- ტაილერ, დამიჯერე ეს ენჯელას სიტყვებია და არა ჩემი, - ვუხსნიდი ძმას, რაც ბობთან ყოფნისას გავიგონე. ყველანი მისაღებში ვისხედით.
- არ შემიძლია დავიჯერო, რომ ეს სიმართლეა, - ბოლთას ცემდა ტაილერი. ნიკი ჩემზე აშკარად გაბრაზებული იყო, არც კი მიყურედა. კევინი გაოგნებული ჩანდა. ალბათ საკუთარ თავზე ბრაზობდა ასეთი მეგობარი რომ ჰყავდა.
- ვთქვათ და საყვარლები არიან, რა გეგმაზეა საუბარი? – იკითხა ნიკმა. ტაილერი როგორც იქნა დივანზე დაჯდა.
- არ ვიცი. რა შეიძლება უნდოდეთ? – თავის ქნევით თქვა ტაილერმა.
- რა თქმა უნდა კომპანია, - ერთად ვთქვით მე, მიამ და ჯესმა.
- კი მაგრამ ბობს ფული არ აკლია, - თქვა გაკვირვებით კევინმა.
- სამაგიეროდ ენჯელას აკლია, - ტაილერი ფეხზე წამოხტა და კიბეებზე ავარდა.
- რა ხდება? ტაილერ, გვითხარი რამე! - მაიკი გაცოფებული ლაპარაკობდა. ტაილერი კიბეებზე ჩამოდიოდა და თან ხელში რაღაც საბუთები ეჭირა.
- ნამდვილი იდიოტი ვარ, - ხმამაღლა დაიყვირა ჩემმა ძმამ და მისაღებში მდგარ ჟურნალების მაგიდას ფეხი დაარტყა.
- რატომ? – ვიკითხე მე ჩუმად.
- საბუთებს ისე მოვაწერე ხელი, არც წამიკითხავს შიგნით რა ეწერა. ენჯელას თვალდახუჭული ვენდობოდი, - კბილებში გამოსცრა მან. - ახლა კომპანიის 80% ენჯელასია.
- რაა? – ფეხზე წამოვხტი.
- ასეა ემა, ჩვენ მხოლოდ 20% დაგვრჩა.
- ახლა რა უნდა ვქნათ? – ამოისლუკუნა სემმა.
- არ ვიცი, - ტაილერმა თავის ქნევით უპასუხა.
- მე არც კი ვიცი რა გითხრათ, აქამდე როგორ ვერ მივხვდი ბობი ვინც იყო, - კევინმა თავი დახარა. მას ჯესი მოეხვია და დააწყნარა. მია და მაიკი ხელიხელჩაკიდებულები ისხდნენ. მხოლოდ მე ვიყავი მარტო, ნიკიც დავკარგე. ის ერთადერთი მანათობელი ვარსკვლავიც დავკარგე.
- მე ზემოთ ავალ, - სავარძლიდან წამოვდექი.
- ცუდად ხარ? – უემოციოდ მკითხა ნიკმა. ისე, თითქოს მისთვის არაფერს ვნიშნავდი. Aმან ბოლომდე გამაცოფა.
- ცუდად ვარ? – სარკასტულად გავიცინე. - შენ როგორ ფიქრობ? როგორ შეიძლება კარგად ვიყო, როცა ამდენი პრობლემა მაქვს? ყველაფერი ჩემი ბრალია. მე ერთი ეგოისტი, საზიზღარი ადამიანი ვარ, რომელიც დედამიწას ამძიმებს, ნამდვილად არ ვარ მე აქ საჭირო, - თვალებიდან ცრემლები წამომცვივდა. ნიკი ტკივილით სავეს მზერით შემომყურებდა, - ჯერ ჩემი მშობლები, ახლა ეს ამბავი. აღარ შემიძლია, გესმით? აღარ შემიძლია, - მუჭით ცრემლები ამოვიწმინდე და კიბეებისკენ გავიქეცი.
- გაჩერდი, - მკაცრი ხმით მთხრა ნიკმა და უკან დამედევნა. მე ჩემს ოთახში შევვარდი და საწოლზე დავეხეთქე. ცრემლები საშინელი სისწრაფით მოდიოდნენ.
- მაპატიე, - ჩუმი, ალერსიანი ხმით მითხრა ნიკმა.
- რა დავაშავე? რატომ მე? ყველაფერი მე როგორ უნდა დამემართოს? სულ მარტო ვარ. მეტი აღარ შემიძლია, - ამოვისლუკუნე და კვლავ ტირილი განვაგრძე.
- მე გყავარ, - საწოლზე ჩამოჯდა და ხელი ჩემს ხელს შეახო. - შენ არ მეუბნებოდი, რომ სიცოცხლისთვის უნდა მებრძოლა? შენ არ მეუბნებოდი, რომ არ უნდა დავნებებულიყავი? – ლოგინიდან წამოვიწიე და ჩავეხუტე. მანაც ძლიერად მომხვია ხელები და გულში ჩამიკრა. ახლა ეს ყველაზე მეტად მჭირდებოდა- მისი სითბო, მისი ალერსი, მისი სურნელი.
- ასე აღარასდროს მომექცე, - თავისი ულამაზესი თვალები მომანათა.
- გპირდები, - შევპირდი მას.
- ახლა კი ქვემოთ ჩავიდეთ, თორემ ბავშვები შოკში არიან, - გაიცინა მან.
- გეთანხმები, - ჩემი ოთახიდან გამოვედით და მისაღებში ჩავედით.
- ემა, კარგად ხარ?- გოგოები ჩემთან მოცვივდნენ.
- კი, კი, - დავამშვიდე ისინი.
- ბავშვებო, მაპატიეთ, - თავი დავხარე. - არასდროს აღარ მოვიქცევი ასე, - ნიკი ჩემთან მოვიდა და ხელი გადამხვია.
- მერე კი მართლა ვეღარ გადამირჩება ბობი, - მაიკმა ვითომ გაიხუმრა, მაგრამ ვიცოდი, რომ ეს სერიოზულად უნდა მიმეღო.
-ახლა რა ვქნათ? – იკითხა ტაილერმა. კვლავ შემოსასვლელში მდგარ დივანზე ვისხედით. ნიკი ძალიან გაფითრებული იყო, რამაც ძალიან შემაშინა.
- კარგად ხარ? – ჩუმად ვკითხე ჩემს გვერდზე მჯდომ ნიკს.
- კი, დამშვიდდი, - გამიღიმა, მეც იგივეთი ვუპასუხე.
- როგორ უნდა დავიბრუნოთ კომპანია არც კი ვიცი, - გაცოფებული ლაპარაკობდა ჩემი ძმა. ენჯელა რომ აქ ყოფილიყო, აუცილებლად მოკლავდა.
- ფრთხილად უნდა მოვიფიქროთ ყველაფერი, - ეს უკვე კევინი იყო.
- მოვიფიქრეთ, - ფეხზე წამოხტნენ ჯესი და მია. - მოდი ხვალ, ტაილერის დაბადების დღის წვეულება მოვაწყოთ, ვითომ არაფერი ვიცით. ენჯელა რა თქმა უნდა მოვიწვიოთ. იქნებ კიდევ რამე გავარკვიოთ.
- მართალი ხარ, - დავეთანხმე მე.
- მაშინ ხვალ ყველაფრი მოვაგვაროთ. დილით გამოგივლით, - შემითანხმდნენ გოგონები.
- კარგი, - გავიღიმე.
- ახლა კი დროა წავიდეთ, - მაიკი და ბავშვები ფეხზე წამოდგნენ.
- ყველას მადლობას გიხდით. ბედნიერი ვარ, რომ თქვენნაირი მეგობრები მყავს, - ტაილერმა გულწრფელი მადლობა გადაუხადა მათ. ბავშვები გარეთ გავიდნენ. მე ნიკს გადავეხვიე.
- მიყვარხარ, - ნაზად ჩამჩურჩულა ყურში.
- მეც, - კიდევ უფრო ძლიერად მოვეხვიე.
- კარგით, გეყოფათ, - კევინმა ნიკს მხარში ხელი ჩაავლო და მანქანისკენ წაიყვანა. მე და ტაილერი ოთახში დავბრუნდით. მის სახეზე აშკარა ტკივილი იკვეთებოდა. მასთან მივედი და ჩავეხუტე.
- ყველაფერი კარგად იქნება ძამიკო, - ლოყაზე ვაკოცე და თავი მის კისერში ჩავრგე.
- იმედი მაქვს, - ნაღვლიანად მითხრა. – გახსოვდეს, რომ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ და მუდამ ჩემი პატარა დაიკო იქნები. მე რომ რამე მომივიდეს, შენ ცხოვრება უნდა გააგრძელო. სემისთვის, ნიკისთვის, საკუთარი თავისთვის. რენესაც უნდა მიხედო, - თვალებიდან ცრემლები წამომცვივდა.
- ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მემშვიდობები. მე კი ეს არ მომწონს. შენ არსად არ წახვალ! - ვუთხარი მკაცრად და ცრემლები მოვიწმინდე.
- უკვე გვიანია, წამოდი დავიძინოთ, - ხელი მომხვია და ასე გავემართეთ კიბეებისაკენ.

დაბადების დღეს გილოცავ ძამიკო, - ჩემი შერჩეული ჯვარი და გულსაბნევი გადავეცი.
- მადლობა, - გამიღიმა. - გავიკეთებ, - საჩუქარზე მანიშნა.
- დაგეხმარები, - მასთან მივედი და გულსაბნევის გაკეთებაში მივეხმარე.
- ძალიან ლამაზია, - საპასუხოდ გავუღიმე.
- მალე გოგოები მოვლენ. უნდა მოვემზადოთ, - ტაილერმა უღიმღამოდ გაიღიმა და სამზარეულოში გავიდა.

ნიკი
- მამა, რა ხდება? – შეშფოთებულმა ვკითხე მას.
- ნიკ, ოპერაცია ამ კვირაში უნდა გაგიკეთო. მოცდა აღარ შეიძლება, - ტანში ჟრუანტელმა დამიარა. მე სიკვდილის არ მეშინოდა, მართლა არ მეშინოდა, მაგრამ ემას დატოვება მიჭირდა. ვიცოდი, რომ ჩემი სიკვდილი მისთვის ადვილი გადასატანი არ იქნებოდა, მაგრამ ისიც ვიცოდი, რომ ოდესმე ამასაც გადაიტანდა და ცხოვრებას გააგრძელებდა. მე სულ მის გვერდით ვიქნებოდი, თუნდაც მკვდარი ვყოფილიყავი.
- ნიკ, გადაწყდა! ოპერაციას ხუთშაბათს გიკეთებ, - თითქოს წყნარად ლაპარაკობდა მამაჩემი.
- კარგი, - ახლა იმაზე უნდა ვიზრუნო ეს ყველაფერი ემას როგორ ვუთხრა. დღეს ამის დრო არ არის, ვერ ჩავამწარებ ძმის დაბადების Dდღეს.
- მე წავალ, - მამაჩემის კაბინეტიდან გამოვედი. შარვლის ჯიბეში რაღაც აწკრიალდა.
- გისმენ ლამაზო, - ვცადე როგორმე ჩემი ნერვიულობა დამეფარა.
- არ მოხვალ? მომენატრე, - მითხრა თავისი ღვთაებრივი ხმით.
- მოაგვარეთ ყველაფერი? – ვკითხე ინტერესით.
- მხოლოდ სტუმრები გვაკლია, - გაიცინა.
- კარგი, მოვდივარ, - ტელეფონი გავთიშე და ტაქსში ჩავჯექი. რამდენიმე წუთში უკვე მის სახლთან ვიყავი. ,,ოჰო, ემა, მშვენივრად გიმუშავია.” გავიფიქრე გულში და კარებზე ზარი დავრეკე.
- ულამაზესი ხარ, - ჩემს ანგელოზს გადავეხვიე. ემა მართლაც ჩემი პატარა ანგელოზი იყო. მოკლე ვარდისფერი კაბა, თეთრი მაღლები და კოსად გაკეთებული ქერა თმა სრულყოფილს ხდიდა მას.
- მადლობა, - გამიღიმა.
- ნიკიც მოსულა, - სამზარეულოდან მია და მაიკი გამოვიდნენ.
- ამ დღეს როგორ მოვაკლდებოდი, - გავიცინე.
- ჯესი და კევინიც მალე მოვლენ, - განგვიცხადა მიამ, მერე მაიკს ხელი ჩაავლო და ეზოში გავიდნენ.
- ხომ არაფერი გინდა? – მკითხა ემამ.
- კი, - თავი დავუქნიე. წელზე ხელი მოვხვიე და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს მიეკრა.

ემა

ჩვენს სახლში დიდი მხიარულება იყო. ენჯელა ტაილერს არ სცილდებოდა გვერდიდან, მე კი ნიკს. სემი ძალიან ერთობოდა, მხოლოდ ტაილერი არ ჩანდა ბედნიერი და მასთან ერთად მეც. ნიკს ხელი გავუშვი და სამზარეულოში შევედი. მაცივარს მივუახლოვდი, უცებ ვიღაც თმებში მეცა.
- იცოდე, ტაილერმა არაფერი გაიგოს, თორემ ყველაფერი ისე იქნება, თითქოს არ გიარსებია, - ყურში ჩამჩურჩუა ენჯელამ და გამეცალა. აკანკალებულმა სასწრაფოდ წყალი მოვსვი, იქნებ ცოტა დავმშვიდებულიყავი. 10 წუთში სტუმრებთან დავბრუნდი. არც ენჯელა ჩანდა და არც ჩემი ძმა.
- მაიკ, ტაილერი სადაა? – ვკითხე მიასთან მოცეკვავე მაიკს.
- ენჯელასთან ერთად გავიდა, - მითხრა და კვლავ ცეკვა განაგრძო. ეს ამბავი არ მომეწონა, ნეტავ რა ჩაიფიქრა ტაილერმა.
- წამოდი, ვიცეკვოთ, - ხელი ჩამავლო ნიკმა და ბავშვებში გავერიეთ.
ტაილერის წასვლიდან სამი საათი გავიდა. ასე არასდროს მოქცეულა, ყოველთვის ამბობდა სად მიდიოდა. სტუმრები წავიდნენ და ახლა სასტუმრო ოთახში ვისხედით ყველანი. სემი საშინლად ცუდად იყო. მე ნიკის მხარზე მედო თავი და ჩემი ძმის დაბრუნებას ველოდი, ასეთივე მდგომარეობაში იყვნენ დანარჩენებიც. მთელი დღის განმავლობაში, დაღლილსა და განერვიულებულს, ვერც კი მივხვდი როდის ჩამეძინა.