მანქანაში ვიჯექი და ნიკის სახლისკენ მივდიოდი. თავს საშინლად ვგრძნობდი. მიჭირდა დაჯერება, რომ ნიკი შეიძლება მომკვდარიყო, წასულიყო და აქ მარტო დავეტოვებინე. არ ვიცოდი მისთვის რა უნდა მეთქვა, მაგრამ აუცილებლად უნდა დავლაპარაკებოდი, უნდა მეთქვა რომ მიყვარს და არასდროს მივატოვებ. უნდა გაეგო, რომ ჩემი იმედი ყოველთვის შეიძლება ჰქონდეს. უნდა ჩამეხედა თვალებში, უნდა გამეგო ისინი რას გრძნობდნენ. ნიკს არ მივცემდი იმის საშუალებას, რომ სიცოცხლისთვის არ ებრძოლა. ამას არავითარ შემთხვევაში არ დავუშვებდი! ცრემლები საშინელი სისწრაფით მოდიოდნენ. სწრაფად მოვიწმინდე და მანქანიდან გადავედი. სახლთან მივედი და ზარი დავრეკე.
- ემა? შენს აქ ნახვას არ ველოდი, - გაკვირვებულმა მითხრა ნიკმა.
- რატომ არაფერი მითხარი? – ცხვირთან მივუტანე კონვერტი.
- ეს საიდან გაქვს? – ხელიდან გამომგლიჯა. მის სახეზე ყველა ემოცია ერთად იყო.
- რატომ არაფერი მითხარი? – კვლავ ჩემი კითხვა გავიმეორე.
- რა უნდა მეთქვა? მოვსულიყავი და მეთქვა: ,,იცი, ემა, მე სიმსივნე მაქვს და მალე მოვკვდები.” შენ და ყველას რომ შეგცოდებოდით ამიტომ მეთქვა? უკან მოუხედავად რომ გაქცეულიყავი ჩემგან ამიტომ მეთქვა? მხოლოდ სიბრალული რომ გეგრძნო ჩემს მიმართ ამიტომ მეთქვა? – საშინელი ხმით ღრიალებდა ის. ძირს დავარდა. ცრემლები არ ჩერდებოდნენ. მათი სიმხურვალე კანს მიწვავდა, მხოლოდ ისინი მაგრძნობინებდნენ, რომ ამ წუთას ცოცხალი ვიყავი და ეს არ იყო საშინელი კოშმარი.
მეც მუხლებზე დავდექი.
- მე შენ არასდროს მიგატოვებ, - მოვეხვიე და ყურში ჩავჩურჩულე.
- ემა, შენ ვალდებული არ ხარ ჩემნაირ ავადმყოფთან იყო, - თავი გააქნია.
- შენ გადარჩენის შანსი გაქვს, - თვალები დავუბრიალე.
- იცი რა? – თვალებში შემომხედა და თან თმები უკან გადამიწია.
- რა? – ვკითხე და თან გავიღიმე.
- არ ვაპირებდი ბრძოლას არსებობისათვის, მაგრამ ახლა აუცილებლად ვიბრძოლებ ცხოვრებისთვის, - გამიღიმა. M
მისკენ გადავიხარე და ნაზად ვაკოცე. მერე ფეხზე ავდექით და სამზარეულოში შევედით. ნიკმა ფორთოხლის წვენი მომაწოდა.
- მგონი ჯობს არავის არაფერი ვუთხრათ, - დაიწყო ცოტა ხნის შემდეგ მან.
- რატომ? – არ ვიცოდი რა საჭირო იყო ამ ამბის დამალვა.
- გთხოვ, - თავისი ლამაზი თვალები მომანათა.
- კარგი, როგორც გინდა. ახლა კი მითხარი, ოპერაციას როდის იკეთებ? – ტუჩზე ვიკბინე.
- ჯერ არ ვიცი. მამაჩემს უნდა დაველაპარაკო, - მითხრა მან.
- ოპერაცის ის გაგიკეთებს?
- არა. ვერც შეძლებს ამას, - ნერწყვი ჩაყლაპა.
- კარგი, მოვრჩეთ ამაზა ლაპარაკს. ეს ორივესთვის მტკივნეული თემაა, - მინდოდა სხვა რამეზე გვესაუბრა.
- მაგალითად რაზე? – გამიღიმა.
- მაგალითად იმაზე, რომ თქვენ, ვაჟბატონო, ძალიან ეჭვიანი ბრძანდებით, - ვუთხარი სიცილით.
- მაგაში ნამდვილად გეთანხები, - თავი დამიქნია.- რაც მე მეკუთვნის იმას არასდროს არავის ვუთმობ, - ხელები წელზე მომხვია. სხვა შემთხვევაში ამ სიტყვებზე საშინლად გავბრაზდებოდი, მაგრამ ახლა ძალიან მესიამოვნა, რადგან რაც ნიკმა თქვა სრული სიმართლე იყო. მასთან თავს უბედნიერესად ვგრძნობდი და სწორედ ჩვენი ბედნიერებისთვის ერთად ვიბრძოლებთ. მისი სიცოცხლისთვის და ამას აუცილებლად მოვახერხებთ. Mჯერა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
ნიკთან საღამომდე დავრჩი. უამრავ რამეზე ვისაუბრეთ. ერთმანეთს ჩვენი ბავშვობის ამბები ვუამბეთ. დრო ისე გავიდა ვერც გავიგე. საათს რომ დავხედე უკვე ცხრა იყო.
- ნიკ, დროა წავიდე, თორემ რენე ნამდვილად გაგიჟდება! – ვუთხარი სიცილით. ამ ბოლო დროს იმდენი რამ მოხდა, ახლაც რომ დავიგვიანო სახლში აღარ შემიშვებს.
- არსადაც არ წახვალ, - ეშმაკურად გამიღიმა, ხელი ჩამავლო და გარეთ გამიყვანა.
- შენი მანქანით უკან გამომყევი, - მითხრა და თავის მანქანაში ჩახტა.
- კი მაგრამ სად მივდივართ? – ვკითხე ინტერესით და ჩემს მანქანაში ჩავჯექი.
- მალე გაიგებ, - უცბად მოსწყდა ადგილს. მეც უკან გავყევი. რამდენიმე წუთში სანაპიროსთან ახლოს გაჩერდა მისი მანქანა და თავისთავად ჩემიც. ნიკი მანქანიდან გადმოვიდა და მე მომიახლოვდა.
- აქ რა არის ასეთი განსაკუთრებული? – გარშემო მიმოვიხედე.
- ემა, ეს ჩემი სამყაროა. ტალღების ხმაური, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა და ღამე. აქედან ცხოვრება სხვანაირია. აქ მავიწყდება ყველაფერი ცუდი, რაც ჩემს თავს ხდება, - აღფრთოვანებული ლაპარაკობდა.
- მართლაც ულამაზესი სამყარო გაქვს, - გავიღიმე და მაგრად ჩავეხუტე. უცბად ხელში ამიტაცა.
- ეს ჯერ ყველაფერი არაა, - თვალი ჩამიკრა.
- ნიკ??? დამსვი! კუპალნიკი არ მაცვია, დამსვი! – გავკიოდი მე. წყალში შემიყვანა.
- აბა, შენით ჩაყვინთავ თუ ეს მე გავაკეთო? – გამიღიმა და წარბები ზემოთ ასწია. ხელზე ვუბრწკინე რომ მისგან გავნთავისუფლებულიყავი.
- ესეიგი ძალის გამოყენება მომიწევს, - გაიცინა და მერე წყლის ქვეშ აღმოვჩნდი. Oხ, ნიკ! ზემოთ ამოვიდე და ჩემი ხელით დაგახრჩობ. თავი წყლიდან ამომაყოფინა.
- ნიკ, გა... – დამთავრება აღარ მაცალა ისე დასწვდა ჩემს ტუჩებს. გაბრაზება სულ გადამავიწყდა. არ მესმის ასეთ ადამიანს რატომ სჭირს ეს უბედურება? ნიკი ხომ ასეთი კარგი, მხიარული და ცხოვრების სურვილით აღსავსე ადამიანი. მე, ჩვენი სიყვარული, ჩვენი სამყარო არ მივცემთ ნიკს იმის უფლებას, რომ აქ მარტო დაგვტოვოს. ჩვენ მისთვის ვიბრძოლებთ! აუცილებლად ვიბრძოლებთ!
-აბა, ქალბატონო უილსონ, კიდევ ხომ არ გწყურიათ? – მკითხა სიცილით და ისევ წყლის ქვეშ მომაქცია. უცბად ვიგრძენი, რომ მისი ხლები მომშორდა. სწრაფად ამოვყვინთე წყლიდან.
- ნიკ, კარგად ხარ? ხმა გამეცი. რა გჭირს? ხომ კარგად ხარ? – ხელები სახეზე მოვუსვი. მან სიცილი დაიწყო.
- არა! ვერაფერს იტყვი, მსახიობობის ნიჭი მაქვს, - ისევ იცინოდა.
- ასე არა? – წარბი ავწიე, მერე ხელებით ძლიერად დავაწექი თავზე და წყალში ჩავაყვინთინე.
- ნამდვილად გეკუთვნოდა, - გავიცინე. ნიკმა თავი წყლიდან ამოყო, თან ეშმაკურად იღიმოდა.
- ღამევ, შენ იცნობ ემას? ვარსკვლავებო, თქვენ იცით ვინ არის თქვენზე ლამაზი? ოკეანევ, შენ იცი ვინ არის შენზე უფრო ბობოქარი? შენზე ძლიერი? ვინ არის და ემა უილსონი, ჩემი, მხოლოდ ჩემი ემა, - გაჰკიოდა ნიკი. ხელები კისერზე შემოვხვიე. მან თავი ჩემს თმებში ჩარგო. მერე გავიგონე: მიყვარხარ!