მზის პირველი სხივები იმედდაკარგული ქურდებივით შემოიჭრნენ ჩემს ბინაში. ისინი მილიონობით სხვადასხვა ფერის ცეცხლებივით თამაშობდნენ ფარდებზე, ჭერზე და სარკეებზე. ერთ-ერთი მათგანი, აშკარად ყველაზე ძლიერი, ბატონ-პატრონივით მოკალათდა ბელას ცხვირის წვერზე. როდესაც ბელამ მისი სითბო იგრძნო ხელი სახისკენ წაიღო, უშედეგოდ ცდილობდა გამაღიზიანებელი სითბო მოეშორებინა.
ღიმილი ვერ შევიკავე,როცა ბელამ რაღაც ჩაიბუზღუნა. მას ეძინა.
ამ ღამეს თვალიც არ მომიხუჭავს, განსაცვიფრებელი ანგელოზის ძილს ვიცავდი, რომელიც ბედის განგებით ჯალათის ხელში აღმოჩნდა. ღამით რამდენჯერმე შევძელი ბელას ხმადაბალი ლაპარაკის გაგება. ეს ისეთი ამაღელვებელი და სასიამოვნო იყო.
რამდენჯერმე მე დამიძახა, მთხოვდა, რომ მასთან დავრჩენილიყავი. მაგრამ ამის გამო არ გამიტარებია მთელი ღამე მის წინ. საკუთარ თავსაც კი ვერ ვუტყდებოდი, რომ არ შემეძლო ამ ქალის დატოვება.
რვა საათზე, სანამ ბელას ეძინა, ვწყვეტდი თუ რას გავაკეთებდი შემდეგ. მის გულწრფელ სახეს ვუყურებდი, მისი ხმა მახსენდებოდა, მისი სხეულის სურნელს ვგრძნობდი და ვერ წარმომედგინა რა უნდა გამეკეთებინა.
ეს უსამართლო გარიგება იყო. სასწორზე აუცილებლად ვინმეს სიცოცხლე უნდა ყოფილიყო. მაგრამ ყველაზე ნაკლებად ჩემი საკუთარი მადარდებდა, ეს ყველაზე პატარა ფასი იყო, რისი გადახდაც მე მომიწევდა.
მაგრამ ელისის ცხოვრებით ვერ გავრისკავდი, მე დავიფიცე. ის ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე ძვირფასი ადამიანი იყო.
თავს უკანასკნელ ნაძირალად ვგრძნობდი. მაგრამ თუ ელისის და ბელას სიცოცხლეს შორის არჩევანის გაკეთება მომიწევდა, მე უკანასკნელს ავირჩევდი. კი, ის ახალგაზრდა იყო, მისკენ რაღაც მექაჩებოდა, ისე როგორც არასდროს ჩემი ოცდათოთხემტი წლის განმავლობაში, მაგრამ ელისი ჩემ დად რჩებოდა.
ყველანაირი სახის სიყვარულს შორის, ოჯახური ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო.
- მაპატიე. – ჩუმად დავიჩურჩულე მე, ადგილიდან წამოვდექი და გაშეშებული სხეული გავშალე, გავიზმორე.
ბოლოჯერ დავხედე მძინარე გოგონას და ჩემი ტელეფონი ვიპოვე.
იმის და მიუხედავად, რომ ძალიან ადრე იყო, ბილი ბლექმა ზარს მალე უპასუხა.
- ედვარდ, შენც უძილობა გტანჯავს?
- უნდა შევხვდეთ. - მოკლედ ვუთხარი მე, ჯერ კიდევ მახსოვდა მისი მუქარა.
- შენ იცი, სად შეგიძლია ჩემი პოვნა.
- მალე მოვალ.
ტელეფონი გამოვრთე და ჩემი ოთახისკენ წავედი. სწრაფად მივიღე შხაპი, გამოვიცვალე და სასტუმრო ოთახში გამოვედი.
ბელას ისევ ეძინა, მაგრამ მის პოზაში რაღაც შეცვლილიყო. ის უფრო დაძაბული იყო.
მოკლე წერილი დავწერე, ბინიდან გამოვედი და სიგნალიზაცია დავაყენე. არ მადარდებდა, რომ გოგონა შეიძლებოდა გაქცეულიყო, სადღაც გულის სიღრმეში ვიმედოვნებდი, რომ ის ასეც მოიქცეოდა. მეშინოდა, რომ მის წასაყვანად მაშინ მოვიდოდნენ,როცა მე მასთან არ ვიქნებოდი.
მაგრამ რაში მჭირდება მე აქ ყოფნა? რომ მისი ცრემლიანი თვალები ვნახო? რომ ვნახო, როგორ უხეშად მოექცევიან? არა, ამას ვერ გავუძლებდი. ეს ჩვენი უკანასკნელი შეხვედრა გახდებოდა.
მიუტევებელი ფიქრები და სცენები თავიდან განვდევნე, ფანჯარა ფართოდ გავაღე. ცივი ქარი სახეში მეცა, ჩემს ურჩ თმებს ეთამაშებოდა.
ძალიან ადრე იყო, მაგრამ ტრასაზე ბევრი მანქანა მოძრაობდა. ყველა სამსახურში და მნიშვნელოვან შეხვედრებზე მიიჩქაროდა.
თავიანთი ყოველდღიური საქმით ისე იყვნენ გართულები, რომ გარშემო ვერავის არჩევდნენ. მეც მათ შორის ვიყავი.
დღეს არაფერი მახარებდა. წესით სულ ასე უნდა ყოფილიყო. მაგრამ დღეს ასე რატომ მერევა გული? რატომ ნიშნავდაჩემთვის ამდენს ერთი სიცოცხლე, ერთი არც ისე კარგად ნაცნობი გოგონას სიცოცხლე?
პასუხი თავისითგაჩნდა გონებაში, ის უცებ მომადგა ენის წვერზე, მაგრამ მე ვცდილობდი მის იგნორირებას. ახლა არ იყო ამის დრო. და არც არასდროს იქნებოდა.
რამდენიმე საათი შეუმჩნევლად გაფრინდა. მაგრამ მე არ მიმიქცევია ყურადღება იმისთვის, რომ უკვე ბილის ღობესთან ვიდექი. ვერ შევამჩნიე როგორ წამოვიდა ჩემსკენ დაცვა და მშვიდობიანი დილა მისურვა.
მე ჩემს ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული, გონებაში წარმოვიდგენდი ჩემი და ბილის საუბარს.
და აი, ისიც დგას ჩემს წინ და თავისი ყავისფერი თვალებითმბურღავს.
- დილა მშვიდობისა, ედვარდ!
- შენთან სერიოზული სალაპარაკო მაქვს, ბილი.

***

ამ დროს ნიუ-იორკის ცენტრის ცარიელ ბინაში, გოგონა რძიანი შოკოლადისფერი თვალებით და ურჩი წაბლისფერი თმებით, საკუთარი სიცოცხლის გადარჩენას ცდილობდა.
თვალები ცრემლებით ჰქონდა სავსე, რაც ბინაში გადაადგილებას ურთულებდა. ის ყველაფერს ედებოდა, ეცემოდა, თავის მოუხერხებლობას წყევლიდა. ის ოთახიდან ოთახში დადიოდა რაიმე ისეთის ძებნაში, რასაც მისი სიცოცხლის გადარჩენა შეეძლო.
იმაშიდარწმუნებულიც არ იყო, რომ ნამდვილად სურდა თავისი არსებობის გაგრძელება. ბელა უკვე დიდი ხანია გახდა უამრავი გარემოებისმსხვერპლი. ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში მისი სიცოცხლე ალბათ ერთი წუთითაც არ ყოფილა მის ხელში.
ის უაზროდ აჭერდა სიგნალიზაციის ღილაკებს ხელს, იმ დღეს იხსენებდა, როდესაც ახალ სამსახურში მივიდა.
ბელა სვონი, პასუხისმგებლობით სავსე გოგონა, რომელსაც ბევრი კარიერისტად თვლიდა, ყოველთვის ცდილობდა, რომ ბევრისთვის მიეღწია. მაგრამ მხოლოს მისთვის ნაცნობი მიზეზის გამო, მან მთლიანად მიუძღვნა თავი სამუშაოს.
ის აივანზე გავიდა, მიწამდე მანძილს ამოწმებდა და იმ საბედისწერო წუთს იხსენებდა, როცა მას უცნობმა ადამიანმა დაურეკა და უამრავი ფული შესთავაზა იმ ინფორმაციის სანაცვლოდ, რომელსაც ის ფლობდა. ქალაქის ვიცე-მერის მარჯვენა ხელს დამრეკავისთვის ბევრი რამის თქმა შეეძლო, მაგრამ ბელამ ბანალური პატივმოყვარეობის და კიდევ ერთი უფრო თბილი, მის სულში ჩასახლებული გრძნობის გამო, უარი თქვა ინფორმაციის გაცვლაზე.
შემდეგ დაიწყო მუქარები. მისმა უფროსმა და ასევე მისმა მამამ, ჩარლიმ, იცოდა, რომ ბელას უთვალთვალებდნენ. მან ასევე იცოდა, რომ მასზე ნადირობა დაიწყო, მაგრამ დამატებითი ზომების მიღებას არ ჩქარობდა.
მთელ ამ სიტუაციაში მას მხოლოდ თავისი სიცოცხლე ანაღვლებდა, არ დარდობდა მისი ქალიშვილის სიცოცხლეზე, რომელთან ურთეირთობაც მხოლოდ ბიზნესზე იყო დაფუძნებული. ბელას არც კი ახსოვს, დედამისის სიკვდილის შემდეგ მამაშვილურად ბოლოს როდის ისაუბრეს. ჩარლის უბრალოდ არ რჩებოდა დრო თავისი ქალიშვილისთვის, რომელიც თავს მარტოსულად და უმწეოდ გრძნობდა ამ უზარმაზარ ქალაქში, რომელიც სისხლს მოწყურებულიზვიგენებით იყო სავსე.
ხელის ზურგით მოიწმინდა ცრემლები დაედვარდის ოთახისკენ წავიდა.
ედვარდ კალენი, დაქირავებული მკვლელი, მამამისის მკვლელი, მისი მხსნელი და ჯალათი, ადამიანი, რომელზეც ბელას ცხოვრება იყო დამოკიდებული.
უნდოდა, რომ ამ კაცის მიმართ სიძულვილი ეგრძნო, მაგრამ არ შეეძლო. ყოველ წამს უფრო და უფრო იზიდავდა ადამიანი, რომელსაც ერთი დღეც კი არ იყო რაც იცნობდა. მაგრამ ბელას მისი მშვენიერი არისტოკრატული სახის ყოველი ნაკვთი ახსოვდა, მისი გრძელი თითები, ურჩი თმები და არამიწიერი სურნელი. მან ის ორჯერ გადაარჩინა.
მან ისე, რომ თვითონაც ვერ მიხვდა, გაადაარჩინა ის თავისივე ტყვიისგან.
ბელას თვალებიდან სიბრაზის ცრემლები გადმოსცვივდა, როცა გაახსენდა, როგორ სთხოვა მამამისმა მას, რომ პირველი შესულიყო. ცხადია ჩარლიმ იცოდა, რომ ის „დაუკვეთეს“, შეუძლებელია არ სცოდნოდა. მაგრამ ამან არ შეაჩერა ის, რომ საკუთარი თავი თავისი ქალიშვილის სხეულით დაეფარა. აი, ასეთი ფასი აქვს მამობრივ სიყვარულს. ზუსტად ასეთი სახით უნდოდა ჩარლის თავისი ქალიშვილისთვის მადლობის გადახდა.
ქილერის ტყვია მას უნდა მოხვედროდა, მაგრამ მან გადარჩინა ის და გვიან გაისროლა. ედვარდმა ბელას სიცოცხლე შეუნარჩუნა და ამით თავისი არსებობა საფრთხის ქვეშ დააყენა. ახლა ორივე საფრთხეში იყო.
ბელამხელი წითელ ლოყაზე მოისვა და საწოლზე ჩამოჯდა. მისი ყურადღება ჩარჩოში ჩასმულმა ფოტოსურათმა მიიპყრო.
მშვენიერი მწვანეთვალება მამაკაცი, ედვარდი, ლამაზ ახალგაზრდა ზღარბისთმებიან გოგონას ეხვევა. ისინი ბედნიერებისგან ანათებენ, ისეთი ახალგაზრდები და უზრუნველები არიან.
ბელამ მისიმწვანე თვალები წარმოიდგინა და სასოწარკვეთილებისგან ყვირილი მოუნდა.
რატომ მიანდამაინც ეს კაცი? და რატომ მიანდამაინც თვითონ?
მას უკვე აღარ შეეძლო იმ ფაქტის უარყოფა, რომ მას რაღაც იზიდავდა ედვარდში.მსხვერპლს ჯალათი შეუყვარდა. ამაზე უარეს ისტორიას ვერ მოიფიქრებ.
ბელამ იცოდა, რომ ის ახლა ალბათ უკვე გარიგების დეტალებს აზუსტებდა.
მისი სიცოცხლე ედვარდის სიცოცხლის ნაცვლად. ყველაფერი სამართლიანია.
მაგრამ მაშინ რატომ ეკუმშება რაღაც მკერდში? სად გაქრა სიმამაცე?
რატომ არ უნდა მას სიკვდილი მაინცდამაინც ახლა. ის მზად არის იბრძოლოს. მაგრამ ვის წინააღმდეგ?
ბელამ იცოდა, რომ მისი სიკვდილი გარდაუვალი იყო. ის იქ მოხვდა საიდანაც ცოცხლები ვერ გამოდიან. ცოდნამ დაღუპა ის. ყველაფერმა, რის მიღწევასაც ამდენ ხანს ცდილობდა, მის წინააღმდეგ შემობრუნდა. საკუთარმა მამამ დაუშვა ნაჯახი გილიოტინაზე, რომელზედაც ბელას თავი იდო.
სწორედ ამიტომ არ ადანაშაულობდა ის ედვარდს მკვლელობაში. მას ესმოდა, რომ ჩარლიიმსახურებდაასეთ ბოლოს. ისინი ჰგავდნენ ერთმანეთს. ბელას გარდა არავის არ შეეძლო მისი გაგება!
როდესაც მიხვდა, რომ გაქცევით ედვარდს საფრთხეში ჩააგდებდა და მის სიცოცხლეს მოსპობდა, ბელამ გამოსავლის ძებნა შეწყვიტა. მან იცოდა, რომ წასვლის საშუალებას არცერთ შემთხვევაში არ მისცემდნენ. გამოსავალი მხოლოდ ერთი და მისთვის არც ისე სასიამოვნო იყო.
ხელმა მექანიკურად ამოიღო ედვარდის პატარა მაგიდიდან რევოლვერი. გრძელ თითებს შორის მოიქცია იარაღი. მას არ უნდოდა იმ ადამიანის საფრთხეში ჩაგდება, რომელმაც გადაარჩინა. ბელას შეეძლო მამის სიკვდილის შემდეგ ახალი ცხოვრების დაწყება. როცა ის თავისუფალი იყო. მაგრამ ჩარლი თხემიდან ტერფამდე ეგოისტი იყო.რადგან თვითონ მთლიანად ჩაფლული იყო ამ ყველაფერში, თავისი ქალიშვილიც ჩაითრია.
ზოგჯერ ბელა ვერ ხედავდა გამოსავალს.
სურათზე მამაკაცს აკოცა და აივნისკენ წავიდა.
წყვდიადის წინ უკანასკნელი ჩასუნთქვა.
საბრძოლველად ძალები აღარ შერჩა.

***

- ჯანდაბა! ჯანდაბა! ჯანდაბა!
საჭეს მუშტებს ვურტყამდი, თავს ვიწყევლიდი, რომ დახმარების საძიებლად ბლექთან წავედი. უნდა მცოდნოდა, რომ ჩემს მტრებს შორის ის იყო „ნომერიპირველი“. ადამიანი, რომელიც ამდენი წლის განმავლობაში მიმტკიცებდა, რომ ის ჩემი მოკავშირე, ჩემი მხარში ამომდგომი იყო, ახლაზურგი შემაქცია.
არა, მასეს ღიადარ უთქვამს, უბრალოდ მაგრძნობინა, რომ ამ ყველაფრიდან თავად უნდა გამოვძვრე.
ბელა. ბელა. ბელა.
მისი სახელი ჩემს საფეთქლებში ფეთქავდა, ჩემს გულში ირეკლებოდა, ვენებს მიხურებდა, მთელს სხეულში იფანტებოდა.
ბელა მართალი იყო, იმ ინფორმაციის გამო, რომელსაც ის ფლობდა, მას მშვიდად წასვლის საშუალებას არ მისცემდნენ.
ბილის სიტყვები მტკივნეულად მირტყამდა საფეთქლებში.
- ამ გოგონას ბედი გადაწყვეტილია, ედვარდ. მას არ აქვს მომავალი. - ბილი მშვიდად განიხილავდა იმ გოგონას სიკვდილს, რომელსაც არც კი იცნობდა.
- შენ სხვის საქმეში ერევი, ბიჭო! ეს ჩვენი თამაში არ არის! ჩვენ უბრალო პაიკები ვართ! - ჩემს თავში ბილის გაბრაზებული ხმა ექოსავით გაისმა.
არ ვარ მიჩვეული პაიკის როლის თამაშს. მე ყოველთვის თავად წარვმართავდი ყველაფერს.
- შენ დავალების ნაწილი ჩაშალე, ედვარდ!
- მე ყველაფერი სუფთად გავაკეთე!
- სად არის გოგონა?
- არ ვიცი!
უკანასკნელი ფრაზით საკუთარ თავს განაჩენი გამოვუტანე. შეიძლება ბილმა დამიჯერა კიდევ, მაგრამ ასე დიდხანს არ გაგრძელდება. მალე სიმართლე გამჟღავნდება, მაგრამ მე არ მინდოდა ამაზე ფიქრი.
მთელი ჩემი ფიქრები ბელასკენ იყო მიპყრობილი.
მე უნდა დავიცვა ის, ნებისმიერ ფასად.
რამდენიმე საათი, რომლის განმავლობაშიც მისი თვალები არ მინახავს, ჩემთვის გადამწყვეტი გახდა. ვერ ვიცხოვრებდი თუ მეცოდინება, რომ ბელა მკვდარია. და არ აქვს მნიშვნელობა, რომ სწორედ მე გავხდები მისი სიკვდილის მიზეზი.
მთავარია, რომ ის აღარ იქნება.
უცაბედმა შთაგონებამ მიპოვა და მე მივხვდი, რომ ჩემი სამყარო ნორმალური აღარ იქნება, თუ კი მასში ის არ იქნება.
დილანდელი ნიავივით შემოიჭრა ის ჩემს ცხოვრებაში. მისი მშვენიერი თვალები,რძიანი შოკოლადისფერი, ჩემთვის ყველაფერი გახდა. ის ჩემი სამყაროს ნაწილი გახდა. სამყარო, რომელშიც არავის შეშვება არ შეიძლებოდა. ისე, რომ თვითონაც ვერ მიხვდა, მან კარგად ჩარაზული კარების გასაღები ჩაიგდო ხელში და თან დიდი ხნის დავიწყებული გრძნობაც შემოიტანა.
მან ჩემი გულის გარშემო ყინული დაამსხვრია.
ახლა არ შემეძლო ვინმესთვის იმის უფლებამიმეცა, რომ მისთვის წაერთვა სიცოცხლე, ვინც ასე მიზიდავდა. ჯალათს თავისი მსხვერპლი შეუყვარდა.
- კალენ, გახსოვდეს, ბიჭო, იმედი არ გამიცრუო! დამკვეთი ძალიან სერიოზულია.
- მახსოვს, ბილი! - ფიქრებით ისევ საუბარს დავუბრუნდი.
- შენ იცი მაინც, რომ ქალაქის ვიცე-მერი მოკალი? - უცებ მკითხა მან.
- უკვე საქმის კურსში ვარ.
- და შენ იცი, რომ ეს გოგონა, როემლსაც ახლა დამკვეთი ეძებს, მისი ქალიშვილია?
- ქალიშვილი??? მაგრამ მათ ხომ სხვადასხვა გვარი აქვთ.
- ის დედის გვარს ატარებს. მას და მამამისს რთული ურთიერთობა ჰქონდათ. ჩარლი სტინგი ცდილობდა ისე მოეწყო ყველაფერი, რომ შენ მისი ქალიშვილი მოგეკლა. მაგრამ შენ გოგონას სიცოცხლე აჩუქე. რატომ, ედვარდ?
- იმიტომ, რომ თქვენ ჩარლისსიკვდილი დამიკვეთეთ, სწორედ მისი სურათი იდო კონვერტში.
მე მთელ საუბარს ვატრიალებდი გონებაში, მაგრამ ვერაფრით ვერ ვიჯერებდი, რომ მამა თავის გადარჩენას საკუთარი ქალიშვილის სიცოცხლის ფასად ცდილობდა.
მე გადავარჩინე ის ისე, რომ თვითონაც ვერ მივხვდი. როგორც ჩანს ბედს ჩვენს შესახებ თავისი გეგმები აქვს.
მე ბელას მამა მოვკალი, მაგრამ მას ისტერიკა არ მოუწყვია, არ უცდია ჩემი პოლიციისთვის გადაცემა.
რატომ? მე პასუხს ვეძებდი, მაგრამ ვერაფრით ვერ ვახერხებდი მის პოვნას.
უკვე მივუახლოვდი ქალაქს, მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ ვიპოვე გამოსავალი რთული სიტუაციიდან. მახეში გავები,რომელსაც საკუთარი ხელით დავხურე თავსაფარი. ერთი რამ დანამდვილებით ვიცოდი: მე ხაფანგში გავები და უკან დასახევი გზა არ იყო.
ამაში საბოლოოდ ბილის სიტყვებმა დამარწმუნა.
- დაიმახსოვრე, ედვარდ, თუ მიღალატებ, ამას არასდროს გაპატიებ.
- შენ ჩემში ეჭვი გეპარება, ბილი? - ბოლომდე თამაში გადავწყვიტე.
- მე გაფრთხილებ. სანამ ყველაფერი არ დაწყნარდება, თვალწინ მეყოლები. გითვალთვალებ. არ მეთამაშო.
ბლექმა რაღაც იეჭვა. ის არავის არ ენდობოდა, მაგრამ ჩემთან ასე არასდროს არ ულაპარაკია. თითქოს იცოდა, რომ ვატყუებდი.
მე უკვე დიდი ხანია აღარ მეშინია მუქარების. მხოლოდ ორი რამ იყო, რაც ყველაზე მეტად მაღელვებდა. კონკრეტულად ჩემი დაიკოს და იმ მშვენიერი გოგონასსიცოცხლე, რომელიც ისევე, როგორც ჩემი, სასწორზე იდო.
მაგრამ უკან დასახევი გზა არ არის, გადაწყვეტილება მიღებულია.
ასეთი, არც ისე სასიამოვნო ფიქრებით დამძიმებული შევედი ქალაქში.
ნაცნობი ატმოსფერო დაცულობის შეგრძნებას მაძლევდა. მაგრამ ახლა ჰაერში კიდევ რაღაც იყო. რაღაც, რისი შემჩნევაც მხოლოდ მე შემეძლო.
საშიშროება.
ახლა ის ყოველ კუთხეში მელოდა.
მშვიდობით, წყნარო ცხოვრებავ, რომელიც მე არასდროს არ მქონია. სასაცილოა.
ყველა ადამიანი სიმშვიდისკენ მიისწრაფის. მე კი პირიქით, თავს ყოველ წამს საშიშროებაში ვიგდებ. როგორც ჩანს ეს ჩემი სტიქიაა, ჩემი წყევლა.
მორიგ კვარტალს ჩავუარე და ელისის მანქანა შევნიშნე. ჩემმა ჭკვიანმა დამ თავისი ცხოველი ჩემი სახლიდან რამდენიმე კვარტალის მოშორებით დააყენა.
«ჭკვიანი!» გავიფიქრე მე.
გარშემო მიმოვიხედე და მანქანა სადარბაზოსთან ახლოს დავაყენე. შესანახი განყოფილებიდან იარაღი ამოვიღე და შარვლის ქამარში ჩავიდე.
- შუადღე მშვიდობისა, ბატონო კალენ. არ დამინახავს, როგორ გახვედით.
- შუადღე მშვიდობისა. უბრალოდ ადრე წავედით. სტივ, არავის არ ვუკითხივარ?
- არა, ბატონო კალენ.
- კარგი. აჰ, ჰო! კიდევ, სტივ, თუ ვინმე გკითხავს, მე აქ არ ვარ და გოგონა, რომელიც გუშინ მოვიყვანე არ გინახავს.
- რა თქმა უნდა, ბატონო კალენ. ეჭვიანი ქმარი?
- ძალიან მიხვედრილი ხარ. - ვუთხარი კონსიერჟს.
ლიფტიდან რომ გამოვედი, გარშემო მიმოვიხედე. ელისის არსად არ იყო.
სად გაქრა ეს აგენტი?!
მაგრამ მე მოფიქრებაც კი ვერ მოვასწარი, რომ კუთხესთნ შრიალის ხმა გავიგე. ხელი მექანიკურად წავიღე ქამრისკენ, მაგრამ დროულად დავიჭირე ნაცნობი სურნელი.
- გამოდი, აგენტო! აღმოჩენილი ხარ!
- ეს უსამართლობაა, ედვარდ! - ჩაილაპარაკა ელისმა და კუთხიდან უამრავი პაკეტით ხელში გამოვიდა. - როგორ მიხვდი?
- თაგვივით შრიალებ, მაგრამ ჩემი დისნაირი სუნი გაქვს! - ელისს თავზე ვაკოცე.
- ჩვენი ბავშვობის სუნი. – მიპასუხა მან და ლოყაზე მაკოცა.
- მოიცადე!
ვიგრძენი, როგორ დამეჭიმა სხეულის ყოველი ნერვი,როცა სიგნალიზაციის კოდს ვკრეფდი.
- რა მოხდა?
- ვიღაც შიფრის გატეხვას ცდილობდა!!! - მე დამატებითი კოდის აკრეფა მომიწია, რომ სიგნალიზაცია გამომერთო.
- ა? მაგრამ კონსიერჟს ჩემი შემოშვება არ უნდოდა. მე მისი გაცურება მომიწია!
- არა, გახსნას სხვა მხრიდან ცდილობდნენ.
ზურგში სიცივემ დამიარა, როცა სახლში შევედი. ბინის დათვალიერება დავიწყე, ბელა არსად არ იყო. ბინაში გამეფებული სიჩუმე მაშინებდა.
- ამჯერად რა ჩაიდინა ამ გოგომ!
- ედვარდ, და კარები?
- ჩაკეტე! – ბრძანება გავეცი მე და ჩემს ოთახში შევედი, რომლის კარებიც ღია დამხვდა.
ბელა არ იყო აქ. მაგრამ ჩემი ყურადღება პატარა მაგიდამ მიიპრო, უფრო ზუსტად, ყუთმა, რომლის თავსახური ახსნილი იყო. ჩემთვის უჩველო გულისრევას ვებრძოდი და ყუთში ვიხედებოდი, რომ დავრწმუნებულიყავი, მაგრამ იარაღი იქ არ იყო.
- ჩემი რევოლვერი. გაქრა. - წრიპინის ხმა გავიგე, რომელიც ელისმა გამოსცა, თან პირს ხელით იფარავდა.
ელისი ქოშინით მომყვებოდა, როცა აივნისკენ წავედი - ერთადერთი ადგილისკენ, რომელიც ჯერ არ შემიმოწმებია.
ფსიქოლოგიურად ნებისმიერი შედეგისთვის მზად ვიყავი, მაგრამ მაინც საუკეთესოს იმედი მქონდა. ნუთუ ერთმა წარუმატებელმა მცდელობამ არ შეაჩერა ის! ის ხომ შემპირდა.
დროს ვწელავდი, არ მინდოდა აივანზე გასვლა, მეშინოდა იმის, რაც იქ მელოდა.
ჩვენ გავხევდით, როცა აივნიდან ტირილის ხმა მოისმა.
- ბელა! – ამოვისუნთქე მე და მზით განათებულ აივანზე გავედი.
- არ მომეკაროთ!!! - ჩაილაპარაკა მან, ხელში რევოლვერი ეჭირა, რომელიც შემართა და ნამტირალებ სახესთან მიიტანა.