მომდევნო დღეების განმავლობაში დენიელი არ გამოჩენილა. არადა დარწმუნებული ვიყავი, რომ იმ საღამოსვე მომაკითხავდა და შევრიგდებოდით. შევცდი. ის არ გამოჩენილა არც იმ დღეს, არც მომდევნო და არც მესამე დღეს. მე ჩავთვალე, რომ დრო მომცა. დრო დასაფიქრებლად. მეოთხე დღეს მოვიდა ნაითინგეილი. პატივით მივიღეთ და სასტუმრო ოთახში დავსვით. გული მიფრთხიალებდა იმის მოლოდინში, როდის გადმომცემდა ბლექბორნის დანაბარებს, მაგრამ მიკითხვ-მოკითხვის შემდეგ, მკითხა ენი სად არისო.
_თავის ოთახშია, ახლავე დავაძახებინებ,-სასიამოვნოდ გაოცებულმა ვუპასუხე და ზარი დავრეკე. ოთახში ელა შემოვიდა და მე უმცროსი მის სტრატფორდის მოყვანა დავავალე.
_ბლექბორნმა ხომ არაფერი დაგაბარა ჩემთან, უილიამ?-ვკითხე ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ გულისფანცქალით.
_ვწუხვარ, მერიენ, არაფერი.
_სულ არაფერი?-შიში ჩამიდგა თვალებში.
_დენიელმა ამბავი გაავრცელა, რომ თქვენი ნიშნობა ჩაიშალა.
_რაა?!-შევძრწუნდი.-იმ უბრალო კამათის გამო?!
_ვერაფერს გეტყვი, ვწუხვარ. მეც არ მესმის რა ემართება.
_იქნებ აჯობებს დაველაპარაკო?-იმედი მქონდა რამეს მირჩევდა, მან ხომ უკეთესად იცოდა თავისი მეგობრის ხასიათი და იმჟამინდელი განწყობა.
_ეს რამდენიმე დღეა ძალიან შეიცვალა. ალბათ უარს იტყვის შენთან საუბარზე. ვეცდები ჯერ მე დაველაპარაკო, შემდეგ შეგატყობინებ...-ამ დროს ენი შემოვიდა ოთახში. ლოყები შეფაკვლოდა და სტუმარს თვალს ვერ უსწორებდა. მოგვიახლოვდა და რევერანსით მიესალმა სტუმარს. ნაითინგეილმა თავი დაუკრა.
_უკაცრავად,-ვთქვი და ოთახიდან გამოვვარდი, რადგან სადაც იყო ცრემლები წამსკდებოდა, ეს კი არც ისე საამაყო საქციელი იქნებოდა სტუმრის თანდასწრებით.
აღნიშვნის ღირსია ის ამბავი, რომ მე და ენი ისევ უკუპროპორციულად ვაგრძელებდით ცხოვრებას. მე სევდამ შემიპყრო, ენი მომავლის იმედმა. ნაითინგეილმა სიჯიუტე დათრგუნა და ენთან მეგობრობა განაახლა. ახლა ის სიხარულით გარბოდა წვეულებებზე და გამორჩეული სამოსითა და სამკაულით ირთვებოდა. მე ჩემი ჯვრისწერისთვის ნაყიდი ქსოვილი თავისი ყუთიანად სხვენში, ძველმან, გამოუსადეგარ ნივთებს შორის დავაბრძანე, სამუდამო მოლოდინისთვის გავიმეტე. ვერაფერს ვერ ვხვდებოდი და არაფერი არ ვიცოდი დაზუსტებით, გარდა ერთისა, ბლექბორნს უნდა დავლაპარაკებოდი. აღსასრულამდე გაბუტულები ხომ ვერ ვიქნებოდით? ან ამდენ ხანს რით ვერ გაუარა წყენამ და გაბრაზებამ?
ერთ საღამოს ენთან ერთად წვეულებაზე წავედი. მეგონა პირველად მაშინ ნახა ენმა საროუ და მისმა გულგრილმა რეაქციამ გამაოგნა. მან სრულიად არ შეიმჩნია ყოფილი საქმროს იქ ყოფნა და არხეინად განაგრძო უილიამთან საუბარი, ის კიარა, საცეკვაოდაც კი გაჰყვა ნაითინგეილს- ამით საქვეყნოდ განაცხადა, რომ ჯონათან საროუ მისთვის ნეხვის ჭია იყო და მეტი არაფერი.
სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, მე ვერ შევძელი ყოფილი საქმროს დანახვაზე ასეთი გულცივობის გამომჟღავნება, მითუმეტეს, რომ მისი მზერა ვიგრძენი და დამთბა. დაუფიქრებლად გავემართე მისკენ, ის დასხლტომას შეეცადა, მაგრამ ვერ მივართვი! გზა გადავუჭერი.
_დენიელ, უნდა გელაპარაკო!-ვუთხარი პირდაპირ მშვიდი ხმით.
_გისმენ.
_არა აქ,-დენიელმა მოათვალიერა დარბაზი და საროუს მოჰკრა თვალი. ამის შემდეგ ცივად მიპასუხა:
_მაპატიე, დრო არ მაქვს!-და გამეცალა. შეფურთხებულივით გავირინდე და ვერ მოვისაზრე რა მექნა. შემდეგ როგორღაც შემოვბრუნდი და საროუს დავადექი თავზე, რომელიც ღვინის მორიგ ჭიქას ისხავდა ვერცხლის გრაფინიდან.
_ოჰ, მის სტრატფორდ, ჩემთვის პატივია თქვენს სიახლოვეს გამოჩენა.
_სამწუხაროდ, თქვენზე იგივეს ვერ ვიტყვი. სამაგიეროდ გეტყვით სხვა რამეს: რაც არ უნდა გქონდეთ ჩაფიქრებული და რითაც არ უნდა აშანტაჟებდეთ ბლექბორნს, მაინც არაფერი გამოგივათ! მაინც სულ ის მეყვარება, თქვენში არაფერია ისეთი, რითაც ჩემს სიყვარულს დაიმსახურებდით! ნამდვილი არარაობა ხართ!-ვუთხარი და ზურგი ვაქციე.
_როგორი ბრაზიანი ფისუნიაა... -გავიგონე როგორ ჩაილაპარაკა კმაყოფილებით.
საკუთარ თავში ჩავიკეტე. ბლექბორნი არ ჩანდა. ძველ ცხოვრებას დავუბრუნდი. ბლექბორნი არ ჩანდა. ვუვლიდი მამულს, თვალყურს ვადევნებდი მუშებს, მსახურებს, გლეხებს, მოახლეებს, ჯონ ჰერსტთან ერთად ვაგვარებდი ეკონომიკურ მხარეებს. ბლექბორნი კი ისევ და ისევ არ ჩანდა. დავიწყე ეკლესიაში სიარული და იმაზე ლოცვა, რომ „ის“ მაინც დაბრუნებულიყო ჩემთან, გავემხნევებინე. კიდევ დავიწყე ელიზას საფლავზე სიარული. წასვლამდე ვწერდი წერილს, სადაც ვუზიარებდი ჩემ განცდებს, შემდეგ კი მის საფლავზე ვწვავდი ამ წერილებს და ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ რეალურად მას ვუგზავნიდი. წვიმიან დღეებში ჯენკინსს ვაგზავნიდი და ვატანდი წერილებს. ჰო, ეს ახირება იყო, გიჟური ახირება. ისევ.
და მოხუც ადამიანს ჩემი ამ არანორმალური ახირების გამო ვტანჯავდი, რადგან წვიმაში, სიცივეში, რამდენიმე მილის გავლა უწევდა (მართალია ფეხით არა, მაგრამ მაინც), რათა სასაფლაოზე წერილის დასაწვავად მისულიყო. საწყალი, ერთგული, მოხუცი ტობიასი.
პიტერს ვერ დავავალებდი ამ ყველაფერს. ის თან მამულში მუშაობდა, თან გლეხებთან ერთად ეწეოდა მიწათმოქმედებას, რომ მეტი ფული დაეგროვებინა, ის ხომ ცოლის მოყვანას აპირებდა? ამისთვის ბევრი ფული სჭირდებოდა სახლის ასაშენებლად და მის მოსაწყობად. მე, რა თქმა უნდა, გვერდში ვედექი. არც კი იცოდა, რომ თავის სახლს თავისივე ხელით აშენებდა და ამაში ფულსაც ვუხდიდი. ეს საქმე ასე მოვაგვარე: დავიჟინე, რომ მამაჩემისთვის სიურპრიზის მოწყობას ვაპირებდი და პატარა სახლს ვუშენებდი ჩვენ დიდ სახლთან, უფრო კი სოფელთან ახლოს. პიტერს არაფერი უეჭვია, ხალისით შეუდგა სახლის შენებას. ამ მოვლენებმა ცოტა გადამატანინა ყურადღება გაურკვეველი პირადი ცხოვრებიდან სხვა საკითხებზე. სისი ბედნიერებისგან ღრუბლებში დაფრინავდა, მას გულწრფელად უყვარდა პიტერი და ცოტათი მეცოდებოდა კიდეც, რომ პიტერიც ასეთივე ძლიერი გრძნობით არ პასუხობდა. აქ ჩემთვის ცოტათი მძიმე ნაბიჯის გადადგმა მომიწია, სისის ჩემთვის ნაყიდი საქორწილო კაბის ქსოვილი ვაჩუქე, რათა ამ ძვირფასი ქსოვილით თავისი ოცნების კაბა შეეკერა. გოგონამ ლამის ხელები დამიკოცნა.
დიახ, მე ვაშენებდი ამ მდაბიოთა ოჯახს ისე, თითქოს ჩემი ცხოვრება იყო და ამით კმაყოფილებას ვგრძნობდი, თუმცა გასაკვირი არ იქნება თუ ვიტყვი, რომ ხშირი იყო მომენტები, როცა მათი გაბრწყინებული სახეების ყურებისას, ბედნიერების იმედით აღსავსე გეგმების მოსმენისას, სიხარულის მაგივრად სევდა მიპყრობდა. შესაძლოა არ ვიყავი ნორმალური და მათი მშურდა. ან იქნებ პირიქით იყო? იქნებ ნორმალურია, რომ როცა საკუთარი ბედნიერება თავზე გენგრევა და სხვის ბედნიერებას ხედავ, სევდა გიპყრობს და მტანჯველი ფიქრები, რომ რატომ შენ არ ხარ მათ ადგილზე, უფრო სწორად კი, რატომ შენც არ ხარ მათ მდგომარეობაში, მათსავით ბედნიერი. ხანდახან ფიქრები მართლაც რომ ძალიან მტანჯველია.
ერთ საღამოს, როცა მარტო ვბრუნდებოდი ეკლესიიდან, ჯენკინსის სახლთან ჩავლისას მისმა ცოლმა დამიძახა:
_მის მერიენ!
_ოჰ, საღამო მშვიდობისა, მისის ჯენკინსს!-ვუთხარი, როცა ფიქრებიდან გამოვერკვიე.
_რაღაც მაქვს სათქმელი, მის სტრატფორდ, გთხოვთ, ორი წუთით შემოხვიდეთ,-ქალი აღელვებული მომეჩვენა, ამიტომ მაშინვე კარისკენ გავემართე. აშკარად რაღაც სერიოზული იყო.
_ხომ კარგად ხართ, მისის ემილი?-ვკითხე, როცა შიგნით შევედი და ქალმა კარები დახურა.
_დიახ, როგორც ჩემს მდგომარეობაში მყოფს შემეფერება, მის,-მითხრა და მხოლოდ ახლაღა მოვკარი მის წამოზრდილ მუცელს თვალი და გავოგნდი.
_თქვენ... თქვენ...-ენა დამება.
_ჰო, ბავშვს ველოდები. მართალია ისეთ ასაკში აღარ ვარ, მაგრამ... ეს სასწაულია, არა? რამდენი ხანი ველოდით... ვოცნებობდით...-მუცელზე ნაზად მოისვა ხელი და ბედნიერმა ღიმილმა გაუცისკროვნა სახე, მაგრამ თითქმის მაშინვე დასერიოზულდა.-მაგრამ ახლა სხვა რამ მინდა გითხრათ. ჩამოვჯდეთ, თორემ დიდხანს ფეხზე დგომა მიჭირს,-ორივენი ხისგან ნაჩორკნ მაგიდას მივუსხედით.
_ნუ მაშინებთ, მისის ემილი. ისეთი სახე გაქვთ, ასე მგონია რაღაც ძალიან ცუდი უნდა მითხრათ. თუ რამეში დახმარება გჭირდებათ... ხომ იცით, შეგიძლიათ ყველაფერში ჩემი იმედი გქონდეთ.
_მის მერიენ, რის თქმასაც ახლა ვაპირებ, ვერ გავბედავდი, თქვენგან ასე ძალიან რომ არ ვიყო დავალებული. თქვენი სიცოცხლე მმართებს, თქვენ უნდა გიმადლოდეთ, რომ დღეს ცოცხალი ვარ...
_ძალიან გთხოვთ, არ გინდათ... რა საჭიროა იმ ძველი ამბების გახსენება,-ერთი სული მქონდა პირდაპირ საქმეზე როდის გადავიდოდა. ხანდახან ძალიან მაღიზიანებდნენ გლეხები- ყველა მხრიდან უვლიან სათქმელს- მთავარს კი მაშინ გეუბნებიან, როცა უკვე ჩაგეძინება.
_მაპატიეთ, თავი მოგაბეზრეთ,-ნუთუ ასე ძალიან მეტყობა განწყობა?!-საქმე თქვენს საქმროს ეხება...-დაიწყო იდუმალი ხმით.
_ბლექბორნს?!-ჩვეულებრივზე ერთი ოქტავით მაღლა მომივიდა. ქალმა თავი დამიქნია, წამოდგა, ფანჯარაში აქეთ-იქით გაიხედა და მჭიდროდ მოხურა.
_მის, ის საფრთხეშია!-მითხრა შემაშინებელი, იდუმალი ხმით.
_თქვეე-თქვენ საიდან იცით? რა საფრთხეში? რას გულისხმობთ? უფრო გასაგებად ამიხსენით...-დავიბენი.
_თავიდან დავიწყებ. ჩემი რძალი- ფრიდა, მგონი თქვენც იცნობთ. ჰოდა, ფრიდა ნათესავთან იყო წასული, 2 დღეა რაც დაბრუნდა. როგორც მომიყვა, მისი ბრისტოლში ყოფნისას, დიდი აურზაური გამოუწვევია უელსელთა ბანდას,-ქალს უფრო იდუმალი გაუხდა ხმა, თან ყურადღებით აკვირდებოდა ჩემს რეაქციებს, რომელიც იმჟამად ნული იყო- ჯერ-ჯერობით ვერ ვხედავდი კავშირს ბლექბორნის საფრთხეში ყოფნასა და ემილის მონაყოლს შორის.
_რა აურზაური? რა კავშირშია ეს დენიელთან?
_ახლავე გეტყვით, მის. ეს ბანდა ეძებს უელსიდან გადახვეწილ ვიღაც დიდგვაროვანს, რომელსაც რაღაც გაუგონარი დაუშავებია ამ ბანდის ბელადისთვის. მოსაკლავად ეძებენ, მის!-აღელვებისგან შეჰყვირა მან.-რატომ მიყურებთ მასეთი სახით, ნუთუ ჯერ კიდევ ვერაფერს მიხვდით? გადახვეწილი დიდგვაროვანის სახელი ბლექბორნია, მის მერიენ, დენიელ ბლექბორნი!
_რას ამბობთ? ხომ არ გაგიჟდით?-საკმაოდ უხეშად გამომივიდა, ფეხზე წამოვხტი და შეშლილი თვალებით დავაცქერდი ფეხმძიმეს.
_მის, დარწმუნებული რომ არ ვიყო, ასეთი რამის თქმას ვერ გავბედავდი. ასე როგორ გავკადნიერდებოდი. დამიჯერეთ, მის. დარწმუნებული ვარ, რომ ისინი ცდებიან, რაღაც გაუგებრობაა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე გამეფრთხილებინეთ და აჯობებს მანაც იცოდეს, რომ ეძებენ და ადრე-თუ გვიან მოაგნებენ,-დაამატა მცირე პაუზის შემდეგ.- შესაძლოა ამაში ვინმემაც კი შეუწყოს ხელი...
_საროუ!-აღმომხდა სუნთქვაშეკრულს და თავგზააბნეული გამოვვარდი ჯენკინსების ქოხმახიდან.
_მის! მის! მოიცათ!-კარის ზღურბლიდან მეძახდა ქალი, მაგრამ მე უკვე შორს ვიყავი.

პ.ს ერთი თხოვნა მექნება: მერიენი როდესაც დენიელს ახსენებს ხოლმე, თითქმის სულ ბლექბორნით მოიხსენიებს, ეს კი რაღაც ისე მეჩვენება თითქოს უცხო იყოს მისთვის. არ შეგიძლია რომ ხშირად ათქმევინო "დენიელი" "ბლექბორნის" ნაცვლად? (წასნტმე)

Oooh, baby I've been flying...Mama, there ain't no denyin'