თავი 6
ამ შემოთავაზებას ნამდვილად არ ველოდი. სულ რამდენიმე საათის წინ, როდესაც ჯესის პირველად შევხვდი, საშინლად მექცეოდა, ახლა კი?! ნუ გასაგებია, რომ კეიტმა ჩემზე საზიზღრობები მოუყვა, მაგრამ მაინც. ნეტავ ასე უცbad რატომ შეიცვალა დამოკიდებულება? მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს? მთავარია, რომ ბოდიშიც მომიხადა და დანაშაულის გამოსასყიდად კაფეტერიაშიც დამპატიჟა. ახლა რომ უარი მეთქვა, ვიცოდი რომ ჩემი მხრიდან უტაქტო საქციელი იქნებოდა, მაგრამ ახლა რომ უარი არ მეთქვა, მაშინ ვეღარასდროს ვეტყოდი უარს და ჩემი პრინციპების გათელვა მომიწევდა, რაც არ მაწყობდა. ძალიან დაბნეული ვიყავი და არ ვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი. გული მკარნახობდა, რომ გავყოლოდი, ხოლო გონების ფხიზელი ნაწილი მიყვიროდა, რომ ახლავე უარი მეთქვა და თან დამეყოლებინა, რომ დაბალი ფენის წარმომადგენლებთან ურთიერთობა არ მქონდა. რატომღაც პირველი პასუხი უფრო მხიბლავდა, მაგრამ ვერაფრის თქმას ვერ ვახერხებდი. უცებ ჯესიმ თვალებში ჩამხედა, შემდეგ მომნუსხველად გამიღიმა და ისე შემომხედა, რომ აშკარად ჩემს პასუხს ელოდა. ამ მზერის შემდეგ ვერცერთი ნორმალური გოგო ვერ შეძლებდა უარის თქმას, მე კი ჯერ ნორმალური მეგონა თავი.
-აბა, წავედით?-მკითხა ჯესიმ, წამოდგა და ხელი გამომიწოდა, რომ წამოვეყენებინე.
-წავედით-მეც საპასუხოდ გავუღიმე და მის ხელს მოვეჭიდე. ჩემი თავი დავარწმუნე, რომ ეს მხოლოდ იმიტომ გავაკეთე, რომ სკამი დაბალი იყო და ამ სიmაღლე ქუსლებით იქიდან წამოდგომა დახმარების გარეშე გამიჭირდებოდა, მაგრამ რატომღაც ამის მიზეზეზი უფრო სხვა რამე მეგონა.
წამოვდექი თუ არა, მაშინვე ხელი გავუშვი, რომ მასაც ჩემნაირი ეჭვები არ გასჩენოდა. ხელი როdesac გავუშვi უცნაურად შემომხედა, მე კი უბრალოდ გავუღიმე, შემდეგ კი ორივენი კიბეებზე დავეშვით. მთელი გზა ჩუმად მივდიოდით, ბოლოს კი სიჩუმე ჯესიმ დაარღვია.
-გარეთ გირჩევნია დავსხდეთ თუ შიგნით?
-შიგნით ჯობია, გარეთ საშინლად მწველი მზეა, მე კი გასარუჯი კრემი თან არ მაქვს ახლა.
-რა? შენ რა სკოლაში გასარუჯი კრემით დადიხარ?-სიცილი აუტყდა, მე კი ვერ ვიგებდი რა იყო ამაში სასაცილო.
-კი, აბა ვარჯიში სულ გარეთ გვიტარდება და მზის გულზე ყოფნისას ხომ კანი დამეწვება?!-ვერ ვხვდებოდი რა იყო აქ გაუგებარი-ან საერთოდ რა აზრი აქვს ამას შენთვის?
-არანაირი, უბრალოდ გამიკვირდა. კარგი მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს. აბა, მომიყვები რამეს შენზე?-მკითხა როცა კაფეტერიაში შევაბიჯეთ. ჯესი სწორედ იმ მაგიდისკენ გაემართა, რომელიც ჩემი და ჩემი გოგონების მაგიდის უკან იდგა. სკამი ზრდილობიანად გამომიწია, ხოლო როცა დავჯექი თვითონ დახლისკენ გაემართა.
მხოლოდ ახლა შევამჩნიე, რომ kafeteria მთლიანად დაცარიელებულიყო, რაც ძალიან გამიკვირდა. ჯესი სინზე დადებული ორი ყავითა და ნამცხვით დაბრუნდა და ჩემს პირდაპირ დაჯდა. ყავა და ნამცხვარი მომაწოდა, თავისებიც გადაიღო და ისე მოხერხებულად მოკალათდა, რომ აშკარად ჩემი პასუხების მოსასმენად მოემზადა.
-რაზე გავჩერდით? აა, ხო გამახსენდა, გთხოვე რომ რამე მოგეყოლა შენზე.
-მაინც რა გაინტერესებს?
-რავიცი სულ ერთია, რასაც შენ შენი ცხოვრების მნიშვნელოვან ნაწილად თვლი ის მომიყევი, მინდა უფრო ახლოს გაგიცნო-ბოლო სიტყვები განსაკუთრებულად წარმოთქვა.
-მაშინ მთელი დღე აქ მოგვიწევს ყოფნა-ვეცადე მშვიდად გამეცინა, მაგრამ აშკარად შემეტყო, რომ სულაც არ მეცინებოდა.
-მე დრო მაქვს და დაგელოდები-მრავლისმეტყველად გამიღიმა. ვხვდებოდი რომ ეს საუბარი უკვე სხვა სახეს იღებდა და ვცდილობდი თემა შემეცვალა, მაგრამ თავში არაფერი მომდიოდა. უცებ ბრწყინვალე აზრი მომივიდა.
-ჯეს, გეხვეწები მომიყევი რა კეიტიმ როგორ გაგიცნოო?
-ვაიმე, ნუღარ გამახსენებ-ამ სიტყვებზე ორივე ავხარხარდით-სკოლის ეზოში ჩემი სკეიდი შემოვაყენე თუ არა ეგრევე დამინახა და როგორც კი გავჩერდი ჩემსკენ წამოვიდა. მერე გამომელაპარაკა, ჩემი სახელი მკითხა და დაინტერესდა რომელ კლასში ვიყავი. როცა ვუთხარი რომელ კლასშიც მოვხვდი, მაშინვე შეწუხებული სახე მიიღო. მერე კი მითხრა, რომ ჩემთვის კარგი უნდოდა და რაღაც უნდა მოეყოლა ერთ საშინელ გოგოზე, რომელმაც გაუმწარა სკოლის წლები. ალბათ თვითონაც ხვდები ეს გოგონა ვინცაა-ხელი გამოიშვირა ჩემსკენ- მოკლედ რომ ვთქვათ ათასი სისულელე მომიყვა, მერე გამასეირნა და როდესაც სკოლის უკან გაკეთებულ ბაღთან მივედით რამოდენიმე წუთით გამაჩერა. შემდეგ მობილური ამოიღო და მითხრა რომ სასწრაფო შეტყობინება უნდა გაეგზავნა. გაგზავნა თუ არა, მაშინე წამომათრია და ბაღის შესასვლელთან გამაჩერა. მაშინ დავინახე როგორ გამოსტაცე შენს დაქალს მობილური ხელიდან და გაუბრაზდი, მერე მეორე დაქალსაც უხეშად დაელაპარაკე. ამ დროს კეიტმა მითხრა, რომ ეს საშინელი გოგონა-ხაზი გაუსვა ამ სიტყვას-ელი სკოტი, შენ იყავი და მეგობრები მხოლოდ იმიტომ გყავდა, რომ თავი მარტოდ არ გეგრძნო. როდესაც შენი საქციელი დავინახე და კეიტის მონაყოლებიც გავითვალისწინე შენზე საშინელი შთაბეჭდილება შემექმნა. კლასშიც და ვარჯიშის მერეც სწორედ ამიტომ მოგექეცი ასე უხეშად. მაგრამ ერთი რამ კი მაინტერესებს, ასე საშინლად რატომ გაბრაზდი, როცა ბარბი გიწოდე?
-ოხ ეგ საზიზღარი. ესეიგი ეშლის მესიჯი მაგან მისწერა? მოვკლაავ! მე კი ენდრიუს მესიჯი მეგონა და ამიტომ გავბრაზდი. ისე იმედია მისი მონაყოლი ამბები არ დაგიჯერებია, ხომ ასეა?
- არა, შენმა სიტყვებმა და ეშლის ასეთმა მძაფრმა რეაქციამ, ყველაფერი ნათელი გახადა. თუ თქვენ ნამდვილი მეგობრები არ იყავით, მაშინ ეშლი ასეთ საფრთხეში არ ჩაიგდებდა თავს და ვარცხნილობას არ გაიფუჭებდა-ახარხარდა. ხო მართლა, ჩემს კითხვას რატომ არ უპასუხე? არ გიყვარს ბარბები?
-არა, როგორ არა, მაგრამ ვერ ვიტან, როცა ბარბს მეძახიან. ბარბი უსულო თოჯინა, რომელსაც მხოლოდ კარგი გარეგნობა აქვს და შიგნიდან ცარიელია. მას გული არ აქვს და შესაბამისად არ გააჩნია გრძნობებიც. სკოლაში თითქმის ყველას ასეთი უსულო თოჯინა ვგონივარ, მაგრამ ამას არ ამჟღავნებენ, შენ კი კეიტის შემდეგ პირველმა მიწოდე ბარბი, თან ორჯერ და სწორედ ამითომ ავფეთქდი.
-კარგად მსჯელობ! მე საერთოდ არ მიფიქრია ამაზე. ბარბი იმიტომ დაგიძახე, რომ შენნაირი გოგო ჯერ არასდროს შემხვედრია. მართლაც, რომ ულამაზესი ხარ, მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ.
-როგორ არ ფიქრობ?
-არ ვფიქრობ, რომ უსულო და უგრძნობი თოჯინა ხარ. უგრძნობი არსება ასე ვერ ილაპარაკებდა. პირიქით, მე ვფიქრობ, რომ შენი ასეთი ნიღბის უკან ძალიან მგრძნობიარე გოგონა იმალება, რომლსაც პატარა ნაპერწkali სჭირდება გამოსაჩენად.
ერთმანეთს თვალებში შევყურებდით და არც ერთი ხმას არ ვიღებდით. ჩემი გულის ცემა უკიდურეს წერტილს მიუახლოვდა და ბოლოს საერთოდ გაჩერდა. ერთმანეთისკენ ვიყავით გადახრილები და თითქოს ჩვენს შორის რაღაც მაკავშირებელი ძაფები იყო გაჭიმული. ამ მომენტში სამყაროში ჩემთვის აღარანაირი გრძნობა აღარ არსებობდა, რომელიც ამაზე უკეთესი იქნებოდა. გულში თითქოს პეპლები დაფრინავდნენ. რაღაც ძალა მაიძულებდა, რომ ჯესის ბოლომდე მივნდობოდი და გამეკეთებინა ის, რაც მას სურდა. მაგრამ ვიცოდი, რომ თუ ვაკოცებდი ჩემს გრძნობებში საბოლოოდ დავრწმუნდებოდი და ვეღარ შევძლებდი მასთან განშორებას. მე მივხვდი, რომ ჯესის გარეშე აღარ შემეძლო, მის გარეშე ვეღარ ვისუნთქებდი. ამაში ათასი პროცენთით ვიყავი დარწმუნებული. ამ დროს ძალიამ მომინდა, რომ არა ასე მდიდარი, არამედ საშუალო ფენის ჩვეულებრივი გოგონა ვყოფილიყავ, ან სულაც ჯესს მანამდე შევხვედროდი, სანამ ასეთი იდიოტური პრინციპები ჩამომიყალიბდებოდა ღარიბებთან დაკავშირებით. მე უბრალოდ ვერ შევძლებდი ჯესთან ურთიერთობას, ჩვენ სრულიად სხვადასხვა ფენიდან ვიყავით. თავს ძალა დავატანე, ყველანაირად ვეცადე, რომ ცრემლები სულ 2 წუთით შემეკავებინა. შემდეგ წამოვდექი, ჯესის ლოყაზე ვაკოცე და წამოვედი. ის გაოგნებული დარჩა. მე მივდიოდა და მას ზურგსუკან ვიტოვებდი, ისე როგორც წარსულს. ჩემი ცრემლები კი ვეღარ ჩერდებოდნენ და ღაწვებზე ეშვებოდნენ. კაფეტერიაში საშინელი აურა ტრიალებდა, აურა, რომლის ნაწილიც ვერ გავხდებოდი ჩემი პრინციპების გამო. ნაბიჯს ავუჩქარე და სასწრაფოდ გამოვედი იქიდან, იმიტომ რომ ჯესის ნაბიჯების ხმა გავიგონე. გარეთ გავედი თუ არა მაშინვე გავიქეცი. მივრბოდი და უკან ვიტოვებდი მას, არსებას, რომელმაც სულით-ხორცამდე შემძრა და დამანახა სამყარო. მე ეს არ მინდოდა, მაგრამ მაინც გავრბოდი, ჩემს უკან კი ნაბიჯების ხმა წყდებოდა.
sawyali eliii. auuuu rogor shemecodaaaaaaaa 
male dadeb axals?
