-მოგკლაავ! დაგახრჩობ!-ვიმუქრებოდი და თან თმიდან ზღვის წყალმცენარეებს ვიცილებდი, როდესაც ოქროსფერ ქვიშაზე ამოვაღწიეთ, შემდეგ კი გაბრაზებაც დამავიწყდა, პირდაპირ ქვიშაზე დავწექი და მზეს მივეფიცხე.
-მგონი ძალიან უწყინარი მკვლელი ხარ ელ-ჯესიმაც ჩემს გვერდით მოიკალათა, მაგრამ ჩემგან განსხვავებით ის ამ ჩაყვინთვით სულ არ დაზარალებულა, მე კი ზღვაში რაც კი წყალმცენარე იყო ყველა მივიკარი. ნუ მართალია წყალქვეშ არაჩვეულებრივი სამყაროა, რომლის ნახვაშიც ჯესი დამეხმარა, იმიტომ რომ მე ყოველ ნახევარ წუთში ამოყინთვას ნამდვილად ვერ შევძლებდი, მაგრამ ამ არაჩვეულებრივმა სამყარომ ჩემი თმაც შეიწირა.
-თმა თივის ზვინ მიმიგავს-დავიწყე წუწუნი.
-სულ რომ მელოტი იყო მე მაინც მეყვარები ელ-სიცილით მიპასუხა ჯესიმ, შემდეგ კი ჩემსკენ გადმოიხარა და მაკოცა-ისე სხვათაშორის ტალახის აბაზანებიც ძალიან სასარგებლო ყოფილა-ოდნავ მომშორდა და ჩემს ქვიშაში ჩასაფლობად მოემზადა, მაგრამ იმხელა ხმაზე ვიკივლე, რომ ჩემი ხმის მე თვითონვე შემეშინდა.
-არც კი გაბედო! იცოდე ეგ არც კი გაბედო, თორემ არ ვიცი რას გიზამ!
-კარგი რა ელ, ცოტა გავერთოთ-სიცილს არ წყვეტდა ჯესი-თან როცა მოიფიქრებ რა შეიძლება მიქნა, მაშინ უკვე გვიანი იქნება.
-ჯეს, გთხოვ-ვუთხარი მშვიდად, შემდეგ მისი სახე ხელებში მოვიქციე და საყვარელი თვალებით შევხედე.
-კარგი ელ. არ ვიცი რა გამიკეთე, მაგრამ უარის თქმაც კი არ შემიძლია.
-მე ვიცი რაც გაგიკეთე, ისევე როგორც შენ დამმართე ეს მე.
-რაა?-მკითხა მართლაც გაკვირვებულმა.
-როგორ თუ რა? თავი შემაყვარე რა თქმა უნდა-ვუთხარი და სრულიად გულწრფელად გავუღიმე.

როდესაც მზე უკვე ცის შუაში აიწვერა და საშინლად ჩამოცხა სახლში დაბრუნება გადავწყვიტეთ. წამოსვლის წინ კიდევ ერთხელ გავცურეთ, შემდეგ ჩვენი ნივთები მოვაგროვეთ, საბარგულში ჩავყარეთ, ჩვენც მანქანაში ჩავსხედით და გზას გავუდექით. მთელი გზა წყნარად ვიმგზავრეთ, სახლში მისულებს კი არც თუ ისე სასიხარულო წერილი დაგვხვდა. წერილი ჯერ ჯესიმ წაიკითხა, შემდეგ კი მოწყენილი თვალებით გადმომხედა და ბარათი მე გამომიწოდა.
“ბავშვებო, როგორ ხართ? როგორ დროს ატარებთ? დარწმუნებული ვარ ყველაფერი გაარკვიეთ და ძალიან ბედნიერები ხართ, მაგრამ სამწუხაროდ იმედი უნდა გაგიცრუოთ. სამსახურში პრობლემები შემექმნა და ამიტომ დროზე ადრე გვიწევს სახლში დაბრუნება. ხვალ საღამოს უკვე აეროპორტში ვიქნებით, მანამდე კი ჭკვიანად მოიქეცით! ჯეს, ხომ გახსოვს რასაც შემპირდი! ახლა კი, სანამ დავბრუნებულვართ გაერთეთ, ოღონდ რა თქმა უნდა ზომიერების ფარგლებში. ძალიან გვიყვარხართ.
დედა და მამა”

ჯანდაბა! ლაშქრობაც ჩაგვეშალა! ბედიც ამას უნდა! მამას ყოველთვის საათივით ჰქონდა სამსახურის საქმეები აწყობილი და რაღა ახლა შეექმნათ პრობლემა. რომ არ ვიცოდე რომ კეიტმა ჩემი და ჯესის შესახებ არაფერი იცის, ნამდვილად ვიტყოდი რმ ყველაფერი მისი მოწყობილია, იმიტომ რომ მამამისი მამაჩემის ფირმის ერთ-ერთი მსხვილი კონკურენტია. მაგრამ რა დარწმუნებული ვარ რომ არ იცის? არა შეუძლებელია, საიდან უნდა იცოდეს?
-ჯეეს-გავძახე ჯესის, რომელიც უკვე ეზოში იყო და წვეულებისთვის, რომლის გამართვასაც საღამოს ვაპირებდით, სხვადასხვა დეკორაციას ამზადებდა. რა თქმა უნდა მისი საყვარელი ბუშტებიც არ დაუვიწყებია. მაგრამ ახლა ფანტაზიას და რესურსებს უფრო მეტი გასაქანი მისცა და აუზზე და ტერასაზე სხვადასხვა ფერის ნათურები დაამონტაჟა, იქვე ახლოს კი დიდი ცენტრი დადგა საღამოს მხიარულად გატარებისთვის.
-რა მოხდა ფერია?
-ჯეს, დარწმუნებული ხარ რომ კეიტმა ჩვენს შესახებ არაფერი იცის?
-კი პატარავ, რატომ მეკითხები?
-მგონია, რომ მამას სამსახურის პრობლემა მისი მოწყობილი უნდა იყოს.
-ნამდვილად ვერაფერს გეტყვი. მაგრამ საიდან უნდა გაეგო?
-მაიკლი!-ერთხმად შევძახეთ მე და ჯესიმ-რა თქმა უნდა ყველაფერს ეტყოდა და კეიტიც მიხვდებოდა რომ გეგმა ჩაეშალა და შევრიგდით-დაასრულა ჯესიმ.
-ოხ ეგ დეგენერატი! როგორ ვერ ვიტან! ადამიანს ბედნიერებას არ აცდის რაა!-გაბუსხულმა ხელები გადავიჭდე და აქეთ-იქით სიარული დავიწყე, ჯესიმ კი მაშინვე დამიჭირა, ძლიერად ჩამიკრა გულში, ყურში მიჩურჩულა
-და ვინ თქვა რომ ბედნიერები არ ვართ?-შემდეგ კი ნაზად მაკოცა და ყოველგვარი სანერვიულო გამიქრო.

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka