წერილი
„ძვირფასო ელიზა, მე, რა თქმა უნდა, ვიცი, რომ არასწორად ვიქცევი, როცა გწერთ, მაგრამ რა ვქნა? თავს ვერ ვიკავებ. მე თქვენ ძალიან მენატრებით... მენატრებით გულით, გონებითა და სულით. ელიზა, ეს ისევ მოხდა! მე არ ვიცი სადამდე შეიძლება გაგრძელდეს ეს ყველაფერი ან რა ბოლო შეიძლება ჰქონდეს, მაგრამ არ მინდა, რომ ოდესმე დასრულდეს, გესმით? არ მინდა და ვხვდები, რომ უკვე ვგიჟდები.
სიყვარულით, მერიენი.“
კალამი დავდე და ფანჯარას გავხედე. აი, ისევ. ისევ დავწერე წერილი.
_მის მერიენ!-მოისმა ჩემი პირისფარეშის, სისის ხმა.
_აქ ვარ, სისი!-ვუპასუხე და გადაკეცილი წერილი საწერი მაგიდის უჯრაში ჩავმალე.
_მის მერიენ, ჯენკინსი მოვიდა, ამბობს, რომ თქვენ დაიბარეთ,-მომახსენა სისიმ.
_უთხარი, რომ აღარ მჭირდება,-პირისფარეში გაბრუნდა. მე კი წერილი ამოვიღე უჯრიდან და უნდა მომეკუჭა, რომ...-სისი! ჯენკინსს უთხარი, რომ ახლავე ჩამოვალ!-დავიძახე, ვიცოდი, რომ ჩემი სმენამახვილი მსახური აუცილებლად გაიგონებდა.
_დიახ, მის მერიენ!-მომესმა მისი პასუხიც. წერილი დავკეცე, ცვილით დავლუქე და სწრაფი ნაბიჯით დავტოვე ოთახი. დერეფანში გავედი, კიბეები ჩავიარე და სამზარეულოსკენ, მსახურთა შეკრების ადგილისკენ გავემართე. რა თქმა უნდა, ჯენკინსიც იქ დამხვდა.
_მის მერიენ!-მომესალმნენ მსახურები, ზოგიერთი რევერანსითაც.
_ჯენკინს!-მისალმების კილოთი მივმართე აგიზგიზებულ ბუხართან ატუზულ საშუალო სიმაღლისა და სიგანის, ჟღალწვერიან მსახურს, რომელსაც წოწოლა ქუდი ხელში ჩაებღუჯა და თვინიერი თვალებით მიყურებდა. ეს ჩემი ერთ-ერთი უერთგულესი მსახური, ტობიას ჯენკინსი იყო.
_დიახ, მის მერიენ,-კაცმა მორჩილად დახარა თავი. მუდამ უხერხულად ვგრძნობდი თავს, როცა ასაკით ჩემზე უფროსნი ასე მორჩილად მიხრიდნენ თავს, თუმცა ამ უხერხულობას იშვიათად ვიმჩნევდი.-მაპატიეთ, მოსვლა ცოტა შემაგვიანდა, მის ენს რომ ვასეირნებდი გუშინ, ეტლის თვალი ტალახში ჩავარდა, გაფუჭდა და...
_ჯენკინს, არაუშავს, საჩქარო არაფერია...-გავაწყვეტინე თავის მართლებით გართულს.-მომყევი,-მივმართე და კარისკენ გავემართე. გასუსული მსახურები ერთბაშად აბუტბუტდნენ.
_ისევ იქ აგზავნის...-გავიგე კატრინამ, ჩვენმა მზარეულმა, ჩემმა აღმზრდელმა ანუ ქალმა, ვინც გამზარდა და ამავდროულად უხუცესმა მსახურმა როგორ გადაულაპარაკა ვიღაცას. თანაც იცოდა, რომ გავიგონებდი და სწორედ ამიტომ თქვა. ყურადღება არ მიმიქცევია, ჰოლში გავედი, მთავარ კართან მივედი და გავჩერდი. დაველოდე ჯენკინსი როდის მომიახლოვდებოდა, შემდეგ კი დალუქული წერილი გავუწოდე და ჩუმად ვუთხარი:
_შენი იმედი მექნება, ჯენკინს,-ჯენკინსმა გაოცებით ამომხედა, ყოყმანობდა.
_მის, იქნებ... იქნებ, არ ღირს?
_ჯენკინს, მე ეს მჭირდება... გთხოვ,-არ ვიცი ჩემს თვალებში რა წაიკითხა, მაგრამ მეორე წამს წერილი უყოყმანოდ გამომართვა, თავი დამიკრა და კარი გამოაღო.
_ხომ გახსოვს...
_საიდუმლოა! მახსოვს, მის,-გამაწყვეტინა ჯენკისნმა და კარი გაიხურა.
ღრმად ჩავისუნთქე და კიბისკენ წავედი. ჩემს საძინებელში ავედი და ბოლთის ცემა დავიწყე. თითქოს ველოდი როდის დაბრუნდებოდა ჯენკინსი, თითქოს ველოდი, რომ პასუხს მომიტანდა. ეს ჩემი ავადმყოფობა იყო, ჩემი უცნაური აკვიატება. წერილებს ვწერდი მას, ვინც პასუხს არასდროს დამიბრუნებდა. არ ვიცი რამდენ ხანს დავდიოდი წინ და უკან, სანამ ამ საქმიანობას ვახშმის ზარის წკრიალი შემაწყვეტინებდა. ოთახი დავტოვე და დიდი კიბით ჩავედი დაბლა. სასადილოსკენ მიმავალს ერთ-ერთი მსახური, ელა წამომეწია.
_ელა, ჯენკინსი ხომ არ დაბრუნებულა?
_ჯერ არა, მის მერიენ. რომ დავბრუნდება გადავცე, რომ...
_არა, ნურაფერს გადასცემთ, არაა საჭირო,-სასწრაფოდ გავაწყვეტინე და სასადილოს კარები გავუღე, რომ შესულიყო, რადგან თვითონ უზარმაზარი თავდახურული სინი მიჰქონდა და კარის გაღებას ვერ შეძლებდა. ელამ გაკვირვებულმა შემომხედა, ყოველთვის ბატონს მოსდევს მსახური და არასოდეს პირიქით. უხერულად გავიღიმე და პირველი შევსხლტი ოთახში, სადაც მაგიდასთან უკვე ისხდნენ ოჯახის უფროსი ლორდი ჯორჯ სტრატფორდი და ჩემი უმცროსი და ენი.
_მერიენ, მინდა, შაბათისთვის ეპისკოპოსს გაუგზავნო მიწვევა. სთხოვე, ვახშმად გვეწვიოს და თუ ინებებს ღამითაც დარჩეს,-მითხრა მამამ შუა ვახშმის დროს. ეპისკოპოსი ლევანდერი, დედაჩემის კუზინა იყო, რომელსაც ზოგჯერ ვიპატიჟებდით ხოლმე ვახშმად. ამ ვახშმის ყველაზე უსიამოვნო ნაწილი, ეპისკოპოსის მქადაგებლური გამოსვლები იყო.
_კარგი, მამა,-აუღელვებლად ვუპასუხე.
_ენ, რატომ ხარ ჩუმად?-ახლა ენს მიუბრუნდა მამა.
_ლორდ სტრატფორდ, რა გინდათ, რომ მოგახსენოთ? საუკუნეა გთხოვთ, ლონდონში წასვლისას მეც თან წამიყვანოთ საყიდლებზე, თუმცა უშედეგოდ. აი, თქვენ ისევ მიდიხართ რამდენიმე დღეში, როგორც სანდო წყარომ მაცნობა,-თვალი ჩემსკენ გამოაპარა ენმა.-და არც კი გახსენდებათ, წამოსვლა შემომთავაზოთ!-გაბუტული ენის ნახვა, მართლაც რომ ღირდა.
_მერიენზე რას იტყვი? მარტო დავტოვოთ?-უკმაყოფილოდ მოიქუფრა მამა.
_მერიენიც წამოვიდეს!
_მერე რა მოხდა!-ერთდროულად ვთქვით მე და ენმა. ის გაჩუმდა, მე განვაგრძე.-მამა, როგორ ფიქრობ, ერთ კვირას დამოუკიდებლად ვერ გავძლებ?
_მერიენ, არ მინდა, რომ...
_მე კი შენს ადგილზე, ენის განაწყენებას მოვერიდებოდი!-ჯერ მამას ჩავუკარი თვალი ისე, რომ ენს არ დაენახა, შემდეგ ენისკენ შემოვბრუნდი და მასაც ჩავუკარი თვალი ჩუმად.
_ოჰ, კარგი...-დაგვნებდა მამა.
_ესეიგი, როდისთვის გავემზადო? იმდენი რამ მაქვს ჩასალაგებელი!-გამოცოცხლდა ენი, მაგრამ მამამ გააწყვეტინა.
_მეგონა იქიდან უნდა დაბრუნებულიყავი დატვირთული!-მე და მამას გაგვეცინა, ენი ისევ თავისას აგრძელებდა.
ვახშმის შემდეგ საძინებელში ავედი. თან სისი მომყვებოდა 5სანთლიანი შანდლით ხელში.
_დაბრუნდა?-ვკითხე ჩუმად, სანამ ოთახში შევიდოდით.
_დიახ, მის, დაბრუნდა,-მიპასუხა წყნარად. სისი კაბის გახდაში დამეხმარა, თმა დამიშალა და ვარცხნა დაიწყო, მაგრამ სავარცხელი გამოვართვი და თავად შევუდექი თმის ვარცხნას.
_სისი, გულახდილად მითხარი, როგორ ფიქრობ, გავგიჟდი?-სისიმ ერთხანს თვალებში მიყურა, ქვედა ტუჩზე იკბინა, შემდეგ ჩაჩი გაისწორა და მხოლოდ ამის მერე მიპასუხა:
_მის, მე მგონია, რომ თქვენ უბრალოდ ვინმესთან ურთიერთობა გჭირდებათ. რატომ არ დაუმეგობრდებით რომელიმე თქვენი ასაკის შესაფერის თქვენი წრის ქალს?
_კარგი კითხვაა, სისი, მაგრამ სამწუხარო ისაა, რომ ახლომახლო არავინაა ისეთი, ვინც ჩემს გაგებას შეძლებდა...-სევდიანად ვუპასუხე, სავარცხელი გადავდე და საწოლში ჩავწექი.
_სინათლე დაგიტოვოთ, მის?
_დიახ, თუ შეიძლება, თავად ჩავაქრობ.
სისი გავიდა. მე ფეხები გადმოვყავი საწოლიდან, წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი, სახელურს ჩავავლე ხელი და უნდა გამომეღო, რომ...
_არ გააღო, შეგცივდება...-გავიგონე ნაცნობი, თბილი, ხავერდოვანი ხმა და ადგილზე გავშეშდი. ის ისევ მოვიდა!
dzalian saintereso istoriaa, dasaxelebaze, rom agaraferi vtqvat. shen nawerebs yoveltvis ragac araordinaluri saxelebi aqvt xolme 
dzalian saintereso siujetia da darwmunebuli var dzalian kargad gewerebaa 
male dade male maleee!!! 
ანიი, ძალიან ძალიან ნიჭიერი გოგონა ხარ!!! აბა შენ იცი. ასე გააგრძელეე 