დამატებულია (2010-12-18, 5:59 PM)
---------------------------------------------
elle____, shemogevlee... cemi gama vin ariso vinaoo? shens saaali-s mimart miweril komentars vuertdebi :D saidanaa eg modzravi surati?
Tako, ukbina ma ra uqna im amosawyvetma iman! shemdegi tavi qvemot iqneba. madlob rom kitxulobbb

ყველაფერი ელვის სისწრაფით მოხდა. არ ვიცი, ფელიქსი საიდან გავიდა, ყოველ შემთხვევაში, იმ კარიდან არ გამოსულა, რომელთანაც მე ვიდექი. ამაზე არც მიფიქრია სანამ შიგნით შევვარდებოდი, რამდენიმე დერეფანში ჩავიქროლებდი და ედვარდის ყელში კბილებჩასობილ დემეტრის მოვაცილებდი. ედვარდი მოსხლეტით დაეცა, დემეტრი კედელს შეენარცხა და საკმაოდ ფართო ღრმული დატოვა მასში.
_ასე, ასე... წვეულების ყველაზე მნიშვნელოვანი სტუმარიც მოვიდა... შეგვიძლია გართობა დავიწყოთ....-ირონიული ღიმილით წამოდგა დემეტრი და ედვარდის სისხლი მოიწმინდა ტუჩებიდან სახელოთი. ედვარდის აჩქარებული გულისცემა მესმოდა, ეს ნიშნავდა, რომ სისხლის თითოეული ამოფრქვევის დროს შხამი მთელ სხეულში სწრაფად ნაწილდებოდა. ედვარდი ტკივილისგან იკლაკნებოდა იატაკზე.
_მომეცი!-ხელი გამომიწოდა დემეტრიმ, აღარ იღიმოდა, გაქვავებული მიმიკებით მიყურებდა. ველური ყიჟინით მივვარდი, არ ელოდა და ალბათ სწორედ ამიტომ მოვახერხე მისთვის ყელში ხელის წაჭერა, მაგრამ მეორე წამს იატაკზე დამანარცხა და თავად წამიჭირა ყელში ხელი. ედვარდი მოვძებნე მზერით და აცრემლებულ თვალებში ჩავაცქერდი: იტანჯებოდა, მე კი მისი ტკივილის შემსუბუქება არ შემეძლო. ვერ ვინძრეოდი დემეტრის მარწუხებში მოქცეული და ამაოდ ვცდილობდი მისგან გასხლტომას. ტუჩები ავამოძრავე და შევეცადე მეთქვა:
_მიყ-ვარ-ხარ...-არ ვიცოდი, გაიგონა თუ არა, მაგრამ მე შევეცადე. შემდეგ თვალებში ჩავაცქერდი დაუნდობელ ვამპირს და სიკვდილისთვის მოვემზადე...

ყელზე ცეცხლი მეკიდა. ნამდვილი ცეცხლი. ალბათ მოვკვდი და ეს იმ ჯოჯოხეთის ანუ გეენას ცეცხლი იყო, რომელზეც საეკლესიო წიგნებში წერია, მაგრამ ამავდროულად მარჯვენა ხელის მტევნის ტკივილსაც ვგრძნობდი. მთლიანად ტკივილმა მომიცვა, არც განძრევა შემეძლო, არც ფიქრი. მეგონა, სიკვდილი სიმსუბუქესთან და უწონადობასთან იყო დაკავშირებული, მე კი მთელი სიცხადით აღვიქვამდი ქვის იატაკს და ყოვლისმომცველ ტკივილს. შემდეგ კი ბელა მომელანდა... არა, რომ მოვმკვდარიყავი, ჩემი ანგელოზი ვერ იქნებოდა ჩემთან ერთად ამ ჯოჯოხეთში...
თუ ეს მართალი იყო, თუ მართლა ვკვდებოდი, ამაზეც თანახმა ვიყავი, თუ ბელა იქნებოდა ჩემთან.
მაგრამ რამდენიმე წამში დაბინდულ თვალებს მიღმა დავინახე, რომ ბელა ძირს ეგდო, მახინჯი ახმახი კი ყელში უჭერდა ხელს. შემდეგ ბელას თვალები დავინახე, სევდიანი თვალები. ეს დამშვიდობება იყო?! ყველა ტკივილი ერთბაშად გაქრა!
მე გავუძლებდი ტკივილს, ჯოჯოხეთურ ტანჯვას, უიმედობას, ჯოჯოხეთის ცეცხლს, მაგრამ ამ მზერას ვერა. ვერ დავუშვებდი, რომ მას მივეტოვებინე. ერთადერთი, რაც ვიცოდი იყო ის, რომ ჩემი დახმარება სჭირდებოდა.
არ მახსოვს, როგორ წამოვდექი ან შემდეგ როგორ მოხდა, რომ უცნობი ვამპირი ბელას მოვაგლიჯე და შევეცადე კედელს მიმეხეთქებინა. ტიპი ბელას კი მოსცილდა, მაგრამ კედელს შეხეთქებული მე აღმოვჩნდი. სადღაც ძვლებმა დაიტკაცუნა, შემდეგ კი სიბნელეში ჩავიძირე...

როცა ვიფიქრე, რომ ახლა მოვკვდებოდი, უცებ ვიგრძენი, რმ ყელი გამინთავისუფლდა. მეორე წამს კი დავინახე, რგოორ შეენარცხა ედვარდი კედელს (მისი ძვლების მსხვრევის ხმაც გავიგონე). ის თვალდახუჭული ეგდო იატაკზე უძრავად.
ტვინი წითელმა ნისლმა მოიცვა: მან ედვარდი მოკლა, ჰოდა არც თვითონ იცოცხლებს!
ელვისსისწრაფით წამოვფრინდი და ყელში ვეცი კბილებით. დემეტრიმ მაშინვე მომიცილა, როგორც კი მის გაქვავებულ კანს შევეხე. ჩემი თავი ისე დაიჭირა, რომ ვიფიქრე თავს მომაგლეჯდა და უსუსურობის მწარე გრძნობა დამეუფლა.
მაგრამ შემდეგ როზალის ქერა თმას შევასწარი თვალი, ემეტიც დავინახე. დემეტრი მომაშორეს და დაანაწევრეს. მეც მისკენ ვიწევდი, მინდოდა, რაც შემეძლო მეტი ტკივილი მიმეყენებინა.
_შენ ედვარდს სჭირდები!-შემაჩერა ესმიმ.
_ცოცხალია?!-თვალები გამიბრწყინდა და მასთან გავჩნდი.
_სუსტად უცემს გული... შესაძლოა მოასწროს გარდაქმნა...
_ესმი! არა! -კატეგორიული ხმა მქონდა.
_სხვა არჩევანი არ გვაქვს. ბელა, ხერხემლის მალები აქვს დამტვრეული... თუ არ გარდაიქმნა, დაინვალიდება ემუქრება...
_არა, ესმი... ამას ვერ ვიზამ...-დავყურებდი უგონოდ მყოფს და ვნატრობდი ეს სიტუაცია ჩემი ფანტაზია ყოფილიყო. რატომ მაინცდამაინც ის? ჩემი საყვარელი ადამიანი? რატომ?
_ბელა, დროზე უნდა გადაწყვიტო... ცოტა დრო გვაქვს...-მაჩქარებდა ესმი და ედვარდის ჭრილობებს ათვალიერებდა. როზალის და ემეტს ცეცხლი დაენთოთ მოშორებით და დემეტრის სხეულის ნაწილებს წვავდნენ.
სათქმელად ადვილი იყო... ამოცანა გვეკითხებოდა: აბა, რომელი ჯობია, საყვარელ ადამიანს სამარადისოდ დაწყევლა თუ ინვალიდად დატოვება? სამწუხაროდ, ამოცანებს ვერასდროს ვიტანდი.
_რაც არ უნდა იყოს, ადამიანი დარჩება!-ვთქვი არცთუ ისე მტკიცედ.
_მაშინ იჩქარე...-ნაკბენზე მანიშნა ესმიმ. ყოველთვის პატივს სცემდა ჩემს არჩევანს.
_მე? მე არ...-დავიბენი.
_ეს შენ უნდა გააკეთო. მე მოტეხილობებს მივხედავ,-ესმი მის ხელთან დაიხარა, შეწინააღმდეგებას აზრი აღარ ჰქონდა, მე კი სხვა არჩევანი აღარ დამრჩენოდა: მის ყელთან დავიხარე და კბილები ჩავასე...

არ ვიცი, საიდან გაჩნდა ამდენი სიმშვიდე... ამდენი სიბნელე და ამდენი მდუმარება... მე ვიყავი არარსებობაში, უსასრულობაში, უდროობაში, უნაპირო, უსაზღვრებო, ცარიელ სივრცეში და ვერაფერს ვგრძნობდი ცარიელი სიცარიელის გარდა. ამასთან ერთად, მეც ცარიელი ვიყავი. ცარიელი ყოველგვარი ემოცებისა და შეგრძნებებისგან. უბრალოდ ვიცოდი, რომ ვიყავი და მორჩა. მაგრამ ბოლოს ესეც მომბეზრდა და სწორედ დროული იყო ჩემი დედამიწაზე დაბრუნება, ანუ თვალების გახელა.
ეს იყო თეთრჭერიანი პატარა ოთახი. ჩემს მარცხნივ რაღაც მოწყობილობა წიკწიკებდა. მე თავბრუ მეხვეოდა და გულისრევის შეგრძნება მქონდა. სხეული ისე გამბუჟებოდა, რომ მეგონა კოსმონავტის სკაფანდრი მეცვა.
_როგორ ფიქრობ, ახლა სტკივა რამე?-გავიგონე ელისის ნაღვლიანი ხმა. ოჰო, უკვე დაბრუნდნენ ჰავაიდან? მე მეტ ხანს დავრჩებოდი.
_არამგონია, ელის, ნახევარი ტონა გამაყუჩებლები გაუკეთეს,-გავიგონე საოცნებო ხმა.
_ბელა...-შევეცადე მეთქვა, მაგრამ ტუჩები ვერ ვიპოვე. როგორც ჩანს, ბელამ მაინც გაიგონა რაღაც, რადგან მაშინვე გამომხედა და თვალგახელილი რომ დამაფიქსირა, ღიმილად დაიღვარა.
_თავს როგორ გრძნობ?-თანაგრძნობით დაიხარნენ ჩემსკენ.
_უკეთესადაც ვყოფილვარ...-შევეცადე გამეღიმა, მაგრამ ამ მოძრაობამაც კი ტკივილი მომაყენა.
_არაუშავს, მალე გამოკეთდები...-ღიმილით მითხრა ელისმა და ლოყაზე ნაზად მაკოცა. დავაპირე, რომ თავზე ხელი მომეხვია და მეც მეკოცნა, მაგრამ აღმოვაჩინე, რომ ჩემს ხელს 5 კილოგრამი თაბაშირი ახვევია გარს.
_გტკივა?-ჩემი მზერა არ გამოჰპარვია ბელას.
_არა, ვერაფერს ვგრძნობ...-საუბარი მიჭირდა, თითქოს პირშიც გამაყუჩებელი შემიშხაპუნეს.-საერთოდ ვერ ვინძრევი...-აღმოვაჩინე შეძრწუნებულმა. ყელზე მსხვილი სახვევი მედო, მარცხენა ხელზე წვეთოვანი მქონდა შეერთებული და გულის აპარატიც მიერთდებოდა. წელსაც ვერ ვამოძრავებდი, მჭიდრო ნახვევი მქონდა ალბათ, ფეხებს კი საერთოდ ვერ ვგრძნობდი. -ასეთი რა გამიკეთეს?
_იმ ყაჩაღებს კი არ უნდა შებრძოლებოდი, პოლიცია უნდა გამოგეძახა!-საყვედურნარევი კილოთი მითხრა ელისმა. რომელ ყაჩაღებს?
_მეც მაგას ვეუბნებოდი?-კვერი დაუკრა ბელამ და ორაზროვანი მზერით გადმომხედა.
_როდის გაივლის წამლების ეფექტი?-მოითმენლად ვიკითხე.
_ნუ ხარ სულსწრაფი! ალბათ ჯერ ასეა საჭირო... დასვენება გჭირდება! წავალ, კარლაილს ვეტყვი, რომ გაიღვიძე...-თქვა ელისმა და ოთახიდან გასხლტა, მაგრამ მაინც მოვასწარი დანახვა, როგორ აიფარა ცრემლიან თვალებზე ხელი.
_ჩემი გმირი ხარ!-ალერსიანად მითხრა ბელამ, როცა ელისმა კარი გაიხურა.
_რა ყაჩაღებიო? ის იდიოტები სად გაქრნენ?-მომთხოვნი ხმით ვკითხე. ბელა იდგა და ლოყაზე მეფერებოდა გრილი ხელით.
_ლეგენდა შევთხზე, თითქოს ვიღაცეები დაგვესხნენ თავს, შენ კი წინააღმდეგობა გაუწიე.
_იმათ რა მოუვიდათ? როგორ გადავრჩით?-არაფერი არ მახსოვდა მას შემდეგ, რაც კედელს მივეხეთქე.
_ედვარდ, ყველაფერი დამთავრდა. ჯობია დაისვენო, შემდეგ ყველაფერს გაიგებ...-დაყვავებით მითხრა, მაგრამ თუ ეგონა ასე ადვილად დავნებდებოდი, ესეიგი არ ვცნობივარ.
_ბელა, თუ გგონია, რომ სანამ ყველაფერს გავიგებ, დასვენებას შევძლებ, ძალიან ცდები. რაც უფრო მალე დაიწყებ მოყოლას, მით უფრო მალე მორჩები და შემდეგ დასვენებას შევძლებ...-ეტყობა მაგრად არ მიმირტყია თავი. ბელამ ჩაიღიმა და მითხრა.
_კარგი, ოღონდ მე ვილაპარაკებ, შენ ნუ დაატან თავს ძალას, კარგი?-თავი დავუქნიე და მოსასმენად მოვემზადე.-ჩემი ოჯახი მოვიდა, როზალიმ და ემეტმა მოუღეს ბოლო დემეტრის.
_დანარჩენი ორი...-დავიწყე, მაგრამ ბელამ გამაწყვეტინა:
_დანარჩენი ორი მალე დაბრუნდნენ და მათაც მოუარეს ჩემი ოჯახის წევრებმა.
_სამივე მკვდარია?-გამიკვირდა, მაგრამ თვალების გაფართოებასაც ვერ ვბედავდი, ისედაც საშინლად ვგრძნობდი თავს.
_ედვარდ, ხომ შევთანხმდით? მე ვლაპარაკობ, შენ მისმენ,-თითი გამიქნია. შევეცადე მენიშნებინა, რომ ვნებდებოდი და ხმას აღარ ამოვიღებდი.-სამივე მკვდარია,-მიპასუხა შემდეგ.-ალბათ გაინტერესებს რატომ მოხდა ეს ყველაფერი. ან ვინ იყო ის ხალხი,-ოდნავ დავუქნიე თავი. -ეს ის ხალხი იყო, ვისიც მეშინოდა. ვისზეც გეუბნებოდი, რომ მომკლავდნენ თუ მიპოვიდნენ. გავიგონე როგორ გითხრეს, რომ რაღაც ავიღე და ახლა დაბრუნების დრო იყო,-ისევ შევარხიე თავი ოდნავ თანხმობის ნიშნად. -მათ გონიათ, რომ ავიღე. სინამდვილეში მე არაფერი მომიპარია. დამაბრალეს.
_რის მოპარვას გაბრალებენ?-თავი ოდნავ წამოვწიე და მაშინვე დატრიალდა პალატა. ისევ ბალიშზე დავაგდე თავი.
_ამას არ აქვს მნიშვნელობა,-მზრუნველად მითხრა, როცა დაინახა როგორ დავხუჭე თვალები იმ მიზნით, რომ თავბრუსხვევა გაჩერებულიყო. -მოგვიანებით გავაგრძელოთ საუბარი, კარგი? ახლა დაისვენე.
_კარგი, მაგ თემაზე სხვა დროს ვისაუბროთ. მაგრამ ახლა სხვა საკითხი მაინტერესებს: რატომ ტიროდა ელისი?-ბელამ მაშინვე დახარა თვალები და ჩემს საბანს დაუწყო თითებით წვალება.
_არ მესმის, რაზე ამბობ...-ანუ მშვენივრად ესმოდა.
_ბელა... რამე სერიოზული მჭირს?-მისმა ხმამ უფრო დამაფრთხო. სევდიანი მზერა მომაპყრო, მაგრამ მაინც შეეცადა დავემშვიდებინე.
_ტყუილად ნერვიულობ. მოტეხილობები გაქვს, მაგრამ შეხორცდება, სად წავა. ელისს უბრალოდ შენი ამ მდგომარეობაში დანახვა უჭირს.
_შენ კი შეჩვეული ხარ დამტვრეულ-ნაბეგვი ხალხის ყურებას?-უკვე ღრმად მწამდა, რომ რაღაცას მიმალავდა.
_ექთანს დავუძახებ, დამამშვიდებელს გაგიკეთებს და დაგეძინება...-კარისკენ შებრუნდა.
_ბელა!-შევაჩერე.-ფეხებს რატომ ვერ ვგრძნობ?

დამატებულია (2010-12-18, 7:31 PM)
---------------------------------------------
bella-bella, ai. ogond esec patara tavi gamovida.