დამატებულია (2010-11-27, 7:27 PM)
---------------------------------------------
21. სიურპრიზი

არ ვიცოდი, სად მივდიოდით ან როდის დასრულდებოდა გზა, მაგრამ წინააღმდეგი არ ვიყავი უსასრულოდ მევლო მასთან ერთად. ფორქსს უკვე რამდენიმე მილით გავცილდით.
_თითქმის მოვედით...-გადმომხედა ღიმილით. ცოტა ხანში გზის სავალი ნაწილიდან გადავიდა და მტვრიან ადგილზე გააჩერა. სახლის მხრიდან ზღვის ტალღების ხმა ისმოდა. რამდენიმე ნეკერჩხლის და არყის ხე დავინახე, შემდეგ ნანახი კი ნამდვილი სიურპრიზი იყო ჩემთვის! ორ ნეკერჩხლის ხეს შორის ორსართულიანი სახლი იდგა. ჩარლის სახლი! მაგრამ საიდან იცოდა ედვარდმა, რომ ეს მამაჩემის სახლი იყო? შიშის ტალღამ დამიარა. ნუთუ, უკვე ყველაფერი იცოდა? ჯერ კიდევ გაშტერებული ვუყურებდი შენობას, როცა ედვარდმა კარი გამიღო და ხელი გამომიწოდა. გადავედი და ერთად წავედით სახლის კარისკენ.
_რას იტყვი?-მკითხა. რა უნდა მეთქვა? ის სახლზე მანიშნებდა, მე კი მინდოდა გამეგო, ჩემი საიდუმლო საიდან გაიგო. რამდენიმე დღის წინ ამ სახლის პოვნა ნამდვილი დღესასწაული იქნებოდა ჩემთვის, მაგრამ არა ახლა. ჩემ ცხოვრებაში ედვარდმა დაიკავა უმნიშვნელოვანესი ადგილი (თუმცა არც ჩემი ოჯახი მავიწყდებოდა, რა თქმა უნდა).
_არ ველოდი, რომ...-დავიწყე ენის ბორძიკით.
_მესმის, როცა სიურპრიზი ვახსენე, ალბათ იფიქრე, რომ სადმე ძალიან ლამაზ ადგილას წაგიყვანდი, მაგრამ ვერც წარმოიდგენ ეს ძველი სახლი ჩემთვის რამდენს ნიშნავს,-გაკვირვებულმა შევხედე. ჩარლის ძველისძველ სახლს, მისთვის ამისთანა რა მნიშვნელობა უნდა ჰქონოდა?-წამოდი, რაღაცას განახებ...-ცალ ანჯამაზე დაკიდებულ კარს გვერდი ავუარეთ და შიგნით შევედით. დიდი ვერაფერი სანახობა იყო: იატაკი მტვრის სქელი ფენით და ჭერიდან ჩამოცვენილი ბათქაშით იყო დაფარული, არცერთ ფანჯარას არ შერჩენოდა მინა, კედლებში ჩატანებულ კარადებს თაროები ჩამომტვრეოდა, კედლებიც ალაგ-ალაგ ჩამონგრეული იყო, შპალერი ჩამოხეული, რამდენიმე დამტვრეული სკამი და ფანჯარასთან მიდგმული დალეწილი საწოლი შევნიშნე. ჯობდა ეს ყველაფერი არ მენახა და ეს სახლი ისეთი მხსომებოდა, როგორიც მრავალი წლის წინ ვნახე უკანასკნელად. კიბის 3 საფეხური ჩავარდნილიყო. ეს ყველაფერი შემზარავი სანახავი იყო და შესვლისთანავე მომინდა იქიდან წასვლა, მაგრამ ედვარდი არ ჩქარობდა. ღიმილით აკვირდებოდა ჩემს რეაქციას.
_მთავარი არ მინახებია!-მითხრა ბოლოს და სააბაზანოში შევიდა, იქიდან გასაშლელი კიბით დაბრუნდა, რომელიც ზედა სართულს მიადგა, ავიდა და შემდეგ მე დამეხმარა ასვლაში. ჩარლის საძინებელიც იმავე მდგომარეობაში იყო როგორშიც ქვედა სართული. ერთადერთ ოთახს, ჩემს საძინებელს ედო ბოქლომი. გაკვირვებულმა გავხედე ედვარდს.
_ეს ჩემი და ჩემი მეგობრების შტაბია! რაც თავი მახსოვს, ამ სახლში არავინ ცხოვრობდა და დედის გარდაცვალების შემდეგ ხშირად ვიპარებოდი ხოლმე, როცა მარტო ყოფნა მინდოდა. ფორქსში, ჩემს სახლთან ახლოს იყო ეს სახლიც, მაგრამ რამდენიმე წლის წინ იქ ცათამბჯენი ააშენეს, ეს კი, კარლაილის ვთხოვე, აქ გადმოეტანა,-ამ სიტყვებით, მან გასაღები ამოიღო და ბოქლომი გააღო. კარი შეაღო და ხელით მანიშნა შევსულიყავი. ემოციებმა შემიპყრო, როცა ამდენი წლის შემდეგ ისევ შევედი ჩემს ოთახში. მართალია, შპალერი გახუნებულიყო, ჩემი საწოლის და საწერი მაგიდის ნაცვლად ერთადერთი ძველი დივანი იდგა ოთახის ცენტრში, მის წინ საშენ ბლოკებზე გადებული ფიცარი, ალბათ მაგიდის მოვალეობას ასრულებდა და ლუდის ცარიელი ბოთლებიც დახვავებულიყო კუთხეში, მაგრამ ისეთი გრძნობა დამეუფლა, რომ ეს მაინც ჩემი ოთახი იყო, ყველაფრის მიუხედავად. თვალწინ დამიდგა ჩემი ოთახი, მთელი თავისი ავეჯით და მოწყობილობით.
_იმედი გაგიცრუვდა?-როგორც ჩანს ედვარდს არ შეუმჩნევია ჩემი გაოგნება და ემოციების მოზღვავება, გვერდით მომიდგა და ხელი წელზე შემომხვია.
_არა, რას ამბობ! ჩემთვის საინტერესოა შენს წარსულთან შეჩეხება...- თუმცა სიტყვა "შენი"-ს მაგივრად უფრო "ჩემ"-ს ვგულისხმობდი. ჩემს სიტყვებზე თვალები გაუბრწყინდა.
_ჩემთვის ამხელა მნიშვნელობა რომ არ ქონოდა ამ ოთახს, ხომ იცი, არ მოგიყვანდი. მინდა ჩემს გონებაში შემოგიშვა, რომ მთლიანად გამითავისო. ამ ოთახში, ამ დივანზე მწოლიარეს იმდენი საათი მაქვს გატარებული ფიქრში...მმ... ზოგჯერ ტირილშიც, როცა ახალი გარდაცვლილი იყო დედა,-სევდიანი ხმით მიყვებოდა, ხელი ჩამკიდა და დივნისკენ წამიყვანა. ჩამოვსხედით. რამდენიმე წუთი თავდახრილი ვფიქრობდი, ის მზერას არ მაშორებდა. პოზა არ შემიცვლია, ისე დავიწყე.
_მეც ძალიან განვიცადე მამაჩემის დაღუპვა... ასეთი სულიერი ტკივილი არც მანამდე და არც მას შემდეგ აღარ მიგრძვნია... ეს იყო ისეთი რამ, რაც მუდამ ვიცოდი, რომ ოდესმე მოხდებოდა და რაც დრო გადიოდა, მით უფრო ახლოვდებოდა ეს დღე, მაგრამ მაინც ისეთი ელდა იყო...
_მის სიკვდილს ელოდი? კიბო ჰქონდა?-მკითხა თანაგრძნობით. ჰმ, კიბო... ვერ ვეტყოდი, რომ უბრალოდ სიბერით მოვკდა, ამიტომ თავი დავუქნიე.
_ჰო. ჩარლი ყოველთვის ძალიან მზრუნველი და ალერსიანი იყო, შესაძლოა, სწორედ ამიტომ იყო მისი სიკვდილი ჩემთვის ასე თავზარდამცემი...
_ჩარლი? მამაშენს ჩარლი ერქვა? როგორც შენს გარდაცვლილ ნათესავს სასაფლაოზე?-უუუუპს!
_მმმ...კი,-უარყოფა უფრო მეტად გამოიწვევდა ეჭვს.
_იცი, შეიძლება არ დამიჯერო, მაგრამ ძალიან კარგად მესმის შენი. და როცა ამხელა ტკივილს ვხედავ შენს თვალებში... მინდა, რომ ეგ ტკივილი კოცნით ამოგაძრო, თუნდაც შემდეგ მე მსდევდეს თან ეგ ტკივილი...
_ედვარდ... -ვერც ვიგრძენი როდის გადავიხარეთ ერთმანეთისკენ. ლამის ცხვირის წვერებით ვეხებოდით ერთმანეთს.
_ბელა... მიყვარხარ... მთელი არსებით...-დაიჩურჩულა ძლივსგასაგონად. ვხედავდი როგორ მიახლოვდებოდა უფრო და უფრო და თვალები თავისით მიმეხუჭა, ტუჩებზე რბილი, სველი ბაგეების შეხება ვიგრძენი და თითქმის იმწამსვე დავკარგე ყოველგვარი აღქმის უნარი. კიდევ ერთხელ დამეუფლა შეგრძნება, თითქოს მთელ სამყაროში მხოლოდ მე და ის ვარსებობდით. მისი გულისცემა ნელ-ნელა აჩქარდა. ოდნავ შემეხო და ნაზად მაკოცა, შემდეგ ოდნავ მომშორდა. თვალები არ გამიხელია. ორივე ხელით დამიჭირა თავი და მწველად დამეწაფა ტუჩებზე... მისმა გულისცემამ პიკს მიაღწია, ვგრძნობდი რა სიჩქარით მოძრაობდა სისხლი მის სხეულში და...
სასწრაფოდ გავწიე თავი. პირი შხამით გამევსო, გონება მებინდებოდა. დროზე უნდა შემეწყვიტა ეს. სასწრაფოდ უნდა მოვშორებოდი. ედვარდი გაკვირვებული მიყურებდა, ბოლოს ეშმაკური მზერით მკითხა:
_რა იყო, პირველად კოცნი ბიჭს?-მორცხვად დავუქნიე თავი,-ჩემი სულელი...-სიცილით ჩამიხუტა, მე კი სუნთქვა შევიკარი.

ამის შემდეგ სახლი მალევე დავტოვეთ, ედვარდმა მითხრა, კიდევ რაღაც უნდა განახოო და ნახევრად-დანგრეული სახლის უკან წამიყვანა. პატარა დაღმართი ბილიკის ჩავლის შემდეგ, ზღვისპირი დავინახე, სანაპიროს ფართო ზოლი რიყის ქვებით იყო დაფარული. ედვარდმა ხელი ჩამკიდა და სანაპიროს გავუყევით. კარგა ხანს უხმოდ ვიარეთ, ეს რიყისქვებიანი სანაპირო, როგორც ჩანდა რამდენიმე კილომეტრზე ვრცელდებოდა, მეც კი ვერ ვხედავდი სადამდე. ტალღები სასიამოვნო ხმას გამოსცემდნენ ნაპირზე მიხეთქებისას. დიდი ტალღები არ იყო, ასე რომ, პირდაპირ მელამუნებოდა ეს ხმა, მგონი ედვარდსაც. მივრიხინებდით ქვებზე და ხანდახან ერთმანეთს გადავხედავდით ხოლმე.
_აქაც ბევრჯერ მისეირნია და მიოცნებია, როგორ მოვიდოდი აქ ჩემ შეყვარებულთან ერთად...
_ბოლო სიტყვები მართალია?-დაეჭვებულმა გავხედე.
_ბელა, შურისმაძიებლად კი არ დავბადებულვარ! სულ მინდოდა მყოლოდა ვინმე ახლობელი, რომელიც ჩემს ყველა ფიქრს და გრძნობას გაიგებდა და ისეთს მიმიღებდა, როგორიც ვარ... მიხარია, რომ გიპოვე...-მომიბრუნდა ბოლოს ღიმილით.
_არ გიფიქრია, რომ მეტისმეტად ვაჩქარებთ მოვლენებს?
_არ ვიცი, მგონი არა. დაფიქრდი, კიდეც მომწონებია ვინმე, გატაცებულიც ვყოფილვარ ვიღაცით და მსუბუქი სიმპათიებიც მქონია, მაგრამ... აღარ ვიცი როგორ დაგარწმუნო, რომ შენთან ყოფნის ემოცია არაფერს შეედრება. უბრალოდ მჭირდები, როგორც ჰაერი... როგორც წყალი... მართლა არ გჯერა ჩემი?-სევდიანად მკითხა.
_ნუ მასაწყლებ თავს... ხომ იცი, რომ მჯერა...
_გჯერა? მაშინ, მოიცადე!-რიყეზე დამტოვა, თვითონ ზღვისკენ გაიქცა. სულ კიდესთან დადგა, სახით ზღვისკენ, ხელები გაშალა და ბოლო ხმაზე იყვირა:
_მიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიყვაააააააააააააააააააააააააააააააარს!-შემდეგ მოტრიალდა, ჩემთან მოირბინა, ხელში ამიტაცა და დამაბზრიალა. მალევე დამსვა, მაგრად ჩავეხუტე, რამდენადაც მისთვის უსაფრთხოდ ჩავთვალე.
_ეს რა იყო?-ვკითხე ჩურჩულით. მთელი ძალით მიხუტებდა, ადამიანი რომ ვყოფილიყავი, ალბათ ძვლების ტკაცა-ტკუცის ხმა გაგვაყრუებდა. იმ წამს, ვიცოდი (ჩემი სხეულის თითოეული უჯრედი ამ ცოდნით იყო გაჯერებული), რომ სულ ადვილად, ოდნავი მოდუნების შედეგად შემეძლო ძვლებში გადამემტვრია, ნაცარტუტად მექცია და გამეცამტვერებინა, მაგრამ ამის სურვილი არ მქონდა და ამიტომ არც ძალმიძდა. მერჩივნა მე მოვმკვდარიყავი ათასჯერ, მე მტკენოდა ყოველი უჯრედი, ვიდრე მას უბრალოდ ფრჩხილი მოსტეხოდა მტკივნეულად...
_ოკეანე წაიღებს ჩემს ნათქვამს და მთელ მსოფლიოს მოატარებს... ყველა გაიგებს, რომ მე, ცნობილ მექალთანეს, გოგოების გულთამპყრობელ ედვარდ კალენს, ვიღაც შემიყვარდა. რომ მე, შურისძიების წყურვილით გაგიჟებული, ერთი დაუცველი, მიამიტი გოგოს სიყვარულმა დამაჩოქა...-მეჩურჩულებოდა ნაზად. მისი ტუჩები ისე ახლოს იყო ჩემს ყურთან... თუნდაც ისევ დავეტანჯე წყურვილს, მე ეს მინდოდა, მთელი არსებით... თავი გამოვწიე და ჩვენი ბაგეები შეერთდა... "მიყვარხარ! მიყვარხარ! მიყვარხარ!"-კიოდა ჩემი სული.

სეირნობის შემდეგ მანქანასთან დავბრუნდით, უკანასკნელად შევავლე თვალე სახლს და შესახვევში შევედით. უკვე ღამე იყო. ედვარდი ხელის ჩაკიდებით აღარ კმაყოფილდებოდა, გულზე მჭიდროდ ვყავდი მიხუტებული. მოდუნებული მაინც არ ვიყავი, მისი აჩქარებული გულისცემა მამცნობდა, რომ გამორიცხული არ იყო, კონტროლი დაკარგვოდა და ავტოკატასტროფაში მოვყოლილიყავით. მას, რა თქმა უნდა, ვერ ვეტყოდი, ნუ მეხუტები, არაფერს დავეჯახოთ-მეთქი.
ჩემ სახლამდე მშვიდობიანად მივედით. ძრავაგამორთულ მანქანაში უხმოდ ვუყურებდით ერთმანეთს.
_რომ ვიცი, რომ უნდა წავიდე, უკვე მენატრები...-მითხრა წყნარად. გამეღიმა. "ამაღამ გნახავ"-ვუპასუხე ფიქრში.
_ნუ ღელავ, ხვალ ისევ შევხვდებით...
_თუ ვერ დავიძინებ, შეიძლება მოვიდე?
_მოხვიდე?
_ჰო, აი, აქ. შენი სახლის წინ ვიდგები და შენს გაღვიძებას დაველოდები...
_მმ... კარგი, მაგრამ გპირდები, რომ დაგეძინება, თან ძალიან ტკბილად.
_საიდან ეგ დაპირება? ძილის წამალს შემომატყუებ?-სიცილით მკითხა.
_არა, ჯადოსნურ სიტყვებს გეტყვი: "ტკბილ ძილს გისურვებ, ედვარდ!"-ამ სიტყვებით გადავიხარე, ნაზად ვაკოცე მარცხენა ლოყაზე, მანქანიდან გადავხტი და კარისკენ გავიქეცი, ზურგს მისი თბილი მზერა მწვავდა...

სახლში მივდიოდი და არ მჯეროდა, რომ ეს ყველაფერი ჩემს თავს ხდებოდა. თითქოს, როგორც იქნა, ხდებოდა ის, რასაც მთელი ცხოვრება ველოდი. ფილმში, რომელსაც ჩემი ცხოვრება ერქვა, მე ვთამაშობდი მთავარ როლს და არა ჩემი ოჯახი, მეგობრები ან სხვა ნებისმიერი. თითქოს მიძინებულმა სულმა გაიღვიძა და ახალი ენერგიით გამავსო. თუ ამას გრძნბდა ჯეიმსიც, როცა ქეითი უყვარდა, მაშინ აღარ მიკვირს, რომ თავი მოიკლა, როცა ის დაკარგა.
მანქანა გარაჟში დავაყენე და სახლში შევედი. მისაღები ჩაბნელებული იყო, სამაგიეროდ, კაბინეტის მიხურულ კარს ქვემოდან, კარსა და იატაკს შორის ღრიჭოდან გამოდიოდა სინათლის ზოლი. პირდაპირ იქით გავემართე. მივაკაკუნე და კარი შევაღე. კარლაილი სავარძელში იჯდა საწერ მაგიდასთან და წინ რომელიღაც სქელტანიანი წიგნი ედო.
_ედვარდ!-ჩემს დანახვაზე შვებით ამოისუნთქა.
_ბელასთან ერთად ვიყავი...დრო ისე უცებ გავიდა...-ავუხსენი დაგვიანების მიზეზი, მაგრამ ისეთ ბურანში ვიყავი, თითქმის გაუაზრებლად ვლაპარაკობდი.
_შეგეძლოთ დაგერეკათ... ესმიც ნერვიულობდა! გირეკავდი და ტელეფონი გათიშული გქონდა...-წარმოვიდგინე როგორ განისვენებდა ჩემი ტუმბოს უჯრაში მობილური ტელეფონი.
_ჰო, დაჯდა,-ვთქვი სასწრაფოდ.-წავალ, დავწვები, დავიღალე და ძალიან მეძინება...
_გეძინება?-თვალებგაფართოებული მიყურებდა კარლაილი.
_ჰო...-ვთქვი და ამ დროს დამამთქნარა, სასწრაფოდ პირზე ავიფარე ხელი.-კარლაილ, შენი შვილი შეყვარებულია...-ვუთხარი ღიმილით, ის ისევ გაშეშებული მიყურებდა. ხმა ვერ ამოეღო.
_ბელა სვონი?-მკითხა ცივი ხმით. თავი დავუქნიე.
_ძილინებისა, კარლაილ!-ვუთხარი და გადმოვედი. კიბეებზე როგორ ავედი არ მახსოვს. საწოლზე გაუხდელად მივეგდე, ბოლო რაც გავიფიქრე, იყო სიტყვები:"ღმერთო, გმადლობ, რომ ბელა სვონი არსებობს", შემდეგ კი, ძილის საუფლოში თავით გადავეშვი.

თვალი რომ გავახილე, პირველი რაც დავინახე, იყო ღია ოქროსფერი თვალები, რომლებიც მე მიმზერდნენ. უკვე მეორედ მესიზმრებოდა ბელა ასე. ხელი გავიწოდე, ის არ ინძრეოდა, ისევ მე მიყურებდა. ლოყაზე მოვეფერე, სიზმარშიც ისეთივე ცივი კანი ჰქონდა, როგორიც სინამდვილეში. მეორე ხელი მეორე ლოყაზე დავადე. შემდეგ ორივე ხელით თვალებზე მოვეფერე, ღაწვებზე, ცერა თითი ტუჩებზე გადავუსვი და მომინდა, როგორც დღეს, იმ ძველ დივანზე, ისე მეკოცნა, ჩავხუტებოდი. ღამის ნათურაზე მანიშნა თვალებით, ვიფიქრე, უნდოდა ამენთო. საწოლიდან წამოვიწიე, ასანთებად გადავიხარე, ჩასართავი გატკაცუნდა, მოვტრიალდი, ის უკვე გამქრალიყო...

დილას მშვენიერ გუნებაზე გამეღვიძა. არ მჯეროა, რომ გუშინდელი დღე ჩემი ოცნება კი არა, რეალობა იყო; რომ მთელი დღე მასთან ერთად გავატარე და ორჯერ დავტკბი მისი კოცნით, მისი ნაზი ტუჩების შეგრძნებით, მისი საოცარი სურნელის ყნოსვით...
სააბაზანოში შევედი შხაპის მისაღებად. სუფთა ტანსაცმელი რომ ჩავიცვი, საწოლზე მიყრილ შარვალს და მაისურს მოვხვიე ხელი და სარეცხების კალათაში ჩასაყრელად წავიღე. უცებ სუნი ვიგრძენი, მისი სუნი. გავშეშდი. ჩემ მაისურს მისი სურნელი ჰქონდა! შარვალი კალათში ჩავაგდე, მაისური კი უკან წამოვიღე, თან ღრმად ვისუნთქავდი სურნელს. საათს გავხედე, ჯერ ადრე იყო. მაისური ტუმბოზე დავდე და დაბლა ჩავედი სასაუზმოდ. ბელას დიეტის გადამკიდემ წინა დღით ვერაფერი ვჭამე. ნეტა, როგორ ძლებდა მთელი დღე უჭმელი? არა, არ ვწუწუნებდი, მის გამო კუჭსაც დავამარცხებდი!
სამზარეულოში ელისი დამხვდა.
_დილამშვიდობისა, ედვარდ!-კოცნით მომესალმა. მაგიდასთან იჯდა და წინ ბურღულეულით სავსე ჯამი ედგა. კარადიდან მეც გამომიღო ჯამი და მასში კოვზჩადებული დამიდო წინ. ბურღული ჩავიყარე და ზემოდან რძე მოვასხი. ვჭამდი და ისევ ბელაზე ვფიქრობდი. გამახსენდა მისი რეაქცია, პირველად რომ ვაკოცე და ალბათ გამეღიმა, რადგან ელისმა სიცილით მკითხა:
_რაზე ფიქრობ მასეთზე, რომ მასე ჩუმ-ჩუმად იღიმი?
_ბელაზე...-უყოყმანოდ ვუთხარი.
_მგონი რაღაც გამოვტოვე... მეგონა, შენ და ბელა ვერ ეწყობოდით ერთმანეთს.
_მეც მასე მეგონა, მაგრამ...
_მაგრამ?-დაეჭვებული მზერით მომაშტერდა.
_მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მიყვარს... ელის, მართლა მიყვარს! აბა, შემომხედე, ასეთი ბოლოს როდის მნახე?-ჩემი გულწრფელად ხალისიანი ხმა მეთვითონაც მეუცხოვებოდა.
_სიმართლე რომ გითხრა, ასეთი საერთოდ არ მახსოვხარ... ის? ბელა რა აზრისაა ამაზე?
_მგონი, არც ისაა გულგრილი... ჯერ არ უთქვამს, რომ ვუყვარვარ, მაგრამ მე ხომ ყველაფერს ვგრძნობ? ვგრძნობ, რომ მასაც იგივე გრძნობა და განცდები აქვს, რაც მე...
_ვერც წარმოიდგენ, როგორ მიხარია! სულ ვოცნებობდი ამ დღეზე! მიყვარხარ, ძამიკო! როგორც იქნა, შენც გნახე შეყვარებული! -ელისი სკამიდან წამოხტა და ჩამეხუტა.
_ელის... შე, სულელო...-ლოყაზე ვაკოცე და თმა მოვუჩეჩე, ისე როგორც ადრეულ ბავშვობაში.

საუზმის შემდეგ, ელისს დავემშვიდობე და გარაჟში გავედი. მანქანა ადგილს მოვწყვიტე და ბელას სახლისკენ გავემართე. გზაში რამდენიმე შუქნიშანთან გაჩერება მომიწია და მოუთმენლად ვითვლიდი გულში, როდის აინთებოდა მწვანე. ბოლოს, როგორც იქნა, გავაღწიე ქალაქიდან და ტყეში გამავალ გზაზე გავედი. სულ ცოტა ხანში, უკვე ბელას სახლთან ვიყავი. მანქანიდან გამოვედი და საფეხურები ავირბინე, თითქმის მაშინვე მივახტი ზარის ღილაკს. კარი მაშინვე გაიღო. ბელა თბილი მზერით და მომხიბვლელი ღიმილით მიყურებდა.
_მომენატრე!-მითხრა მისალმების ნაცვლად. ჩანთა უკვე მხარზე ჰქონდა გადაკიდებული, ჩავეხუტე და მანქანისკენ წავიყვანე, კარი გამოხურა, ხელგადახვეულებმა ჩავიარეთ საფეხურები. მანქანის კარი გამოვუღე, რომ ჩაჯდა, მეც გვერდით მივუჯექი.
_მართლა მოგენატრე?-მინდოდა კიდევ ერთხელ გამეგონა მისგან ეს სიტყვა, მაგრამ მან მხოლოდ თავი დამიქნია.
_დღეს...-წამოვიწყე ხალისიანად, მაგრამ გამაწყვეტინა.
_არა, ედვარდ! დღეს გაკვეთილებს უნდა დავესწროთ, ასე არ შეიძლება...-მითხრა მან, მაგრამ მაინც ისეთი თბილი ხმა ჰქონდა... არა, არ შემეძლო მის სურვილს შევწინააღმდეგებოდი.
_კარგი, როგორც იტყვი...-მაინც ოდნავ უხალისო ხმა მქონდა.-მაგრამ გაკვეთილების შემდეგ არსად გაგიშვებ...-ბოლო სიტყვებზე გაეღიმა.
_თანახმა ვარ...-მითხრა და მხარზე მომეკრა. სხეულში სიხარულის ტალღები მივლიდა, მისი გრილი სხეულის შეხება ენით აუწერელ განცდებს მანიჭებდა.

ყველა გაკვეთილზე ცალ-ცალკე მოგვიწია ყოფნა. შესვენებებზე დერეფანში დავრბოდი წინ და უკან, მაგრამ ვერ ვნახე, ლანჩის დროსაც კი არსად იყო, არც კაფეტერიაში და არც მთავარ კორპუსში. გაკვეთილების დამთავრების შემდეგ და შვებით ამოვისუნთქე, როცა ავტოსადგომზე გასულმა ჩემს მანქანასთან დავინახე.
_ბელა, სად იყავი მთელი დილა? -ვკითხე ბუზღუნით.
_შენ გეძებდი...
_მე კი შენს ძებნაში შემოვიარე მთელი კორპუსი...-მოვეხვიე და ყურს ქვემოთ, კეფაზე ვაკოცე.
_სად მივდივართ?-მკითხა მან.
_ერთი იდეა მაქვს...-უცებ ჯეიკი გამახსენდა. მინდოდა მისთვისაც მენახებინა ჩემი აღმოჩენა, რომელსაც ბელა სვონი ერქვა.
_რა იდეა?
_ჯეიკთან წავიდეთ.
_შენ მეგობართან?
_ჰო. ბოლოს ტელეფონით რომ ველაპარაკე, მითხრა, რომ მაგარ მოტოციკლს აკეთებდა, იქნებ უკვე შეაკეთა, თუ მასეა, გამოვართმევ და გავისეირნოთ. რას იტყვი?
_მოტოციკლით გასეირნება? თან შენთან ერთად? წავედით!-მითხრა აღფრთოვანებულმა, ძლივს მოვაშორე მზერა.

ჯეიკის სახლს რომ მივუახლოვდით, მანქანის სიგნალს დავაჭირე და აღარ ავუშვი ხელი. ჯეიკი უკმაყფილო სახით გამოვიდა გარაჟიდან, ალბათ მისი მყუდროების დამრღვევის გამოთათხვას აპირებდა, მაგრამ ჩემი მანქანის დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა. მანქანიდან გადმოვედით.
_ედვარდ!-მომესალმა და მერე გაკვირვებულმა გადახედა ბელას.
_გამარჯობა, ჯეიკობ!-მიესალმა ბელა.
_ჯეიკი დამიძახე,-ღიმილით შეუსწორა ჯეიკმა.-ედვარდ, რამე გამოვტოვე?-მომიბრუნდა სერიოზული სახით.ეს ფრაზა დღეს მეორედ მესმოდა. ზოგჯერ ჯეიკის პირდაპირობა უხერხულობაში მაგდებდა, მაგრამ არა ახლა და არა ბელასთან.
_არ შეგვიპატიჟებ?-მის კითხვას გვერდი ავუქციე.
_მობრძანდით...-გარაჟისკენ გაგვიძღვა.
_მე და ბელა ძალიან დავუახლოვდით ერთმანეთს...-ამ სიტყვებზე მე და ბელამ ღიმილით გადავხედეთ ერთმანეთს.-...და მინდოდა შენც ახლოს გაგეცნო... -ჯეიკმა გაოგნებული მზერით შეგვათვალიერა.
_მმ... ძალიან მიხარია...ჩამოჯექით,-გვითხრა, როცა შიგნით შევედით. მე და ბელა გარაჟის ცენტრში დადგმულ მანქანის სავარძლებზე ჩამოვსხედით.
_ჯეიკ, რა ქენი, ააწყვე მოტოციკლი?
_მოტოციკლი? კი, აი, იქაა...-ძლივს გავარჩიე შორეულ კუთხეში მიდგმული რაღაც, რაზეც ჭუჭყიანი ტენტი გადაეფარებინათ, მხოლოდ ბორბლები მოჩანდა. -ედვარდ!-მაშინვე ვანებე თავი ჭუჭყიანი ტენტის თვალიერებას.-ერთი წუთით!-თვალით გასასვლელისკენ მანიშნა.-მომეხმარე, ბელას ყავა მოვუმზადოთ...
_ახლავე დავბრუნდები, არ მოიწყინო...-თვალი ჩავუკარი ბელას და ჯეიკთან ერთად გავედი გარეთ. სახლში რომ შევედით, მხოლოდ შემდეგ ამოიღო ხმა ჯეიკმა.
_ედვარდ, არ მითხრა, რომ ეს გოგოც შენი "შურისძიების" ერთ-ერთი მსხვერპლია! ერთი დაგანახა, რა თვალებით გიყურებს... მგონი მართლა, უყვარხარ...-დაიწყო შეშფოთებული ხმით.
_ჯეიკ...-გავაწყვეტინე, მინდოდა, ყველაფერი ამეხსნა.
_ნუ მაწყვეტინებ! მაგ გოგოს, რომ აწყენინო და ისე მიატოვო როგორც სხვები...
_ჯეიკ, დამშვიდდი! ბელასთან სხვა ურთიერთობა მაქვს!
_სხვა ურთიერთობა?
_ჰო... ჯეიკ, შემიყვარდა! წარმოგიდგენია? მართლა შემიყვარდა... მაგიტომ მოვიყვანე შენთან...
_ედვარდ, ხუმრობ?-გაკვირვებულ-შეწუხებული მზერა მომაპყრო.
_რას ვხუმრობ. მაგ გოგომ სასიცოცხლო ენერგიები შთამაბერა... ადრე მკვდარი ვიყავი, ცოცხალი მიცვალებული და თითქოს ეხლა გავიაზრე, რა არის ნამდვილი ცხოვრება...

მესმოდა როგორ უხსნიდა თავის მეგობარს, თუ რა გრძნობა მოვუტანე მას. მანქანის სავარძელზე ვიჯექი და მათი თითოეული სიტყვა მესმოდა. მინდოდა ჩემთვის თვალებში ეყურებინა და ისე ეთქვა ეს სიტყვები, მაგრამ ახლაც იმხელა ეფექტი ჰქონდა... მისი თითოეული სიტყვის გაგონებაზე გულში სითბო მეღვრებოდა. რამდენიმე წუთში გარაჟში დაბრუნდნენ, ორივენი ყურებამდე გაღიმებულნი. ედვარდმა ყავიანი ჭიქა მომაწოდა.
_ესეიგი, შეგვიძლია შენი მოტოციკლით გავისეირნოთ?-ჰკითხა ედვარდმა.
_რა თქმა უნდა. ტარება ხომ გახსოვს? ჩაფხუტებიც მანდაა.
_მალე დავბრუნდებით...-ედვარდმა ტენტი ახადა მოტოციკლს, ჯეიკს ნამუშევარი შეუქო და გარეთ გააგორა. მე ჩაფხუტები გავიტანე და ჯეიკს მადლობა გადავუხადე.
_ხომ არ გეშინია?-მკითხა ედვარდმა ღიმილით და ჩაფხუტი ჩამომამხო თავზე. კიი, მუხლები მიკანკალებდა!
_ცოტა,-ვუთხარი. თვითონაც გაიკეთა ჩაფხუტი, მის ზურგსუკან დავჯექი და ზურგზე ავეკარი. გავქროლდით. კატასტროფული სიჩქარით არ მიდიოდა, მაგრამ მაინც ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მივფრინავდი, ჩიტივით... ხეებზე მიხტუნავია, სახლების შენობებზეც და ამისგან დიდი სიამოვნება მიმიღია, მაგრამ ეს რაღაც სხვა იყო. სიჩქარე, ქარი, რომლისგან თავის დასაცავადაც ედვარდის ზურგს ვეფარებოდი და... თვითონ ედვარდი... მივქროდით ზღვის კლდოვან ნაპირზე გამავალ გზაზე. მის სუნს ღრმად შევიყნოსავდი და მჭიდროდ ვხვევდი წელზე ხელებს. ცხვირი მის კეფაში ჩავყავი და ღრმად შევისუნთქე სურნელი... ვიგრძენი როგორ დაუარა ჟრუანტელმა და გულისცემა აუჩქარდა. ნაზად დავატარებდი ცხვირის წვერს მის კეფაში და ამ დროს...
ყველაფერი წამებში მოხდა: ვიგრძენი როგორ მოვუხვიეთ მკვეთრად მარცხნივ, შემდეგ უზარმაზარი ლოდი დავინახე, ჩვენ პირდაპირ მისკენ მივემართებოდით. სადაც იყო მოტოციკლი აყირავდებოდა ამ ლოდზე... "ედვარდი დაიღუპება!" გამიელვა და წამის მეასედ ნაწილში გადმოვხტი მოტოციკლიდან, თან მას არ ვუშვებდი წელზე შემოხვეულ ხელებს. უხერხულად დავეცით, მან მაინც დაარტყა თავი, მაგრამ მიწაზე და მგონი არც ისე ძლიერად.
_ედვარდ!-ადგილიდან წამოვიწიე. მოტოციკლი გრუხუნით მიასკდა ლოდს და ინერციით გადავარდა და რამდენიმე მეტრში დაეხეთქა მიწას. -ედვარდ!-გავიმეორე. ის არ ინძრეოდა.
_ედვარდ!-გადმოვაბრუნე, შუბლი ერთიანად გასისხლიანებოდა, გახეთქილი წარბიდანაც სისხლი მოწანწკარებდა.
_ედვარდ! არა, ედვარდ!!!!-ვკიოდი სასოწარკვეთილი.

დამატებულია (2010-11-28, 10:12 PM)
---------------------------------------------
მადლობა ბავშვებო ყველას გულთბილი კომენტარებისთვის! მიყვარხართ ძალიან ძალიან
Rosalie,