ერთ ბნელ ქუჩაში, ბორდიულზე ლამაზი ბიჭი იჯდა, ლუდს სვამდა და ფიქრობდა. ფიქრობდა მასზე, ვისაც გუშინ გული ატკინა და ცდილობდა რამე მოეფიქრებინა, რომ მათ შორის მდგარი ეშმაკი, რომელმაც გუშინ თავისი გაიტანა და მათი დაშორება შეძლო თავის ადგილზე მოესვა. ბიჭი ფიქრობდა, ფიქრობდა, შემდეგ რაღაც გაახსენდებოდა, მწარედ ჩაიცინებდა და ისევ ფიქრს აგრძელებდა. ლუდის ბოთლი უკვე ჩაცალა და გვერდით მიუდგა რამოდენიმე დაცლილ ბოთლს. უქმად ჯდომას არ აპირებდა, კიდევ ერთი ბოთლი გახსნა და სმა დაიწყო. ის ასეთ მდგომარეობაში ჯერ არავის ენახა. ასე მაშინაც კი არ დამთვრალა, როცა ელის დავიწყებას ცდილობდა კლუბში და შემდეგ მაიკლი ნახა. ახლა მისთვის მთავარი მხოლოდ ის იყო, რომ გათიშულიყო. ალბათ ვერაფრით წარმოიდგენდა ახლა სახლში რა ხდებოდა. ეს რომ სცოდნოდა, ალბათ თვითონ გაასწრებდა ელს. მაგრამ ყველაზე ცუდი ის იყო, რომ სასმელი სულ არ ეკიდებოდა, ოდნავადაც კი არ დამთვრალა, ის კი აქ ჯდომას იქამდე აპირებდა, სანამ კარგად არ დათვრებოდა. ასე ხომ უფრო იოლი იქნებოდა ყველაფერი, მისთვის... ვერ ხვდებოდა, რომ ახლოა საჭირო მისი სწრაფად სახლში წასვლა იყო და არა ვიღაც მაწანწალასავით ქუჩაში გალეშვა.

(ელი)
მივფრინავდი, მაგრამ სიმშიდის ნაცვლად ჯერ მხოლოდ ხელის წვას ვგრძნობდი. ალბათ „იქ“ მისასვლელად ჯერ კიდევ დიდი დრო მქონდა და ადამინურ ტკივილს ამიტომ ვგრძნობდი. ყველაზე საოცარი ის იყო, რომ როგორც ამბობდნენ გვირაბის ბოლოს სინათლე სულაც არ ჩანდა. პრინციპში გვირაბი არც ყოფილა. უბრალოდ ყველაფერი ტრიალებდა და ვარდისფერ სივრცეში ვიძირებოდი. თან ეს ვარდისფერი საოცრად გავდა ჩემი სააბაზანოს კედლის ფერს. ვერაფერი გამეგო, რატომ არ სრულდებოდა ეს სივრცე და ზემოთ რატომ არ მივდიოდი? რატომ არ ვმსუბუქდებოდი? მაგრამ იქნებ სამოთხეს სულაც არ ვიმსახურებდი? იქნებ ზემოთ კი არა უფსკრულში უნდა წავსულიყავი და ჯოჯოხეთის ცეცხლში დავმწვარიყავი? მაგრამ სულერთია, ხომ მაინც უნდა დამეტოვებინა დედამიწა და ერთხელ მაინც დამეხედა ჩემი უსულო სხეულისათვის? მაგრამ მე ამას ვერ ვახერხებდი. სამაგიეროდ უფრო ვიძირებოდი ვარდისფერ სივრცეში და გარშემო ყველაფერი უფრო სწრაფად ტრიალებდა. ამ ყველაფერს გულის რევის შეგრძნებაც დაერთო და ბოლოს როგორც იქნა გავითიშე...

(ჯესი)
მივხვდი, რომ აქ ასე ჯდომას და ლუდით გაბერვას აზრი აღარ ჰქონდა, სასმელი მაინც არ მეკიდებოდა. ჯობდა სახლში წავსულიყავი და ელის დავლაპარაკებოდი. იქნებ როგორმე მისთვის ამეხსნა რაც მოხდა და დამერწმუნებინა ჩემს სიმართლეში. უკვე შუაღამე იყო და ტაქსის შოვნა გამიჭირდებოდა, მით უმეტეს ამ მიყრუებულ უბანში. ნეტავ მანქანა წამომეყვანა... მაგრამ რადაც არ უნდა დამჯდომოდა და სულ რომ ფეხით წასვლა დამჭირვებოდა სახლში მისასვლელად მაინც უნდა წავსულიყავი. წამოვდექი და გზას გავუყევი, რომ ცენტრალურ ქუჩამდე მივსულიყავი. მხოლოდ ახლა შევამჩნიე რომ წვიმდა. დილით უფრო ჩუმად და მყუდროდ წვიმდა, ახლა კი თავსხმა იყო. ელავდა და საშინლად ქუხდა. თითქოს ბუნება ვიღაცას რაღაცას უკრძალავდა და აფრთხილებდა, მაგრამ ვის? ან რატომ? ახლა ამაზე ფიქრის თავი ნამდვილად არ მქონდა. პირველივე შემხვედრ ტაქსს ხელი დავუქნიე, სასწრაფოდ ჩავჯექი და სახლის მისამართი ვუთხარი.
დაახლოებით ათ წუთში უკვე სახლის ეზოში ვიდექი და შიგნით შესვლას ვერ ვბედავდი. მთელი სახლი ჩაბნელებულიყო, მხოლოდ ელის ოთახიდან გამოდიოდა მკრთალი ნათელი, ალბათ ღამის ნათურა ენთო და მელოდებოდა, რომ კარგად გამოველანძღე და ბოლოს სახლიდანაც გავეგდე. მაგრამ სანამ ყველაფერს არ ავუხსნიდი, აქედან ფეხს არ მოვიცვლიდი.
უკუნ სიბნელეში ძლივს ავუყევი მეორე სართულის კიბეებს და ელის კარებთან შევჩერდი. ჯერ კიდევ ვერ გადამეწყვიტა შესვლა, მაგრამ ბოლოს გულმა ვეღარ გამიძლო და ოთახში დაუკაკუნებლად შევედი. აი აქ კი საკმაოდ უცნაური გრძნობა დამეუფლა, რომელიც შემდეგ შიშმა შეცვალა. ოთახში არავინ იყო, მხოლოდ ელის საწოლზე იდო შავი ვარდი, მის ქვეშ კი კონვერტი. სააბაზანოდან ძლივს გასაგონად გამოდიოდა დებიუსის ხმა. ბევრი აღარ მიფიქრია, სასწრაფოდ სააბაზანოსკენ წავედი და კარის გაღება ვცადე, მაგრამ როგორც ვეჭვობდი ჩაკეტილი აღმოჩნდა.
-ელ სასწრაფოდ გამიღე კარი-ვცადე მშვიდად მეთქვა და კარზე კაკუნი ავტეხე, მაგრამ იქ სრული სიმშვიდე სიფევდა. წყლის ხმაც კი არ ისმოდა, ანუ ელი შხაპს არ იღებდა.
-ელ გააღე კარი!-ჩემს ხმაში უკვე იგრძნობოდა აღელვება.
-ელ არ მაინტერესებს, ვამტვრევ-დავიღრიალე ბოლო ხმაზე და კარი შევამტვრიე.
ზუსტად სამ წამში, სამი საშინელება მოხდა: კარი შევამტვრიე, ადგილზე გავიყინე და მშვენიერი თეთრი ანგელოზი დავინახე, რომელიც ჯაკუზიში იწვა და ხელიდან სისხლი სდიოდა. ჩემს ტვინს არ უნდოდა, დაეშვა ის ფაქტი, რომ ეს ანგელოზი ელი იყო, მაგრამ ბოლოს მაინც მიიღო ეს ინფორმაცია და მე წამის უსწრაფესად მასთან გავჩნდი. ვცდილობდი ფრთხილად მემოქმედა, რომ ჭრილობა არ დამეზიანებინა, მაგრამ როდესაც მისი მარცხენა მაჯა ხელში ავიღე და შევხედე, გულზე მომეშვა. არანაირი ჭრილობა არ იყო, ეს იყო მხოლოდ უბრალო განაკაწრი, რომლიდანაც სუსტად მოდიოდა სისხლი. რა თქმა უნდა დამუშავება ამასაც ესაჭიროებოდა, მაგრამ სანერვიულო აღარაფერი იყო. უცბად ელის ხელში ჩემი დანა დავინახე, რომელიც სისხლით დასვრილიყო და ის წუთი დავწყევლე, როდესაც ელს ამ დანის არსებობა და ჩემი დანებისადმი მიდრეკილება გავუმხილე. დანა სასწრაფოდ გამოვაცალე ხელიდან და იქვე დავდე, შემდეგ კი ელი ფრთხილად ამოვიყვანე წყლიდან, გულზე მივიხუტე და მისი ოთახისკენ გავემართე. საწოლზე დავაწვინე, შემდეგ კი ოთახიდან გავვარდი და ჯესიკას დავუძახე. მესმოდა, რომ ახლა მისი ნერვიულობა არ შეიძლებოდა, მაგრამ ის ახლა აქ უნდა ყოფილიყო. როდესაც ჯესიკა ოთახში შემოვიდა, მაშინვე გაფითრდა და თავი ძლივს შეიკავა, რომ არ წაქცეულიყო, მაგრამ მე მაშინვე ვუთხარი რაც ხდებოდა და ცოტათი დამშვიდდა. სინათლე აანთო და აფთიაქის ყუთი მოიტანა. მე ელის ხელი მეჭირა და ვევედრებოდი, რომ გონზე მოსულიყო. ჯესიკამ ჭრილობა მალევე დაუმუშავა და შეუხვია. შემდეგ კი ნიშადურის სპირტი ამოიღო და ელს ცხვირთან მიუტანა. მაშინვე გონს მოვიდა და მისუსტებული თვალებით გადმომხედა, შემდეგ დედამისს შეხედა და აშკარად გულდაწყვეტილმა მწარედ ჩაიცინა. ხელი გამომტაცა და გულზე მიიდო, თვალებიდან კი წყვილი ცრემლი გადმოსცვივდა.
-ელ, ეს რატომ გააკეთე შვილო? რა მოხდა საყვარელო? ხომ იცი, რომ ყველა შემთხვევაში გვერდში დაგიდგები, რა საჭიროა უკიდურესი ზომების მიღება?-ჯესიკაც მშვიდი ხმა ნელ-ნელა აუკანკალდა და შემეძლო დამეფიცა, რომ ტიროდა, მიუხედავად იმისა, რომ ახლა მის სახეს ვერ ვხედავდი, იმიტომ რომ ელის დატოვებულ წერილს ვკითხულობდა და საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი. როგორ შემეძლო, რომ ასეთი სუსტი და ნაზი არსებისთვის იმხელა ტკივილი მიმეყენებინა ჩემი სისულელით, რომ თვითმკვლელობაზე ეფიქრა? ნამდვილი იდიოტი ვარ!
-დე, ძალიან გთხოვ ახლა ნუ მალაპარაკებ. ყველაფერი წერილში წერია, იმას გამოართვი და წაიკითხე-ჰმ, ელის ჩემი სახელის წარმოთქმაც კი არ სურდა.
-ჯესიკა გამომართვი და ძალიან გთხოვ, თუ შეიძლება ცოტა ხნით მარტო დაგვტოვე, მე და ელს სალაპარაკო გვაქვს-ვთქვი და ჯესიკას წერილი გავუწოდე.
-არა! ერთადერთი ვინც აქ ზედმეტია ეს ვაჟბატონია და იმედია მიხვდება რომ დაგვტოვოს! და თუ შეიძლება დედა შენც დამტოვე! შემეშვით! ყველანი წადით! ნუთუ ასეთი ძნელია რომ თავი დამანებოთ! ასე ძალიან გძულვართ რომ ერთ სურვილსაც კი ვერ მისრულებთ? რატომ არ სცემთ პატივს ჩემს გადაწყვეტილებას? -ელი უკვე ისტერიულად გაჰყვიროდა და ცრემლები სდიოდა, მაგრამ მასთან მიკარების უფლებას არავის გვაძლევდა. ამ ყვირილზე ოთახში დეივიც შემოვიდა.
-მამა! მამა ჩემო საყვარელო, გთხოვ უთხარი ამათ რომ გავიდნენ! გეხვეწები მა, ძალიან გთხოვ-ელი უკვე წყნარდებოდა, მაგრამ ტირილს არ წყვეტდა. დეივი სასწრაფოდ შვილს ჩაეხუტა და გვანიშნა, რომ გავსულიყავით.
ჯესიკას ვთხოვე, რომ დაწოლილიყო და დაესვენა, მაგრამ სასტიკი უარი მივიღე. ამბობდა სანამ დეივი არ გამოვა და ყველაფერს არ მოგვიყვება ფეხს არ მოვიცვლიო. ბოლოს დავითანხმე, რომ სასტუმრო ოთახში მაინც წამოსულიყო და დამჯდარიყო. მივხვდი, რომ საკმაოდ დიდხანს მოგვიწევდა ლოდინი და გადავწყვიტე ჯესიკას კითხვით აღსავსე მზერისთვის მეპასუხა, რომლითაც წერილის წაკითვის შემდეგ მიყურებდა და კითხვის დასმას ვერ ბედავდა. მოვემზადე და მოყოლა დავიწყე. აფსოლუტურად ყველაფერი მივუყევი დღევანდელი დღის ჩათვლით და ის შემპირდა, რომ დამეხმარებოდა. გამიგო და მიხვდა, რომ ელი სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა და შემომთავაზა, რომ ხვალ ელს თვითონ წამოიყვანდა სანაპიროზე და მე მას ყველაფერს ავუხსნიდი, მაგრამ ის იყო უნდა დავთანხმებულიყავი, რომ ოთახში დეივი შემოვიდა და საშინელი მზერით დამაჯილდოვა. როგორც თქვა ელი საშინლად იყო და სულ იმას იმეორებდა, რომ არ მივეცით საშუალება წასულიყო და განთავისუფლებულიყო ამ ტკივილისგან. დეივიც საშინლად გრძნობდა თავს, ჩემსკენ არც კი იხედებოდა და მე მივხვდი, რომ უკვე ამ სახლში ზედმეტი ვიყავი. ჯესიკას ვუთხარი, რომ აღარ ღირდა ჩვენი გეგმის განხორციელება, რამაც საკმაოდ გააკვირვა დეივი, მაგრამ ახლა ყველაფრის თავიდან მოყოლა აღარ მინდოდა. აღარც აზრი ჰქონდა, იმიტომ რომ მე უკვე მივიღე გადაწყვეტილება. ელის არაფრის გაგონება არ სურდა და მე არც ვაიძულებდი, რომ ჩემთვის მოესმინა თუ არ უნდოდა. მე მას ტკივილს ვაყენებდი და კინაღამ მან ჩემს გამო თავიც კი მოიკლა. ახლა უკვე საკუთარ თავს ვეღარ მივცემდი უფლებას, რომ მასთან ვყოფილიყავი. მორჩა, ყველაფერი დამთავრდა, მე აღარასდროს აღარ მივაყენებ ჩემს სიცოცხლეს ტკივილს, იმიტომ რომ მე გადავწყვიტე, ხვალვე შევალ დირექტორთან და ხელს მოვუწერ მოსაწვევზე, რომელსაც ვადა ზეგ გასდიოდა. დიახ, მე ესპანეთში გავემგზავრები, რაც შესაძლოა ყველაზე შორს ელისგან და თუ საჭირო გახდება იმის იქითაც წავალ, მაგრამ ელს ტკივილს აღარასდროს მივაყენებ. უხმოდ ავედი ჩემს ოთახში, სპორტული ჩანთა ავიღე, ჩემი ნივთები ჩავალაგე, ბოლოს კი საწერი მაგიდის უჯრა გამოვაღე და მოსაწვევი ამოვიღე.
დაბლა რომ ჩავედი დეივმაც შემომთავაზა დახმარება, როგორც ჩანს ჯესიკას მისთვის უკვე ყველაფრის მოყოლა მოესწრო. მაგრამ მე მათ ჩემი გადაწყვეტილება გავაცანი და ვთხოვე, რომ როცა ელი გამომჯობინდებოდა მისთვის აუცილებლად ეთქვათ, თუ რა ძლიერ მიყვარს ის და რომ ყოველთვის მეყვარება. შემდეგ დევემშვიდობე და წამოვედი. არც კი ვიცოდი სად უნდა წავსულიყავი, მაგრამ შემდეგ ჩვენი სანაპიროს სახლი გამახსენდა, რომელმაც ვერ მოასწრო, რომ „ჩვენი“ გამხდარიყო და მისკენ გავემართე.

ფიკზე გადასასვლელად დააკლიკეთ სურათს =)
my blog <3
natuka