სანამ პალატაში ვიმყოფებოდი, ედვარდს ჩემს მხარეს არ გამოუხედავს. ის ოთახის კუთხეში მდგარ სავარძელზე იჯდა და თავს ისე აჩვენებდა, თითქოს ძალიან აინტერესებდა სარეკლამო ბროშურა მედიცინაზე. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემთვის სულერთი იყო ჰქონდა თუ არა მის ქცევებს რაიმე კავშირი ჩემს იქ ყოფნასთან. შიგნით რაღაც უცნაური სიცარიელის გრძნობა მქონდა იმის გამო, რომ რაც ოთახში შევედი ედვარდს ერთხელაც კი არ მოუბრუნებია თავი ჩემსკენ. ერთი მხრივ, რაც ჰოლში მოხდა სიგიჟე იყო - შეიძლებოდა რაიმე სხვა საშუალების პოვნა ედვარდის შესაჩერებლად, რომ ჯასპერს არ შეჯახებოდა, ხოლო მეორე მხრიდან - ჩემი ტვინი ამ მომენტში გაითიშა და უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრე იმის გარდა, რომ მას მივვარდნოდი და მერე ყველაზე საპასუხისმგებლო მომენტში გავქცეულიყავი.

ჯასპერმა მთხოვა უახლოს მეტროსთან ჩამომესვა - მას თავისი ჯგუფის რეპეტიციაზე ეჩქარებოდა. უნდა ვაღიარო, არც მე არ შემიშლიდა ხელს სამსახურში დამერეკა და დავინტერესებულიყავი, როგორ ჰქონდა საქმე ბენს, რომელიც უკვე მეასეჯერ მფარავდა უფროსობისგან. მაგრამ მე იმდენად მივეჩვიე ”უფროსობასთან” კოცნას, რომ მოვდუნდი და თავს უფლება მივეცი სანამ სამსახურში წავიდოდი, მანამდე ჩემს დასთან ერთად ყავა დამელია.

მანქანების სადგომზე პრობლემა არ შემქმნია, ორშაბათობით რესტორანში ცოტა სტუმარია და ჩემი ”გოგონა” პირდაპირ შესასვლელის წინ დავაყენე.

როდესაც შინგნით შევედი, იმ არეულობისგან, რაც იქ დამხვდა შოკში ჩავვარდი! ოფიციანტები, რომლებიდანაც ზოგის სახელი ვიცოდი, ახლა ცარიელ მაგიდებს შორის დადიოდნენ ყოველდღიურ ტანსახმელში. შესასვლელში არავინ არ შემხვდა. მე გაკვირვებული ვიყურებოდი გარშემო, ვცდილობდი გამეგო, რა მოხდა.

- ბრაიან, - ახალგაზრდა მამაკაცოს ხელი ვტახე და კითხვით სავსე მზერა მივაპყრე. - აქ რა ხდება?

- მისის კალენი, - მან თვალები დაჭყიტა, თავისი მაისური ჩემი თითებისგან გაინთავისუფლა და გასასვლელისკენ წავიდა.

ახლა გასაგებია - ჩემი და ისევ აფეთქდა და ყველას ”პომპეის აფეთქება” მოუწყო. მაგრამ რის გამო? ხო, მას ფეთქებადი ხასიათი აქვს, შეიძლება ხალსხის წინ გიყვიროს, მაგრამ ასეთი რამის მოწყობა მას არ შეეძლო. ე.ი. საქმე მასშია?

თვალებით თინა მოვძებნე, ადმინისტრატორი გოგონა. ის ცრემლიანი თვალებით გამოვარდა როზალის კაბინეტიდან, მე მის გაჩერებას და იმის გაგებას ვეცადე თუ რაში იყო საქმე, მაგრამ მან არც კი შემომხედა ისე აიღო მოსაცმელი და რესტორნიდან გავიდა.

ემეტ! რა თქმა უნდა, დღეს ხომ მისი ცვლაა და ის უნდა იყოს მომხდარის საქმის კურსში.
სამზარეულოში არავინ არ იყო. მართალია ”ძვირფასი რესტორნის სამზარეულოს” დარქმევა ამისთვის ახლა რთული იყო - იატაკზე ამობრუნებული ქვაბები ეყარა და მაგიდები ამობრუნებული იყო. გაზზე მდგარ ტაფას, რომელსაც ზევიდან პირსახოცი ეგდო ბოლი ასდიოდა, სწორედ ამიტომ იდგა ასეთი დამწვრის სუნი. პირსახოცი ავიღ და ნიჟარაში ჩავაგდე, ხანძარიღა აკლდა აქაურობას.

სამზარეულოდან როზალის კაბინეტისკენ წავედი. სახეული ჩამოვწიე - ჩაკეტილია.

- როუზ, ძვირფასო, ველა ვარ. გამიღე, გთხოვ, - ხმის კანკალით ვლაპარაკობდი. ეს გაუგებრობა მაშინებდა.

- წადი! - გაისმა ჩაკეტილი კარიდან. ის ამას მე მეუბნება?!

- ჩქარა გააღე კარები, თორემ ვინმეს ვუბრძანებ მის შემომტვრევას!

ერთი წუთის შემდეგ საკეტის ხმა გაისმა და შიგნით შევედი.

არასოდეს არ მინახავას ჩემი და ასეთ მდგომარებოაში. ის იჯდა თავის სამუშაო სავარძელში და ქაღალდის ფურცელზე რაღაცას წერდა. თითქოს არაფერი, მაგრამ როზალის სახელ დალაქავებული იყო - ლოყები, თვალების ქვევით შავად ჰქონდა დასვრილი. ვერ ვიტანდი ასეთ ხაზებს! ცრემლებმა ტუშთან შერეულიყვნენ.

როუზმა ცრემელებისგან ჩაწითლებული თვალებით შემომხედა, ცხვირი მოიწმინდა და თავის საქმეს დაუბრუნდა. მისი ყურება მტკივნეული იყო. და ღრმად და წყვეტილად სუნთქავდა, ე.ი. ახლახან ტიროდა.

მაგიდასთან მდარ სკამზე დავჯექი და როზალის ხელი ავიღე.

- რა მოხდა, როზალი? - ჩუმად წარმოვთქვი მე, სახეში შევხედე.

- არაფერი! - იყივირა მან.

- როუზ...

- განქორწინებაზე შემაქვს საბუთები! ყველაფერი დამთავრდა!

- რა განქორწინება? რას ამბობ? - გაკვირვებულმა შევხედე მას.

- მან მე მიღალატა, ბელა! - ის ფაქტიურად მიყვიროდა. - მან ამ მეძავთან მიღალატა! მე მათ პირდაპირ სამზარეულოში შევუსწარი დღეს დილით, - ის ისევ მიუბრუნდა წერას. - ყველას გავანთავისუფლებ! და გავყიდი ამ დაწყევლილ რესოტრანს! ყველაფერი მომბეზრდა!

მე გავაღე და დავკეტე პირი. რა? ვიზე ლაპარაკობს? ვინ უღალატა? ემეტმა?! ეს შეუძლებელია. ისეთი ხალხს, როგორიც ასეთი რამ არ შეუძლიათ, ასეთებს უბრალოდ გენეტიკურად არ აქვთ ეს.

- არაფერი არ გეშლება? - ფრთხილად დავინტერესდი მე. ოჰ, ეს ტყუილად ვთქვი. როუზმა გააფთრებული მზერა მესროლა, მისმა ტუჩებმა ზოლის ფორმა მიიღო და გაითრდა. და შემდეგ მომენტში ცრემლები ისევ ჩამოსცვივდა თვალებიდან და მკერდიდან ახალი ძალით გაისმა ქვითინი. მან სახე ხელებში დამალა და ადგილიდან წამოხტა. მე წამებში მასთან გავჩნდი, მხარზე მოვეხვიე და მასთან ერთად დავჯექი იატაკზე. როზალი პირველად ტიროდა ჩემთან ჩახუტებული...

- რატომ? - დაიყვირა მან, ძლიერად მომეხვია. - მე ხომ ის მიყვარს. რატომ მომექცა ასე?

ველოდებოდი სანამ დაწყნარდებოდა, რომ ყველაფერი მეკითხა იმის შესახებ თუ რა მოხდა დღეს აქ.
ღმერთო, რატომ დაატყდა ჩემს ოჯახს ყველაფერი ერთად? ვფიქრობდი, რომ როზალის და ემეტს მაინც ექნებოდათ ყველაფერი კარგათ, რომლებსაც ერთმანეთი გიჟურად უყვართ. მაგრამ არა, ”შენ” მათაც კი გამოცდას უწყობ!

როუზი თითქმის ნახევ საათს იწვა ჩემს მუხლებზე და მიყვებოდა, როგორ მოვიდა დღეს სამსახურში ჩვეულებრივზე ოდნავ გვიან; როგორ შემოვიდა სამზარეულოში, რომ თავის ქმარს მისალმებოდა, რომელიც სახლიდან მაშინ წავიდა, როდესაც მას ეძინა; როგორ დაინახა ემეტი ამ უწყინარ თინასთან ჩახუტებული. რაც ამის შემდეგ მოხდა ჩემს დას ბუნდოვნად ახსოვს. ერთადერთი რაც სამუდამოდ ჩარჩა მის მეხსიერებაში არის ემეტი, რომელიც თინას კოცნიდა.

- მაპატიე, - რატომღაც ვთქვი მე, თავი მის სახესთან დავხარე.

- ნუ მებოდიშები, შენ ჩემს წინაშე არანაირად არ ხარ დამნაშავე.

- იქნებ არ ღირს ასე აჩქარება განქორწინებაზე? კარგად დაფიქრდი.

- და რა შეიცვლება? ყველა ისე დაიჭერს თავს, თითქოს არაფერი არ ყოფილა? არა, ბელა, მე გადავწყვიტე.

- დაელაპარაკა მას.

- არა! მე ასეთ რამეს არ ვპატიობ! - ის ჩემთან ახლოს დაჯდა და ხელი თავისი ჩანთისკენ გაიწვდინა და სარკეში ჩაიხედა. - ჩარლისთან და რენესთან გადავდივარ. იმედია ისინი უარს არ იტყვიან რაღაც დროის განმავლობაში მიიღონ თავისი ქალიშვილი.

- ჩემთან და ჯასპერთან გადმოდი.

- შენთან და ჯასპერთან? ნუ მაცინებ, - ამოიოცრა მან. ვცნობ როზალის. - შენც უკვე დიდი ხანია უნდა წამოხვიდე ჩვენი უვარგისი ძმისგან და შენს სახლში დაბრუნდე.

- უვარგისი? რატომ არის უვარგისი? - გამიკვირდა მე. ისევ იჩხუბეს და მე არ ვიცი?

- ბელა, მე ვიცი რაზეც ვლაპარაკობ, - ნელა წარმოთქვა როუზმა.

- და რა იცი? - ასევე ნელა ვუპასუხე მე.

და ფეხზე ადგა და სეიფისკენ წავიდა, რომელიც კედელში იყო ჩამონტაჟებული. კომბინაცია აკრიფა და კარი გააღო.

- შენ ძალიან ცუდად იცნობ შენს ნათესავებს, - მან ქაღალდის ფურცელი აიღო და ჩემსკენ შემობრუნდა. - შენ იცი, რომ ჯასპერი ნარკოტიკებით ერთობა? ნუ, როგორ ”ერთობა”? ის უკვე არა ერთი წელია ზის მასზე.

სუნთქვა შემეკრა მისი სიტყვებისგან.

- ნუ ამბობ სისულელეს! - ავდუღდი მე. - საიდან ასეთი სულელული აზრები?

- აი აქედან, - როუზმა ფურცელი ჰაერში აიქნიაРоуз.

მე მაშინვე ფეხზე წამოვხტი და დას ხელიდან ეს ფურცელი გამოვგლიჯე. თვალები სწრაფად დარბოდნენ სტროფებზე, რომელბის აზრიც ვერ გავიგე. წერილი. ხელწერა ძალიან გავდა ჩვენი ძმისას, მაგრამ ეს მიანც ცოტაა, რამის დასამტკიცებლად. მთელი ტექსტიდან ერთი წინადადება გამოვყავი ”ბოლო სამი წელია ამაოდ ვცდილობ აღარ ვიყო ამაზე დამოკიდებული” და უამრავჯერ გადავიკითხე...

- და რა? - ვკითხე მე. - და რომელ დამოკიდებულებაზე არის საუბარი? იქნებ ეს... - დავფიქრდი, არაფერი არ მომივიდა თავში.

- ნუ? დამოკიდებულება რაზე? - სარკაზმით დაინტერესდა როზალი, ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა. - ის ნარკომანია, ბელა! - ის ასე მშვიდად საუბრობს ამაზე?!

- შეიძლება ეს არ არის მისი წერილი, - ჯასპერის გამართლებას ვცდილობდი, თუ ჩემი დის არა ჩემს წინაშე მიანც. - და საერთოდ, საიდან აღმოჩნდა ის შენთან?

- ეს მისი წერილია ელისისთვის. მე ის ჩემს სახლში ვიპოვე ჩემი და ემეტის ქორწილის წლის თავის ვახშმის შემდეგ, - თქვა მან. ძმაზე საუბრისას სულ დაავიწყდა მომხდარი და როდესაც ხმამაღლა წარმოთქვა მისი ქმირ სახელი, ისევ დაატყდა როზალის ტკივილის ტალღა.

- ელისი?! მისი წერილი ელისისთვის?

მე ათჯერ წავიკითხე წერილი და პირზე ხელი მივიფარე. მაგრამ რისთვის უნდა იმაგრამ რისთვის უნდა ი ბოლო სამი წელია ამაოდ ვცდილობ აღარ ვიყო ამაზე დამოკიდებული იყვირო, ბელა? ყველაფერი ნათელია! ჯასპერს სინამდვილეში უყვარს ელისი და ეწუნააღმდეგება ამ გრძნობას.

და კიდე ჩემი ძმა ნარკომანია.

და კიდე ჩემმა დამ თავის ქმარს საყვარელთან ჩახუტებულს შეუსწრ.

და კიდე ჩემ საუკეთესო მეგობარს კიბო აქვს.

და კიდე სინდისი მაწუხებს იმის გამო, თუ როგორ მოვექეცი ედვარდს.

და მე წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ მოხდა ედვარდი ახლა ჩემს ფიქრებში! სასწაულია...

სამშაბათი. 10:00. CANCER GROUP-ის კლინიკა.

კარლაილი ზურგზე ხელებგადაჯვარედინებული დიდი ნაბიჯებით დადოს ოთახში ერთი კედლიდან მეორისკენ. მისი თავი ქვევით იყო დაწეული და ჩვენ ყველამ ვიცოდით, რომ ასეთ მომენტში უფროსი კალენის შეწუხება საჭირო არ არის. და ჩვენ არ ვაწუხებდით. კალენების და ჰეილების ოჯახები, ზოგიერთი გამონაკლისის გარდა, ცივ დილას ლონდონის კლინიკაში იყვნენ და ოპერაციის შედეგს ელოდებოდნენ. რენე და ესმე ყველასგან განცალკევებით ისხდნენ, რაღაცაზე ჩუმად ჩურჩულებდნენ და ერთმანეთის ხელები ეჭირათ. ისინი თითქმის ოცი წელია ერთმანეთს იცნობენ და ამ დროის განმავლობაში ნამდვილი მეგობრები გახდნენ, რომლებიც მზად არიან მხარში ამოუდგნენ ერთმანეთს ნებისმიერ დროს. ჩარი, რომელმაც ვერ შეძლო დღეს დილით მოსვლა, დაუსრულებლად გვირეკავდა დედას, მე და როუზს, რომ გაეგო როგორ მიდის საქმე. ჩვენგან ჯერჯერობით არავის არ შეეძლო რაიმე გონებამახვილურის პასუხი.

ედვარდი, რომელიც მარატო იჯდა დივანის ბოლოში, ჩემგან და როზალისგან მოშორებით, სრულიად ჩაძირული იყო თავის ფიქრებში. ის დროგამოშვებით ისროდა ჩვენს მხარეს ცარიელ მზერას, მაგრამ როგორც კი ვცდილობდი, რომ მეპასუხა ამ გამოხედვებზე, ის მაშინვე ბრუნდებოდა და ამით ჩემს მიმართ გულგრილობას გამოხატავდა. და იცით რა არის ყველაზე უცნაური ამ გულგრილობაში? მე ის არ მომწონდა! არა, მე საერთოდ არ ვიყავი აღტაცებული მის მიერ ჩემი ცხოვრები შელახვით, მაგრამ ასეთი დამოკიდებულბა სადღაც შიგნით მაყენებდა რაღაც... ტკივილს... და მე არაფრით არ შემეძლო ამ ტკივილის ეპიცენტრის პოვნა. ჯანდაბა, თვითონაც არ მჯერა, რომ ჩემს გონებაში ასეთი აზრები ტრიალებს.

როზალიმ ძლიერად მოუჭირა ჩემს ხელს, როდესაც კლინიკის ჰოლში მისი ქმრის ფიგურა გამოჩნდა. და დემონსტრირებულად შებრუნდა სხვა მხარეს, ზუსტად ისე, როგორც ედვარდი ათი წუთის წინ! სასაცილოდაც კი მომეჩვენა ის თუ რამდენად გვანან ისინი ერთმანეთს.

- გამარჯობა, ბელა, - მომესალმა ემეტი, მაგრამ შესამჩნევი იყო, რომ მე მას ნაკლებად ვიანტერესებდი, მთელ მის ყურადღებას როზალი იკავებდა, რომელიც როგორც კი ემეტი მიუახლოვდა ადგილიდან მოწყდა და შენობიდან გავიდა.

- გამარჯობა, - გავუღიმე მად და შევამჩნიე, როგორ გამოიხედა ედვარდმა ჩემს მხარეს, როდესაც ჩემი ხმა გაიგო. მან ხელი აუწია ძმას და ის ჩაფიქრდა რაღაცაზე. მას ამ მომენტში სახეზე იდუმალი გამომეტყველება ჰქონდა.

ემეტი ჩვენს შორის დაჯდა და თავის შარფს დაუწყო ყურება. ჩემსკენ გადმოიხარა და ძლივს გასაგონად მითხრა:
- მე არ ვარ დამნაშავე, გესმის?

მე უცბად შევბრუნდი მისკენ, კინაღამ შუბლზე შუბლით შევასკდი.
- დამნაშავე არ ხარ? - ასევე ჩუმად ვკითხე მე. - ემეტ, შენ თხუტმეტი წლის აღარ ხარ და მშვენივრად როგორი შედეგი მოჰყვება ასეთ საქციელს. მითუმეტეს, როდესაც შენი ცოლი როზალი კალენია! და ესე ნუ მიყურებ! მე არ ჩავერევი თქვენს საქმეში. ჩემი პრობლემებიც

სიახლე იმის შესახებ, რომ ჯასპერი ნარკომანია არ მასვენებდა. ამ ღამეს პრაქტიკულად არ მეძინა - მინდოდა დავლოდებოდი მის დაბრუნებას რეპეტიციიდან, მაგრამ მიანც ვერ შევძელი ძმასთან დალაპარაკება.
იმის სათქმელად, რომ ჯასი ლაჩარია, რადგან არ შეუძლია ამაზე დამოკიდებულებას გაუმკლავდეს ენა არ მიბრუნდებოდა. იმიტომ, რომ საჭიროა გქონდეს უზარმაზარი ძალა, რომ ელისის მიმართ შენი გრძნობები ყველასგან დამალო. ერთადერითი რაც შემეძლო ამ სიტუაციაში ის იყო, რომ მეთქვა, რომ ვიცოდი მისი საიდუმლოს შესახებ, უფრო სწორედ ორი საიდუმლო და დავხამრებოდი რაშიც შემეძლო.

- ბელა მე ხომ ის მიყვარს! - ემეტმა გამომაფხიზლა ჩემი ფიქრებიდან.

- ამაზე ადრე უნდა გეფიქრა, ემეტ! - ვუთხარი მე.

- მითხარი, რას ამბობს ის ამ ყველაფრზე?

- არ დაგავიწყდეს, რომ მე ჯერ კიდევ მისი და ვარ. შენ ხომ იცი, რომ მე ჩვენ ახლობელების გამო ყველაფერზე წავალ, თუნდაც ამის გამო შენ დაზარალდე!

ედვარდი დივნიდან წამოდგდა და ოთახის სხვა მხარეს, ფანჯრისკენ წავიდა? მე უკვე ვთქვი, რომ ის და ჩემი და ერთმანეთს გვანან?

რამდენიმე წუთის შემდეგ როზალი დაბრუნდა, მას რაღაც ეჭირა ხელში. შესამჩნევი იყო, როგორ უძნელდებოდა თითოეული ნაბიჯის გადმოდგმამ რომელსაც ის ჩემთან და ჩემთან ახლოს მჯდარ ემეტთან შესახვედრად დგამდა. მაგრამ ჩემმა დამ სახეზე გულგრილობის ნიღაბი გაიკეთა ”ჩემთვის სულერთია რას იტყვი და რას გააკეთევ” და მოგვიახლოვდა.

- აი სახლის გასაღები, - მან ემეტს გასაღები მუხლებში ჩაუგდო და წასასვლელად გაბრუნდა.

- როუზ, მოდი დავილაპარკოთ? - ემეტს უნდოდა ცოლისთვის ხელი მოეკიდა, მაგრამ მან უკან დაიხია და გაბრაზებულმა შეხედა მას ვინც რამდენიმე საათის წინ მისთვის მთელ სამყაროს უდრიდა. და უცნობია ვინ აღმოჩნდება გამარჯვებული და ვინ დამარცხებული.

- არა, - მშვიდი ტონით უპასუხა როზალიმ და ედვარდისკენ წავიდა, რომელიც ამ სურათს უყურებდა. ის მას მხარზე მოეხვია. და ასე იდგნენ ისინი იმ მომენტამდე, სანამ მოსაცდელის კარებთან არ გამოჩნდა თავად პროფესორი სიკორა, ოპერაციის ხელმძღვანელი.

- ბედნიერი ვარ მოგილოცოთ, - თქვა მან. - ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.

კარლაილი მასთან მივარდა და ხელი ჩამოართვა, გულით უხდიდა მადლობას იმის გამო, რაც მან მისი ქალიშვილისთვის გააკეთა. პროფესორმა გაგვაფრთხილა, რომ წარმატებულად მხოლოდ ელისის მკურნალობის პირველმა ეტაპმა ჩაიარა, რომ წინ კიდევ დიდხნიანი სამკურნალო პერიოდია საიჭირო კიბოს უჯრედებთან საბრძოლველად. მაგრამ ჩვენ პრაქტიკულად არ ვუსმენდით მას. თავში ერთი აზრი ტრიალებდა - ყველაზე საშინელება უკან არის და ჩვენი საყვარელი ელისი იცოცხლებს და ჩვენ მას ამაში დავეხმარებით.

მთელი დანარჩენი დღე ფრთებშესხმული ვიყავი, ბენის შენიშვნებსაც კი არ ვაქცევდი ყურადღებას იმის შესახებ, რომ მე სულ გავზარმაცდი და შევწყვიტე სამსახურში სიარული. მაგრამ ეს ჩემთვის სულერთი იყო! მთავარია, რომ ჩემ საუკეთესო მეგობარს ახლა ყველაფერი კარგად ექნება და დანარჩენი მოგვარდა.

ნახაზს თვალს არ ვაშორებდი, რომელიც ჩემს ჭკუიდან შეშლას იწყებდა. ვინ იღებს ზომებს ასე?! როგორ მინდა ვიყვირო: ”ხალხო, საიდან გეზრდებათ ხელები?”. როგორც ჩანს მომიწევს პირადად ავიღო ედვარდის ტერიტორიის ზომები, სხვანაირად მთელი საქმე გაფუჭდება. და მე არ მინდა ზაფხულში ფოცხით ვხვეტო შედეგი ჩემი საქმისადმი უყურადღებობის გამო.

ჩემი კაბინეტის კარზე დააკაკუნეს.

- მობრძანდით, - დავიძახე მე და თვალები ავწიე. კარებში კრისი იდგა და მკერდზე ხელებგადაჯვარედინებული მიღიმოდა.

- ჩემო ჩიტუნა, კიდევ დიდხანს უნდა იმუშაო? - მკითხა მან.

- გთხოვ, ჩიტუნა აღარ დამიძახო.

ის ჩემსკენ წამოვიდა, მის მზერაში გაურკვევლობა იკითხებოდა.
- კრის, როდესაც ასე მომმართავ, თავს პატარა ზოოპაკად ვგრძნობ, - მოკუმული ხელი გავშალე და ვანახე. - რომელშიც შენ ჩიტები, თევზები და ბაჭიები გყავს. არ ვკამათობ, ურთიერთობასი უნდა იყოს რომანტიკა და სინაზე, მაგრამ ასეთი სინაზე მაღიზიანებს.
უიმსმა ხელი მომკიდა და მაგიდას მიეყუდა.

- ჩემი პატარა კბილებს აჩენს? - სიცილით მკითხა მან, ფეხზე მისმევდა ხელს.

- ვაჩენ, - ვუპასუხე და კისერზე შემოვეხვიე.

- კარები საკეტით ჩავკეტე,- დაიჩურჩულა მან. მისი ტუჩები ჩემსაზე ”სეირნობდნენ”, კრისი ოდნავ კბენდა მათ. ხო, აი ეს მომწონს მე! მომწონს, როდესაც ის ყველაფერს ისე ნაზად აკეთებს, როგორც ედვარდი... ჯანდაბა! როგორ აღმოჩნდა ის ისევ აქ?! ისევ ყველაზე შეუფერებელ მომენტში!

იგრძნო, რომ მე ცოტა დანვიტვირთე, კრისი წელზე შემომეხვიდა და მაგიდაზე დამსვა...
- აუ! აუ! აუ! - წამოვიძახე მე და განვათავისუფლე ჩემი საჯდომი ფარგლის წვერიდან. კრისმა კრისმა ყუადღება არც კი მიქაცია, რომ რაღაც მომივიდა. მან მაისური გამხადა და მაგიდაზე დამაწვინა. ზურგით ქაღალდების სიცივე ვიგრძენი და გავიაზე, რაზე ვაპირებდი კრისისთვის მიცემას! ედვარდ კალენის სამუშაო ნახაზებზე.

არა-არა, ბელა! არ გაბედო!

უიმსი აგრძელებდა ჩემი სხეულის ფერებას, მაგრამ მე უკვე არაფერი აღარ მინდოდა. იყო მხოლოდ ერთი სურვილი - გავქცეულიყავი აქედან რაც შეიძლება სწრაფად!

- მე ასე არ მინდა, - წარმოვთქვი მე, გავაჩერე უკვე აღელვებული კრისი.

კრისმა გაბრაზაებულა შემომხედა.
- და როგორ გინდა?! - დაიგრგვინა მან და გამიშვა. - ბელა! უვკე ორი კვირაა არ მაძლევ შენს სხეულთან შეხების საშუალაბს, არდა მშვნივრად გესმის, როგორ მინდა ეს.

- შენ გინდა? - მეც დავიწყე ხმის ამაღლება. თითები სწრაფად შევიკარი აბრეშუმის მაისურის ღილები. - მოუსმინე შენ თავს! ”ყველაფერი მხოლოდ მე, მე და შენ ერთი გრამიც არა, ბელაა!” ერთხელ მაინც გიკითხავს, როგორ მინდა მე ამის გაკეთევა? სამუშაო მაგიდაზე არა!

- რამდენიმე წამის წინ წინააღმდეგი არ იყავი.

- წადი, კრის.

- წავიდე? - ის ვერ უჯერებდა თავის ყურებს. - ასე უბრალოდ? მშორდები?

- არა, დამშვიდება მჭირდება, რომ ისეთი რამე არ ვთქვა, რასაც მერე ვინანებ.

იგივე დღე. 01:30. CANCER GROUP-ს კლინიკა.

ნახევრადცარიელ ჰოლში მივდიოდი პერსონალის დასასვენებელი ოთახისკენ.

პროფესორმა სიკორამ ელისის ოჯახს უფლება მისცა ხანდახან აქ ყოფილიყვნენ, როდესაც სტუმრების მოსაცდელ ოთახში ბევრი ხალხი გროვდებოდა. ახლა რა თქმა უნდა ასეთი სიტუაცია არ იყო, მაგრამ კალენების ოჯახს ირიბად მეც ვეკუთვნოდი. იმის მაგივრად, რომ კრისთან ჩხუბის შემდეგ სახლში წავსულიყავი, მე ოთხი საათი დავდიოდი ლონდონის ქუჩებში, დამშვიდებას ვცდილობდი. როგორ ავღმოჩნდი ელისის კლინიკასთან არ მახსოვს. უბრალოდ ზუსტად ამ ადგილისკენ მიზიდავდა რაღაც ძალა, რომელთანაც არ შემეძლო წინააღმდეგობის.

უკვე პრაქტიკულად მივედი საჭირო ოთახის ღია კარებთან, რომ უკნადიან მსუბუქი ნაბიჯების ხმა გავიგე. შემოვბრუნდი და დავინახე, როგორ მოდიოდა ჩემსკენ მედდა.

- მის, საით მიდიხართ? - მკითხა მან.

- ოჰ, უკაცრავად, მაშინვე უნდა გამებრთხილებინეთ, - დავიწყე თავის გამართლება.

- მე ელის კალენის და ვარ. ბიძაშვილი.

- მის კალენის ბიძაშვილი? - თავისი სათვალის ზევიდან უნდობლად შემომხედა მან.

- ხო, ბიძაშვილი, - გაწითლების გარეშე მოვიტყე მე.

მედდამ თავი დამიქნია, მთხოვა არ მეხმაურა და შებრუნდა, რომ წასულიყო.

ამ მომენტში მე ბოლოს და ბოლოს მივაქცია ყურადღება, რომ დასავნებელი ოთახი ცარიელი არ იყო. ერთ-ერთ რბილ დივანზე ედვარდს ეძინა. თავი იდაყვზე ედო, ხოლო ხელები მკერდთან ქონდა შეკრული.

- უკაცრავად, მემ, - მედდას დავუძაზე, ”მას” თვალს არ ვაშორებდი. -და დიდი ხანია მისტერ კალენი აქ არის?

მან ოთახში შემოიხედა:
- მე დილის რვა საათიდან აქ ვარ და ის ამ დროის განმავლობაში არსად არ წასულა. ახლა კი მაპატიეთ, უნდა წავიდე.

- რა თქმა უნდა, - ვუპასუხე მე და შიგნით შევედი, თან კარები მოვიხურე.

Cold Water - Damien Rice

ჩვენ მარტოები ვიყავით. მას ეძინა, იმ ხმურზეც კი არ გაღვიძებია, რომელიც დუბლიონკის გახდისას მოვაწყვე. პირველთან ახლოს მდგარ დივანზე დავჯექი და ახლა ედვარდის სახე ჩემგან ძალიან ახლოს იყო. ვფიქრობდი არ მეფიქრა იმაზრ, ვინ იყო ჩემთან ერთად ამიტომ მზერა კედელზე დაკიდებული ერთი აფიშიდან მეორეზე გადამქონდა. კალენი შეირხა, უფრო მოხერხებული პოზა მიიღო. მე მისკენ შევბრუნდი და დავინახე, მის თმაზე არსებული უწესრიგობისგან, რომელსაც ის თმებს უწოდებს, როგორ ჩამოვარდა კულული მის სახეზე. ნუ რა არის იმაში ასეთი თუ მე ამ კულულს გავასწორებ? ის მას აშკარად ხელს უშლის. და მერე ამას ვერავინ ვერ გაიგებს. ისიც კი.

მარჯვენა ხელი მისი სახის წინ გავწიე და ფრთხილად ისე, რომ არ გამეღვიძებინა, კალენს თმა უკან გადავუწიე. მუცლის ქვევით მოღალატეები შეიკრიბნენ, როდესაც თითები მის სახეს შევახე და გავჩერდი, ვცდილობდი ის მომენტი მეგრძნო, რომელშიც საშინლად მომინდა ედვარდს შევხებოდი. ისევ და ისევ...