დამატებულია (2010-09-05, 9:13 PM)
---------------------------------------------
აიი დაგიბრუნდიით!
10 თავი
წინ ჩამირბინა. არ იცოდა, რომ თავისი ცხოვრების უკანასკნელ წამებს ჩაუქროლა. სურნელმა ყელი ჩამწვა, მთელი სხეული ცეცხლად ქცეულიყო. ოთხი თვე... აღარც კი მახსოვდა, ბოლოს როდის ვინადირე. ეს უაზრო, უშედეგო ქმედებად მეჩვენებოდა, ახლა კი უბრალოდ ვეღარ გავუძელი, ლომთან მივვარდი და კბილები ჩავავლე. გაოგნებული ვიყავი, როგორი სასტიკი გავმხდარიყავი ამ დროის განმავლობაში. ნუთუ ეს იმის ბრალი იყო, რომ მშიერი ვიყავი... თუ იმის, რომ ჩემგან აღარაფერი დარჩენილიყო ტკივილის გარდა? ყველანაირი გრძნობა, სიბრალული, სიკეთე თუ სიყვარული, ყველაფერი ბელას დაკარგვასთან ერთად დამემარხა. ცხოველის სისხლს დავეწაფე, შეშლილივით ვიქცეოდი, ვსვამდი, ვხვდებოდი, რომ უკვე ზედმეტი მომდიოდა, მაგრამ მაინც არ ვჩერდებოდი; ბოლო წვეთებს ვისრუტავდი მისი სხეულიდან, ყველანაირად ვცდილობდი ბოლომდე გავსებულიყავი სისხლით, იქნებ ტკივილისთვის ადგილი აღარ დამეტოვებინა და მეიძულებინა გარეთ ამოეხეთქა. მაგრამ უფრო და უფრო ვეძლეოდი სასოწარკვეთას. თითქოს ჩემი კანი ტკივილით იყო გაჟღენთილი და შიგნით მხოლოდ სიცარიელე სუფევდა.
თანდათან ძალა მომემატა, შედარებით მხნედ ვგრძნობდი თავს. მაგრამ ეს ბევრად უფრო ძნელი ასატანი იყო. მეჩვენებოდა, რომ ძველი ცხოვრების რიტმს ვუბრუნდებოდი, ენერგია იმედის ნაპერწკალსაც მინერგავდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა. მაგრამ მე ხომ ვიცოდი... საათობით ვარწმუნებდი ჩემს თავს, ხმამაღლა ვუმეორებდი, თითქმის ვყვიროდი: ,,ის ბედნიერი იქნება ჩემ გარეშე”,ბელა ადამიანია, თბილი, სათუთი, კეთილი, მე კი ვამპირი, მონსტრი, ურჩხული, ეგოისტი და ლაჩარი, მკვლელი... რა შეიძლებოდა გვქონოდა ჩვენ საერთო? კრავი და ლომი, მზეთუნახავი და ურჩხული, ცა და დედამიწა. ეს სიყვარული თავიდანვე ილუზიებზე აგებული ისტორია იყო.
როგორ მინდოდა, რომ ცოტა ხნით მაინც შემძლებოდა ძილი. ჯანდაბა, ვის დავეწყევლე ასე? რატომ ვიყავი განწირული ასეთი კოშმარისთვის? მე ხომ არავითარი დანაშაული არ მქონდა ჩადენილი. რატომ ვისჯებოდი ასე სასტიკად იმის გულისთვის, რომ ჩემს სიცოცხლეს მაშინ არ დაესვა წერტილი, როცა ეს ლოგიკური იყო? ნეტავ მაშინ მოვმკვდარიყავი, როცა სრულიად ახალგაზრდა და გამოუცდელი, საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული. ოღონდ სიკვდილი ჩემთან მოსულიყო და მერე თუნდაც ჯოჯოხეთში წავეყვანე. რა ჩამედინა, რომ ეშმაკის სამფლობელოც ასეთი სანატრელი გამხდარიყო ჩემთვის?
ახლა რომ თვალები დამეხუჭა და ეს ფიქრები მომეშორებინა თავიდან, რომლებიც ქვეწარმავლებივით დაძვრებოდნენ ჩემს თავში. გავიღვიძებდი, ეს ტკივილიც სიზმრად მომეჩვენებოდა, სამყაროს ახალი თვალით შევხედავდი. არ ვიქნებოდი ასეთი დატანჯული და ენერგიაგამოცლილი. სხვისი ფიქრების დაბლოკვა ხომ შემეძლო, საკუთარს რატომ ვერაფერს ვუხერხებდი?
გადავწყვიტე ცოტა ხნით ქალაქში გამესეირნა. არა მგონია, ისევ ისეთი საშინელი სანახავი ვყოფილიყავი. მივაბიჯებდი, ხეებს შორის გაკვალულ გზას ნელა მივუყვებოდი და ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ წინ დაბრკოლებებით აღსავსე მარშრუტი მელოდა, თუ წარმატებით გავივლიდი, მასთან მივაღწევდი. ეს რომ სიმართლე ყოფილიყო... თუნდაც მეხი ჩამოვარდნილიყო, გადაუღებლად ეწვიმა, ქარიშხალს დედამიწა თავის ძლიერ მკლავებში მოექცია, მიწისძვრას პლანეტის გული შუაზე გაეპო... რაც არ უნდა მომხდარიყო, მე მაინც მივიდოდი ბელასთან, მაგრად ჩავეხუტებოდი და მილიონჯერ გავუმეორებდი, თუ როგორ მიყვარს. გაყინული ვარ, მაგრამ მისი გულისთვის ცეცხლად ვიქცეოდი და გავათბობდი, გავაშრობდი მის ცრემლებს, თავად კი ვიტირებდი, იმის გამო, რომ დავტოვე... ტკივილი მივაყენე. ხელში ავიყვანდი, მაგრად ჩავიკრავდი გულში და მისი სიახლობით დავთვრებოდი...
მოულოდნელად ჩემ წინ შეყვარებულებმა ჩაიარეს და ტყისკენ შეუხვიეს. არ ვიცი რატომ, მაგრამ საშინლად მომინდა, რომ გავყოლოდი მათ. ასეც მოვიქეცი, თუმცა კი ვერ ვხვდებოდი რატომ ვაკეთებდი ამას.
ბიჭმა გოგოს ხელი მოხვია და უფრო მაგრად მიიკრა. ნეტავ რატომ ვაიძულებდი ჩემს თავს ამის ყურებას? ეს ხომ აუტანელ ტკივილს მანიჭებდა.
ცოტა ხანი იარეს, მერე ერთ ადგილას გაჩერდნენ დ ახის მორზე ჩამოჯდნენ. ბიჭმა შეყვარებულის სახე ხელებს შორის მოიქცია, წინ წაიწია და აკოცა.
თვალები დავხუჭე. მე მარტო ვიყავი და არასოდეს მეგრძნო ეს ისე მძაფრად, როგორც ახლა. მანამ, სანამ ბელას შევხვდებოდი, ჩემი ოჯახის და უამრავი ნაცნობისდა მიუხედავად, მაინც მარტოსული ვიყავი, ახლა კი... სხვა სიტუაცია იყო, უფრო რთული, უფრო მძიმე, ალბათ იმიტომ, რომ უკვე გაგებული მქონდა სიყვარულის გემო.
მათი ფიქრების წაკითხვა გადავწყვიტე. გოგო ისეთი ბედნიერი იყო, მრცხვენოდა კიდეც, რომ მისი აზრები მესმოდა. ეს იყო ნამდვილად შეყვარებული ადამიანი, რომელიც სამყაროს ვარდისფერ ფერებში ხედავდა, თავისი გრძნობებით არსებობდა, სუნთქავდა, არ ანაღვლებდა არავინ და არაფერი, მთავარია ოცნების პრინცი მის გვერდით იყო, გრძნობდა ბიჭის სიახლოვეს, სითბოს და წამები ისევე სწრაფად ცემდა, როგორც მისი გული. დრო მიჰქროდა, თუმცა ამას არავითარი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. ერთადერთი რაც ახსოვდა, ეს იდეალური, სრულყოფილი მომენტი იყო, რომელიც თითქოს არასდროს დასრულდებოდა. მესმოდა როგორ რეაგირებდა ის ბიჭის ნებისმიერ შეხებაზე, რას ნიშნავდა მისი სიახლოვე და მიკვირდა, ბელაც იმავეს გრძნობდა თუ არა ჩემთან ყოფნისას?
ბიჭის ფიქრებზე გადავერთე იმ იმედით, რომ მათში უფრო ნაცნობს და ახლობეს ვიპოვიდი, მაგრამ... ნეტავ საერთოდ არ გამეგონა ეს სიტყვები...
,,ყოჩაღE, ვილ! ნამდვილად ვამაყობ შენით. როგორც იქნა მივაღწიე მიზანს, სკოლის ყველაზე ლამაზი გოგო უკვე ჩემია. როგორც ჩანს, ნამდვილად მიმართლებს. გულუბრყვილო ბავშვი, ფიქრობს, რომ თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი მოვიდა მის წასაყვანად. ო, ჯულიეტა, ჩემო მზეთუნახავო, შენი რომეო გეახლა, შენი მონა-მორჩილი. ჰა, ჰა, ჰა! არა, როგორც ჩანს, საკმაოდ კარგი მსახიობი ვარ. მგონი ამ პროფესიაზეც ღირს ფიქრი, ნამდვილად წარმატების მწვერვალებს დავიპყრობ, თუკი, რა თქმა უნდა, მთავარ როლებში ასეთი შტერი გოგოები იქნებიან.”
ძლივს ვითმენდი, რომ ამ იდიოტს არ მივვარდნოდი და ნაწილებად არ დამეფლითა. როგორ ბედავდა?! სიამოვნებით ვასწავლიდი ჭკუას. სულელი, ამპარტავანი, ეგონა სამყაროს ცენტრი იყო? ასე სხვის გრძნობებზე როგორ თამაშობდა? ეს ხომ ნამდვილი სისასტიკე იყო, გულის მაგივრად ქვა ედო? რატომ ვერ ხვდებოდა, გოგოს ხომ გულწრფელად უყვარდა, თავად კი ასე უპრობლემოდ ისროდა მის ოცნებებს სანაგვეზე. ნეტავ რამდენი ასეთი ეგოისტი დააბიჯებს ამ ქვეყანაზე? მოულოდნელად თავში გამოელვა აზრმა, რომელმაც საბოლოოდ წერტილი დაუსვა ჩემი ტანჯვის ისტორიას. რა მოხდებოდა ბელაც რომ გადაყროდა ერთ-ერთ მათგანს? მე ხომ მას ვეღარ დავიცავდი...
გონზე რომ მოვედი, უკვე უკანმოუხედავად მივქროდი. არ ვიცი საით, მაგრამ ტკივილს გავურბოდი. ნანახი უკან უნდა დამეტოვებინა, მაგრამ წინ ისევ ის მოგონებები მიდგებოდა. ცოტა ხნის წინ დასმული კითხვები გონებას მიღრღნიდა, შიგნიდან მჭამდა, პასუხები კი ჯიუტად იმალებოდა, საუბედუროდ ხსნა არსაიდან ჩანდა.
ამას ვეღარ გავუძლებდი. მეც ხომ გამაჩნდა გრძნობები, მეც ხომ მტკიოდა! ეს უკვე აუტანელი იყო, ყველა ზღვარს გადასული. მოსვენებას მიკარგავდა ელისის სიტყვებიც: ,,თავადაც მშვენივრად იცი, რომ ბელა საფრთხეს მაგნიტივით იზიდავს. გინდა თქვა, რომ ასე დაუცველს დატოვებ?” თითოეული სიტყვა განგაშივით ჩამესმოდა ყურში, ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ სამყაროს აღსასრული ახლოვდებოდა და მთელი ქვეყანა პანიკას მოეცვა. ირგვლივ კი ისევ ის სიწყნარე იდგა...
მეტი აღარ შემეძლო. არსებობდა ტკივილის ზღვარი, რომელსაც ვერ გავცდებოდი, ვეღარ ავიტანდი. ეს უკვე საკმაოდ შორს იყო ამ ზღვარიდან. მიჭირდა ისე, როგორც არასდროს. ყველაფერი ერთდროულად დამესხა თავს. ალბათ გავგიჟდებოდი.
სასწრაფოდ მაღაზიაში შევვარდი, იარაღს და ტყვიებს დავავლე ხელი, მერე შეუმჩნევლად გამოვვარდი იქედან და ისევ ტყეში დავბრუნდი.
ოთხი თვე... 123 დღე... 123 ტყვია დავიხალე გულში. კიდევ ერთხელ განვიცადე ის ტკივილი, რომელიც 123 დღე, ანუ 10 627 200 წამის განმავლობაში მასწორებდა მიწასთან. ამდენჯერვე გაისმა სროლის ხმა, ალბათ ხალხი მოგროვდებოდა, დაიწყებდნენ დამნაშავის და მოკლულის ძებნას, მაგრამ უშედეგოდ. გამოძიება გვამის აღმოჩენის იმედის დაკარგვასთან ერთად დაიხურებოდა. იმას კი ვერავინ მიხვდებოდა, რომ იმ დღეს მართლაც მოკვდა ვიღაც, მოკვდა ტანჯვით და სიყვარულით, მოგონებებით, მოკვდა ყველა გრძნობა და გონება, მოკვდა, მაგრამ ცარიელი სხეული მაინც უნამუსოდ დააბიჯებს ამ ქვეყანაზე. ვერავინ მიხვდება ვერც იმას, რომ ის იმ 123 გასროლის მსხვერპლი სულაც არ გამხდარა. . .

11 თავი
იმ დღეს გადაუღებლად თოვდა... ლურჯი ციდან ცვიოდა თეთრი ფანტელები და ცეკვა-ცეკვით ეშვებოდა დედამიწაზე. მერე მას მეორე ემატებოდა, მესამე, მეოთხე და ასე შემდეგ. ქათქათა ქურქში გახვეული მიდამო თითქოს თბებოდა, მე კი ხეზე ვიყავი შემომჯდარი და დაბლა ფეხის დადგმის მეშინოდა. მეშინოდა იმიტომ, რომ ბუნებას შესცივდებოდა. რა საჭირო იყო ჩემნაირი გაყინული და უგულო არსების შეხება? შორიდან ვუყურებდი, მაგრამ თვალები ვერაფერს ხედავდნენ, ისინი გამჭვირვალე თოვლს ქვევით გარბოდნენ და სადღაც უსასრულობაში იკარგებოდნენ. ვიჯექი იქ, გაბრუებული და ვერ ვგრძნობდი ვერაფერს, თითქოს ვაკუუმში ვიყავი გამოკიდებული. ვერც ვფიქრობდი. ჯანდაბა, უკვე ტვინის უჯრედებიც გამყინვოდა. ისინი იკუმშებოდნენ და ერთმანეთს მაგრად ეკვროდნენ, არ უნდოდათ რაღაც აზრის განთავისუფლება და ზედაპირზე ამოსვლა. არ ვიცოდი რა დღე იყო, რა თვე, რა ადგილი... ალბათ უკვე თებერვალი მიიპარებოდა და ასპარეზს გადარეულ მარტს გადასცემდა. ნეტავ რა აზრი ჰქონდა? ვგრძნობდი, რომ საბოლოოდ დაკარგული ვიყავი. წარმოგიდგენიათ სამყარო პლანეტების, ვარსკვლავების, მეტეორების და ყოველგვარი ციური სხეულების გარეშე? აი, ზუსტად ასე. ჩემი საკუთარი ჰეროინი... დიდი ხნის წინ დამენებებინა მისთვის თავი, მაგრამ დღემდე ჩემში იყო გამჯდარი მისი სურნელი, მისი სითბო... დღემდე ისევე მოქმედებდა ჩემზე, როგორც ადრე.
ვუყურებდი თოვლს და ის უცნაურად მამშვიდებდა. წყნარი სიკვდილი, მემგონი ჯობია, არა? ჩემი ტკივილი... ის ნაპირთან მიახლოებულ ზღვის ტალღას მაგონებდა, რომელიც ნელა, ლაღად მიუყვება კალაპოტს, ზოგჯერ კი აბობოქრებული ამოყოფს თავს და მანძილთან ერთად იზრდება, მთელი ძალით მოაწყდება ნაპირს, ხოლო მერე პატარ-პატარა ნაწილებად დაშლილი უკან ბრუნდება. ვერ ვხვდებოდი რატომ არ ვღრიალებდი, ან განაწამები აქეთ-იქით რატომ არ ვასკდებოდი. უბრალოდ ვიჯექი იქ, უაზროდ, დაცარიელებული და განადგურებული, ვუყურებდი თოვლს, ისე თითქოს მანამდე არასდროს მენახა. ალბათ იმიტომ, რომ თეთრი სიწმინდესთან, სიმშვიდესთან და ... ანგელოზთან ასოცირდება. ვიხსენებდი მას, მის თითოეულ ნაკვთს, იმ ბედნიერ დღეებს. როცა პირველად ,,გავასეირნე” ტყეში, როგორი შეშინებული იყო, დამფრთხალი ჩიტივით და მაინც ისევ ისეთი საყვარელი; როგორ წითლდებოდა ჩემი თითოეული შეხებისას, ლოყები ხომ ჩემი მთავარი ჯაშუში იყო, გასაღები, რომელიც მის გულამდე და გრძნობებამდე მიმიყვანდა. ძალაუნებურად ხელი ჰაერში ავწიე და მომეჩვენა, რომ მთელი გარემო წითლად შეფერადდა. ეჰ!... ყველა გაკვეთილი ერთად რომ გვქონდა, მეეჭვება ერთი სიტყვა მაინც შემსვლოდა თავში მასწავლებლის ლაპარაკიდან, ბელაც ყოველთვის უყურადღებოდ და დაბნეული იჯდა, თითქოს ვერაფერზე აზროვნებდა როცა მე მის გვერდით ვიყავი. ახლა უჩემოდ ბედნიერიც იქნებოდა და განათლებულიც. მე კი აღარასოდეს ვივლიდი სკოლაში, აღარასოდეს ვიქნებოდი ნორმალური. რატომ? რისთვის უნდა მებრძოლა იმის წინააღმდეგ, რაც ვიყავი? ეს რეალობა იყო და ამას ვერ შევცვლიდი, მხოლოდ მისი დავიწყება შემეძლო, ამას კი უკვე ერთხელ საზარელი შედეგები მოჰყვა.
როგორ მენატრებოდა ბელა, როგორ მჭირდებოდა. მე მარტო ვიყავი, ერთი ამ უსაზღვრო ტკივილისა და უსამართლობის წინაშე. შემეძლო ყველა დამემარცხებინა, მთელი სამყარო, მაგრამ რა? რა აზრი ჰქონდა ფიზიკურ სიძლიერეს, როცა შინაგანად სუსტი ვიყავი... ბავშვზე უფრო უძლური... ვუყურებდი რა ბედნიერად ცხოვრობდნენ ადაიანები, დრო გადიოდა და ისინიც მის რიტმს მისდევდნენ. მათ სხეულს შიგნით ხომ სისხლი ჩქეფდა. მე კი გარიყული ვიყავი, სამყაროს წინააღმდეგ, საკუთარი პიროვნების წინაარმდეგ. ჩემი თავი მეთვრამეტე საუკუნის ბოროტმოქმედად წარმომედგინა, რომელიც მცდარ დროში მოხვდა, მცდარ ადგილას... არავინ მყავდა გვერდით, ვინც მომეხვეოდა და მეტყოდა, რომ ჩემი სჯერა. ის, ვინც ოდნავ სიყვარულს მაინც გაიმეტებდა ჩემთვის, დამარწმუნებდა, რომ არ ვარ ასეთი ურჩხული, რომ ჯერ კიდევ შემრჩენია რაღაც ადამიანური, რაღაც კარგი... ის, ვინც მომცემდა იმედს, მიზანს... და ეს ,,ის” მხოლოდ ბელა შეიძლებოდა ყოფილიყო. მე მხოლოდ მისი თანადგომა და სიყვარული დამიბრუნდებდა ძალას. რატომ ვიტანჯავდი თავს? ხომ ვიცოდი, რომ შეუძლებელზე ვოცნებობდი და ფუჭი იმედები ყველაზე დიდ დარტყმებს მაყენებდა.
მოულოდნელად წინ მოტოციკლეტზე შემომჯდარმა გოგომ ჩამიქროლა. სულ შეიშალა ეს ახალგაზრდობა, რა დროს ექსტრემი იყო ასეთ ამინდში? როგორც ეტყობოდა, ტარება კარგად არ იცოდა, საჭეს ვერ იმორჩილებდა. არა! ცოტაც და ხეს შეეტაკებოდა.
- ბელა!
არა. რატომ ჩამესმა ყურში მისი სახელი მაინცდამაინც ახლა? მე ხომ დაბლა ჩამოსასვლელად ვემზადებოდი, მოულოდნელმა სურპრუზმა და მისგან გამოწვეულმა ტკივილმა კი ადგილზე გამყინა.
- ბელა! გაჩერდი, გთხოვ. რამეს დაიშავებ!
უკან გავიხედე. ვიღაც ბიჭი შორიდან განწირული ყვიროდა და ჩვენსკენ მორბოდა.
სასწრაფოდ უნდა დავხმარებოდი. ეს უკვე მეტისმეტი იყო, ხალხი ალბათ რაღაცას იეჭვებდა და მალევე დაირხეოდა ქალაქში ხმები ,,სუპერგმირზე”, მაგრამ ეს არ მანაღვლებდა. მთავარი იყო იმ გოგოს... ბელას დავხმარებოდი. არ მინდოდა მეღიარებინა, მაგრამ ამას უმეტესწილად სახელის გამო ვაკეთებდი.
წამის მეასედში ჩამოვხტი, მოტოციკლეტს წინ გადავუდექი და გავაჩერე... ბელა... არა! ეს შეუძლებელია... ის არ იქნებოდა... მაგრამ ასე ცხადად ვხედავდი. თვალები დავხუჭე, თავი გავიქნიე, გავახილე და... ბელას ლამაზი, თაფლისფერი თვალები მწვანე, შეშინებულმა თვალებდა შეცვალა, პატარა, საყვარელი ტუჩები დიდი და უხეში გახდა, თმები კი მოშავოდან მოყავისფროში გადავიდა.
ეჰ! რატომ მოვიქეცი ასე? თუნდაც ბელა იმ ბიჭთან მოსულიყო, თუნდაც განსაცდელში ჩავარდნილიყო, ოღონდ აქ ყოფილიყო... ამ ადგილას... რატომ გავაქრე მისი სახე?
მოვბრუნდი და უკანმოუხედავად გავეშურე ტყის შუაგულისკენ. იქ, სადაც არავინ დამინახავდა და მარტო დავრჩებოდი ჩემს ფიქრებთან.
დიდხანს ვიჯექი გაუნძრევლად, უგონოდ... უკვე დაღამებულიყო.

როცა ლურჯი ცა შავად იქცევა,
ტკივილის სიზმრად გადაიქცევა,
როცა მზე მთვარეს ცოტა ხნით ტოვებს,
ყველა როდესაც სიმშვიდეს ჰპოვებს,
ბნელს გაგინათებს ვარსკვლავის შუქი,
როცა ცხოვრება იქნება მუქი,
შეხედავ ჩუმად, მიაპყრობ თვალებს,
უცნობი სევდა რომ გაგაწვალებს.
მის დანახვისას რომ იგრძნობ სითბოს,
მიხვდები ვიღაც რომ თავს შენ გითმობს,
მიხვდები, რომ მე შენთან ვარ ისევ,
რომ გული ამდენ სიყვარულს იტევს.
გთხოვ მაპატიე, არ დავბრუნდები,
მალე ამაში შენ დარწმუნდები,
ისევ მიყვარხარ, ისევ მჭირდები,
მაგრამ არ მოვალ, ამას გპირდები.
გემშვიდობები, უკვე დაღამდა,
სიზმრებს გიგზავნი ჩემი სახელით,
ჩემი წამება ჯერ არ დამთავრდა,
ღმერთი კი იყოს შენი მფარველი.

ყველა დასაძინებლად ემზადებოდა, რომ დაესვენა პრობლემებისგან და ახალ დღეს ახალი ენერგიით, ახალი იმედით შეხვედროდა. ყველა, რა თქმა უნდა, ჩემს გარდა. მაგრამ არა მარტო მე...
უცებ...

Leqsi socrad momewona, ramodenimejer gadavikitxe, dzalian lamazia

Dasasruli ki... ise damaintriga am dasasrulma, lamisaa gavgijde! Agar vici ra davamato, ras vpiqrob shens shemoqmedebaze - isedac ici.
Velodebi shemdeg tavs, chemo nichierovicho

I've closed my heart down, so many seasons. I didn't want to hurt again,
I didn't want to try, so I turned myself to ice and stone,
said I don't need anyone, and nobody else would ever make me cry...

-ალო, ედვარდ, ელისი ვარ.
-თუ კიდევ იმ სულელური საუბრის გაგრძელება გინდა, გაფრთხილებ, დროს ტყუილად კარგავ.
თითქოს დრო რაიმეს ნიშნავდა ჩვენთვის, თითქოს შეგვეძლო მისი დაკარგვა, როცა წინ მთელი მარადისობა გვქონდა.
-არა, მე უბრალოდ...
-რა არის ელის?
-შენი გაფრთხილება მინდოდა.
უცნაურია. ნეტავ რა მელოდა? მანაღვლებდა კი რამე თუ დამემართებოდა? მემგონი დედამიწაზე რაც კი საშინელი სასჯელი არსებობდა, ყველას ჩემზე მოესინჯა საკუთარი ძალები.
-რა მოხდა?
-ედვარდ, ახლა რასაც გეტყვი ნამდვილად არ გესიამოვნება, მაგრამ გთხოვ, წინასწარ დამპირდი, რომ შენს თავს არ დაიდანაშაულებ.
-ჯერ დანაშაულის შესახებ მომახსენე და მერე გეტყვი, თუ ვინ უნდა დავსვათ საბრალდებო სკამზე.
ნუთუ კიდევ ერთი შეცდომა? წინასწარ ვგრძნობდი, რომ ისიც ჩემი მიზეზით იქნებოდა გამოწვეული.
-არ ვიცი როგორ გითხრა. მხოლოდ შენ შეგიძლია... მისი სიცოცხლის გადარჩენა.
ბოლო სიტყვები უკვე შორიდან ჩამესმოდა ყურში. თითქოს ირგვლივ ცეცხლი იყო და მის შუაგულში ვიწვოდი, საგანგაშო არეალის იქედან კი ვიღაც მეძახდა, მესმოდა სიტყვები, რომელთა გაგონებასაც სიკვდილი მერჩივნა. ორივემ მშვენივრად ვიცოდით ვინც იგულისხმებოდა ,,მასში".
-ელის! -ვიყვირე რაც ძალი და ღონე მქონდა. ის გამიგებდა, ის იგრძნობდა ჩემს ტკივილს და არ გამიბრაზდებოდა. -ელის, ამიხსენი ნორმალურად რა ხდება!
-კარგი, ყველაფერს მოგიყვები. დღეს ხილვა მქონდა. გახსოვს ბეისბოლის თამაშის დროს მომხდარი ამბები? მაშინ იმდენად კონცენტრირებული იყავი ბელას დაცვაზე, რომ არ გესმოდა ვიქტორიას ფიქრები. ის გაიქცა... მისი შეყვარებული ჯეიმსი კი გავანადგურეთ. როგორც ჩანს, წითელთმიანმა შურისძიება გადაწყვიტა. თავიდან შენს მოკვლას ფიქრობდა, მაგრამ მერე მიხვდა, რომ უფრო მეტ ტანჯვას მოგაყენებს თუ შენ კი არა ბელას მოუღებს ბოლოს. იცის, ამით საბოლოოდ გაგანადგურებს და იმავე ტკივილს მოგაყენებს, რაც თავად განიცადა. მისი გადაწყვეტილება შეუვალია, გეგმების განხორციელება კი მარტივი. ყველა მდგომარეობა ვიქტორიას მხარეზე მოქმედებს. გესმის? ახლავე უნდა დაბრუნდე ბელასთან, მას შენი მფარველობა სჭირდება.
-არა! ამას არ დავუშვებ. არ დავბრუნდები. ვიქტორია კი მოკვდება! -გარკვევით, ბოლო ხმაზე წარმოვთქვამდი თითოეულ სიტყვას.
-ედვარდ, ასე ვერ იცხოვრებ, ყოველთვის ,,მეორე” გზის ძებნით. წახვედი, მაგრამ რა? ბელას ცხოვრებიდან შენს თავს მაინც ვერ ამოშლი.
ტელეფონი გავთიშე.
ძალაგამოცლილი მიწაზე დავეცი, თავი ხელებში ჩავრგე და ხმამაღლა, უცრემლოდ ავტირდი. ტკივილი სხეულში მივლიდა. მძიმედ ვსუნთქავდი, თუმცა ჰაერი არ მჭირდებოდა. გამწარებული არ ვყოფილვარ, უბრალოდ იმედგაცრუებული და განაწამები. ნუთუ ამ სიტუაციას არაფერი ეშველებოდა? ნუთუ ეს ტანჯვა უშედეგო იყო და ბელას ცხოვრებას მაინც ვერასოდეს გავწმენდდი ვამპირებისგან? ის ხომ არ იმსახურებდა ამას. რა დააშავა? რატომ გასწირა ბედმა ჩემნაირ მონსტრებთან შესახვედრად? თითქოს რაღაც ბოროტმა ძალამ გადმოაგდო ნორმალური ცხოვრებიდან ზღაპართა სამყაროში. მისი სიცოცხლე ვერასოდეს იქნებოდა ადამიანური... და ეს ჩემი ბრალი იყო. თავიდან რომ წავსულიყავი, როცა ჯერ კიდევ არ მიცნობდა და აზრადაც კი ვერ გაივლებდა ვისთან ჰქონდა საქმე... ყველაფერი თავის კალაპოტში ჩადგებოდა. არა, კი არ ჩადგებოდა, თანაბრად გაჰყვებოდა დინებას. ახლა კი... წამოვედი და მეგონა, რომ ბელას უსაფრთხოდ ვტოვებდი... მეგონა ბედნიერად იცხოვრებდა ნორმალური ცხოვრებით. სწორედ ამის გამო ვიტანჯებოდი აქ, ამის გამო ვთმობდი ყველაფერს, რაც შეიძლებოდა ძვირფასი ყოფილიყო ჩემთვის. ამის გამო ვკარგავდი არსებობის აზრს, პატარა სინათლეს, რომელიც ოდნავ მაინც ანათებდა ამ კოშმარს. ამის გამო ვუძლებდი ამ ტკივილს, ამის გამო იწვოდა ჩემი გული აკრძალული სიყვარულით... მხოლოდ ბელას დასაცავად. ახლა კი რა გამოდიოდა? მე მისგან შორს ვიყავი და მაინც საფრთხის წინაშე ვაყენებდი. ვიქტორია მას ახლოსაც ვერ გაეკარებოდა. ამას არ დავუშვებდი. ეს ბოროტებით აღსავსე ურჩხული ბელას ვერაფერს დაუშავებდა. ამის უფლებას მე არ მივცემდი. სასწრაფოდ უნდა გამეანალიზებინა სიტუაცია და მომეფიქრებინა როგორ მოვქცეულიყავი.
აქ ასე უმოქმედოდ ვერ დავრშებოდი მაშინ, როცა ანგელოზის გვერდით არავინ იყო, ვინც ვამპირებისგან დაიცავდა. ელისი ან რომელიმე ოჯახის წევრი რომ გამეგზავნა? არა, მათ ვერ ვანდობდი ბელას უსაფრთხოებას. მე მინდოდა ამის გაკეთება. თანაც ვერ დავავალდებულებდი, ეს ხომ მათი ბრალი არ იყო. რატომ უნდა ეგოთ პასუხი სხვის შეცდომებზე? ეს ვარიანტიც გამოვრიცხე. თავად რომ დავბრუნებულიყავი? არა, ასე არ შეიძლებოდა. ვიქტორიას გავანადგურებდი, მაგრამ სამაგიეროდ ანგელოზის სულს ვერ წავიღებდი. ესეც შეუძლებელი იყო. ერთადერთი გამოსავალიღა მრჩებოდა. უნდა გამეგო მტრის ადგილსამყოფელი, დავდევნებოდი და მანამდე მომეღო მისთვის ბოლო, ვიდრე ფორკსში ჩავიდოდა.
დაიმედებულმა, რომ ჩიხიდან გამოსავალი გზა ვიპოვე, ტელეფონზე ნაცნობი ნომერი ავკრიფე.
-ვიცოდი რომ დარეკავდი.
-ელის, უბრალოდ მაინტერესებს სად არის... ის....
-ედვარდ, რას აპირებ?
-ეს ჩემი საქმეა.
-არ დაბრუნდები, ხომ?
-არა. პასუხს ველოდები...
-აბა ისე როგორ დაიცავ ბელას?
-ელის, თავადაც მშვენივრად იცი, რომ არ დავუშვებ მას ერთი ნაკაწრი მაინც ჰქონდეს. შედეგი ეს არის, საბრძოლო გზები კი მხოლოდ მე ვიცი.
-ნეტავ მეც შემეძლოს აზრების კითხვა.
-მე კი მომვლის ხედვა.
-ეჰ, კარგი. ბრაზილიაშია. შენ ტყეში ხარ, ქალაქის უკიდურეს სამხრეთ ნაწილში, ის კი -ჩრდილო-დასავლეთში. კონტინენტის გადაკვეთას და ფორკსში ჩასვლას აპირებს. ვფიქრობ დაეწევი. რთული არაა შენი გეგმების გამოცნობა. იმედი მაქვს მოასწრებ, თორემ ბელას რომ რაიმე დაუშავოს, შენს თავს ვერ აპატიებ რომ არ დაბრუნდი, ხომ?
-გეყოფა. მადლობა ინფორმაციისთვის. შედეგებს ჩემზე მალე შეიტყობ.
-კარგად, ედვარდ. თავს გაუფრთხილდი.
-მოიცა.... ის... როგორ არის?
ის... ის.... კარგად ხვდებოდა ვინც იმალებოდა ამ მინიშნების უკან.
-არ ვიცი... ალბათ ისევ ისე, მას შემდეგ ხომ მხოლოდ ერთი თვე გავიდა.
-კარგი, ნახვამდის.
ისევ ისე... არა მგონია, ერთი თვე ბევრს ნიშნავდა. ეს ჩემთვის გადიოდა სწრაფად და შეუმჩნევლად, თორემ ბელასთვის 30 დღე იყო... 720 საათი... 43 200 წუთი... 2 592 000 წამი...