გავიდა ექვსი წელი. ბელა ძალიან დაუახლოვდა ფელიქსს, დემეტრის, ალეკს, ჯეინს და აროს. თავიდან გოგონა მხოლოდ ფელიქსსთან ურთიერთობდა, არ შორდებოდა ერთი ნაბიჯითაც კი, ამიტომ ზედმეტსახელად „კუდს“ ეძახდნენ. თანდათანობით მან ოჯახის დანარჩენ წევრებთანაც დაიწყო ურთიერთობა, ეს უკანასკნელნი მთელი გულით დაუახლოვდნენ მას. რა თქმა უნდა ბელას ენატრებოდა კალენები და მათთან დაბრუნებაზე ოცნებობდა, მაგრამ დროთა განმავლობაში უფრო ნაკლებად იხსენებდა მათ, უფრო ნაკლებად ოცნებობდა მათზე და საბოლოოდ მთლად მიატოვა ოცნება დაბრუნებაზე.
ერთი წლის უკან გოგონა ადამიანად აქციეს. ზეცის ფერი რაღაც წამალი ჰქონდათ- დატანჯული ვამპირების სისხლი. მსოფლიო რომ არ გაგიჟებულიყო, ვოლტურები არავის არ ეუბნებოდნენ ამ წამლის შესახებ.
ახლა გოგონას თვალები ცისფერ-ნაცრისფერი იყო - იმის ნიშანი რომ იგი იმ ქვეყნიდან დაბრუნდა.
ის მოლბერტთან ზის. ფურცელზე არეულადაა ფერები შერეული - ფერები ლამაზად გადადიან ერთიდან მეორეში.
-მზეთუნახავო,ისევ ჯღაბნი? - მოისმა ყურთან ფელიქსის ხმა.
-ეი! - აღშფოთდა პაწია და ვამპირის ლამაზი სახე ფუნჯით მოთხუპნა. დამცველის ლოყაზე წითელი საღებავი დარჩა. - შენ არაფერი არ გესმის! მე ჩემს განწყობას ვხატავ.
-ხმ... თუ ასეა, არავის არ ესმის, - ფელიქსმა მაგიდიდან ტილო აიღო და სახის გაწმენდვას შეუდგა. - არა, სერიოზულად! შენი ნახატებიდან გამომდინარე შენ ყოველთვის სიდებილემდე პოზიტიურ ხასიათზე ხარ, ეს ასე არ არის- მოსიარულე დეპრესია ხარ სინამდვილეში!
ბელა შეტრიალდა ზურგით თავისი საუკეთესო მეგობრისკენ და გააგრძელა ხატვა.
-აი რა არის ეს? - წაიბურდღუნა ფელიქსმა. - რას უნდა ნიშნავდეს მწვანე? იმას რომ გული გერევა.
-არა! ეს იმას ნიშნავს, რომ თქვენ ძალიან დიდხანს გყავართ ციხესიმაგრეში დამწყვდეული. მე შენთან ერთად ტყეში მინდა!
-ბელა გიმეორებ - არა. არომ აგვიკრძალა.
- ნუ! მე მინდა!
-არ მინდა, რომ შენ ,როგორც წინათ, გამოეკიდო ირმებს შეძახილებით „მეეე კიბორჩახალაა! „ -აღშფოთთდა ბიჭი. - უკეთესია ატრაქციონებზე წავიდეთ.
-რომ როგორც მაშინ გული ამერიოს? არაა, მიხსენი ამ სიმოვნებისაგან! კარგი, მოვრჩი ნახატს.
ბელა სკამიდან წამოვარდა და აივანზე გავიდა. ფელიქსმა თვალები გადაატრიალა და თავის კაპრიზულ აღსაზრდელს გაჰყვა. ყველა საღებავს და მოლბერტს შემდეგ ჟანა აალაგებს.
-გვენდოლენ,ანა-ლოლა! - ხმამაღლა იყვირა ბელამ. -ღმერთო, სად არიან?
გვენდოლენი და ანა-ლოლა - ორი ტყუპისცალი დაა. ადამიანის შვილები. ისინი ციხე-სიმაგრეში სპეციალურად ბელასთვის მოიყვანეს, რათა მას დაქალები ჰყოლოდა. არო თვითონ არჩევდა კანდიდატურებს ბელასთვის, ყველაფერს ამოწმებდა - სისხლის ჯგუფს, ნათესავებს, ავადმყოფობებს,სპეციალური ხასიათის მიხედვით არჩევდა. არჩევანი შეაჩერა რვა წლის დებ-ტყუპისცალებზე. მათი დედა თვითმფრინავით დაიმტვრა, მამა კი ფილტვების კიბოთი გარდაიცვალა, მოწევამ კუბომდე მიიყვანა იგი. მაგრამ ბელას ფელიქსი ერჩივნა, ამიტომაც მათი დროის უმეტეს ნაწილს გოგონები მოწყენილნი იყვნენ ან ერთმანეთში ჩხუბობდნენ.
-ბელა? - ოთახში გვენი შემოვიდა. - გვეძახდი?
-დიახ, ბევრი ვიყვირე. შენ, შტერო ქათამო, ცოტა ტვინი მაინც რომ გქონდეს,ადრე მოხვიდოდი.
დიახ...ეს იყო ბელას საკმაოდ დიდი მინუსი - ის ადამიანებს მიიჩნევდა ჭუჭყად,თავისი ცისფერ ფეხსაცმელებზე. მისი გაგება შეიძლება. ვოლტურები მიიჩნევდნენ ადამიანებს საკვებად,მეტ არაფრად. სრულყოფილ არსებებთან ცხოვრებით,პაწია მოკვდავებს სიძულვილით უყურებდა.
გვენდოლენმა თავი დახარა:
-გთხოვ მაპატიე. ეს აღარ განმეორდება.
-ახ,პრონციპში ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს! - გაიღიმა ბელამ. - სად დაეთრევა ანა-ლოლა?
-ის უკვე მოდის. - გაიღიმა გვენდოლენმა.
-ხმ. მას მოუწევს თავისი პატარა უკანალის უფრო ჩქარა თრევა,თუ უნდა,რომ არომდე არ მივიდეს,ის თუ როგორ უმკლავდება თავის მოვალეობებს. - დაიღრინა ბელამ.
ფელისი იქვე ჩამოჯდა, ბელა კი მის მუხლებზე დაჯდა. ბიჭმა გაიღიმა და აღსაზრდელს თავზე მოეფრა. დიახ, სიმკაცრეს ამ პატარა პრინცესას ვერ წაართმევდი, არადა ის მხოლოდ შვიდი წლისაა.
-მომწყინდა, გვენ. - ამოიოხრა ბელამ,თან თავისი ნახშირივით-შავი კაბის სახელურებს ექაჩებოდა. შავი ძალიან უყვარდა. ცისფერის შემდეგ-ეს მისი საყვარელი ფერი იყო.
ოთახში ანა-ლოლა შემოვიდა.
ბელამ თვალებით საშიშად გაანათა და ფელიქსის მუხლებიდან ჩამოხტა. იგი ანა-ლოლას მიუახლოვდა და სახეში გაარტყა. გოგონას ცხვირიდან სისხლი წამოვიდა, ფელიქსმა სუნთქვა შეიკავა.
- როგორც ჩანს, ერთი თვის უსაქმურობისას რაღაც დაგავიწყდა ადამიანო! - ყვიროდა ბელა, - მე ვარ აქ მთავარი! მე ვარ - მეფე, ღმერთი და სხვა დანარჩენი! და თუ სერიოზულად გინდა, გიბრძანეთ მხოლოდ ერთი წესი დაგეცვათ. ერთი! არ ილაპარაკოთ ჩემი ნებართვის გარეშე და თავი არ მომაბეზროთ!
-მაგრამ ეს უკვე ორია... - დაიჩურჩულა ანამ,თან ცდილობდა სისხლი გაეჩერებინა.
-უკაცრავად,რა?
-არაფერი...
-ქალბატონო!
-არაფერი,ქალბატონო...
-კარგი. - წარმოთქვა იზაბელამ. - თუ შეიძლება თავი წესრიგში მოიყვანე,საცოდავო. როდესაც დავბრუნდები,არ მინდა დაგინახო ასეთი. მინდა ნორმალური ბავშვები ვნახო, როლმებთანაც დაჭერობანას თამაში შეიძლება.
ბელა ოთახიდან გავიდა და დაბნეული გოგონები იქ დატოვა. მისი ხასიათი არ შეცვლილა, არამედ პირიქით: პაწიამ იგრძნო დიდების გემო. ვამპირი ის სხვანაირი იყო.
-ხომ არ გადააჭარბე? - ფელიქსმა მისი სახე ფრთხილად მოატრიალა თავისკენ.
-არა. - მისი სახე ნიღაბს ჰგავდა. - ფელიქს,მითხარი...რატომაა რომ ის რაც მოხდა არ მიშვებს? შენ ხომ იცი, არ ვარ ასეთი ბოზი..მაგრამ...ასე აღარ შემიძლია!
გოგონა ვამპირის მაგარ მხარს დაეყრდნო და ატირდა.