-ჯესიკა, ელ არ მოხვალთ? დროა საჩუქრები გავხსნათ არა?-აჟიტირებული ხმით დაგვიძახა მამამ და ჩვენც მისკენ გავემართეთ.
არა ეს უკვე მეტისმეტი იყო. მართალია ტერასა ჩემს ოთახზე ბევრად დიდი იყო, მაგრამ იქაურობა მაინც გადაჭედილიყო. მეც კი არ მქონდა იმხელა გარდერობი, რამდენ ადგილსაც საჩუქრები იკავებდა. ნუ ეს სულაც არ მწყინდა, მაგრამ ეს უკვე მეტისმეტი იყო.
-დედა, მამა კი მაგრამ თქვენ რა მთელი პარიზი წამოიღეთ?-ვთქვი გაოგნებულმა.
-ელ ძვირფასო, სულ რაღაც ერთ კვირაში შენი დაბადების დღეა და თუ გინდა რომ ამ შესანიშნავმა დღესასწაულმა ისე ჩაიაროს, რამ სახლი ლამაზად არ იყოს გაფორმებული და არც უამრავი საჩუქაი მიიღო, შენი საქმეა.
-მამა მიყვარხარ-ვიკივლე და ზედ შევახტი.
-აბა, საჩუქრებ ახლავე გახსნი თუ?
-საჩუქრებ არა, მაგრამ დანარჩენ ინვენტარს კი-ვუთხარი მოუთმენლად-ისა და ჯესი სად არის?-ვკითხე აფორიაქებულმა, როცა ჯესი ვერსად შევნიშნე.
-ტომასმა, ჩვენმა მძღოლმა საჩუქარი ჩამოუყვანა და ახლა ავტოფარეხში აყენებენ-ეშმაკურად გაიღიმა მამამ.
-არ არსებობს! რა მაგარიააა! მამა შენ საუკეთესო მამა ხარ მთელს მსოფლიოში.
-ნამდვილად! მართლაც რომ საუკეთესო მამა ხართ, ჯერ მარტო იმიტომ რომ ასეთი შვილი გაზარდეთ და მერე იმიტომ რომ თქვენი შვილის შეყვარებულს ასეთ საჩუქრებს უკეთებთ-წამოძახა აღტაცებულმა ჯესიმ.
-ელ იცი რა მაგარია? მაგით მთაშიც თავისუფლად წავალთ, თან ისე, რომ გზის ფეხით გავლა სულ არ დაგვჭირდება. მართლა ძალიან ძალიან მაგარია-ჯესი სიხარულისგან ისე სწრაფად ლაპარაკობდა, რომ ძლივს გავიგე რა თქვა.
-მოიცა, მოიცა, რომელ მთაში?-იკითხა მამამ.
-რავიცი მისტერ დეივ, მე და ელის გვინდოდა რომ მთაში ლაშქრობა მოგვეწყო, ნუ თუ რა თქმა უნდა თქვენ არ იქნებით წინააღმდეგი.
-დაიცა, შენ ელი მთაში სალაშქროდ წასვლაზე დაითანხმე?-თქვა მამამ და მას და ჯესის ერთად აუტყდათ სიცილი, მე კი საშინლად გავბრაზდი.
-არა ორივეს მოგკლავთ! იცოდე ჯეს, მაგ შენ მთების გმირს გამოემშვიდობები-ხმამაღლა კი დავიმუქრე, მაგრამ როცა ჯესიმ საწყალი თვალებით შემომხედა ჩემი გაბრაზება მაშინვე სადღაც გაქრა.
-კარგით აბა, ახლა დაწყნარდით და გაემზადეთ. ხვალ სკოლაში მიდიხართ-თქვა მამამ, შემდეგ ტომასს მიეხმარა, რომელიც ფუთებს ოთახებში ანაწილებდა და ჩვენც გვანიშნა, რომ სახლში შევსულიყავით.
ღმერთო ჩემო! ეს მშვენიერი დღეც საშიბლად დასრულდა. რა იქნებოდა მამას ეს საზარელი სიტყვა, რომელიც სკოლაა არ ეხსენებინა? ნუ სკოლა სულაც არაა საზარელი, იმიტომ რომ იქაც ჯესის გვერდით ვიქნები, მაგრამ რომ წარმოვიდგენ თუ ვინ მელოდება სკოლაში, მუცელში საშინელ ტკივილს ვგრძნობ, რომელიც რა თქმა უნდა ნერვიულობითაა გამოწვეული.
-ჯეს, ხვალ ადრე გაიღვიძე რააა, კარგი?-ოთახში შესვლის წინ კიდევ ერთხელ წავეწუწუნე ჩემს ანგელოზს.
-რა ხდება ეელ? დღეს მთელი საღამოა მაგას მთხოვ, ხომ მშვიდობაა?
-კი ჯეს, მაგრამ წარმოიდგინე, რამდენი ხანი მომიწევს შენს უნახავად ყოფნა.
-ოო, ეგ ჩემთვისაც დიდი პრობლემაა, მაგრამ მერწმუნე, ეს ღამე ისე მალე გავა ვერც კი შეამჩნევ.
-დარწმუნებული ხარ რომ ჩემებს არ სძინავთ? ხომ იცი დილით გვიან იღვიძებენ და საერთოდ ვერ შეამჩნევენ შენ თუ ჩემს ოთახში დარჩები.
-არა ელ, ჯერ არ დაუძინიათ და სხვათაშორის მამაშენი ძალიან ადრე იღვიძებს.
-და შენ გგონია შესამოწმებლად შემოვა?
-კი არ მგონია დარწმუნებული ვარ.
-გთხოოვ!-ვეცადე ყველა ხერხი გამომეყენებინა, რომ ჯესი ჩემს ოთახში დარჩენაზე დამეთანხმებინა, მაგრამ ამაოდ.
-მიყვარხარ-მითხრა, შემდეგ მთელი მონდომებით მაკოცა და უცბად აორთქლდა. დამტოვა ასე, ბედნიერებისგან სულელივით გაღიმებული და თვითონ კი თავის ოთახში შევიდა.
მალევე გამოვფხიზლდი და მეც ბანცალ-ბანცალით მივაღწია საწოლამდე. ასე მეგონა, თავს ბალიშზე დავდებ თუ არა, მაშინვე ჩამეძინებათქო, მაგრამ არა! კიდევ იგივე სიზმარი, იგივე მარტოობა, იგივე შიში, სიცარიელის გრძნობა და ბოლოს კი სრულიად ახალი, კივილით გამოღვიძება!

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka

ჯესის კოცნით დამშვიდებულს და იმ სურვილით შეპყრობილს, რომ ცალკე სახლი გვქონოდა მალევე ჩამეძინა. მაგრამ ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ თითქოს ბალიშზე თავი დავდე თუ არა იმწამსვე გამაღვიძესო. მთქნარებით ავდექი და სააბაზანოში გავედი. შხაპმა მალევე გამომაფხიზლა, მაგრამ იმის გაფიქრებამ, რომ დღეს სკოლის მოსწავლეების 99% ჩემი და ჯესით იქნებოდა დაინტერესებულა და პლიუს ამას, ყველაზე მეტად დაინტერესებული კეიტი იქნებოდა, მაშინვე გამომაფხიზლა. გადავწყვიტე, რომ დღეს განსაკუთრებულად ლამაზად უნდა მცმოდა და გარდერობისკენ გავემართე. ნახევარსაათიანი ფიქრის შემდეგ, ზღვისფერი წვრილბრეტელიანი კაბა შევარჩიე, რომელიც საოცრად უხდებოდა ჩემი თვალის ფერს. კულულები მხრებზე დავიყარე, თეთრი მარგალიტს საყურეები გავიკეთე, ფეხზე კეტები ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი. დედა და მამა კიდე არ ამდგარიყვნენ. არც ჯესი ჩანდა სახლში. ალბათ ავტოფარეხში იყო და თავისი მანქანის ყურებით ტკბებოდა.
ჩანთა ავიღე და ავტოფარეხისკენ გავემართე. უკვე დრო იყო გავსულიყავით. მართალი აღმოვჩნდი, ჯესი იქ იყო და მანქანას აპრიალებდა. ჩემს დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა, ხელში ამიტაცა და დამაბზრიალა.
-ელ, რომ იცოდე როგორ მომწონს, როცა ასე უბრალოდ, მაგრამ უმშვენიერესად იცვამ.
-მიხარია, თუ ჩემი ჩაცმის სტილი მოგწონს ჯეს. აბა, არ ვაპირებთ სკოლაში წასვლას?
-კი როგორ არა, ოღონდ დღეს ჩემი მანქანით წავალთ, კარგი?-ჯესი იმდენად აჟიტირებული იყო თავისი ახალი მანქანით, რომ დამითანხმა სკოლაში უზარმაზარი ჰამერით წავსულიყავით. ახლა კი ნამდვილად არ აგვცდებოდა ყურადღების ცენტრში ყოფნა.
ჯესის დახმარებით ძლივს მოვთავსდი მანქანის სალონში, შემდეგ ჯესიც მიუჯდა საჭეს და სკოლისკენ დავიძარით. მთელს გზაზე ყველა ჩვენ გვაყოლებდა თვალს, რამაც საშინლად გამაღიზიანა. რა არის გასაკვირი იმაში, თუ სკოლაში უზარმაზაში ჯიპით მივდიოდით? ნუ მართალია ამ მანქანით ქალაქში, მითუმეტეს ლოს-ანჯელესში არავინ დადის, მაგრამ მაინც.
ჩვენი სკოლაში მისვლა და ეზოში მყოფი ბავშვების გაოცებული თვალების მოშტერება ჯერ მანქანაზე, ხოლო შემდეგ იმაზე, რომ მე და ჯესი ხელიხელ ჩაკიდებულები წავედით სკოლის შესასვლელისკენ, ერთი იყო. ბიჭები მაშინვე ჯესის მანქანას მისცვივდნენ და თვალიერება დაუწყეს, ჩემს ზურგს უკან კი გოგონების ჩურჩულიდან დაახლოებით ასეთი ფრაზები ისმოდა: „ ელი სკოტი და ჯესი უილიამსი?“ „ღმერთო, ეს გათხუპნული თოჯინა და ეს ანგელოზივით ბიჭი“-აი, ეს ხმა კი უკვე ვიცანი და საშინლად მესიამოვნა, როცა კეიტმა ეს სწორედ იმ მომენტში თქვა, როცა ჯესიმ მაკოცა. არ ვიცი ამ გრძნობას შეიძლება თუ არა რომ ეგოიზმი ეწოდოს, მაგრამ ძალიან მსიამოვნებდა, როცა ამდენი წყვილი თვალი ჩვენ გვაკვირდებოდა და ჩვენზე საუბრობდნენ. სკოლის შესასვლელთან მისტერ ბლექი შეგვხვდა, რომელსაც თვალები ისე გაუფართოვდა, რომ უკვე სათვალის ზემოდან იყურებოდა.
-მის ელ... ნუთუ თქვენ...-ენის ბორძიკით ცდილობდა მისტერ ბლექი რაიმე ეთქვა, მაგრამ ვერ მოახერხა.
-დიახ, მისტერ ბლექ, მე და ელი შეყვარებულები ვართ და თუ შეიძლება ახლა გაგვატარეთ-ჩემს მაგივრად უპასუხა ჯესიმ, შემდეგ ხელი მომხვია და სკოლაში შევედით. აი, აქ კი ნამდვილი წამება მელოდა. სკოლაში შევედით თუარა, მაშინვე დავინახე დერეფნის ბოლოდან როგორი არანორმალური სისწრაფით გამოექანნენ ეშლი და სემი ჩემსკენ. დარწმუნებული ვარ აინტერესებდათ, წვეულების შემდგომმა საღამომ როგორ ჩაიარა. ამ ღამემ ხომ ჩემს ცხოვრებაში საკმაოდ ბევრი შეცვალა.
-გამარჯობა, ჯეს, როგორ ხარ? ელ, სასწრაფოდ წამოდი, საქმე გვაქვს!-ჩვენს წინ აქოშინებული ეშლი მოვარდა, შემდეგ უცბად მკლავში ჩამავლო ხელი და კიბისკენ წამათრია. სასწრაფოდ შემიშვა ჩვენს სამალავში, შემდეგ მოკალათდა და დაიწყო დაკითხვა:
-აბა, ელ, ეხლა დაწვრილებით დეტალებში მოგვიყევი ყველაფერი, აბსოლუტურად, არცერთი დეტალი არ გამოტოვო!

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka