მელოდიას ვღიღინებდი, თმაზე ვეფერებოდი და კულულებს ვეთამაშებოდი. ის იწვა თვალდახუჭული და სხეულის თითოეული უჯრედით ვგრძნობდი, რომ ბედნიერი იყო და ამით ბედნიერი ვიყავი მეც. ვერ წამომედგინა რა უნდა მომხდარიყო, რომ დღევანდელი დღე გაეფუჭებინა.
ასე ვფიქრობდი იქ, იმ მდელოზე მიწოლილი და პასუხმაც არ დააყოვნა.
საღამოს ბელამ სახლში გამაგდო, რომ მეჭამა, თვითონაც ტანსაცმლის გამოსაცვლელად წავიდა და დამპირდა, რომ შუაღამისას მოვიდოდა.
სიბნელეში მივდიოდი ხეებს შორის და თან იმდღევანდელზე ვფიქრობდი. უცებ ჰაერის მკვეთრი ტალღა ვიგრძენი, თითქოს რაღაცამ ჩამიქროლა. გავხევდი და მიმოვიხედე. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ვიღაც მიყურებდა.
_ბელა!-გამეცინა. ეტყობა, თამაშის ხასიათზე იყო.-დამალობანას ვთამაშობთ? ხომ იცი, მაინც ვერ გიპოვი,-ვამბობდი სიცილით, მაგრამ ბელა არ მპასუხობდა. კიდევ ერთხელ ჩამიქროლეს. დავსერიოზულდი.-ბელა, მასე ნუ მეხუმრები!-ჩავიბურტყუნე და სმენა დავძაბე, მაგრამ აღარც რაიმე ხმა გამიგია, ვერც ვერაფერს ვხედავდი საეჭვოს, ამიტომ წასასვლელად მოვბრუნდი, მაგრამ...
ჩემს წინ ორი აკადემიურად ჩაცმული ტიპი იდგა და ინტერესით მიყურებდა.
_გზა აგებნათ?-ვკითხე, რაც პირველი მომაფიქრდა. ტიპებმა ირონიული ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს.
_ახლა გაიგებ, ვისაც აებნა გზა...-უცნაური აქცენტით მიპასუხა ერთ-ერთმა და ბოლო რაც მახსოვს არის ის, რომ ორივე უეცრად გაქრა, შემდეგ კი ტკივილი ვიგრძენი კეფაზე.

სახლში რომ მივედი, ესმი არ დამხვდა. სამაგიეროდ, დამხვდა სამზარეულოში მაცივარზე მიკრული წარწერა, რომელიც მატყობინებდა, რომ ესმიმ მორიგეობა გაუცვალა კოლეგას და რადგან დღე ვერ იმუშავა, ღამით რჩებოდა საავადმყოფოში. ზემოთ ავედი, თეთრი კაბა გავიხადე და ჯინსები და მაისური ჩავიცვი, გარედან სპორტული ჟაკეტი მოვიცვი. შემდეგ ისევ სამზარეულოში დავბრუნდი, კარადიდან ჭიქა გამოვიღე, ერთ-ერთი ბოთლიდან ჩამოვასხი სისხლი და მოვიყუდე.
მისაღებში გამოვედი და თეთრ როიალს მივუჯექი, ჭიქა ზედ დავდე და დაკვრა დავიწყე. ეს იყო ახალი, სიყვარულის მელოდია. მაჟორული, ძალდაუტანებელი, მჩქეფარე, ზოგან უკიდურესად რომანტიული, ჯამში კი- გამარჯვებული სიყვარულის მუსიკა. ხანდახან ვწყვეტდი, სისხლს მოვსვამდი, შემდეგ ისევ დაკვრას ვაგრძელებდი, დამთავრება არ მინდოდა, ისევე, როგორ არ მინდოდა, ოდესმე დამთავრებულიყო ჩემი სიყვარული. კიდევ ერთხელ გავჩერდი, ცალ ხელი ჭიქისკენ გავიწვდინე, მეორით დაკვრას განვაგრძობდი, თან კლავიშებს არ ვაშორებდი თვალს. ჭიქა აყირავდა! ბლანტი სითხე ზანტად გაიშალა თეთრ ზედაპირზე და გაპრიალებულ მარმარილოს ფილებით მოპირკეთებულ იატაკზე დაიწყო წვეთა...
ადგილზე გავხევდი. ჭიქა გადმოგორდა და იატაკს მიემსხვრა. ადგომას ვერ ვბედავდი, ეს ჩემთვის უბრალოდ სისხლის დაღვრას და ჭიქის დამსხვრევას არ ნიშნავდა იმიტომ, რომ მე სოფიას სიტყვები მახსოვდა. ერთბაშად წამოვხტი და გარეთ გავვარდი. მივრბოდი, მივქროდი და რამდენიმე წუთში უკვე ედვარდის საძინებელში ვიყავი, მაგრამ ის იქ არ იყო! კარადაშიც კი შევიხედე! არც სააბაზანოში არ იყო, მთელი სახლი მდუმარებას მოეცვა. ვერაფერზე ვფიქრობდი, უბრალოდ არ მინდოდა მეფიქრა.
ტყეში დავბრუნდი, მდელოზე და მის სუნს გამოვყევი, რომელიც ოდნავღა იგრძნობოდა.
ბილიკს მივუყვებოდი. ერთგან, სადაც ყველაზე დაბურული იყო ტყე, მის სუნს კიდევ ორი სუნი დაემატა, რომელთაგან არცერთი არ ეკუთვნოდა ადამიანს... „წინასწარმეტყველება აღსრულდა! ეს მაინც მოხდა! მაინც გვიპოვეს!“

იქ სოფია იყო ერთადერთი ვისაც ვენდობოდი, რადგან მან ყველაფერი იცოდა ჩემზე, ჩემს წარსულსა და აწმყოზე. ჩვენ ვიყავით მოკავშირეები, მეგობრები, ახლობლები. როგორი იმედი მქონდა, რომ ისიც იქნებოდა ესმის ოჯახში, მაგრამ ეს არ მოხდა...
ერთ დღეს, როცა ჩვეული ყოველდღიური ნადირობის შემდეგ, აპარტამენტებში ვესტუმრე და კაიუსის თხოვნა გადავეცი (იგი თავის ცოლს თავისთან უხმობდა), მან უცნაური თვალებით შემომხედა. მაგრამ მე კი არ მიყურებდა, არამედ იყურებოდა ჩემს მიღმა.
_სისხლი!-თქვა უცნაური ხმით. ასეთს პირველად არ ვხედავდი, ამიტომ ყურადღება მოვიკრიბე.
_სისხლი? სადაა სისხლი?
_თეთრზე... თეთრზე დაიღვარა სისხლი... მაგიდიდან თუ საიდანღაც ეწვეთება თეთრ იატაკზე... ბელა... ჭიქა დაიმსხვრა... ვიღაცას იტაცებენ... ტყეში...შენთვის ყველაზე ძვირფასს... უნდა იჩქარო... -მაშინ პირდაღებული ვუყურებდი და არ მესმოდა რაზე ლაპარაკობდა.
_სოფია, ეგ როდის მოხდება? რატომ უნდა ვიჩქარო?
_მმ... მე რამე ვთქვი?-გაკვირვებულმა გამისწორა თვალი.
_კი, ახლახანს მითხარი, რომ...
_მე ვთქვი, კარგი, წავალ-მეთქი...-ეჭვიანი მზერით შემათვალიერა.
_სოფია, შენ მითხარი, რომ სისხლს ხედავდი... ალბათ ხილვა გქონდა...-ახსნა დავიწყე.
_არა, ხილვები ყოველთვი მახსოვს... მართლა მე ვთქვი?-უცებ თვალები გაუბრწყინდა.
_ჰო, სისხლს ახსენებდი... ჭიქა გატყდაო და ვიღაცის მოტაცებაც ახსენე...
_კიდევ? კიდევ რა ვთქვი?-ცნობისმოყვარედ მეძიებოდა.
_მეტი არაფერი... იჩქარეო ასე მითხარი.
_ბელა...-აღფრთოვანებულმა დაიწყო.-რამდენი ხანია ამას ველოდები...
_რა ხდება?
_ეს წინასწარმეტყველება იყო! ნამდვილი წინასწარმეტყველება! ასეთი რამ მსმენია. ნამდვილი წინასწარმეტყველება არასდროს არ ახსოვთ ხოლმე. ხომ იცი, ხილვები ადამიანების არჩევანზეა დამოკიდებული, წინასწარმეტყველება კი არასდროს იცვლება. როგორ მაინტერესებს, როდის ახდება! ბელა, ხომ არ მატყუებ? ხომ ნამდვილად ვთქვი?-დააზუსტა მაინც და თვალებში ჩამაშტერდა.
_სოფია, ჩემი ყურით გავიგონე!-დავარწმუნე.
_კარგი, კარგი. ერთი სული მაქვს როდის მოხდება ეგ ამბავი. კარგი, ჩემო კარგო, კაიუსს ვესტუმრები...-თვალი ჩამიკრა და ოთახიდან გავიდა...
რა სამწუხაროა, რომ ვერ მოესწრო ამ ამბავს...
სოფია მოკლეს... ჩემ გამო.
ესმისთან აღელვებული მივვარდი და ყოველგვარი დაკაკუნების გარეშე შევიჭერი მის კაბინეტში.
_ესმი! ესმის!-აღელვებული გავყვიროდი. ესმიმ შემომხედა და წარმოვიდგინე რა სახე შეიძლებოდა მქონოდა, რადგან ესმი მაშინვე ჩემს წინ გაჩნდა და თვალებში ჩამაცქერდა.
_რა ხდება, ბელა?-მკითხა შეშფოთებული ხმით.
_ესმი... წაიყვანეს... ედვარდი... სოფიას წინასწარმეტყველება აღსრულდა...
_ბელა, დამშვიდდი...
_ესმი, ვერ გაიგე? ეს მოხდა! რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა... სოფია მართალი იყო, ეს ნამდვილი წინასწარმეტყველება იყო!
_დალაგებით მომიყევი ყველაფერი.
_მთელი დღე ერთად ვიყავით, შემდეგ ის სახლში წავიდა, მეც ჩვენთან წამოვედი. თეთრ როიალზე დამექცა სისხლი! თეთრზე! და იატაკზე ჩამოიღვარა, ჭიქაც გატყდა! მაშინვე წამოვედი, ედვარდი ყველგან ვეძებე, მაგრამ არსად არაა. შემდეგ სუნს გავყევი და შუა ტყეში ვამპირების სუნი ვიგრძენი! ესმი, დემეტრის და ფელიქსის სუნი! მათ წაიყვანეს!!!

_ესმი, რა უნდა ვქნათ?–სასოწარკვეთილმა ვკითხე.
_პირველ რიგში, სახლში უნდა წავიდეთ, დავწყნარდეთ, როზალის და ემეტს დავურეკოთ. რომ ჩამოვლიან, მერე ერთად მოვიფიქრებთ.
_ესმი, როგორ უნდა დავწყნარდე?მათ ხომ ედვარდი ჰყავთ? სოფიამაც მითხრა მაშინ, რომ უნდა ვიჩქარო!–როგორ არ ესმოდა, რომ შიშისგან ადგილს ვერ ვპოულობდი და რომ ყველაფერს აზრი დაეკარგებოდა, თუ დროზე არ მივაგნებდი მას.
_ისინი ედვარდს არაფერს დაუშავებენ, დამერწმუნე. მათთან საკმარისზე მეტხანს ვიყავი და ვიცი, რომ ისინი გეგმის შესრულებას ას საფრთხეს არ შეუქმნიან. რა არის მათი „გეგმა“, ამის ამოცნობა არც ისე რთულია. მათ დაკარგულის დაბრუნება სურთ! რადაც არ უნდა დაუჯდეთ, გეგმას ბოლომდე მიიყვანენ. ეს იმას ნიშნავს, რომ სანამ ჩვენამდე მოვლიან, ედვარდი იცოცხლებს,–მე ასეთი დარწმუნებული არ ვიყავი, მაგრამ მაინც დავემორჩილე და სახლში წავედით, განსხვავებული იდეა არ მქონდა და იმიტომ.

[size=12][color=purple]_საოცარია!–თქვა ესმიმ, როცა სახლს მივადექით.
_რა არის?–ყურადღებით მიმოვიხედე, მაგრამ საეჭვო ვერაფერი შევნიშნე.
_არაფერი.
_არაფერი?
_ჰო, არაფერი არ არის და მეც ეგ მიკვირს. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ან აქ დაგვხვდებოდნენ, ან ნამყოფები მაინც იქნებოდნენ, მაგრამ ვერაფერს ვგრძნობ. შენ?
_აქ არ ყოფილან,–მტკიცედ დავასკვენი, რადგან მართლა არ იგრძნობოდა რაიმე განსხვავებული სუნი. მანქანიდან გადმოვედით და სახლისკენ წავედით. საფოსტო ყუთის ზემოთ აღმართული ისარი შევნიშნე და მას მივვარდი. შიგნით უხეშად გახეული კონვერტი იდო! სასწრაფოდ ამოვიღე წერილი და ბილის გაკრული ხელით ნაწერი დავინახე, ფურცელზე ორი სიტყვა ეწერა:
„ბელა, გაიქეცით!“
მაგრამ სულ ეს არ იყო. წერილის მეორე მხარეს ვიღაცას ბატიფეხურად მიეჟღაბნა:
„თუ გინდა, რომ ცოცხალი იხილო, პორტ–ანჯელესის პორტის მიტოვებულ გემთსაშენში მოდი. ნაქურდალის წამოღება არ დაგავიწყდეს, თორემ შენს ბიჭუნას ძალიან მადისაღმძვრელი სუნი აქვს.“
_ესმი!–დავიძახე აღელვებულმა.–შეხედე!–ესმი უკვე ჩემს გვერდით იდგა.
_ჯეფერსონი!–თქვა ზიზღით, როცა ფურცლის ორივე მხარეს გადაავლო თვალი. ჩემს გულში ჯოჯოხეთი ტრიალებდა. ვიცოდი, რომ სასწრაფოდ პორტ–ანჯელესში წავიდოდი, მაგრამ გავაწყობდი კი რაიმეს სახელგანთქმული ვოლტურების მიერ დაგეშილ მწევრებთან? მთელი ჩემი ოჯახიც რომ მდგარიყო ჩემს გვერდით, შესაძლოა ედვარდი მაინც ვერ გადამერჩინა. მათ რაოდენობას გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა. შესაძლოა ყველაფერი სავალალოდ დასრულებულიყო, მაგრამ ვიდრე მცირეოდენი შანსი მაინც არსებობდა, უნდა მებრძოლა... ბოლომდე.
_ჯეფერსონი?–უცებ ვერ მივხვდი, რას გულისხმობდა.
_ჰო. ის იყო, მას ხომ სუნი არ აქვს! სახლი ალბათ ყირაზე დაგვხვდება,–მაგრამ ესმის ნათქვამი არ გამართლდა. სახლში სრული წესრიგი სუფევდა, თუ ჩემს მიერ დაღვრილ სისხლს და გატეხილ ჭიქას არ ჩვათვლიდი.
ესმიმ როზალის და ემეტს დაურეკა.
_ესმი,მე ხვალამდე ვერ მოვიცდი! ამაღამვე უნდა წავიდე!–გავაწყვეტინე საუბარი.
_ბელა, მე და შენ ვერაფერს გავხდებით, უნდა მოვიცადოთ,–მიპასუხა და საუბარი განაგრძო. სიტუაციას უხსნიდა.–...მინიმუმ სამნი არიან: ბელამ ფელიქსის და დემეტრის სუნი იგრძნო, სახლში კი წერილი დაგვხვდა, ჯეფერსონის ნახელავს გავს...
_ესმი, როგორ არ გესმის? ნებისმიერ წამს შეიძლება უკბინონ! რომ იფიქრონ, რომ არ მაღელვებს მისი ბედი და მისით დანაყრება გადაწყვიტონ?–მაგრამ ესმი აღარ მისმენდა, საუბარს განაგრძობდა. ჩემს ოთახში ავვარდი გამწარებული, კარი ისე მოვიჯახუნე, რომ შიგნით შემოიღრიცა, მაგრამ ახლა ეს ნაკლებად მადარდებდა. წარმოვიდგინე, რომ სათითაოდ კბენდნენ დემეტრი, ფელიქსი და ჯეფერსონი ედვარდს და სასიცოცხლო ძალებს ართმევდნენ. ესმი კი ისევ ტელეფონზე ლაპარაკობდა დაბლა, ამჯერად საავადმყოფოში რეკავდა. არა, ვეღარ მოვიცდიდი!
აივნიდან ტყეში გავხტი და პორტ–ანჯელესისკენ ავიღე გეზი. რაც შემეძლო სწრაფად მივქროდი. ვიცოდი, ყოველ წამს გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა. არ ვიცოდი, რისი იმედი შეიძლებოდა მქონოდა ჩემი მეტოქეების საუკუნეებით ნაშენებ სიძლიერესთან, მაგრამ უნდა მეცადა, თუნდაც დავმარცხებულიყავი, თავს მაინც არ დავიდანაშაულებდი როცა მეცოდინებოდა, რომ რაც შემეძლო ყველაფერი ვიღონე. სანამ გამაცამტვერებდნენ უკანასკნელად მაინც დავინახავდი ედვარდს. იმაზე ფიქრიც არ მინდოდა, რომ შესაძლებელი იყო, ედვარდი ცოცხალი აღარც დამხვედროდა.
მივრბოდი და ვიმეორებდი:
_ედვარდ, ედვარდ, ედვარდ!
ჩემი გული ტკივილისგან კვნესოდა, ბორგავდა. მე კი ისევ მივქროდი.
გათენებამდე რამდენიმე საათით ადრე პორტ–ანჯელესის პორტის ერთ მიტოვებულ გემთსაშენთან, ოდნავ მოშორებით ვიდექი და შესასვლელს ვუყურებდი. გარეთ არავინ იყო. შენობას მივუახლოვდი და ყური მივუგდე.
_...გამოსასყიდის მოთხოვნას თუ აპირებთ, იმედი უნდა გაგიცრუოთ, მილიონერი არ ვარ. თქვენი ჩაცმულობით თუ ვიმსჯელებთ, ჩემზე ბევრად მდიდრებს გავხართ,–შვება ვიგრძენი, როცა ედვარდის დაძაბული ხმა გავიგე.
_გამომძალველებს ვგავართ?–უხეშად ჰკითხა ფელიქსმა და ჩაიცინა.
_არა, მაგრამ მაშინ რა ხდება? ვხედავ, რომ შემსრულებლები ხართ, მაგრამ ვინ დაგიქირავათ? ნუთუ, ლორენ მელორიმ?–გაოგნებულმა დააყოლა ბოლოს. „სულელო, არც კი გესმის, რა საფრთხეში ხარ! ან იქნებ ეს კარგიცაა?“დავაყოლე ბოლოს. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჯერ არაფერი უვნიათ, ყოველ შემთხვევაში, არ უკბენიათ. ასე რომ ყოფილიყო, ახლა ლაპარაკის თავი არ ექნებოდა, ამასთან, დაზუსტებით ეცოდინებოდა ვისთან ჰქონდა საქმე. –რა იყო, ბიჭებო, გოგო არ მიგიტოვებიათ, თუ რა? უბრალოდ ვერთობოდი ლორენთან, მერე კი სხვა შემიყვარდა. რას ვიზამთ, სიყვარულის გამო ხომ არ მოკლავთ კაცს? ცხოვრებაში უარესებიც ხდება... ვის არ...
_იზაბელა სვონს იცნობ?–გააწყვეტინა დემეტრიმ უხეშად.
_იზაბელა სვონს?! არაა,– საკმაოდ არადამაჯერებლად გამოუვიდა.
_ისიც იცი, რომ „ჩვეულებრივი“ არაა?–მის ნათქვამს ყურადღება არ მიაქცია დემეტრიმ, თან ხაზი გაუსვა სიტყვას „ჩვეულებრივი“.
_თქვენც... თქვენც...–ენა დაება ედვარდს.
_ჰო, ჩვენც ვამპირები ვართ. ოღონდ მისნაირი გულისხმიერებით არ გამოვირჩევით...–ღრეჭვა დაიწყო ფელიქსმა.
_რა გინდათ მისგან?–გაბედული შეკითხვა იყო მისი მხრიდან.
_მან რაღაც აიღო და დროა დააბრუნოს. თუ არადა, ჯერ შენ მოგკლავთ, შემდეგ კი მასაც ვესტუმრებით,–ფელიქსი ყოველთვის ჭკუასუსტობით გამოირჩეოდა.
_რა აიღო?–დაინტერესდა ედვარდი.
_ეგ შენ არ გეხება.
_სწორედაც რომ მეხება! ბელა ჩემი შეყვარებულია და ხელს ვერ ახლებთ, გასაგებია?–მტკიცე ხმით უთხრა ედვარდმა. წამით სიჩუმე ჩამოვარდა. რა ცეცხლთან თამაში აუტყდა, ნუთუ ვერ ამჩნევდა, რომ რეალური საფრთხის წინაშე იყო? სახე ცალ ხელში ჩავრგე. უცებ დემეტრის ხმა გაისმა:
_ფელიქს, თოკი გადაჭერი. ვნახოთ ერთი, რა ბიჭია!–არა!–შემდეგ კი გადი და ჯეფერსონი მოძებნე.
_დემეტრი...–წამოიწყო ფელიქსმა, მაგრამ უცებ მოკეტა. წარმოვიდგინე რა მზერით შეხედა დემეტრიმ და გამეღიმა.
_გადი და ჯეფერსონი მოძებნე!–დამარცვლით, მტკიცედ გაუმეორა დემეტრიმ.
[/size]
[/color]
ვიგრძენი როგორ მომეშვა თოკები, თავი დავიხსენი და სკამიდან წამოვდექი. მაგარი ბიჭი ეგონა თავი? მაგას ვუჩვენებდი სეირს. ბოლოსდაბოლოს, კარატეზე დავდიოდი... ბავშვობაში.
მაღალი, სერიოზული გამომეტყველების მქონე ტიპის წინ დავდექი, აი, იმის, ჩემი განთავისუფლება რომ უბრძანა, მეორე ოთახიდან აორთქლდა.
ვიდექი და თავდასხმას ველოდი, მაგრამ ის არ ინძრეოდა. იდგა და თვალებში მიყურებდა. რახან ის არ აპირებდა დაწყებას, მუშტი შევკარი და მთელი ძალით მოვიქნიე...
თითქოს იმ ახმახის ნაცვლად მყარად დამაგრებულ ფოლადის უთოს დავარტყი. მგონი ყველა ძვალი ერთბაშად დამემსხვრა ხელში. ტკივილისგან ამოვიღმუვლე, ის კი ისევ იდგა და ამჯერად ირონიულად მიყურებდა, ჩემს დარტყმაზე წარბიც არ შეხრია. წამის მეასედში მისმა წითელმა თვალებმა გაიელვა, ხელები გამიკავა და ვიგრძენი ყელში როგორ ჩამესო ველური კბილები...

დამატებულია (2010-12-17, 1:38 PM)
---------------------------------------------
saaali, bella-bella, Tako, elle____, bella-vampire, SLYTHI, natuka, miley, Breee, ბავშვებო დიდი მადლობა ყველას!!! საყვარლები ხართ ძალიან, გმადლობთ, რომ კითხულობთ!!! მიყვარხართ ყველანი... ბოდიში, რომ დაგიგვიანეთ, ვეცდები აღარ განმეორდეს :kiss: :love:
სიუჟეტს რაც შეეხება, მალე გაირკვევა ყველაფერი. და რამდენიმე თავში დასასრულსაც მივუახლოვდებით, მარა რატომღაც მეორე ნაწილზე ვფიქრობ... ვნახოთ რა იქნება...