exla rac sheexeba axal tavs - amovisuntqe kidev kargi xumroba iyo da edos araferi daemarta mara rosalie da emmeti ra sadzaglebi arian bellas adgilze mec egre moviqveoadi ai wveuleba rogori iqneba netaaa? vkvdebi interesiiit! imedia xval gavigebt xoo?

ჩემი ფიკი ==>სიყვარულით დაბრმავებული


[

სახლში წასვლა მესიკვდილებოდა, მაგრამ სხვა რა გზა მქონდა? შემეძლო სახლს გარეთ გამეთია ღამე, სადმე ტყეში, ველური ცხოველივით, მაგრამ ესმი ინერვიულებდა და ეს არ მინდოდა. მერჩივნა მივსულიყავი, გამეფრთხილებინა და შემდეგ მალევე წამოვსულიყავი. სახლს მივუახლოვდი, ღრმად ჩავისუნთქე (ეს ჩემი მავნე ჩვევაა) და აღარ ვიცი მერამდენედ ვინატრე ყურების "დახუჭვა" შემძლებოდა. კარი შევაღე.
_ესმი! -ვთქვი და იქვე გავჩერდი. პასუხი არ ჩანდა.
_ჩემო საყვარელო... ჩემო ანგელოზო... როგორ მიყვარხარ... მოდი ჩემთან, ნუ ცუღლუტობ...-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ მესმოდა სიტყვები. არ ვიცოდი და არც მაინტერესებდა რას აკეთებდნენ.
_ფუ, რა საზიზღრობაა...-თითქმის უხმოდ ვთქვი და ყურებზე ხელები ავიფარე. ამაოდ, მთელი ძალით ვცდილობდი მათი ხმა არ გამეგონა, ვბლოკავდი ჩემ სმენას, მაგრამ მაინც მესმოდა. სამზარეულოში აღმოვჩნდი, ალბათ იმიტომ, რომ მათი ოთახიდან ყველაზე დაშორებული ადგილი ეს იყო. მაცივარზე (რომელსაც არავითარი დანიშნულება არ ჰქონდა ჩვენს ოჯახში, დეკორაციულის გარდა) დამაგრებული ფურცელი შევნიშნე.
"ბელა, ამაღამ მორიგე ვარ, ჩემზე არ ინერვიულო." -ეწერა ზედ.
_აი, თურმე რატომ აუშვით აფრები! -წამოვიძახე უაზროდ და მაშინვე გარეთ გამოვვარდი. ესმის გარეშე იმათთან ერთად გაჩერება ჩემს ძალებს აღემატებოდა.
_საავადმყოფოში მორიგე ვარო?-ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და მშვენიერი აზრი დამებადა.

ღამე ესმისთან ერთად გავატარე საავადმყოფოში. ასისტენტობას ვუწევდი პირველ შემოვლაზე, შემდეგ ვიღაც დასისხლიანებული ტიპი შემოიყვანეს (მე სასწრაფოდ სუნთქვა შევიკარი) და მაშინვე გავქრი თვალთახედვის არიდან, ანუ ესმის კაბინეტში მოვკალათდი. არ ღირდა ზედმეტი რისკის გაწევა, რა საჭირო იყო?! ისედაც დიდ პრობლემაში მქონდა თავი გაყოფილი. ესმის სავარძელში ვიჯექი და ვფიქრობდი.
"რა მელის დღეს? წავალ წვეულებაზე და იქ რაღაც საშინელება მოხდება, რასაც მთელი ჩემი არსებობის მანძილზე ვინანებ თუ არ წავალ, სამუდამოდ მოვიმდურებ ელისს და ამით დამთავრდება ჩემი მეგობრობა მასთან და საერთოდ კაცობრიობასთან?" პრინციპში გონიერების თვალსაზრისით მეორე არჩევანი უფრო მისაღები იყო, მაგრამ დიდი გონიერებით არასდროს გამოვირჩეოდი. შევეცადე წარმომედგინა ჩემი თავი 17-18 წლის ბავშვების წვეულებაზე, მერე მათი სახე წარმოვიდგინე რა რეაქცია ექნებოდათ ჩემი ასაკი რომ გაეგოთ, და რას იზამდნენ რომ სცოდნოდათ ვინ ვარ? "ჰმმ... სავარაუდოდ ნიორზე გავარდებოდნენ..." გავიფიქრე და გამეცინა.
_ესმი, ხომ არ გაწუხებთ? ჩვენს საუბარზე ვფიქრობდი და გადავწყვიტე მომეწერა... იცით, ძალიან საინტერესო პიროვნება ხართ ჩემთვის. თქვენნაირ ადამიანს დიდი ხანია არ შევხვედრივარ. ვიცი, ბავშვურად ვიქცევი, რომ გწერთ და ამას პირადად არ გეუბნებით, მაგრამ პირადადაც გეტყვით. მოკლედ, რახან ზრდასრული ადამიანები ვართ, ყოველგვარი მიკიბ-მოკიბვის გარეშე გეკითხებით, რას იტყვით, საღამოს ერთად ვახშმობასა და უკეთ გაცნობაზე? -ეს ტექსტი ესმის სამუშაო კომპიუტერის მონიტორზე აციმციმდა. ო_ო. ამას არ ველოდი. პირადი წერილების კითხვა ჩვევად არ მაქვს, მაგრამ ესმი ჩემია და რაც მას ეხება, მინდა ყველაფერი ვიცოდე. "ეს ვინღა ოხრობაა?" გავიფიქრე კითხვის დასრულებამდე, შემდეგ მომწერის ვინაობა შევამოწმე. კარლაილ კალენი- ეწერა სხვა სახელებს შორის.
"გადასარევია! რაც შვილი, ის მამა. თუ პირიქით, რა მნიშვნელობა აქვს!"გავიფიქრე მე. არც თავხედობა მაკლდა ოდესმე, არც უტაქტობა და არც უხეშობა ზოგ-ზოგიერთებთან, მაგრამ ესმის ნაცვლად ვერ მივწერდი ვერავის, მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ მას, ჩემ დედობილს ეწყინებოდა. ამიტომ დაბოღმილმა ამოვიხვნეშე და ესმის ხმის ძებნა დავიწყე.
_...მე მოვრჩი მუშაობას, ექიმ კალენს მოვიყვან, დანარჩენს ის მიხედავს...-ეუბნებოდა ვიღაცას.
_ესმი, სანამ იმ შენ კალენს მიიყვან, შენს კაბინეტში შემოიარე...-ჩავილაპარაკე. ვიცოდი გაიგონებდა. რამდენიმე წუთში შემოვიდა და ზურგსუკან კარი მიიხურა.
_ბელა, ასე არ შეიძლება. შენი ხმა რომ გავიგონე აზრები გამეფანტა და ექთნებმა ეჭვიანი მზერა შემავლეს. -დამტუქსა ესმიმ, ეტყობა მნიშვნელოვან საქმეს მოვწყვიტე.
_მაპატიე, დე...-ასე უკიდურესად იშვიათად მივმართავდი, მაგრამ როცა ასე ვიქცეოდი ესმი ჩვეულებრივზე მეტად თბილი, დამთმობი და მზრუნველი ხდებოდა.
_ბელა...-ახლაც მთელი სითბო ჩააქსოვა ღიმილში.
_ერთი ამას შეხედე...-მონიტორზე ვანიშნე. წამში გადაავლო თვალი ნაწერს, თვალები საეჭვოდ აუელვარდა და ეკრანისთვის თვალი არ მოუცილებია ისე მომმართა:
_ნახე? ვახშამზე მეპატიჟება...-აღფრთოვანებული ხმა ჰქონდა.
_ნამდვილი იდიოტია! წერილით ვინ პატიჟებს ქალს სავახშმოდ? უფრო სწორად მე19 საუკუნის შემდეგ ვინ იქცევა ასე? -ესმიმ ნაწყენი გამომეტყველებით შემომხედა.
_ბელა, ძალიან კარგი ადამიანია. აი, გაიცნობ და ნახავ. დარწმუნებული ვარ, მოგეწონება. -პირი დავაღე და თვალებში ჩავაშტერდი.
_ეს "კის" ნიშნავს?
_რა "კის"?-გაკვირვებული მიყურებდა.
_ანუ ვახშამზე დათანხმდები?
_რა თქმა უნდა!-თვალები დავაჭყიტე.
_მოიცა... შენ ა-და-მი-ან-თან ერთად სავახშმოდ წახვალ?-გაშტერებული ვიყავი. უცებ მისი პეიჯერი აყვირდა.
_ბელა, უნდა წავიდე, მოგვიანებით გავაგრძელოთ საუბარი, კარგი?-ღიმილი არ შორდებოდა სახიდან ისე გავარდა ოთახიდან.
გადასარევია!

კარგა ხანს ვფიქრობდი ესმის უცნაურ საქციელზე. აქამდე არასდროს, არასდროს მინახავს ადამიანთან ახლო ურთიერთობა დაემყარებინოს.
_რაღაც აშკარად ხდება ჩვენს თავს!-წავიბურტყუნე უკმაყოფილოდ.
_ბელა, ხელს მიშლი...-მომესმა ესმის ბუზღუნი.
_კარგი, მორჩა, ჩუმად ვარ!-მაშინვე მოვკეტე. ასეა, ერთმანეთის ხმა ყოველთვის უფრო მკვეთრად გვესმის, ვიდრე ადამიანების. თითქოს ბუტბუტის საერთო ფონში ჩვენ ყველაზე ხმამაღლა ვყვირივართ, არადა პირიქითაა, ჩვეულებრივ ადამიანებზე ერთი ტონით ხმადაბლა ვსაუბრობთ. არ ვიცი, ეს კარგია თუ ცუდი, რომ ერთმანეთის ხმას შორ მანძილებზეც კარგად ვგებულობთ. ამ შემთვხვევაში, როგორც ჩანს, ცუდია.
_...კარლაილ, გასინჯე ის კაცი? მგონი შენი პაციენტია... მე რაც ვნახე მხოლოდ მსუბუქი ნაკაწრები იყო, გულისცემა კი არ მომეწონა.-გავიგონე უცებ ესმის ხმა. (ამ შემთხვევაში, აღმოჩნდა, რომ კარგია.)
_ესმი...-კაცს უცნაური, რბილი, დამთმობი ხმა ჰქონდა.-გავსინჯე, მაგრამ სერიოზული არაფერია. გათენებისას კიდევ გადავუღებ კარდიოგრამას...-კაცს საქმიანი კილო ჰქონდა, მაგრამ უცებ შეცვლილი ხმით ჰკითხა,-ჩემი წერილი მიიღე?
_კი, მივიღე...
_რას იტყვი?-წამიერი პაუზა ჩამოწვა.
_თანახმა ვარ.-ესმიმ საკმაოდ მკაფიოდ უთხრა. თვალები ავატრიალე.
_ძალიან კარგი,-კაცი თითქოს გახალისდა.-რომელ საათზე შევხვდეთ და სად?
_8ისთვის ალბათ მოვიცლი, ადგილის შერჩევა შენთვის მომინდია...-აშკარად ეპრანჭებოდა! "რა ხდება ჩემს თავს?!" გავიფიქრე ძრწოლით. ვაჟბატონის პასუხს აღარ დავლოდებივარ ისე წავიბურტყუნე:
_ესმი, მე წავედი...
_მოიცა!-წამოიძახა ესმიმ.
_რა ხდება?-ჰკითხა კაცმა, წარმოვიდგინე რა სახე ექნებოდა, კინაღამ სიცილი ამიტყდა.
_მმ... მინდა ჩემი შვილი გაგაცნო. ჩემ კაბინეტშია. წამოხვალ?
_...კარგი...-ყოყმანით დაეთანხმა და ცოტა ხანში კარი შემოიღო. მე ფანჯარასთან ვიდექი, 18 წლის საყვარელი გოგოს როლის მორგებას მომზადება სჭირდება, მითუმეტეს, როცა მომავალი მამინაცვლის გაცნობა გელის წინ. კარის გაღების ხმაზე მოვტრიალდი.
_ბელა, კარგია რომ არ წასულხარ. გაიცანი, ეს ექიმი კარლაილ კალენია...ჩემი მეგობარი.-ოდნავ გავუღიმე. სინამდვილეში იმ კაცის მოხრჩობაზე ვოცნებობდი.-კარლაილ, ეს ჩემი უმცროსი ქალიშვილია-ბელა.
_შენზე და შენს დაზე ბევრს მიყვება ესმი...ძალიან სასიამოვნოა შენი გაცნობა.-ხელი გამომიწოდა მან.
_ჰო... თქვენც გახსენათ... ერთი-ორჯერ...-ცუდად დაფარული უკმაყოფილო ხმით ვუპასუხე, ხელი ოდნავ შევახე ხელზე და მაშინვე გავუშვი.
_მართლა? -ნეტა რა გაეხარდა ასე ძალიან?
_არა, ვიხუმრე...-ვერ შევიკავე თავი რომ სიმწარე არ ამომეფრქვია, მაგრამ ესმიმ დროზე მოასწრო და ჩემი ხმა გადაფარა.
_ბელა წასვლას აპირებდა.-თვალით მანიშნა კარისკენ. ამოვიხვნეშე და ოთახი დავტოვე. -თავს არ ვიწონებ, მაგრამ ძალიან კარგი გოგოა, გაიცნობ და დარწმუნდები...-უთხრა ესმიმ. საინტერესოა, იმიტომ ხომ არა, რომ იცოდა გავიგონებდი?
_დარწმუნებული ვარ, ასეა. შეუძლებელია შენნაირ არაჩვეულებრივ ქალს ცუდი შვილები ყავდეს. ბელა ძალიან საყვარელი გოგონა ჩანს, იმედია მეორესაც მალე გავიცნობ.
_აუცილებლად... აბა, სად ვვახშმობთ ამ საღამოს?-ესმი, კარგი რაა!

საავადმყოფოდან გაბუტული წამოვედი. არ მინდოდა ესმი იმ კაცთან ერთად წასულიყო, არ მინდოდა და მორჩა. განა იმიტომ, რომ შეუხედავი იყო, ან ბოროტი გამოხედვა ჰქონდა, ან შტერის შთაბეჭდილებას ტოვებდა, არა. მიზეზი სხვა იყო: ესმი ჩემი იყო და მეტი არავისი.
კიბეებს ნელი ნაბიჯებით ჩავუყევი. ვფიქრობდი და მათი ხმა აღარ მესმოდა, აღარ მინდოდა გამეგონა და იმიტომ. გარეთ გამოვედი, თითქმის გათენებული იყო. საავადმყოფოს შენობის წინ ავტოსადგომზე გავედი და ის იყო ქუჩა უნდა გადამეჭრა, რომ ესმის ხმა მომესმა:
_ბელა, მოიცა! მეც მოვდივარ.-გავჩერდი. ცოტა ხანში ესმიც გამოვიდა შენობიდან და თავისი მანქანისკენ მიხმო. ორივე ჩავჯექით და ძრავაც აგუგუნდა.
_რას იტყვი?-მკითხა მაშინვე.
_სახლში მისვლა არ მინდა.
_სახლში მისვლა არ გინდა? მე კარლაილზე გეკითხები.
_აა...-ვითომ ვერ მივხვდი.-არაფერს, რა უნდა ვთქვა.
_არ მოგეწონა?-ხმა დაუსევდიანდა.
_არა, რატო?! ძალიან სასიამოვნო ვინმე ჩანს, მაგრამ...-ესმიმ ჩემ "მაგრამს" ყურადღება არ მიაქცია და გახალისებულმა დაიწყო ლაქლაქი მათ მომავალ ვახშამზე.
_ესმი, მოდი სანადიროდ წავიდეთ... არ მინდა იმათთან ერთად სახლში ყოფნა...-გავაწყვეტინე ბოლოს.
_ბელა, უკვე დროა აპატიო! უბრალოდ იხუმრეს, ის საშინელება მართლა ხომ არ ჩაუდენიათ?!-შეწუხებული ხმა ჰქონდა ესმის.
_ესმი, კარგი რა! ასეთ ბოროტებას მათ გარდა ვერავინ ვერ მოიფიქრებდა. საზიზღრები არიან და მათი დანახვაც არ მინდა.
_კარგი, კარგი. გასაგებია შენი აღშფოთება, მაგრამ მოდი, დავფიქრდეთ, იქნებ მართლები არიან?-ფრთხილად შემომაპარა.
_მართლები?! ესმი, რას მეუბნები?-გული მეტკინა, მეგონა ჩემი ესმოდა.
_არა, არა... არასწორად გამიგე... ანუ... რა თქმა უნდა, საშინელი საქციელი ჩაიდინეს, მაგრამ დაფიქრდი, რატომ ღელავ ასე იმ ბიჭზე? რა თქმა უნდა, ჩვეულებრივ ადამიანზეც შეწუხდებოდი, მაგრამ შენ იმ ბიჭის გამო, ემეტს უკბინე!
_იმ ბიჭის გამო კიარა, ბოროტი ხუმრობის გამო ვუკბინე!
_მაგრამ იმიტომ გამწარდი, რომ იმ ბიჭზე იხუმრეს.
_სულაც არა!-ესმიმ უცნაურად შემომხედა. ოო, რატომ ხდება, რომ ჩემი ასეთი ინტონაცია უარის თქმის დროს თანხმობას ნიშნავს ხოლმე?
_ბელა...-თანაგრძნობა გაურია ხმაში ესმიმ.
_ასეა თუ ისე, ისინი მაინც დამნაშავეები არიან.-მოვჭერი საბოლოოდ.-და არ მინდა სახლში მათთან ერთად გავჩერდე.
_მაგაზე ნუ ინერვიულებ! -თვალი ჩამიკრა.

ესმიმ მისვლისთანავე გაგზავნა წყვილი ტყეში. ასეთი იყო მათი სასჯელი: უნდა ენადირათ და სისხლის მცირე მარაგი მოეტანათ სახლში. ეს სასჯელი მეც მომეწონა და მგონი მათაც: აღფრთოვანებულები იყვნენ იმ ამბით, რომ მთელი დღე ერთად იქნებოდნენ ტყეში და იმდენ ნადირს დახოცავდნენ, რამდენიც ენდომებოდათ. მე პირადად, მეეჭვებოდა, რომ ამ ნადირობის შემდეგ იმ ტყეში ციყვების გარდა რამე კიდევ დარჩებოდა.
მე და ესმი "სამუშაო ოთახში" შევიკეტეთ. ის კაბაზე მუშაობდა, მე ნერვებს ვუშლიდი.
_არა, მაინც რა მოგეწონა იმ კაცში? არაფრით არაა გამორჩეული სხვებისგან, საშუალო სიმაღლის და სიგანის, წაბლისფერთმიანი, თაფლისფერთვალება. ქუჩაში რომ გახვიდე 10დან 8ს მასეთს ნახავ.
_ბელა, ბელა... კარგად არ იცნობ და იმიტომ ამბობ.-ჩემი ძალისხმევის მიუხედავად სრულიად მშვიდი ხმით მპასუხობდა და ისევ თავის ესკიზებს ჩაკირკიტებდა. თან ნაჭერს ჭრიდა შესაბამისად.
_კარგი რა... ლაპარაკის მანერაც ისეთი მოსაწყენი აქვს...
_ედვარდს როგორი ლაპარაკის მანერა აქვს?-გამაწყვეტინა უცებ და თვალებში შემომხედა.
_ედვარდს?-დავიბენი.-ცოტა ვულგარული, ხანდახან თბილი და სასიამოვნო... მაგრამ უმეტესად საზიზღრად უხეში.-აღწერა უკმაყოფილო ხმით დავამთავრე, არ მინდოდა რაიმე დადებითი შეემჩნია ამ აღწერაში, მაგრამ რას გამოაპარებ? ირონიულად გამიღიმა და შემდეგ ჩვეული, თბილი ხმით მითხრა:
_კარლაილსაც თბილი და მზრუნველი ხმა აქვს... რაც ძალიან იშვიათია...
_მაგრამ ესმი, ადამიანთან ურთიერთობა სახიფათოა...
_მეგონა ჩვენ ორში, მე ვიყავი დედა.-მხიარულად გამიღიმა. მეც გამეცინა ჩემ სულელურ დარიგებაზე.-თანაც ამას ვინ მეუბნება?
_მე ედვარდთან შეხვედრას თავს ვარიდებ.-ამაყად განვუცხადე.
_ჯერ-ჯერობით კი, მაგრამ როდემდე გაუძლებ? ან რა აზრი აქვს წინააღმდეგობას, როცა მოსახდენი გარდაუვალია?-წყნარი, მკაფიო ხმით დაამატა, ხმა ჩავიკმინდე, მისმა ბოლო სიტყვებმა დამაფიქრა.

კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა.
_მოვიდნენ!-წაიჩურჩულა ესმიმ. ირონიულად შევხედე: არ არსებობს ხერხი, რომლითაც როზალის შემოსვლის წინ კარზე დაკაკუნებას აიძულებ.
_არა, ისინი არ არიან...-გავიფიქრე და ლამის მუხლები ამიკანკალდა, სუნი ვიგრძენი. -მე... მე სახლში არ ვარ...-წავილუღლუღე. ესმიმ გაკვირვებულმა შემომხედა:
_ედვარდია?-თანაგრძნობით გამიღიმა. თავი დავუქნიე. -რას ნიშნავს, სახლში არ ხარ? ახლავე მიდი და კარი გააღე. გადაწყვიტე დაპირისპირებოდი ცდუნებას, ხოდა მიდი... მიდი, მიდი...-ხელი ამიქნია ესმიმ და თავის ესკიზებს მიუბრუნდა. უკმაყოფილო სახით გამოვედი. კარებზე ისევ აკაკუნებდნენ. ნელი ნაბიჯებით მივუახლოვდი კარს და გამოვაღე.
_თუ შეიძლება, შემდეგში კარების ჩამოღებისგან თავი შეიკავეთ!-წავილუღლუღე მის გასაგონად.
_ბელა, გამარჯობა!- თითქოს ჩემი სიტყვები არ გაუგონია, არადა ვიცი, სწორედაც რომ "გაუგონია".
_გამარჯობა.
_არა ხარ მზად?-გაკვირვებულმა შეათვალიერა ჩემი ჯინსები და უბრალო მაისური.
_მზად?
_ჰო, წვეულებისთვის.
_უკვე გახდა 8 საათი?
_ა, ჰო... 8 საათი ჯერ არ გამხდარა, მაგრამ...
_ვერც შენ გატყობ მომზადებას...-ირონიულად ავათვალიერე, მასაც ჯინსები და უბრალო მაისური ეცვა.
_თუ შემომიშვებ, აგიხსნი, რა ხდება.
_ასეც მშვენივრად მესმის.-თვალისდაუხამხამებლად მივუგე, ისევ მედგრად ვიყავი გაჩხერილი ოდნავ შეღებულ კარებში. მთელი ძალით ვცდილობდი ნაკლებად მელაპარაკა, რადგან პირს ვაღებდი თუ არა მისი სუნის ნაკადი იჭრებოდა, ეს კი შხამის მოზღვავებას იწვევდა ჩემს პირში.
_კაარგი...-დაბნეული გამომეტყველება ჰქონდა, მაგრამ იხტიბარს არ იტეხავდა.-ჯერ 7 საათიც არ არის, მაგრამ...-თითქოს რაღაცის თქმა ეძნელებოდა, მაგრამ ბოლოს სწრაფად მიაყარა სიტყვები.-მოკლედ, წვეულებისთვის ტანსაცმელი არ მაქვს და იმედი მქონდა შენ დამეხმარებოდი შერჩევაში. ელისს ვთხოვდი, მაგრამ თავისი თავის გამოწყობითაა დაკავებული. -ან დამცინოდა, ან მთლად დალაგებული ვერ იყო. მგონი უფრო მეორე.
_არ მცალია.-მოვუჭერი გულგრილად.
_რა?
_არ მცალია, ვაპირებ მეც საკუთარი თავის გამოწყობით დავკავდე.-კარის მიხურვა დავაპირე.
_ბელა სვონ! -კბილები გაახრჭიალა.
_რა იყო?-გულუბრყვილო ხმით ვკითხე, ლამის თვალებიც ავუფახულე.
_არაფერი, 8 საათზე დავბრუნდები...-მშვიდი ხმით მითხრა უცებ. ყოჩაღ, ემოციების გაკონტროლება შეგვძლებია!
_ნუ შეწუხდები...
_ვერ გავიგე?-დამიღრინა.
_ნუ შე-წუხ-დე-ბი!-დავუმარცვლე.
_იცი რაა?-ისევ აფეთქდა, ნერვებთან აშკარად პრობლემები ჰქონდა. -არც გამოგივლი, არც შენი კავალერი ვიქნები, არც მოგესალმები როცა დაგინახავ და საერთოდ არც მოგიახლოვდები! ყელში ამომიხვედი, გაიგე? ვინ გგონია შენი თავი?იცი, რას გეტყვი?უბრალოდ ლაჩარი ხარ და მეტი არაფერი! ჩემი გეშინია! გამირბიხარ, ჩემთან მარტო დარჩენას ერიდები! რა იყო, გეშინია არ შეგიყვარდე?-მომახალა პირდაპირ. ასეთ ისტერიკას ნამდვილად არ ველოდი. -ლაჩარო! დარწმუნებული ვარ, წვეულებაზე მოსვლასაც ვერ გაბედავ! ხოდა ჯანდაბამდეც გზა გქონია, შენი ქცევების ატანას აღარ ვაპირებ! კარგად ბრძანდებოდე, ბელა სვონ!-ჩემი სახელი ზიზღით წარმოთქვა, შებრუნდა, თავისი მანქანისკენ გაიქცა. კარი მივხურე და მოვტრიალდი. გავიგონე მანქანის კარი როგორ გაჯახუნდა და ძრავა ამუშავდა, შემდეგ კი შვებით ამოვისუნთქე.

_აბა, რა უნდოდა?-თავაუწევლად მკითხა, როცა ოთახში დავბრუნდი. დავეჯღანე.
_ვითომ ვერ გაიგონე!
_გავიგონე.-არ უარყო ესმიმ.-გაგეხარდა ასე რომ მოიქცა?
_კი!-ვუპასუხე მაშინვე. ესმი თვალებში ჩამაშტერდა. უცებ რატომღაც მოვიღუშე, სახე ჩამომეღვენთა და შეწუხებულმა ვთქვი.-არა...
_ჰოდა, თუ არა, მაშინ წადი, დროზე გაემზადე, თორემ წვეულებაზე დაგაგვიანდება...