- შენ მიემგზავრები, ელის, და ეს განხილვას არ ექვემდებარება! - მე არასოდეს არ ამიმაღლებია მასთან ხმა. მაგრამ ჩემი და ჯასპერის შეხვედრიდან სამი დღის შემდეგ საბოლოო გადაწყვეტილება მივიღე.
ელისს არ შეეძლო კიდევ დარჩენილიყო ნიუ-იორკში. მისი აქ ყოფნა უფროდაუფრო საშიში ხდებოდა.
ჯერ ერთი, ამ დღეების განმავლობაში გავარკვიე, რომ ჩემი ფეხდაფეხ დევნა ორი ფრონტიდან ხორციელდებოდა. ეჭვგარეშეა, ერთ-ერთი „კუდი“ ბილი ბლექი იყო. მისი ხალხი ყველგან დამყვებოდა, სახლის სადარბაზოსაც კი სდარაჯობდნენ.
მაგრამ ცოტა ხნის წინ ახალი „კუდი“ გამოჩნდა. ანალიტიკური აზროვნების ქონა არ არის საჭირო იმის მისახვედრად, რომ ამ დევნას დამკვეთი ატარებდა. მას ზუსტად ვერ ეცოდინებოდა, რომ ბელა ჩემთან იყო, მაგრამ მამოწმებდნენ, შეცდომის დასაშვებად ძალიან პატარა შანსსაც კი არ მიტოვებდნენ.
ჯეიმს ტრევერსონი, მნიშვნელოვანი ფიგურა, პოლიტიკოსი, სიბინძურისგან თავდახსნილი და გვირგვინის მორგებაზე მეოცნებე. ელისმა ბევრი რამ მიამბო ამ ადამიანზე. ამჟამად გარდაცვლილი ჩარლი სტინგი, ქალაქის ვიცე-მერი, ბელას უფროსი და ამასთან ერთად მამა, ჯეიმსთან ერთად სწავლობდა და იმ დროს ახლო მეგობრები იყვნენ. ისინი ერთად მუშაობდნენ, ყველაფერს ერთად აკეთებდნენ მაგრამ ჩარლი მარდი აღმოჩნდა. ერთხელაც მან ჩაუშვა ჯეიმსი, ცილი დასწამა მას და ჯეიმსმა ყველაფერი დაკარგა. მაგრამ ყველაზე მეტად ჯეიმსი იმან დაჭრა, რომ გოგონამ, რომელიც მას ასე უყვარდა ჩარლი აირჩია. ცნობილი ტრიო დაიშალა. ჯეიმსი მარტო დარჩა. თანდათან ჩარლის კარიერა უმჯობესდებოდა იმ დროს, როცა ჯეიმსს ყველაფრის თავიდან დაწყება უწევდა. მან სისხლით შენიღბა ძველ მეგობარზე განაწყენება. გავიდა წლები, ისინი იცვლებოდნენ, მაგრამ სამაგიეროს გადახდის სურვილი მაინც არ ტოვებდა ჯეიმსის გულს და გონებას.
ჩარლი პოლიტიკით დაკავდა, ყოველდღე ჩნდებოდა ტელევიზორის ეკრანებზე და გაზეთის ფურცლებზე. ჯეიმსი კრიმინალიზმში გადაეშვა, გახდა, როგორც იქ უწოდებდნენ, „ნათლია“. მას არ მოსწონდა, რომ ჩარლი ხელისუფლებაში იყო, მას ერთი სული ჰქონდა როდის გამოასწორებდა ამ „წინდაუხედავობას“. ჯეიმსი მთელი ოცი წელი ადგენდა სამაგიეროს გადახდის გეგმას. ამ დროის განმავლობაში ჩარლიმ მოასწრო ოჯახის შექმნა, ქალიშვილის გაჩენა და ცოლის დასაფლავება. ჯეიმსს არაფრად უღირდა ბელა სვონზე გასვლა, რომელიც ეჭვგარეშეა ჩარლის შვილი იყო. ის ისე გავდა დედამისს. ისეთივე მშვენიერი, მხრებზე ჩამოყრილი თმები, გამჭვირვალე კანი, სუსტი სხეული. ისე გავდა რენეს, რომელიც ჯეიმსს მთელი ცხოვრება უყვარდა და რომელსაც ჩარლი არ გაუფრთხილდა. მაგრამ მან ის იდიოტი აირჩია. ჯეიმსს ეზიზღებოდა ჩარლი და მისი ქალიშვილი, რომელიც ისე გავდა დედამისს, მაგრამ მას არ ეკუთვნოდა. უზარმაზარი ყავისფერი თვალები კი ზუსტად ჩარლისნაირი ჰქონდა. მას ორივე ეზიზღებოდა.
ბელა იმაზე ძლიერი აღმოჩნდა, ვიდრე ჯეიმსს ეგონა. მან კატეგორიული უარი თქვა იმ ინფორმაციის მიცემაზე, რომელსაც ჩარლის ჩაძირვა და ჯეიმსისთვის ძალაუფლების მიცემა შეეძლო. ის ძლიერი იყო, მაგრამ არა იმდენად, რომ ჩარლი სტინგი გაეტეხა. მხოლოდ ერთი გამოსავალი რჩებოდა, ჯერ სტინგის მოკვლა, ხოლო შემდეგ მისი ქალიშვილის ხელში ჩაგდება. ორი კურდღელი ერთი გასროლით.
მხოლოდ ის იყო, ჯეიმსს ვერ წარმოედგინა, რომ ამ თამაშში ვიღაც ჩაერეოდა. ბედის სურვილით მე ბელას მხსნელი გავხდი, თუმცა ჯალათი უნდა ვყოფილიყავი.
და მეორე, ჩემგან არ დაფარულა ის ფაქტი, რომ ბელა და ელისი უფროდაუფრო ახლოვდებოდნენ. ვიცოდი, რომ ელისი ოცნებობდა ნამდვილ მეგობარზე. ვხედავდი სრული გაგებით და ერთგული თვალებით როგორ უყურებდნენ ისინი ერთმანეთს.
და ჯერ-ჯერობით ვერ ვპოულობდი ისეთ გამოსავალს, რომ ყველას სიცოცხლე შემენარჩუნებინა, მე არ შემეძლო ელისისთვის ბელასთან მიჩვევის საშუალება მიმეცა, რომ მერე ისიც და საკუთარი თავიც არ დამეკარგა.
- ედვარდ, მისმენ? - ელისმა თვალების წინ ხელი ამიქნია.
- ეს განხილვას არ ექვემდებარება, პატარავ! აქ საშიშია, მე მითვალთვალებენ! და შენ, ზუსტად შენ, ყველაზე ნაკლებად გაქვს შეხება ამ ყველაფერთან.
-შენ მშვენივრად იცი, რომ ამ ყველაფერში დამნაშავე მხოლოდ მე ვარ. - ელისის ლოყებზე ცრემლები ჩამოიღვენთა.
- ჩვენ უკვე ვილაპარაკეთ ამაზე, ძვირფასო! შენ წახვალ. ჩვენ კი როცა აქ ყველაფერს მოვაგვარებთ, მერე შემოგიერთდებით. - არ მიყვარს დის მოტყუება, მაგრამ ახლა ეს უბრალოდ აუცილებელი იყო. აი, ისიც მხსნელი ტყუილი, მაგრამ არა საკუთარი თავის მხსნელი, არამედ შენი ახლობლების.
- შენ თვითონ მაინც გჯერა ამის?
არ ვიცოდი რა მეპასუხა.
- ედვარდი მართალია, ელის! შენ უნდა გაემგზავრო.
ჩვენ გაკვირვებულებმა შევხედეთ ბელას, რომელიც ამ მომენტამდე ჩუმად იყო.
ბოლო დროის განმავლობაში ის არ მელაპარაკებოდა, მხოლოდ ხანმოკლე მზერას მესროდა ხოლმე, რომლის მნიშვნელობასაც ვერ ვხვდებოდი.
ჯასპერთან შეხვედრის შემდეგ რომ დავბრუნდი, ელისს ეძინა. ბელა კარებთან შემხვდა, ნამტირალები თვალებით. ის ჩუმად შემომყვა ოთახში და კარები დაკეტა.
- ვწუხვარ, ედვარდ! ელისმა მომიყვა შენი ისტორია.
- არ უნდა ექნა ეს.
- მაპატიე, რაც შენზე ვთქვი.
- რატომ არ მითხარი, რომ ის მამაშენი იყო?
- მამა შვილთ არ დაიფარავდა თავს.
- ვწუხვარ.
საუბარი არ გამოგვივიდა. ბელა უხმოდ იდგა კარებთან, მე კი ფანჯარასთან ვიდექი.
- ჩემზე გაბრაზებული ხარ, ედვარდ?
- უნდა ვიყო?
როგორც ჩანს ამ უბრალო კითხვით ბელაში ცეცხლი ავაგიზგიზე. ის ჩემსკენ წამოვიდა, მკვეთრად შემომაბრუნა თავისკენ და თვალებში შემომხედა.
- ასე რატომ მელაპარაკები? რა დავაშავე?
- ჯობს მკითხო, რა „არ“ გააკეთე! არ გააკეთე ორჯერ და მხოლოდ იმიტომ, რომ მე დროულად მოგისწარი! შენ ფიქრობ, რომ სამართებლის უბრალო მოძრაობით, სასხლეტზე თითის უბრალოდ დაჭერით ყველა პრობლამას გადაჭრი? - ახლა უკვე მე დავკარი ხელი ბელას მხარზე.
- შენ ვერც წარმოიდგენ როგორ მეშინოდა!
- ვერა? და შენ წარმოიდგენ „მე“ როგორ მეშინოდა, როდესაც სააბაზანოს კარებს ვამტვრევდი? როდესაც ნაბიჯ-ნაბიჯ მოვდიოდი აივნისკენ? მე შენი ყოველი გულის ცემისთვის ვიბრძვი, შენ კიდევ ასე უბრალოდ ნებდები!
- მაგრამ რატომ? რატომ? რატომ? - იმეორებდა ბელა ცრემლებში.
- არ ვიცი.
- მაპატიე.
ბელა ისევ ტიროდა, ძლიერად ისუნთქავდა პირით ჰაერს. მე ჩავიხუტე ის, კიდევ ერთხელ ვამშვიდებდი. მან სახე ჩემს მკერდში ჩარგო, კიდევ ერთხელ მისველებდა პერანგს თავისი ცრემლებით.
- ყველაფერი კარგადაა. დამშვიდდი.
არ ვიცოდი რა აგდებდა მას ასეთ მდგომარებოში. ჩემი ქმედებები, მის გამოსვლებზე ჩემი რეაქცია თუ ის, რომ მკვლელთან ერთად ერთ ბინაში ცხოვრება უწევდა.
ბელა საწოლზე დავსვი, მაგრამ ის გადაბრუნდა და დაწვა, სახე საბანში ჩარგო. ისე საცოდავად და უმწეოდ გამოიყურებოდა, რომ თავი ვერ შევიკავე მივუწექი და ჩავეხუტე. ხელზე ვეფერებოდი, ვაწყნარებდი, სველი სახიდან თმებს ვაშორებდი. ის ისე გავდა ელისს, როდესაც ის კოშმარი მოხდა. მასთან ყოველ ღამეს ასე ვატარებდი, ვაწყნარებდი მის ჩუმ ქვითინს. ბოლოს, მე უბრალოდ მოვეხვიე ბელას, მხარზე ხელი დავადე. ამ უხმო ჟესტით მივახვედრე, რომ მე არ მივატოვებ მას. არასოდეს.
დილით მარტომ გავიღვიძე, თავი ბალიშზე მედო და საბანი მეფარა.
ამ დღის შემდეგ აღარ გვილაპარაკია, მხოლოდ მოკლე ფრაზებს ვცვლიდით.
- თქვენ რა, მოილაპარაკეთ? - ვერ მოითმინა ელისმა.
- ასე უკეთესი იქნება. ჩვენთვის. ყველასთვის. - უბრალოდ უპასუხა ბელამ.
- არა. მე არ მინდა! შენ ჩემი მეგობარი ხარ! - ჯიუტი ბავშვივით გაიმეორა ელისმა.
- სწორედ ამიტომ უნდა გაემგზავრო! ჩვენი მეგობრობის გამო! მომავალზე იმედის გამო.
ბელას სიტყვებმა აიძულა ელისი დაფიქრებულიყო. ის დიდხანს დუმდა, ფანჯარაში იყურებოდა, თითქოს იქ, ცაზე იყო დაწერილი რაღაც, რასაც მხოლოდ ის ხედავდა.
- შემპირდით, რომ შევხვდებით!
- ელის… -დავიწყე მე.
- შემპირდით!!!
- გპირდები!!! – პირველი ბელა ალაპარაკდა. მტკიცე ხმა ჰქონდა.
- გპირდები!!! – გავიმეორე მე და ყურადღებით ჩავხედე თვალებში ბელას.
- სად და როდის?
- ვატიკანში. ხვალ. ბილეთები უკვე მზადაა. ჯასპერი მოდის შენთან ერთად.
- ვატიკანი? ხვალ? ჯასპერი?
- შენ იქ მიემგზავრები, სად მოხვედრაზეც მე ვოცნებობდი. შენ ჩემს ოცნებას შეასრულებ!
- ედვარდ, მაგრამ …
- ჯასპერმა ბილეთები თავის სახელზე იყიდა. ის გაგაცილებს და მერე დაბრუნდება. თვითმფრინავი ხვალ საღამოს მიფრინავს.
- რა იცოდი, რომ დავთანხმდებოდი?
- ვიცოდი, რომ ჭკვიანურ გადაწყვეტილებას მიიღებდი. - ავდექი, ელისს მხარზე მოვეხვიე და შუბლზე ვაკოცე.
- მაგრამ მე არ მინდა შენს გარეშე.
- ჩვენ ამაზე მილიონჯერ ვილაპარაკეთ, პატარავ! მომეცი იმის საშუალება, რომ შენზე ვიზრუნო, ჩემზე მაინც არ შემიძლია. მომისმინე. შენ - ერთადერთი ხარ, რის გამოც მზად ვარ სიკვდილისთვის! მე ვერასოდეს ვერ შევძლებ საკუთარი თავისთვის იმის პატიებას შენ რომ რამე დაგემართოს.
- მაგრამ... მე როგორ ვიქნები შენს გარეშე??? - ხმის კანკალით თქვა ელისმა.
- ჯასპერი იზრუნებს შენზე. მაგრამ ყველაფერი კარგად იქნება, მე ხომ შეგპირდი.
ელისი მკვეთრად შემობრუნდა სკამზე და მომეხვია.
- მაგრამ ხომ შეიძლება, რომ ერთად გაემგზავროთ! - ხმას აუმაღლა ბელამ.
- როგორ? - უნდობლად ჰკითხა ელისმა.
- ბევრი ვარიანტი განვიხილე, მაგრამ ვერცერთი მათგანი ვერ დაგვეხმარება.
- მაგრამ შენ არ მოგსვლია თავში ის ვარიანტი, რომ მეთვითონ წავიდე დამკვეთთან. თქვენ შეძლებთ წყნარად წასვლას, სანამ ის მთელ ყურადღებას ჩემზე გადმოიტანს. - ბოლო სიტყვაზე ბელას ხმა შეკრთა.
- რას ბოდავ, იზაბელა სვონ? - ვერ მოითმინა დაიკომ. - შენ გინდა, რომ ჩვენ შენ ამოგეფაროთ? ჩვენი საჯდომები გადავარჩინოთ და მშვიდად ვიცხოვროთ და თან ვიცოდეთ, რომ შენ მოგკლეს?
- მაგრამ ეს ხომ მე ვარ ყველაფერში დამნაშავე! - ბელას ხმაში სასოწარკვეთილებამ გამომაფხიზლა.
- ჩვენ ვართ დამნაშავენი, ბელა!!! - შევუსწორე მე. - მე რომ შემეძელოს, ეს რომ იყოს ჩემს ძალებში, ელისთან ერთად გაგგზავნიდი. მაგრამ ჯერ არ შემიძლია ამის გაკეთება. უახლოეს მომავალში მოვიფიქრებ გამოსავალს, მაგრამ არა ახლა.
- არ მიგატოვებ! - თქვა ბელამ, მაიძულა გავჩუმებულიყავი.
მხოლოდ ღმერთისა და ბელასთვის არის ცნობილი, რისი თქმა სურდა მას ამით. მან ის სიტყვები წარმოთქვა ხმამაღლა, რის თქმასაც მე ვერ გავბედავდი მისთვის.
მაგარამ ეს უფრო ართულებდა ყველაფერს. მე გამოსავალს, ბელას გადარჩენის შესაძლებლობას ვეძებდი. ორივე ვერ წავიდოდით, მაგრამ მე შემეძლო მისი გადარჩენა მაინც მეცადა, მაგრამ ის ართულებდა ჩემს მიზანს.
მთელი საღამო ყველანაირად ვცდილობდი მასთან ურთიერთობას გავქცეოდი. არ მინდოდა, უფრო სწორად, არ შემეძლო საკუთარი თავისთვის მასთან დაკავშირების საშუალება მიმეცა. ამის გარეშეც ძლიერად მიზიდავდა თავისკენ. საქმე იქამდე მივიდა, რომ კანით დავიწყე მისი ახლოს ყოფნის შეგრძნება. ჩემი სხეული უფრო ადრე რეაგირებდა, ვიდრე გონება იაზრებდა ბელას ოთახში ყოფნას.
ჩვენ სასტუმრო ოთახში ვისხედით, ელისის გაფრენის გეგმას განვიხილავდით. დილით ის თავის ბინაში უნდა წასულიყო და აუცილებელი ნივთები შეეგროვებინა. აეროპორტამდე მისვლას ცალ-ცალკე ვაპირებდით, ასე უფრო უსაფრთხო იქნებოდა. ჩემი ყოფნა აეროპორტში საერთოდაც არ ღირდა, მაგრამ არ შემეძლო არ გამეცილებინა ჩემი დაიკო, არ შემეძლო არ მეთქვა მისთვის უკანასკნელი „მშვიდობით“.
ვიცი შევპირდი მას, რომ აუცილებლად შევხვდებოდით, მაგრამ საღი გონება მარწმუნებდა, რომ ამას არ ეწერა ასრულება.
მაგრამ თუ ეს ტყუილი ელისის სიცოცხლის შენარჩუნების ერთადერთი საშუალებაა, მე ბოლომდე გავაგრძელებ ტყუილს.
- მე დასაძინებლად წავალ! - ელისმა ფართოდ დაამთქნარა და დივნიდან ადგა, რომელზედაც ის და ბელა ისხდნენ.
- გამოიძინე, როგორც საჭიროა, პატარავ.
- ღამე მშვიდობისა, ძამიკო. - ელისმა ლოყაზე მაკოცა. - ღამე მშვიდობისა, ბელა.
- ღამე მშვიდობისა, ელის. - ერთხმად ვუთხარით ჩვენ. ბელამ თვალები დახარა.
- თქვენგან მშვენიერი ბანდა გამოვა. - კუთხეს მიფარებულმა ელისმა დატოვა თავისი კომენტარი.
მზერა ბელასკენ გადავიტანე. ის ისევ დანაღვლიანდა.
მესმოდა, რომ რთულ სიტუაციაში ეს ნორმალური ადამიანური რეაქციაა, მაგრამ ჩემ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. მე მიყვარდა მისი ღიმილი, მომწონდა მისი სიწითლე. თრთოლვით და შიშით მივხვდი, რომ მზად ვიყავი ყველაფერზე წავსულიყავი, ოღონდაც ის ბედნიერი მენახა.
- ყველაფერი კარგად იქნება, ხომ? - იატაკიდან თვალის მოუშორებლად, ძლივსგასაგონად მკითხა ბელამ.
- არ ვიცი.
- ყველაფერი ასე ცუდადაა? - ახლა ბელა ყურადღებით მიყურებდა თვალებში, რითაც მორიგი ტკბილი ტყუილის მოფიქრების პროცესს ართულებდა.
- რისი მოსმენა გინდა?
- მე მესმის, რომ პირობა, რომლის მიცემაც ელისისთვის მოგვიწია, შესრულებას არ ექვემდებარება.
- მაშინ, რა გინდა ჩემგან? - ჯერ კიდევ არ მესმოდა, რისთვის იყო წამოწყებული ეს საუბარი.
- მე უბრალოდ მინდა მჯეროდეს, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
- საკუთარი თავის მოტყუება გინდა? - მე ყურადღებით შევხედე ბელას, კიდევ ერთხელ ვაიძულე გაწითლებულიყო.
- უფერო საკუთარი თავის გამხნევება! დარწმუნება!
- შენ უნდა გესმოდეს, რომ სიტუცია მარტივი არ არის. ჩვენი ყოველი ნაბიჯი კონტროლდება. სანამ მათ არ იციან სად ხარ, კიდევ არაუშავს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ უკვე ხვდებიან. ჩვენ დარწმუნებულები ვერ ვიქნებით, რა შეიძლება მოხდეს ყოველ მომდევნო წუთში. ისინი ძალიან ბევრნი არიან ჩვენ ორისთვის.
- ორივეს მოგვკლავენ? - მე მხოლოდ ისღა დამრჩენოდა, რომ გავოგნებულიყავი, როგორ მშვიდად ლაპარაკობდა ის საკუთარ სიკვდილზე.
- ალბათ.
- მაგრამ შენ ხომ შეგიძლია გადარჩენა.
- თუ შეიძლება გამაგებინე, როგორ? - ჩემი კითხვა სარკასტულად ჟღერდა. მე ვიცოდი, რომ ბელამ დაიჭირა უხეში ნოტები ჩემს ხმაში.
- შენ იცი! - ჩუმად მიპასუხა მან.
- ამაზე ფიქრიც კი არ გაბედო! შენ ვერ გაბედავ! მათთან არ გაგიშვებ!
- კი მაგრამ, რატომ არ მაძლევ შენი გადარჩენის საშუალებას?
ბელა უცებ ადგა და იატაკზე ჩამოჯდა. ის ჩემს წინ იჯდა და თვალებში მიყურებდა.
- შენ არ გესმის!
- რა არ მესმის? რომ საკუთარი თავი მხსნელად გამოგყავს? რომ შენ გინდა შენი ცხოვრება პირველი შემხვედრისთვის გაწირო, რომელსაც შენთვის მხოლოდ უბედურება მოაქვს? და შენ ფიქრობ ელისზე? რა მოუვა მას?
- და შენ? შენ გინდა შენი ცხოვრება იმ ადამიანის გამო გასწირო, რომელმაც მამაშენი მოკლა?
- შენ არ გესმის! – ბელამ ისევ დახარა თვალები, იატაკის მორიგ წერტილს აკვირდებოდა.
- მისმინე, – ფრთხილად ავაწევინე თავი ნიკაპით. - ვერაფერს ვერ იზამ. ვიღაცამ ზევით გადაკვეთა ჩვენი ბედი ისე, რომ ჩვენგან მხოლოდ ერთი ვერ გადარჩება. ორივენი უნდა გადავრჩეთ. ჩვენ ხომ შევპირდით!
- ელისი მიწიდან ამოგვიღებს, პირობას თუ არ შევასრულებთ! - ბელამ ცრემლები მოიწმინდა და გამიღიმა.
- ზუსტად.
იმ ღამეს ვერაფრით ვერ შევძელი დაძინება. ბელა სტუმრების ოთახში რომ წავიდა, მე საწოლში ვიწექი და მესმოდა. გამეფებულ სიჩუმეში ხმების გარჩევას ვცდილობდი, რომ მისი თანაბარი სუნთქვის, მისი ჩუმი გულისცემის ხმა გამეგო.
ზუსტად არ ვიცოდი, მაგრამ მეჩვენებოდა, რომ არც მას ეძინა. მაგრამ ალბათ ამ ბინაში საერთოდ არავის არ ეძინა.
თვალს ვადევნებდი, როგორ შეიცვალა ღამე დილით, როგორ შემოიჭრნენ ჩაკეტილ ჟალუზებში მზის პირველი სხივები. მჯეროდა, რომ ერთხელ ჩვენს ბნელ ღამეს მშვენიერი დილა შეცვლიდა, სადაც არ იქნებოდა ცრემლები, შიშები, სიკვდილი. მე სტიმული მქონდა, ბელამ მაიძულა მერწმუნა.
- შეხვედრამდე, ბელა. შენ ჩემი საუკეთესო მეგობარი ხარ, რომელიც არასდროს მყოლია. არ დამივიწყო. გაუფრთხილდი ჩემს ძამიკოს, კარგი ბიჭია. - ელისი ცრემლებს იკავებდა.
- შეხვედრამდე, ედვარდ. ბელას გაუფრთხილდი. თქვენ ერთადერთი ხართ, ვინც მყავს. თავს გაუფრთხილდით.
- მშვიდობით, ელის! - ბელა ფრთხილად ჩაეხუტა ელისს, რომელმაც ტირილი დაიწყო ამ სიტყვებზე.
- აეროპოტში შეხვედრამდე, დაიკო.
კარებს ვკეტავდი, როცა ელისმა თავისი ჯიუტი თავი დარჩენილ პატარა ღრიჭოში შემოყო.
- მე კიდევ გავისერინებ თქვენს ქორწილში! - და ამ სიტყვებით ის გაიქცა, უაზროდ ჩამომდგრები დაგვტოვა.
- იცი, რა არის ყველაზე საშიში? - ვკითხე მე, როცა გონს მოვედი.
- რა?
-ზოგჯერ ელისის ნათქვამი ხდება ხოლმე!
- ვიცოცხლებთ და ვნახავთ! - გაიღიმა ბელამ და სამზარეულოსკენ წავიდა.
- დროა მეც გავემზადო.
ორი საათი შეუმჩნევლად გაფრინდა. ყოველ ნახევარ საათში ვურეკავდი ელისს ახალი მობილურით, ვამოწმებდი მას.
აეროპორტისკენ მივდიოდი, როცა მორიგი „კუდი“ შევამჩნიე.
- აი, თქვენც, ბიჭებო!
გადავწყვიტე წინა წარმატებული საშუალებით მესარგებლა, მკვეთრად შევუხვიე მოსახვევში, მაგრამ აქ კიდევ ერთი „კუდი“ შემხვდა.
- მოემზადეთ, ბიჭებო!
ხუმრობები დამთავრდა. ჩემზე ნამდვილი ნადირობა დაიწყო. ბილის სიტყვები გამახსენდა, რომ ის არ მომცემდა ქვეყნის დატოვების საშუალებას და ის ასრულებდა კიდეც თავის პირობას.
მაგრამ როგორ ავუხსნა ამ უტვინო გორილებს, რომ მე არ ვაპირებ გაფრენას.
ტელეფონმა დარეკა.
- ედვარდ, სად ხარ? ჩასხდომა გამოაცხადეს.
- მალე მოვალ, პატარა! „კუდების“ მოშორებას ვცდილობ.
- დროზე, ძამიკო.
ვგრძნობდი, რომ აეროპორტამდე არ მიმიშვებდნენ. მაგრამ არ შემეძლო არ გამოვმშვიდობებოდი ელისს. არ შემეძლო არ მეკოცნა მისთვის უკანასკნელად, არ შემეძლო არ მეთქვა მისთვის „მშვიდობით“.
ახლა ხომ ყველაფერი სერიოზულადაა, ახლა მხოლოდ ეს სიტყვები ამჟღავნებდნენ თავიანთ აზრს. ყველაფერი რასაც ელისს ვეტყვი, უკანასკნელი იქნება ჩემს ცხოვრებაში. ეს იქნება ის, რასაც ის ჩემზე დაიმახსოვრებს. ეს იქნება ის, რასაც მე საფლავში წავიღებ.
მე უნდა მენახა ჩემი დაიკოს ჩაწითლებული და ნამტირალები თვალები. ჩემთვის აუცილებელი იყო მისი კანის სურნელის ჩასუნთქვა, რომელიც უზრუნველ ბავშვობას მახსენებდა. ეს ის ერთადერთი იქნება, რის თან წაღებასაც შევძლებ, დავიმახსოვრებ.
სასოწარკვეთილებამ მომიცვა, როცა მლაშე ცრემლები გარეთ გამოვიდნენ. ბლოგბასტერის გმირივით დავტოვე ჩემი ავტომობილი აეროპორტის შორი-ახლოს და შიგნით შევვარდი.
არ მახსოვს, როგორ გადავახტი ტურნიკეტს, დავუსხლტი ბლექის ერთ-ერთი დაცვის თათს, არ მახსოვს, როგორ გადავკვეთე მოსაცდელი დარბაზი .
ერთადერთი, რაც კარგად დავიმახსოვრე, ერთ-ერთი დარბაზის შუშის კედლის უკან ელისის ცრემლებით სავსე სახე იყო. მისი თვალებში ნაღველი სინაზემ შეცვალა, როცა მე შუშის კედელთან მივირბინე და ხელები მივადე. კედლიდან ვხედავდი მის თითებს, მის სახეს ვეხებოდი, ვცდილობდი მისი ყოველი მილიმეტრი დამემახსოვრებინა. ვცდილობდი მისი ცრემლები მომეწმინდა. შუბლი კედელს მივაჭირე, ელისს დავუძახე, რომ იგივე გაეკეთებინდა.
ჩემთვის სულერთი იყო, რას ფიქრობდა ხალხი, რომელიც ჩვენ გვიყურებდა, როცა ჩვენ შუშის კედლის სხვადასხვა მხარეს ვიდექით მასზე შუბლ და ხელებ-მიდებული. ყველაზე მთავარი ის იყო, რომ მე ელისის ხელების სითბოს ვგრძნობდი, რომელიც კედელში ატანდა.
- მიყვარხარ!
- მშვიდობით!
- შენ შემპირდი!
- თავს გაუფრთხილდი!
- შენც!
ელისმა თავისი ცელქი ღიმილით გამიღიმა და ჯასპერისკენ წავიდა, რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში უხმოდ გვიყურებდა.
და არ აქვს მნიშვნელობა, რომ მერე, თვითმფრინავის სალონში, ელისი ჯასპერის მხარში სახეჩარგული ხმამაღლა იტირებს, მიხვდება, რომ ეს დასასრულია. მე მას ასეთს დავიმახსოვრებ, მხიარულს, ცელქს და მომღიმარს. სწორედ ამას წავიღებ მე უსასრულობაში.
ნელა მოვდიოდი, ნაბიჯ-ნაბიჯ და მშვენივრად ვიცოდი, რომ ხალხმრავალ აეროპორტს ვკვეთდი. არ მაღელვებდა შავებში გამოწყობილი ნავარჯიშები ხალხი, რომლებიც ჩემ ყოველ მოქმედებას აკვირდებოდნენ. ჩემთვის სულერთი იყო. მე ახლახან ჩემი ნაწილი ჩავსვი თვითმფრინავში, მე ჩემი სულის ნახევარს გამოვემშვიდობე.
სახლამდე მიმაცილეს, არც ცდილობდნენ შეუმჩნეველნი დარჩენილიყვნენ. არც მე ვცდილობდი დამალვას, ბრძოლა დაიწყო.
არ ვიცი, რა დაინახა ბელამ ჩემს თვალებში, როცა სახლში შევედი, მაგრამ ამან შუა გზაში გააშეშა ის. იმან, რაც მან დაინახა, არ მისცა ჩემთან მოსვლის საშუალება, როცა მე ჩემს ოთახში ჩავიკეტე.
მან მარტო დამტოვა საკუთარ თავთან, თითქოს იცოდა, რომ უკეთესი ასე იქნებოდა.
ჩემს ცხოვრებაში პირველად, დედის სიკვდილის შემდეგ, ტუჩებზე მლაშე ცრემლების გემო ვიგრძენი.