როცა მეცადინეობას მოვრჩით აუზში გავგრილდით. ათას სისულელეს ვაკეთებდით, ერთმანეთს ვწუწავდით, ვაყვინთავებდით, ბოლოს კი შევეჯიბრეთ კიდეც და, რა თქმა უნდა, ჯესიმ მომიგო. მართალია ძალიან კარგად ვცურავდი, მაგრამ ჯესისთან შედარებით ნამდვილი ლიფსიტა ვიყავი. ის ფაქტი, რომ დედა დღეს დილიდან სახლში არ იყო, უცნაურად მეჩვენებოდა. საერთოდ, როგორც წესი, არ უყვარს ხოლმე სახლიდან დიდი ხნით გასვლა და დღეს კი, უკვე საცაა მოსაღამოვდებოდა და დედა ჯერ კიდევ არ იყო სახლში.
-ჯეს, დღეს რაღაც უცნაური დღეა,-ვუთხარი, შემდეგ მასთან მივცურდი და ჩავეხუტე. ჯესიმ მთელი სახე დამიკოცნა, ბოლოს კი უმშვენიერესი კოცნაც მაჩუქა. როგორც წესი, კოცნამ ახლაც დამამშვიდებელი ეფექტი მოახდინა და დღევანდელი დღე უცნაურად სულაც აღარ მეჩვენებოდა.
-რას გულისხმობ უცნაურობაში?
-რაა? აა, არაფერს... უბრალოდ დღეს დედა მთელი დღე სახლში არაა და ეს კი მას სულაც არ სჩვევია. კიდევ...-ვაპირებდი მეთქვა ის, რაც დღეს დილით კეიტმა თქვა, მაგრამ იმის გამო, რომ ამ აზრს თავიდან არ ვიგდებდი თავი დამნაშავედ ვიგრძენი და გადავიფიქრე.
-რა კიდევ, ელ?
-არაფერი,-გავუღიმე სრულიად გულწრფელად.
-დედაშენს რაც შეეხება, უკვე მოვიდა-მანიშნა ჯესიმ დედაზე, რომელიც ამ წუთას შემოვიდა ეზოში და რომელსაც ხელში უამრავი პარკი ეჭირა, რომლებზედაც ბავშვს ტანსაცმლის მაღაზიების სახელები ეწერა.
-ეს რას ნიშნავს?
-რა რას ნიშნავს, ელ?
-დედას რაში სჭირდება ბავშვის ტანსაცმელი? თანაც ამდენი?
-მოიცა, რამე მოხდა და მე არ ვიცი?-მკითხა და გაფართოვებული თვალებით შემომხედა მუცელზე.
-ოო, ნუ სულელობ რაა. ხომ იცი რამე რომ მომხდარიყო პირველი დედაჩემი კი არა შენ გაიგებდი და თან კიდევ ჩვენი შვილის ტანსაცმელსაც ერთად ავარჩევთ.
-აუ, ისე რა კარგი იქნება პატარა ბავშვი.
-ჰოო... მაგრამ ჯერ არა, რამოდენიმე წელში კი მშვენიერი იქნება.
-ჰოდა რამოდენიმე წელში მაგაზე ვიზრუნებთ, მაგრამ ჯერ უნდა გავარკვიოთ დედაშენს რა დაემართა.
-ნამდვილად,-დავეთანხმე-მაგრამ დედა როგორც ჩანს ჯერ არ აპირებს საუბრის დამთავრებას. რაც მოვიდა იმის მერე მობილურზე ლაპარაკობს,-ვთქვი წუწუნით, რამაც ჯესის გამხიარულება გამოიწვია.
-ბავშვებოო, კარგად ერთობით?-დაახლოებით ოცი წუთის შემდეგ დედა თავზე დაგვადგა და იმის დანახვაზე, თუ როგორ ვესროდი ჯესის გასაბერ იხვებს სიცილით მოკვდა.
-კი, დე. და შენ სად იყავი მთელი დღე?-ვკითხე და თან იხვების სროლა გავაგრძელე.
-ოო, მაგას მოგვიანებით გაიგებთ ყველანი.
-ოო, დედააა! გეხვეწები რა, ხომ იცი რომ ვერ ვითმენ?
-კი, მაგრამ მამაშენი ჯერ არ მოსულა. მინდა რომ ეს ამბავი მთელ ოჯახს ერთად გითხრათ.
-ანუ საღამომდე უნდა მოვითმინო? და საღამოს რომ მე და ჯესი სახლში ყოფნას არ ვაპირებდით?
-ოხ, რა ჯიუტი ხარ ელ!
-კარგი რა, ჯესიკა, ხომ იცი, რომ ბავშვები ვერ ითმენენ და შენ წარმოიდგინე ვერც მე!-უკნიდან მამა მოგვეპარა და თავისი უეცარი კომენტარით ყველა შეგვაცბუნა.
-რადგან არ იშლით, გეტყვით,-თქვა იმით უკმაყოფილო დედამ, რომ ამ ამბის ვახშამზე თქმა არ ვაცადეთ.-ორსულად ვარ! ელ, შენ მალე პატარა ძამიკო გეყოლება!

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka