ხელის ქნევით დაემშვიდობა ჯეიკობს.

მე მათემატიკა მქონდა, ელისს კი ბიოლოგია, ამიტომ სხვადასხვა სართულებზე ავედით. მომდევნო სამმა გაკვეთილმა სწრაფად გაირბინა. მთელი სკოლა ახალ მასწავლებელზე ჭორაობდა. მადლობა ღმერთს, არავინ იცოდა, რომ ერთ დროს ის ჩემი ექიმი იყო.
დიდი დასვენება დაიწყო თუ არა, მაშინვე მეორე სართულის ბოლოსკენ გავიქეცი. მაიკს ვკითხე და მითხრა, რომ გაზეთის რედაქცია სწორედ იქ იყო. მარჯვნიდან ყველაზე ბოლო ოთახში. სწრაფად მივედი და კარებზე დავაკაკუნე.
- მობრძანდით, - მომესმა გოგონას ხმა. კარები შევაღე და განათებულ ოთახში აღმოვჩნდი, სადაც ახალდაბეჭდილი ქაღალდის სუნი იდგა. ოთახში ორი გოგო და ერთი მასწავლებელი იყო. ფანჯრებთან საწერი მაგიდები და კომპიუტერები ედგა. ბოლოს კი კედელზე რამდენიმე თარო იყო ჩამოკიდებული. კედლები თეთრათ შეეღებათ, მხოლოდ მაღლა გასდევდა ყვითელი ხაზი.
- გამარჯობათ, - მომმართა შავგვრემანმა და სუსტმა გოგონამ. გრძელი თმები ცხენის კუდად ჰქონდა შეკრული, სათვალე ეკეთა და სპორტულად - ჯინსები და სქელი მაისური ეცვა. - რით შემიძლია დაგეხმაროთ?
- იცით, - დავიწყე მე. - მე მაინტერესებს ვინ ბეჭდავს თავის მოთხრობებს თქვენს გაზეთში?
- აჰა, შემოქმედებაში, ხომ? - გოგონამ ფურცლები მაგიდაზე აკურატულად დააწყო და მომიახლოვდა.
- დიახ, - ვუპასუხე მე. იმედი მქონდა გავიგებდი „მარტოსულის“ ვინაობას. შეიძლებოდა ისე მომხდარიყო, რომ არც გამეცნო, მაგრამ ჩემთვის აუცილებელი იყო, მისი ნამდვილი სახელი მცოდნოდა.
- კონკრეტულად ვინ გაინტერესებთ?
- „მარტოსული“...
- ანონიმი ავტორი? - გაეცინა მან. - მეგონა მასზე ბუმი დამთავრდა.
- უკაცრავად, - ჩავახველე მე. - ვერ მიგიხვდით...
- დაახლოებით 2-3 თვეა, რაც მის მოთხრობებს ვბეჭდავთ და მეგონა ყველა მიეჩვია იმ აზრს, რომ მის ვინაობას არ ვასახელებთ, - მიუხედავად იმისა, რომ კარგად მიმანიშნა, დრო ტყუილად არ დამეკარგა, დანებებას არ ვაპირებდი.
- რატომ...? იცით, ჩემთვის ძალაინ მნიშვნელოვანია, მისი ვინაობის გაგება.
- სიმართლე გითხრათ, - მითხრა გოგონამ მას შემდეგ, რაც კარგად შემათვალიერა. - მე თვითონაც არ ვიცი, ვინ არის ის. მოთხრობები მისის კემპლერს აწვდის... იქნებ მას კითხოთ, - და კომპიუტერთან მომუშავე ქალზე მიმითითა. მე მისკენ წავედი, თან გონებაში სიტყვებს ვალაგებდი.
- გამარჯობათ, მისის კემპლერ, - 40-42 წლის ქალმა სათვალეების ქვემოდან ამომხედა. ქერა იყო და ჭორფლიიანი, ერთიანდა დანაოჭებული სახე ჰქონდა. ეტყობოდა, ცხოვრების ქარტეხილები გამოევლო. - მე ერთ-ერთი ანონიმი მწერლის ვინაობის გაგება მინდა, თუ შეიძლება...
- ვისი? - გამაწყვეტინა მან და ისევ კომპიუტერს მიუბრუნდა.
- „მარტოსულის“.
- ახლა შენ გამოგაგზავნეს? - ქალი ისევ ჩემსკენ შემობრუნდა
- არა, - დაბნეულმა ხმა ძლივს ამოვიღე. - ჩემით მოვედი...
- მგონი გასაგებად ვთქვი, რომ ანონიმი ავტორების სახელებს არ ვახმოვანებ...
- დიახ, - გავაწყვეტინე მე. - მაგრამ მე არ ვაპირებ ეს ვინმეს ვუთხრა. უბრალოდ ძალიან მაინტერესებს...
- ყველა ეგრე ამბობს, - ისე კომპიუტერს მიუბრუნდა ქალი.
- იცით, მე მართლა არავის ვეტყვი, - ჩემს წინ აშკარად მკვრივი აიზბერგი იდგა. როგორღაც უნდა გამელღვო. - მისი მოთხრობები ძალაინ მომეწონა. ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა... თქვენ არ გესმით, მაგრამ ჩემთვის მართლა ძალაინ მნიშვნელოვანია, რომ ამ პიროვნების სახელი და გვარი გავიგო... გთხოვთ!
- შვილო, - დაიწყო ქალმა. - ვხედავ, რომ მართლა ძალაინ გაინტერესებს, მაგრამ რომც ვიცოდე ვერ გეტყოდი...
- კი, მაგრამ...
- და არც ვიცი, - გამაწყვეტინა მან. - „მარტოსული“ ელექტრონული ფოსტით მიგზავნის თავის მოთხრობებს. მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ ჩვენს სკოლაში სწავლობს. დანარჩენი არაფერი...
ეს ქალი აშკარად კერკეტი კაკალი იყო, მაგრამ მგონი მართალს ამბობდა, ამიტომ მოვუბოდიშე და კაფეტერიაში წასვლა დავაპირე. დიდი დასვენება ჯერ კიდევ არ დამთავრებულა და იქ ჯესიკას ვიპოვიდი. შეიძლება მას ცოდნოდა რამე ამ ამოუცნობ პიროვნებაზე. სასადილოში ხალხი ირეოდა. როგორც იქნა ჯესიკა დავინახე. ის რამდენიმე გოგოსთან ერთად, რომელთა შორის ელისიც იყო, განაპირა მაგიდაზე იჯდა.
- გამარჯობა, - მოვესალმე ყველას და ელისის და ჯესიკას შორის დავჯექი. ცოტა უხერხულ მდგომარეობაში ვიყავი, თითქმის არავის ვიცნობდი. ელისს სწრაფად გადავუჩურჩულე რაც მაინტერესებდა და ჯასიკას მივუბრუნდი.
- ჯეს, როგორ ხარ?
- კარგად, - გოგონამ გაკვირვებული სახით გამომხედა, მაგრამ ჩემი გაღიმებული სახე რომ დაინახა, მანაც ღიმილით მიპასუხა.
- ჩვენი სკოლის გაზეთს კითხულობ? - ვკითხე მე. ჯესიკას წინანდლზე არანაკლები გაკვირვება გამოეხატა სახეზე.
- კი, სხვათაშორის რასაც მანდ წერენ ნახევარზე მეტი ჭორია...
- მე მაინტერესებდა რა იცი „მარტოსულის“ შესახებ, - გავაწყვეტინე მე სწრაფად და პირდაპირ შევხედე. ჯესიკა თავიდან დაიბნა, მაგრამ მერე უდარდელად მიპასუხა.
- ა, ეგ? არც არაფერი... სიმართლე გითხრა, ბევრი ვეცადე, მაგრამ ვერაფერი გავიგე. არადა ძალაინ უცნაური პიროვნება უნდა იყოს...
ჯესიკამ თუ ვერ გაიგო, ე.ი. მართლა კარგად მალავდა თავს, მაგრამ დამალვა რაში სჭირდებოდა?!
- არც ეჭვი არ გაქვს ვინმეზე? - ჩუმად ვკითხე.
- კი... ხომ იცი, ანჯელა ვებერი, - ჯესიმ კაფეტერიის ბოლოს, მაგიდასთან მარტო მჯდომ გოგოზე მიმითითა.
-არა, - მე თავი გავაქნიე. - და რატომ გოგო?
- აბა რავიცი, მაგაზე ჩაკეტილი მოსწავლე მგონი მთელ სკოლაში არავინაა...
- კარგი, მადლობა, ჯეს, - ვუთხარი მე და ადგომა დავაპირე.
- ისე, თუ რამეს გაიგებ, მეც მითხარი, - გამაჩერა ჯესიკამ.
- კარგი, - შევპირდი მე და გულში გავიფიქრე, ოღონდ „მარტოსულის“ ვინაობა გამეგო და ჯანდაბას, ამაზე ჯესიკასთანაც ვიჭორავებდი. მგონი, სულ გადავირიე.
- ბელა, მოიცა, - დამიძახა ელისმა და წამომეწია. - რატომ დაგაინტერესა ასე?
- როგორ გითხრა, ელის, - ჩვენ ჰოლში გავედით. - მისი შემოქმედება ჩემთან ძალაინ ახლოსაა.
- მართლა? - ელისმა წარბები მაღლა აწია. - კარგი, მაგ საქმეს როგორმე მოვაგვარებთ... ახლა უფრო მნიშვნელოვანი - რას იცმევ ზეგ?
- ზეგ? - ვერაფრით გავიხსენე ზეგ რა ხდებოდა. - რა დღეა ზეგ?
- ბელა, გამოფხიზლდი! ზეგ წვეულებაა, დაგავიწყდა?
- როგორც ჩანს, - დამნაშავემ, ფრთხილად გავუღიმე.
- კარგი, არა უშავს, - მითხრა ელისმა ღიმილით. - მე ყველაფერი მოვაგვარე. წამომყევი...
ჩვენ ელისის კარადასთან მივედით. მან ისე გააღო და რაღაც პარკი გადმომცა.
- აქ სამი კაბაა...
- რა? - გავაწყვეტინე მე
- ვიცოდი, რომ სამოსის შესარჩევად დრო არ გექქნებოდა, ამიტომ მათი რაოდენობა შევამცირე და, აი, ამ კაბებიდან რომელიმე ამოარჩიე, - ელისი გაჩერდა, ჩემი გაოცებული სახე რომ დაინახა. - იმედია არ მიბრაზდები და სულელი და მოსაბეზრებელი არ გგონივარ...
- არა, არა, - სწრაფად გავაწყვეტინე. - უბრალოდ... მე.. ჰმ, ელის, ასეთი რაღაც მეორედ არ გააკეთო. მე ვერ ავიღებ...
- ბელა, ძალაინ გთხოვ, - ელისი შეწუხებული სახით მიყურებდა. - ყველანაირად ვეცადე, რომ ყველაფერი კარგად ყოფილიყო... გთხოვ აიღე. გთხოვნი, კარგი?
- იცოდე, ეს აღარ განმეორდება, - ვუთხარი მე რამდენიმე წამის შემდეგ. - უღრმესი მადლობა!
ელისმა გადაიკისკისა და კარადა დახურა.
- ხვალ შაბათია, იმედია, დრო გეყოფა, კაბის ასარჩევად.
- კი, მეყოფა, - ვუთხარი და მეც გავიცინე. ელისი ჩემზე ძალაინ ზრუნავდა. საერთოდ არ მახსოვდა, წვეულება ზეგ რომ იყო. საავადმყოფოში ყოფნისას და კონკურსის გამო დროის შეგრძნება დავკარგე, მაგრამ რომც მცოდნოდა, მაინც ვერაფრის შერჩევას მოვახერხებდი საღამოსთვის. ასეთ ამბებში ნაკლები გამოცდილება მქონდა. ჩარლი ყოველთვის წინააღმდეგი იყო ახალგაზრდული თავშეყრების, რომლებიც ზოგჯერ თავაშვებულ გართობაში გადადიოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის დემოკრატი მამა იყო. ამოვიოხრე და თავი დავღუნე. დარწმუნებული ვარ, ამ წვეულებაზე წასვლას არ დამიშლიდა, ბოლო-ბოლო ელისის დაითანხმებდა, მაგრამ მე ვთხოვდი, რომ არ გავეშვი... გული შემეკუმშა და მარჯვენა ხელი თავისით დაძრა მისკენ.
- ბელა, კარგად ხარ? - მკითხა ელისმა შეშფოთებული სახით.
- კი, კი, - სწრაფად ვუპასუხე მე და თავი ავწიე. - ბევრი ბავშვი მოდის? შენთან სახლში რომ აკეთებ, მშობლები წინააღმდეგები არა არიან? - ვცადე ჩემი წინა მდგომარეობა დამევიწყებინა და ფართის დეტალები გამერკვია.
- მეცხრე კლასის ზემოთ, მთელი სკოლა იქნება, - მითხრა ელისმა და ჩვენ ისტორიის კაბინეტისკენ წავედით. - რაც შეეხება მშობლებს, მამა ვაშინგტონშია, დედა კი რეპორტაჟს აკეთებს ბრიუსელში ევროკავშირზე, ასე რომ ბელგიიდან არანაირ პრობლემას არ შეგვიქმნის.
- ყველაფერი როგორ აეწყო, - ჩავიბურტყუნე მე.
- ბელა, - სასოწარკვეთილი ხმით მითხრა ელისმა. - ყველაფერი შესანიშნავად აეწყო!
- ხო, მეც მაგის თქმა მინდოდა, - ვუთხარი ღიმილით.
- ბელა, იცი ჯეიკობზე რას ამბობენ? - დაიწყო ჩემს გასართობად ელისმა.
- რას? - ვკითხე მე, თუმცა ექიმი და მასაწვლებელი ჯეიკი ნაკლებად მაინტერესებდა.
- დანიძლავებული არიან, ვინ იშოვის პირველი მის ტელეფონის ნომერს, - ელისმა ისე ეშმაკურად ჩაიცინა, რომ მივხვდი, რაღაცას აპირებდა.
- ელის, - დავიწყე გამაფრთხილებელი ხმის ტონით. - არც იფიქრო!
- ჯერ არა, ბელა, - გადაიკისკისა გოგონამ. - ჯერ ეს წვეულება ჩამთავრდეს, მერე კი… თუმცა მოდი ჯერ გაკვეთილზე შევიდეთ, თორემ მოგვხვდება.
- კარგი, - დავეთანხმე მე და მასწავლებელთან ერთად შევედით კლასში.
გაკვეთილები მალე დამთავრდა. ეს სასწავლო დღეც მიიწურა და მე გაწბილებული სახლში ვბრუნდებოდი. ჯერ ერთი, „მარტოსულის“ ვინაობა ვერ გავარკვიე, მეორეც ვხვდებოდი, რომ კვირას წვეულებაზე წასვლას ვერ ავცდებოდი, მესამე კი ის, რომ ჩემი მცდელობის მიუხედავად, ედვარდ კალენს დერეფნებში ან კიბეებზე ვხვდებოდი და მიუხედავად იმისა, რომ არ მინდოდა შევემჩნიე, მაინც გამორბოდა მისკენ თვალი. ეს უკვე ნერვებს მიშლიდა. მე და ამ თავგასულ ბიჭს საერთო არაფერი არ გვქონდა, ამიტომ ყურადღებაც არ უნდა მიმექცია. ეს ადვილი არ იყო, იმიტომ რომ ის ყველაგან და ყველასთან ერთად იყო, მე კი ამ სკოლიდან ვერ გავიქცეოდი, ჯერ-ჯერობით…
სახლში მისულის, კარებში ბარათი დამხვდა. ბებია მწერდა, რომ მეგობრებთან ერთად ბრიჯის სათამაშოდ იყო წასული და მალე ვერ დაბრუნდებოდა. მე გამეცინა. მგონი, რაც ჩამოვედი პირევლად გავიდა გარეთ. ეს ძალაინ მოუხდებოდა, ამ ბოლო დროს წნევა აწუხებდა, როგორც ჩანს, მამიდას ამბავი ყველას კარგად გვადგებოდა. სახლში შევედი და დროის გასაყვანად ნელა მოვიმზადე სადილი. სანამ ვჭამდი, მამიდას შეყვარებულზე ვფიქრობდი. ძალიან მაინტერესებდა, როგორი იყო. შემდეგ ჩემს ოთახში შევედი. ის არც ისე დიდი იყო, მაგრამ მე სრულიად მაკმაყოფილებდა. შუაში საწოლი იდგა, რომლის მარჯვენა მხარეს სინათლე ფანჯრიდან შემოდიოდა, საწერი მაგიდა კარების პირდაპირ იდგა. ხოლო მის იქეთ, კედელში, ჩაშენებული კარადა იყო. კარის მარჯვნივ კედელზე სარკე და სხვადასხვა ნივთებისთვის თუ წიგნებისთვის პატარა თაროები იყო ჩამოკიდებული. ოთახი ცისფერ ფერში გადაეწყვიტათ, საწერი მაგიდა და სხვა ავეჯი კი მუქი ყავისფერი იყო. მე მაგიდას მოვიჯექი და გაკვეთილების მიმზადებას შევუდექი. მართალია, წინ შაბათ-კვირა იყო, მაგრამ წინასწარ ვიცოდი, რომ დავალებების შესრულებას ვერ მოვახერხებდი. სამწუხაროდ, ყველაფერი მალე დავწერე. ისტორიაში რეფერატი ჯერ კიდევ გუშინწინ დავამთავრე. ტრიგონომეტრიაშიც არ მქონდა ბევრი დავალება. ერთადერთი ინგლისურ ენაში „აივენჰოს“ პირველი ორი თავის განხილვა მქონდა დასაწერი, რაც სწრაფად გავაკეთე. ეს წიგნი წაკითხული მქონდა. ჯერ კიდევ ექვსი არ იყო, როცა ყველაფერს მოვრჩი. ამიტომ გადავწყვიტე, ელისის მოცემული კაბები მენახა. როგორც მან მითხრა, სამი კაბა იყო. ერთი წითელი, გრძელი და ზურგამოღებული, დავარდნილი კაბა იყო. მკერდზე სხვადასხვა თვლებით გაწყობილი. ძალიან შთამბეჭდავი და ძვირფასი, ამიტომ ეს კაბა მაშინვე გვერძე გადაავდე. მეორე იყო ყვითელი, შედარებით სადა, უბრეტელო, მაგრამ ძალიან მოკლე… არა, ამ კაბასაც ვერ ჩავიცმევდი, ზედმეტად გამომწვევი იყო. ბოლო კაბა გულიფანცქალით გამოვიღე. ესეც თუ არ გაამართლებდა, ჯინსებით წავიდოდი წვეულებაზე და ელისი ალბათ მომკლავდა. სასიამოვნოდ რბილი ნაჭერი პარკიდან ფრთხილად გამოვაცურე და გავშალე. ეს იყო ლურჯი, ძალაინ სადა და ამავდროულად მოხდენილი კაბა... გადავიცვი და სარკის წინ დავდექი. წელს ქვემოთ ის სამ ფენად იშლებოდა და მუხლს მიფარავდა. სამკუთხედი გული ჰქონდა და მგონი არც ისე პრეტენზიული იყო. ელისს გულში მადლობა ვუთხარი, ბოლომე რომ არ გამწირა. კაბა გავიძვრე თუ არა, მობილურმა დარეკა. ელისი იყო.