დამატებულია (2010-11-30, 10:34 PM)
---------------------------------------------
23. ეჭვები (პირველი ტალღა)

მისი გულისცემის ხმამ დამამშვიდებლად იმოქმედა. "რაც მთავარია, ცოცხალია!" გავიფიქრე შვებით და ცივი ხელები დავადე სახეზე, შევეცადე გონს მომეყვანა. რამდენიმე წუთში თვალები გაახილა.
_ბელა...-მითხრა ჩახლეჩილი ხმით.-გადავრჩით? კი, მაგრამ როგორ? დაშავდი?-წამოხტა მაშინვე და თვალიერება დამიწყო.
_არა, მე არაფერი მიჭირს...მგონი ზემოდან დაგეცი...
_ბოლო, რაც მახსოვს, შენი მჭიდროდ შემოხვეული ხელებია და კიდევ... ისიც მახსოვს, როგორ გადმოვვარდით.
_ედვარდ, სისხლი მოგდის,-ვანიშნე შუბლზე. ხელი მოისვა.
_არაფერია...-იმისთვის არაფერი, მე გული მისკდებოდა.
_ეს დაიდე...-ცხვირსახოცი გავუწოდე, სისხლი მოიწმინდა და ჯიბეში ჩაიჩურთა.-ახლავე დავბრუნდეთ, საავადმყოფოში უნდა შევიაროთ, იქნებ სერიოზულია რამე?
_ბელა, ნუ პანიკობ. არაფერი მომივა,-"იცოდე რა მემართება შენი სისხლის დანახვაზე, ვინ იპანიკებდა, მაგასაც ვნახავდით..."
_შენს შუბლს შეხედე და მერე მითხარი ეგ. ეს რომ შეგეკრა, ხომ არაფერი მოგივიდოდა?-მიწიდან ავიღე ჩაფხუტი.

ჯეიკთან დავბრუნდით, ედვარდის დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა, მაგრამ როცა მომხდარის შესახებ ვუამბეთ, ედვარდს მიუბრუნდა და უთხრა:
_როცა ტარება არ იცი, უნდა შეეშვა, უარესის ღირსი ხარ!
_ჩემი ბრალი არაა, ბელამ გადამატანინა ყურადღება!-ღიმილით გადმომხედა.
_თავი დაარტყა და თვითონაც არ ესმის, რას ამბობს,-სიცილით ვუთხარი ჯეიკს, შემდეგ ედვარდს მივუბრუნდი.-წავედით? ბევრი სისხლი მოგდის...
_კარგი, წავედით. საავადმყოფოში მიმათრევს!-შესჩივლა მეგობარს. დავემშვიდობეთ და წამოვედით. პატარა კინკლაობის შემდეგ, საჭესთან მე დავჯექი.
_ბელა, სიჩქარეს თუ არ დაუკლებ, დღეს მეორედ მოვყვებით ავარიაში...-ხანგრძლივი დუმილის შემდეგ მითხრა ედვარდმა. მის სერიოზულ გამომეტყველებას ყურადღება არ მივაქციე.
_უკვე თითქმის მოვედით...-გადავხედე ღიმილით, სიჩქარისთვის არ დამიკლია და რამდენიმე წუთში საავადმყოფოს ავტოსადგომზე დავაყენე მანქანა.

სამი ნაკერი დაადეს შუბლზე და ერთიც წარბზე. ბედნიერი გამომეტყველებით უყურებდა ჩემს უვნებელ სახეს, ალბათ უხაროდა, რომ დაშავებისგან დამიცვა. მე ედვარდი და მისი მანქანა წავიყვანე თავის სახლში, უკან ესმი მოგვყვებოდა თავისი მანქანით. კარლაილმა ჯერ არ იცოდა ედვარდის დაშავების ამბავი და როცა სახლში შევედით, გაკვირვებული მზერა დაარჭო მის ლეიკოპლასტებს სახეზე. ესმის და კარლაილის თავშეკავებულმა შეხვედრამ გამაოცა, მეგონა უფრო ახლო და თბილი ურთიერთობა ჰქონდათ. ნახევარი საათის შემდეგ მე და ესმი სახლში დავბრუნდით.

_ედვარდ, მართლა ავარიაში მოყევი?-ოთახში შემომივარდა ელისი. ბელას წასვლის შემდეგ ჩემს ოთახში ამოვედი და წამოვწექი. მითხრეს, რომ ტვინი არ შემრყევია, მაგრამ თავბრუსხვევა მაწუხებდა.
_ჯეიკის მოტოციკლი აყირავდა...-ავუხსენი უხალისოდ.
_ნაკერები დაგადეს?-შეწუხებული სახით მოათვალიერა ჩემი შუბლ-წარბის მიმდებარე ტერიტორია, თან საწოლზე ჩამომიჯდა.
_როგორც ხედავ.
_ბელაც დაშავდა?
_არა.
_როგორ? კარლაილმა მითხრა, ერთად იყვნენო.
_ჰო, მაგრამ მას ჩაფხუტი ეკეთა.
_შენ არა?
_მეც, მაგრამ არ შემიკრავს და მომძვრა.
_ბელა შენზე წინდახედული ყოფილა...
_მასე გამოდის,-ელისმა შემატყო ცოტა უქეიფოდ რომ გახლდით და წამოდგა.
_კარგი, დაისვენე... რამე ხომ არ გინდა მოგიტანო? ჩაი ან რავიცი...
_არა, არაფერი არ მინდა, გმადლობ.
_დაისვენე, თუ რამეა, ჩემს ოთახში ვიქნები,- თქვა და კარი გაიხურა. მე კი ისე დამიმძიმდა ქუთუთოები, თითქოს ტონიანი გირები დამკიდესო.
მესიზმრა ბელა. საწოლზე მეჯდა და თბილი მზერით მიყურებდა. სიზმარი სინამდვილეს გავდა: მესიზმრებოდა, რომ ჯერ ოდნავ გახელილი თვალებით ვხედავდი, მერე კი ნელ-ნელა უფრო ფართოდ ვახელდი თვალს. ყველაფერი ჩემს საძინებელში ხდეოდა, მე ვიწექი, ბელა კი ნაკერებზე ოდნავ მეხებოდა გრილი თითებით. შემდეგ წამოდგა, ყველა ნაკერზე სათითაოდ მაკოცა, თუმცა მე შეხებისას ტკივილი არ მიგრძვნია. შემდეგ ნათურაზე მანიშნა, თავი გავაქნიე, მახსოვდა რაც მოხდა ამის შემდეგ წინა სიზმარში.
_არ წახვიდე...-ვუჩურჩულე. ვთქვი თუ არა, უცებ გაქრა! ვეღარ ვხედავდი მის თვალებს. გადავიხარე და ღამის ნათურა ავანთე, იქნებ დამენახა. ოთახი დაკვირვებით მოვათვალიერე. ის უბრალოდ აღარ იყო ოთახში. ბოლო რაც მახსოვდა, არის გულდაწყვეტილობის შეგრძნება იყო.

დილით გაღვიძებულს ერთი მხრიდან მზე მიჭყიტინებდა თვალებში, მეორე მხრიდან ნათურის მკვეთრი სინათლე. დამაინტერესა:“ნეტავ, ვინ ამინთო ნათურა საძინებელში?“ წამოვდექი, ნათურა ჩავაქრე და სააბაზანოსკენ გავემართე.

ჩავიცვი თუ არა, გარაჟში გავიქეცი. ბელას ნახვა მინდოდა. მანქანაში ფანჯრები ჩავწიე, რომ რაც შეიძლებოდა მეტ სითბოს და მზის სხივებს შემოეღწია შიგნით. მზე, სიცხე, გარუჯვა სულ მიყვარდა, ფორქსის კლიმატის გადამკიდე მით უფრო დანატრებული ვიყავი ამ ყველაფერს. ადრიანი დილის მიუხედავად საკმაოდ ბევრი ხალხი გამოფენილიყო ქუჩებში, მათაც უხაროდათ სასიამოვნო ამინდის დანახვა. ქალაქიდან გავედი და სულ მალე ბელას სახლთან ვიყავი. ღიღინით ავიარე კიბეები და ზარი დავრეკე. ღიღინი მანამ არ შემიწყვეტია, სანამ საბოლოოდ არ მივხვდი, რომ კართან მოსასვლელად საჭირო დროზე მეტი გავიდა. სახე-დასერიოზულებულმა კიდევ ერთხელ დავრეკე ზარი, მერე კიდევ და კიდევ, მაგრამ ამაოდ. გულდაწყვეტილი დავბრუნდი მანქანაში.
_დავიჯერო, სალაშქროდ წავიდნენ? მაგრამ ასეთი რა ჩვეულებაა, რომ ერთი მზიანი დღის ჩაგდებაც კი არ შეიძლება? ან როდის გადაწყვიტეს წასვლა? წუხელ არაფერი უხსენებიათ...-ვბურტყუნებდი ჩემთვის. მანქანა ქალაქისკენ მოვატრიალე, როგორც წინა ასეთ შემთხვევაში, კარლაილისკენ გავწიე.

_კარლაილ, გცალია?-მის კაბინეტში შეჭრისას, ამჯერად მეტი ზრდილობა გამოვიჩინე.
_1 წუთით გარეთ დამელოდე, ედვარდ!-ჩემსკენ არც გამოუხედავს ისე მიპასუხა, ალბათ მის წინ მჯდარი შუახნის კაცი მისი პაციენტი იყო. დერეფანში გავედი და სკამზე ჩამოვჯექი. საკუთარ მამასთან ვიზიტისასაც კი მოცდა მიწევდა. რამდენიმე წუთში კარი გაიღო, კარლაილი პაციენტს აცილებდა და რაღაც მითითებებს აძლევდა. მისი წასვლის შემდეგ მე მომიბრუნდა და შემოდიო მანიშნა.
_კარლაილ, ისევ სალაშქროდ წავიდნენ?-ვკითხე პირდაპირ. რა თქმა უნდა, მიმიხვდა.
_ესმის ოჯახზე მეკითხები?-მკითხა ყოველი შემთხვევითვის. თავი დავუქნიე.-არ ვიცი,-მიპასუხა მან. შემდეგ ხელით მანიშნა ერთი წუთითო და ტელეფონის ყურმილს დასწვდა. ალბათ მიმღებში რეკავდა, რამდენიმეწამიანი საუბრის შემდეგ ყურმილი დაკიდა და მომიბრუნდა.
_ჰო, ესმიმ დილით ადრე დარეკა და მორიგე ექიმს დაუბარა, რომ დღეს არ იქნებოდა,-ცოტა უცნაურად მომეჩვენა, რომ ესმის შესახებ არაფერი იცოდა, რატომღაც მეგონა სხვა ურთიერთობა ჰქონდათ, ალბათ რაღაც მომეჩვენა.
_კარგი...-გულდაწყვეტილმა ვთქვი და წამოვდექი.
_საით?
_სახლში წავალ. წამოვწვები, თავბრუ მეხვევა.
_სტივენსონთან გამოგყვები, ნაკერებს შეამოწმებს...
_კარგი რა, კარლაილ, რა საჭიროა. როგორ უნდა მქონდეს ნაკერები? გახეული კანი და ზედ ძაფები.
_წამოდი, წამოდი. ლაპარაკი ძალას გართმევს, ამიტომ ჯობია გაჩუმდე...-წარბი ავწიე და ტკივილისგან წამოვიყვირე(თურმე სწორედ მარცხენა წარბზე მქონია ნაკერი), კარლაილი მეკაიფებოდა (?!).

ძლივს დავაღწიე თავი კარლაილს და მის კოლეგას. სახლში წამოვედი. კიბეები ავირბინე, ელისის ოთახიდან ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა, ალბათ სადმე წასულიყო. ჩემ საძინებელში შევიკეტე და საწოლზე დავეხეთქე. არ მეძინებოდა, მაგრამ თვალები მაინც დავხუჭე, სხვაგვარად გონებას მოკრებას ვერ შევძლებდი ისე ყირაობდა ჩემს გარშემო ოთახი. ნერვები მქონდა მოშლილი, რომ ვერასდროს ვერ ვატარებდი მზიან დღეებს ბელასთან ერთად. შემდეგ თვალწინ წუხანდელი სიზმარი დამიდგა და მერე უცებ დილანდელი ანთებული ნათურა გამახსენდა.
_ბელა წუხელ ჩემს საძინებელში იყო!-თვალები დავაჭყიტე და წამოვიყვირე უცებ. ჩემი ნათქვამის მეთვითონ შემეშინდა, ეს როგორ იყო შესაძლებელი?
„რამდენიმე დღის წინაც ხომ მოხდა მსგავსი რამ? ღამით ფანჯარა დავკეტე, დილას კი ღია დამხვდა? ქარი ნამდვილად ვერ გააღებდა,“-გავიფიქრე და გადავწყვიტე ყველაფერი ჩამომეთვალა გონებაში, რა უცნაური მოვლენაც ბელასთან იყო დაკავშირებული.
„მზეს გაურბის“-პირველი ეს გავიფიქრე, იმიტომ, რომ ჩემთვის ყველაზე აქტუალური ეს იყო.
„ჩემს საძინებელში უჩინრად იპარება_ იქნებ რამე აკვიატებული იდეებითაა შეპყრობილი? როგორ უნდა აცოცდე 5 მეტრის სიმაღლის კედელზე ვიღაცის საძინებელში შესაძვრომად? მითუმეტეს თუ გოგო ხარ და ბიჭის საძინებელში მიძვრები... არადა, ასეთი არ არის... ხომ ვიცი, რომ არ არის...“ ჩვენი პირველი შეხვედრა გამახსენდა, ბიოლოგიის გაკვეთილზე. გაფითრებული, წყვდიადივით შავი თვალებით რომ მიყურებდა, თითქოს რაღაც ტკივილს ვერ უძლებსო. საწოლზე წამოვჯექი და ხელები სახეზე მოვისვი, ისე ვგრძნობდი თავს, თითქოს ჩემს წინაშე რაღაც ამოცანა იყო, რომელსაც ჩემს გარდა ვერავინ ამოხსნიდა. საჩვენებელ თითზე რაღაც მეხამუშა, დავიხედე, ნაიარევი იყო. სწორედ იმ დღის ნაიარევი, როცა პირველად ვნახე ბელა. რაღაცნაირი, არაადამიანური გააფთრების გამომხატველი შავი თვალების ელვარებაც ამ თითის გაჭრის შემდეგ იყო. იმ დღეს კიდევ ვნახე, წვიმაში იწვა, შუა მინდორში და არც კი გაციებულა. გაციებაზე მისი მუდამ ყინულივით ცივი ხელები გამახსენდა. თუმცა რატომ მხოლოდ ხელები? სახეც, ტუჩებიც ისეთივე ცივი ჰქონდა. მის ტუჩებზე ჩვენი კოცნა გამახსენდა, ამაზე კიდევ მისი მონაყოლი მამამის ჩარლიზე, რომელიც მისი გარდაცვლილი ნათესავის სახელს ემთხვეოდა. წამოვხტი და გარაჟში ჩავირბინე, სასაფლაოზე რაღაც უნდა შემემოწმებინა...

დამატებულია (2010-11-30, 10:35 PM)
---------------------------------------------
kidev ertxel gixdit bodishs. cota patara tavia, orad gayofa momiwia erti siujetis. xval daideba meore talga