დამატებულია (2010-12-14, 12:39 PM)
---------------------------------------------
33. კარგი ცუდი ამბავი

გზაში ესმი სახაგაბადრული მიამბობდა როგორ ელაპარაკა კარლაილს, რათა შეემოწმებინა რის გამო იკავებდა თავს კარლაილი მასთან ურთიერთობისგან. როცა ჩემი „ნაშვილობობის“ ამბავი გავიგე, პირდაპირ გავვოცდი, ესმისგან ასეთ ეშმაკობას არ ველოდი. ასე დაბრუნდით სახლში. ზურგჩანთებით რამდენიმე ბოთლი მარაგად მოგვქონდა. სანამ შინ შევიდოდით საფოსტო ყუთის ზემოთ აღმართული ისარი მომხვდა თვალში. მაშინვე მივვარდი და წერილი ავიღე.
_ბილი!–სიხარულით წამოვიძახე.
_რაო, რას გწერს?–სახლში შევედით და ზურგჩანთები მოვიხსენით. კონვერტი, როგორც მე შემეფერებოდა, უხეშად გავხიე და სიგანეზე ჩაკეცილი ფურცელი ამოვიღე. აი, რა ეწერა:
„ბელა,
ცუდი ამბავი მაქვს! ევროპაში ვარ, ალბათ კონვერტიდანაც გაიგე. არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა, ჯერ ვერ გამოვარკვიე, მაგრამ ჩემზე გამოვიდნენ! ერთი შორეული ნაცნობი მომიგზავნეს და შენზე ინფორმაცია მომთხოვეს. ბელა, მართალია რასაც ისინი ამბობენ? მართლა მოიპარე? ისინი სრულიად დარწმუნებულნი არიან! ჩემამდე თუ მოვიდნენ ეს იმას ნიშნავს, რომ შენზე, შენს ოჯახზეც გამოვლიან. ჯერ ნუ მომწერ, ჩემს მომდევნო წერილს დაელოდე.
P.S. როზალის და ემეტს 87–ჯერ ვულოცავ გაბედნიერებას!
სიყვარულით, ბილი.“
_ბელა, რა დაგემართა?–თვალებში მომაშტერდა ესმი.
_ნახე!–წერილი გავუწოდე.–ესმი, გვიპოვეს!–სასოწარკვეთილმა ამოვიბურტყუნე, ესმიმ სწრაფად გადაავლო თვალი წერილს და მომიბრუნდა:
_რადგან ბილს დაუკავშირდენენ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ გვიპოვიან. დაწყნარდი! თუ საფრთხე გაჩნდება, სხვაგან გადავალთ.
_მაგალითად, სად? კოსმოსში? ისინი მთელ დედამიწაზე გვიპოვნიან, როგორ არ გესმის?
_ბელა, თავი ხელში აიყვანე! ბილი გაარკვევს რა ხდება და მოგვწერს. მერე შევაფასოთ სიტუაცია. რამე გამოსავალს აუცილებლად ვნახავთ!–მტკიცე ხმით ლაპარაკობდა ის. გულში ჩამიხუტა, მე კი შემრცხვა, რომ ასეთი მშიშარა ვარ.
ადრეც მეშინოდა სიკვდილის. ვიცოდი, რომ ესეც რაღაც ახალი, საინტერესო გამოცდილება იქნებოდა, მაგრამ არ მინდოდა უსასრულობაში დავნთქმულიყავი ისე, როგორც ბევრი სხვა.
თანაც, თუ მიპოვიდნენ, მარტო ჩემი განადგურებით არ შემოიფარგლებოდნენ, ისინი მოკლავდნენ ჩემს „თანამზრახველებსაც“ ანუ ჩემს ოჯახს. ამას კი ვერაფრით ვერ დავუშვებდი. ასე იყო ადრე. ახლა კი, სიცოცხლე ყველაზე მეტად მინდოდა, ახლა, როცა ჩემი სიყვარული ვიპოვე, ვერ დავუშვებდი, რომ ასე თვალსადახელსშუა, ასე მალე დამეკარგა ბედნიერება. ზუსტად ვიცოდი, რომ ბოლომდე ვიბრძოლებდი, კბილებით ჩავებღაუჭებოდი სიცოცხლეს მხოლოდ ედვარდისთვის.
_ედვარდს უნდა დავურეკო,–გამახსენდა უცებ და ტელეფონისკენ გავემართე.
_გისმენთ,–ერთი ზუმერის შემდეგ გავიგონე საყვარელი ხმის ტემბრი.
_ედვარდ, დავბრუნდი,–ვუთხარი ალერსიანად, ისეთი ინტონაციით, რომ ალბათ მიხვდა, მის მალე ნახვას რომ ვიმედოვნებდი.
_ბელა!–გახარებული ხმა ჰქონდა.–რა კარგია, რომ დამირეკე! პირველად რეკავ?
_ჰო, ახლა მოვედი და მაშინვე დაგირეკე. რას აკეთებდი დღეს?
_მთელი დღე ჯეიკთან ერთად ვიყავი, მეც ახლახანს დავბრუნდი. რომ მოხვალ, ყველაფერს მოგიყვები. ხომ მოხვალ?–იმედიანად მკითხა.
_კარლაილი რომ დაიძიინებს მოვალ.
_მასე დიდხანს მოგიწევს ლოდინი. როგორც გავიგე, კარლაილმა სავახშმოდ დაპატიჟა ესმი.
_მართლა?–ესმის გავხედე, მაგრამ ის იქ აღარ იდგა. დავიჯერო, თქმა დაავიწყდა?!
_10 საათისთვის დაჯავშნა რესტორანში მაგიდა. მგონი, რაღაც ხდება, არა?
_ჰო, მეც მასე მგონია,–ვუპასუხე ჩაფიქრებულმა.
_ჰოდა, გელოდები. ესმი წავა თუ არა, შენც წამოდი, კარგი?
_კარგი, კარგი,–მის მოუთმენლობაზე გამეღიმა.
_მალე მოდი, გელოდები,–ჩამეცინა და გავუთიშე.
_ესმი, სად ხარ?–ვთქვი და პასუხს დაველოდე.
_ჩემს ოთახში,–მომესმა ესმის მჟღერადი ხმა და მისკენ გავემართე. კარზე დავაკაკუნე და შევაღე:
_შეიძლება?
_შემოდი. რას იტყვი?–სოლიდური შესახედაობის შავ, ელეგანტურ კაბაზე მანიშნა.
_სუპერია! არ გაგიკვირდეს კარლაილმა დღესვე რომ გთხოვოს ხელი!–ვუთხარი გულწრფელი აღფრთოვანებით. –თმა შეიკარი, შენი გაკეთებული შავი საყურეებიც გაიკეთე და არამგონია კარლაილმა რამე გააწყოს შენს სილამაზესთან.
_გეწყინა ვახშამზე რომ არ მითქვამს? არ ვიყავი დარწმუნებული, რომ წავიდოდი. წეღან რომ ვლაპარაკობდით მივხვდი, რომ ცხოვრება ჩვენთვისაც კი საკმაოდ მოკლეა და უარი არ უნდა ვთქვათ ბედის მიერ ბოძებულ საჩუქარზე. თუ შენც არაფერი გაქვს საწინააღმდეგო, წავალ...
_საწინააღმდეგო? საწინააღმდეგო რა უნდა მქონდეს? წადი, გაერთე, დატკბი მასთან ყოფნით. მთელი გულით მინდა ბედნიერი იყო. ძალიან მიყვარხარ, ესმი!–მხარზე მოვეხვიე, მანაც მაკოცა შუბლზე.
მე და ესმი ერთად გავედით სახლიდან. ის მანქანაში ჩაჯდა, მე ტყეში ვდურთე თავი.
ედვარდი თავისი სახლის წინ, ვერანდაზე ვიპოვე. საქანაო ფართო სავარძელში იჯდა და ჩაფიქრებული გაჰყურებდა შორეთს.
_რაზე ფიქრობ?–მივვარდი და წყნარად მივუჯექი გვერდით. ეს ისე სწრაფად გავაკეთე, რომ მის გვერდით რომ დავჯექი, მაშინღა შემნიშნა.
_ბელა!–ხელები გამომიწვდინა და ჩავეკარი.–მომენატრე!–გრძნობით მითხრა და ყურთან მაკოცა.
_მეც მომენატრე...–ვუჩურჩულე მე.–რაზე ფიქრობდი?–ვკითხე, როცა უკან გავიწიე.
_შენზე და ჩემზე...–მორიდებული მზერა მომაპყრო.
_ჰო? და რას?–დავინტერესდი.
_როგორ გითხრა... ხომ გაინტერესებდა დღეს რას ვაკეთებდი?
_ჰო, მერე?–მისმა გაბრწყინებულმა თვალებმა მამცნო, რომ რაღაც მომხდარიყო.
_ჯეიკთან ვიყავი, მის შეყვარებულზე ვსაუბრობდით, რომელიც დედამისმა დაარწმუნა, ჯეიკს დაშორებოდა.
_უპს!
_ჰო, მასეა. მაგრამ ჯეიკი დავარწმუნე, ელის სანახავად წავსულიყავით, ჰოოოდა...–დრამატული პაუზა გააკეთა, რაც უბრალოდ „მოითხოვდა“ ჩემს ჩართვას:
_მერე?
_მერე სახლში მივაკითხეთ, მარტო დაგვხვდა. არ ვიცი, რა ილაპარაკეს, მე გარეთ ვიცდიდი და პერიმეტრს ვაკონტროლებდი, რომ ელის დედის გამოჩენა მეცნობებინა მათთვის. მოკლედ, რომ გამოვიდნენ, ჯეიკმა გაბადრული სახით მამცნო, რომ ლას–ვეგასში მიდიოდნენ ხელის მოსაწერად! წარმოგიდგენია? ელი მორცხვად აფახულებდა წამწამებს. ასევე მორცხვად აიღეს ჩემი მანქანის გასაღები და წავიდნენ. ჰოდა, ახლა ვფიქრობდი: ნეტავ, მე და ბელა როდის...
_ედვარდ, არამგონია ჩემზე დაქორწინებისთვის მზად იყო,–ედვარდის ხალისით მოყოლილი ისტორიის ფარული აზრი, ბოლო, დაძაბული ხმით დასრულებულმა ფრაზამ გამოამჟღავნა.
_ჯერ პატარა ვარ?–სიცილით მკითხა. კარგია, რომ არ გაბრაზდა.
_არა, უბრალოდ მზად არ ხარ...–უფრო შევარბილე ხმის ტონი.
_მგონი, შენ არ ხარ მზად, მაგრამ არაუშავს. აბა, როგორ ჩაიარა ნადირობამ?–გულზე მიმიხუტა და აღარ გამიშვა.
_ნადირობამ მშვენივრად. შენზე ვფიქრობდი, ჩვენზე და საერთოდ ყველაფერზე,–დავიწყე მის მკლავებში მოქცეულმა. გრილი საღამო იყო, ნუთუ არ სციოდა ასე რომ მეხუტებოდა?!–ანჯიზეც ვფიქრობდი... ჰო, მართლა, ლაპარაკი ხომ არ დაიწყო?–მივუბრუნდი შეშფოთებული.

[color=green]„როგორ დამავიწყდა! ანჯელა! როგორ ვუთხრა?!“– პირკატა მეცა. ცოტა გავიწიე, რომ მისთვის თვალებში ჩამეხედა და შემპარავად, მორიდებით დავიწყე:
_ბელა... ცუდი ამბავი მაქვს...
_რა ხდება?–თვალებში ჩამაცქერდა.
_ანჯელა დაიღუპა... ძილში გარდაიცვალა...–წყნარად ვუთხარი და რეაქციას დაველოდე. ბელამ რამდენიმე წუთს გაუნძრევლად მიყურა.
_ბედნიერი!–თქვა ბოლოს და თავი დახარა.
_რა? რატომ?–გამიკვირდა. მისი აზრით, ანჯელა ბედნიერი იყო, რომ მოკვდა? მე ასე არ ვფიქრობდი!
_ჰო, ხანგრძლივი, მრავალი ემოციებით, გამოცდილებებით აღსავსე ცხოვრება განვლო, დატოვა შთამომავლობა და მოკვდა. ასეთია ბუნების კანონზომიერება, რომელსაც სამწუხაროდ, მე არ ვეკუთვნი... თურმე სიკვდილსაც ნიჭი სჭირდება...
_ამას სერიოზულად ამბობ?–გაკვირვებული ვუყურებდი და ვცდილობდი მის სიტყვებში დამალული აზრი გამომეცნო.
_ჰო, მართლა ასე ვფიქრობ.
_არ გიფიქრია, რომ მას სულაც არ სურდა დაბერებულიყო, სახე დასჭკნობოდა, გამოჩერჩეტებულად ჩაეთვალათ და შემდეგ მისი გვამი ხის ყუთში ჩაეგდოთ? იქნებ პირიქით, სურდა მუდამ ახალგაზრდა ყოფილიყო? არასდროს მომკვდარიყო და თან საყვარელი ადამიანი ჰყოლოდა მუდამ გვერდით?! ადამიანებში ყოველთვის ასეა, ყოველთვის შურთ იმის, რაც სხვებს აქვთ და არასდროს დააფასებენ იმას, რაც თვითონ აქვთ და რის გამოც სხვებს შურთ მისი. მაგრამ არ მეგონა ეს შენთან მიმართებაშიც თუ ასე იყო. ბელა, ყველა ადამიანი ოცნებობს იცხოვროს უსასრულოდ...–ვუხსნიდი მთელი მონდომებით. ბელას გაცნობამდე იმისთვის ვცხოვრობდი, რომ ბოლოს მოვმკვდარიყავი და ჩემ ახლობლებს შევხვედროდი, მაგრამ მას შემდეგ რაც შემიყვარდა, სიკვდილი იყო უკანასკნელი რამ, რაც მსურდა. ახლა კი, ის ამბობდა, რომ სიკვდილი სურდა, ნუთუ მართლა გულით ამბობდა?
_მესმის, რისი თქმაც გინდა და იმასაც ვხვდები, რომ გინდა შემცხვეს, მაგრამ არ გამოგივა...–მითხრა რატომღაც ღიმილით. ეს გოგო მაგიჟებდა: მემეგონა ახლა მაგრად დავცხებდით. –მაგრამ მართალი ხარ... მე მაქვს ის, რისიც ნებისმიერს შეშურდებოდა, მაგრამ მე „ამას“ ვაფასებ და ვუფრთხილდები. მე შენ მყავხარ... ამ საუნჯეს კი არასდროს არ დავთმობ... თუ თვითონ შენ არ მთხოვ...–დაამატა ბოლოს სევდიანი ხმით. „სულელი, სულელი ვამპირი!“–გავიფიქრე, ნიკაპი ავაწევინე და ალისფერ, ბავშვივით გაბუტულ ტუჩებზე დავეწაფე...

_როდის უნდა მაჩვენო, რა ხდება მზეზე?–მკითხა, როცა მის საძინებელში ავედით და ის დაწვა. მეც ჩემი ჩვეული ადგილი დავიკავე, ანუ საბნის ზემოდან მივუწექი.
_მგონი ეგ იმაზე მალე მოხდება, ვიდრე შენ გგონია...–ვუთხარი ღიმილით და ფანჯარას გავხედე.
_ანუ ხვალ?
_თუ ღრუბლების სითხელით ვიმსჯელებთ, კი,–ვუპასუხე, ფანჯრისთვის თვალმოუშორებლად.
_ახლა შენ ღრუბლების სითხელეს ხედავ მაქედან?–ჩემს მზერას გააყოლა თვალი და ისევ მე შემომხედა ედვარდმა. როგორ მიყვარდა მისი გაოცებული ხმა, გაკვირვებული თვალები.
_ვარკსვლავებს ვხედავ, ეს ნიშნავს, რომ თხელი ღრუბლებია და ალბათ დილისთვის მთლიანად მოიწმინდება ცა...
_ჩემი აღმოჩენა ხარ!–მითხრა აღფრთოვანებულმა და სახე დამიკოცნა.–როდის გათენდება! ნუღა წახვალ სახლში, პირდაპირ აქედან წავიდეთ...–მავედრებელი ხმით მითხრა.
_არ გამოვა. შეიძლება შენმა მეზობლებმა დამინახონ... ან კარლაილმა! რას იფიქრებს? თან მინდა ესმისგან მოვისმინო ვახშმის ამბები,–ეშმაკური ხმით დავაბოლოვე.
_მე კარლაილისგან მოვისმენ და შევაჯამოთ!–სიცილით მითხრა.
_კარგი. კარგად გამოიძინე, ისაუზმე და მერე ტყეში, მდელოზე მოდი.
_უკვე მიდიხარ?–შეშფოთებული მიყურებდა.
_არა, მაგრამ მზის ამოსვლამდე უნდა წავიდე, სანამ ჯერ კიდევ სიბნელე იქნება,–ავუხსენი და მკერდზე მივეკარი.
_კარგი...–ხელი მჭიდროდ მომხვია.–ახლა ის მელოდია მიმღერე, გთხოვ...

დილას რომ გავიღვიძე, მზე უკვე ამოსულიყო და თვალებში მიჭყიტინებდა. არ მახსოვდა რა დროს ჩამეძინა, არც ბელას წასვლა გამიგია. სააბაზანოსკენ გავემართე. მშვენიერ განწყობაზე ვიყავი, ვიცოდი, რომ ცოტა ხანში ბელას ვნახავდი. თავის მოწესრიგების შემდეგ, სამზარეულოში ჩავედი, თან ბელას მელოდიას ვღიღინებდი. იქ კარლაილი დამხვდა, რომელიც ჩაის და ბუტერბროდს მიირთმევდა, თან გაზეთი ეკავა ხელში.
_დილამშვიდობისა, კარლაილ!-მაცივარს მივადექი და რძე გამოვიღე.
_მმ, დილამშვიდობისა ედვარდ!-გაზეთიდან თავი არ ამოუყვია ისე მიპასუხა. ჯამში ჩემი ბურღულეული ჩავყარე, რძე მოვასხი და ის იყო პირველი კოვზი გავაქანე პირისკენ, რომ უცებ მომიბრუნდა:
_ედვარდ, სკოლაში რატომ არ ხარ?-გაკვირვებული მიყურებდა.
_სკოლაში?-ცივად დავაბრუნე კოვზი ჯამზე.-მე და ბელას რაღაც გეგმები გვაქვს დღესითვის. ერთი დღის გაცდენა რა პრობლემაა?-როგორც იქნა გადავყლაპე პირველი ლუკმა და სანამ რამეს მეტყოდა მეთვითონ ვკითხე.-ვახშამმა როგორ ჩაიარა?
_ვახშამმა?-ყურებამდე გაიღიმა. პასუხი აღარ იყო საჭირო.-დიდებულად! ესმის საოცარი გემოვნება აქვს. ოღონდ ნუ იფიქრებ, რომ დედაშენს...-სასწრაფოდ დაუსერიოზულდა სახე. ხელი ავუქნიე და მორიგი ლუკმის გადაყლაპვის შემდეგ ვუთხარი:
_დედაჩემთან პარალელების გავლებას არც ვაპირებ. დედა დედაა, მაგრამ მესმის რომ აღარ არის და სულაც არ ვაპირებ გაიძულო "დედაჩემის კულტი" დავამყაროთ ოჯახში. ბრალოდ მომიყევი რა ხდებოდა, როგორც შენს მეგობარს,-ჩვეულებრივი ხმით ვუთხარი და ჭამა განვაგრძე.
_მოკლედ, მისი გემოვნებით შევუკვეთე ყველაფერი, საოცარი ქალია. ზღვის პროდუქტი და შავი ღვინო ასე თუ უხდებოდა ერთმანეთს არ მეგონა... აღფრთოვანებული ვარ. ალბათ ხვდები, რომ აქამდე თავს ვიკავებდი, ახლა კი უბრალოდ აღარ შემიძლია არ შევიმჩნიო, როგორ მომწონს და როგორ მიზიდავს.
_და რატომ უნდა დაფარო? მითუმეტეს, მასაც მოსწონხარ,-მხრები ავიჩეჩე.
_რა იცი? ბელამ გითხრა?-ცნობისმოყვარედ მომაჩერდა. ამხელა კაცი უცებ ბავშვად იქცა. აი, რა შეუძლია სიყვარულს!
_ააარა... მაგრამ რომ არ მოსწონდე, ვახშამზე არ დაგთანხმდებოდა,-ბოლო ლუკმაც გადავყლაპე და წამოვდექი. -დღეს ალბათ ვერ ნახავ. ბელა რაღაცას ახსენებდა, სადღაც უნდა წასულიყო მგონი...-ჩავურთე სასხვათაშორისოდ.
_ვიცი, დამირეკა...-რაღა მრჯიდა, მოუსწრიათ უკვე ლაპარაკი!
_ელისსაც ხომ არ დაურეკავს?-წყლის ჭავლს შევუშვირე ჯამი.
_გუშინ დამირეკა სამსახურში. სად ხართ, სახლში რომ ვრეკავ და არ იღებთო. ჰო, მართლა, სად იყავი?
_ჯეიკთან,-წამოვროშე დაუფიქრებლად და მაშინვე ვინანე.
_მართლა?დილით ბილიმ დარეკა ჩემი შვილი გუშინდელს მერე არ ჩანსო. სხვათაშორის, თურმე ერთად წასულხართ სადღაც.
_ჰო... ერთად წამოვედით, მაგრამ შემდეგ შეყვარებულს შეხვდა და მე წამოვედი,-ხანდახან ტყუილიც გამომდის.
_ჰოო? და მანქანა "შემთხვევით" დაგრჩა მათთან?-ჰო, ტყუილი გამომდის, ოღონდ სამწუხაროდ მხოლოდ "ხანდახან". კარლაილი თვალებში მომაცქერდა, მე კიდე ჯიუტად დავყურებდი ჯამს.
_ჯეიკმა მთხოვა და დავუტოვე.
_სად წავიდნენ?-ჯიქურ მკითხა.
_არ ვიცი, კარლაილ, უნდა წავიდე. ბელა მელოდება,-ონკანი გადავკეტე, ნახევრადგარეცხილი ჯამი ნიჟარაში ჩავაბრუნე და სამზარეულოდან გამოვსხლტი. შესასვლელში ქურთუკი ჩამოვხსენი საკიდიდან და გარეთ გავედი. ალბათ, ბელა უკვე მელოდებოდა, მე კი ინტერესი მკლავდა, მინდოდა მალე დამენახა მზეზე. სახლს შემოვუარე და ტყეში შევედი. მზე არც ისე იყო მცხუნვარე და მაღალი ხეებით სავსე ტყეში მითუმეტეს, აქ თითქმის არც იგრძნობოდა მზიანი ამინდი. მხოლოდ რამდენიმე ადგილზე თუ შენიშნავდით სინათლის ზოლებს, რომელთაც ფოთლებს შორის გამოეღწიათ. სწრაფი ნაბიჯით მივდიოდი. ჰაერში ისევ ნესტის სუნი ტრიალებდა. ერთ-ერთ სინათლის ზოლზე ხელი გავიწვდინე და ჩემ ხელისგულზე დაეცა სხივი. ხელს ვუჭერდი, ის მისხლტებოდა. ალბათ ასეა სიცოცხლეც, რაც უფრო ებღაუჭები, მით უფრო გისხლტება, გაშლილ ხელზე კი ნელ-ნელა ქრება, როგორც ეს სხივი გაქრება მზის ჩასვლისას. გზა განვაგრძე. ტყეში სრული მდუმარება იყო, მაგრამ ღრმად მწამდა, რომ ბელა უკვე მოსული იყო.
_ბელა, სადა ხარ?-დავიძახე.
_აქ ვარ და გელი...-სულ ახლოს გავიგონე ხმა. უკვე მოვსულვარ. ხმის მიმართულებით შევბრუნდი და ხეებიდან გამოვედი. ჩემს წინ ტაფობი გადაჭიმულიყო, ნაცნობი მდელო, რომლის შემაღლებაზე ის იდგა...
ვიცოდი, რომ არ იყო ადამიანი, მაგრამ ასეთ არაადამიანურ სილამაზეს მაინც არ ველოდი. ნამდვილ ქანდაკებას გავდა გარეგნობით, იმ პოზით, რომლითაც იდგა, ზეაღმართული, გაქვავებული სახით. ეტყობოდა, რომ ეფექტის მოხდენა სურდა: გრძელი, თეთრი, მოკლესახელოიანი, ჰაეროვანი მსუბუქი კაბა ეცვა. ამ კაბას და მის გაშლილ წაბლისფერ თმებს ერთად ათამაშებდა ნიავი. წელში გამოყვანილი კაბა, ქვემოთ თავისუფლად ეშვებოდა ბალახზე და ისეთ ელფერს აძლევდა გახევებულ სხეულს, თითქოს მართლა ქანდაკებაზე ქანაობდა. მაგრამ ეს ყველაფერი არ იყო... მისი სახე, ყელი, მკლავები ბრილიანტებივით ბრწყინავდა და მე არ მახსოვს რამდენ ხან ვუყურებდი პირდაღებული. ეს იყო რაღაც სიზმარი, რომელშიც ვხედავდი მხოლოდ ერთ, ენითაუწერელ სურათს, მზის სხივებით გაბრწყინებულს.
თვალმოუშორებლად მივუახლოვდი მას. ბელა ისევ ზეაღმართული სახით იდგა, არ იმჩნევდა ჩემს მოსვლას და ალბათ ჩემს რეაქციას ელოდა. დავუჩოქე და ათრთოლებული ხმით ვუთხარი:
_შენ ხარ ქალღმერთი, რომელსაც უნდა ეთაყვანო...-მისი გრილი ხელი ავიღე და ნაზად ვეამბორე. წუთის შემდეგ ქალღმერთი ჩემს წინ დაეშვა მუხლებზე, ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და კოცნით გამიბრუა გონება...

ეჭვიც არ მეპარებოდა, რომ ედვარდს ვუყვარდი, რომ მოეწონებოდა იმის დანახვა, თუ როგორი ვიყავი მზეში. მაგრამ მის ასეთ რეაქციას არ ველოდი. მინდოდა, სიტუაცია გამელამაზებინა და ამიტომ ესმის მიერ ჩემთვის შეკერილი ერთ-ერთ პირველი კაბა პირველად, სპეციალურად ედვარდისთვის ჩავიცვი. რომ ვაკოცე მისი გულისცემის სიჩქარემ პიკს მიაღწია, ყურებში გუგუნად მესმოდა ეს ლამაზი მუსიკა, მაგრამ ვიცოდი, რომ ახალგაზრდა გულიც კი ვერ გაუძლებდა ასეთ დატვირთვას და უკან გავიწიე. აჩქარებით სუნთქავდა და თავისკენ მექაჩებოდა.
_მიყვარხარ ბელა... აღარ ახსენო, რომ ურჩხული ხარ... შენ ნამდვილი ანგელოზი ხარ... ქალღმერთი... და მე მზად ვარ გეთაყვანო... უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე...-მეჩურჩულბოდა და სახეს მიკოცნიდა. ჩემს ტვინში სიყვარული, სითბო და სიხარული ერთმანეთში ირეოდა.
_ედვარდ.... დამშვიდდი...-შეშინებულმა ვუთხარი. გული საშინლად უცემდა. თვალები გაახილა და მაშინღა შემომხედა. ცხვირის წვერებით ლამის ვეხებოდით ერთმანეთს.
_ნუ გეშინია, არაფერი მომივა... ახლა არა...-მითხრა ღიმილით. ალბათ მიხვდა, რაც მანერვიულებდა.
_უნდა დამშვიდდე, შენ მე კიდევ დიდხანს მჭირდები...-ვუთხარი მეც ოდნავი გაღიმებით. -დაწექი და მოეშვი...-ვუთხარი. ქურთუკი გაიხადა და დამიფინა, რომ ბალახის წვენით არ დასვრილიყო ქათქათა კაბა. ბალახზე გაწვა, ისე დავწექი ქურთუკზე, რომ თავი მუცელზე დავადე, ოღონდ გვერდით არ მივწოლილვარ. მისი ფეხები სამხრეთით იყო, ჩემი აღმოსავლეთით. ცას ავყურებდით. ის თმებში მეფერებოდა და ჩემ მელოდიას ღიღინებდა. რა შეიძლებოდა ყოფილიყო ამქვეყნად, ამაზე მშვენიერი?!

დამატებულია (2010-12-14, 3:58 PM)
---------------------------------------------
esec ori axali tavii. imedia mogewonebat

დამატებულია (2010-12-14, 3:59 PM)
---------------------------------------------
natuka, damesijeba agar dagchirdeba orives tvalit wera chemtvisac mosaxerxebelia. shemogevlee