- საყვარელო, ჩვენი გეგმისათვის თითქმის ყველაფერი მზად მაქვს, - ოთახში ენჯელა შემოვიდა. უცბად მე შემომხედა და გაშეშდა. Mიხვდა, რომ ტაილერის და ვიყავი, მე კი ის ვიცანი. გავშრი, მოძრაობა არ შემეძლო. ნუთუ ენჯელა ტაილერს ატყუებდა? ან რა გეგმაზე იყო საუბარი? ბობი და ენჯელა საყვრალები იყვნენ? ყველა კითხვა ერთად მიტრიალებდა თავში, ვერაფერი გამეგო.
- გამარჯობა, ემა, - ენჯელა ჩემთან მოვიდა და გადამკოცნა.
- გამარჯობა, - მეც მივესალმე.
- აქ რა გინდა? – მკითხა ყალბი ღიმილით.
- ემა ჩემს წვეულებაზე გამოდიოდა და რაღაცეები გვქონდა გასარკვევი, - ბობმა უპასუხა ჩემს ნაცვლად.
- მე დაგტოვებთ, - ჩანთას ხელი დავავლე და ოთახიდან გამოვვარდი. მთელი სხეული მიკანკალებდა, ვერ გამეგო რა ხდებოდა. მანქანაში სწრაფად ჩავჯექი და იქიდან წამოვედი. ექვსი საათი იყო. ასეთ მდგომარეობაში სახლში ვერ წავიდოდი. ვერც ყინულზე მივიდოდი, რომელიც ასე მჭირდებოდა. გადავწყვიტე პლიაჟზე ჩავსულიყავი. ჩემთვის დავჯდებოდი და ვიფიქრებდი.

ნიკი

ტაქსი სავადმყოფოსთან გავაჩერე, ფული გადავუხადე და სწრაფად გადმოვედი. ემამ ამიკრძალა მანქანის ტარება. ისედაც არ შეიძლებოდა, მაგარმ მან გასაღები მომპარა.
სიკვდილზე არასდროს მიფიქრია. ვიცოდი, რომ ის ოდესმე მეც წამიყვანდა, ისე, როგორც დანარჩენ მოკვდავთ, მაგრამ მე ახლა ნამდვილად არ მინდოდა სიკვდილი, არ მინდოდა ემა დამეტოვებინა, ის იყო ერთადერთი, ვისთვისაც სიცოცხლის გაგრძელებას ვაპირებდი. ფიქრებში გართული მიმღებს მივუახლოვდი.
- უკაცრავად, ექიმი დორსი თავისუფალია? – ვკითხე ახალგაზრდა გოგონას.
- ერთი წუთით, - გამიღიმა და რაღაც ქაღალდებში ჩაყო თავი. - შებრძანდით, - მითხრა ორი წამის შემდეგ. მამაჩემის კაბინეტისაკენ გავემართე. კარზე დავაკაკუნე ზრდილობის მიზნით.
- მობრძანდით, - გავიგონე მისი ხმა.
- გამარჯობა მამა, - შიგნით შევედი და სავარძელში ჩავჯექი.
- ოჰ, ნიკ, როგორ ხარ? დღეს არ გელოდი, - გაუკვირდა.
- მინდა გუშინდელი საუბარი დავასრულოთ, - თავი მოვიქავე. ვიცოდი, რომ მამას ამაზე საუბარი ჩემზე მეტად უჭირდა.
- ნიკ, ბევრი ვიფიქრე და გადავწყვიტე, რომ ოპერაცია მე გაგიკეთო, - მითხრა თამამად.
- არავითარ შემთხვევაში, - სკამიდან წამოვხტი. - არ მოგცემ იმის უფლებას, რომ თუ რამე დამემარათა დანაშაულის გრძნობამ დაგტანჯოს.
- მე ის უფრო დამტანჯავს, შენთვის რომ არაფერი გავაკეტო ჩემი სიმხდალის გამო, - მითხრა წყნარი ხმით.
- ამაზე საუბარი დამთავრებულია. ოპერაცის მე გიკეთებ და თანაც მალე, - ახლა უკვე ხმა გაუმკაცრდა.
- კარგი. მაინც ვერ გადაგაფიქრებინებ, - ოდნავ გავიღიმე.
- ახლა მინდა ორი რამ გკითხო.
- გისმენ, - დასაკითხად მოვემზადე.
- პირველი: არ აპირებ დედაშენს და ელას გააგებინო ეს ყველაფერი? – მკითხა ინტერესით.
- არ ვიცი. უფლება აქვთ, რომ იცოდნენ, მაგრამ არ მინდა ინერვიულონ. თან ელა სკოლაში დადის, - ვიცოდი, რომ როგორც კი ამ ამბავს გაიგებდნენ, მაშინვე ჩამოვიდოდნენ. მე კი არ მინდოდა ელას სკოლა მიეტოვებინა.
- მეორე, - განაგრძო მამამ. - ის გოგო-ემა, მართლა გიყვარს თუ იყენებ? – მკითხა დაეჭვებულმა.
- ემა ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად მიყვარს. შენ კარგად იცი, რომ ოპერაციის გაკეთებას არ ვაპირებდი, მაგრამ ახლა ემა მყავს და სიცოცხლისთვის აუცილებლად უნდა ვიბრძოლო, - ამოვისუნთქე.
- ძალიან კარგი, - გაიღიმა. - როგორც ჩანს, იმ გოგონას მადლობა უნდა გადავუხადო რომ შენს ცხოვრებაში გამოჩნდა, - გავიცინე.
- ახლა სწორედ იქ მივდივარ და გადავცემ.
- მშვენიერია, - გაიღიმა.
- წავედი, - კარებს მივუახლოვდი.
- თავს გაუბრთხილდი, - გამაბრთხილა მან.
- აუცილებლად, - კაბინეტიდან გამოვედი.
მობილურის ხმა გავიგონე.
- ხო მაიკ, - ვუპასუხე მას.
- ემა შენთანაა? – მკითხა ანერვიულებულმა.
- არა, რა მოხდა? – ჯერ-ჯერობით მშვიდად ვიყავი.
- გოგოებს უთხრა, რომ მასთან მისულიყვნენ საღამოს, თვითონ კი დიდი ხანია წასულია და ჯერ არ დაბრუნებულა. თელეფონიც გამორთული აქვს.
- მოვდივარ, - მობილური გავთიშე და სავადმყოფოდან სწრაფად გამოვედი. ტაქსი გავაჩერე და უილსონების სახლისაკენ გავწიე.

ემა

მანქანა სახლის წინ გავაჩერე და გადმოვედი. შედარებით დამშვიდებული ვიყავი და იმედი მქონდა, რომ ჩემები ვერაფერს მიხვდებოდნენ. რვა საათი იყო. სახლში კი ახსნა-განმარტებები უნდა ჩამებარებინა. ტაილერი დაბრუნდა და ვეღარაფერს ვიზამდი. კარი გავაღე და შიგნით შევედი. მისაღებში ტაილერი და მაიკი იდგნენ.
- მაიკ? შენც აქ ხარ? – ვცადე გამეღიმა, თუმცა ეს ფაქტი ამ შემთხვევაში დიდად არ მესიამოვნა.
- სად იყავი? – მკითხა ტაილერმა მკაცრი ხმით.
- ხომ გითხარი ჯესიკასთან მივდივარ-თქო, - ვთქვი გულგრილად.
- ემა, შენ ჩემთან არ ყოფილხარ, - თავის ქნევით გამოვიდა ჯესი სამზარეულოდან. დავიბენი, ახლა რაღა უნდა მეთქვა.
- კარგით, ხო. მიასთან ვიყავი, - თავი ჩავღუნე, მეტი დამაჯერებლობისათვის.
- ემა, ნუ იტყუები. მე და მაიკი მთელი დღე ერთად ვიყავით, - ახლა მია გამოვიდა ოთახიდან. სულ დამავიწყდა რომ მაიკი აქ იყო.
- ემა, შენ მე გამომიყენე, - კევინიც უკან გამოჰყვა მიას. საშინელ მდგომარეობაში ვიყავი.
- სემს გავყევი მაღაზიებში, - მაინც არ ვტყდებოდი, თანაც დილანდელი ტყუილი გამახსენდა. ნიკს სწორედ ასე ვუთხარი.
- გეყო ემა, - სამზარეულოდან სემი გამოცუნცულდა. ჩემი საქმე ცუდად იყო. ნიკიღა დამრჩა.
- არ მინდოდა ტაილერს გაეგო და ამიტომ მოვიტყუე, ნიკთან ვიყავი.
- ემა, არ გეყო ამდენი ტყული? – საშინელი სახით გამოვიდა ნიკი სამზარეულოდან.
- ნიკ? – მხოლოდ ეს ამოვილუღლუღე.
- სად იყავი? – მკითხა მან. ხმას არ ვიღებდი.
- სად იყავი-მეთქი, - მომიახლოვდა და მკლავში ხელი ჩამავლო.
- მეტკინა, - ცრემლები გადმომცვივდა. განა მკლავის ტკივილის გამო, არა! იმ ტკივილის გამო, რომ ნიკი ასე გავამწარე.
- მიპასუხე, - კბილი კბილს დააჭირა.
- ბობთან, - დავიჩურჩულე. აზრი აღარ ჰქონდა მოტყუებას.
- ხომ გთხოვე, რომ იქ არ წასულიყავი, ხომ გაგაბრთხილე, - აყვირდა ნიკი.
მაიკს გავხედე. საშინელი სახით მიყურებდა. გოგოებს გაბრაზება ეტყობოდათ. კევინი კი თავს დამნაშავედ გრძნობდა. ტაილერი გაბრაზებისგან გაწითლებული იყო. როგორც ჩანს, უკვე ყველაფერი უამბეს, იმის ჩათვლით, რომ მე და ნიკი ერთად ვიყავით.
- მაპატიეთ, - დავიჩურჩულე და თვალთ დამიბნელდა.