-ჰეი, გაჩერდი – წამომეწია ერთ-ერთი მათგანი, სახელად ფელიქსი.
მე გავჩერდი.
- რა გჭირს ? – ის ჩაიკუზა, რათა ჩემთვის თვალებში შემოეხედა.
- არო ჩემს მუცელს უყურებდა.....
ფელიქსმა მხიარულად გაიცინა:
- იზაბელა , ის ამას არ გულისხმობდა. შენ უბრალოდ არასტანდარტული სიმაღლე გაქვს.. ის პირველად კითხულობს ბავშვის აზრებს.
- კითხულობს .... აზრებს ? – გაკვირვებულმა შევეკითხე.. თავს ნამდვილ სულელად ვგრძნობდი.
- კი რა თქმა უნდა! შენ ისეთი სახე გქონდა , თითქოს გულძმარვას ძლივს იკავებდი ! – კიდევ ერთხელ ჩაიცინა და ხელში ამიყვანა. ვერ ვიტანდი, როდესაც ვინმე ასე აკეთებდა. მაშინვე ვგრძნობდი რომ მე ბავშვის სხეულში ვიმყოფებოდი. მაგრამ როდესაც ასეთი დაღონებული ვარ ვიღაცასთან გადახვევა მართლაც რომ საჭიროა.
მე მას მოვეხვიე და მისი სურნელი ღრმად ჩავისუნთქე. ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი.....
-სად მივდივართ ? – ვკითხე მე.
- დასვენება გჭირდება – მიპასუხა მან და ჩაიცინა.
- რა არის სასაცილო ?
- არა , უბრალოდ პირველად ვხედავ ხუთი წლის ვამპირი ბავშვი ამდენს უძლებდეს.. ჩვენ საერთოდ შენნაირებს ვანადგურებთ.. – დაასრულა ფელიქსმა და რომელიღაც ოთახში შემიყვანა. როდესაც მისი სიტყვები გავიგონე , გამაჟრიალა... ძალიან შემეშინდა....
- შენ არ გეშინოდეს. შენ გამორჩეული ხარ . თან აქ შენი ფეხით მოხვედი რაც ძალიან უცნაურია. ყველას არ აქვს იმის გამბედაობა რომ აქ მოვიდეს. – დამამშვიდა ფელიქსმა და ძირს დამსვა,
ჩვენ ძალიან ლამაზ ოთახში ვიმყოფებოდით. შუაში საწოლი იდგა, ორი სავარძელი, შუაში გაზეთების მაგიდა, ერთი წიგნების თარო.. აქაურობა სულ ფელიქსის სუნით იყო გაჟღენთილი.
- კი მაგრამ ეს ხომ შენი ოთახია .. – გავიკვირვე მე.
- არაუშავს.. სამაგიეროდ შემიძლია შენი მოხედვა – ჩაიცინა მან , როდესაც ჩემს სახეზე ემოციები წაიკითხა.
- მე.. უნდა გამოვიცვალო...
- სააბაზონო იქითაა – მიმანიშნა პატარა კარებზე – აქ ყველას ცალკე აქვს გამოყოფილი. და რაც შეეხება ტანსაცმელს, რამეს გამოგიძებნი.
და ის ოთახიდან გაქრა. მე ვანისკენ გავემართე და წყლის ნაპორი მოვუშვი.
ფელიქსმა კაბა მომიტანა - გრძელი , ცისფერი.... მართალია ცისფერი ჩემი საყვარელი ფერი იყო, მაგრამ ძალიან საბავშვო იყო... ეხლა გულძმარვა დამეწყებოდა...
როდესაც კანზე ცხელი წყალი ვიგრძენდი, დავმშვიდდი. ესე იგი დავაზუსტოდ ფაქტები : მე ვოლტერაში ვიყავი, შეურაცჰყოფა სულ ტყუილად მივაყენე აროს და მოვეწონე ფელიქსს. ბოლო მიღწევა ყველაზე საუკეთესო იყო..
კი, ამ კაბაში ნამდვილ ბავშვს ვგავდი. – საშინელებათა ფილმებიდან გადმოსულ ბავშვს. – ანგელოზური სახე, უბრალო ღიმილი და საშინლად მოელვარე წითელი თვალები. ბრრ !
გაყინული კანი.. თუმცა ამაში რაღაც იყო.....
- შენ გამოიყურები..... საყვარლად – თქვა ფელიქსმა როდესაც სააბაზანოდან ასეთი საშინელი კაბით გამოვედი.
თვალებში დავაკვირდი..
- არა, მართლა .. ასეთ ბავშვურ ფორმაში მგონი, აროს მოეწონები.
- ღმერთო, ყველაფერს არასწორად ვაკეთებ.. მე შეურაცჰყოფა მივაყენე თქვენს უფროს !.... რა შეიძლება იყოს ამაზე უარესი ?! – მოწყენილმა სახე ხელის გულებზე ჩამოვდე.
- კარგი რა ბავშვო.... არომ იცის რომ შენ ნერვიულებდი.. – თქვა და ჩემი თმებით თამაში დაიწყო.
- ნუ მეძახი ბავშვს ! – დავიყვირე და პოლს ფეხი ძლიერად დავარტყი.
- კარგი.. მაშინ შენ ლამაზმანი იქნები.. Bელლე – ასე უფრო ლამაზია.. – თქვა მან და დარბაზისკენ წამიყვანა. მე გაკვირვებული ვათვალიერებდი დერეფანს.
ჩემს გვერძე დაახლოებით 30-მა კაცმა ჩაიარა.. ხალხმა ! აქ ისინი ვინ შემოუშვა ?!
ფელიქსმა ჩემს მზერას თვალი გააყოლა და ჩუმად ჩამჩურჩულა :
- აი , ჩვენი საჭმელი ! დანაყრება ხომ არ გინდა ?
მათი სისხლის სუნის შეგრძნებაზე თვალები ამიელვარდა და პირი შხამით ამევსო... ფელიქსმა ჩემი გამომეტყველება დაინახა და ჩაიცინა.