|
მარადისობა-ეს მხოლოდ დასაწყისია...
|
|
|
|
|
|
| viku-vuku | თარიღი: ორშაბათი, 2012-06-11, 9:43 PM | შეტყობინება # 80 |
 397
 Offline | | |
|
|
|
|
|
|
|
| Sallome | თარიღი: სამშაბათი, 2012-06-12, 8:46 PM | შეტყობინება # 86 |
76
Offline
| * * *
მეა აშკარად ნაწყენი დარჩა. ნანობდა, რომ გიორგის გასეირნებაზე დათანხმდა...იცით, რატომ? იმიტომ, რომ ვერ აიტანა მისი უცნაური ხასიათის შესახებ გიორგიმ ყურადღება რომ გაამახვილა. ამას არ ელოდა. ყოველთვის ბრაზობდა, როცა განსხვავებულად თვლიდნენ, ამ შემთხვევაშიც გაბრაზდა და ამ გრძნობის დამალვა ვერ შეძლო. სწორედ ამიტომ მიმართავდა გიორგის უხეშად, ამიტომ იყო, რომ უსინდისოდ მოატყუა და ნორმალურად არც კი დაემშვიდობა...
მეა ცუდად იყო...თითქოს უბედურების მოახლოებას გრძნობდა და ამიტომაც სულში სევდა ეღვრებოდა...ამ დროის განმავლობაში გიორგის დაუახლოვდა და მის მიმართ გრძნობა კიდევ უფრო გაუმძაფრდა. ეს მოსალოდნელიც იყო...
ახლაც, ოთახის კუთხეში მიყუჟულიყო და თავის ცხოვრებაზე ფიქრობდა. ამ ბოლო დროს ყველაფერი ძალიან სწრაფად ვითარდებოდა. რამდენიმე თვის წინ ვერც კი წარმოიდგენდა, რომ გიორგისთან მეგობრობას გააჩაღებდა. მაგრამ დრო თავისას შვრებოდა, უკან არ იხევდა და მუდამ წინ მიიწევდა...ნეტავ, მომავალისთვის რას უმზადებდა ის მეას?..ეს არავინ იცოდა...
* * *
მომდევნო დილა გათენდა...წინა დღესთან შედარებით განსხვავებული ამინდი იყო. ციოდა...ცოტა წამოთოვა კიდეც. მოქუფრულმა ცამ, რუხმა ბურუსმა და თოვლის პაწაწინა ფანტელებმა, მეას ზამთარი გაახსენა. ახლა, მისი ფიქრებიც ამ ამინდივით ცივი და გაყინული იყო.
უეცრად თავში ერთმა აზრმა გაუელვა. მეას ყოველთვის უყვარდა ხატვა, ეს მისი გატაცება იყო, ამიტომაც საღებავები და მოლბერტი მოამზადა და დიდი მონდომებით შეუდგა ,,შედევრის’’ შექმნას.
არ იცოდა რას ხატავდა, მარტო იმას აცნობიერებდა, რომ ამ სურათში მთელ თავის გრძნობებს აქსოვდა, ემოციებით ავსებდა ნამუშევარს. უმეტესად მუქ ფერებს იყენებდა. შავს, ნაცრისფერს, ყავისფერს...ეს ფერები მის იმდროინდელ განწყობას ზუსტად ასახავდა, მისი ფიქრების იდენტური იყო...
რამდენიმე დღის წინ ეგონა, რომ ახალი, მისთვის ჯერ-ჯერობით უცნობი გზით იწყებდა სვლას, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა, ის, ისეთივე მეა იყო, იმევე გრძნობებით და გატაცებებით.
როცა მუშაობა დაასრულა და ნახატს შეხედა, ეგონა საკუთარ სულიერ მდგომარეობას შიგნიდან უყურებდა...საშინელი სანახავი გახლდათ. ერთი შეხედვით, უბრალო, არაფრისმთქმელი, აბსტრაქტული ნამუშევარი იყო, მაგრამ ავტორმა ზუსტად იცოდა რას ასახავდა ის, ამიტომაც მისთვის რთული იყო ნახატის ცქერა... შეეცადა თავი ხელში აეყვანა, სურათს ტილო გადაფარა და შეინახა, აღარ სურდა კიდევ ერთხელ ენახა ის...
ბოლოს ფანჯარასთან მივიდა, რამდენიმე წუთი უსასრულობის ცქერით ,,ტკბებოდა’’...
შემდეგ, საწოლისკენ შებრუნდა, პიჟამა ჩაიცვა და საბანში გაეხვია, თუმცა სანამ ჩაეძინებოდა, რამდენიმე მოღალატე ცრემლი მაინც მოიწმინდა ლოყიდან.
| |
|
|
|
| Mari_Ami | თარიღი: სამშაბათი, 2012-06-12, 11:50 PM | შეტყობინება # 88 |
436
Offline
| ეუუ რას გავუგეფთ მეას,სრული "უჟმური" არის რაა ) )
| |
|
|
| makie | თარიღი: ოთხშაბათი, 2012-06-13, 0:34 AM | შეტყობინება # 89 |
144
Offline
| | |
|
|
| Sallome | თარიღი: ოთხშაბათი, 2012-06-13, 7:30 PM | შეტყობინება # 90 | |
76
Offline
| (გიორგი)
მეა არც სამშაბათს გამოჩენილა სკოლაში, ალბათ, ქალაქში დაბრუნება ვერ შეძლო.
ნეტავ, იმ დღეს ასე, რამ გააბრაზა. ისეთი რა ვთქვი, რომ მისი წყენა გამოვიწვიე?.. არ ვიცი, არ ვიცი...ეს გოგო სულ გამაგიჟებს, რა სულელურად იქცევა, უკვე თავი მომაბეზრა.
ნორმალურად განსჯის უნარი დაკარგა, თუ თავი იდეალური ჰგონია? ვუთხარი, სხვებისგან გამორჩეული ხარ და ამიტომ მოწონხარ-მეთქი, მან კი ლამის ისტერიკები გამიმართლა.
ო, ღმერთო, როგორ დავიღალე..ნეტავ, ეს სისულელე არ წამომეწყო, სულ ნიკას ბრალია ყველაფერი, აიჩემა, გინდა თუ არა მეას მოსწონხარო...არადა, მე ვერაფერს ვამჩნევ, ერთი უბრალო და ბუზღუნა ბავშვია, გართობის არაფერი ესმის.
თუმცა, მართლა ულამაზესია, ეს აქამდე არც კი შემიმჩნევია...ან როგორი თვალები აქვს...როგორი მშვიდი და მომნუსხველი. თვალები, თითქოს მის სულიერ განწყობაზე მეტყველებენ, არასდროს იტყუებიან და მუდამ გაჯადოებენ. გასაოცარია...
ეჰ, ძმაო, რა დებილივით იქცევი? ეგ გოგო მოგწონს თუ რა არი? ხო არ დაგაჩმორა, ჰა? მართლა ბოთე ხარ, რა!-მეუბნებოდა მეორე ,,მე’’.
მომწონს არა, ის. უბრალოდ, ნამეტანი შევიჭერი როლში. რა პონტში უნდა მომხიბლოს მაგ სულელმა. მასთან რომ ნამდვილი ურთიერთობა გავაბა, ხო ყველას დასაცინი გავხდები...-არც მე ვუთმობდი.
ეჰ, შენი თავის შენთვითონ არ გჯერა და გგონია მე დაგიჯერებ? მშვენივრად გიცნობ. და თითქმის დარწმუნებული ვარ, რომ მაგ გოგომ შენი გული მოიგო.-არ ჩერდებოდა და ტვინს მიღრღნიდა.
რაებს ბოდავ, ძმაო? ხო არ გაუბერე? ესღა მაკლდა, რა...წადი საქმე ნახე, ცოტა გაერთე, თორე სახლში ყოფნით სული ამოგძვრება.-იმედია მის გაჩუმებას შევძლებდი.
კაი, წავედი, აბა ჭკვიანად. არ გამაბრაზო.-როგორც იქნა მოვაკეტინე.
* * *
გიორგი სახლში მარტო იყო და საკუთარ თავთან საუბრით ირთობდა თავს. მეორე ,,მე’’ სრულ ჭეშმარიტებას ეუბნებოდა, მაგრამ მას ამის დაჯერება არც სურდა და არც შეეძლო.
ბოლოს, იმდენად შეაწუხა ემოციების მოზღვავებამ, რომ სუფთა ჰაერზე გასვლა გადაწყვიტა.. ნამდვილად სწორი გადაწყვეტილება მიიღო. ახლა მას ფიქრი ნამდვილად სჭირდებოდა. უნდა დაფიქრებულიყო ცხოვრებაზე, მეაზე, თავის გრძნობებზე, თუმცა გიორგი იმდენად გაუწონასწორებელი და თავდჯერებული იყო, არამგონია ჯერჯერობით ეს მოეხერხებინა.
მისთვის სიყვარული უახლესი გრძნობა იქნებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ ბევრი მეგობარი გოგონა ჰყოლია, მისთვის ჭეშმარიტი გრძნობები უცხო იყო. რამდენიმეკვირიანი რომანებიც, რომლებიც მას ჰქონია, მხოლოდ გართობას ემსახურებოდა, მეტს არაფერს.
არ იცოდა რა იყო სიყვარული...ამაზე ფიქრსაც ერიდებოდა, მისი ეშინოდა კიდეც. გაურბოდა მას, მაგრამ ნეტავ, რას ფიქრობდა, სად დაემალებოდა? რა თქმა უნდა, ვერსად...
რას წარმოიდგენდა გიორგი, რომ ძალიან მალე, მის სულში მიწისძვრა მოხდებოდა და ეს მოველნა მასში ყველაფერს აურ-დაურევდა...ცხოვრების წესს და მიზანს შეუცვლიდა, ერთ გოგონაზე მიჯაჭვულს გახდიდა...რაც მისნაირი ადამიანისთვის ძალიან უცხო იქნებოდა, მაგრამ ადვილად შესაგუებელი...
სიყვარულის ფუნქციაც სწორედ ეს არის...შეგიცვალოს წარმოდგენა ცხოვრებაზე და ახალი მიზანი დაგისახოს...მისი დახმარებით კი, მიაღწიო იმას, რაც ყველაზე მეტად გწადია ამ ქვეყნად.
| |
|
|
:) 