აი ისიც, ბელა, რისიც ყველაზე მეტად გეშინოდა. ედვარდი ხვალ შეაფასებს შენს სამუშაოს. და არა უბრალოდ შეაფასებს, თქვენ მთელი დღის ერთად გატარება მოგიწევთ! - საყვარელო, ასე რატომ ნერვიულობ? - ნერვიულად დაინტერესდა კრისი. მან სახე თავისკენ მიმიბრუნა და ყურადღებით ჩანხედა თვალებში. - თუ გინდა შემიძლია შენთან ერთად წამოვიდე?
ჩემთან ერთად? არა, ოღონდ ეს არა!
მე ადგილიდან წამოვხდი და მაგიდიდან გავიწიე. კრისი ისევ გაკვირვებული მიყურებდა.
- ბელა, ყველაფერი ნორმალურადაა? მოდი ერთად წავიდეთ?
- არა, კარგად ვარ, - ჩემი ხმა ოდნავ ჩახლეჩილი იყო. - და ჩემთან ერთად წამოსვლა საჭირო არ არის.
უიმსი ჩემთან ერთად წამოდგა, მომიახლოვდა და ფრთხილად აითო ჩემი ხელი.
- დარწმუნებული ხარ? შენ ხომ ედვარდთან მიდიხარ.
- და რა? - ჩემი თვალები დარბოდნენ, ვცდილობდი პირაპირ ვიზუალ კონტაკსტ გავქცეოდი, თორემ კრისი მაშინვე მიხვდებოდა ჩემი აღელვების მიზეზს. ამის გაფიქრებაზეც კი ზურგში ჟრუანტელი მივლიდა და ხელები მაშინვე დამისველდა. არა, მან არაფერი არ უნდა იცოდეს.
- რაღაც ვერ ვიხსენებ, როდის გახდით თქვენ საუკეთესო მეგობრები, - მიპასუხა კრისმა.
- და არც გავმხდარვართ. გამიშვი, სახლში წავალ, - განთავისუფლებას ვცდილობდი, მაგრამ ის არ ნებდებოდა. კრისმა კედელს მიმაყრდნო და ჩემი სახსიკენ დაიხარა.
- შენ რაღაცას ამბობდი იმის შესახებ, რომ ეგოიზმი არ გაწუხებს, - სარკაზმით ვთქვი მე.
- ეგოიზმი - არა. ხოლო ეჭვიანობა - სრულიად ნორმალური გრძნობაა. მითუმეტეს თუ მიზეზი საკმარისია.
- რომელი მიზეზი? რაზე ამბობ? - ამ სიტყვებზე კრისმა ხელები მაჯებზე მომიჭირა და ისინი ჩემს თავს ზემოთ კედელს მიაჭირა. - მტკივა, - მტკიცედ წარმოვთქვი მე.
-მოდი ნუ გავარკვევთ ურთიერთობებს? - მან გაირიმდა და ცხვირი ჩემს ლოყაზე გაატარა. - მომეცი საშუალება გიგრძნო. მინდა, რომ მხოლოდ მე მეკუთვნოდე. მე შენ არავისთან არ გაგიყობ, მითუმეტეს კალენთან.
- მე მადლიერების დღის პეროგი არ ვარ, რომ გამყონ, - ვთქვი მე, მკვეთრად ჩამოვწიე ხელები ქვევით, კრისი მოვიშორე და კარადისკენ წაედი, ჩემი ნივთების შეგროვება დავიწყე. - კრის შენ ნორმალურად ბოდიშის მოხდაც კი არ შეგიძლია! ხუთი წუთის წინ ანგელოზის თვალებით ამბობდი, რაში იყავი ჩემს წინაშე დამნაშავე, ახლა კი ყველაფერი მეორდება.
ესკიზები უზარმააზარ საქაღალდეში ჩავყარე, სადაც ედვარდის ნახაზების ჩადებაც მინდოდა, მაგრამ ვარდები მიშლიდნენ, რომლებიც ნახაზების ზემოდან იდო. ისინი ზედმეტი ფიქრის გარეშე გადმვოაგდე იატაკზე. იქვე გავგზავნე უიმსის ყბა, როდესაც მან დაინახა, როგორ მოვექეცი მის საჩუქარს.
- ჩემო თევზო, მე ამ ყვავილებში უზარმაზარი ფული დავხარჯე...=
- საჯდომში გაირჭე! - ამოვიგრგვინე მე, როდესაც კრისის გავლით კარებისკენ მივდიოდი და როგროც ჩანს ამ დროს მხარიც გავკარი.
ერთ ხელში საქაღალდე მეჭირა, ხოლო მეორეს შეუჩერებლდ ვაჭერდი ლიფტის გამოძახების ღილაკს. უცნაურია, მაგრამ ამ ჩხუბმა შემსუბუქების გარდა არაფერი არ მომიტანა. ჩემთვის ისეთი ადვილი იყო მისთვის ამ ყველაფრის თქვა. თავი დავხარე და ჩემ თავს გავუღიმე.
- შენ ფიქრობ, რომ ასე უბრალოდ შეიძლება ჩემთან დაშორება?
უკან შევბრუნდი და დავინახე, რომ კრისი შუა ჰოლში დგას სიბრაზისგან გაწითლებული თვალებით, ათობით თანამშორმლის თვალწინ. სადღაც თავს ზემოთ ხმოვანი სიგნალი მამცნობდა ლიფტის კაბინის მოსვლის შესახებ.
- ჰეილ, დაიმახსოვრე: შენ ჩემთან მუხლებით მოხოხდები, როდესაც კალენი ისევ მოგატყუებს! შენ ჩემს ფეხებთან იხოხებ, შემეწები, რომ სამუშაო მაგიდაზე გაგჟიმო! - მიყვიროდა ის.
პასუხად არ ამომიღია, მხოლოდ მარცხენა ხელის შუა თითი ვაჩვენე. იმედი მაქვს კარის დაკეტვამდე მან დაინახა ჩემი დასამშვიდობებელი ჟესტი და სწორად შეაფასა.
უმაღლეს ხასიათზე ვიყავი! და სამყაროს დებილივით ვუღიმოდი!
იცით, ეს რაღაც უცნაური გრძნობაა: თითქოს გონებიდან ყველანაირი ფიქრები ამოიღეს, შეაბრუნეს ისინი და ისევ უკან დააბრუნეს. და ახლა ისეთი ადვილი იყო ფიქრი, როდესაც ყველაზე უმნიშვნელო ფიქრიც კი თავის ადგილზე იყო. კარგი, შეგიძლიათ ფსიქიატრთან ჩამოწეროთ შეხვედრაზე ან მაშინვე შემიკვეთოთ პალატა ფსიქიატრიულ კლინიკაში მშვენიერ მოხუცებთან ერთად, რომლებიც თავს კაკტუსად.
დინამიკიდან გამოსულ მუსიკაზე თავს ვაქანავებდი, სანამ როზალის ტელეფონს ვკრეფდი. ყურმილი მაშინვე არ აუღია და ხმის მიხედვით მივხვდი, რომ დამ ცოტა ხნის წინ გაიღვიძა.
- გამარჯობა, როუზ! - მივესალმე მე. - როგორ ხარ?
- დივანზე ვზივარ ძველი სპორტული შარვლით, რომელიც დედაჩვენმა ვერ მივხვდი რისთვის შეინახა და უზარმაზარ ბუტერბროტებს ვჭამ. იმდი მაქვს გავსუქდები და კარებში ვერ გავეტევი.
- ჩემო ძვირფასო, რატომ ასეთი უარყოფითი აზრები? ვიფიქრე, რომ ცუდი არ იქნებოდი ელისთან შევლა. არ გინდა ჩემთან ერთად წამოხვიდე?
- არა, დღეს უკვე ვიყავი მასტან და ხვალამდე არ ვაპირებ წასვლას - ჯერ არ მრცხვენია.
- როზალი შენთან სალაპარაკო მაქვს ემეტზე...
დამ მაშინვე წრიპინი დაიწყო, რომელიც იმას გამოხატავდა, რომ მოსაუბრემ ყურმილი დაკიდა.
- ოი, შეწყვიტე! შენ ხომ მშვენივრად იცი, რომ მობილურ ტელეფონებს არ აქვა საუბრის დამთავრების ხმა, - გავიცინე მე. - მაგრამ შენ თუ ახლა არ გინდა, მაშინ ხვალ საღამოს გამოგივლი ერთი მნიშვნელოვანი საქმის შემდეგ და მერე უკვე ვეღარ დააღწევ ჩემგან თავს! შენთან ერთად მშობლების დივანზე დავჯდები და შენს სენდვიჩს შევჭამ.
- კარგი, - როზალიმ მძიმედ ამოისუნთქა. - მაგრამ სანაცვლოდ ერთი თხოვნა მექნება.
- გისმენ.
- თითქმის ერთი თვის წინ საფრანგეთიდან ხუთი ბოთლი ძვირფასი კონიაკი გამოვიწერე, ისინი დღეს უნდა ჩამოვიდეს. და არ შეგიძლია, რომ ხვალ დილით "Wine-Boutique"-ს მაღაზიიდან წამოიღო ისინი?
- რა თქმა უნდა, შემიძლია, - დავთანხმდი მე, მანქანა კლინიკის მთავარ შესასვლელთან გავაჩერე.
- და ხვალ სად მიდიხარ? სა საქმეა?
- ნახაზებში რაღაც შესწორებების გაკეთება მინდა, რისთვისაც დამკვეთს უნდა შევხვდე მის ტერიტორიაზე, რამდენიმე სურათი გადავიღო, გაკეთებული ესკიზები ვანახო და მაშინვე სახლში წამოვიდე.
- ხვალ? - მკითხა როუზმა. - ფრთხილად იყავი. ახლა გადმოსცემდნენ, რომ ამინდი მკვეთრად უარესდება.
- კარზე მარტია. რა უნდა მოხდეს? და თან ეს ლონდონია, შენ რა კიდე ვერ შეეჩვიე?
- და მაინც ფრთხილად იყავი, - დამშვიდბობებისას მითხრა მან.
მანქანიდან გადმოვედი, თავი მაღლა ავწიე და ქალაქის თავზე მუქ ცას შევხედე, რომელზეც ერთი ვარსკვალივ არ ჩანდა. ხო, უზარმაზარი მეგაპოლისის ქვემოდან ვარსკვავების დანახვა იშვიათად შეიძლება და მაინც გარშემო ქარი ძლიერდება, ამინდი მართლაც გაფუჭდა. სახეზე რამდენიმე ფიფქი დამეცა. ხელი ცხვირზე გავიტარე და წვეთები მოვიშორე. ოი, ეს რაღაც არ მომწონს...
ელისთან ცოტა ხანს ვიყავი - მასთან უნივერსიტეტის მეგობრები მოვიდნენ, სადაც ის დიზაინიზე სწავლობდა. ამ საღამოს საუბარი ვერ მოვახერხეთ, რადგან ზედმეტი ყურები გვიშლიდნენ ხელს, მაგრამ მე მაინც ძალიან გახარებული ვიყავი ჩემი მეგობრის მომღიმარი სახის ნახვით. ბოლოს და ბოლოს მისმა ცხოვრება თავის ადგილზე დადგა და ქიმიოთერაპიის კურსიც კი, რომელიც მას უნდა გაევლო არ ამცირებდა ამ სიხარულს.
მას გამოვემშვიდობე, შევპირდი, რომ ხვალ როზალისთან ერთად აუცილებლად მოვიდოდი და სახლში წავედი.
მეორე დღესაც, როდესაც გავიღვიძე, პირველ რიგში ფანჯარასთან მივედი, იმის იმედით, რომ სინოპტიკოსება ისევ გაგვაცურეს. მაგრამ წინ იმედგაცურება მელოდა. სახლითან ნელა ეშვებოდნენ ფიფქები, რომლებიც დაფარული გზისკენ ეშვებოდნენ. ჯანდაბა! იმედია მგზავრობას არ შემიფერხებ.
სახლში გიჟივით დავრბოდი ტანსაცმლის ძებნაში, თან პირში ბუტერბროტი მეჭირა. რისი მოძებნაც შევძელი იყო მხოლოდ ძველი ჯინსები, რომელიც სრულიად შემთხვევით მოხვდა ჯასპერის სახლში ჯერ კიდევ წინა წელს, ჰელოუნის წვეულებაზე. თეთრი მაისური გადავიცვი, თან არც კი გამხსენებია, რომ მის ქვეშ ლიფი ჩამეცვა. ზევიდან რაღაც გაუგებარი ზედატანი ჩავიცვი, რომელიც უზარმაზაი ფორმის და საშინელი მწვანე ფერის იყო, როგორც ჩანს ის ჯასპერს ეკუთვნოდა. სულ ერთია! ედვარდის სახლში ქურთუკის გახდას მაინც არ ვაპირებ, უბრალოდ აუცილებელ ფოტოებს გავაკეთებ, ესკიზებს ვანახებ და მაშინვე უკან დავბრუნდები.
ფეხები ბეჟ უგებში ჩავყავი, ქურთუკის მხრებზე გრძელი შარფი მოვიგდე, გადავიკიდე პროექტის დოკუმენტებიანი ჩანთა, ძმას დავემშვიდობე, რომელიც ჩემს ქმედებებეს უყურებდა და იცინოდა და გარეთ გავვარდი.
თოვლი ძალიან იყო გაფანტული! პრაქტიკულად ყველა ქუჩაზე იყო გაჩერებული მოძრაობა და მე თითქმის ერთი საათი დამჭირდა, რომ ღვინის მაღაზიამდე მიმეღწია, რომელიდანაც მითხა როზალიმ, რომ ხუთი კონიაკის ბოთლი წამომეღო. და მხოლოდ ამის შემდეგ წავედი ქალაქიდან გასვლის მიმართულებით.
მუშები შეუსვენებლად მუშაობდნენ. ფიფქები ცდილობდნენ ფანჯარაში შემოეღწიათ. რამდენჯერმე გავჩერდი, რომ ისინი გამეწმინდა. ადგილობრივი რადიო ყოველ ნახევარ საათსი ერთხელ ავრცელებდა შეტყობინებას რიგით ავარიაზე, წამყვანმა გაუჩერებლად გვირჩევდა სახლში დარჩენას, სანამ ეს ანომალია გადაივლიდა, რომელიც სრულიად არ შეეფერებოდა მარტის ამინდს.
და მართლაც უდნა გადამედო ყველა საქმე და სახლში ვმჯდარიყავი. მაგრამ არა! ედვარდის სახლი ისეთივე ძალით მიზიდავდა, როგორც იმ ღამეს საავადმყოფოში. ეს ზუსტად ვიცოდი. მკერდში ნერვიულობისგან უზარმაზარი ბურთი გამეჩხირა, რის გამოც ღრამდ სუნთქვა მიწევდა. საჭეს ხელი მოუჭირე და წინ წავედი. თოვლის საფარი... ხელი ისე მიკანკალებდა, თითქოს ციებ-ცხელება ან დაბალი წნება მქონდა. თავი დავიმშივდე, უფრო ძლიერად მოვუჭირე ხელი საჭეს და გაზის პედალს ფეხი ავუშვი.
საავტომობილო მომსახურეობის თანამშორმლები უნდა გამომეძახა - გზა იდეალურად იყო გაწმენდილი, ზოგ ადგილას ალფალტიც კი ჩანდა. ორი წუთის შემდეგ ჩემი მადლიერბა უკამაყოფილებამ შეცვალა. ძირითადი გზა სუფთა იყო, ხოლო კალენის სახლამდე გზა - არა!
თუ მანამდე ვინმეს ნაკვალევის მიხედვით შემეძლო სიარული, ამჯერად ეს არ გამომივიდოდა -ჩემი „გოგონა“ მოიშალა. რამდენიმე წუთის განმავლობაში ვცდილობდი დამეთანხმებინა, რომ დაფიქრებულიყო და მოძრაობა გაეგრძელებინა, მუქი ტყავის სალონის ღიათი შეცვლაც კი შევთავაზე სანაცვლოდ, მაგრამ ამანაც არ იმოქმედა.
ძლივს გავაღე მანქანის კარები , რადგან თოვლი საკმაოდ მაღალი იყო. როგორც ჩანს ჩემა საწყალმა მანქანამ რაც შეეძლო ყველაფერი გააკეთე.
მოუხერხებლად გადმოვეიდ მანქანიდა, ხელში დოკუმენტებიანი ჩანთა და კონიაკის ყუთი მეჭირა( როუზმა გამაფრთხილა, რომ ისინი ჩემს მანქანაზე ძვირი ღირს).
როგორც ჩანს, ეს დასახლება სულ ახალია. გარშემო გრანდიოზული, ძვირფასი სახლები იდგნენ, რომელთაგან ზოგზე ღობე ბოლოდმე არ იყო გაკეთებული, ე.ი. მშენებლობა შეუსვებელივ მიმდინარეობს და პატრონები ჯერ აქ არ ცხვოორბენ. და რადგან აქ თითქმის არ არის, ე.ი. იმააზე ოცნებაც კი არ ღირს, რომ ვინმე დამეხმარება მანქანის ტრასიდან გამოყვანაზე. კიდევ ერთხელ ვეჩხუბე საკუთარ თავს და წინ წავედი, საჭირო სახლს ძებნაში.
როგორც აღმოცნდა კალენის სახლი ერთადერთი იყო, რომელიც შედარებით საცხოვრებლად ვარგისი იყო. ყოველ შემთხვევაში ღობე ქონდა.
ზარს სამჯერ დავაჭირე და კარები მაშინვე გაიღო..
ჩემს შესახვედრად მკაცრი შესახედაობის კაცი წამოვიდა. მე მაშინვე შემეშინდა, სწორად ვიპოვე თუ არა სახლი? იქნებ შემეშალა?
- ვინ ხართ? - მკითხა მან და თავი მხრებში ჩაწია.
- მე მისტერ კალენის ლანდშაფტის არქიტექტორი ვარ, - ვთქვი მე, ჩავახველე და უფრო დარწმუნებით განვაგრძე. - ეს ხომ მისი სახლია?
კაცმა თავი დამიქნია, ჩემთან მოვიდა და ჩემი ტვირთი გამომართვა.
- მისია. ოღონდ ის დილით ადრე წავიდა.
- წავიდა? - იმედგაცრუებულმა ვიკითხე მე. და რატომ გეწყინა, ბელა? შენ ხომ ასე გეშინოდა მისი.
- ხო. ვეუბნებოდი, რომ ამინდი არ იყო შესაფერისი მგზავრბოისთვის. მაგრამ ის ჯიუტია! ამბობს „მე მჭირდება“. რისი გაკეთება შემეძლო?
ჩვენ არც ისი დიდი სახლისკენ წავედით, რომელიც უზარმაზარი ორსართულიანი კოტეთან იდგა.
- თქვენ სულ აქ ხართ? - თემის შეცვლა ვცადე, სანამ ჩანთიდან ფოტო აპარატს ვიჭებდი, რომ რამდენიმე სურათი გამეკეთებინა. ჩანთა და კონიაკები სკამზე დავტოვე, რომელიც ვერანდაზე იდგა.
- ხო, შემოდგომიდან აქ გადმოვედი, - მიპასუხა კაცმა. - მე მუშების უფროსი ვარ და ჩემს გარეშე არ შეიძლება. ამ მუშებს თვალი არ უნდა მოაშორო! მათ რამდენიემ დღის მთავარ სახლში მილები გადაჭრეს. თან უბრალო მილები კი არა გამათბობლლის მილები! ასე, რომ ზაფხულს უნდა დაველოდოთ, რადგან ახლა მიწა გაყინულია.
- და როგორ გაათია აქ ღამე ბატონმა კალენმა? - იმის გაფიქრებაზეც კი, რომ ედვარდს ცივ სახლში ეძინა, ისევ გამეჩხირა ბურთი გულში.
- სახლში ბუხარია. კარგია, რომ ეს იდიოტები მას არ შეეხნენ. და მის წინ ეძინა.
მე ფოტოებს ვიღებდი სანამ მუშების უფროსი, რომელმაც თავი არც კი წარმიდგინა, აგრძელებდა მთელი ინფორმაციის მოყოლას. მაშინვე შეამჩნევდი, რომ მას აქ დასალაპარაკებლად არავინ ჰყავდა.
- ხო მართლა, რითი მოხვედით? - მკითხა მან.
- მანქანით. მაგრამ ის აქედან ერთი კილომეტრის იქით გაიჭედა. და წარმოდგენაც კი არ მაქ, როგორ დავბურნდები ქალაქში საღამომდე.
- დაბრუნდებით? - გაიცინა მან. - თქვენ რა მის? თოვლი კიდევ დიდი ხანი იქნება და აქ გზას არავინ არ წმინდავს. ასე, რომ ერთადერთი ვარიანტი - ღამის გასათევად აქ დარჩენაა. არ შეგეშინდეთ, - დაიწყო ჩემი დაწყნარება, როდესაც დაინახა, როგორი თვალებით შევხედე. - მთავარ სახლს გაგიღებთ, მუშები ბატონმა კალენმა მაინც გაანთავისუფლა და მე ამ სახლში დავრჩები.
ქურთუკი იატაკზე დავაგდე, რადგან სადიკი არსად არ იყო - ედვარდის სახლი ცარიელი იყო. მასში ექოდ ისმოდა ჩემი ნაბიჯების ხმა, როდესაც ოთახებში დავდიოდი. მთელი პირველი სართული სამზარეულოს და სასტუმრო ოთახს ეკავა. ბუხართან ახლოს, რამდენიმე უზარმაზარი ბალიში აღმოვაჩინე, რომელიც მატრასს უფრო ჰგავდა, რომელზედაც პლედი იყო გადაფარებული. აქ მას ეძინა. სურათები მაშინვე გაჩნდნენ ჩემს თავში - ის ღამე გამახსენდა საავადმყოფოში. თავი გავაქნიე, არა საჭირო ფიქრები გავდენვე და ჰოლში გამოვედი, მეორე სართულზე ავედი. აქ სადღაც აუცილებლად უდნა იყოს სააბაზანო. ცივი წყლით მაინც დავიბან.
გზაში დაკეტილი ოთახის წინ გავჩერდი, ცნობისმოყვარეობამ ჩემიპყრო და სახეული ჩამოვწიე, კარები გავაღე.
რაც იქ დავინახე არასდროს არ დამავიწყდება! ოთახის შუაში, ჩემგან ზურგით ედარდი იდგა. მას შარვლის გარდა არაფერი ეცვა. ის ნელა იცმევდა მაისურს, უფრო თბილი ზედატანი კი მუხლებს სორის ეჭირა. არ ვიცი რის გამო, მაგრამ კანკალმა ამიტანა. ან იმის ნახვის გამო, რომ ადამიანი ამ სიცივესი გახდილი იდგა. თითქმის გახდილი. ან იმის გამო, რომ ეს ადამიანი ედვარდი იყო.
გაიგო ჩემო მორიგი ღრმა ამოსუნთქვა, კალენი შემობრუნდა. მისი წარბები ზევით აიწია.
- ბელა? აქ რას აკეთებ? - მკითხა მან.
- მაპატიე, - მე თვალებზე ხელი ავიფარე და კარები გავიჯახუნე. კიბეებზე ქვევით ჩავრბოდი და უკვე გადავწყვიტე, რომ სახლიდან წავსულიყავი, როდესაც აქ მოსვლის მიზანი გამახსენდა. თან გაქცება და მანქანაში ღამის გათენება საკმაოდ სისულელე იყო.
ყოყმანით გავჩერდი კარის წინ. ახლა რა უნდა ვქნა? კიდევ ერთხელ მოვუბოდიშო და ვუთხრა „და ახლა განვიხილოთ ჩვენი საქმე“?
ჩემს უკან ნაბიჯების ხმა გაისმა - ედვარდი პირველ სართულზე ჩამოდიოდა. მობრუნებისაც კი მეშინოდა, ხმის ამოღებაზე, რომ აღარაფერი ვთქვათ.
- ბელა, მაპატიე, არ ვიცოდი, რომ უნდა მოსულიყავი, - თქვა მან, მიახლოვდებოდა.
- არა, ეს შენ მაპატიე, - მე მისგან ისევ ზურგით ვიდექი. - შენმა მუშების უფროსმა მითხრა, რომ წახვედი და მე ვფიქრობდი... უბრალოდ ჩემი მანქანა აქედან ცოტათი შორს გაიჭედა და მან შემომთავაზა, რომ ღამე აქ გამეთენებინა=.
ერთი, ორი, სამი. ედვარდისკენ შემოვბრუნდი და მას სახეში შევხედე.
ის ზუსტად ისეთი იყო, როგორიც იმ ღამეს და ამან ყველაზე მეტად გამაკვირვა. ნუთუ მას შეუძლია ასეთი საყვარელი მარტო ძილში არ იყოს?
- ხო, მე დილით წავედი, მაგრამ მეც გავიჭედე და დავბრუნდი. ალბათ პიტერმა ეს ვერ შეამჩნია და გადატყვიტა, რომ სახლში არ ვიყავი.
- ო, ნუ, მაშინ მე წავალ, არ მინდა შეგაწუხო. მანქანაში გავათევ ღამეს.
ედვარდმა ხელი მომყიდა, ცდილობდა კანს არ შეხებოდა.
- დარჩი, ბელა. ადგილი ყველას ეყოდა და ასეთ სიცივეში მანქანაში ღამის გათენება - თვითმკვლელობაა.
მე გაშმაგებით შევხედე მის თითებს, რომელიც განსაკუთრებული სინაზით უჭერდნენ ჩემს ხელს და თავი დავუქნიე.
ბელამ გვერძე დადო კონიაკის ნახევრად ცარიელი ბოთლი და ედვარდს სასმელის, მორიგი ჭიქა მიაწოდა. ისინი ცხელი ბუხრის წინ იჯდნენ მატრასზე, სანამ ფანჯარაზე ხმადაბლა ეცემოდა ფიფქები, ამ ორს პრობლემებისა და პირფერობის სამყაროსგან წყვეტდა.
- შენ ხომ იცი, რომ როუზი მოგკლავს? - ღიმილით ჰკითხა ედვარდმა.
- რისთვის? - გაიცინა ბელამ და სასმელი მოსვა. სლოკინის დასაფარად ხელი პირზე მიიფარა.
- მე და შენ თითქმის დავცალეთ კონიაკის ბოთლი, რომელიც ორასიათასწლიანი დაძველებისაა და ოცი ათასი ევრო ღირს!
- ოჰო! 0 წარმოთქვა გოგონამ და მერე მათ ერთად გაიცინეს. - წარმოგიდგენია შენთან შესახვედრად მოვდიოდი და წესიერად არც კი ჩამიცვამს. ერთი შემომხედე!
ის ფეხზე წარმოდგა, თავისი ჭიქა ედვარდს მისცა და მის წინ დატრიალდა. ამის გაკეთება არ ღირდა. წონასწორობა დაკარგა და კალენის ხელში აღმოჩნდა.
- შენ ნებისმიერ ტანსაცმელში არაჩვეულებრივად გამოიშენ ნებისმიერ ტანსაცმელში არაჩვეულებრივად გამოიურები, - თქვა მან, ბელას სახეს შეხედა. არასოდეს არ ყოფილა ის მასთან ასე ახლოს. საავადმყოფოს შემთხვევა არ ითვლება, ის ბელა არ იყო, ის ვიღაც სხვა იყო.
- არადა წესით უნდა მეზიზღებოდა, - ჩურჩულით თქვა გოგონამ.
- რისთვის?
- იმის გამო, რომ ცხოვრება დამინგრიე...
- მე არ...
ბელამ ხელი აუქნია, აიძულა გაჩუმებულიყო. ის ჯერ კიდევ მის ჩახუტებაში იჯდა.
- მმმ... მოდი მე ვიტყვი, - მან ისევ დაასლოკინა. - გააფუჭე, თან როგორ გააფუჭე. მაგრამ ახლა მე შენი მადლობელიც კი ვარ.
ედვარდი გულგაჩერებული ელოდა, რას იტყოდა ის კიდევ, მაგრამ ბელა ჩუმად უყურებდა მას და იღიმოდა.
- წამოდი ვიცეკვოთ, - ის ადგა და ედვარდიც წაიყოლა.
- აქ ხომ მუსიკა არ არის.
Harry Nilsson - Coconut
- უკვე არის, - გოგონამ ჩიბიდან ფლეიერი ამოიღო, მის მენიუში შევიდა, სანამ ედვარდი უკან იდგა და მის ყურთან ახლოს სუნთქავდა, და დინამიკი შეუერთა. ოდნავ შეკრთა, რადგან მისი სუნთქვამ სასიამოვნოდ მოუღუტუნა კანზე.
ედვარდმა ხელი კონიაკის ბოთლი აიღო და ბელას წელზე ხელი მოხვია. ის მისკენ შებრუნდა და ხელი შემთხვევით მისი ჯინსების ქამართან დაუშვა. მუსიკის ტაქტში ირხეოდა, ისინი ერთმანეთს უფრო და უფრო ძლიერად ეხუტებდონენ. კალენმა სასმელი მოსვა და ბოთლი ჰეილს მისცა. მან ედვარდისთვის თვალის მოუშორებლად მოსვა კონიაკი. მისი ცივი ხელები ეფერებოდნენ მის ზურგს, ხელები ზედატანი ქვეშ შეყო, რომლის ქვეშაც ძველი მაისური იყო. მისი შეხებისგან ბელამ ძნელად ამოისუნთქა, ტუჩები მის კისერთან მიაახლოვა, ცხვირი მის კანზე, ყურიდან ნიკაპამდე, გაატარა. ედვარდი ძირს დაიცარა, რომ ბოთლი დაედო - ის ხელს უშლიდა. ისევ წამოდა და მის ზურგს შეეხო. ის მისი მუცლისკენ დაიხარა და გოგონას არომატი შესუნთქა, რომელიც მას ჭკუიდან.
ბელამ ედვარსი ყელს ხელები შემოხვია, არ უნდოდა გაშვება, ამ დროს ედვარდმა თითები მის თმებსი შეუშვა და ძლიერად მიიხუტა.
- ედვარდ, - ჩაიჩურჩულა მან, ლოყას მის ლოყაზე ატარებდა. - მაკოცე...
ეს სიტყვები მის გონებაში პულსირებდა, ის არ უჯერებდა თავის ყურებს.
- მაკოცა, - ისევ სთხოვა მან.
- არა, ბელა, - უპასუხა მან. გოგონამ თავი მაღლა აწია და გაურკვევლად მიაშტერდა მას.
- არ გინდა?
- მე მინდა, რომ შენ ჩემი ყოველი შეხება დაიმახსოვრო. ახლა კი ჩვენზე ალკოჰოლი მოქმედებს და შენ დილით არაფერი არ გემახსოვრება.
- რას ამბობ?
- და გინდაც გაიხსენო, სინდისი შეგაწუხებს, იმის გამო, რომ შენს შეყვარებულს უღალატე. მე კიდე არ მინდა, რომ შენ დაიტანჯო, რადგან მიყვარხარ..
ბელა რამდენიმე წამს ასე იდგა და მის სიტყვებს იაზრებდა.
- ჩვეულებრივ, - თქვა მან. - ამის თქმას კოცნა მოჰყვება ხოლმე.
- ხო, ოღონდ მხოლოდ მაშინ, როდესაც გრძნობა საპასუხოა. და მე როგორც მახსოვს შენ შეყვარებული გყავს.
ჰეილი ყურადღებით უყურებდა ედვარდს, რომელიც არ უშვებდა მას თავის ხელებს. მან ნაზად მოხვია მის სახეს ხელი, ღმერთს სთხოვდა, რომ ის არ შეწინააღმდეგებოდა და მის ცხელ ზედა ტუჩს ტუჩებით შეეხო. გოგონამ ნელა გაატარა ენა მასზე და ედვარდის რეაქციამ არ დააყოვნა, მან უპასუხა, უფრო და უფრო აღრმავებდა კოცნას...
აქ კალენმა იგრძნო, რომ ბელა ნელ-ნელა ეცლებოდა ხელიდან. მან ამოიოხრა, სუსტი ქალური ორგანიზმის გამო - მხოლოდ მას შეეძლო გონების დაკარგვა ყველაზე არაშესაფერის მომენტში.
ic erti ragac unda vagiaro: me sashinlad ver vitan kriss 
puf 
bolo prikoli iyo 
