მეცხრამეტე თავი
If you can see the future, you can save it.
- ეს არაჩვეულებრივი იყო, - წამოიძახა ელისმა, როდესაც შოუს დამთავრების შემდეგ ბარიდან გამოვდიოდით.
ჯასპერი და ედვარდი მალე დაემშვიდობენ თავიანთი ჯგუფის დანარჩენ წევრებს და ერთად წავედით ავტოსადგომისკენ. საგულისხმო ფაქტი იყო ის, რომ ოთხნი ვიყავით და ჯასპერის გარდა, ყველა თავისი მანქანით იყო მოსული.
- მართლა მოგეწონა, ძვირფასო? - ჩაეძია კმაყოფილი ჯასპერი, რომელიც ჯერ კიდევ აქოშინებული იყო სცენაზე ხტომით.
- რა თქმა უნდა! არ მჯერა, რომ ამდენი ხანი არ ვიცნობდი სცენის ჯასპერს, - დანანებით ჩალაპარაკა ელისმა.
- მე ყველგან შენი ვარ, არავითარი სცენა ან ფეხბურთი, - გულზე მიიხუტა გოგონა ჯასმა.
მე მათ მარცხნივ, ედვარდი კი მარჯვნივ იდგა. არ ვიცი ის - რამდენად, მაგრამ მე კი უხერხულად ვიყავი.
- ჰმ, გუგულებო, იქნებ ცოტა მოიცადოთ, - წამოიძახა ედვარდმა. - აქ მარტო არ ხართ.
- მერე, რა? - ხელი ჰკრა ჯასპერმა და ეშმაკურად შემომხედა. - სამაგიეროდ არც შენ ხარ მარტო და..
- ჯასპერ, - გავაწყვეტინე მე, სანამ კიდევ რამეს იტყოდა. - მე მგონი, დღეს ძალიან აჟიტირებული ხარ. აქამდე გეთქვა სიმართლე ელისისთვის და უფრო უკეთესი არ იქნებოდა?
- ბელა მართალია, - დამეთანხმა ელისი. - ძვირფასო, როგორ ვამაყობ შენით.
ედვარდმა ჩაახველა, რომ სიცილი დაეფარა. მიხვდა, რომ თემა განგებ შევცვალე. ამასობაში მანქანებთან მივედით.
- ცუდადაა საქმე, - ამოიოხრა ელისმა, - ერთ-ერთ წყვილს დაშლა მოუწევს.
- ვერ დაგეთანხმები, - სიცილით ვუთხარი ელისს. - მე ჩემი პიკაპით წავალ, ედვარდი - თავისი მანქანით, შენ და ჯასპერი კი - ერთად.
თითქოს საქმე მოვაგვარე, მაგრამ სინამდვილეში ძალიან არ მინდოდა, რომ ედვარდი უბრალოდ ჩამჯდარიყო „ვოლვოშო“ და ასე უბრალოდ წასულიყო... სიტყვის უთქმელად. ედვარდმა მოჭუტული თვალებით შემომხედა.
- ბელა, შენი პიკაპი წინააღმდეგი ხომ არ იქნება, ავტოსადგომზე რომ დავტოვოთ? - მკითხა მან და როცა ჩემი სახე დაინახა სწრაფად დაამატა: - ცოტა ხნით.
- ეგ როგორ?
- მერე მე მოვიყვან...
- კარგი აზრია! - ძმას აჰყვა ელისი.
- ხო, თან ყველა კმაყოფილი იქნება... აბა კარგად, ბელა!
- ყველა - არა, - გავაპროტესტე მე, მაგრამ აღარავინ მისმენდა.
ელისი და ჯასპერი მანქანაში ჩაჯდნენ და წავიდნენ. ედვარდი „ვოლვოს“ მიყრდნობოდა და მშვიდად მიყურებდა. მე ისევ ვყოყმანობდი. ერთი მომენტი ვიფიქრე, რომ არაფერი მოხდებოდა, თუ ედვარდის გეგმას მივყვებოდი, მაგრამ მაშინვე შინაგანმა ხმამ გამომაფხიზლა: „როგორ უნდა იყო ბედნიერი, როცა ის აღარ არის?!“
ძარღვებში სისხლი გამეყინა. წაშლილი სახით მივბრუნდი და პიკაპისკენ წავედი. ედვარდს არაფერი უთქვამს, არც მე მომიხედავს მისთვის, როცა მანქანა ავტოსადგომიდან გამყავდა. გზაში ცრემლები მახრჩობდა, როცა ჩარლის ვიხსენებდი. მარჯვენა ხელმა სწრაფად იპოვა თავის ადგილი.. ის ადგილი, სადაც დაჩვეული იყო ყოფნას და სადაც ახლა საშინელი აურზაური იყო. მინდოდა, ჩემი ფიქრები ქარს წაეღო, რომელიც ასე სუსხიანად უბერავდა გარეთ იმ დღეს, როცა ედვარდმა მითხრა თავისი გრძნობების შესახებ... ქარს წაეღო ეს გრძნობები, რადგან ისინი უკვე ჭკუიდან მშლიდნენ! ცრმელიანი თვალებით მანქანა ძლივს მიმყავდა სწორ გზაზე. საბედნიეროდ, ტრასა თავისუფალი იყო და ამჯერად საფრთხეს არავის ვუქმნიდი. ღმერთო, მერემდენედ უნდა მენატრა ის, რომ წარსულის დაბრუნება შესაძლებელი ყოფილიყო?! მაშინ, ალბათ, აწმყოც და მომავალიც აირეოდა, მაგრამ, სამაგიეროდ, ჩარლი ცოცხალი იქნებოდა... ის ჩემ გვერდით იქნებოდა. თუმცა შეიძლება ეს არც მოესურვებინა, მე ხომ ყველაზე აუტანელი შვილი ვიყავი. მაგრამ მაინც, ასეა თუ ისე, ის ყველაფერს მაპატიებდა, რაც ჩავიდინე და ამაზე ფიქრი საერთოდ საშინელება იყო! ის ისეთი სულგრძელი და მომთმენი მამა იყო, მე კი... მე ვერ გამოვდექი კარგი შვილი.
სახლთან ახლოს მკვეთრად დავამუხრუჭე. მანქანა გავაჩერე და გარეთ გადმოვედი. თოვას გადაეღო და ჩემდა გასაოცრად ღრუბლებიც მიმოფანტულიყვნენ ცის კაბადონზე. ვერცხლისფერმა შუქმა თვალი მომჭრა. მთვარე არ მტოვებდა, ღრუბელთა გროვიდან თავი გამოეყო და თავზე დამყურებდა. მოულოდნელად სხვა შუქმა დამაბრმავა. მოსახვევში მანქანა სწრაფად შემოვარდა და პირდაპირ ჩემ გვერდით გაჩერდა. ვერცხლისფერის გახსენებაზე...
- ბელა, ორჯერ გაიარე წითელზე! იღბლიანი ხარ, რომ არ დაგაჯარიმეს! - მითხრა „ვოლვოდან“ გადმოსულმა ედვარდმა, თუმცა ნათქვამი სულაც არ შეეფერებოდა მის აღელვებულ ტონს, რომელიც თან ახლდა წარმოთქმულ სიტყვებს.
უსიტყვოდ ვუყურებდი, ლოგიკას ეწინააღმდეგებოდა მისი აქ ყოფნა. თუმცა რომელი ლოგიკას?
რატომ გამომყვა? ნუთუ მისთვის ასეთი უმნიშვნელო იყო ის, რომ მე არ შემეძლო მასთან ურთიერთობა? ნუთუ ის ჩემს გადაწყვეტილებას პატივს არ სცემდა?! თავი გავაქნიე... არა, მე ხომ ვერ ვუყურებდი საკუთარ თვალებს! რა, თუ ისინი გამცემდნენ? რა, თუ ედვარდი მათში სრულ სიმართლეს ხედავდა? აფორიაქებულმა, წინ რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი. ედვარდმა ჩემი დაძაბულობა იგრძნო და სწრაფად დამიჭირა, თორემ აუცილებლად დავეცემოდი. მძიმედ ვსუნთქავდი და სულ ვცახცახებდი. რაღაც უცნაური ხმები ჩამესმოდა, რომლებშიც ძლივს გავარჩიე ედვარდის ხმა.
- ნუ გეშინია, ბელა, პირველი არ ხარ, ვინც წითელზე გაიარა.
- საშინელი სასჯელი მომელის...
- სულ რამდენიმე ფუნტი სტერლიგი, - ბუნდოვნად ვხედავდი ედვარდის შეშფოთებულ მზერას, რომელიც ყველანაირად ცდილობდა ჩემს გაცინებას.
- სულ რამდენიმე წელი...
ედვადრმა წამომაყენა და ძლივს ჩავჯექი მის მანქანაში.
- სულ რამდენიმე წელი... სულ რამდენიმე წელი... სულ რამდენიმე...
- ბელა, რა რამდენიმე წელი? - მკითხა ედვარდმა. მე უკვე სალონში ვიჯექი, ის კი გარეთ იყო. საშინელი სიცივე შემოდიოდა ღია კარებიდან. ედვარდმა კითხვა გამიმეორა და მხოლოდ ამის შემდეგ მივხვდი, რომ ხმამაღლა ვფიქრობდი.
- სულ რამდენიმე წელი უნდა ვიტანჯო, - ვუთხარი ჩურჩულით. - მერე ყველაფერი დამთავრდება... თვალებში ნუ მიყურებ...
- ბელა, - ედვარდის ხმიდან სასოწარკვეთილება გამოსჭვალოდა. - ბელა, რას ამბობ? დამშვიდდი... ბელა?
- არაფერი, - უეცრად ვიგრძენი, რომ ეს ედვარდისთვის არ უნდა მეხვდა, მას ძალიან ვაშინებდი.
- შეგიძლია სახლში ამიყვანო? - ვკითხე და თავი სავარძელს მივადე.
- რა თქმა უნდა..
ედვარდმა მანქანიდან გადმომიყვანა და ჩემი ხელი კისერზე შემოიხვია. სახლში მარტო ბებია იყო, დარწმუნებული ვიყავი, რომ უკვე ეძინა. მახსოვს, მამიდან მითხრა, რომ გვიანობამდე მკერავთან იქნებოდა. ძლივს მოვძებნე სახლის გასაღები და კარები გავაღე. ედვარდი მკლავზე ხელს არ მიშვებდა. სახლში შესვლისას ფრთხილად ავხედე: შეშფოთებული მზერა ჰქონდა.
- შემოდი, - ვუთხარი და ღრმად ჩავისუნთქე. უკვე მშვიდად ვიყავი, მაგრამ ეს ყველაფერი ერთხელაც ბოლოს მომიღებდა.
- ერთხელაც ბოლოს მომიღებ, - წამოიძახა ედვარდმა. გაკვერვებით ავხედე, მეგონა ჩვენ ორში ეს პატივი მე მხვდებოდა.
ჰოლში ფეხისწვერებით გავიარე და ბოლო ოთახში შევიჭყიტე. ბებო თანაბრად სუნთქავდა, ე.ი. ღრმად ეძინა. კარი საიმედოდ გამოვხურე და ედვარდთან დავბრუნდი. შემოსასვლელში საცოდავად იდგა და მიცდიდა.
- ქურთუკი გაიძვრე, - ვუთხარი და საკიდზე მივანიშნე.
ედვარდმა ავტომატურად გაიძრო ქურთუკი, საკიდზე ჩამოკიდა და კაშნეც იქ დატოვა. სასტუმრო ოთახში შევედით. მე გამათბობელთან ახლოს ჩამოვჯექი, ის კი ფეხზე იდგა და მიცდიდა.
- არ დაჯდები? - ვკითხე დაბნეულმა. თვალებში ვერ ვუყურებდი.
- რამეს თავში ხომ არ ჩამარტყამ? - მკითხა სერიოზულად.
- დღეისთვის სისულელეები საკმარისია, - ვუთხარი ბუზღუნით. ძალიან მრცხვენოდა, რომ ედვარდი მაშინ იქ აღმოჩნდა, სადაც არ უნდა ყოფილიყო, მაგრამ უიმისოდ ძალიან გამიჭირდებოდა. მისი მადლობელი ვიყავი...
- ძალიან მიხარია, რომ ასე ფიქრობ, - მითხრა მან და ჩემ პირდაპირ ჩამოჯდა. - არ გინდა რამე მითხრა?
- მადლობა...
- მადლობა?
- ძალიან დამეხმარე, - გამოვუტყდი მე.
- ისე, მართალი ხარ, - ამოიხვნეშა მან და ხმა გაუმკაცრდა. - წარმომიდგენია... წარმომიდგენია, რას აპირებდი, მე… მე რომ არ მოვსულიყავი... მაგრამ მადლობის გადახდა არაა საჭირო.
- მე არაფერს ვაპირებდი, - თავი გავაქნიე.
- მაგრამ შენი მდგომარეობა უკვე უმართავი ხდება, არა? უკვე შენს თავს, გრძნობებს ვეღარ აკონტროლებ.
მის სიტყვებზე ჩავფიქრდი. ბოლო წინადადება ნამდვილად არ იყო კითხვა.. იქნებ, ედვარდი მართალი იყო? იქნებ მართლა აღარ შემეძლო ჩემი საქციელის გაკონტროლება ასეთ კრიტიკულ მომენტებში? რამდენიმე, ახლო წარსულში მომხდარი ფაქტი გამახსენდა და შევშინდი. ნუთუ ვგიჟდებოდი?!
- ბელა, - გამომაფხზილდა ედვარდმა. - იმედია არ გგონია, რომ გიჯი ხარ.
- არა... მგონია, - ამოვიკვნესე სასოწარკვეთილმა. მომენტალურად, ედვარდი ჩემ გვერდით გაჩნდა და მხრებზე ხელი მომხვია.
- არა, ასე არაა, - ჩამჩურჩულა მან ყურში. - შენ გიჟი არ ხარ.
- ოჰ, მადლობა დამშვიდებისთვის, მაგრამ შენ თვითონ მიმანიშნე ამაზე.
- არა, - თავი გააქნია ედვარდმა და მისკენ შემატრიალა. - როგორ გგონია, შენ თუ გიჟი ხარ, მე ვინ ვარ? მე უბრალოდ იმის თქმა მინდოდა, რომ შენ არ ცდილობ ამ ტკივილს ებრძოლო!
- მე არ მაქვს ამის უფლება, - თავი უმწეოდ დავხარე, არ მინდოდა მისი საყვედურით აღსავსე თვალების შეხედვა.
- რას ნიშნავს “არ გაქვს”? - ამოიოხრა ედვარდმა, არაფერი ვუპასუხე და მანაც შემდეგი შეკითხვა დამისვა: - შენი აზრით, გრძნობებს რატომ ვერ აკონტროლებ?
- ედვარდ, ეს ჩემს ძალას აღემატება...
- არა, შენ ეს შეგიძლია! როგორ არ გესმის?! შეხედე სამყაროს, ირგვლივ მიმოიხედე, შენ ცხოვრების ყველაზე რიტმულ ქალაქში ხარ და ყველაზე ნელა მოძრაობ! შენს ირგვლივ მთელი ცხოვრება ტრიალებს, შენ კი ყველაფერზე ხელი ჩაგიქნევია. ცუდია, როცა ადამიანი სამყაროს ვარდისფერი სათვალეებით უყურებს, მაგრამ როცა შავ-თეთრით უყურებს - ეს უკვე კატასტროფაა! - აღელვებულმა ედვარდმა თავი ამაწევია და თვალებში ჩამხედა. - ნუ მიხვალ ამ ზომამადე.
- მე უკვე მისული ვარ, ედვარდ..
- არა, ბელა! შენ ხელოვანი ადამიანი ხარ! მომღერალი ხარ…
- ედვარდ, გთხოვ, - არ მინდოდა იმის გახსენება, თუ ვინ ვიყავი. ამას არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. მე ის აღარ ვიყავი. - არ გინდა...
- მინდა, ბელა, მინდა! შენ შემდგარი მომღერალი ხარ. ასეთი ადამიანი კი თავის გრძნობებს სიმღერაში აქსოვს. ის ცხოვროს იმიტომ, რომ უმღეროს თავის კერპებს, საუნჯეებს, ოცნებებს, სიყვარულს... შენ კი აღარ მღერიხარ, არ აძლევ შენ თავს საშუალებას, რომ დაიცალოს იმ ზღვა ემოციებისგან, რომლებიც ასე გტანჯავენ!
- მაგრამ მე არ შემიძლია სიმღერა. არ ვარ მზად იმისთვის, რომ ვინმეს ჩემი გრძნობები გავუზიარო. ასეთი ადამინი აღარ მყავს, - ღრმად ჩავისუნთქე და საიდან მოვიტანე ის ძალა, რომელიც ამ სიტყვების გაგრძლებაში მეხმარებოდა არ ვიცი... შეიძლება ყველაფერი ედვარდის ბრალი იყო, რომელმაც გულში ჩამიკრა და მე მის მხარზე ტირილით ვაგრზელებდი საუბარს. - აღარ მყავს ადამიანი, რომელიც ჩემი დასაყრდენი იყო. ის მე მოვკალი! ის იმიტომ მოკვდა, რომ ჩემთვის კარგი უნდოდა... შენ არ გესმის, ეს ძალიან რთულია, როცა ოჯახის ერთადერთ წევრს კარგავ, იმიტომ რომ ეგოისტი და მშიშარა ხარ...
- ბელა, ბელა... დაწყნარდი...
- ნუ… ნუ მაჩერებ, - გადავწყვიტე, რომ ასე ედვარდის ნდობას ვერ მოვიპოვებდი, ამიტომ ყველაფერი უნდა მეთქვა მისთვის,თავი ავწიე და უძირო თვალებში ჩავხედე. - ეს რამდენიმე თვის წინ მოხდა.. 13 აგვისტოს... ფორქსისთვის უჩვეულოდ ცხელი დილა იყო. მეორე დღეს იმ დაწყევლილ კონკურსში ჩაწერა მთავრებოდა. ჩარლი მაიძულებდა, რომ ლონდონში წავსულიყავი და განაცხადი შემეტანა. მე უარზე ვიყავი, ძნელი ასახსნელია რატომ, მე უბრალოდ არ მინდოდა ფორქსიდან წასვლა და არც კონკურსი მხიბლავდა. მეშინოდა დამარცხების და საერთოდ - ყველაფრის. არ ვიყავი მზად, რომ ეს გამოწვევა მიმეღო. ჩარლი ასე არ ფიქრობდა. ის ყოველთვის ცდილობდა, როგორმე აქტიურ მუსიკალურ ცხოვრებაში ავეყოლიებინე, მე კი ოჯახურ და მეგობრულ ატმოსფეროში შესრულებული სიმღერებით ვკმაყოფილდებოდი, არავითარი ამბიცია არ მქონია… არც ჩარლის... მას უბრალოდ სურდა, რომ წარმატებული ვყოფილყავი. სწორედ ამიტომ, 13 აგვისტოს ლონდონში გამოფრინდა. დილით საწოლის ტუმბოსთან დატოვებული ბარათი დამხვდა, სადაც მწერდა, თუ რატომ წავიდა ინგლისში. მას უნდოდა კონკურსში ჩავეწერე. მართალია, პორტ-ანჯელესში მანამდე ჩავედი მის შესაჩერებლად, სანამ თვითმფრინავში ჩაჯდებოდა, მაგრამ... ნეტავ არ მიმესწო! ნეტავ ის დღე საერთოდ არ გათენებულიყო. ედვარდ, ყველაფერს მივცემდი, ოღონდ ჩემი წარსულიდან 13 აგვისტო წაიშალოს... ყველაფერს მივცემდი, - ედვარდს ტუჩები მოეკუმა და ისე მისმენდა.
თვალს არ მაცილებდა. ამოვისუნთქე და გავაგრძელე:
- მე და მამამ საშინლად ვიჩხუბეთ... „ბელა, მე შენ ყველაზე მეტად მიყვარხარ...იმდენად ძლიერ, რომ შენგან ყველაფერს ავიტან“, - აი, ეს იყო ბოლო სიტყვები, რომლებიც მისგან გავიგონე... სახლში საშინლად გაბრაზებული დავბრუნდი. მობილური გამოვრთე, სახლის ტელეფონის კაბელი გადავჭერი. საღამოს ტელევიზორთან ვიჯექი და უაზროთ ვუყურებდი ფერად ეკრანს. მოულოდნელად მამაჩემის სახელი და გვარი გავიგონე... ეთერში საინფორმაციო გამოშვება გადიოდა. დაზაფრულმა წავიკითხე რეპორტაჟის სათაური... თვითმფრინავის გაუმართაობის გამო ავარიული დაშვება განხორციელდა, თუმცა შასი არ გაიხსნა და დასაშვებ ბილიკზე თვითმფრინავი აფეთქდა... ყველა დაიღუპა... ყველა... ამ თვითმფრინავით მამაჩემი მგზავრობდა. ის დაიღუპა ჩემ გამო, - თავი ვერ შევიკავე და ისტერიულად ავქვითინდი.
ეს ისტორია პირველად მოვყევი და მართალია, ძალიან მძიმე იყო, მაგრამ საოცარი შვება ვიგრძენი... ვიღაცას ჩემი ტკივილი გავუზიარე. სულ დამავიწყდა, ეს როგორი შეგრძნება იყო. ვტიროდი და გულიდან ვიღებდი ყველაფერს, რაც კი მაწუხებდა. ამდენი ხნის განმავლობაში ტირილს ჩემში მხოლოდ გრძნობები იწვევდნენ. პირველად მოხდა, რომ ტირილმა გამოიწვია გრძნობები. მთელი სხაულით ვცახცახებდი, როდესაც ედვარდის მკლავები მეხვეოდა და მამშვიდებდა. ჩემი გონება ფიქრებზე დახტოდა და უკვე აღარ ვიცოდი, რა მატირებდა... ედვარდს მთელი პერანგი ცრემლებით დავუნამე. ბოლოს, მან ფრთხილად გამასწორა, ჩამოშლილი თმები გადამიწია და ტკივილით გაჟღენთილი მზერით შემომხედა. მასაც ცრემლებით ჰქონდა თვალები სავსე და ეს ძალიან არ მომეწონა. სწორედ ეს არ მინდა - ჩემი ტკივილის გამო სხვა დატანჯულიყო.
- ძალიან ვწუხვარ, ბელა, - დაიჩურჩულა მან. - გაოგნებული ვარ... თუმცა, შენი მესმის...
- მართლა? - ვკითხე ღიმილით.
- კი... შენ იღიმი, - ტუჩებზე ხელი გადამისვა ედვარდმა. - ძალიან გიხდება.
- ჩემი საქციელის გამო ღიმილის უფლებაც კი არ მაქვს.
- ასე ნუ ამბობ, - ცრემლები მომწმინდა ედვარდმა. - ახლა, როცა ვიცი, რაც მოხდა, ჩემს პოზიციაში დარწმუნებული ვარ.
- მაინც?
- ჩარლის არასოდეს ენდომებოდა, რომ შენ ასე დატანჯულიყავი...
- კი, - გავაწყვეტინე მე. - ის ძალიან სურგძელი ადამიანი იყო... სათნო და კეთილი.
- აბა, რას ერჩი შენს თავს?
- განა მე არ დავიმსახურე ტანჯვა? - ვკითხე და ამოვიოხრე. ამ კითხვაზე ერთადერთი პასუხი იყო, რა თქმა უნდა დადებითი.
- არა, - თავი გაიქნია ედვადრმა. - ბელა, როგორ არ გესმის, აქ საქმე ტანჯვაში არაა! აქ საქმე შენს ცხოვრებას ეხება, შენ ისევ არასწორად იქცევი.
- რას გულისხმობ?
- ჩარლი იმიტომ დაიღუპა, რომ შენთვის კარგი უნდოდა...
- მე მივიღე კონკურსში მონაწილეობა, - შავეხსენე მას.
- და შესანიშნავად იმღერე!
- შედეგებზე აისახა, როგორც ვიმღერე, - ავღნიშნე ჩემთვის.
- აჰ, არა, - ედვარდი ჯიუტად მიყურებდა. - ვერ ვხვდები? შენ ისევ ისე იქცევი. ჩარლი იმიტომ მოკვდა, რომ შენთვის სიკეთე უნდოდა და შენს შეცდომებზე არ სწავლობ...
ედვრადს მოვცილდი, ფეხზე წმაოვდექი და ფანჯარასთან მივედი. დიახ, მე შეცდომებზე უნდა მესწავლა. ეს ცხოვრების კანონი იყო, ყველა შეცდომებზე სწავლობდა, მაგრამ მე არ მქონდა მომავალი, სადაც უკვე დაშვებულ შეცდომებს აღარ გავიმეორებდი. დიახ, ედვარდი მართალი იყო, ჩარლი ჩემი გულისთვის მოკვდა...
- მაპატიე, - წამოლუღლუღა ედვარდმა და მომიახლოვდა. - უხეშად მომივიდა...
- არა, - მისკენ მიბვრუნდი. - სინამდვილეში, შენ მართალი ხარ: ჩარლის სიკვდილში მე ვარ დამნაშავე.
- არა, არ ხარ, - მითხრა ედვარდმა და ჩემს ცრემლებს თავისი ხელი დაახვედრა ლოყებზე. - მამაშენის სიკვდილში არავინაა დამნაშავე. თვითმფრინავი ცუდად დაეშვა მიწაზე, ეს უბედური შემთხვევა იყო.
- მაგრამ იმ თვითმფრინავში არ ჩაჯდებოდა, რომ არა ჩემი საშინელი ხასიათი...
- შენს პოზიციას, კონკურსთან დაკავშირებით, გარკვეული ახსნა აქვს, მაგრამ რაც არ უნდა თქვა, ეს მაინც უბედური შემთქვევა იყო, რომლიდანაც დასკვნა შენ უნდა გამოიტანო.
- დასკვნა ისაა, რომ მის გარეშე არ ვიცი, როგორ ვიცხოვრო.. ის არა მარტო მამა, არამედ ჩემთვის მიმართულებს მომცემი იყო.
- მისი სურვილი იყო, რომ შენ შენი გზა გეპოვა.
- თეორიულად - კი, - ვთქვი ალმაცერად.
- და ეს გზა არის მუსიკა, - ეშმაკურად გამიღიმა ედვარდმა და სასტუმრო ოთახში მდგარ პიანინოსკენ გააპარა მზერა. - განა არა?
- კი, მაგრამ ძალიან ძნელია იმღერო, როცა ბედნიერი არ... ვერ ხარ, - ხმა ჩამიწყდა და დამნაშავის თვალებით შევხედე ედვარდს. ნუთუ მის გვერდით ბედნიერი არ ვიყავი?! როგორ არა... უბრალოდ, მაინც ვერ ვიყავი... მაინც...
- არა მგონია, ეს პრობლემა სიმღერის გარეშე გადალახო, - არ მეშვებოდა ის.
- არ შემიძლია...
- უნდა სცადო, ბელა, - წელზე ხელი მომხვია ედვარდმა და თავისკენ მიმიზიდა. - დღესვე, ახლავე...
- ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, - უკან გავიწიე და გვერvე გავიხედე.
- რატომ? რატომ დაკარგა შენთვის მთავარმა მამოძრავებელმა ძალამ მნიშვნელობა?
- იმიტომ, რომ მან ჩემი უსაყვარლესი ადამიანი შეიწირა.
- იქნებ გამოჩნდეს ვინმე სხვა, უსაყვარლესი ადამიანი, - ჩემი თმის კულული ხელში შეათამაშა და შუბლზე ხელი გადამისვა. - რომლისთვისაც უბრალოდ იმღერებ.
- უბრალოდ ვიმღერებ? - დავიჩურჩულე თავჩაღუნულმა.
- უბრალოდ იმღერებ და ეს იმ ვიღაცისთვის ყველაფერი იქნება, - ედვარდმა ფრთხილად მიმიხუტა გულზე. - თანახმა ხარ?
- მხოლოდ ერთზე...
ედვარდი დაიხარა და ფრთხილად შეეხო ჩემს ტუჩებს, რომლებიც კიდევ ცახცახებდნენ ნერვიულობისგან, თუმცა ეს არაფერი იყო იმასთან შედარებით, რაც ჩემს გულში ხდებოდა. შინაგანად, მთელი ჩემი არსებით ვზეიმობდი ედვარდის თითოეულ თბილ გამოხედვას თუ სიტყვას. კოცნაზე აღარ ვლაპარაკობ... მისი ყოველი შეხება ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავდა. ეს იყო ოკეანეში ჩაძირული გემის მგზავრისთვის გადაგდებული თოკი, რომელიც მას სიკვდილისგან იხსნიდა. კოცნა დასრულდა და ეს თოკიც ხელიდან გამისხლტა.
- ჰმ.. დასაწყისი მომწონს, - ჩაიღიმა ედვარდმა. გაწითლებულმა, თავი დავხარე და ტუჩზე ვიკბინე. - ბელა, შენ ბედნერი უნდა იყო, - სერიოზული ხმით გააგრძელა ედვარდმა.
- ეს გაცილებით რთულია, ვიდრე შენ წარმოგიდგენია.
- წარმომიდგენია, - ამოიოხრა ედვარდმა. - მე გავლილი მაქვს ეს პერიოდი...
- ეგ როგორ? - ვკითხე გაკვირვებულმა. ედვარდი ჩემთვის ისევ ბურუსით მოცული იყო, თუმცა თანდათან, ჩვენ შორის დამყარებული ნდობით, ის იფანტებოდა.
- მე სულ სხვა რაღაცაზე მინდოდა ლაპარაკი, - თვალით მიმანიშნა ედვრდმა პიანინოსკენ.
- ოღონდ ახლა არა, - ამოვიკვნესე მე.
- კარგი რა, ბელა, - გამიღიმა ედვარდმა, მაგრამ მომეჩვენა, რომ ეს ნაძალადევი ღიმილი იყო, თითქოს ის სადღაც გამიფრინდა, თუმცა ედვარდი ისევ ცვეულებრივი ტონით აგრძელებდა: - რკინა მაშინ უნდა გამოადნო, როცა რბილია.
ედვარდმა ხელი მომკიდა და პიანინოსთან მიმიყვანა. კლავიშებზე თითები დააწყო, სერიოზული სახე მიიღო და დაბნეულმა შემომხედა.
- იცი... მინდა რაღაც შეგისრულო, - მითხარა ყოყმანით.
- მიდი, - შევაგულიანე მე. - შენი დაწერილია?
- კი, - ჩაიღიმა მან. - ჩემიც და შენიც...
სანამ დაკვრას დაიწყებდა, ჩავისუნთქე. ედვარდის პიანინოსთან დანახვას შეჩვეული არ ვიყავი. გამახსენდა, როდის ვიმღერე ბოლოს და მაშინვე გუნება გამიფუჭდა. ედვარდმა თბილად ამომხედა, ალბათ დაწყების დასტურს ელოდებოდა. ფიქრებიდან გამოვერკვიე და თავი დავუქნიე. მელოდიამ მთელი ოთახი ტალღასავით გააპო. ერთ უსასრულობაში დარჩა მთელი სამყარო, მეორეში კი მე, ედვარდი და ინსტრუმენტი, რომელიც საოცრად ჰარმონიულ და თბილ აკორდებს გამოსცემდა. ედვარდის პირდაპირ დავდექი და დაჟინებით ვუყურებდი მისი ნაკვთების მოზრაობას ყოველ ახალ ტონალობაში გადასვლისას. დაკვრა მოულოდნელად შეწყდა. ედვარდმა მოჭუტული თვალებით ამომხედა და ჩემს სახეზე გაეცინა.
- რა მოხდა?
- ედვარდ... ეს ძალიან, ძალიან ლამაზი მელოდიაა, - ვუპასუხე აღტაცებულმა.
- სულ ესაა.. ჯერ-ჯერობით.
- აუცილებლად უნდა დაამთავრო, - გავუღიმე და გვერდზე მივუჯექი.
- შენ გარეშე ვერ დავამთავრებ, - თბილად შემომხედა ედვარდმა და ჩამოყრილი თმები გვერდზე გადამიწია.
- აუცილებელი ვარ? - ვკითხე დაეჭვებით.
ახალი თავი რომ დავინახე, ლამის ხტუნვა დავიწუე ისე გამიხარდა. როგორ მომნატრებია შენი ნაწერებიიი 
ამ ბოლო ნაწილმა, როგორც ყოველთვის ძალიან დამაინტრიგა და ბევრი ეჭვი გამიჩინა. რა აღარ მომივიდა თავში აზრად რა 
