დილას სკოლაში არ წავსულვარ. არ მინდოდა სადმე გადავყროდი მის ცივ, ზიზღნარევ გამოხედვას. ემეტთან და როზალისთან გაბუტულივით ვიყავი (განსხვავებული არაფერი, თითქმის მთელი ცხოვრება ასე ვართ). წასვლის წინ როზალი ჩემ ოთახში შემოიძურწა, ორად გაკეცილი ქაღალდი დამიდო ტუმბოზე და ხმისამოუღებლად დატოვა ოთახი. მივედი და ფურცელი გავშალე, ემეტის და როზალის სურათი შემეჩეხა, მოსაწვევი იყო. მაგარია, საკუთარი და მოსაწვევით გპატიჟებს თავის ქორწილში... ვითომ ისე არ ვიცოდი 30 ოქტომბერს რომ ჰქონდა ქორწილი. ესმი ოთახში მესტუმრა, მაგრამ შემატყო, რომ საუბრის ხასიათზე არ ვიყავი, დამემშვიდობა და წავიდა. მისაღებში ჩავედი და როიალს მივუჯექი. თითები თავისით აცეკვდნენ კლავიშებზე. ეს არ იყო პიანისტის და ინსტრუმენტის გრძნობების შერწყმა, ეს იყო უბრალოდ მინორული მუსიკა. მუსიკა, რომელმაც უარესი მელანქოლია მომგვარა. რა უნდა გამეკეთებინა? მივყოლოდი ცხოვრების დინებას, მეტრიალა მის წრეში, როცა მანაც იცოდა ეს საიდუმლო? ვყოფილიყავი მისი დის ხელისმომკიდე? არა, ჯობდა გამეგო რას ფიქრობდა თვითონ ის ამ ყველაფერზე. თუ თანახმა იქნებოდა, ალბათ შევძლებდი დაკისრებული როლის ტვირთვას, თუ არადა, არჩევანი არ მექნებოდა, წასვლა მომიწევდა.
დაკვრა ტელეფონის წკრიალმა გამაწყვეტინა. წამოვდექი და ყურმილი ავიღე.
_გისმენთ.
_ბელა, რატომ არ იყავი სკოლაში?-ელისი იყო.
_მმ... რა ხდება, ელის?-ვერაფერი მოვიფიქრე.
_დაგავიწყდა? პორტ-ანჯელესში უნდა წავიდეთ! არ მითხრა, რომ ცუდად ხარ!-ბოლო სიტყვებზე ლამის ატირდა.
_არა, არა. დამშვიდდი. კარგად ვარ. გამომიარე და წავიდეთ...-როგორ ახერხებდა ეს გოგო თავის ჭკუაზე ვეტარებინე? „ვამპირი გულჩვილი ხასიათით“-სასაცილოა და მეტი არაფერი.
_გულზე მომეშვა... ნახევარ საათში გამოგივლით, მზად დაგვხვდი,-მითხრა და გათიშა. გამოგივლი-თ?!
15 წუთში კარი დავკეტე (ამასობაში ესმის დავუტოვე წერილი, სადაც ვუხსნიდი სად მივდიოდი) და გარეთ დავიწყე ლოდინი. კიბეზე ჩამომჯდარს შორიდანვე მომესმა მანქანის ხმა, მაგრამ სანამ სახლს არ მოუახლოვდა, არ გავნძრეულვარ. მანქანა სახლის წინ გაჩერდა, მერე უკანა კარი გაიღო და ელისმა გადმოყო თავი.
_ბელა!-მისალმების კილოთი მითხრა. წამოვდექი, მანქანასთან მივედი და ელისს მივუჯექი გვერდით. საჭესთან ედვარდი იჯდა!
_გამარჯობა!-ორივეს გასაგონად ვთქვი.
_ჯერ პორტ-ანჯელესში მივდივართ, ერთ ნაცნობ დიზაინერთან რომელიც ქორწილის ორგანიზებას მიხედავს, ყვავილებსაც ის შეარჩევს, სკამების ფერებსაც და საერთოდ ყველაფერს რაც ცერემონიალს შეეხება. შემდეგ სიეტლში უნდა წავიდეთ და კაბები შევარჩიოთ...-ტლიკინებდა ელისი. მე სარკეს ვუყურებდი, მაგრამ ედვარდს არცერთხელ არ გამოუხედავს.
პორტ-ანჯელესში ერთ-ერთ კაფეში შევხვდით დიზაინერს, რომლის სახელიც არ დამიმახსოვრებია და ბევრ რამეზე შეთანხმდნენ ის და ელისი, შემდეგი შეხვედრის დროც დათქვეს (ჩემდა გასაკვირად, აღმოვაჩინე, რომ ქორწილი იმ კვირის შაბათისთვის იყო დანიშნული და ყველაფერი საჩქაროდ კეთდებოდა). მანქანიდან მარტო მე და ელისი გადმოვედით, ედვარდი ადგილზე დარჩა. შემდეგ სიეტლისკენ გავემართეთ.
_ედვარდ, შენც მოგიწევს გადმოსვლა! აუცილებლად უნდა შეგვაფასო, მამრობითი სქესის აზრიც გვჭირდება!-უთხრა ელისმა, როცა სადღესასწაულო ტანსაცმლის მაღაზიის წინ გაჩერდა მანქანა.
_ელის! ხომ იცი, ვერ ვიტან, როცა...
_შენი ერთადერთი და თხოვდება! -ნაწყენი კილოთი გააწყვეტინა ელისმა.
_ოჰ, კარგი, კარგი...-დაჰყაბულდა და ერთად შევედით შენობაში. თავდაპირველად ელისის კაბის შესარჩევად წავედით, რადგან შემდეგ მისი მეორე მეჯვარე უნდა მოსულიყო, მის გარეშე კი ვერ შევარჩევდით ხელისმომკიდეების კაბებს. 2საათიანი წვალების შემდგომ, როცა უკვე იმედი დავკარგე, რომ ბოლოსდაბოლოს რამეს ავარჩევდით, ედვარდმა როგორც იქნა, თავი დააქნია მოწონების ნიშნად (ხმის ამოღებისგან მაქსიმალურად თავს იკავებდა). მე დიდ მრჩევლად არ გამოვდგებოდი, რადგან ჩემი აზრით (და ამას სრული გულწრფელობით ვეუბნებოდი) ყველა კაბა უხდებოდა და უგემოვნოდ შეკერილი მის მიერ მოზომილი არცერთი კაბა არ იყო. ბოლოს შერჩეულ კაბაში კი, ელისი ნამდვილ პატარა, კეთილ ფერიას ჰგავდა. ფეხსაცმელები შედარებით ადვილად შევარჩიეთ. სანამ ჩვენ ამ საქმიანობით ვიყავით დაკავებული, ედვარდი გამოგვეცხადა ელეგანტურ, ნაცრისფერ სმოკინგში გამოწყობილი. რამდენიმე წამს თვალი ვერ მოვაშორე, შემდეგ მივხვდი უხერხულად გამოვიყურებოდი და სასწრაფოდ მოვარიდე მზერა. ვერც შექებას ვბედავდი, ვერც ხმის ამოღებას. სამაგიეროდ ელისმა სტვენით აიკლო, ძალიან მაგარიაო. შემდეგ მეორე მეჯვარეც მოვიდა.
_ჯული, სად ხარ ამდენ ხანს?-მიმართა ელისმა და გადაკოცნა.
_საცობების ამბავი ხომ იცი!-გოგომაც გადაკოცნა და შემდეგ გაკვირვებული მზერით ამათვალიერა.
_ჯულ, ეს ბელაა, მეორე მეჯვარე, რომ გეუბნებოდი...-გააცნო ჩემი თავი ელისმა.
_ჯული...-ხელი გამომიწოდა მან.
_ბელა,-მეც ჩამოვართვი.
_ედვარდ! როგორ ხარ, საყვარელო?-ედვარდის დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა და მისკენ გაექანა ჯული.
_მმ... წამო, ჩვენ საღამოს კაბების სექციაში გადავინაცვლოთ...-მითხრა ელისმა.-ჯული, იქით ვიქნებით, მალე დაგვეწიე!-დაუბარა მას და წავედით. ცოტა რომ გავშორდით მათ და ტანსაცმლის რიგებს მოვეფარეთ ელისმა თან თვალიერება დაიწყო, თან ჩემთან ლაპარაკი:
_ერთი შეხედვით ქარაფშუტა გოგო ჩანს, მაგრამ რომ გაიცნობ, დარწმუნებული ვარ, დამეგობრდებით. თავიდან მეც უსიამოვნო შთაბეჭდილება დამრჩა, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ცუდი არ არის...
_როდის ვთქვი, რომ ცუდია? რატომ გგონია, რომ...
_სახეზე გაწერია!-გამაწყვეტინა ელისმა და წითელ ღვინისფერ კაბიანი საკიდი ჩამოხსნა.
_მმ... ეჭვიც არ მეპარება, რომ კარგი ადამიანია... სხვანაირად ხელისმომკიდედ, ალბათ, არ აირჩევდი...-გავუღიმე, მაგრამ ახალმოსულის გრძელი, შავი თმის, უფრო გრძელი ფეხებისა და გამომწვევი ჩაცმულობის გახსენებაზე მაინც უსიამოვნო გრძნობა დამრჩა. ელისი რომ ჩემ მხრებზე დამდგარი, ის ჯული ალბათ მაინც ჩვენზე მაღალი გამოჩნდებოდა. საკურთხეველთან ალბათ სიმაღლისდა მიხედვით მოგვიწევს დადგომა.
_მეც მოვედიი!-მოგვესმა ამ დროს მისი ხმა. იმედია, ჩემი ბოლო სიტყვები არ გაუგონია. ვიწრო რიგში ჩემს გვერდით მოეკვეხა და საკიდებს დაეკონწიალა შესაფერი კაბის ძებნაში. მისი სუნამოს სუნმა გამგუდა. მერჩივნა საერთოდ არ მესუნთქა.
_არა, ელის, მაგ ფერის კაბა არ გამოგვადგება,-ღვინისფერ კაბაზე უთხრა ელისს და ყოველგვარი პაუზის გარეშე გააგრძელა.-ედვარდი რაღაც შეცვლილი მომეჩვენა, რა სჭირს?-ელისმა მრავალმნიშვნელოვნად შემავლო თვალი, მაგრამ ეს ჯულის რომ არ შეემჩნია სასწრაფოდ უპასუხა:
_შეცვლილი? რაზე ამბობ?
_ადრე უფრო მხიარული და ხალისიანი, საინტერესო ბიჭი იყო. ახლა კი რაღაც... მოსაწყენი მომეჩვენა...-გოგონა თან საქმიანობას არ წყვეტდა, ჭყეტელა ყვითელი კაბა ჩამოიღო და ტანზე მიიზომა.
_რამდენი ხანია არ გინახავს?-კაბაზე თავი გაუქნია ელისმა, არ ივარგებსო.
_მმ... ალბათ ორი თვე... ან ცოტა მეტი...-გოგომ კაბა უკან დააბრუნა.
_ჰო... მას მერე ბევრი რამ შეიცვალა...-იდუმალი ხმით უპასუხა ელისმა.
_მაინც რა?-გაკვირვებული მიაჩერდა ელისს.
_ჩემი ძამიკო შეყვარებულია...-„იყო“ გავიფიქრე სევდიანად.
_მართლა?-ჯულის თვალები შუბლზე აუცოცდა.-„კაიფობ“?
_შენ წარმოიდგინე, არა!
_ნეტა, ვინ არის ის ბედნიერი?-უკვე დაბოღმილი ხმით განაგრძო საქმიანობა.
_ალბათ თვითონ გაგაცნობს...-უთხრა ელისმა და ტუჩზე იკბინა რომ არ გაღიმებოდა.
_ამ კაბაზე რას იტყვით?-ჩავაკვეხე მე და მშვიდი იასამნისფერი, გრძელი, ელეგანტური კაბა დავანახე.
_მშვენიერია!-შესძახა ელისმა.
_ჰო, მგონი არაუშავს...-დაფიქრებული ხმით თქვა ჯულიმ, მემგონი არც გაუგონია თავისი ნათქვამი. ჩვენი ზომები შევარჩიეთ, მოვიზომეთ და ელისის მოწონება დავიმსახურეთ.

ვხედავდი, როგორ ტრიალებდა მთელი დღე ჩემს წინ. იმასაც ვხედავდი, როგორ აკრთობდა ჩემი უყურადღებობა, გულცივობა. ერთხელაც არ შემიხედავს თვალსაჩინოდ, მხოლოდ თვალის კუთხით ვაკვირდებოდი მის ყოველ მოძრაობას. ეს ნამდვილი ტანჯვა იყო. ჩემში ორი მე ჩხუბობდა და ვერცერთი ვერ იმაჯრვებდა. ერთი ამბობდა, რომ ბელა ვამპირია და ელისის მის გვერდით ჯდომაც კი სახიფათოა, რომ ნებისმიერ წამს შეიძლება თავს დაგვესხას. მეორე მე ამბობდა, რომ ეს ბელაა... ჩემი ბელა... უბრალოდ ბელა და არა ადამიანი ან ვამპირი. ვაკვირდებოდი, გონებას ვძაბავდი რომ რამე შემემჩნია, მაგრამ ის ისევე იქცეოდა, როგორც ყოველთვის, ვერაფრით შეატყობდი, რომ ადამიანი არ იყო. ერთად ვეხმარებოდით ელისს კაბის შერჩევაში. ის მორიდებულად იყო, ალბათ არ უნდოდა თავისი ქცევით გავეღიზიანებინე. მე სული მეწვოდა ამ გაუცხოების გამო. ვიდექი მის გვერდით, ორ მეტრში და არ შემეძლო შემეხედა, მისი ცქერით დავმტკბარიყავი, ჩავხუტებოდი... გულგრილობა უნდა შემენარჩუნებინა, სხვა გზა არ მქონდა.
სმოკინგში გამოწყობილი რომ დამინახა ისეთი სახე ჰქონდა... ისეთი სასაცილო და...საყვარელი იყო... შემდეგ ჯული რომ გადამეხვია... რა ხდება ჩემს თავს? ის ვამპირია!
ბოლომდე ვცდილობდი გულგრილობის შენარჩუნებას, მაგრამ...
მე და ელისი ვუცდიდით როდის მოიზომებდნენ კაბებს და გამოვიდოდნენ გასახდელიდან. ჩემი სმოკინგი და ელისის კაბა შეფუთული იდო იქვე. ველოდი, ვცდილობდი უბრალოდ არ მეფიქრა, ყოველგვარი ლაფსუსების გარეშე დამემთავრებინა ეს მოგზაურობა, ფანჯრის რაფას დაყრდნობილი პირით ოთახისკენ, დავყურებდი ჩემს ფეხსაცმელებს და შოპინგის დამთავრებას ველოდი. გავიგონე, როგორ გამოვიდნენ, მაგრამ თავის აწევას არ ვჩქარობდი.
_გოგოებო, ულამაზესები ხართ!-გავიგონე ელისის სერიოზული ხმა და სანამ ჩემს მოქმედებას გავიაზრებდი, უკვე თვალებში ვუყურებდი ბელას. ის ადამიანი არ იყო, მაგრამ იყო ამაზე ბევრად მეტი... ის არაადამიანურად ლამაზი იყო!

როგორც იქნა! როგორც იქნა გამხადა თავისი მზერის ღირსად! ის აღფრთივანებული მზერა ჩემს მეხსიერებაში აღირიცხა. ის მიყურებდა და მიყურებდა, სანამ ბოლოს ჯულიმ არ ჩაახველა და ლაქალაქი არ დაიწყო:
_მგონი უფრო ღრმა დეკოლტე მოუხდება... რას იტყვი? და გვერდით რომ შევხსნათ, რა იქნება?-ლაპარაკობდა, თან სარკის წინ ტრიალებდა.
_მე ასეთიც მომწონს... არაფრის შეცვლა არ მინდა...-ვთქვი მტკიცედ და გასახდელში დავბრუნდი.
_ამას ვინ გონია თავისი თავი?-ბრაზიანად ჩაიბურტყუნა ჯულიმ, წესით ალბათ ეს არ უნდა გამეგონა.
_შენ თუ გინდა გადააკეთე, წინააღმდეგი არ ვარ, მთავარია ფერი და ძირითადი დიზაინი ერთნაირი იქნება,-უთხრა ელისმა. -მეც, სიმართლე რომ ვთქვა, ასეთი უფრო მომწონს, მაგრამ შენ როგორც გინდა ისე მოიქეცი,-ელისი ყოველთვის ნამდვილი ანგელოზია!
_მეც ასეთი უფრო მომწონს...-გავიგონე ედვარდის ხმა.
_მაშინ იყოს როგორცაა... პრინციპში, რას ვუწუნებ... საყვარელი კაბაა...-ხმა დაუტკბა ჯულის. არაა, უკვე აღარ ვფიქრობდი, რომ ცუდი გოგო არ იქნებოდა...

მთელი გზა ჯული ლაპარაკობდა, ხანდახან ელისიც. ბელა სულ ჩუმად იყო. არ ვიცი მომეჩვენა, თუ მართლა დავინახე, რამდენჯერმე როგორ შემომხედა სარკეში. რამდენიმესაათიანი მგზავრობის შემდეგ, ჯერ ბელა მივიყვანეთ სახლში. ჯული, რა თქმა უნდა, ჩვენთან დარჩებოდა და ტვინს შემიჭამდა ამაღამ.
_ბელა, ღამემშვიდობისა! ხვალ ხომ მოხვალ სკოლაში?
_არ ვიცი, ელის... ღამემშვიდობისა!-გადმოვედი და კარები მივხურე. ედვარდიც გადმოვიდა, საბარგულიდან ჩემი პარკი ამოიღო და მომაწოდა. ერთმანეთისთვის არ შეგვიხედავს ისე გამოვართვი და თავდახრილი წავედი სახლისკენ. ედვარდი უკვე მანქანაში ჯდებოდა, როცა უცებ მოვბრუნდი და დავიძახე:
_ედვარდ! ერთი წუთით... თუ შეიძლება...

დამატებულია (2010-12-04, 7:38 PM)
---------------------------------------------
sonia, mapatie ra vqna ase gamovida
Breee, ar amivardeba erti kvira lodini ar dagchirdat, magram arc iseti tavia chven ro gviyvars. xvalistvis uketesi gegmebia. patara da cota iseti tavia, magram shemdegi tavi qorwilia da didi ambebi moxdeba, didiii