დილით ადრე ავდექი. დღეს მედთან აუცილებლად უნდა წავსულიყავი. სწრაფად წამოვდექი ლოგინიდან, აბაზანაში შევედი, მოვწესრიგდი და კიბეებზე ჩავირბინე. მანქანა გამოვიყვანე ავტოფარეხიდან და მედისკენ გავწიე. მანქანაში ვიჯექი და რობზე ფიქრის მეტს არაფერს ვაკეთებდი. თანდათან ვხვდებოდი, რომ მომწონდა, მიზიდავდა, მაგრამ მე მასთან ვერ ვიქნებოდი. ეს უბრალოდ შეუძლებელია. არ შემიძლია, ვუყურო თვალებს, რომლებიც ასე მაყენებენ ტკივილს. მე ვისჯები იმის გამო, რომ ამ თვალების დავიწყება ვცადე, ვცადე წარსულისთვის გამეტანებინა, ახლა კი კვლავ მასთან ვარ. მეგონა, დანაშაულის გრძნობა მოვიშორე. ნუთუ ისევ უნდა დამტანჯოს ამან?
მანქანა შენობის წინ გავაჩერე. სწრაფად გადმოვედი და შიგნით შევედი. დარბაზიკენ წავედი. დიდ და ულამაზეს ოთახში შევიხედე, მედი სარკესთან იდგა და რუმბას იმეორებდა. ისევ მომაწვა ძველი მოგონებები. გამახსენდა როგორ ვიცეკვე პირველად რუმბა, რომელიც მამას მივუძღვენი. ფიქრებიდან მედმა გამომატრიაა..
_ ბელა? აქ რას აკეთებ? _ მედი ჩემთან მოვიდა და ხელში ამიტაცა.
_ მედ, თუ დამსვამ გეტყვი, _ სიცილით ვუთხარი.
_ კარგი, კარგი, _ ისიც ამყვა.
_ აბა, როგორ ხარ? რამდენი ხანია აღარ მინახიხარ.
_ ახლა უკვე შესანიშნავად ვარ. იცი, შენზე ვნერვიულობდი. წინაზე არც ისე კარგად დავშორდით, _ თქვა მედმა. კარგია, რომ ამ თემაზე ჩამოაგდო ლაპარაკი.
_ მედ, სწორედ ამ თემაზე მინდოდა შენთან ლაპარაკი,_დავიწყე და თან მის რეაქციას ვადევნებდი თვალს.
_ რაზე? _ აშკარად ეტყობოდა, რომ მიხვდა.
_ აი, იბ ბიჭებზე, მაშინ რომ მოვიდნენ. გახსოვს, ადრეც გკითხე მათ შესახებ, მაგრამ არაფერი მიპასუხე.
_ ეს იმიტომ, რომ არ არის საჭირო იცოდე. ბელა, დამიჯერე შენთვისვე იქნება უკეთესი, თუ არ გეცოდინება.
_ რატომ? _ ჯიუტად ვკითხე. თავის დანებებას არ ვაპირებდი.
_ ბელა, ხომ გითხარი არ არის საჭირო-მეთქი. ჩემგან ვერაფერს ვერ გაიგებ.
_ თუ გეტყვი, რომ ეს ჩემს ოჯახს და მეგობრებს ეხება, მეტყვი? მედ, ისინი ჩემს სკოლაში დადიან, ერიკს ემეგობრებიან და ამავე დროს რობთანაც აქვთ რაღაც საქმე. უნდა ვიცოდე, ვინ არიან ისინი!
მედს სახეზე თითქმის ყველა ფერმა გადაუარა. შეშინებული თვალებით მიყურებდა,
_ რა? შენს სკოლაში? ერიკთან მეგობრობენ? რობი ვინღაა?_ ყველაფერი ერთად მომაყარა.
_ მოიცა, დაწყნარდი და ყველაფერს აგიხსნი.
მედს ყველაფერი მოვუყევი. ისიც ვუთხარი, რომ ლონდონში ვიყავი. ბლერზე, რობზე. რა თქმა უნდა, რობზე ლაპარაკისას ზედმეტად არ დავკონკრეტებულვარ.
_ ახლა კი, მომიყევი ყველაფერი, გთხოვ.
_ კარგი. ოღონდ შემპირდი, რომ ეს ჩვენს შორის დარჩება.
_ კარგი, გპირდები.
_ მოკლედ, ხომ იცი, რომ ისინი მრბოლელები არიან. ერთი პერიოდი მეც ხომ გავდიოდი რბოლებზე. ერთ-ერთ მათგანს, ტომს, მანქანა მოვუგე. მათ შორის ყველაზე ძლიერი იყო, არასოდეს მარცხდებოდა. მისთვის ეს ღირსების ამბავი იყო და ამიტომაც შურისძიება გადაწყვიტა. გახსოვს ის დღე, კონკურსზე რომ ვერ მოვედი? _ პასუხის ნიშნად თავი დავუქნიე.
_ ავარიაში მოვყევი. მანქანა აფეთქდა, მაგრამ საბედნიეროდ თავის გადარჩენა მოვახერხე. ეს ყველაფერი მათი მოწყობილი იყო. ბელა, უფრთხილდი მათ. ისინი მართლაც ძალიან საშიშები არიან. რბოლებზე აღარ იარო, კარგი?_მედმა მუდარით სავსე მზერით შემომხედა.
_ ეს საშინელებაა! ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ერიკი ასეთ ადამიანებს დაუმეგობრდებოდა. რამე აუცილებლად უნდა ვიღონო! რობთანაც უნდა გავარკვიო ყველაფერი. რა უნდათ მისგან? _ საგონებელში ჩავვარდი. აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა.
_ ბელა, ბელა, მოიცადე. შენ ამ საქმეში არ უნდა ჩაერიო. ერიკს მე თვითონ დაველაპარაკები. შენთვის ეს ზედმეტად სახიფათოა, _ აღელვებული მელაპარაკებოდა მედი. საქმეში არ ჩავერიო? სისულელეა! განზე ვერ ვიდგები, რადგან ვიცი სინამდვილეში რა ადამიანები არიან. რამდენჯერმე ჩავისუნთქე, რომ დავწყნარებულიყავი.
_ მედ, ხომ კარგად მიცნობ?! ამ საქმეს მაინც არ შევეშვები! შენ თავს გაუფრთხილდი, მე კი ახლა უნდა წავიდე, სკოლაში დამაგვიანდება.
_ დამპირდი, რომ რამე სისულელეს არ ჩაიდენ.
_ გპირდები, _ სწრაფად ვუთხარი და სტუდიიდან გამოვედი.
მანქანაში ჩავჯექი და სკოლისკენ გავწიე. გზაში მედის ნათქვამს ვიაზრებდი. ისინი საშიშები არიან და ჩემს ძმასთან მეგობრობენ. თუმცა არამგონია ეს ნამდვილი მეგობრობა იყოს. ნეტავ ერიკმა თუ იცის მათ შესახებ ყველაფერი? რობი? რობისგან რაღა უნდათ?
სანამ ამ ფიქრებში ვიყავი, სკოლამდეც მივსულვარ. მანქანა ავტოსადგომზე დავაყენე. სარკეში ჩავიხედე, ამოვისუნთქე და გადავედი. მაშინვე ერიკი და მისი ,,ძმაკაცები” მომხვდა თვალში. თავიდან ვიფიქრე მათთან წავალ-მეთქი, მაგრამ ჩემი მეგობრები რომ დავინახე, გადავიფიქრე. მათკენ გავემართე. რობიც მათთან ერთად იყო. ერიკმაც შენიშნა ეს და უკმაყოფილო მზერით დამასაჩუქრა.
_ პრივეტ, ბელა. ცუდ ხასიათზე ხარ? _ მკითხა დენიელმა.
_ არა, რატომ მეკითხები? _ გავიკვირვე.
_ სახე ჩამოგტირის, _ არც აცხელა, არც აცივა ჯეინმა.
_ კომპლიმენტისთვის გმადლობთ, ჯეინ, _ მივუბრუნდი და ბავშვივით დავჯღანე. _ გუშინ ცუდად მეძინა, _ თავი გავიმართლე.
ამაზე რობმა ეშმაკურად ჩაიცინა.
_ რობ, რა გაცინებს? _ ჰკითხა ბობმა.
_ არაფერი, უბრალოდ რაღაც გამახსენდა, _ თქვა და თვალები ჩემსკენ გამოაპარა. მე კი ვითომ არაფერი მომხდარა, გოგოებთან დავიწყე ლაპარაკი. მალე ზარი დაირეკა და ყველანი სკოლაში შევედით.
მესამე გაკვეთილი ინგლისური მქონდა. კლასში შევედი და ჩემს ჩვეულ ადგილას, ბოლო მერხზე დავჯექი. მერხთან მარტო ვიჯექი და ეს ძალიან მომწონდა. გადავწყვიტე სანამ მასწავლებელი შემოვიდოდა, ფლეიერი ჩამერთო და სიმღერებისთვის მომესმინა. ცოტა ხანში ვიღაცის მოახლოება ვიგრძენი. ცალი თვალი გავახილე და ჩემს გვერდით მჯდომი რობი დავინახე.
_ აქ რას აკეთებ? _ მაშინვე ვკითხე, როცა მუსიკა გამოვრთე და ყურსასმენები მოვიძრე.
_ თუ არ ვცდები, აქ ინგლისურის გაკვეთილი ტარდება. ჰოდა მეც ამიტომ ვარ აქ, _ ისე შემომხედა, თითქოს მიხსნიდა, რომ ორჯერ ორი ოთხია და მე ვერ ვიგებდი.
_ კაფეტერიაში წასვლას აპირებ? _ უეცრად ვკითხე.
_ კი, რა მოხდა? _ ჩემმა კითხვამ მგონი ცოტა დააბნია კიდეც.
_ ძალიან გშია? _ ზრდილობისთვის შევეკითხე. თუმცა ახლა ჩემთვის ამას დიდი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. მაინც წავიყვანდი სალაპარაკოდ ლანჩის დროს.
_ არა, მაგრამ... ბელა, რა ხდება? _ დაეჭვებული ჩანდა.
_ არაფერი. უბრალოდ ლანჩის დროს შენთან ლაპარაკი მინდა.
_ რაზე? _ პატარა ბავშვივით დაინტერესდა.
_ ამას მერე გაიგებ, _ მუქარის ტონით ვუთხარი და დაფისკენ შევტრიალდი. რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ მასწავლებელი შემოვიდა და გაჩუმდა.
გაშტერებული მასწავლებელს ვუყურებდი. ალბათ ყველას ეგონებოდა, რომ ყურადღებით ვუსმენდი, მაგრამ ასე არ იყო. ფიქრებით სადღაც შორს ვიყავი. ვფიქრობდი თუ რობი არაფერს არ მეტყოდა, როგორ დამეძალებინა ეს მისთვის?
ვიღაცამ ოდნავ შემაჯანჯღარა და მეც ჩემი ფიქრებიდან გამოვერკვიე.
_ ბელა, წავიდეთ? _ მკითხა რობმა.
_ კი, კი, _ დავეთანხმე და მას გავყევი.
გზაში ერიკი შეგვხვდა.
_ ბელა, სად მიდიხარ? _ მკითხა ერიკმა, თან რობი შეათვალიერა.
_ კაფეტერიაში. რა იყო?
_ არაფერი. მე ახლა მივდივარ და სახლში გვიანობამდე არ დამელოდოთ. ლილე შენ წაიყვანე კარგი?
_ კარგი, მე წავიყვან. შენ სად მიდიხარ? _ ამან ძალიან დამაინტერესა.
_ მეგობრებთან ერთად საქმეზე, _ ოღონდ ეს არა.
_ მეგობრებთან? სად? _ ვკითხე აფორიაქებულმა.
_ ჰო, მეგობრებთან ერთად. სად მივდივარ შენ არ გეხება, ჩვენი საუბარიც დასამთავრებელი გვაქვს, _ მითხრა და მრავალაზროვნად გადახედა რობს.
_ კარგი, კარგად, _ ვუთხარი და ისევ გზა გავაგრძელე. რობიც თან გამომყვა.
_ მეჩვენება, თუ შენ და შენს ძმას არც ისე კარგი ურთიერთობა გაქვთ? _ მკითხა მან. შაინტერესოა, რაში აინტერესებს?
_ ახლა ცოტა დაძაბული ურთიერთობა გვაქვს, მაგრამ საერთოდ ერთმანეთს კარგად ვეწყობით, _ სიმართლე ვუთხარი.
სკოლის უკანა ეზოში გავედით. იქ რამდენიმე პატარა სკამი იყო ხის ქვეშ. ერთ-ერთ სკამზე დავჯექი და რობიც გვერდზე მომიჯდა.
_ აბა, რაზე გინდოდა ლაპარაკი? _ მხიარულად მკითხა რობმა.
_ ჯერ ერთი კითხვა: რბოლებზე დადიხარ? _ მისკენ შევტრიალდი და სახეზე დავაკვირდი.
_ რბოლებზე? _ გაიკვირვა.
_ ჰო, რბოლებზე, _ დავუდასტურე.
_ ბელა, რაში გჭირდება ამ თემაზე ლაპარაკი? _ მგონი ხვდებოდა რატომაც ვეკითხებოდი.
_ რადგან გეკითხები, ესეიგი მჭირდება.
_ ეს არ არის კარგი სალაპარაკო თემა.
_ ზუსტადაც, რომ ჩემთვის არის. ახლა ამის გარდა არაფერზე არ მინდა ლაპარაკი, _ შევეწინააღმდეგე.
_ მაინც რა გინდა გაიგო? _ მკითხა უხეშად.
_ ჯერ ჩემს კითხვაზე მიპასუხე.
_ ჰო, რბოლებზე თითქმის სულ დავდივარ და ხშირად ვიმარჯვებ... თითქმის ყოველთვის, _ დაამატა სიამაყით. ამაზე ცოტა ჩამეცინა.
_ ნუ, შეიძლება შენ ვერ გაგისწრო, _ თვალებში მომაცქერდა. თავიდან ვერაფერი ვერ გავიგე, რადგან მის თვალებს ვუყურებდი, მაგრამ შემდეგ, როცა მისი ნათქვამი გავიაზრე... მე??? ნუთუ ჩემზე იცის? არადა ეს მხოლოდ რამდენიმე ადამიანმა იცის.
_ მე? საიდან იცი? _ დავიბენი.
_ ამას მნიშვნელობა არ აქვს. უბრალოდ ვიცი. რატომ მეკითხები?
_ ტომს იცნობ? ჩემი ძმის ერთ-ერთი მეგობარია. საერთოდ რა გაკავშირებს მის მეგობრებთან? _ ამდენი მიკიბ-მოკიბული საუბარით დავიღალე და გადავწყვიტე პირდაპირ მეკითხა.
სახეზე შევატყვე ცოტა დაიბნა, მაგრამ ემოციები მალე დამალა.
_ ის ხომ ჩვენი სკოლელია, რა თქმა უნდა, ვიცნობ. ყველა მათგანს. რაში გაინტერესებს ისინი?
_ არა რობ. მე გკითხე იქამდე თუ იცნობდი მათ-მეთქი. ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
_ შენ ასე არ გიკითხავს, _ თავი დაიცვა მან.
_ ჯანდაბა! რა მნიშვნელობა აქვს, როგორ გკითხე. მიპასუხე კითხვაზე! _ უკვე საშინლად გავბრაზდი. ნუთუ ასე ძნელი იყო სიმართლის თქმა?
_ ბელა, დაწყნარდი კარგი?
_ არ მინდა და არ დავწყნარდები. სიმართლე მითხარი,_შევეხვეწე.
_ არ შემიძლია, _ თვალები ამარიდა.
_ ამ შაბათ-კვირას ბრუკლინში მივდივარ შეჯიბრებაზე,_განვუცხადე. ამაზე რაღას იტყოდა? გულში ეშმაკურად მეცინებოდა.
სწრაფად მოტრიალდა. აღელვებული ჩანდა.
_ რა? გაგიჟდი? შენ იქ არ წახვალ! _ ამ მომენტში მისი შემეშინდა კიდეც.
_ შენ დამიშლი? _ ირონიულად გავიცინე და სკამიდან ავდექი.
_ ბელა, მოიცა, _ ხელი მომკიდა და ისევ სკამზე დამსვა.
_ რა იყო? _ ვკითხე გულგრილად.
სანამ რამეს იტყოდა, მძიმედ ამოისუნთქა.
_ მოგიყვები ყველაფერს. თუმცა მოსაყოლი დიდი არც არაფერია, _ სიხარულისგან ლამის ცეკვა დამეწყო.
_ კარგი, ყურადღებით გისმენ, _ თან სკამზე კარგად მოვკალათდი.
_ ტომი და მისი მეგობრები, ასე ვთქვათ ერთი ,,ბანდა” არიან. ტომი კი მათი ლიდერია, რადგან რბოლებში ყველაზე ძლიერია. თუმცა მისთვის ბევრჯერ მომიგია და ამიტომ ვერ მიტანს. ყოველთვის ცდილობს რამე დამიშავოს. წესებით არასდროს არ თამაშობს. თუმცა უნდა ვაღიარო, რომ არც მე გამოვირჩევი წესების დაცვით. მისთვის არანაირი წესი არ არსებობს. ძალიან საშიშია და მინდა, რომ თავი მისგან შორს დაიკავო, _ ბოლოს ხელი მომკიდა და ნაზად მომიჭირა.
_ როგორ ვიყო მათგან შორს, როცა ჩემი ძმა მათთან მეგობრობს? რობ, ეს ძალიან მაშინებს. რა უნდა ერიკს მათთან? ასეთ ხალხთან არასდროს მეგობრობდა.
_ არ ვიცი, რა გითხრა. ეს მეც მაკვირვებს, მაგრამ თუ გინდა გავიგებ.
თავი ქვემოთ დავხარე. რატომ მემართება ყველაფერი მე? რობმა ნიკაპზე ხელი მომკიდა და სახე ამიწია.
_ ბელა, ნუ გეშინია. ყველაფერი კარგად იქნება! დამიჯერე.
მის ზღვისფერ თვალებს ჩავყურებდი და თვალები ცრემლებით მევსებოდა. მამა რომ აქ ყოფილიყო, არაფერი არ მოხდებოდა. მხარში ამომიდგებოდა და მეც ასე ცუდად აღარ ვიქნებოდი.
_ ბელა, გჯერა ჩემი?
_ კი, _ ისე ჩუმად ვთქვი, ჩემი ხმა მე ძლივს გავიგე, მაგრამ ალბათ რობმა კარგად გაიგო, რადგან მისკენ მიმიზიდა და ჩამეხუტა. თავი მის მხარზე დავდე და თვალები დავხუჭე. ახლა თავს დაცულად ვგრძნობდი. ცოტათი გავიწიე და ისევ თვალებში ჩავხედე. მათში იმდენი გრძობა იკითხებოდა. თავი დაწია და ისევ ჩემს ტუჩებს უყურებდა, როგორც მაშინ, მანქანაში, მაგრამ ახლა უკვე ბრძოლის თავი არ მქონდა და დავნებდი. მისი ტუჩები ჩემს ტუჩებს შეეხო და მეც ვუპასუხე კოცნაზე. სხვანაირად არც შემეძლო. მისი ტუჩების სიტკბო ვიგრძენი. ამ კოცნაში ჩემი გრძნობები ჩავაქსოვე. ამ წუთიდან ვაღიარე, რომ რობს ვეღარსად გავექცეოდი. მისგან შორს ყოფნა უბრალოდ აღარ შემეძლო! არ ვიცი, რამდენ ხანს ვკოცნიდით ერთმანეთს, მაგრამ აშკარად ჰაერი აღარ გვყოფნიდა და ამიტომაც ცოტათი გავიწიე, მაგრამ თვალები არ გამიხელია. როცა თვალები გავახილე, დავინახე, რომ რობი მიყურებდა და თან იღიმებოდა. ეს ისე სიტუაცია იყო, როცა არ ვიცოდი რა მეთქვა... პირველად ცხოვრებაში. ჩემი სახე თავის ხელებში მოიქცია და ისევ ჩემსკენ გადმოიწია, მაგრამ ჩვენთან ახლოს რაღაც უცნაური ხმა გაისმა და ორივემ იქით გავიხედეთ.
_ ბლერ! _ თვალებს ვერ ვუჯერებდი.
_ ოჰ, თქვენ აქ დაკავებულები ხართ გეტყობათ, _დამცინავი ტონით თქვა.
_ რა გინდა? _ უხეშად ვკითხე.
_ შენთან არაფერი. რობთან მინდა დალაპარაკება, _ მისკენ მიიხედა და მომხიბვლელად გაუღიმა.
_ მაპატე, ბლერ, მაგრამ ახლა ბელასთან ვარ. რამე სერიოზული გინდოდა? _ ჰკითხა რობმა. ხმაზეც ეტყობოდა, რომ არ აინტერესებდა.
_ ისეთი არაფერი, _ დაიბნა ბლერი.
_ მაშინ კარგი, _ რობი წამოდგა და ხელი გამომიწოდა. მეც დიდი სიხარულით ჩავკიდე ხელი და მას გავყევი. ბლერი უკმაყოფილო სახით დარჩა, რაც ძალიან მახარებდა.
_ ბელა, სახლში მიგაცილებ კარგი? არ მინდა, მარტო იარო,_ შემომთავაზა რობმა. უეცრად სკოლის კუთხეში ისინი დავინახე. ყველანი იქ იყვნენ ჩემი ძმისა და ტომის გარდა.
_ რობ, არ შემიძლია. ჩემი და უნდა წავიყვანო სახლში. მარტო ვერ დავტოვებ, _ მისი მარტო დატოვების იდეა ახლა მართლა მაშინებდა.
_ მარტო არ დარჩება, დენიელს დავურეკავ და ის წამოიყვანს. შენი მანქანით წავიდეთ. მე მერე ჩემს ძმას გავყვები.
_ კარგი, _ დავეთანხმე უსუსური ბავშვივით.
მობილური ამოიღო და დენიელთან დაიწყო ლაპარაკი. თანდათან ჩემს მანქანას ვუახლოვდბოდით. ჯიბიდან მანქანის გასაღები ამოვიღე და რობს გავუწოდე.
_ შენ დაჯექი საჭესთან, _ ახლა საჭესთან რომ დავმჯდარიყავი, ნამდვილად დავამტვრევდი მანქანს.
მანქანაში ჩავსხედით და ჩემი სახლისკენ გავწიეთ. თავი ძალიან დაღლილად ვიგრძენი და თვალები დავხუჭე.
_ როობ? _ დავუძახე უკვე ნახევრად მძინარემ.
_ რამე მოხდა? _ მკითხა მზრუნველურად.
_ არა. უბრალოდ სახლში რომ მივალთ, არ გამაღვიძო, კარგი?
გაეცინა.
_ კარგი, მაშინ რა გიყო, მანქანაში დაგტოვო? _ სიცილით მკითხა.
_ თუნდაც, _ ისე მეძინებოდა, მანქანაში ძილზეც არ ვიტყოდი უარს.
_ კარგი. დაიძინე, ძილისგუდა.
სავარძელში მოხერხებულად მოვკალათდი და ძილს მივეცი თავი.