|
| daki | თარიღი: ოთხშაბათი, 2012-05-30, 8:03 PM | შეტყობინება # 1292 |
 55
 Offline | magram dasruldeba albaat :((
| |
|
|
|
|
|
| bella1999 | თარიღი: ხუთშაბათი, 2012-05-31, 10:11 PM | შეტყობინება # 1296 |
151
Offline
| | |
|
|
|
|
| ☆AnasteishA☆ | თარიღი: ხუთშაბათი, 2012-05-31, 11:37 PM | შეტყობინება # 1299 |
 Love is an inscrutable kind of magic
1075
Offline
| * * *
ზოგჯერ უიღბლობის, გაურკვევლობის ხანაშიც იპოვი ხსნას, გზას, რომელიც უკუნეთს გაგიცისკროვნებს, მზერას გაგინათებს და დროებით მაინც დაგავიწყებს სიბნელის გამომწვევ მიზეზს...
ბატონმა ნოდარმა თავის საქმეზე გადაწყვიტა წასვლა, მაგრამ დანიშნულების ადგილამდე შორი იყო. მთელ ღამეს საჭესთან იჯდა, საშინლად ეძინებოდა და ამიტომ გადაწყვიტა, ცოტა გამოეძინა და შემდეგ განეგრძო გზა. მყუდრო ადგილას დააყენა მანქანა, გადმოვიდა და უკანა სალონში დაჯდა, სადაც დაძინებამდე რამდენიმე ასლარიანი კუპიურა იპოვა, რომლთაგან ერთ-ერთზე სიტყვა „მადლობა“ ეწერა. კაცი გაოგნებული წამოჯდა, ეგონა პირიქით ფული სჭირდებოდა იმ წყვილს, ან დაწერა როდის მოასწრეს...
თითქოს ყველაფერი ცხადი გახდა, როცა საღამოს საინფორმაციო გამოშვებაში ძებნილი ალექსანდრე ახვლედიანის და მისი მსხვერპლის დიანა დანელიას სურათიდან მისი თანამგზავრი ცოლ-ქმარი ამოიცნო. მანამდე კი მანქანიდან გადმოსული წყვილი საავადმყოფოს შენობის ეზოში იდგა და არ იცოდა საით წასულიყო.
_ მესმის შენი...
_რა?-ვერ გაიგო დუდამ.
_ეკლესიის ზარები რეკავენ, არ გესმის?
_მერე?
_მერე უნდა თქვა: „მესმის შენი“.
_მესმის შენი...
_ჰო. მომე ხელი.-დუჩემ გოგონას ხელი ჩაჰკიდა და ეკლესიისკენ წაიყვანა.
ეს იყო ულამაზესი ტაძარი, ღვთის სახლი, რომლის კარი ღია იყო მათთვის... დევნილთათვის. წყვილი პირჯვრის წერით შევიდა შენობაში. შიგნით მხოლოდ სტიქაროსნები და სხვა ეკლესიის მსახურნი იყვნენ, რომელთაც გაოცებულებმა შეხედეს, განთიადის სიმკრთალიდან შემოსულ წყვილს. ორივე მათგანი ემთხვია საკურთხევლის წინ დასვენებულ ხატს და შემდეგ ერთმა ღვთისმშობლის ხატის წინ დაიწყო ლოცვა, მეორემ- ქრისტეს ხატის წინ. მართალია, ხშირად ჩაგვიხედავს მათი გულების სიღრმეებში და იქნებ ისეთ რამესაც მივმხვდარვართ, რასაც ისინი თავადაც ვერ ხვდებოდნენ, მაგრამ მოდით, ნუ დავინტერესდებით რას შესთხოვდნენ ღმერთს ასე გულმხურვალედ, რადგან ეს მხოლოდ მათ შორის უნდა დარჩეს და ჩვენს ცხვირს აქ არაფერი ესაქმება...
მაგრამ საინტერესოა, რაც შემდეგ მოხდა: თვალდახუჭულმა ბიჭმა უცებ იგრძნო, რომ მის შორი-ახლოს მდგარი გოგონა თრთოდა. თვალები გაახილა და გაკვირვებულმა შეხედა- დუდა ტიროდა. ფრთხილად მიუახლოვდა უკნიდან და ყურთან ხმადაბლა ჰკითხა:
_ჰეეი... რა გატირებს, სულელო?-დუდა მობრუნდა, მკერდში ჩაეკრა და აქვითინდა.-წამო, გარეთ გავიდეთ...კარგი?-დუჩემ შეატყო როგორ დაუწყეს ყურება ისედაც უცნაურ წყვილს სტიქაროსნებმა და ამიტომ ნელი სვლით გაიყვანა ჩახუტებული გოგონა ტაძრიდან. იქვე ახლოს გაჩერდა და მოუბრუნდა, თმები გადაუწია ლამაზი სახიდან და ცრემლიან თვალებში ჩახედა.
_რატომ ტირი? ხომ იცი ყველაფერი მალე დამთავრდება და ჩვენ სულ ერთად ვიქნებით?
_რა იცი? დაგავიწყდა ტყვიები როგორ დაგიშინეს? სანამ ყველაფერი გაირკვევა მანამდე რამე რომ მოხდეს?
_დუდა...–გააწყვეტინა ბიჭმა.
_დამამთავრებინე. არ ვიცით, რა მოხდება, მე კი შენი დაკარგვა არ მინდა.
_რას მთავაზობ? ჩავბარდე და...
_ჯვრისწერას, სან!–გააწყვეტინა მუდარით სავსე ცრემლიანი მზერით გოგონამ.-მინდა აქ და ახლავე დავიწეროთ ჯვარი. მინდა ღმერთმა შეგვაერთოს და მერე აღარაფერმა, აღარაფერმა აღარ დაგვაშოროს.
_დუდა, მესმის რასაც მეუბნები, მაგრამ ახლა ამის დრო არ არის, ჩემო ლამაზო. შენ დიდ, ლამაზ ქორწილს და ჯვრისწერის ცერემონიალს იმსახურებ. ნაჩქარევს და ნამალავს კი არა!
_არა, მე იმას ვიმსახურებ, რომ შენ ჩემს სურვილს პატივი სცე და დამეთანხმო. არავინ იცის ხვალ რა იქნება. დღეს კი შენთან ერთად მინდა ვიყო. შენი ცოლი მერქვას...
_მეც, პატარავ, მეც მინდა ჩემი ცოლი გერქვას, მაგრამ...
_სანდრო, ამას თუ არ გააკეთებ, ვიფიქრებ, რომ თავს იკავებ, შენს გრძნობებში არ ხარ დარწმუნებული და შეცდომის დაშვების გეშინია.
_რა სისულელეა...-მის სიტყვებზე გაეცინა სანდროს.-სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს ეს ლამაზი სახე და წყლიანი თვალები.-ბიჭმა შეყვარებულის სახე ხელებში მოიქცია და ცხვირის წვერით შეეხო მის ცხვირს.
_ანუ... შევდივართ და ჯვარს ვიწერთ, ხო?-ძალიან ნელა და ხმადაბლა უთხრა დუდამ, თან თვალებში უყურებდა- გრძნობდა, რომ ამ მზერის შემყურე და ხმის გამგონე, სანდრო უარს ვერ ეტყოდა. ამ უკანასკნელმა თანხმობის ნიშნად დაუქნია თავი და ტუჩებთან დაიხარა საკოცნელად, მაგრამ დუდა გაიწია:
_ქორწილამდე ნწუ!-გაიცინა, ხელი ჩასჭიდა და ტაძარში შეიყოლა ბიჭი.
_მამაო, გვაკურთხეთ...-მიმართა მოძღვარს, როცა სიღრმეში შევიდნენ და მიუახლოვდნენ მას.
მოძღვარს თავიანთი სურვილის შესახებ გაანდეს და უთხრეს, რომ ეს მოულოდნელი გადაწყვეტილება იყო, რომ მომზადებულნი საერთოდ არ იყვნენ. წირვაზე მოსული მრევლიდან 2 ადამიანი შეარჩიეს და წირვის დაწყებამდე ყველასთვის უცნობი წყვილის ჯვრისწერა გაიმართა. გოგონას, რომლის მამაც მილიონებს ეპოტინებოდა, საქორწინო კაბა არ ეცვა, არც ბიჭი იყო შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი. სამაგიეროდ, მათ ერთმანეთისკენ მიმართულ ოდნავ დამფრთხალ მზერაში ძალიან დიდი გრძნობა, სითბო, მზრუნველობა, ბედნიერების ვარსკვლავები, მოკლედ, სიყვარული ჩანდა.
ჯვრისწერა არ გაჭიანურებულა. ყველაფერმა მშვიდად ჩაიარა, შემდეგ წყვილი წამოვიდა და გაკითხვით მივიდა ერთ იაფფასიან ოტელში და ორკაციანი ნომერი დაიქირავა.
_ესეც ასეე! ჩემო ქმარო... შეგვიძლია დავწვეთ და დავიძ... პირველი ღამით დავტკბეთ...-დუდა ორადგილიან საწოლზე გადაწვა და თვალები მინაბა. დუჩე ატყობდა, რომ ის ძლივს ახელდა თვალებს გადატანილი ნერვული დაძაბულობის, დაღლილობისა და უძილობისგან. „არა, ჩვენი პირველი ღამე აქ და ასეთი არ უნდა იყოს... შენ მეტს იმსახურებ...“ გაიფიქრა სანდრომ, ცოლს დაუბარა ახლავე დავბრუნდებიო და სააბაზანოში შეიკეტა, დუდამ ერთი-ორჯერ მიუკაკუნა, ხომ კარგად ხარო, მაგრამ ბიჭმა ისევ გამოსძახა ახლავე დავბრუნდებიო, მაგრამ რეალურად მაინცდამაინც არ ჩქარობდა. წყალიც გადაივლო და როცა ოთახში დაბრუნდა, აღმოაჩინა, რომ გოგონა, უკვე მისი მეუღლე საბანში გადახვეული ტკბილად, ბავშვურა ფშვინავდა. ღიმილით დააცქერდა სახეზე, თავადაც დაწვა და გულზე მიიხუტა თავისი პატარა, ნატანჯი გოგო.
შეტყობინება შეასწორა ☆AnasteishA☆ - ხუთშაბათი, 2012-05-31, 11:37 PM | |
|
|
|
|
|
|
|
|
