თავი 16
იკას ხელში ჩემი ”განთიადი” ეჭირა და ისე უყურებდა, თითქოს მასში ვიღაცას ხედავდა და ელაპარაკებოდა. ”განთიადს” რომ ვხატავდი მეც ხომ ზუსტად ასეთი სახე მქონდა. ასეთი თვალები და ალბათ ასე ვფიქრობდი, როგორც ჩემი საუკეთესო მეგობარი ფიქრობს ახლა. ”განთიადის” დახატვისას მე მხოლოდ ერთ რამეზე ვფიქრობდი. მინდოდა ის ულამაზესი სურათი, რაც მე გამთენიისას ვიხილე არ დაკარგულიყო და ფურცელზე უნაკლოდ გადამეტანა. მინდოდა მას სხვებისთვისაც ისეთი იმედი მიეცა და ჩაესახა ცნობიერებაში, როგორაც მე. თუმცა არ მინდა, რომ ეს იმედი ჩემი იმედივით ფუჭი გამოდგეს. და თუ მე ესე შევძელი, ახლა თუ ეს ემოცია რასაც ირაკლის სახეზე ვხედავ ჩემი ”განთიადითაა” გამოწვეული, მაშინ მე უბედნიერესი ადამიანი ვყოფილვარ, მიუხედავად ყველაფრისა. მხოლოდ ნამდვილ მხატვრებს შეუძლიათ ფუნჯით ”საუბარი” და თუ მე ეს შევძელი... ღმერთო რა ოცნებებში გადავვარდი! ”ნამდვილ მხატვრებს”-დაცინვით გავიმეორე გონებაში ჩემივე სიტყვები. რა სისულელეა, რა ნამდვილი მხატვარი! რაღაც ვიხლაფორთე, ძლივს რაღაც გამომივიდა და დავხატე და ახლა ყველას გული უნდა შევუწუხო იმაზე ლაპარაკით თუ რაოდენ ”დიდი მომავალი” მელის წინ! ეს ხომ უბრალოდ სასაცილოა! მხატვარი არა კვატი! რა მხატვარი ჩემგან დადგება. ალბათ საბავშვო ბაღშიც კი არ მიმიღებენ, რომ ბავშვებს ფსიქიკა არ შევურყიო ჩემი ნაჯღაბნებით. ოღონდ რა თქმა უნდა ამ ნაჯღაბნების სიაში ”განთიადი” არ შევა. ის ერთადერთი ნათელი წერტილი იქნება ჩემს შემოქმედებაში. ახლა კი ფიქროსთვის აღარ მეცალა. ჩემს გვერდით ჩემი მეგობარი იჯდა, რომელიც ახლა მეგობარზე მეტი იყო ჩემთვის და ასე ეგოისტურად ვერ მოვიქცეოდი! საკუთარ თავზე ვერ ვიფიქრებდი. გადმობრუნება ვცადე, მაგრამ ჩემმა უმოძრაობამ გამახსენა, რომ ”საბრალო ინვალიდი” ვარ და ეს სხვისი დახმარების გარეშე აღარ შემიძლია. ნუ მანამდე მაინც, სანამ არ მივეჩვევი. ”საბრალო ინვალიდის” გამეორებას გონებაში ხშირად ვცდილობდი, რათა ასე თუ ისე შევჩვეულიყავი ამ სიტყვას და როდესაც სხვები დამიძახებდნენ გული ძალიან აღარ მტკენოდა. რა თქმა უნდა ამის მოსმენა ჩემთვის მაინც მძიმე იქნებოდა, მაგრამ ამ სიტყვას უკვე შეჩვეული ვიქნებოდი. ღრმად ჩავისუნთქე და სახეზე ”ღიმილიანი ნიღაბი” ავიკარი.
-იკაა, რა კარგია რომ აქ ხარ! ჩვენ სალაპარაკო გვაქვს ჩემი საცხოვრებლის თემაზე, იმიტომ რომ არ მინდა ტვირთად დავაწვე შენს ოჯახს და ძალიან გთხოვ ამაზე ნუ ვიკამათებთ-სიტყვა ”ჩემი” განსაკუთრებული ხაზგასმით წარმოვთქვი, იმიტომ რომ იკა ერთხელ და სამუდამოდ მიმხვდარიყო: მას სახლი ჰქონდა, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მეც მქონდა! ჩემი სიტყვების მოსმენისას იკას სახე მოექუფრა და ისე მოემზადა, თითქოს დიდი მოხსენება უნდა ეთქვა, რაშიც ეჭვი არ მეპარებოდა, ამიტომ სანამ დაიწყებდა დავასწარი და მე ვთქვი.
-ვიცი, ახლა დამიწყებ : საბაა, ჩემი სახლი შენი სახლიცაა, ჩვენ საუკეთესო მეგობრები ვართ და მეგობრები კი ერთმანეთს ჭირშიც და ლხინშიც ეხმარებიან, მაგრამ ძალიან გთხოვ ტყუილა არ გინდა ამდენი რამის თქმა. მოდი ელემენტალურ შეკითხვას დაგისვამ და მითხარი: დედაშენს ექნება სურვილი, რომ კვირაში ორჯერ ვარჯიშებზე მატაროს, რათა უკეთეს შემთხვევაში საწოლში ჩემით გადაბრუნება შევძლო? რა თქმა უნდა არა!
-ვაა, უკვე კარგად შეგისწავლივარ და ჩემი მონოლოგებიც დაგიზეპირებია, ყოჩაღ! ჰმ, აი რაც შეეხება კი შენს ნათქვამს შენს საცხოვრებელთან, ხაზგასმით გეუბნები შენს საცხოვრებელთან, პირობას გაძლევ პრობლემები აღარ შეგექმნება, არც შენ და არც მე. და საერთოდ ბავშვთა სახლის აღარც ერთ აღსაზრდელს. სანამ შენ აქ იწექი და გეძინა, ჩვენმა დირექტორმა იმხელა განცხადება გააკეთა, რამის მეც გვერდით მოგიწექი და დავიძინე. ესე თქვა, რომ ვინაიდან და რადგანაც-ამ სიტყვებზე კარგად ჩაიხითხითა, თან ცდილობდა ქალბატონი თეას ხმისთვის მიემსგავსებინა და წვრილი ხმით ლაპარაკობდა-ჩვენი თავშესაფარი დავიწყებას მიეცა, არ გაგიკვირდეს, მართლა ასე თქვა, და ვინაიდან და რადგანაც რვაასამდე ბავშვი დარჩა უსახლკაროდ-თორემ აქამდე ხომ ჰქონდათ სახლი რაა-წავკისის ბავშვთა სახლმა ჩვენთვის ერთი დიდი შენობა გამოყო, რომელსაც არ იყენებს, რათა ცოტა აღსაზრდელი ყავს.-იკამ დაამთავრა ქალბატონი თეას ხმით ლაპარაკი და რევერანსიც გააკეთა-თან მგონი ეს შენობა ძალიან დიდი და ძაან მაგრა გაკეთებული ყოფილა, ბაღიც ჰქონია და რაც მთავარია გარშემო დიიდიიი სათამაშო მოედანი. ხომ წარმოგიდგენია რამდენს ვითამაშებთ, აუ ძაან მაგარი იქნება. თან როგორ თეამ თქვა ის სუფთა ჰაერით დავიტენით ფილტვებს, აბა რას იტყვიი, ხომ მაგარიაა?
-კი, ძალიან კარგია, მაგრამ თუ შეიძლება ერთ შესწორებას შევიტან: ინვალიდები მოედანზე ვერ თამაშობენ! და საერთოდ მათთან თამაში არავის არ უნდათ! ასე რომ ყველაფერი კარგია რაც მითხარი, მაგრამ ამის დამახსოვრება და გეგმებიდან ჩემი ამოღება მოგიწევს. რა თქმა უნდა ეს მეც ძალიან მწყინს, მაგრამ რას ვიზამთ.
ჩემი ნათქვამის მერე, იკამ დამნაშავის სახით ჩაღუნა თავი და ასე იჯდა. მეც მივხვდი, რომ უსამართლო იყო ამ საოცრად მხიარული ბავშვისთვის ჩემი პრობლემები თავზე მომეხვია და მითუმეტეს ამის გამო უხეშად მეპასუხა. თავს საშინლად ვგრძნობდი, რომ თავში საოცარი იდეა მომივიდა, თან ეს მეც ძალიან მინდოდა. ჩუმად ჩავახველე და ვთქვი:
-იკა, მაპატიე ჩემი ნათქვამი, მართლა არ მინდოდა ასე უხეშად გამომსვლოდა, შენ არ ხარ დამნაშავე ჩემს დაინვალიდებაში და არც ვალდებული არ ხარ ჩემი პრობლემები ისმინო.
-არა საბა, შენ მაპატიე. იმდენად სულელი ვარ, რომ ახალმა ამბავმა ყველაფერი დამავიწყა და ვერ მივხვდი, რომ ეს შენ გულს გატკენდა. ხომ მაპატიებ?
-კი რა თქმა უნდა, ოღონდ ერთი პირობით!
-რაც გინდა მთხოვე!-დაუფიქრებლად მიპასუხა იკამ, რაც ახლა საოცრად მაწყობდა, ჩემი გეგმის განხორციელება ნელ-ნელა შესაძლებელი ხდებოდა.

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka