კარგად გათენებულზე გამეღვიძა. რამდენიმე წამს ბედნიერი ვიყავი, სანამ წუხანდელი ღამის ბოლო საათები არ ამოტივტივდა გონებაში. გონება მაშინვე სევდის ბლანტმა ნისლმა მოიცვა. თუმცა ამ ყველაფერში მაინც იყო ერთი რამ, რაც მახარებდა. ეს გავიაზრე თუ არა, თავი იმავ წამს გიჟად შევრაცხე. უარყოფა შეუძლებელი იყო, მე მიხაროდა, რომ ბლექბორნს ჩემს სახლში, რამდენიმე კედლის მოშორებით ეძინა და აქ დარჩებოდა, სანამ არ მომჯობინდებოდა. სისი მოვიხმე ზარით და ავდექი.
_მისტერ ბლექბორნი როგორაა?-ვკითხე, როცა კაბის ჩაცმაში მეხმარებოდა.
_უკეთესად, მის.
_უკვე გაიღვიძა?
_როგორც კატრინა ამბობს, ჯერ არ გაუღვიძია.
მძინარეს ვერ დავადგებოდი ოთახში, ამიტომ დაბლა ჩავედი. სისი კაბინეტიდან გამომავალი ზარის ხმას გაჰყვა, მე სამზარეულოსკენ წავედი, მაგრამ სანამ კარებს შევაღებდი საუბარს მოვკარი ყური და გავჩერდი. კატრინა ჩურჩულებდა:
_...მთელი ღამე გმინავდა...საშინელი ტკივილები სტანჯავდა. არ უნდა მერიენს აგრძნობინოს რომ ჭრილობა სტკივა, წარმოგიდგენია? არ უნდა შეამჩნევინოს, რომ იტანჯება. წარმოიდგინე, მთელი ღამე, მთელი ღამე ოხრავდა. შუბლზე ცივ საფენებს ვადებდი, მაგრამ ამაოდ. ტკივილი ვერაფერმა დაუამა. ოფლში იხვითქებოდა, გამთენიისას ძლივს ჩაეძინა. იმედი მაქვს რომ გაიღვიძებს...-მაგრამ ამ დროს ვიღაცამ სამზარეულოს კარი გააღო შიგნიდან და ყველამ დამინახა. სახეები შეეცვალათ.
_კატრინა...-ამოვიკვნესე და მუხლი მომეკვეთა. მსახურებმა ხელი მტაცეს და სკამზე ჩამომსვეს. ერთ-ერთმა წყლიანი ჭიქა მომირბენინა.
_მართლა... მართლა მთელი ღამე?-ძლივს ამოვთქვი, როცა ცოტა წყალი მოვსვი.
_დამალვას რაღა აზრი აქვს... ჰო, მერიენ... შენ რომ შემოხვედი, არ ვიცი, როგორ შეიკავა თავი, თავი მოგაჩვენა, რომ ეძინა. არამგონია ასეთი ტკივილები ჩვეულებრივი ამბავი იყოს... კიდევ ხომ არ მოგვეწვია ექიმი დალტონი? ჭრილობას ნახავდა...
_კარგი, მასე მოვიქცეთ. გთხოვ, გააგზავნე პიტერი ექიმის მოსაყვანად.
_აჯობებს მოვიცადოთ, როდის გაიღვიძებს.
_კარგი, კატრინა,-წამოვდექი და ჰოლში გამოვედი. მოჩვენებასავით დავბორიალობდი, ვერ გადამეწყვიტა რა მექნა, სად წავსულიყავი, რა მომემოქმედებინა, რა მეფიქრა. ერთადერთი ის ვიცოდი, რომ ღირსი ვიყავი „ის“ მოსულიყო და ჯოჯოხეთში წავეყვანე იმის გამო, რაც ბლექბორნს დავმართე.
_მის, საუზმე მზადაა, მისტერ სტრატფორდი გიხმობთ,-მითხრა სისიმ, როცა სასადილო ოთახიდან გამოვიდა.
_გმადლობ, სისი,-წავიბურტყუნე და იქით წავედი, საიდანაც წუთის წინ ის გამოვიდა.
_როგორაა ავადმყოფი?-მისალმების ნაცვლად მკითხა სახედაღვრემილმა მამამ.
_არც ისე კარგად. კატრინამ თქვა მთელი ღამე ტკივილები აწუხებდაო. მისტერ დალტონი კიდევ ერთხელ ხომ არ მოგვეწვია?
_ისე მოიქეცი, როგორც საჭიროდ ჩათვლი,-მითხრა და ჭამა გააგრძელა.
_მაინც ვერ გავიგე, რა მოუვიდა?-ხმაურიანად მოხვრიპა ჩაი ენმა, თან ცნობისმოყვარე მზერას არ მაშორებდა. ხმამაღლა ამოვიოხრე.
_არ ვიცი, ენ. არაფერი არ ვიცი,-წავიბურტყუნე. ჩემი სახე ალბათ ყველაფრის მანიშნებელი იყო, რადგან ჩემთვის კითხვით აღარ მოუმართავთ.
საუზმის შემდეგ გულმა აღარ მომითმინა, თავის შეკავება ვეღარ მოვახერხე და კიბისკენ დავიძარი. საძინებელ ოთახში შესვლის წინ კარზე დავაკაკუნე და შევედი. მას ისევ ეძინა, საწოლთან სკამზე ელა იჯდა და ხელსაქმით ირთობდა თავს.
_ხომ არ გაუღვიძია?
_არა, მის, მშვიდად სძინავს.
_თუ გინდა წადი, ისაუზმე. ცოტა ხნით მე დავრჩები.
_გმადლობთ, მის,-წამოდგა და ოთახიდან გავიდა. მის ადგილას მე დავჯექი და სახეზე დავაცქერდი. გაფითრებული, დაღლილი, გამოფიტული სახე ჰქონდა- მთელი ღამის ტანჯვის შედეგი. ხელი წავიღე მისი სახისკენ, მინდოდა მოვფერებოდი, მაგრამ ჰაერში გამიშეშდა- რომ გამეღვიძებინა? ისევ ტკივილები რომ დაბრუნებოდა? მაგრამ თავს ვერ ვიკავებდი, მისი სახე ისე ახლოს იყო... და თითქოს მელოდებოდა როდის შევეხებოდი. ფრთხილად მივიტანე ხელი მის შუბლთან და ოდნავ შევახე თითები. ელდანაკრავივით გავშეშდი. ცხელი იყო! შუბლი ეწვოდა! სიცხე ჰქონდა! ვიცოდი ეს რისი მანიშნებელიც იყო და გული გამეყინა. შესაძლებელი იყო აღარც გაეღვიძა...
დაფეთებული წამოვხტი და ოთახიდან გავვარდი, საფეხურები ელვის სისწრაფით ჩავირბინე და სამზარეულოსკენ გავიქეცი.
_კატრინა!-დავიძახე, როცა კარი შევაღე. მაგრამ კატრინამ შეწუხებული მზერით შემომხედა- კიდევ რაღაც მომხდარიყო? მაგრამ ამის დრო არ მქონდა.
_კატრინა, ბლექბორნი იწვის! მაღალი სიცხე აქვს! რა ეშველება? რა უნდა ვქნათ?-შემდეგ ყურებჩამოყრილ პიტერს მოვკარი თვალი.-რა მოხდა?-ვკითხე.
_მის, მისტერ დალტონი მეზობელ საგრაფოშია. ვიღაც ნათესავს წაუყვანია თავისი ავადმყოფი ცოლის გასასინჯად.
_რა? როდის დაბრუნდება?
_რამდენიმე დღეში.
_რამდენიმე დღეში...-გავიმეორე და სკამზე დავეცი. ისეთი ხმა მქონდა, თითქოს ბოლო იმედიც წამართვეს. სიჩუმე ჩამოწვა, ყველა მე მიყურებდა, ელოდნენ რას მოვიმოქმედებდი.
_უთხარი...-წაულაპარაკა უცებ ელამ პიტერს, თან მუჯლუგუნიც წაჰკრა. ახლა ის აღმოჩნდა ყველას ყურადღების ცენტრში.
_პიტერ?-ცნობისმოყვარე მზერით მივაჩერდი. პიტერმა დარცხვენილმა შემომხედა, შემდეგ ელას გადახედა, რომელმაც მზერით ანიშნა თქვიო. პიტერმა ძლივს გამისწორა მზერა და მითხრა:
_მის, მე მალამოს დამზადება ვიცი, იარებს ახორცებს,-ხელებზე დაიხედა. მისი მრავალრიცხოვანი იარები გამახსენდა.
_მის, კვიციც მისმა მალამომ მოარჩინა,-ჩაურთო ელამ.-ექიმი არ მოგვიყვანია.
_წამოდი, წაუსვი შენი მალამო,-ფეხზე წამოვხტი.
_ჯერ უნდა დავამზადო. კვიცს უკანასკნელი ნარჩენები წავუსვი.
_კარგი, დაამზადე. რამდენი ხანი დასჭირდება?
_ინგრედიენტები აქ არ იშოვება, მის. სურეის საგრაფოში უნდა წავიდე.
_მაშინ მალე წადი, რომ მალე დაბრუნდე. რამდენ ხანში დაბრუნდები?
_2 დღეში, მის. უფრო ადრე შეუძლებელია.
_ორი დღე...-გულში რაღაც ჩამწყდა.-მანამდე რამე რომ მოუვიდეს?
_ორ დღეში არაფერი მოუვა, მის, დამიჯერეთ. სიცხე თუ აუწევს, სველი საფენები დაადეთ შუბლზე. რაც შემეძლება მალე დავბრუნდები.
_კარგი. შენი იმედი მექნება, პიტერ. მალე დაბრუნდი!-ვუთხარი, თავი დამიკრა და გარეთ გავიდა.
_ეჭვიც არ შეგეპაროთ, რომ მოარჩენს, მის,-თავდაჯერებული ხმით თქვა ელამ.
პიტერს მივყევი, რომ მეთქვა საუკეთესო ცხენი წაეყვანა. თავლაში შევედი და ჩემი სურვილის შესახებ გადავეცი. თავი დამიქნია, მთხოვა წასვლამდე სოფელში გავივლიო, ჩემს მშობლებთან გავივლიო, ცხენს მოახტა და წავიდა. სახლისკენ მომავალმა ეტლი დავინახე, რომელიც მამულის ბოლოდან, გზის ორივე მხარეს ჩამწკრივებული ალვის ხეებს შორის მოდიოდა. ალვების ხეივანი ეზომდე მოდიოდა, სწორედ ამიტომ ეძახდნენ ამ მამულს პოპლარჰოლს. სახლში შესვლა გადავიფიქრე და კართან ლოდინი დავიწყე. რაც უფრო მიახლოვდებოდა ეტლი, მით უფრო მიპყრობდა გაოგნება. ბოლოს ეტლი ზუსტად ჩემს წინ გაჩერდა, შიგნიდან კი მის ელეონორ რიჩმონდი მიღიმოდა.
_დღემშვიდობისა, მერიენ! მზად ხარ სასაფლაოზე წასასვლელად?
_ელეონორ?-თვალებს ჯერ კიდევ ვერ ვუჯერებდი.
_ხომ შევთანხმდით, რომ ელიზას საფლავზე წავიდოდით?
_ჰო, მაგრამ...
_ამოდი, ეტლში, წავიდეთ.
_ელეონორ, არ მინდა განწყობა გაგიფუჭო, მაგრამ რამდენიმე სიტყვა უნდა გითხრა,-შემდეგ მეეტლეს მივუბრუნდი.-შენ ყურები დაიცე,-რომ დაინახა არ ვხუმრობდი ხელთათმანიანი ხელები ყურებზე მიიდო.-ელეონორ, გაიძვერა, ცბიერი, ვერაგი, მატყუარა კახპა ხარ! -შემდეგ მეეტლეს ვანიშნე თავით, წასულიყო. განცვიფრებულმა ელეონორმა თავი გადმოყო ეტლის ფანჯრიდან, სანამ მეეტლე ცხენებს აბრუნებდა.
_რა დაგემართა, მერიენ? სულ გაგიჟდი?!-დაიძახა მან, მაგრამ მე უკვე სახლში შევდიოდი.
მთელი დღე იმაზე ვფიქრობდი სად იქნებოდა იმ წამს პიტერი. უკვე დატოვა თუ არა ჰემფშირი, სად იყო ახლა. მთელი საღამო ბლექბორნის საძინებელში გავატარე, ცივ საფენებს ვადებდი შუბლზე და ტუჩებს ნერვულად ვიკვნეტდი.
_წყალი...-ამოიოხრა რამდენჯერმე და კატრინას დარიგების თანახმად, ღვინო მოვასვი, რომ ცოტა მოძლიერებულიყო.
არ მინდოდა მეფიქრა, დამეშვა, რომ რამე მოუვიდოდა. რომ აქ, ამ სარეცელზე დალევდა სულს. არა, ეს უბრალოდ შეუძლებელი იყო. შინაგან ვგრძნობდი, რომ ასე არ მოხდებოდა. რომ ასე არ გამწირავდა უფალი, არ მაქცევდა მკვლელად. ო, როგორ მინდოდა გაეღვიძა, მომჯობინებულიყო და მე მზად ვიყავი მთელი სიცოცხლე მის წინ მუხლებზე მეხოხა და პატიება მეთხოვა. საკუთარ თავს ვერ ვპატიობდი, რომ უდანაშაულო ადამიანს თავს დავესხი და რაც დრო გადიოდა, ამას უკეთესად ვიაზრებდი. ბოლოს ისეთი შეგრძნება დამრჩა, რომ ის მე არ ვყოფილვარ, მე არ მომიქნევია ხანჯალი და მე არ დამიჭრია ბლექბორნი. არ ვიცოდი, რა ორგანოები დავუზიანი, რა დავმართე, მაგრამ საკუთარი გული კი სამუდამოდ დავჭერი.
შუაღამეს რომ გადასცდა, კატრინა შემოვიდა და ოთახიდან დამითხოვა, აღარ მომცა უფლება დავრჩენილიყავი. სევდიანი და უიმედო გამოვედი ოთახიდან და ჩემ საძინებელში შევლასლასდი. უცნაური ხმაური მომესმა. გავირინდე. ნუთუ ისევ მოვიდა? იქნებ მანუგეშოს? მითხრას, რომ ბლექბორნი არ მოკვდება? წამით იმედმოცემული გული გამითბა, მაგრამ შემდეგ დავინახე, რომ ეს ფარდა ირხეოდა და არავინაც არ მოსულიყო. მივედი და ქარის გაღებული ფანჯარა ჩავკეტე.
საწოლში გაუხდელად შევწექი, თუმცა ვიცოდი, ამაღამ ვერაფერი გამათბობდა.
ამ ყველაფრის შემდეგ, ერთ რამეს მაინც მივხვდი: ელეონორი ჩემი ძვირფასი მეგობარი ელიზა არ იყო.

პ.ს. უკვე გითხარი რომ , როდესაც ყოველ თავს სურათს ურთავ, ძალიან ძალიან მომწონს. თავი, სადაც ბლექბორრნზე იყო საუბარი, სურათი ედო, ჯერძოდ ჟულიო ბერუტისი . გეტყობა ელისა დი რივომბროზას უყურებდი. ჩემი საყვარელი სერიალაი! ეს რომ არ აღმენიშნა არ შემეძლო! ძალიან კარგად ჩაჯდა ბლექბორის ხასიათში ეს გარეგნობა.

Oooh, baby I've been flying...Mama, there ain't no denyin'