თავი 20
დილით იკამ თავში ბალიშის ჩარტყმით გამაღვიძა და მაიძულა, რომ რაც შეიძლება სწრაფად ავმდგარიყავი.ჩემს გარდერობში შეძვრა და რაც კი რამ მოეწონა ყველაფერი გარეთ გადმოყარა, მერე ამ გადმოყრილებიდან კიდევ გადაარჩია ტანსაცმელი და ბოლოს მუქი ჯინსი და სვიტერი დამიტოვა. ჯანდაბა! ახლა ასე იმისთვის თუ იქცევა, რისთვისაც მე მგონია, მაშინ ნამდვილად ცუდად მქონია საქმე. ყველანაირად ვცდილობდი დრო გამეწელა და რაც შეიძლება ნელა ავმდგარიყავი, მაგრამ იკას ხელში ეს უბრალოდ შეუძლებელი იყო. მიმიხვდა, რომ დროის გაწელვა მინდოდა და დამემუქრა შენით დროზე თუ არ ჩაიცმევ, მე ჩაგაცმევო. ამას კი ნამდვილად ჩემით ჩაცმა მერჩივნა. როგორც იქნა იკას მიერ არჩეულ ტანსაცმელში გამოვეწყვე. კიდევ კარგი იმის უფლება მაინც მომცა, რომ კეტები ჩემით შემერჩია, თორემ თავს პატარა ბავშვივით ვგრძნობდი. როცა ყველაფერი დავამთავრე და საათს შევხედე, კინაღამ გული გამისკდა. ზარამდე კიდევ ერთი საათი იყო დარჩენილი.
-იკა გაგიჟდი? ასე ადრე რატომ გამაღვიძე? რა ვაკეთო ახლა მთელი ერთი საათი?
-ეგ მე ვიცი. გეგმა რომ არ მქონოდა არც მე მოვიკლავდი თავს ადრე ადგომით-ენა გამომიყო და ფანჯარასთან მივიდა. ფარდა ფრთხილად გადაწია, ისე თითქოს ამოწმებს რაღაცასო.
-საბა, შენი ფურცლები და ფანქარი აიღე. ხო მართლა, შენი კაშნეც გაიკეთე.
-ირაკლი რას აკეთებ? რა გაქვს ჩაფიქრებული?
-მაგას მაშინ გაიგებ, როცა დაბლა ჩახვალ. აიღე ყველაფერი?
-კი. მზად ვარ, მაგრამ დავმშვიდდები თუ მეცოდინება რა უნდა გავაკეთო.
-ოო, მოკლედ არ აცდი ადამიანს შენი დაბნეულობით გახალისებას რაა. არადა რა მაგრაგ ვიხალისებდი შენს სახეზე.
-აბა მეტყვი თუ კიდევ დიდხანს გელოდო?
-მოკლედ, როგორც ამ დიდი სახლის ყურებმა და თვალებმა, გავარკვიე, რომ ნატუკა ხელოვნებაზე გიჟდება. განსაკუთრებით ძალიან უყვარს, როცა ბიჭი ხატავს.
-და ეგ რა შუაშია ამ ყველაფერთან?-ისე ვკითხე თითქოს არაფერიც არ მესმოდა.
-აუუუ, რა ბლუ ხარ რაა. ეხლა ნატუკა დაბლაა და მუსიკებს უსმენს შენს საყვარელ პარკში. ჰოდა შენც იქ უნდა ჩახვიდე და ხატვა უნდა დაიწყო. თან ისე უნდა მოიქცე, რომ ვითომ თავიდან ვერ შენიშნე და მერე მისი პორტრეტიც უნდა დახატო. მიხვდი? ხო და მართლა, რომ ამოხვალ შენთვის შესანიშნავი ინფორმაცია მაქვს.
-ბრწყინვალე გეგმა მოგიფიქრებია-შევნიშნე სარკასტულად. ოხ ნეტავ სურვილი არ გქონდეს თორემ ............
-ბედი შენი რომ სურვილი მაქვს, თორემ ნატუკას ვერც ვერასდროს გაიცნობდი. კარგი წადი ეხლა და საქმეს მიხედე. მეც მანამდე რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გავარკვიო.
ორივენი ერთად გამოვედით ოთახიდან. მე გარეთ გავედი, იკა კი მანამდე არ წავიდა, სანამ არ დამინახა რომ პარკში შევდიოდი. საშინლად ვნერვიულობდი და ეს ჩემს გულის რიტმზეც აისახებოდა. როცა პარკში შევედი და ნატუკას სკამის გვერდით მივდგი ჩემი ეტლი გულის ცემამ პიკს მიაღწია. ოხ ირაკლიი! არა, მაინც რა სურვილი მომიფიქრა რაა, უნდა რომ ამ გოგოსთან შევრცხვეე? აბა რომელი ჭკუათმყოფელი გოგო შეხედავს ინვალიდ ბიჭს სხვა თვალით? ნუ რას ვიზამთ, სურვილი სურვილია, მე კი მის შესრულებას უნდა შევუდგე. როცა კარგად მოვკალათდი, ჩემს კალთაში ჩადებული სამხატვრო პატარა დაფა ავიღე, ზედ ფურცელი დავამაგრე და ფანქარი მოვიმარჯვე. ვერ ვიფიქრებდი რა შეიძლებოდა დამეხატა ისეთი, რომ ნატუკას ყურადღება მიმექცია და ბოლოს თავში ბრწყინვალე აზრი მომივიდა. ისე სიმართლე ითქვას, ასეთი სტილის და შინაარსის ნახატი აქამდე არასდროს დამიხატავს და ამიტომ ცოტა ვღელავდი სანამ ხატვას დავიწყებდი, მაგრამ როდესაც ფანქრის წვერი ქაღალდს ნაზად შეეხო და პირველი მონასმი გავაკეთე, ყველაფერი გადამავიწყდა და მთლიანად ნახატზე გადავერთე. ულამაზესი თეთრი მტრედი დავხატე, გვერდით კი ანგელოზი მივუხატე დედაჩემის სახით. ეს ყველაფერი ისე გავაკეთე, როგორც მაშინ დამესიზმრა. თითქოს მტრედი ქრებოდა და მის ადგილას ჩემთვის ძალიან ნაცნობი ქალი ჩნდებოდა. ეს სიზმარი ბავშვობიდან მოყოლებული ხშირად მესიზმრებოდა, მაგრამ ყოველთვის იმ მომენტში მეღვიძებოდა როცა ქალის სახე უნდა გამოჩენილიყო. ერთხელ კი მე ამ ქალში დედაჩემი ამოვიცანი. ამის შემდეგ საბოლოოდ დავრწმუნდი იმაში, რომ დედას არასდროს მივუტოვებივარ და მართალია მტრედის სახით, მაგრამ მაინც ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო. როცა ხატვა დავამთავრე დაჟინებული მზერა ვიგრძენი. იქით გავიხედე საიდანაც მზერა მოდიოდა და ჩემზე მოშტერებული ნატუკა დავინახე. როდესაც გავხედე თვალები გაუბრწინდა და გაწითლდა. შემდეგ გავუღიმე, მან კი თავი დახარა. გადავწყვიტე პირველი ნაბიჯი მე გადამედგა და რაც შეიძლებოდა ყველაზე უაზრო კითხვა დავუსვი:
-დიდი ხანია აქ ხარ?
-მე მაშინაც აქ ვიყავი, როცა შენ მოხვედი -თავისაუწევლად მიპასუხა თავისი მჟღერადი და ამავდროულად საოცრად ნაზი ხმით.
-ეტყობა ვერ შეგამჩნიე. ისე მართლა, მე საბა ვარ, შენ ნატუკა ხომ?
-კი, სასიამოვნოა შენი გაცნობა. მინდა გითხრა, რომ არაჩვეულებრივად ხატავ. შეიძლება ახლოდან ვნახო?-ხელი ჩემი ნახატისკენ გამოიშვირა, რომ გამოერთმია.
-კი რა თქმა უნდა-ნახატი გავუწოდე და როდესაც უნდა გამოერთმია ჩვენი ხელები ერთმანეთს შეეხო. თითქოს რაღაც ელექტრული ველი დატრიალდა ჩვენს შორის. ნახატი მივაწოდე და სასწრაფოდ ხელი გავუშვი.
ის დიდხანს ათვალიერებდა ჩემს ნახატს, შიგადაშიგ კითხვებს მისვამდა და მეც ვპასუხობდი. ორივეს მოგვეხსნა დაძაბულობა და უკვე თავისუფლად ვლაპარაკოვდით. ნატუკამ მომიყვა, რომ რამდენიმე დღის წინ მშობლები ავტოკატასტროფაში დაეღუპნენ და სწორედ ამიტომ მოხვდა აქ. მართალია მას ნათესავები ჰყავდა, მაგრამ არ ისურვეს თინეიჯერი გოგონას გაზრდა და აქ მოიყვანეს. ნატუკაც ჩემხელა იყო და კარგად გავუგეთ ერთმანეთს. მთხოვა, რომ ჩემზეც მომეყოლა რაიმე, მაგრამ ჩემი წარსულის გახსენება არ მინდოდა. დავპირდი, რომ აუცილებლად მოვუყვებოდი რატომ მოვხვდი აქ, სამაგიეროდ კი ბავშვთა სახლში მოხვედრის დღიდან თავს გადამხდარი ყველა უმნიშვნელო ამბავიც კი მოვუყევი. როდესაც გაიგო, რომ ძმას ვეძებდი და ფეხზე წამოსაყენებელ ვარჯიშებზეც დავდიოდი, იმედი მომცა, რომ აუცილებლად მივაღწევდი ჩემს დასახულ მიზნებს. შევატყვე, რომ ჩემგან განსხვავებით ძალიან მეოცნებე იყო. ჩვენი საუბარი შედგა! ბოლოს ორივენი ერთად წავედით შენობისკენ. ჯერ თავის ოთახამდე მივაცილე, შემდეგ კი ჩემს ოთახში შევედი. იკა იქ დამხვდა და გამიკვირდა, რომ ჩემი შესვლის დროს ათასი კითხვა არ მომაყარა. ის ჩემსკენ ზურგით იდგა და რაღაც საბუთებში იქექებოდა. შემდეგ მოულოდნელად სიხარულისგან წამოიკივლა, ჩემსკენ შემობრუნდა და იყვირა:
-საბა, მე ვიცი სადაცაა ნიკა! შენი ძმა ნიკა ვიპოვე!

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka