მაგრამ სანამ თვალის შევლებას მოვასწრებდი, ენი დამეტაკა.
_მერიენ! წასვლის დროა!-ხელი მტაცა და თან გამიყოლა. მოვიხედე, მინდოდა დავმშვიდობებოდი, მაგრამ ის უკვე ვიღაცას ელაპარაკებოდა.
_რა იყო ასეთი საჩქარო?-ვკითხე განაწყენებულმა ენს, როცა დარბაზიდან გამოვედით.
_მისტერ ჯონათანმა ცეკვაზე უარი მითხრა! წარმოგიდგენია? უხეშად მომიშორა!-ამოისლუკუნა ენმა.
_რაო? მისტერ ჯონათანს ცეკვა სთხოვე?-აღვშფოთდი.-ენ! შენგან ამას არ ველოდი! სად გაგონილა ლედი სთხოვდეს ცეკვას ჯენტლმენს?! იმედი გამიცრუე, ენ!
_მერიენ, რატომ მითხრა უარი? რატომ? რა არ მოსწონს ჩემში?-აცრემლებული ჩამეხუტა.
_კარგი, ენ, დაწყნარდი,-წელზე მოვხვიე ხელი.-გთხოვთ ჩემს მსახურს, პიტერ ჯენკინსს უხმოთ!-მივმართე კარისკაცს და სასახლიდან გამოვედი, თან ენი მომყავდა, რომელიც ჩემს გვერდზე მოკრული ქვითინებდა.
_მის!-სირბილით დაგვეწია პიტერი და შეშფოთებული მზერა შეავლო ენს.
_პიტერ, ჯენკინსი ჯერ არ დაბრუნებულა?
_არ დაბრუნებულა.
_მაშინ შენ უნდა წაგვიყვანო.
_დიახ, მის,-ეტლის მოსაყვანად წავიდა პიტერი.
გზაში ენს ვამშვიდებდი, ვცდილობდი მისი ყურადღება უმნიშვნელო თემებზე გადამეტანა, რაღაცეებს ვაყოლებდი, ვის ეცეკვა, ვისი ჩაცმულობა მოეწონა და ა.შ. მაგრამ მისი ფიქრები ისევ ჯონათან საროუს საქციელს უბრუნდებოდა.
სახლში მისულებს, მამა შემოგვეგება.
_აბა, როგორ გაერთეთ? რომლის ხელის სათხოვნელად მეწვევიან ხვალ?-გვკითხა მხიარული ხმით. ენმა სახლში შემოსვლამდე მოიწმინდა ცრემლები და ახლა ცდილობდა ნაძალადევად გაეღიმა.
_შენც უნდა წამოსულიყავი, სასიამოვნო გარემო იყო!-ვუთხარი ღიმილით და შევეცადე ენის უხასიათობა ჩემი ხალისიანობით გადამეფარა, რომ მამას ვერაფერი შეემჩნია.
_შემდეგისთვის გავითვალისწინებ,-თქვა და შემდეგ გამომცდელი მზერით შემათვალიერა. გაკვირვებული მივაჩერდი.-მიხარია, ხალისიანს რომ გხედავ,-თქვა ბოლოს.
_ძალიან დავიღალეთ, დავისვენებთ,-ვუთხარი, მივედი და შუბლზე ვაკოცე.-მშვიდობიან ღამეს გისურვებთ, ლორდ სტრატფორდ!-თავი დავუკარი და ენთან ერთად ზემოთ წავედი.
_პირისფარეშთ არ გააღვიძებთ?-დაგვადევნა.
_არა, თავად მივხედავთ საკუთარ თავს, უკვე გვიანია, მათ კი დილით ადრე ადგომა უწევთ!-ვუპასუხე.
_თქვენი ნებაა, მშვიდად იძინეთ, ჩემო მზეთუნახავებო!-ღიმილიანი მზერა გამოგვაყოლა მამამ.
ენთან მანამდე დავრჩი, სანამ ბოლოს არ ჩაეძინა. შემდეგღა გამოვედი ჩემს ოთახში და დაღლილი მივესვენე გაუშლელ საწოლს. თვალებზე ავიფარე ხელები და თვალწინ მაშინვე ნიღბიანი წარმომიდგა და უნებურად გამეღიმა.
მოგვიანებით, როცა საღამურში გამოვეწყვე და ლოგინში შემძვრალი და თბილად გაყურსული დასაძინებლად მოვემზადე, ერთი ფრაზა გამახსენდა, რომელიც ოდესღაც რომელიღაც წიგნში ამოვიკითხე:
„როდესაც ბედნიერების ერთი კარი იკეტება, მეორე აუცილებლად იღება, მაგრამ ჩვენ იმდენ ხანს ვუყურებთ დახურულ კარს, რომ ვეღარ ვამჩნევთ იმ ერთს, რომელიც გაიღო ჩვენთვის.“
ამეკვიატა აზრი, რომ მე მოვახერხე თვალი მომეშორებინა დახურული კარისთვის და აუჩქარებლად მივახლოვებოდი იმ კარს, რომელიც ჩემთვის გაიღო...

დილას ენმა გამაღვიძა.
_მერიენ! არ დამიჯერებ! ო, ღმერთო, რა ბედნიერებაა!-ქარიშხალივით შემოვარდა ჩემს საძინებელში და თავზე დამაცხრა.
_რა ხდება?-საწოლიდან წამოვყავი თავი, მაგრამ მისი გახარებული ხმის გაგონებაზე გულზე მომეშვა.
_მერიენ,-თითქოს ნერვები დაიწყნარა და შეეცადა მშვიდად წარმოეთქვა.-ჯონათანმა წერილი მომწერა!-წინადადების ბოლოს ნერვებმა უღალატა და ბოლო მარცვალი შეჰკივლა.
_ენ, ჯერ ერთი, მას სერ ჯონათან საროუ ჰქვია! და მეორეც... მოიცა, წერილი მოგწერა?!-ახლაღა გავიგონე მისი ნათქვამი.
_ჰო! ბოდიშს მიხდის წუხანდელის გამო და საღამოს საროუებთან მეპატიჟება! სხვათაშორის, შენც გეპატიჟება!
_კეთილი მგზავრობა, იმედია კარგად გაერთობი და სერ ჯონათანი ამჯერად ჯენტლმენის შესაფერად მოგექცევა,-გვერდი ვიცვალე ძილის გასაგრძელებლად, თითქოს ენის ბოლოს სიტყვები არ გამიგონია.
_დამავიწყდა მეთქვა,-შემპარავად დაიწყო ენმა.-რომ ჩვენი გუშინდელი მასპინძლებიც მოპატიჟებულნი არიან. ჯონათანი მწერს, რომ ბლექბორნისთვის წუხანდელი მასკარადისთვის მადლობის სათქმელად მართავს საღამოს,-პასუხი არ გამიცია, ამიტომ ისევ მან განაგრძო.-ვგონებ, ის ჯენტლმენიც იქნება მიპატიჟებული, მთელი საღამო რომ ეცეკვებოდი...-გაჩუმდა. პაუზის შემდეგ თავი წამოვყავი და მივუბრუნდი:
_რას ამბობდი, რომელ საათზე გვეპატიჟება მისტერ საროუ?-გულუბრყვილო გამომეტყველებით მივაჩერდი. ენმა გამარჯვებულის ღიმილით გამიღიმა.

დაბლა ჩასულს ელა მომესალმა და მომახსენა.
_კატრინა ელოდებოდა თქვენს გაღვიძებას, მის.
_გმადლობ, ელა,-ვუთხარი და სამზარეულოში კატრინას მოსაძებნად გავემართე, რა თქმა უნდა, უზარმაზარ ღუმელთან ვიპოვე, რაღაცას აცხობდა, როგორც ყოველთვის.
_მოიტანა?-ვკითხე მიკიბვ-მოკიბვის გარეშე. თავი დამიქნია, გაიხედ-გამოიხედა და როცა დარწმუნდა, რომ ოთახში არავინ შემოდიოდა, მხოლოდ შემდეგ ამოიღო ბუფეტის ერთ-ერთი უჯრიდან წერილების შეკვრა და გამომიწოდა. წვრილი ლენტით დამაგრებულ წერილებს (ალბათ ჯენკინსმა შეკრა), ძველი, მონატრებული მეგობარივით შევხვდი. კატრინას ღიმილით გამოვართვი და ჩემი ოთახისკენ გავემართე. საიმედოდ უნდა დამემალა.
საღამოს მხიარული განწყობით მოვთავსდით მე და ენი ეტლში. რა საჭირო იყო თავის მოტყუება? მართლაც მხოლოდ იმის იმედით მივდიოდი საროუების საღამოზე, რომ სერ უილიამ ნათინგეილს ვნახავდი, თანაც უნიღბოდ და თან მომეცემოდა საშუალება წუხანდელი დაუმშვიდობებლად წასვლის გამო ბოდიში მომეხადა. რატომღაც გული მიფრთხიალებდა რაც უფრო ვუახლოვდებოდით საროუების მამულს. გუშინდელი მასკარადი სამუდამოდ აღიბეჭდა ჩემს ბედნიერ მოგონებათა ნუსხაში, მაგრამ არ ვიცოდი როგორი გაგრძელება ექნებოდა ამ ყველაფერს. უცებ გულში მტკივნეულად გამკენწლა- მე „მას“ ვღალატობდი! ასე უცებ დავივიწყე!
მტანჯველი ფიქრებიდან პიტერმა გამომარკვია, ეტლის კარი გამოაღო. პირველი ენი ჩავიდა, მალე მეც გვერდით მივუდექი და სახლისკენ დავიძარით. ბლექბორნის სასახლესთან შედარებით მოკრძალებული, მაგრამ მაინც მდიდრული სახლის კარი ღია იყო და კართან მსახურები იცდიდნენ. გუშინდელ მასკარადს მიმსგავსებული სიტუაცია შევიცანი, ნუთუ საროუმ ბლექბორნთან გაჯიბრება გადაწყვიტა? მსახურები თავის დაკვრით მოგვესალმნენ და მე და ენი სახლში შევედით. მოსასხამები გამოგვართვეს და დიდ დარბაზში შეგვიძღვნენ. არა, ეს უფრო მშვიდი საღამო იყო, საუბრისკენ, უკეთ გაცნობისკენ მიმართული ინტელექტუალური საღამო და არა, მხიარულობის და გართობის წვეულება.
მე და ენი თავაზიანი რევერანსით მივესალმეთ იქ მყოფთ. დარბაზი სავსე იყო ბანოვანებითა და ჯენტლმენებით, რომლებიც ლაღ ბაასში იყვნენ ჩაფლულნი.
_მის მერიენ, მის ენ! მოხარული ვარ, რომ მობრძანდით!-ჩვენსკენ გამოემართა ჯონათან საროუ. თავი დავუკარით, ის შუაში ჩაგვიდგა და ხელები ისე მოიმარჯვა, რომ ორივეს ხელკავი გამოგვედო, შემდეგ იმ ჯგუფისკენ გაემართა, სადაც მანამდე თვითონ იდგა.
_ვინც არ იცნობთ, გაიცანით. მის მერიენ და მის ენ სტრატფორდები!-წარუდგინა ჩვენი თავი საზოგადოებას.
_სტრატფორდებს ვინ არ იცნობს!-მხიარულად წამოიძახა ქერათმიანმა ლამაზმა ქალიშვილმა.
_საღამომ შვიდობისა, ელენორ!-გავუღიმე. მან თავის გვერდით ადგილზე მანიშნა ჩამოვმჯდარიყავი. ენი ჯონათანის სიახლოვეს მოთავსდა.
_თქვენს მოსვლამდე გუშინდელი მასკარადის მასპინძელზე და მის სტუმარზე ვსაუბრობდით,-დანარჩენების განახლებული საუბრის ფონზე მითხრა ხმადაბლა ელეონორმა. -ვბჭობდით, საიდან შეიძლებოდა დაბრუნებულიყვნენ.
_მამაჩემი ამბობს, რომ ბლექბერნები ამერიკაში გადასახლდნენ ჩემს დაბადებამდე ცოტა ხნით ადრე,-ვუპასუხე ჩურჩულით.
_რა მოხდენილი ჯენტლმენია...-ელეონორი ვიღაცას ჭამდა თვალებით, მეც იქით გავიხედე, საითაც ის იყურებოდა, ვიღაც შავი ბაფთით შეკრულთმიანი ზურგით მდგარი კაცი დავინახე, რამდენიმე ბატონთან და ქალბატონთან ერთად იდგა, მათ შორის იყო ჰელენიც, რომელიც აღფრთოვანებული თვალებით შესციცინებდა უცნობს.
_სიმართლე გითხრა, უკმეხი ლორდ დენიელ ჯეიმს ბლექბორნის ამბავი არ მაინტერესებს, მე უფრო მისმა მეგობარმა, უილიამ ნაითინგეილმა დამაინტერესა,-თქვა უცებ ელეონორმა, თან კიდევ უფრო დაუდაბლა ხმას.-გუშინ ნიღბების მოხსნის შემდეგ თვალი ვერ მოვწყვიტე... კარგა ხანია ასეთი მომხიბლავი ჯენტლმენი არ მინახავს!
_უილიამ ნაითინგეილი?-ცოტა ნირწამხდარმა ჩავიბურტყუნე.
_ჰო. ორჯერ ვიცეკვე მასთან ერთად და ეს ნამდვილად დიდი სიამოვნება იყო! როგორ ცეკვავს! იდეალური ახალგაზრდაა! თანაც, თუ მისი მეგობრის შეძლებით ვიმსჯელებთ, არც ის უნდა იყოს ჯიბეგაფხეკილი... ოჰ, აი, ისიც!-ყოველგვარი პაუზის და ამოსუნთქვის გარეშე დაამატა, მის მზერას გავაყოლე თვალი და ჩემი გუშინდელი კავალერი შევიცანი, რომელიც მომხიბლავად მიღიმოდა... მე თუ ელეონორს? ჩემს გვერდით მჯდომს შევხედე, ისიც უღიმოდა, მაგრამ უცებ მოახლოებული სერ უილიამის ხმა ჩამესმა:
_მის მერიენ სტრატფორდ!-თავი ავწიე და თვალებში შევხედე.
_სერ უილიამ ნაითინგეილ!-უნებურად გავუღიმე და თავი დავუკარი.
_თქვენგან ასეთ „ვერაგობას“ არ ველოდი!-განაგრძო ღიმილით.
_რას გულისხმობთ?-ღიმილს ვერ ვიკავებდი.
_წუხელ იმედი მქონდა, რომ ნიღბის გარეშე შევძლებდი თქვენთან საუბარს, თქვენ კი... უბრალოდ აორთქლდით! კონკიასავით! მაგრამ სამწუხაროდ, ქოში არ დაგიტოვებიათ!-ისე ხმამაღლა საუბრობდა, რომ ირგვლივ ყველა გაჩუმდა და მზერა ჯერ მას მიაპყრეს, შემდეგ ჩემზე გადმოიტანეს. მის ბოლო სიტყვებზე დაუფარავად გაიცინეს. სანამ რაიმეს სათქმელად პირს გავაღებდი, ჯონათანმა საკმაოდ უხეშად წარმოთქვა:
_მისტერ ნაითინგეილ!-უილიამი მისკენ შებრუნდა და ცნობისმოყვარე მზერა მიაპყრო.-მგონი თქვენ აქ არავის მოუწვევიხართ! მე მხოლოდ თქვენი კეთილისმყოფელი და მეგობარი, ჩვენი გუშინდელი მასპინძელი სერ დენიელ ბლექბორნი მოვიწვიე, წუხანდელი მასკარადისთვის მადლობის გადასახდელად! ასე რომ, უმორჩილესად გთხოვთ, ნუ აწუხებთ ჩემს სტუმარ ქალბატონს!-მთელი დარბაზის გასაგონად ლაპარაკობდა ჯონათანი. ახლა მხოლოდ ჩვენს ჯგუფში მყოფნი კი არა, მთლიანად დარბაზი გაიყურსა.
_სერ ჯონათან, რამ გაფიქრებინათ, რომ...-წამოვიწყე, მაგრამ უილიამმა შემომხედა და მითხრა.
_ნუ შეწუხდებით, მის სტრატფორდ, მე თავად მოვიგერიებ გამოწვევას,-მომხიბვლელად გამიღიმა, ვიგრძენი, რომ მისი ეს ღიმილი ჯონათანის შეურაცხმყოფელი იყო. მაგრამ ჯონათანისკენ რომ მიბრუნდა, ღიმილი აღარ უპობდა ბაგეს, ის სრულიად სერიოზული გამომეტყველებით უყურებდა ჯონათანს.-მისტერ ჯონათან საროუ, დღეს თქვენგან მივიღეთ მიწვევა, რომ ეპატიჟებოდით ლორდ დენიელ ჯეიმს ბლექბორნს ამ სახლში გამართულ საღამოზე, რათა გუშინდელი მასკარადისთვის მადლობა გადაგეხადათ. ჰოდა, აქ ვარ! შეგიძლიათ მადლობა გადამიხადოთ!-ბოლოს მომხიბვლელად გაიღიმა. დარბაზში მდუმარებამ დაისადგურა. ჯონათან საროუს სახეზე უსუსური გაოგნება აღიბეჭდა. შემდეგ ერთბაშად გაოცებულმა ჩურჩულმა გადაუარა დარბაზს.
_შეუძლებელია!-აღმოხდა ელეონორს. ყურადღების ცენტრში მყოფმა პიროვნებამ დარბაზს მოავლო თვალი და გამოაცხადა:
_დიახ! ეს მე ვარ დენიელ ბლექბორნი! წუხელ კი ნამდვილი ავანტიურა გათამაშდა!