ბატონი ვუდსის მოსაცდელი ოთახის კარები ფართოდ იყო ღია და როდესაც ჰოლში მივქროვდი კარგად ჩანდა მისი ახალგაზრდა მდივანი, რომელიც საბუთებში იყო ჩაფლული. მე დიდი გაკვირვება გამოვიწვიე, როდესაც ქშინვით მივვარდი და მის მაგიდასთან გავჩერდი. ჩემი თმებმა იდეალურად შეკრული მდგომარეობა ჯერ კიდევ დილით დაკარგეს და ახლა თმებზე მქონდა ჩამოყრილი. გოგონამ გაოცებულმა შემომხედა. - ბატონი ვუდსი თავისთანაა? - ჩქარ-ჩქარა ვკითხე მე, თან მხრიდან დუბლიონკა მოვიშორე.
- კი, - ჩაილაპარაკა მდივანმა. ის თავისი ადგილიდან წამოდგა, რომ ჩემთვის წყალი დაესხა. - მაგრამ ის დაკავებულია...
- ბევრ დროს არ წავართმევ, - მე უკვე ხელი მოვკიდე მისი კაბინეტის სახეულრს და ქვევით ჩამოვწიე.
- არა! მის, ჰეილ! - როდესაც ჩემსკენ მოიჩქაროდა, პოლიეთილენის ჭიქიდან წყალი გადმოესხა. - მასთან არ შეიძლენა, შეჩერდით!
მე მხოლოდ ხელი ავიქნიე და გერენალური დირექტორის კაბინეტში შევედი...
ძლიერი ცხელი ტალღა ეცა ჩემს სახეს და ისიც გაწითლდა. მუხლები ამიკანკალდა და გულის ცემის სიჩქარემ საოცრად მოიმატა. ჯერ კიდევ არ გამიშვია ხელი კარის სახელურისთვის - ასე ვიდექი, კიბორჩხალასავით წითელი ორი მამაკაცის წინ, რომლებიც გაკვირვებულები უყურებდნენ, კაბინეტში ქარბორბალასათვის შემოვარდნილ გიჟს. კალენმა ამოიოხრა და მზერა ამარიდამა, პირდაპირ ვიზუალურ კონტაქტს გაურბოდა. მე ნერვიულად გადავყლაპე ნერწყვი და ხელის შეშლისთვის ბოდიში მოვიხადე.
ე.ი. ის უკვე აქ არის, რომ პროექტი ჩამომართვას. ნუ, მშვენიერია! ახლა ჩემი უარი აღარ გამოჩნდება, როგორც სამარცხვინო კაპიტულაცია. მე არ ვიქნები მშიშარა კურდღელი, რომელიც მონადირის დანახვაზე ბუჩქებში იმალება. ყველაფერს მის თვალწინ ვიტყვი.
გაიხსენე, როგორ ცუდად იყავი გუშინ. აი ისიც - შენი ტკივილის მიზეზე! შენს წინ ზის!
ბატონმა ვუდსმა თავი დაუქნია ჩემს უკან მდგარ მდივას, რომ ყველაფერი კარგად იყო და მე შემეძლო დარჩენა. გოგონამ ოდნავ შემახო ხელი, რომ შიგნით შევსულიყავი და კარები მიიხურა, უკან დახევის გზა მომიჭრა. ახლა მახეში ვიყავი გაბმული.
- ბელა, რაშია საქმე? - მკითხა ბატონმა ვუდსმა, კალამი, რომლითაც რაღაცას წერდა ქაღალდებში, გვერდზე გადადო. ერთი წამით ედვარდს გავხედე. ის იჯდა, იდაყვებით მუხლებს ეყრდნობოდა, ხელები შეეკრა და იატაკის პარკეტს სწავლობდა. კალენმა თავი აწია და წამის განმავლობაში ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ. მაგრამ მე მაშინვე ბატონი ვუდსისკენ შევბრუნდი.
- მე ერთი განცხადება მაქვს გასაკეთებელი, - ჩემს ხმაში კარგად ისმოდა დაურწმუნებლობა, რომელიც იმის შიშით იყო გამოწვეული, რომ ედვარდი ახლა იმ ყველაფერს მოისმენდა, რაც რამდენიმე წუთის წინ მოვიფიქრე, როდესაც ლიფტში ვიყავი.
- რა განცხადება? - ვუდს აშკარად არ მოწონდა გარემოება. - ბელა იქნებ ეს მოიცდის? აქ ზუსტად შენთან დაკავშირებით განვიხილავთ დამკვეთთან...
- ზუსტად ამის შესახებ მინდოდა რაღაცის თქმა! - შევაწყვეტინე ჩემს უფროსს. ახლა ედვარდმა უფრო დიდი ინტერესით შემომხედა, ვიდრე წუთის წინ.
- კარგი, თქვი - ჩასტერი დამთანხმდა.
- მე უარს ვამბობ ამ პროექტზე! - ვთქვი მე. - ჩემთვის ყველაფერი კარგად არის ცნობილი და მინდა, რომ ეს თვითონ გავაკეთო.
კაბინეტში სიჩუმე ჩამოწვა.
ედვარდი ადგილიდან წამოხტა, ფანჯარასთან მივიდა და ჩვენსკენ შემობრუნდა. ნუთუ მას ასე ანაღვლებს, ვინ შეწყვეტს პირველი ჩვენს საქმიან ურთიერთობას?
ვუდსმა თავი გააქნია, ცდილობდა გაეზრებინა ის, რაც ახლა ვთქვი. ის სავარძლის ზურგს მიეყრდნო და დაჟინებით შემომხედა. ამ მზერის გამო მოვიკუნტე და თავი პატარა გოგონად ვიგრძენი. ასე ადრე ჩარლი მიყურებდა ხოლმე, როდესაც ვიტყუებოდი და ამის დაფარვას ვცდილობდი. მე საერთოდ არ მინდოდა პროექტის ვინმე სხვისთვის მიცემა. მე მას სული ჩავაქსოვე და ჩემთვის არ იყო სულერთი, როგორი იქნებოდა ჩემი მუშაობის შემდეგ ტერიტორია.
- რაღაც ვერ მივხვდი რა მოხდა, - თქვა ვუდსმა. - შენ გინდა, რომ საქმე სხვა არქიტექტორს გადააბარო?
- არ ვიცი ვის გადააბარებთ, მაგრამ ჩემთვის მნიშვნელოვანია, რომ პროექტს მე არ ვუხელმძღვანელო. მე უარს ვამბობ მასზე მუშაობაზე, - უფრო მტკიცედ წარმოვთქვი, ვიდრე პირველ ჯერზე.
- რატომ?
- ნუ, გესმით, - რა მოვიფიქრო? საინტერესოა, რა არგუმენტი გაუკეთა კალენმა თავის განცხადებას? - ის ჩემთვის ზედმეტად რთულია.
- სამაგიეროს მიხდი? - მიუხვედრელად წარმოთქვა ედვარდმა და ჩემსკენ შემობრუნდა. ახლა იძულებული ვიყავი, რომ მისთვის თვალებში შემეხედა, ისინი ახლა უფრო ანათებდნენ ბრაზისგან, ვიდრე გუშინ დილით. არ შეიძლება მზერის მოშორება.
- მე კარგი მასწავლებელი მყავს, - გამოვცერი მე. - და საერთო მე არ ვარ ვალდებული, რომ ეს განვიხილო.
- რა მასწავლებელი? - ამოიოხრა მან, მომიახლოვდა. - რას ბოდავ?
- გგონია, მარტო შენ გაქვს გადაწყვიტო და მოიქცე ისე, როგორც შენ გინდა? არა, მეც მაქვს ხელში რამდენიმე კოზირი!
- და ეს არის შენი კოზირი? პროექტის მიტოვება? - გაბრაზდა კალენი, მე მომაშტერდა.
- თუ ფიქრობ, რომ ამის გაკეთება ჩემზე ადრე შეგიძლია, ძალიან ცდები! მაშინ უბრალოდ კრეტინი ხარ!
- მის ჰეილ! - მიყვირა ვუდსმა, აშკარად გაცოფებულმა იმით, რაც ახლა მის თვალწინ ხდებოდა. - ეს ჩვენი კლიენტია და თქვენ არ გაქვთ უფლება მასთან ასე საუბრის.
- ო! მაპატიეთ, სერ! - სარკაზმით ვთქვი მე, ედვარდს შევხედე, რომელსაც უნდოდა აეხსნა ჩემი უფროსისთვის, რომ ჩვენთვის ასეთი საუბრის მანერა ნორმალურია. - თქვენ კრეტინი ხართ! ახლა კი მაპატიეთ.
კარისკენ წავედი. აქედან რაც შეიძლება ჩქარა უნდა წავსულიყავი! სასწრაფოფ! არ მინდოდა ასეთი კალენის ყურება. მეხსიერების სიღრმიდან ედვარდის სახე ამოვიდა, რომელიც საავადმოყოში იმ ღამის შემდეგ დამამახსოვრდა. ახლა, როდესაც ამ ორ ადამიანს ვადარებდი არ შემეძლო იმის თქმა რომელი უფრო მომწონდა. ალბათ ორივე, მაგრამ ამის აღიარება მტკივნეული იყო.
- მოიცა, ბელა, - ჩემს შეჩერას შეეცადა ვუდსი, მაგრამ მე კარები გავაღე, რომელთანაც იმ წამსვე გამოჩნდა ცნობისმოყვარე მდივანი. საგიჟეთი! ახლა ამას ყველა გაიგებს...
- არა, ბატონო ვუდს, მოდით ეს მერე განვიხილოთ, - ვუპასუხე მე და მოსაცდელში გამოვედი. ვცდილობდი უკან არ მიმეხედა, რადგან არ ვიცოდი, როგორი ემოცია დავტოვე ედვარდისა და ჩემი უფროსის სახეზე.
ახლა კი ნივთები უნდა შევაგროვო, რადგან არა მგონია, რომ აქ სამუშაოდ დავრჩები. ასე ელაპარაკო გენერალურ დირექტორს და დამკვეთს...
"ჯანდაბა!" - ვფიქრობდი მე, სანამ ლიფტისკენ მივდიოდი.
Skillet - Open Wounds
მაგრამ უკნიდან ვიღაცამ ხელი მომკიდა და თავისკენ შემაბრუნა. აი ემოცია! კანელი ძნელად სუნთქავდა, მისი სახე, როგორც ჩანს უფრო წითელი იყო ვიდრე ჩემი, როდესაც ის ვუდსის კაბინეტში დავინახე..
- რას აკეთებ, ველა? - კბილებს შორის გამოსცრა მან, ხელზე მიჭერდა.
ხელი გავინთავისუფელ და გადამრჩენელი ლიფტისკენ განვაგრძე გზა, რომელიც აქედან წამიყვანდა. ედვარდი ჩემთან ერთად წმაოვიდა, ცდილობდა ჩემი სახისთვის შეეხედა.
- არ მომეკარო, - თითქმის დავიჩურჩულე მე.
- რა? არ მოგეკარო? - გაუკვირდა მას. - რას მეტყვი, როგორ განვეწყო ამ ყველაფრის მიმართ, რაც ახლახან მოხდა? იდეის გამო ტაში დაგიკრა და გზა განვაგრძო?
- იქნებ გეყოს უკვე? - ხმას ავუწიე, ყველას ყურადღება მივიქციე ჩვენი ჩხუბისკენ, ვინც ამ სართულზე ათი მეტრის რადიუსში იმყოფებოდა. - შენ გუშინ საკმარისი თქვი
- ნუ, ხო. ჩვენ წავკინკლავდით გუშინ...
- წავკინკლავდით?! - ვუყვირე მე, კალენისკენ შევბრუნდი და სვლა განვაგრძე. - შენ რა დამცინი?!
- ბელა, მე მინდოდა შემოვსულიყავი და ბოდიში მომეხადა ვუდსთან საუბრის შემდეგ, - ახლა ედვარდი ასრულებდა კურდღლის როლს, ხოლო მე გველი ვიყავი, რომელიც სადაცაა გადაყლაპავდა მას.
მოიცა! საერთოდ რატომ ველაპარაკები?
ახლა კაბინეტიდან, ჩემთან ახლოს, ჩაფიქრებული ბენი გამოვიდა. მას ხელში ქაღალდები ეჭირა და თავი შიგნით ჰქონდა ჩარგული, მე და ედვარდი ვერ შეგვამჩნია. მე მას მაისურზე ხელი მოვკიდე და სიტყვებით „გამარჯობა, ბენ“, ჩემკენ მოვწიე, ვაიძულე ჩვენთან ერთად ევლო.
- როგორ ხარ? - გათამაშებულად ვკითხე ბიჭს, რომელიც აშკარად ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა. ის ძლივს ამოძრავებდა ფეხებს, ჩემსა და კალენს შორის იყო გაჩხერილი, მისგან მიცავდა. - არ გინდა კიდევ ერთი პროექტი აიღო? ბატონ კალენს პრობლემა აქვს არქიტექტორთან. იქნებ დაეხმარო?
ედვარდს, რომელიც ამ სპექტაკლს თვალს ადევნებდა, თვალები გაუფართოვდა.
-მიდი ბენ, გაისეიწნე, - მან საყელოში მოკიდა გორდონს ხელი და ფაქტიურად ისროლა ჩემი საწყალი მეგობარი სხვა მხარეს. ის ოდნავ წაბარაცდა და კედელს მიეყუდა.
ჩვენ უკვე ლიფტთან მივედით, როდესაც ედვარდი კაბინის შესასვლელთან წინ გადამიდგა და მაიძულა გავჩერებულიყავი.
- რატომ აკეთებ ამას? - მკითხა მან. - ჩვენ შეგვეძლო ამ ყველაფერს გავმკლავებოდით და ჯასთან დაკავშირებით კომპრომისზე მივსულიყავით.
- და გუშინ არ ფიქრობდი კომპრომისზე?! - სახეში მივახალე მე. - და ეს შენ დაიწყე სამაგიეროს გადახდა, მე მხოლოდ გადაგისწარი!
- გადამისწარი რაში?! - დაიგრგვინა მან. - მე უკვე არაფერი არ მესმის, ჰეილ!!! შეგიძლია ნორმალურად ამიხსნა, რატომ გადაწყვიტე ამაყი გოგოს თამაში? რა ჯანდაბა მოაწყვე ვუდსთან?! ვინ განთავისუფლდა იმით, რომ შენ გადაწყვიტე პროექტზე უარის თქმა?
- ეს ხომ შენ გინდოდა ჩემი მოხსნა! - მე ხელი მივარტყი მკერდზე, ჩემგან მოვიშორე, - ნუ, რატომ ხარ ჩუმად? იტყვი, რომ ამის გამო არ მოსულხარ დღეეს?
- შენ უბრალოდ ავადმყოფი ხარ! - მიყვირა მან, ჩემს ფეხებთან ქაღალდები დააგდო, როემლიც მთელი ამ დროის განმავლობაში ხელში ეჭირა. - მე იმისთვის მოვედი, რომ ხელშეკრულები შემეცვალა! მაგრამ არა შენს მოსახსნელად, არამედ პროექტის ხელმძღვანელის ხელფასის შესაცვლელად! „შენი“ ხელფასის!
ის მოულოდნელად გაჩუმდა. მისი სახეზე შესამჩვენი იყო, რომ ედვარდმა რაღაც გადაწყვეტილება მიიღო. კალენმა ამოიოხრა და შემომხედა.
მე პირდაღებული, პარალიზებულივით ვიდექი.
ლიფტის კარები გაიღო და კაბინიდან ხალხი გვიყურებდა, გველოდებოდნენ როდის შევიდოდით შიგნით.
- და საერთოდ, - მან ნაღვლიანად გაიღიმა და უკან გადადგა ნაბიჯი. - რაც გინდა ის ქენი! - მან ხელი ამიქნია. - მე ვაპირებ შენს თამაშებში მონაწილეობის მიღებას. თუ ჩემი გადაგდება გინდა - ღვთის გულისთვის! - მან მუშტი ლიფტის პანელს მიართყა და კარები ნელა დაიკეტა, „მას“ ჩემგან ფარავდა.
მე ვფიქრობდი, რომ გუშინდელზე მეტად აღარ მეტკინებოდა. ამოვიოხრე, როგორც ჩანს უფრო მტკივნეულადაც ხდება ხოლმე. ახლა, როდესაც ქალების საპირფარეშოში ვიდექი ედვარდის მიერ ერთი საათის წინ, ჩემს ფეხებად მოგდებულ ქაღალდებს ვხევდი. ხელშეკრულება.
მე არც კი მიცდია ედვარდს დავწეოდი, რომ ჩემი ქმედების გამო მომებოდიშებინა, ფეხები არ მემორჩილებოდნენ, ჩემი თავის გასამართლებლად არაფრის თქმა არ შემეძლო. როგორც ყოველთვის. ერთი წამის შემდეგ, როდესაც ლიფტი დაიკეტა, მოულოდნელად ყველა ხმა გაქრა. მე თითქოს ყრუ ვიყავი, გარშემო ვიხედებოდი, ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა და ვინ გამორთო ხმა. ჩემს გარშემო ნელ-ნელა დადიოდნენ თანამშრომლები. ისინი რაღაცას ეუბნებოდნენ ერთმანეთს, მაგრამ მე არ მესმოდა. მთელი ძალით ვცდილობდი მათი სიტყვების გარჩევას, მაგრამ უშედეგოდ. ყველაფერი ისე იყო, როგორც ფილმში, რომელიც შენელებულ რეჟიმზე დააყანეს. და თან კინო დრამატული იყო, ტრილერის ელემენთებით.
შიგნიდან მთლიანად ბრაზით ავივსე, როდესაც ლიფტიდან ხალხმა დაიწყო გამმოსვლა. ერთ-ერთი მათგანი ჩემთვის უცნობი იყო, ხოლო კაცი ღია პალტოთი და პითონის ტყავის პორტფელით...
ახლა ხმა ჩართეს და ფილმის გაშვების სიჩქარე გაზარდეს.
მე მასთან მივიჭერი და მარცხენა ხელით, მთელი ძალით გავულაწუნე. მის რეაქციას არ დაველოდე და მის სახეში მარჯვენა ხელიც გავარტყი.
კრისს პორტფელი გაუვარდა და ტკივილისგან გაცხელებულ ლოყაზე მიიდო ხელი, თვალები გაუფართოვდა, როდესაც მიხვდა ვინ იყო ამ ტკივილის მიზეზი. შენ წარმოდგენაც კი არ გაქვს რისი გამკეთეველი ვარ!
მე უკვე მოვამზადე ხელი, რომ კიდევ ერთელ დამერტყა სიფათში, მაგრამ ამ მომენტში უკნიდან ვიღაცის ხელები შემომეხვა, არ მაძლევდა საქმის ბოლომდე მიყვანის საშუალებას.
- ახლავე შეწყვიტე! - მიყვირა ბენმა, სანამ მე განთავისუფლებას ვცდილობდი.
- არა, ბენ! გამიშვი! - ვყვიროდი მე, ვცდილობი ხელებით კრისს მივწვდომოდი. ოღონ მივწვე და მერე უკვე ტექნიკის საქმეა. თავდაცვა ილეთები მე და როზალის მამამ გვასწავლა, ჯერ კიდეც სკოლის მაღალ კლასებში და ახლა რამდენიმე გამოყანაბას ამ იდიოტზე ვაპირებდი.
- ჰეილ! - დაიღნია კრისმა. - შენ რა თავდაცვის ინსტიქტი არ გაქ? შენ გესმის მაინც, რაც ახლა გააკეთე?!
- მოკეტე! - ვუღრიალე მე. - ისეთი, როგორიც შენ ხარ საერთოდ არ უნდა აღებდეს თავის ბინძურ პირს! შენ კიდე გამიშვი, გორდონ!
ბენი არ აპირებდა ამის გაკეთებას, მან მოშორებით გამიყვანა, სანამ მე წარუმატებლად ვცდილობდი ჩემი მეგობრის ხელებიდან განთავისუფლებას. ათობით ადამიანი შეიკრები დილანდელი სპექტაკლის სანახავად, რომლის მთავარი გმირიც მე ვიყავი და ჩემსკენ თითს იშვერდნენ.
- შენ ცხოვრება დამინგრია, ნაძირალა! - ვყვიროდი მე, სანამ ბენი ქალების საპირფარეშოში შემიყვანდა.
ჩემს ხელში ხელშეკრულების ბოლო ფურცელი აღმოჩნდა, მას თვალი შევავლე და ნაგვის ურნაში ჩავაგდე. სანაგვის თავს დავარტყი ხელი, რის გამოც ქაღალდი სხვა მხარეს გადავარდა და სადღაც ნიჟარაში ჩავარდა.
სახე ხელებით დავიფარე. ოღონდ არ იტირო, არა, არ იტირო. არ შეიძლება.
ყველაფერში თვითონ ხარ დამნაშავე - მეუბნებოდა გონება, ხოლო მე არ შემეძლო ამას არ დავთანმხმებოდი.
- ბელა, - გაისმა ჩაკეტილი კარიდან მეგობრის ხმა. ბენი უკვე მთელი საათი იცდიდა გარეთ.
- რა?
- შეიძლება შემოვიდე? - გადაუწყვეტელი ხმით დაინტერესდა ის.
მე გავჩუმდი, მაგრამ დავფიქრდი და მაინც ვუპასუხე:
- არა, ბენ, მარტო დამტოვე, გთხოვ.
- ბელა, მე უკვე საკმაოდ დიდი ხანია ვდგავარ ქალების საპირფარეშოსთან, რამდენიმე თანამშრომელმა ეს უკვე შეამჩნია და მალე დაცვას გამოიძახებენ, რომ მანიაკი წაიყვანონ.
აი კიდევ ერთი ადამიანი ვის მიმართაც უსამართლოდ ვიქცევი. ჩემი ეგოისტური ბუნების გამო ყველას ვტანჯავდი, მათ შორის რაც ჩემს ცხოვრებაში ხდებოდა ყველაზე ცუდად ედვარდის გამო ვიყავი. სად იყო ჩემი თვალები ერთი თვის წინ? რატომ არ დავუჯერე მაშინვე? ჯანდაბაშიც წასულხარ ბელა, ად იყო ჩემი თვალები ერთი თვის წინ? რატომ არ დავუჯერე მაშინვე? ჯანდაბაშიც წასულხარ ბელა, ყველაფერი იმის გამოა, რომ შენ ყველაზე დიდი იდიოტი ხარ! რატომ შეიჭერი ვუდსთან? ვის და რას უმტკიცებდი?
ჩემს გასაკვირად საავადმყოფოში სიჩუმე იყო. მხოლოდ რამდენიმე მნახველი ელოდა თავის რიგს მოსაცდელ ოთახში და რეგისტრაციის მაგიდასთან სამნი იდგნენ. მათ შორის ერთი ქალი იყო, რომელსაც ხელში ხუთი წლის ბავშვი ეჭირა. ბავშვი გაუჩერებლად წრიალებდა, დედის ხელებში. თავისუფალი ხელით ჰაერში რაღაც ხაზებს ხაზავდა და თან რაღაც სასაცილო სიმღერას ღიღინებდა კატაზე. როდესაც მისი დედის უკან რეგისტრაციის რიგში ჩავდექი, მან ყურადღება მომაქცია. ფიქრი იმის შესახებ თუ რამ მოიყვანა ისინი აქ არ მინდოდა და მაშინვე ამოვიგდე ეს აზრი თავიდან. ჩემმა ღიმილმა ბავშვი გააცინა და ხელი დედამის თვალებზე მიაფარა. ახლა ვიცანი ისინი - დაახლოებით ერთი თვის წინ კაფესთან ახლსო ვიდექი საცობში, ფანჯრიდან დავინახე, როგორ ჭამდა დედის ხელიდან ბავშვი ნაყინს. ის მაშინ ძალიან იყო დასვრილი შოკოლადისგან და მაშინ როდესაც მან დამინახა, ხელი დამიქნია. მაშინვე ამოტივტივდა იმის მოგონება თუ რა გავიფიქრე იმ დღეს: „მომიწევს ბავშვები ედვარდ კალენისგან გავაჩინო“.
ამასობაში ჩემი რიგიც მოვიდა. მე მნახველების სიაში უნდა ჩავწერილიყავი იმის შემდეგ, რაც მედდა ჩემს სახელს იპოვიდა სიაში, რომელიც პროფესორმა სიკორამ შეადგინა.
- ო, აქ ახალი მინაწერია, - ჩუმად თქვა მან უფრო თავისთვის, ვიდრე ჩემთვის.
- რა მინაწერი? - მე თავი ავწიე.
- აი აქ, - მან ქაღალდის ფურცელი მანახა, რომელზეც ჩვენი ოჯახის სახელები ეწერა. ყველაზე ქვევით სადაც ედვარდის ხელით გადახაზული „ჯასპერ ჰეილი“ იდგა, ხელით იყო მიწერილი ჩემი ძმის სახელი.
- ეს ნიშნავს, რომ ჯასპერ ჰეილს შეუძლია მის კალენის მონახულება? - მე შევეცადე ხმა რაც შეიძლება მშვიდი მქონოდა, თან ჩანთაში მობილური ტელეფონის ძებნა დავიწყე.
- ასე გამოდის, - გოგონამ მხრები აიჩეჩა და სია შავ საქაღალდეში დააბრუნა.
- და ვინ გააკეთა ცვლილება?
- ამის უფლება მხოლოდ კლინიკის თანამშრომლებს აქვთ.
ჩემი იმედი, რომ მინაწერი ედვარდის ხელით იყო გაკეთებული, მაშინვე მოკვდა. თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს ეს ვინ გააკეთა? მთავარია, რომ ჯასი ღიად შეძლებს ელისთან მოსვლას და ასეთი ჯიუტი თუ არ იქნება, თავის გრძნობებშიც გამოუტყდება.
მედდას ყველაფრისვის მადლობა გადავუხადე და მეორე სართულზე ასასვლელად კიბისკენ წავედი.
ელისის პალატაში, როგორც ყოველთვის უამრავი ყვავილი იყო. „ალბათ ძმები ეცადნენ“, - გავიფიქრე და გოგონებს გავუღიმე, რომლებიც საყვარლად საუბრობდნენ. ელისი საწოლზე იჯდა, მუხლები მკერდთან ჰქონდა მიჭერილი, ახლოს კი ნახევრადიწვა როზალი. მე ვერ ვხედავდი მის სახეს, მაგრამ, როგორც კი კარები მოვიკეტე ის ჩემსკენ შემობრუნდა.
- ო, ჩვენი მომუშავე მოვიდა, - გამიღიმა დამ და საწოლზე მანიშნა, დასაჯდომად დამპატიჟა.
პირველ რიგში ჩემი საყვარელ ფუტკას ჩავეხუტე. უცებ ძალიან შემრცხვა ჩემი ქმედებების გამო. მე ძალიან იშვიათად ვინახულებდი ელის საავადმყოფოში, არ დავრჩი აქ იმ ღამეს, როდესაც მას ოპერაციას უკეთებდნენ, არ ვუგზავნიდი ყვავილებს.
- მე საშინელი მეგობარი ვარ, - ყურში ვუთხარი მე, - მაპატიე.
- შენ - ყველაზე კარგი მეგობარი ხარ, - უპასუხა ელისმა და მოულოდნენლად მომაჭირა ტუჩები ყურთან და ხმაურიანდ ჩაბერა.
- ელის! - გავიცინე მე და გოგონასგან გავიწიე. - როუზ, უთხარი.
როზალი ლოგინზე „ლოტუსის“ პოზაში იჯდა, ფეხები გადაჯვარებული ჰქონდა და ხელები მუხლებზე ეწყო.
- აბა ჩუმად ეხლა! - მკაცრად თქვა მან, რომელიც მაშინვე ცალ ყურში გაატარა ფუტკარმა. უფრო სწორედ მე და ფუტკარმა. ჩვენ მას მანამდე ვუღუტუნებდით, სანამ პალატაში მედდა არ შემოვიდა და არ დაგვემუქრა „შეწყვიტეთ ეს მასხარაობა“. ელისი შეპირდა მას, რომ ჩუმად იქნებოდა და გადმოგვხედა
- მითხარი რატომ დავხტივართ შენს ლოგინზე პატარა ლეკვებივით? - სიცილის შემდეგ მძიმე სუნთქვით, ვკითხე მე.
- იმიტომ, რომ ეს უკვე მისი საწოლი აღარ არის, - მიპასუხა როუზმა და თან თავის არეულ თმებს ისწორებდა. - აი სულელები, - ჩაიბუტბუტა მან და სარკისკენ წავიდა, რომ ენახა როგორ გამიყურებოდა მისი ვარცხნილობა.
- შენი არაა? - მე გაკვირვებული ვიყავი.
- ხო! - წამოიყვირა ელისმა. - დღეს სახლში მიშვებენ!
- რა? სახლში? ასე მალე?
- რატომ მალე? - მკითხა როუზმა ისე, რომ ჩვენსკენ არ შემოუკედავს. მას უკვე ამოიღო რამდენიმე თმისსამაგრი და ახლა ისინი კბილებსშუა ეჭირა.
- მაგრამ მე ვფიქრობდი, რომ ისეთი შემთხვევა, როგორიც შენია, - მე ჩავახველე. - ნუ, ხომ გესმის. ასეთ შემთხვევებსი არ უშვებენ სახლში სამი კვრისი შემდეგ.
ელისმა თვალები გააფართოვა.
- მე მხოლოდ სახლში მიშვებენ, ბელს. მაგრამ მე ყოველდღე უნდა გავატარო კლინიკაში მინიმუმ ორი საათი, სხვადასხვა პროცედურებისთვის.
- მაშინ რატომღა მიდიხარ?
- ნუ სულელობ, დაიკო! - როუზი ჩემსკენ ჩემობრუნდა. - შენ რა აირჩევდი: - აქ წოლილიყავი და ჩვეულებრიავ ცხოვრების საშუა;ებაც არ გქონოდა თუ სახლში ყოფილიყავი, შენს საწოლში დაგეძინა და იქ წასულიყავი სადაც მოგინდებოდა, შენ რომელს აირჩევდი? თუნდაც მეორე შემთხვევაში საავადმყოფოში რამდენიმე საათის გატარება მოგიწევდა.
- მე ხომ არ ვკამათოვ, - მე ხელები ზევით ავწიე, ვაჩვენე, რომ ვნებდებოდი. - და მე ძალიან მიზარია, რომ ახლა შეგვეძლება ხშირად ვნახოთ ერთმანეთი.
- ზუსტად! - თქვა ელისმა. - მითუმეტეს, რომ მალე ჩემი დაბადების დღეა და მე მისი აღნიშვნა გრანდიოზულად მინდა! ოცდასამი - ეს ხუმრობა არ!
- ხო აბა! - ხელი აიქნია როუზმა და საწოლის ხუთხეში ჩამოჯდა. - რას გეგმავ?
- არ ვიცი. ჯერ-ჯერობით განსაკუთრებული ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე=.
- მაშინ მე მომეცი ამაზე მუშაობის უფლება? - დამ რაც კი შეეძლო ანგელოზის სახით შეხედა ელისს.
- რაც მოგინდება! რაც მოგინდება ის გააკეთე! ერთი სიტყვით, გაერთე.
- მშვენიერია! - როზალიმ გამომხედა და მივხვდი, რომ მან უკვე მოიფიქრა რაღაც. იქნებ შევძო რაიმე ინფორმაციის მოპოვება, როდესაც ელისი არ იქნება ახლოს.
- ჩემს ერთ მეგობარს თავის სასტუმრო აქვს, - ამავდროულად გააგრძელა მან. - იქ პიველ სართულზე რესტოანია, რომელშიც არაჩვეულებრივი წვეულების მოწყობაა შესაძლებელი ას კაცზე, ცოცხალი მუსიკა და მშვენიერი სამზარეულო.
- ოი, და სამზარეულოში ემეტი შევაგდოთ - თქვა ელისმა.
როზალის მისი სიტყვებისგან ოდნავ გააჟრჟოლა და ის წამოდგა და სარკესთან დაბრუნდა თმების შესასწორებლად. ელისმა გაურკვევლად შემომხედა და თავით მანიშნა როუზისკენ, მეკითებოდა რა ჭირდა.
"არაფერი, ყველაფერს მერე აგიხსნი ", ვუპასუხე მე.
- და ვინ წაგიყვანს? შეგვიძლია ჩემი მანქანით წავიდეთ? - შევთავაზე მეА.
- არა, ჩემს წასაყვანად ან ედვარდი, ან ემეტი მოვა, - ელისმა მაგიდიდან ტელეფონი აითო და ეკრანს შეხედა. - ემეტმა შეტყობინება გამომიგზავნა, რომ ისინი ერთად მოვლენ ნახევარ საათში.
მე და როუზმა ერთმანეთს გადავხედეთ. ვინც არ უნდა მოსულიყო ელისის წასაყვანად, რომელიმე ჩვენგანს წასვლა მოუწევდა. და უკეთესი იყო ორივე წავსულიყავით.
- რას ჩაფიქრდით? - გვკითხა ელისმა, მზერას ჩემგან როუზზე გადაატარა და მერე პირიქით.
- ჩვენ უნდა წავიდეთ, ძვირფასო, - უპასუხა როუზმა და დუბლიონკა და ჩანთა აიღო. მეც მას მივბაძე.
- ეს როგორ? თქვენ ხომ ახლახან მოხვედით.
- ასე საჭირო.
ჩვენ გამოსამშვიდობებლად გადავეხვიეთ და პალატინ გამოვედით, ელისი სრულ გაუგებრობაში დავტოვეთ.
მე და როუზი სადგომზე მივედით, სადაც ჩვენი მანქანები დავტოვეთ. მისი მერსედეს ჩემ მანქანასთან ახლოს იდგა, ორივე ჩვენ-ჩვენ მანქანებში ჩავჯექით და ფანჯრები ჩამოვწიეთ, რომ საუბარი გაგვეგრძელებინა. მე მეზობელ სავარძელზე მომიწია გადასვლა, რომ გამეგო რას ამბობდა ჩემი და. გამათბობელი ჩემს „გოგონაში“ ბოლო დონეზე იყო ჩართული, მაგრამ ცივი ჰაერის გამო, რომელიც ღია ფანჯრიდან შემოდიოდა, საკმარისი არ იყო.
- ჯასპერს ვერ ვურეკავ, - ხმამაღლა ვუთხარი მე, ტელეფონი დუბლიონკის ჯიბეში ჩავიდე.
- ვერც დაურეკავ, - მიპასუხა როუზმა.
- რატომ?
- ის საავადმყოფოშია.
- რა?!
- ასე ნუ შეშინდები! იმასთან შედარებით რაც ელისმა გადაიტანა, მისი ყოფნა ნარკოლოგიურ რცენტრში არაფერია!
- სად არის?! - მისი სიტყვებისგან თვალები შუბლზე ამივიდა.
- ის დღეს დილით დაწვა სამკურნალოდ. და ეს დაახლოებით სამი კვირა გაგრძელდება.
- ამას მხოლოდ ახლა რატომ მეუბნები?
- აბა როდის უნდა მეთქვა? ელისის წინ? - როზალი ხელებს იქნება, მაგრამ მოულოდნენად გაჩუმდა და წინ გაიხედა. მე თავი მეორე მხარეს შევაბრუნე. შავი მერსედესი ნელა მოდიოდა გასაჩერებელი ადგილის ძებნაში. მზად ვარ სანაძელო დავდო, რომ ვიცი ვინ ზის შიგნით=!
ცოტახნით კიდევ უფრო შეანელა ავტომობილმა და გზა განაგრძო.
Nickelback - Follow You Home
ედვარდი პირველ სართულზე ლიფტიდან გამოვიდა და გასასვლელისკენ წავიდა. ის გონებაში ეჩხუბებოდა თავის თავს გულმავიწყობის გამო - იმის შემდეგ, რაც ბელამ GREEN LIFE"-ის გენერალური დირექტორის წინ დატოვა, ის ვუდისის კაბინეტიდან გამოვარდა და იქ თავისი მობილური ტელეფონი ფარჩა. ახლა ორი საათის შემდეგ, ედვარდი მის წასაღებად დაბრუნდა.
ის დაცვის მაგიდასთან მივიდა.
- მაპატიეთ, - მიმართა მან იმავე მცველს, რომელმაც ის და ბელა ლიფტიდან გამოიყვქანა. „ბატონი მიულერი“ ეუბნებოდა ნიშანი, რომელიც კაცს პიჯაკზე ჰქონდა დამაგრებული. - თქვენს ცენტრში არის რამე მოსაწევი ოთახი? არ მინდა ქუჩაში გავიყინო.
- კი, რა თქმა უნდა, - უპაუსხა დაცვის უფროსმა. - გასასვლელის მარცხნივ ჰოლი იქნება, მას ბოლოდე გაუყვებით და იქ კარების დაინახავთ, წარწერით „ოთახი მოსაწევად“.
კალენმა მადლობა გადაუხადა ბატონ მიულერს და შესასვლელისგან მარცხნივ წავიდა.
მან კარები გააღო და შიგნით შევიდა. რაც არ უნდა უცნარუი იყოს ნისლი, რომლის დანახვასაც ედვარდი ელოდებოდა აქ არ იყო. ე.ი. ცენტრის ვინტილაციის სისტემა საკამოდ კარგია. ოთახში არც ისე ბევრი ხალხი იყო, დაახლოებით ათი ადამიანი. ისინი ჯგუფებად იყვნენ დაყოფილნი და „ახალს“ არ აქცევდნენ ყურადღებას.
მოსაწევი ოთახის ყველაზე შორეულ ოთახში სამნი იდგნენ. ახალგაზრდა რიჟა გოგო და ორი მამაკაცი, ერთ-ერთ მათგანს ის კარგად ხედავდა და იცნობდა კიდეც - ბენ გორდონი. იდ ედვარდისკენ სახით იდგა, მაგრამ საუბარში გართული, ვერ ამჩნევდა კალენს. ედვარდი ახლოს მივიდა, რომ სანაგვეში „პარლამენტის“ ახალი კოლოფის შეფუთვა გადაეგდო. ის რაც მან გაიგო არ შეეძლო არ დაეინტერესებინა. მან იგრძნო, რომ ეს საუბარი მას პირდაპირ მნიშვნელობით ეხებოდა.
- ის მართლაც ცხელია! - ამბობდა მესამე კაცი, რომელიც კალენისგან ზურგით იდგა. - ისეთ სჩადის, რომ უბრალოდ "ვაუ"!
- პირდაპირ შებს კაბინეტში, კრის? - იცინოდა რიჟა.
- ხომ გეუბნებით! მას ფეხები უკანკალებდა, როცა ჩემთან მოვიდა. ეს უნდა გენახათ! ხო მართლა, ბენ, არ დავიჯერებ, რომ შენ ის ჯერ კიდევ არ შეგიგდია საწოლში. იმედი მაქვს, ყველაფერი კარგად გაქვს?
უიმსმა და რიჟა გოგომ ბოლო ხმაზე გაიცინეს. ახლა მათ საუბარს კიდევ ორი შეუერთდა. კაცი მქადაგებლისავით კრებდა თავის გარშემო მსმენელს. ედვარდმა კოლოფიდან სიგარეტი ამოიღო, მაგრამ არ მოუწევია, უბრალოდ თითებს შორის ატრიალებდა.
- რას ამბობთ! ყველაფერი კარგად მაქვს, - უპასუხა ბენმა. - ჩვენ უბრალოდ არ გვაქვს ასეთი ურთიერთობა...
- რა ჯანდაბა ურთიერთობა? - თქვა მქადაგებელმა. - უბრალოდ საწოლში შეაგდე და მორჩა! ბელაც არ დაგრჩება ვალში - ისეთი სექსი, როგორიც მასთან მქონდა, არავისთან არ მქონია! ყველას ჰეილს გირჩევთ!
ეს მისი შეცდომა იყო. კრის სახელი, რომ არ დაესახელებინა, კალენს შეიძლება ამ ყველაფრის გვერდით ჩაევლო, მაგრამ როდესაც თავისი საყვარელი გოგოს სახელი გაიგო, ვერ აიტანა.
იმის შემდეგ წამში, როდესაც უიმსმა თქვა „ჰეილი“, ედვარდის მის წინ აღმოჩნდა. მან კრისის ცხვირს ისეტი ძალიან მოუჭირა, რომ კაცი ტკივილისგან ჩაიკუზა. მაგრამ ედვარდი ამაზე არ გაჩერდა. მან პირში სიგარეტი ჩაიდო და მსენელისკენ შებრუნდა.
- სანთებელა არავის არ გაქვთ? - მშვიდად იკითხა მან. - ჩემით ანთება ცოტა მოუხერხებელია.
გაკვირვებულმა მწეველებმა თითქმის ერთდროულად მიუშვირეს ედვარდს სანთებელმა. კალენმა ჩაისუნთქა, ბოლი გამოუშვა და თავი მაღლა აწია. მის ხელი ისევ უჭერდა კრისის ცხვირს, სანამ ის რაღაც გაუგებარს ბურტყუნებდა და ედვარდის თითებს კაწრავდა. კალენმა უფრო ძლიერად მოუჭირა
- მომისმინე, იდიოტო, - ედვარდმა ისევ ჩაისუნთქა. - იცი რა არის შენი ყველაზე დიდი შეცდომა? არა, ის არა, რომ შენ ახლა ყვები იმას თუ რა კარგია ბელა საწოლში. - ბოლი გამოუშვა. - თუმცა დარწმუნებული ვარ, რომ მან თითის მიკარების უფლებაც კი არ მოგცა. შენი შეცდომა იმაში მდგომარეობს, რომ საერთოდ გაჩნდი ამ ქვეყანაზე!
ამ სიტყვებზე კალენმა მთელი ძალა და ბრაზი მოიხმო და კრისის ცხვირს მოუჭირა, მოაბრუნა ის და აიძულა ტკივილისგან ეყვირა. ცხვირს მოუჭირა, მოაბრუნა ის და აიძულა ტკივილისგან ეყვირა. ყველამ ვინც ოთახში იმყოფებოდნენ, კარგად გაგიეს გატეხილი ძვლის ხმა.
- ასე, რომ, განვაგრძობ, - თქვა ედვარდ. - მინდა გაგაფრთხილო, რომ ცხვირი - ეს მხოლოდ პატარა ნაწილია იმის, რასაც გიზამ, თუ ერთხელ მიანც დაგინახავ ბელასთან ახლოს. და მითუმეტეს თუ გავიგებ, რომ შენი პირიდან ერთ სიტყვას მაინც გავიგებ ბელა ჰეილის შესახებ. გასაგებია? ვფიქრობ, რომ კი.
ედვარდმა უიმსს ხელი გაუშვა და კრისი მასინვე მუხლებზე დაეცა, ტკივილისგნა კვნესოდა. კალენმა თითებით გადააგდო სიგარეტი სანაგვეში, კოლოფიდან ცხვირსახოიც ამოიღო, თითქბი სისხლისგან გაიწმინდა და ისიც ნაგავში გადააგდო. კრის გადააბიჯა, რომელიც ჯერ კდიევ იატაკზე ეგდო და ხელები ცხვირზე ჰქონდა მიჭერილი და კარისკენ წავიდა. მაგრამ უკან შემობრუნდა:
- ხოლო შენ, ბენ, უბრალოდ მინდა გირჩიო, - მითხრა ედვარდმა. - სხვა დაქალი იპოვე. აი მაგალითად ეს რიჟა მ
:*:* ratomgac mgonia rom edwardi bellas proeqts ar artmevs da kisma moatyua... sheidzleba ara mara ra vici 
dzalian kargad gqonda natargmni da velodebi shemdeg tavs :*:*
