დამატებულია (2010-07-09, 11:43 Am)
---------------------------------------------
5 თავი
ბოლო დღეს სკოლაში აღარ წავსულვარ. არ მინდოდა ხალხს, მითუმეტეს კი ბელას, ასეთი ვენახე. შუადღეს შევხვდი სახლთან.
-ცოტა გავისეირნოთ. უნდა გელაპარაკო.
ვუთხარი და ტყესთან მივიყვანე. მინდოდა სამყარო გამეჩერებინა, მაგრამ ის საზარელი მომენტი უფრო და უფრო ახლოვდებოდა. რამდენი ტყუილის თქმა მომიწევდა. ნამდვილი მიზეზი რომ გამემხილა, ბელა არ გამიშვებდა, უფრო სწორად მე ვეღარ წავიდოდი.
-ჩვენ ფორკსიდან მივდივართ.
-რატომ? –იკითხა ბელამ, სახეზე ეტყობოდა, რომ ელოდა ამ მომენტს, უბრალოდ ამის გაფიქრებაც არ უნდოდა.
-კარლაილა ათი წლით უფროსი უნდა იყოს ვიდრე გამოიყურება, ხალხი უკვე ეჭვს იღებს. ასე ვეღარ გავაგრძელებთ, -როგორ მძულად ჩემი თავი თითოეული ამ სიტყვის გამო.
-კარგი, რამეს მოვიფიქრებ, რომ ჩარლის ავუხსნა... -მოულოდნელად მისი გამომეტყველება შეიცვალა, ანგელოზის სახეზე ტკივილმა გაირბინა. ვეცადე მთელი საუკუნის განმავლობაში ყველაზე უგრძნობი ვყოფილიყავი ამ დროს. თუ კარგად გავაანალიზებდი იმას, თუ რა ტანჯვას ვაყენებდი მას... ის მცირე ძალაც გამომეცლებოდა, რომელის ამ წუთს სწორი მომავლისკენ მიკვლევდა გზას.
-როცა ამბობ ჩვენ...
-ჩემს თავს და ჩემს ოჯახს ვგულისხმობ.
შემაჟრჟოლა იმის გახსენებისას, რომ ოდესღაც ეს სიტყვა მე და ბელას გვაერთიანებდა. ახლა კი ყველაფერი გვაშორებდა ერთმანეთს, ამ სიყვარულის დამაკავშირებელი ყველა გზა მოჭრილი იყო.
-შენ ხომ დამპირდი მაშინ, ფოენიქსში, რომ დარჩებოდი...
-მანამდე, სანამ ეს შენთვის სასარგებლო იქნებოდა.
-მეც მოვდივარ, -მის ხმაში საშინელი სევდა იგრძნობოდა.
დამიჯერე ბელა, მინდა, რომ მე და შენ ერთად წავიდეთ, მაგრამ ეს Aშეუძლებელია, გესმის? ასე არ შეიძლება. სხვა არჩევანი არ მაქვს. მე შენ მიყვარხარ, მთელი ჩემი არსებით, იმაზე მეტად, ვიდრე ოდესმე ვინმე ყვარებიათ. ვერც კი წარმოიდგენ როგორ მინდა, რომ ეს საკმარისი იყოს...
თავს ძლივს ვიკავებდი, რომ ეს სიტყვები არ მეყვირა, კბილებს ენაზე ვაჭერდი. გულს სხვა ფიქრი მიღრღნიდა, ხმამაღლა კი სულ სხვა რაღაც ვთქვი.
-ბელა, მე არ მინდა, რომ ჩემთან ერთად წამოხვიდე.
-არ... გინდევარ?
-არა, -ყველაზე აბსურდული რამ, რაც კი ოდესმე მითქვამს.
-ეს ბევრ რამეს ცვლის.
გავცოფდი. ბელამ ისე ადვილად დამიჯერა, მას შემდეგ რაც ათასჯერ მითქვამს მისთვის თუ როგორ მიყვარს. მინდოდა მივვარდნილიყავი, ჩავხუტებოდი და მეთქვა, რომ ეს ყველაფერი ტყუილია, რომ ეს ჩემი სამოთხის საჩუქარია, ჩემი კოშმარის მანათობელი, რომ მის გარეშე ყველაფერი აზრს კარგავს. თავბრუ დამეხვა, ფეხზე ძლივს ვიდექი. პირველი შეხვედრისას არ ვებრძოდი ბელას სისხლის წყურვილს ისე, როგორც ახლა მის გვერდით ყოფნის სურვილს. ვგრძნობდი, თუ ეს ყველაფერი მალე არ დამთავრდებოდა, ბრძოლას წავაგებდი. სასწრაფოდ უნდა წავსულიყავი რაც შეიძლებოდა შორს, რომ ჩვენს შორის არსებული ხიდი ჩამეტეხა, უკან დასაბრუნებელი ყველა გზა მოჭრილი მქონოდა. წინააღმდეგ შემთხვევაში ბელას გარეშე ერთ დღესაც არ გავჩერდებოდი. სიყვარულის მორევს გავუყვებოდი და ის აუცილებლად აქ მომიყვანდა.
-თუ ეს ზედმეტი არ არის, შეგიძლია რაღაც ამისრულო?
-რასაც მთხოვ! –ვატყობდი, ბელასთვის უკვე ყველაფერს აზრი დაეკარგა. მე მივდიოდი, სხვას უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. ჩემთან ერთად წამოსვლას არ ვთხოვდი, ეს კარგად იცოდა.
-თავს გაუფრთხილდი, რაიმე სისულელე არ ჩაიდინო, -მისი უსაფრთხოება ხომ ჩემთვის ყველაზე მეტს ნიშნავდა, ამის გულისთვის ვწირავდი ყველაფერს, რაც გამაჩნდა. ვერ მომეშორებინა ის ფიქრი, რომ მივდიოდი და აქ დაუცველს ვტოვებდი. არა, ბელას ყველაზე მეტად ჩემგან სჭირდებოდა დაცვა.
-რათქმაუნდა ჩარლის გულისთვის, -კიდევ ერთი სიცრუე. –სამაგიეროდ მეც გპირდები რაღაცას. დღეს უკანასკნელად მხედავ, აღარასოდეს დავბრუნდები. ისე იქნება, თითქოს არც ვარსებობდი, -და მე არც უნდა ვყოფილიყავი, ჩემი ცხოვრება შეცდომა იყო. კარგად ვიცოდი, რომ ვეღარასოდეს ვნახავდი, სამი დღე ვიბეჭდავდი თავში ამ აზრს, მაგრამ უშედეგოდ. არ მსურდა ამასთან შეგუება. ვუყურებდი მის სახეს და ვგრძნობდი, რომ ამ წუთიდან ის ჩემი მუდმივი თანამგზავრი იქნებოდა. ბელას დავიწყებას არ ვაპირებდი, უკვე საკმაოდ ბევრ შეუძლებელ საქმეს შევჭიდებოდი. ვიმახსოვრებდი მის ლამაზ თვალებს, რომელთა მზერაც ჩემსკენ აღარასოდეს იქნებოდა მომართული; მის ტუჩებს, რომელთა შეხების უფლებაც აღარასოდეს მექნებოდა; მის ტანს, რომლის სითბოსაც ვეღარასოდეს ვიგრძნობდი.
-არ იდარდო, შენ ადამიანი ხარ, ყველაფერს ადვილად გადაიტან, -ის, რაც ყველაზე დიდ ტკივილს მაყენებდა. გავიდოდა დრო და ბელა... დამივიწყებდა... მისთვის უბრალოდ მტკივნეული მოგონება ვიქნებოდი, ან კი საერთოდ გამიხსენებდა ხოლმე? დრო იარას მოუშუშებდა, ის თან წაიღებდა ყოველგვარ ტკივილს, ბელას ფიქრებიდან ამოშლიდა ჩემს სახეს, სახელს, ჩემთან გატარებულ თითოეულ წუთს. ეს ასეც უნდა ყოფილიყო. ბელას მომავალი ჰქონდა. მას ვინმე შეუყვარდებოდა, ის, ვინც შეეგებებოდა მას ტაძარში თეთრ კაბაში გამოწყობილს, ის, ვისაც ეტყოდა ,,კი”-ს, ვისაც აჩუქებდა თავის ღიმილს, უნაზეს კოცნას, ყველაფერს. მე კი... მათთვის ზედმეტი ვიქნებოდი, შორს, ჩემთვის დავიტანჯებოდი. ბელა თავის ცხოვრებას გააგრძელებდა ჩემს გარეშე. დღეს მე მასზე ყველა უფლებას ვკარგავდი.
წინ წავიწიე და შუბლზე ვაკოცე. ადგილზე გავიყინე. ჯერ კიდევ არ იყო გვიან, ჯერ კიდევ შემეძლო ეს ყველაფერი წარსულისთვის ჩამებარებინა, ჯერ კიდევ შემეძლო დავნებებულიყავი და მეთქვა ბელასთვის თუ როგორ მიყვარს, ამომეშალა ის ,,ვიღაც სხვა” მისი მომავლიდან. მაგრამ მისი ბედნიერება მსხვერპლს ელოდებოდა. მსხვერპლი კი მე ვიყავი.
-მშვიდობით! –არ ვიცოდი როგორ ვიპოვე ხმა შემში ამ სიტყვის სათქმელად. ტკივილმა ნაწილებად დამამსხვრია.
შემოვტრიალდი და წამოვედი, სამუდამოდ.

დამატებულია (2010-07-09, 11:47 Am)
---------------------------------------------
6 თავი
მივდიოდი. უაზროდ, უსასრულოდ. არ ვიცოდი საით, მაგრამ მაინც მივათრევდი გაყინულ ფეხებს. მიკვირდა, რომ ჯერ კიდევ შემრჩენოდა ამის უნარი. არ ვჩერდებოდი, ერთი წამითაც რომ შემეწყვიტა მოძრაობა, ტკივილი სამუდამოდ გამაქვავებდა ადგილზე, ამიტომ ჯიუტად ვადგამდი ნაბიჯებს, ვიჭიმებოდი, მივიწევდი, უფრო წინ, უფრო შორს... მისგან. თუმცა ყველაფერს მას ვუტოვებდი. საძირკველგამოცლილ ხეს ვგავდი, რომლისთვისაც მაცოცხლებელი ძალა წაერთმიათ და მაინც, თავისდა გასაკვირად, განაგრძობდა არსებობას, იდგა, მოძრაობდა... გარედან ასე ჩანდა, მაგრამ... შიგნით ყველაფერი კვდებოდა.
ახლა რომ გავჩერებულიყავი, ვიცოდი უკან დავბრუნდებოდი. ამიტომ უნდა მევლო, თუმცა კი მეჩვენებოდა, რომ თითოეული მოძრაობა ბზარს უჩენდა ჩემს სხეულს, ცოტაც და ნაწილებად დავიშლებოდი. მივდიოდი, მაგრამ არ ვიცოდი სად. ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. ტკივილს ვერსად დავემალებოდი, თუნდაც სამყაროს ბოლოს. ყველა გზა მოჭრილი იყო, იმიტომ, რომ არცერთი არ მიმიყვანდა მასთან, არცერთი არ გაამართლებდა ჩემს არსებობას. ჩემი ადგილი არსად იქნებოდა. თავიდანვე მარტოობისთვის ვიყავი განწირული, ჯოჯოხეთის ცეცხლში მარტო უნდა დავმწვარიყავი, ურჩხულივით. აქამდე მეგონა, რომ საშიში მტაცებელი ვიყავი, ახლა კი... თავი ყველაზე სუსტ არსებად მიმაჩნდა. ალბათ იმიტომ, რომ ბრძოლას აზრი აღარ ჰქონდა. თავიდანვე ვიცოდი, რომ წავაგებდი. ამიტომ დავნებდი, ჩემი თავი ტკივილს დავუთმე და ველოდებოდი როდის მომიქცევდა ის თავის კლანჭებში, როდის მომიღებდა ბოლოს.
მივდიოდი. თვალებს ვხუჭავდი, ვახელდი, მაგრამ მაინც ვერაფერს ვხედავდი, მხოლოდ... მის სახეს. მნიშვნელობა არ ჰქონდა რას ვუყურებდი, მაინც მისი თვალები მელანდებოდა; მნიშვნელობა არ ჰქონდა რისი ხმა იყო, მაინც მისი სიტყვები ჩამესმოდა ყურში: ,,არ წახვიდე, გთხოვ!” თვალები მაგრად დავხუჭე, მაგრამ მაინც ბელას სახე წარმომიდგა წინ. ის ისეთი ნამდვილი იყო, ისეთი ნახი. ხელები წინ გავწიე, რომ შევხებოდი, უაზროდ ვიქნევდი აქეთ-იქით, მაგრამ მაინც ვაცილებდი. ის ჩემ წინ იდგა, ასე ცხადად ვხედავდი ანგელოზის თვალებს, თბილ კანს, მისკენ მივრბოდი, მაგრამ ვერ ვუახლოვდებოდი, თითქოს ადგილზე ვიყავი ჩაჭედილი. მოულოდნელად ჩვენს შორის მანძილი თანდათან დაპატარავდა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ გამეღიმა, მისკენ წავიწიე, ხელი ავიღე და მის სახეს შევეხე. ისევ ისეთი თბილი იყო, ნაზი, ისევ იმ ელექტრულმა შოკმა დამიარა სხეულში, მისი სურნელიც კი ვიგრძენი. ეს მომენტი ისეთი ნამდვილი იყო, ისეთი სრულყოფილი, მაგრამ... მერე თვალები გავახილე და მივხვდი, რომ ხეს ვეფერებოდი. იმავე ხეს შევეხეთქე, რაც ძალი და ღონე მქონდა, თითქოს შემეძლო მოგონებების წაშლა, თითქოს შემეძლო მისი სახის გაქრობა. უშედეგოდ...
მივდიოდი. მიწაზე ფეხებს ვადგამდი, მაგრამ მაინც მეგონა, რომ სამყაროს მოწყვეტილი ვიყავი. ჩემი მაგნიტი ხომ ჩემგან შორს იყო, მაინც რაღაც ძალა არ მაძლევდა წაქცევის უფლებას. ვერ ვიჯერებდი, რომ მას სამუდამოდ ვკარგავდი...
მივდიოდი და ვერ ვგრძნობდი როგორ გადიოდა დრო, როგორ ღამდებოდა. ჩემთვის უკვე სიბნელე იყო, დედამიწა გაჩერებული, ყველა საათი შეწყვეტილი, ისეთივე მდუმარე, როგორც ჩემი გული. არ ცემდა არცერთი წამი, არ ბრუნავდა სამყარო, არ შრიალებდნენ ხეები, ხმას არ იღებდნენ ჩიტები, არ დარბოდნენ ცხოველები, არ მოძრაობდნენ, არ სუნთქავდნენ ადამიანები. მხოლოდ მე ვიყავი, მე და ჩემი ტკივილი, ასევე მოგონებები, ბელას სახე, მისი სევდიანი თვალები, რომლებიც მემუდარებოდა, რომ დავრჩენილიყავი.
მივდიოდი, მივრბოდი, მაგრამ მეჩვენებოდა, რომ მაინც ერთ ადგილზე ვიდექი, მას ვერ ვშორდებოდი. სხეულს ვერ ვგრძნობდი, წუთები სამუდამოდ გაყინულიყო, გარემო არ იცვლებოდა, იმიტომ, რომ მაინც ვერაფერს ვხედავდი, მხოლოდ... მას, მხოლოდ ტკივილის მორევში დავცურავდი. მაშინ როგორღა უნდა მივმხვდარიყავი, რომ ვმოძრაობდი? რომ წინ მივდიოდი? ან საერთოდ, რომ ვცოცხლობდი?
ჩემთვის ყველა გზა მოჭრილი იყო, მაინც მივდიოდი...

ერთი წამითაც არ შემპარვია ეჭვი, რომ ეს ედვარდის ფიქრები არ იყო! იმდენად ზუსტად, კარგად და მგრძნობიერად გაქვს ყველაფერი დაწერილი, რომ უნებლიედ მართლა იჯერებ, რომ ეს ედვარდის ფიქრებია.
ჯერ შენს ნიჭიერებას მინდა გავუსვა ხაზი . გეფიცები, სტეფანის შეშურდებოდა შენი ნაწერი რომ წაეკითხა და არააობად ჩათვლიდა თავის თავს! ეგრე გააგრძელე, ნუნუკ! ყველაფერი ძალიან მაგრად გამოგდის და აღფრთოვანებული ვარ შენით. მაპატიე, რომ ასე გვიან გიტოვებ კომენტარს. დებილი ვარ
საოცრად ლამაზად წერ და ძალინ კარგი თავები გამოგდის.

ისე შემეცოდა ედვარდი, რომ არ ვიცი. თანაც, ისე გაქვს ყველაფერი აღწერილი, რომ მგონი ვერავინ ვერ დაადანაშაულებს ედვარდს იმისთვის, რომ ბელა მიატოვა! ეს სწორედ ის ფიქრებია და გრძნობები, რასაც ალბათ ედვარდი გრძნობდა იმ სიტუაციებში. ამას რომ წაიკითხავ, როგორ შეიძლება რომ ედვარდი დაადანაშაულო ბელას მიტოვებაში??? ვერ ვხვდები.
თავისთვის ხომ არ გაუკეთებია ეს? ბელას კეთილდღეობისთვის გააკეთა ეს ყველაფერი!
ისედაც ჩანს, რომ ბელაზე ათასჯერ უფრო მეტად უჭირდა მას.

სხვათაშორის, კარგია , რომ ამ ფანფიკში ერთ რამეს შეეხე. ბელას რომ დაეძინა და ედვარდმა რომ იფიქრა, ნეტავ მეც შემეძლოს ძილიო. ამაში ნადმვილად არ გაუმართლა. ბელას იმის საშუალება მაინც ჰქონდა, რომ მწარე რეალობას გაქცეოდა ღამე, როცა ეძინა.თუნდაც კოშმარება ესიზმრებოდა. ედვარდი კი გამუდმებით მასზე ფიქრობდა და წამით ვერ ივიწყებდა. საჭინლად მეცოდება!

თანაც, ძალიან სწორედ გაქვს ნახსენები, რომ თავს უსაშინლეს ეგოისტად თვლიდა. საწყალი, იმის უფლება ჰქონდა წართმეული რომ ჰყვარებოდა ვიღაც და იმასთან ახლოს ყოფილიყო. ძალიან რთული სიტუაცია ჰქონდათ და ედვარდს ვერც გავციქცხავ, რომ თავიდან არ უნდოდა რომ ბელა გადაექცია ვამპირად. ის ვერ გასწირავდა მის სულს.

უფ. მგონი ძაან შორს შევტოპე!

ალბათ, ცალკეული ციტატების გამოყოფას აზრი არ აქვს, შენი ნაშრომი ფენომენია! ძალიან მაინტერესებს, როდის იქნება შემდეგი თავი. ვეღარ ვითმენ!
მგონი, იმის შეხსენება არაა საჭირო, რომ ყოველ თავზე ვტიროდი. ძალიან ემოციური თავებია.

მეექვსე თავდა საერთოდ ბოლო მომიღო საცოდავი. რა დღეშია

მიიიიყვარხარ, უნიჭიერესო!

I've closed my heart down, so many seasons. I didn't want to hurt again,
I didn't want to try, so I turned myself to ice and stone,
said I don't need anyone, and nobody else would ever make me cry...

დამატებულია (2010-07-12, 7:27 PM)
---------------------------------------------
7 თავი
როცა გემეღვიძა, უფრო სწორედ როცა გონზე მოვედი და მივხვდი, რომ ჩემი სურვილისდა წინააღმდეგ მაინც განვაგრძობდი არსებობას, ირგვლივ მიმოვიხედე. უცხო გარემო იყო, უცნობი ადამიანები. მათი ფიქრების წაკითხვა არც მიცდია. უბრალოდ არ მაინტერესებდა. ქალაქის ცენტრალურ ქუჩასთან ვიდექი. გადავწყვიტე ცოტა გამესეირნა. გავიგებდი სად ვიყავი, იქნებ მტანჯველი ფიქრებისგანაც დამეღწია თავი, ცოტა ხნით მაინც.
უამრავი ხალხი მოძრაობდა. ყველა მათგანს ჰქონდა ცხოვრება, მომავალი, მიზანი, რომლისკენაც მიიწევდა და აზრი, რომელიც მის სიცოცხლეს უდგამდა სულს.
წინ შეყვარებულმა წყვილმა ჩამიარა. ბიჭს წელზე ხელი შემოეხვია გოგოსთვის, ისიც ეყრდნობოდა, თითქოს თავს დაცულად გრძნობდა მის გვერდით. მათ თვალებში ცეცხლი ენთო, დაფრინავდნენ, უხაროდათ...
თვალები დავხუჭე. ვიგრძენი როგორ ჩამიარა ტკივილმა მთელს სხეულში, ვგრძნობდი როგორ მირტყამდა ის შიგნიდან, როგორ მებრძოდა... ისევ ბელას სახე წარმომიდგა წინ. მოგონებებმა ჰაერივით ჩამიქროლა. მეც როგორ მქონდა ხელი შემოხვეული მის ტანზე, როგორ მიტაცებდა მისი სითბო, როგორ ვებრძოდი გამუდმებით მისი სისხლის წყურვილს. ახლა ესეც კი მენატრებოდა. ოღონდ ბელას გვერდით ვყოფილიყავი... როგორც ადამიანი... და ამისთვის ყველაფერს დავთმობდი. ასე გავისეირნებდით ქუჩაში, მერე ცოლად მოვიყვანდი, გვეყოლებოდა შვილები, შვილიშვილები, მოვხუცდებოდით, ბოლოს მოვკვდებოდით და იქაც ერთად ვიქნებოდით.
ტკივილმა შიგნიდან გამბზარა. მივხვდი, რომ ეს უაზრო ოცნება უნდა შემეწყვიტა. აზრი არ ჰქონდა იმაზე ფიქრს, რაც არასდროს მოხდებოდა.
ჩემს თავზე დიდი ბილბორდი ეკიდა. ავიხედე. უზარმაზარი ასოებით ეწერა იმ ქალაქის სახელი, რომელიც ამჟამად ჩემი თავშესაფარი იყო. შოკმა ტკივილთან ერთად შემომიტია. თვალებს ვერ ვუჯერებდი. ბრაზილია?... ნუთუ ამდენი ხანი მევლო... უგონოდ? არც თვითმფრინავი მახსოვდა, არც მანქანა, ნუთუ ფეხით ჩამოვედი აქამდე? ან კი რამდენი დღე იყო გასული ჩემი აღსასრულიდან? ერთადერთი რაც მახსოვდა... ეს ბელას სახე იყო, ის არასოდეს მტოვებდა, ამ წუთასაც ჩემს გვერდით იყო; თანდათან მაგონდებოდა ტკივილიც, ჩემი მეორე განუყრელი თანამგზავრი; ასევე ის, რომ გაუჩერებლად მოვდიოდი. გონება დავძაბე, მაინც ვერ ვიხსენებდი რაზე ვფიქრობდი მაშინ. ან კი ვფიქრობდი საერთოდ? მემგონი მოგონებების უზარმაზარ ოკეანეში ვიყავი ჩაკარგული.
რაც არ უნდა მომხდარიყო, ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა. მთავარი იყო ის ადგილი მეპოვა, სადაც დროებით გავჩერდებოდი. პირველი რაც მომაფიქრდა... ტყე... ადრე არასდროს მიყვარდა ის, იმიტომ, რომ ჩემი კოშმარის გამომხატველი ყველაზე ზუსტი წერტილი იყო. ამიტომ ვერიდებოდი იქ ყოფნას. იქ არასდროს მავიწყდებოდა, რომ მონსტრი ვიყავი. ახლა კი ტყე ზუსტად ის იყო, რაც მჭირდებოდა. მეტს არც ვიმსახურებდი.
ვერ შევამჩნიე, ისე დაღამდა. ტყისკენ გავეშურე.
,, აი დავიჭირეთ, ბიჭებო! ნახეთ, როგორ კანკალებს,” – მოულოდნელად მომესმა ვიღაცის ფიქრები. თავიდან მეგონა, რომ მეჩვენებოდა, როგორც წესი ყველას აზრებს ვბლოკავდი. მაგრამ მალევე მივხვდი რაც ხდებოდა...
ხმებს გავყევი. ასეც ველოდი... მანიაკების ბანდა შეკრებილიყო, შუაში ახალგაზრდა გოგო მოემწყვდიათ. მივვარდი, ვურტყამდი, ერთმანეთზე ვანარცხებდი. მერე ვეღარ მოვითმინე და ვიღრიალე... თავადაც შემძრა იმ ხმამ, რომელიც გავიგონე. გაოცებული ვიყავი. მალევე გამახსენდა, რომ დიდი ხნის განმავლობაში მწვავდა ტკივილის გარეთ გამოშვების სურვილი. მიუხედავად ამისა, ის მაინც არ იცლებოდა.
ყველა გაიქცა. დავრჩითY მხოლოდ მე და ის გოგო... მისკენ არც მივტრიალებულვარ. რა აზრი ჰქონდა? წინასწარ ვიცოდი რასაც დავინახავდი. ,,ის ბელა არ არის,” –გამუდმებით ვუმეორებდი ჩემს თავს. ,,ის არ არის,” –ჩამესმოდა ხმა და ვერ გამეგო რატომ მაყენებდა ამის გაფიქრება ასეთ აუტანელ ტკივილს. ვერც კი შევამჩნიე, ის გოგო ისე წავიდა. ნუთუ ასეთი საშიში ვიყავი?
არ მანაღვლებდა.
მოულოდნელად მუხლებში ძალა გამომეცალა, უმწეოდ დავედი მიწაზე, არასდროს მეგრძნო თავი ასე უსუსურად. სახეზე წვეთები მეცემოდა. გაწვიმდა. ბუნება ტიროდა, ისევე როგორც ... მე. ვიწექი იქ, შუა ქუჩაში, ვსველდებოდი, მაგრამ ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი. მიწას მუშტებს ვურტყამდი, გამუდმებით ვღრიალებდი. ვგრძნობდი, რომ ტკივილი მაკონტროლებდა, ჩემი თითოეული მოძრაობა მისი შეტევით იყო განპირობებული.
ვიწექი და ვიხსენებდი... ისევ ისე ნათლად მესმოდა მათი ხმები...
,,შეხედე როგორ კანკალებს,” –თვალები დავხუჭე.
,,ასე ნუ გაჯიუტდები, პატარა,” –მეორე მხარეს გადავტრიალდი.
,,ნახე, გვიახლოვდება,” –თავი ხელებს შორის მოვიქციე.
,,არ მომეკაროთ”...
აი ისიც... ნათლად ვხედავდი მის სახეს, მესმოდა მისი ხმა. ეს ყველაფერი ისეთი რეალური იყო... უნდა ავმდგარიყავი, ბელას ჩემი დახმარება სჭირდებოდა, ასე დაუცველს ვერ დავტოვებდი. ვიცოდი, რომ უნდა გავქცეულიყავი მისკენ, მაგრამ ადგილიდან ვერ ვიძვროდი, რა მემართებოდა? ვეღარ ვმოძრაობდი, მხოლოდ ერთ ადგილას ვიყავი დაკლაკნილი. ტ კ ი ვ ი ლ ი...
მკერდიდან საშინელი ხმა აღმომხდა. ვიცოდი, რომ ეს უბრალოდ მოგონებები იყო. პორტ ანჯელესი... როგორ ვინატრე, რომ ძილი შემძლებოდა. ცოტა ხნით გავექცეოდი ამ ფიქრებს, მერე დილით გავიღვიძებდი და სხვა ტანჯვა დაიწყებოდა, სხვა რამ გამაწამებდა.
თავი ხელში ვერ ამყავდა. მეტოქეს ვერ ვერეოდი, ამიტომ ბრძოლა შევწყვიტე და ადგომა აღარც მიცდია. ვიწექი იქ, შთანთქმული მოგონებებისა და ტკივილის მორევში.

kargia, rom mainc daexmara im gogos. warmomidgenia rogor sheeshindeboda im sawyal gogos, magram rac mtavaria gadaarchina.
dejavu hqonda edwards ashkarad

warmomidgenia, ra cudad iyo edwardi, rom arc ki agxsovda rogor mivida iqamde... sul pexit ar misula,xo? aba meore kontinentze rogor gadavidoda?
Dzalian mecodeba ra... Bella imas mainc cdilobda, rom Charliestvis ecxovra, Renestvis, amas kide arc mizani darcha, agarc azri.
Bellas, Edwardi rom ar dabrunebuliyo, cxovrebis azri mainc hqonda. Iswavlida, mainc sheuyvardeboda vinme sxva, gatxovdeboda da icxovrebda tavisi cxovrebit. Ar daiviwyebda edwards da arc gauqreboda bolomde grdzobebi, magram xom icxvorebda? Edwards ki cocxalic agar hqvia, ise itanjeba Rom ar dabrunebuliyo new moonis bolos? Wlobit , gamudmebit datanjeboda. Sashinlad mecodeba!

Rogorc yvela danarcheni, dzalian emociuri, tkivilit savse tavia. Es naxevari weli Edwardistvis yvelaze sashineli iyo albat rac ki 100 wlis mandzilze unaxavs..
<Mxolod is mamshvidebs, rom vici, rom yvelaperi kargad damtavrdeba.

Didi-didi madloba aseti shesanishnavi tavistivs ki amecremla tvalebi da cotac wavitire, magram girda :* miy

I've closed my heart down, so many seasons. I didn't want to hurt again,
I didn't want to try, so I turned myself to ice and stone,
said I don't need anyone, and nobody else would ever make me cry...

შემდეგ თავს ველოდებიი