ორი კაცი ხის ძირში გვერდი-გვერდ იჯდა. მხრიდან წელამდე შეკოჭილნი და ხელებშეკრულნი ერთმანეთზე და მსხვილ ხეზე მიებათ. ორივე მკაცრი მზერით ათვალიერებდნენ მათ წინ მოფუსფუსე ავაზაკთა ბანდას. ტყე ყაჩაღთა საკუთრებას წარმოადგენდა. აქ ცხოვრობდნენ და „მოღვაწობდნენ“, მათი ტერიტორია იყო და წარმოიდგინეთ რა ბედში ჩავარდნენ, როცა ორ მშვენიერ ტაიჭზე ამხედრებული კაცი შემოვარდა მათ ტერიტორიაზე. მათი დაჭერა არ დასჭირვებიათ, ორივე გზაზე დაგებულ მახეში- ფოთლებით დაფარულ ღრმა ორმოში ჩავარდა. ორმოს ზემოდან ბადე ჰქონდა გადაფარებული და ზედ გავლისას ცხენებიანა ჩავარდნენ. ამოიყვანეს და დიდადაც გაიხარეს- ცხენებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ, ერთს ოქრო უპოვეს, მეორეს მშვენიერი საბრძოლო იარაღები და შემდეგ შებოჭილნი მიაბეს ხეზე. რას უპირებდნენ ჯერ არც ტყვეებმა იცოდნენ, არც თვითონ ქურდებმა.
_რა საზიზღრობაა!-აღმოხდა ერთ-ერთ ტყვეს, ორმოში ჩავარდნის შემდეგ დასვრილ თეთრპერანგიანს. მეორე დახრილი თავი აწია და შეხედა როგორ ჭამდა სულელური (იმავდროულად საბრალო) შესახედაობის ყაჩაღი გარეული ტახის უმ ხორცს.
_უარესიც მინახავს!-უპასუხა და მძულვარე მზერა შეავლო.-...და დამერწმუნე შენც ნახავ, როცა გაგვანთავისუფლებენ,-დაამატა მუქარით.
_ჰო, ალბათ, მაგრამ მანამდე ერთ პატარა საიდუმლოს გაგიმხელ: ისინი ცოცხლებს არ გაგვიშვებენ,-ყაჩაღებს ანიშნა მან.-განთავისუფლებაზე თავად უნდა ვიფიქროთ.
_ჩემგან ნურაფრის იმედი გექნება ცხელი ტყვიის გარდა!-გააფრთხილა ველური შესახედაობის ტყვემ.
_ეგეც რაღაცას ნიშნავს. ოღონდ აჯობებს, თუ მაგ ტყვიას მათკენ მიმართავ... ჯერ-ჯერობით მაინც!-მათგან ოდნავ მოშორებით დაყრილ იარაღზე ანიშნა კეთილშობილსახიანმა. ველურმა გამომცდელად შეხედა და ბოლოს უპასუხა:
_მხოლოდ ჯერ-ჯერობით, მაგრამ გაქცევას რატომ ცდილობ არ მესმის? ხელში იარაღს ვიგრძნობ თუ არა, სიცოცხლეს გამოგასალმებ.
_ძალიანაც ნუ იჩქარებ! სანამ სამშვიდობოს გავალთ მანამდე რომ მესროლო, ისევ ამათ ჩაუვარდები. მე უკეთესი იდეა მაქვს! ამათ თავს რომ დავაღწევთ, დუელი გავმართოთ, იარაღს და დისტანციას შენ აირჩევ. შენ ხომ არ გინდა მორჩილად მდგომს მესროლო ვერაგულად?-ველურსახიანი სიფიცხემ შეიპყრო და ისეთი მზერით შეხედა, რომ შეძლებოდა მზერით გააცამტვერებდა.
_ჩემთვის სულერთია მორჩილად მდგომი იქნები თუ არა, ჩემთვის მთავარია შენი გულისცემა გავაჩერო,-ველურისსახიანის გულახდილობამ ჩააფიქრა მეორე.
ჰო, მან იცოდა, რომ ის მართალი იყო, მაგრამ სიცოცხლე ასე იოლად არ ეთმობოდა, ბოლოსდაბოლოს, იმისთვის ხომ არ დაბრუნებულა, რომ ხელმეორედ ასე სულელურად მომკვდარიყო. გულწრფელად რომ ეთქვა, თვლიდა, რომ გამოისყიდა დანაშაული იქ ყოფნით, საიდანაც არ ბრუნდებიან, ღმერთმა კი მეორე შანსი მისცა და რა უფლება ჰქონდა მას, უბრალოდ მოკვდავს აღემართა ხელი?
მალე დაღამდა. ყაჩაღებმა ღრეობა გამართეს და ტყვეთა დაცინვა დაიწყეს, რომელნიც, რა თქმა უნდა, ამას იოტისოდენა ყურადღებასაც არ აქცევდნენ. მათ პირიქით აწყობდათ ყაჩაღთა დათრობა, ასე უფრო გაუიოლდეობოდათ გაქცევა. შუაღამეს რომ გადასცილდა, როგორც იქნა ყველა შევიდა კარავში, 2-ნი კი ხეზე მოწყობილ საგუშაგოებზე ავიდნენ, როგორც აღმოჩნდა, დასაძინებლად.
_მგონი დროა!-დაიჩურჩულა დენიელმა.
_ჰოო? და რისი დრო? ვერცერთი მთვრალის ლაპარაკით გაბრუება ვერ მოახერხე, რომ დანა, რომელსაც ყველა ათამაშებდა ხელში, შემთხვევით დავარდნოდათ. ხის ამოძირკვას აპირებ?-დამცინავად უპასუხა მორგანმა.
_ჰმ... ვერ მოვახერხე...-ჩაეცინა დენიელს და ხელების აქტიური მოქმედება დაიწყო. კბილებს კრეჭდა სიმწრისგან. თოკი სქელი იყო და მისი გადაჭრა უძნელდებოდა, მაგრამ ბოლოსდაბოლოს თოკი ხახუნისგან გაწყდა. დენიელმა თავი გაინთავისუფლა და ფეხზე წამოდგა.
_ჰმ... ასეც ვიცოდი, ისევ ეშმაკობით მჯობნი! წადი, გაიქეცი, ლაჩარო! მაგრამ იცოდე, დრო გავა და მაინც გიპოვი!-სიმწრის ღიმილით უთხრა მორგანმა. დენიელს გაეცინა, ხეს შემოუარა და თოკები გადაუჭრა თავის მტერს. მორგანი თვალებს არ უჯერებდა. ისიც ფეხზე წამოდგა ხელების სრესვით და გაკვირვებული მზერით მიაჩერდა დენიელს.
_დუელი შედგება, რახან ასე ძალიან გინდა! მანამდე კი აქაურობას გავეცალოთ..-სიტყვა დამთავრებული არ ქონდა, ერთ-ერთი კარვიდან გამოლენჩებული სიფათით გამოვიდა კაცი. დენიელი და მორგანი ადგილზე გაშეშდნენ. ღიპიანი კაცი ღიღინ-ღიღინით წავიდა და სულ მალე საიდანღაც წყლის ჩხრიალის ხმა მოესმათ. ერთმანეთს დამცინავი მზერით გადახედეს და იქით გაემართნენ, საიდანაც ცხენების ფრუტუნის ხმა ისმოდა.
ცხენები შემოღობილში იყვნენ, უნაგირებიც იქვე ელაგა. სწრაფად შეკაზმეს ცხენები, იქვე დაწყობილი იარაღებიდან დენიელმა კარაბინი, მორგანმა კი მშვილდ-ისარი, ორი დანა, ლამაზტარიანი ხმალი, კარაბინი და ხანჯალი აიღო, ცხენებს მოახტნენ და გაჰქუსლეს. საგუშაგოებს რომ ჩაუქროლეს, ერთ-ერთმა გუშაგმა შენიშნა ისინი და ყვირილი ატეხა. დენიელმა შენიშნა როგორ მოზიდა მან მშვილდი და ის იყო მორგანს ბეჭს გაუხვრეტდა, რომ კარაბინი დაუმიზნა, ბათქი გაისმა და გუშაგი ჩაიკეცა.

დილიდანვე სისის დავტრიალებდით თავს ყველა, მეც კი. ჩემი მარგალიტის საყურეები ვაჩუქე, რომელიც მის საქორწინო კაბას მშვენივრად ეხამებოდა. სისის თმაგაჭაღარებულ და სახედაღარულ მამას, რომელსაც ქალიშვილი საკურთხევლამდე უნდა მიეცილებინა, მამას ძველი ფრაკი ვაჩუქე, რომ თავისი ღარიბული ტანსაცმლით არ დასჭირვებოდა ცერემონიალში მონაწილეობის მიღება.
სულ ცოტა დრო რომ დარჩა პატარძლის ეკლესიაში წასვლამდე, მე და ენი გავუყევით გზას. დღეს ყველაფერი პირიქით იყო- ეტლი სისის დავუთმეთ. არაფერი მოგვივიდოდა თუ ფეხით მივიდოდით ეკლესიამდე.
მშვენიერი ამინდი იყო და მზე სასიამოვნოდ კაშკაშებდა. ენი ელაზე მეჭორავებოდა, რომელმაც ყველაფრის მიუხედავად გაბედა და (ენმა კატრინასა და სისისგან გაიგო მომხდარის შესახებ, რადგან იმ დროს ის თავის საძინებელში იჯდა და კაბას არჩევდა ქორწილისთვის) მოვიდა, რომ სისისთვის გათხოვება მიელოცა. სისიმ მილოცვა ცივად მიიღო და სიტყვაც არ დასცდენია ქორწილში მიწვევის შესახებ.
ეკლესიამდეც მივაღწიეთ და მორთულ შენობაში შევედით. რიგებს შორის ყვავილებით სისის დებს გაეფორმებინათ ეკლესია. აბატი ჰარვუდი სადღესასწაულო ანაფორაში გამოწყობილიყო და საკურთხეველთან მდგარ ანერვიულებულ სიძეს ესაუბრებოდა. ეკლესია და მისი ეზო სოფლელი გლეხების ოჯახებით იყო სავსე, ყველა ზეიმობდა პიტერისა და სისის ქორწილს.