მეორე დღის განმავლობაში ვშფოთავდი, ადგილს ვერ ვპოულობდი. რაც შემეძლო მეტ დროს ვატარებდი ბლექბორნთან, რომელიც მცირე ხნით მოდიოდა გონს და ძირითადად წყალს ითხოვდა, შემდეგ წყლიანი თვალებით მიყურებდა და სანამ ისევ არ ჩაეძინებოდა ხელზე ხელს მიჭერდა. ერთხელ მამაც ამოვიდა და მოინახულა ავადმყოფი, მაგრამ მისი ფერმიხდილი სახის დანახვაზე ხელი ჩაიქნია და სევდიანი გავიდა. კიდევ კარგი, ბლექბორნს ამ დროს ეძინა.
პიტერის წასვლიდან მესამე დღეს ნაშუადღევს ის ახალგაზრდა კაცი მოვიდა, ვინც ფორსეიქენჰოლში გამართულ ბალზე თავი ბლექბორნად გაგვაცნო. მე ბლექბორნთან ერთად ვიყავი და გავარვარებულ შუბლზე ცივ საფენებს ვადებდი, როცა ელამ მისტერ ნაითინგეილის მოსვლა მაცნობა. ვთხოვე საძინებელში შემოეყვანა. მის დანახვაზე ფეხზე წავმოდექი და რევერანსით მივესალმე. მან თავი დამიკრა.
_მის სტრატფორდ, ახლახანს გავიგე ყველაფერი. 3 დღის წინ სანადიროდ წავედი, ახლახანს დავბრუნდი და მსახურებმა მომახსენეს დენიელის დაჭრის ამბავი. როგორაა?-ორივემ სარეცელს დავხედეთ.
_სუსტად. სიცხე აქვს. ადგილობრივი ექიმი კი მეზობელ საგრაფოშია. სანდო ადამიანი მყავს გაგზავნილი მალამოს დასამზადებლად, რომელიც მისტერ ბლექბორნს განკურნავს.
_როგორ მოხდა ეს ამბავი? ღრმა ჭრილობაა?
_ექიმმა თქვა, რომ ღრმა ჭრილობაა.
_მითითებებს გავცემ, რომ ეტლში გადაიყვანონ, ფორსეიქენჰოლში წავიყვანთ,-კარისკენ შებრუნდა.
_მისტერ ნაითინგეილ, ექიმმა თქვა, რომ მგზავრობა ჭრილობას ავნებს.
_აქ ხომ ვერ დავტოვებ? ამდენ ხანს რომ აქ იყო, ისიც საკმარისია.
_მისტერ ნაითინგეილ, მისტერ სტრატფორდი მოხარული იქნება, თუ მოგვცემთ ნებას, ჩვენ თავად მოვუაროთ მისტერ ბლექბორნს. ის აქ დაშავდა, ამიტომ აქვე უნდა გამოჯანმრთელდეს. როგორი საღ-სალამათიც მოვიდა, ისეთივეს დავაბრუნებთ!
_უილიამ...-გავიგონეთ უცებ მისი ხმა.
_დენიელ...-მაშინვე ავადმყოფს დავხედეთ, უილიამი მიუახლოვდა და თავზე დააცქერდა.-თავს როგორ გრძნობ?
_როგორც ცხენებგადავლილი,-სუსტად გაიღიმა ბლექბორნმა.
_წყალი თუ შეიძლება...-მავედრებელი მზერა მომაპყრო, რატომღაც ვიფიქრე, რომ ჩემი ოთახიდან გასვლა უნდოდა.
_ახლავე...-ვუთხარი და საძინებლად გამოვედი.
უკან რომ დავბრუნდი, ნაითინგეილი უკვე მიდიოდა.
_ხვალაც მოვალ და მოვინახულებ, თუ შეიძლება,-მითხრა მან და კარისკენ გაემართა.
_დიახ, რა თქმა უნდა, მაგრამ იქნებ ვახშმად დარჩენილიყავით?-ნაითინგეილმა ბლექბორნს გადახედა, არ ვიცი, მან რა ანიშნა, მაგრამ უილიამმა მიპასუხა:
_არა, უნდა წავიდეთ. მამულში საქმეებია. სანამ ბლექბორნი ავადაა, ყველაფერს მე უნდა მივხედო.
_როგორც ინებებთ,-ვუთხარი თვინიერად. კარისკენ წავიდა.-გაგაცილებთ,-ვუთხარი, ბლექბორნს შევხედე, რომელიც უცნაური მზერით გვიყურებდა და და სტუმარს მივყევი. ეტლამდე მივაცილე და დავემშვიდობე, შემდეგ კი ბლექბორნთან დავბრუნდი, რომელსაც თვალები დახუჭული ჰქონდა.
_გძინავთ?-ძალიან ჩუმად ვკითხე.
_არა, უბრალოდ ასე უკეთესად ვგრძნობ თავს. ყოველ შემთხვევაში, ოთახი არ ტრიალებს...-მივუახლოვდი და შუბლზე ხელი დავადე. ისევ მაღალი სიცხე ჰქონდა. ჩემი ხელი აიღო და ტუჩებთან მიიტანა.-ეს ხელი იყო, არა?-მკითხა თვალგაუხელლად.
_ჰო,-ვთქვი ყრუდ და ხელის გამოწევა დავაპირე, მაგრამ ძლიერად დამიჭირა. სამგან მაკოცა გაშლილ ხელისგულზე. უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა სხეულში. ხელი გამოვწიე, წინააღმდეგობა აღარ გაუწევია.-მშვიდად იძინე, მე აქ ვიქნები,-ვუთხარი და გვერდით დავუჯექი. საათს არ ვაშორებდი თვალს, ხვალ პიტერი უნდა დაბრუნებულიყო. ვოცნებობდი მქონოდა რაიმე იარაღი, რითაც დროს ავაჩქარებდი. მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ ბლექბორნს ის მალამო განკურნავდა. ვუყურებდი მის სახეს და „ის“ მახსენდებოდა. ალბათ დაინახა, რომ ბლექბორნთან ერთად ბედნიერი ვიქნებოდი და ამიტომ წავიდა? ან იქნებ ბლექბორნმა უბრალოდ გაიელვოს ჩემს ცხოვრებაში და გამოჩნდეს სხვა, ჩემი ერთგული თანამგზავრი. ან... ან იქნებ მონაზონი უნდა გავხდე? იქნებ მთელი ცხოვრება უნდა ვილოცო და ღმერთს პატიება ვთხოვო, რომ კინაღამ მოვკალი უდანაშაულო ადამიანი... ან იქნებ... იქნებ „კინაღამ“ აღარც იყოს... და მაშინ... ჰო, მაშინ ნამდვილად წავალ მონასტერში. ეჭვი აღარ არის, რომ წავალ.
სახის ნაკვთები დამეღალა დაძაბულობისგან და მოვეშვი. გადაწყვეტილებით ცხოვრება, რაოდენ მწარეც არ უნდა იყოს ეს გადაწყვეტილება, ბევრად უფრო ადვილია, ვიდრე იცხოვრო მუდმივ ჭოჭმანში.
ვახშმის შემდეგ, რომელსაც მხოლოდ მე და მამა ვესწრებოდით, ენი საროუებთან იყო, ისევ ბლექბორნთან ავბრუნდი, თუმცა მალევე კატრინა მოვიდა და მომთხოვა დასაძინებლად წავსულიყავი. ეს ქალი პირდაპირ თავს იკლავდა ჩემი გულისთვის, უკვე სამი ღამე იყო არ ეძინა, ან იქნებ დღე ეძინა? არ ვიცი, არაფერი შემიმჩნევია. ბლექბორნი იყო ახლა ჩემი საფიქრალი. დაღლილი, სევდიანი, ყველაფრისგან ცარიელი შევედი ჩემს ოთახში და დავწექი.
„პიტერ, გთხოვ, მალე დაბრუნდი! გთხოვ! ღმერთო, გთხოვ!“ გავიფიქრე სანამ დამეძინებოდა.
მე არ მჯეროდა, თვალებს არ ვუჯერებდი, არც ყურებს, როცა დილას, ახალგათენებულზე სისი შემოვიდა ჩემს ოთახში და მითხრა, რომ პიტერი უკვე დაბრუნდა და თავის მალამოს ადებს მისტერ ბლექბორნს. ყველაზე დიდი, გრძელი და თბილი ხალათი მოვიცვი და ბლექბორნის საძინებლისკენ სირბილით წავედი. დენიელის სარეცელთან პიტერი, კატრინა და ელა დამხვდნენ.
არ ვიცი, არაფერზე არ მიფიქრია, ვინ მიყურებდა, ვინ რას იფიქრებდა, პიტერი რას იგრძნობდა... გრძნობამოჭარბებულმა მივირბინე პიტერთან და ძლიერად ჩავეხუტე.
_გმადლობ! პიტერ, არ მჯერა, რომ ასე მალე... ღმერთო! ვერ ვიჯერებ! მთელი ცხოვრება შენი მადლიერი ვიქნები, პიტერ!-ცრემლები წამომცვივდა. მალევე დავეხსენი და კუთხეში დავდექი. პიტერი დაბნეული, გაშტერებული იდგა. შემდეგ უცებ მოეგო გონს და სახვევების შეხსნა დაუწყო ავადმყოფს, რომელსაც... თურმე ეღვიძა! მე კი აქ მთელი ცირკი გავითამაშე! ო, როგორ შემრცხვა. როგორ მინდოდა გავპარულიყავი, სადმე ჯურღმულში დავმალულიყავი, ოღონდ კი ეს მზერა აღარ დამენახა. ბლექბორნი უცნაური გამომცდელი, მიმტევებელი და უტიფარი მზერით ერთდროულად მიყურებდა. თითქოს დამცინოდა, თითქოს ჩემი დანახვაც უხაროდა, თითქოს მკიცხავდა ჩადენილისთვის. თვალი მოვარიდე, მსახურებს ამოვეფარე და სადღაც უკან დავდექი. საწოლის გვერდით ტუმბოზე პატარა ფლაკონი დავინახე, რომელშიც მოთეთრო ფერის მალამო მოეთავსებინათ. აი, ჩემი მხსნელი, ამას უნდა ვეხსენი საუკუნო ტანჯვისგან. ვგრძნობდი, რომ სხვებს ამოფარებულს, ის მზერას არ მაშორებდა, ტკივილი რომ ნაკლებად ეგრძნო, ყურადღება ჩემზე გადმოჰქონდა. მსახურებს უკან მიკუნჭული ძლივს ვხედავდი როგორ შემოაცალეს სახვევები ბლექბორნს და საფენიც ააძვრეს. მისმა თვალებმა თითქოს გაიელვეს, თუმცა კი ბაგეს ოხვრაც არ დასცდენია, მერე თითქოს ერთბაშად გამახსენდა რაღაც, თვალები დავხუჭე, სხეულში სისუსტე ვიგრძენი და გონება დავკარგე...