ხელები მიკანკალებდა და ამიტომ საჭეს მთელი ძალით ჩავფრენოდი. მეშინოდა, რომ უცბად ხელებიდან ძალა გამომეცლებოდა, საჭესთვის ხელი გამეშვებოდა და მანქანას ვეღარ დავიმორჩილებდი. ცრემლებს მთელი ძალით ვიკავებდი, რადგან გზის დანახვაში ხელს შემიშლიდნენ. მე კი ახლაც ვერ ვხედავდი ჩემს წინ გარკვევით საგნებს. ისეთი გრძნობა მქონდა, თითქოს მე აქ არ ვიყავი და ამ ყველაფერს შორიდანვხედავდი. ჩემს თავს გვერდიდან ვუყურებდი და მოცემული სურათი ნამდვილად არ მომწონდა.
ჩანთიდან მობილური ისე ამოვიღე, რომ გზისთვის თვალი არ მომიშორებია.ჯეინის ნომერი ავკრიფე და დაველოდე როდის მიპასუხებდა.
_ ბელა, რამე მოხდა? _ მკითხა მან.
_ რა უნდა მომხდარიყო? _ ვერ მივუხვდი. _ შენ და ემილი დღეს ჩემთან ხომ მოდიხართ?
_ კი, ემილი ახლა ჩემთანაა.
_ ძალიან კარგი.მაშინ, ახლავე წადით ჩემს სახლში. მეც მალე მოვალ.
_ ბელს, რა ხდება, ხმაზე რა გჭირს? _ შეშფოთებულმა მკითხა.
_ ისეთი არაფერი. ყველაფერს მერე აგიხსნით, _ ტელეფონი გავთიშე.
სიჩქარეს უფრო მოვუმატე. არ მეშინოდა, რადგან ვიცოდი, რომ ამ გზაზე მანქანა არ შემხვდებოდა. მითუმეტეს ასეთ ამინდში გამორიცხული იყო ეს მომხდარიყო. თუმცა ერთი მხრივ, ეს საშიში მაინც იყო-კოკისპირული წვიმა მოდიოდა და გზებს ასველებდა.მე კი მაღალი სიჩქარით მივდიოდი, მაგრამ ახლა ეს ნაკლებად მანაღვლებდა. მინდოდა სახლში მალე მივსულიყავი და ჩემი დაქალებისთვის ბოლოსდაბოლოს სიმართლე მეთქვა. არ ვიცოდი მათ რა რეაქცია ექნებოდათ, მაგრამ ვიმედოვნებდი, რომ ძალიან ცუდი არა და გამიგებდნენ. ოდნავ ისიც მაწყნარებდა, რომ ამ ამბის ნახევარი ჯეინმა უკვე იცოდა. სიჩქარეს კიდევ უფრო მოვუმატე, რომ სახლში რაც შეიძლება სწრაფად დავბრუნებულიყავი.
_ სად იყავი ამდენი ხანი? _ როგორც კი სახლში შევედი, მაშინვე კლერი მომვარდა.
_ საქმეზე, _ მხრები ავიჩეჩე.
_ ჰო, აბა, _ ირონიულად თქვა. _ შეხედე, რას გავხარ.სად იპოვე ამდენი ტალახი? სულ სველი ხარ, ბელა, _ წამოიკივლა მან.
_ რა გეჩქარებოდა, ადრე მოსულხარ ბელა, _ ერიკი შემოვიდა ოთახში. _ ასე სად გაილამაზე თავი?
_ სასაფლაოზე ვიყავი, _ გადავწყვიტე სიმართლე მეთქვა. ჩემი ძმის და კლერის სახე მაშინვე დაწყნარდა და ახლა მასზე ბრაზის მაგივრად ტკივილი გამოისახა. ერიკი ჩემთან ახლოს მოვიდა და თვალებში შემომხედა.
_ კარგად ხარ? _ ფრთხილად მკითხა.
_ არაფერი მიჭირს, _ მხრები ავიჩეჩე და კიბეებისკენ გავემართე.
_ მალე ჯეინი და ემილი მოვლენ, _ მივაძახე მათ და ჩემი ოთახისკენ გზა გავაგრძელე.
ჩემს საძინებელში შევედი და პირდაპირ აბაზანაში შევვარდი.სახეზე ცივი წყალი შევისხი და სარკეში ჩავიხედე. შემეშინდა! ჩემი თავი ვერ ვიცანი.თვალები საშინლად ჩაწითლებული ქუთუთოები კი ჩასიებული მქონდა. ჩემი ასეთი სახით შეშინებულმა სასწრაფოდ შხაპის მიღება დავიწყე იმ იმედით, რომ ეს ჩემს სახეს რამეს მაინც უშველიდა. აბაზანის პროცედურები რომ დავამთავრე, სველი თმები გავიშრე, თბილი ხალათი მოვიცვი და საძინებელში დავბრუნდი.
_ ვაი, _ შევხტი, რადგან ჩემს საწოლზე წამოგორებული ჯეინი და ემილი დავინახე. _ აქ რას აკეთებთ? _ ვკითხე დაბნეულმა.
_ სკლეროზი გჭირს რა, _ გაიცინეს მათ.
_ შენ თვითონ არ გვითხარი ჩემთან მოდითო? _ მკითხა გაკვირვებულმა ჯეინმა.
_ აა, ჰო, _ გამოვერკვიე.
მათთან ერთად საწოლზე დავჯექი და კარგად მოვკალათდი.
_ თქვენთან სერიოზული სალაპარაკო მაქვს, _ დავიწყე მე.
_ ბელა, _ ჩუმად თქვა ჯეინმა.
_ რა მოხდა? _ ერთად ვიკითხეთ მე და ემიმ.
_ დარწმუნებული ხარ? _ ფრთხილად იკითხა ჯეინმა.
_ კი, _ თავი დავუქნიე და დაბნეულ ემილის გადავხედე.
_ ემი, ახლა რაღაც უნდა გითხრათ. რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი და იმედია ძალიან არ გამინაწყნდებით, რომ ამას ამდენი ხანი გიმალავდით. ჯეინმა ამ ისტორიის მხოლოდ ნახევარი იცის, _ ამაზე ჯეინს თვალები გაუფართოვდა.
_ კიდევ რაღაა? _ ამოიხვნეშა.
_ გაიგებ, _ გავუღიმე.
_ არ მესმის რაზე ლაპარაკობთ, _ დაიბნა ემილი.
_ ხომ გითხარი, ჯეინმა მხოლოდ ნახევარი ისტორია იცის და შენთან ერთად გაიგებს მის მეორე ნაწილს, _ ავუხსენი.
_ კარგი, მაგრამ ახლა მორჩი გამოცანებით საუბარს და დაიწყე მოყოლა, _ ვეღარ ითმენდა ის.
_ კარგი, _ დავეთანხმე და ღრმად ჩავისუნთქე.
_ ამ საქმეში ნაწილობრივ ყველანი ვართ გარეულნი, მაგრამ უმეტესწილად ეს ჩემს ძმას- ენრიკეს, ტომს და რობს შეეხებათ, _ დავიწყე.
_ ჰო. უკვე დიდი ხანია რაც შევატყვე, რომ კარგი ურთიერთობა არ აქვთ, _ აღნიშნა ემილიმ.
_ ასეა, _ თავი დავუქნიე. _ მაგრამ აქ დიდი საიდუმლოა და ყველაფერი ლაბირინთივითაა ჩახლართული, _ ამოვიხვნეშე.
_ ამიხსენი, _ მოითხოვა ემიმ.
_ მოკლედ, ჩემი და ჯეინის ძმები, ტომი და რობი უკვე დიდი ხანია, რაც ერთმანეთს იცობენ. ერთმანეთი ლონდონში გაიცნეს, რბოლაზე.
_ რბოლაზე? _ გამაწყვეტინა ემილიმ.
_ ჰო, რბოლაზე, _ დავუდასტურე. _ შენ კარგად იცი, რომ ენრიკე და ერიკი მრბოლელები არიან, მაგრამ არ იცი, რომ იგივე საქმით არიან დაკავებულები რობი და ტომიც. თუმცა ტომზე ვერაფერ კარგს ვერ გეტყვი, _ თავი გავაქნიე.
_ უფრო დაწვრილებით შეგიძლია? _ ვეღარ ითმენდა.
_ კარგი. ყურადღებით მომისმინე და არ გამაწყვეტინო, _ პასუხად მან თავი დამიქნია.
დავიწყე იმ ყველაფრის მოყოლა, რაც ერთ დროს ჯეინს მოვუყევი. ნელა, გასაგებად და ფრთხილად ვყვებოდი-არ მინდოდა ემი შოკში ჩამეგდო. როდესაც ვახსენე, თუ როგორი არამზადა იყო ტომი, რა საქმეები ჰქონდა ჩადენილი და ამ ამბავში ჩემი მეწყვილე-მედიც იყო გარეული, ემილის გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა. მაგრამ მათთვის ყველაზე დიდი შოკი მაინც ის იყო, რომ მე რბოლაზე ჩუმად წავედი და ტომს მოვუგე. ამ ადგილას მათ გამაწყვეტინეს და დატუქსვა დამიწყეს.
_ ხვდები მაინც რა რისკზე წახვედი? _ დაიბუბუნა ჯეინმა.
_ ყველაფერი კარგად მქონდა გააზრებული და ვიცოდი რას ვაკეთებდი.
_ რამე რომ მოგსვლოდა? რომ ეცნე? _ ეს უკვე ემია.
_ ვერ მიცნობდნენ. თქვენ რომ გენახეთ, ნამდვილად ვერ მიცნობდით.იგივე თქვა პოლმაც, _ ამაყად ვთქვი.
_ პოლი ვინაა? _ ერთხმად იკითხეს.
_ პოლი ჩემი მექანიკოსი და მეგობარია, _ მათ ეჭვის თვალით შემომხედეს. _ არ ინერვიულოთ, სანდო ადამიანია. უკვე დიდი ხანია, რაც კარგი მეგობრები ვართ, _ პოლის გახსენებაზე გამეღიმა. ძალიან მომენატრა ჩემი ძველი, კეთილი მეგობარი.უახლოს მომავალში მას, შონსა და სემს აუცილებლად უნდა შევეხმიანო.
_ ეგ კარგი, მაგრამ რბოლის დროს რამე რომ მოგსვლოდა?_თავს არ მანებებდნენ.
_ მომისმინეთ, _ დავიწყე. _ გაიხსენეთ, რამდენი წლიდან დავდივარ რბოლებზე? _ სიჩუმე ჩამოწვა. _ მართალია, თითქმის ბავშვი ვიყავი, როდესაც ასეთ შეკრებებზე დავიწყე სიარული. მხოლოდ რამდენჯერმე მომივიდა ავარია და ისიც უმნიშვნელო. და რამდენჯერ წამიგია? ამის ჩამოსათვლელად ხუთი თითიც მეყოფა, _ განვუცხადე მათ.
_ მაინც დიდი რისკი იყო, _ თავი გაიქნია ემილიმ.
_ რაც არ უნდა იყოს, ყველაფერი კარგად დასრულდა და მე არაფერი მიჭირს, _ გავიღიმე. _ და ტომსაც მოვუგე!_დავამტე სიამაყით.
_ გამოუსწორებელი ხარ, _ აღნიშნა ჯეინმა.
_ შენ ეს მხოლოდ ახლა გაიგე? _ გამეცინა.
_ მაგრამ წინ კიდევ ბევრი რამ მაქვს მოსაყოლი, _ დავსერიოზულდი.
_ გისმენთ, _ მათ თავი დამიქნიეს და მეც განვაგრძე ისტორიის მოყოლა.
ვუყვებოდი თითოეულ წვრილმას, ერიკთან ჩემს ყველა საუბარს და ახლა ჯერი რობზე და ჩემზეც მიდგა. ამ ამბის მოყოლა ცოტა გავაჭიანურე, მაგრამ უკან დასახევი გზა მაინცარ მქონდა, ყველაფერი უნდა მომეყოლა. იმით დავიწყე, რომ რობმა თავიდან მომხიბლა და მისი პიროვნება უბრალოდ მაინტერესებდა. მაგრამ როდესაც ვახსენე, რომ დროთა განმავლობაში მე და რობი ერთმანეთს ვუახლოვდებოდით, ორივემ თვალები დაიწვრილა და ეჭვის თვალით შემომხედე. საბოლოო ჯამში, რა თქმა უნდა, მომიწია იმის აღიარება, რომ ჩვენ ერთად ვიყავით და ამას თითქმის ყველასგან ვმალავდით. ისიც ვუთხარი, რომ რობი და მისი მეგობრები დღეს კლერს გავაცანი კაფეში. სახეზე შევატყვე, ეწყინათ, რომ ეს ამბავი მათარ იცოდნენ, განსხვავებით რობის და-ძმისა და მეგობრისა. აქ კი სინდისმა მართლა შემაწუხა. ჩვენ ხომ ბავშვობიდან დებივით ვიყავით და ერთმანეთს არაფერს არ ვუმალავდით.მე კი მათ ბევრი და რაც მთავარია, სერიოზული ამბები დავუმალე, მით უმეტეს ემის. ჯეინმა ამ ისტორიის ნახევარი მაინც იცოდა და ემილიმ კი სრულიად არაფერი. მაგრამ თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ მე მათი დაცვა მინდოდა და ასე იმიტომ ვიქცეოდი. და ეს სიმართლე იყო! ვერ დავუშვებდი, რომ ჩემს დაქალებს რამე მოსვლოდათ ამის გამო. დარწმუნებული ვიყავი, რომ ისინი ამ საქმეში ჩარევას მოინდომებდნენ და შეიძლება უსიამოვნებაშიც გაეყოთ თავი. მე კი ეს არ მინდოდა. რაც შეეხება კლერს, მე მას კარგად ვიცნობდი და ვიცოდი, რომ არაფერ სარისკოს არ ჩაიდენდა, რაც ამ საქმესთან იყო დაკავშირებული. ალბათ მას პირველს ამიტომაც მოვუყევი ყველაფერი.
თხრობა დავამთავრე და გავჩუმდი, მათ რეაქციას ველოდი, მაგრამ ორივე ხმისამოუღებლადმიშტერებოდნენერთ წერტილს.
_ ვიცოდი, _ პირველი ჯეინი გამოერკვია.
_ რა იცოდი? _ ვკითხე მე. ემილიმ კი არაფრისმთქმელი მზერა ჯერ მე შემომანათა, მერე- ჯეინს.
_ ვიცოდი, რომ შენსა და რობს შორის რაღაც ხდებოდა, მაგრამ ბოლომდე დარწმუნებული არ ვიყავი, _ ამიხსნა მან.
_ არა, მეც ვატყობდი რაღაცას, მაგრამ..._ დაიწყო ემილიმ, მაგრამ აღარ გააგრძელა. _ რას ვიფიქრებდი, თუ ამას დაგვიმალავდა, _ პირდაპირ თვალებში შემომხედა.
_ მაპატიეთ..._ჩავილუღლუღე. _ მე უბრალოდ... არ მინდოდა, რისკის ქვეშ დამეყენებინეთ. ძალიან დაბნეული ვიყავი და აღარ ვიცოდი რა დამეჯერებინა.ყველა თავისას მეუბნებოდა, მე კი შუაში ვიხლიჩებოდი. არ მინდოდა თქვენც ასე ყოფილიყავით... _ უსუსურად ჩავიბუტბუტე.
თავი ქვემოთ მქონდა დახრილი და მათ არ ვუყურებდი. ახლა მართლა მრცხვენოდა მათთვის თვალებში შემეხედა და ჩვეულებრივად დავლაპარაკებოდი, თითქოს არაფერი არ მომხდარიყო და მე მათთვის სიმართლე არ დამემალა.
_ შენ არაფერში არ ხარ დამნაშავე. თვითონაც გაურკვევლობაში იყავი, _ დამამშვიდა ჯეინმა.
_ ეს არ მამართლებს, _ ამოვიბლუყუნე.
რატომღაც გული ძალიან ამიჩუყდა და ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ცოტაც და ტირილს დავიწყებდი.
_ ბელს, ჯეინი მართალია. შენს ადგილას ნებისმიერი დაიბნეოდა.არცშენ ხარ გამონაკლისი.
_ ნებისმიერი, ემილი, _ ,,ნებისმიერს” ხაზი გავუსვი. _ მაგრამ მე ეს არ უნდა დამმართნოდა. ყველაფერი უნდა გამეთვალისწინებინა, _ თავი გავაქნიე.
_საკუთარი თავისგან ზედმეტად ბევრს ითხოვ, _ აღნიშნა ემიმ.
_ სხვანაირად არ შეიძლება, _ მხრები ავიჩეჩე.
_ ბელა მონტერ, ახლა მომისმინე და რასაც გეტყვი კარგად დაიმახსოვრე, _ მკაცრი ხმით დაიწყო ჯეინმა. _ ემი მართალია, შენ ზედმეტად ბევრს თხოვ საკუთარ თავს. ყოვლისშემძლეარავინ არ არის და მათ შორის არც შენ. შეცდომას ყველა უშვებს და არ უნდა იფიქრო, რომ შენ ამის უფლება არ გქონდა. შეცდომის უფლება ყველას აქვს! ყველაფერს ვერ გააკონტროლებ და სხვის შეცდომებზე პასუხს შენ ვერ აგებ. ზოგჯერ მეჩვენება, რომ სულელი პატარა ბავშვივით იქცევი, რომელსაც უნდა, რომ ყველას დაეხმაროს, მაგრამ ბოლოს დაზარალებული თვითონ რჩება. ყველაზე თუ შენ იზრუნე, შენზე ვინღა იზრუნებს? გარშემომყოფებს უფლებას არ აძლევ, რომ შენზე იზრუნონ და შენი დარდი გაიზიარონ. გინდა, რომ დამოუკიდებელი იყო და ყველაფერი შენით გააკეთო. მე არ ვამბობ, რომ ეს ცუდია, მაგრამ ეს ყველაფერი რაღაც ჩარჩოში უნდა იყოს ჩასმული. ყველაფერს შენს თავზე იღებ და ცდილობ, რომ სხვისი შეცდომები გამოასწორო. შედეგად კი შენ გემატება პრობლემები. რომელიმე მეგობარს თუ რამე დაემართება, არ უნდა იფიქრო ეს ჩემი ბრალიაო. ადამიანებს, რომელთაც უყვარხარ, მიეცი იმის უფლება, რომ შენზე იზრუნონ, _ დაამთავრა თავისი ლექცია ჯეინმა.
მე და ემილი კი გაშტერებულები შევყურებდით მას. არ მეგონა, თუ ჯეინი ოდესმე ასეთ რაღაცეებს მეტყოდა. ისიც თითქმის ჩემნაირი იყო. არ ამხელდა თუ ცუდად იყო და რამე აწუხებდა. ამას მხოლოდ ის მიხვდებოდა, ვინც მას კარგად იცნობდა. რაც არ უნდა გეხვეწნა სიმართლე მითხარიო, თუ არ უნდოდა კრინტსაც ვერ დააძრევინებდი, ძალიან ჯიუტი იყო.
_ ერთადერთი ადამიანი, ვინც ჩემზე ზრუნავდა, აღარ არის და სხვისი ზრუნვა არც მჭირდება, _ ჯიუტად ვიუარე. _ მე ვიცი რასაც ვაკეთებ და ისიც ვიცი, რა შედეგი ექნება ჩემს საქციელს. ახლა არ მითხრა, რომ სისუსტის გამოჩენა და დახმარების თხოვნა სირცხვილი არ არის. ეს მე ყველაზე კარგად ვიცი და არცერთის არ მრცხვენია. უბრალოდ არ მინდა სხვა დავავალდებულო და თავის პრობლემებს კიდევ ჩემი დავუმატო, _ ავუხსენი მათ.
_ ყველას სჭირდება ისეთი ადამიანი, ვისაც დაეყრდნობა. არ შეიძლება ყველას მაგივრად შენ იფიქრო და შენ გადაჭრა მათი პრობლემები, _ ემილიც იგივე აზრზე იყო.
_ სულ ასე ხომ არ ვიყავი, _ ხელები ავიქნიე. _ მე მყავდა ადამიანი, ვისაც დავეყრდნობოდი და რჩევას ვკითხავდი. მაგრამ მე ის წამართვეს, _ აქ კი თვალები ამიცრემლიანდა. გულში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი, ყველაფერი თავიდან იწყებოდა... _ ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ახლა ყველაფერი თვითონ უნდა გავაკეთო და მამაჩემს არ დაველოდო.
ჯეინი და ემი ჩემთან ახლოს მოვიდნენ და ორივე მხრიდან ჩამეხუტნენ.
_ სამაგიეროდ ჩვენ გყავართ, _ მითხრეს მათ.
_ ვიცი, _ გავიღიმე.
_ და ძმა, რომელსაც ძალიან უყვარხარ. ხომ იცი, რომ ყველაფრის მიუხედავად, ერიკს ძალიან უყვარხარ და შენს დასაცავად ყველაფერს გააკეთებს, _ შემახსენა ჯეინმა.
_ შენ ერიკი არ გამოგრჩეს, _ ვუთხარი სიცილით.
ჯეინი ოდნავ წამოწითლდა და მორცხვად გაიღიმა.
_ რაო? ჯეინმა დაიმორცხვა? _ სიცილით შეჰყვირა ემილიმ და პირი დააღო. მეც ისეთივე დღეში ვიყავი.
_ ოჰ, ნუ სულელობთ, _ ხელი აგვიქნია მან. _ ბელს, შენ რობი ხომ არ დაგვიწყებია? _ ღიმილით მკითხა ჯეინმა.
ამაზე კი ემიმ სიცილი მორთო და საწოლზე გადაწვა.
_ ნეტავ რა გაცინებს? _ სიცილით ვკითხე.
_ თქვენზე მეცინება, _ თითი ჩვენსკენ გამოიშვირა და ისევ სიცილი დაიწყო.
მე და ჯეინმა ერთმანეთს გადავხედეთ, ბალიშები ავიღეთ და ემილის დავუშინეთ.
_ არც ჩვენ დაგვიწყებია ენრიკე, _ სიცილით შევახსენე.
_ რა? _ სიცილი შეწყვიტა და დასერიოზულდა.
_ ვინმე ენრიკეს იცნობ? შენი დაქალის, ჯეინის ძმაა,_სახეზე ეშმაკური ღიმილით შეახსენა ჯეინმა.
ემიმ ხელები სახესთან მიიფარა და ისევ სიცილი დაიწყო. მე და ჯეინმა კი ბალიშებით ბრძოლა განვაგრძეთ. ცოტა ხანში ემილიც შემოგვიერთდა და ჩემი ოთახი ბუმბულებით აივსო.
მადლობელი ვიყავი ღმერთის, რომ მან ასეთი კარგი, კეთილი და ერთგული მეგობრები მაჩუქა. ისინი მართლები იყვნენ, მე ნებისმიერ მომენტში შემეძლო მათთვის დახმარება მეთხოვა და ისინიც ყველანაირად მხარში ამომიდგებოდნენ.
როცა დავიღალეთ და ბალიშებით ბრძოლა დავამთავრეთ, პუფებში ჩავსხედით. ჯეინმა ჟურნალების დათვალიერება დაიწყო, ემილი კი რაღაცაზე ჩაფიქრდა და დაბნეული სახით აქეთ-იქით ყურება დაიწყო.
_ მაშინ, რატომ ღიზიანდებოდა ენრიკე, როდესაც მასთან საუბარში ტომს ვახსენებდი? _ იკითხა უცებ ემიმ.
_ რას გულისხმობ? _ ჯეინმა ჟურნალი გადადო და ემილის შეხედა.
_ როდესაც ენრიკეს ველაპარაკებოდი, რამდენჯერმე შემთხვევით ტომი ვახსენე და ძალიან არ მოეწონა ეს. თუ მეგობრები არიან ასე რატომ ღიზიანდება?! _ ხელები აიქნია.
_ არამგონია, ენრიკე და ერიკი ტომის ერთგული მეგობრები იყვნენ და მათ შორის მართლა გულახდილი მეგობრობა იყოს. ვგრძნობ, რომ აქ კიდევ ერთი საიდუმლო იმალება, მაგრამ არ ვიცი რა, _ სინანულით ვთქვი.
_ მაინც რა უნდა იყოს, _ ჩაიბუტბუტა ჯეინმა.
_ მათ აქვთ რაღაც მიზეზი, რის გამოც ტომთან მეგობრობენ. დარწმუნებული ვარ, რომ კარგად იციან სინამდვილეში რასაც წარმოადგენს ტომი, _ დაასკვა ემიმ.
_ გეთანხმები, _ თავი დავუქნიეთ მე და ჯეინმა.
_ ბელს, რაღაც მომშივდა. სამზარეულოში ჩავიდეთ, _ შემოგვთავაზა ჯეინმა.
_ კარგი, წავიდეთ, _ სამივენი ავდექით და ჩემი ოთახიდან გავედით. კიბეზე ჩასვლისას ერიკი დავინახეთ, რომელიც ვიღაცას ელაპარაკებოდა. ჩვენი ფეხის ხმაზე ორივე შემოტრიალდნენ და მედი დავინახე.
_ მედ! _ მისკენ გავქანდი და ჩავეხუტე.
_ აქ რას აკეთებ? _ ვკითხე მას.
_ ეს ისე ჟღერს, თითქოს ჩემი ნახვა არ გიხარია, _გაიბუსხა ის.
_ რა სისულელეა, რა თქმა უნდა, მიხარია, _ მაშინვე ვიუარე.
მან მხიარულად გაიცინა და თმები ოდნავ ამიჩეჩა.
_ ჰეი, _ მაშინვე გავისწორე.
_ გამარჯობა, გოგოებო, _ მედი ჩემს დაქალებს მიესალმა და გადაკოცნა.
_ როგორ ხარ? _ მხიარულად კითხეს მათ.
_ გმადლობ, კარგად. ო, ენრიკე, როგორ ხარ? _ ჩემს ზურგსუკან ენრიკე დაინახა და მისკენ წავიდა. ყველანი მათკენ მივტრიალდით. საინტერესოა, საიდან იცნობენ ერთმანეთს? ალბათ ერიკმა გააცნო.
_ რა სამეგობრო შეყრილა აქ, _ უკნიდან საშინლად ცინიკური ხმა გავიგონე და შევტრიალდი.
ჩემს წინ ტომი იდგა და საშინლად იღიმებოდა. მაშინვე მივხვდი, რომ ეს კარგის მომასწავებელი ღიმილი არ იყო.
_ მედ, ნუთუ შენც იცნობ მონტერების ოჯახს? _ ვითომ გაკვირვებული სახე მიიღო ტომმა.
_ კი, შენზე დიდი ხანია, რაც მათ ვიცნობ, _ გვერდით მომიდგა მედი.
_ ეჭვიც არ მეპარება, _ უპასუხა ტომმა.
_ ტომ, აქ რას აკეთებ? _ მისკენ დაიძრა ერიკი.
_ რას უნდა ვაკეთებდე? ჩემი მეგობრის მოსანახულებლად მოვედი.რა, არ შეიძლება? _ გაიკვირვა მან.
_ როგორ არა, უბრალოდ, ახლა ნათესავები მყავს სახლში,_უპასუხა ჩემმა ძმამ.
_ მით უკეთესი! შენს ოჯახსაც გავიცნობ, _ თავს არ ანებებდა ტომი.
_ არამგონია ეს კარგი იდეა იყოს. ახლა ისინი დაკავებულები არიან, _ საუბარში ჩავერიე.
_ სამაგიეროდ თქვენ ხართ თავისუფლები. ხომ ასეა? _ მანყველას თვალი მოგვავლო და ბოლოს ემილიზე გაჩერდა.
_ ემილი, როგორ ხარ? _ დაინტერესებულმა ჰკითხა.
ამ დროს ტანში უსიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა და თავში ათასმა საშინელმა აზრმა გამიარა. გამახსენდა ტომის სიტყვები: ,,როგორ არის შენი დაქალი.” ნუთუ დღეს დილით ემის ამბებს მეკითხებოდა? შეუძლებელია, მისგან რაღა უნდა?გაბრაზება და წყენა ერთდროულად ვიგრძენი. წყენა იმიტომ, რომ ჩემმა ძმამ ყველაფერი იცოდა და მე არაფერს მეუბნებოდა. თუმცა შემპირდა, რომ ყველაფერს მომიყვებოდა და თუ ჰგონია, რომ დამავიწყდა, ძალიან ცდება. იმდენად გაბრაზებული ვიყავი, რომ შემეძლო ტომთან მივსულიყავი და ჩემი ხელით დამეხრჩო. ის მორიგ ინტრიგებს ხლართავდა და ეს ძალიან მაღიზიანებდა.
_ ტომ, ჯობია გარეთ გავიდეთ, _ შესთავაზა ენრიკემ.
_ როგორც გინდა, _ მან მხრები აიჩეჩა და გარეთ გავიდა.
_ ისტერიკა არ მორთოთ, დაწყნარდით, _ ენრიკემ თავი დას და ემილის ჩასჩურჩულა და ტომს უკან გაჰყვა.
წარბშეკრული ვუყურებდი ენრიკესა და ტომის მიმავალ ზურგებს.
_ ახლა დაწყნარდი და კარგად მომისმინე, კარგი? _ ჩემმა ძმამ პირდაპირ თვალებში შემომხედა.
_ ახსნა-განმარტებას ველი, _ ხელები გულზე დავიკრიფე.
_ ხვალმდე მოიცადე, კარგი? გეფიცები, ყველაფერს გეტყვი, ოღონდ ახლა რაღაც საქმე უნდა მოვაგვარო, _ მუდარით სავსე თვალებით შემომხედა.
_ იცოდე, ხვალ ყველაფერს ამიხსნი, _ დავნებდი.
_ აუცილებლად, _ ლოყაზე მაკოცა და გულში ჩამიხუტა.
_ რა უნდა გააკეთო? _ ჩუმად ვკითხე.
_ ჯეინს უნდა დაველაპარაკო, _ ამაზე თვალები გამიბრწყინდა და ხელი პირთან მივიტანე, რომ არ მეყვირა.
_ რა მაგარია! _ ხტუნაობა დავიწყე.
_ კარგი, კარგი, დაწყნარდი, _ ღიმილით მითხრა.
_ ვაიმე, ჩემი უფროსი საყვარელი ძამიკო. როგორ მიყვარხარ, _ მაგრად ჩავეხუტე.
_ მეც ძალიან მიყვარხარ, _ საპასუხოდ გამიღიმა და ჯეინისკენ წავიდა. მეც უკან მივყევი და ემილის ხელი დავტაცე.
_ წამოდი, ჩვენ მედს დაველაპარაკოთ, _ ხელით გამოვქაჩე და მედისკენ წავედი, რომელსაც მეორე მხრიდან ხელკავი გავუკეთე და დივანისკენ წავიყვანე. თავი ოდნავ უკან მივატრიალე და დავინახე, რომ ჩემი ძმა და ჯეინი კაბინეტში შედიოდნენ.იმედია ისინი მაინც იქნებიან ბედნიერები, ამას ორივე იმსახურებს.

ჯეინი

გამიკვირდა, რომ ერიკმა ჩემთან მარტო საუბარი მოისურვა. თანაც ვხვდებოდი, რომ მას რაღაც სერიოზულზე უნდოდა დალაპარაკება. სახეზე ეტყობოდა, რომ ნერვიულობდა. ეს ძალიან გამიკვირდა. როგორც წესი, ერიკი სულ გაწონასწორებული და აუღელვებელი ადამიანი იყო. ბელას მონაყოლმა ჩემზე ძალიან იმოქმედა, თუმცა ვეცადე არ შემემჩნია. საშინლადდამწყდა გული, რომ ერიკი და ჩემი ძმა ისეთ ადამიანებთან მეგობრობდნენ, როგორიც ტომი და მისი მეგობრები იყვნენ. მაგრამ ამავე დროს, გულის სიღრმეში მჯეროდა, რომ მათ რაღაც გასამართლებელი მიზეზი ჰქონდათ.
კაბინეტში შევედით და ერიკი მაშინვე სავარძლისკენ წავიდა. მე მის წინ ჩამოვჯექი და ველოდი, როდის დაიწყებდა საუბარს. მაგრამ ის მე არ მიყურებდა, თითქოს სადღაც უსასრულობაში იხედებოდა და მე საერთოდ ვერ მამჩნევდა.
_ აქ იმისთვის თუ მომიყვანე, რომ ასე გაჩუმებულები ვისხდეთ, ჯობია წავიდე, _ სავარძლიდან წამოვიწიე, მაგრამ მისმა ხელმა გამაჩერა.
_ არა. გაჩერდი, გთხოვ. სალაპარაკო გვაქვს.
მის თხოვნას დავემორჩილე და ისევ ჩავჯექი რბილ სავარძელში.
_ რაზე გინდა საუბარი? _ ვკითხე უხეშად.
არ ვიცი ასე უხეშად რატომ ველაპარკებოდი, მაგრამ ბუნდოვნად ვხვდებოდი, რაზეც უნდოდა ჩემთან საუბარი. ამიტომაც ვღიზიანდებოდი ასე, მაგრამ გულის სიღრმეში სიხარულსაც ვგრძნობდი.
_ ჩვენზე უნდა ვილაპარაკოთ, _ ინება და თვალებში შემომხედა.
_ როგორც მახსოვს, არავითარი ,,ჩვენ” არ არსებობს,_ბოლო სიტყვები დავმარცვლე.
_ რატომ ხარ ასეთი გაღიზიანებული? _ მკითხა მან.
_ და შენი აზრით როგორი უნდა ვიყო? მადლობა უნდა გადაგიხადო იმისთვის, რომ როგორც იქნა ინებე ამ თემაზე ლაპარაკი? მაშინ იმედი უნდა გაგიცრუო: მე მადლობის გადახდას არ ვაპირებ, _ ხმას რამდენიმე ტონით ავუწიე.
_ აბა, რა გინდოდა? მე ლონდონში ვცხოვრობდი, იქ ვსწავლობდი, იქ იყო ჩემი ცხოვრება და აქ მხოლოდ არდადეგებზე ჩამოვდიოდი. რა უნდა გამეკეთებინა? _ მანაც აუწია ხმას.
_ ჯერ ეს ერთი-ნუ ყვირი, არანაირი უფლება არ გაგაჩნია მიყვირო. მერე მეორე-შენ თუ მართლა გიყვარდი, დრო და მანძილი არ შეგაშინებდა. მაგრამ შენ შენი თავის იმედი არ გქონდა, _ ვუთხარი ის, რასაც ამდენ ხანს ვფიქრობდი.
_ ასე ნუ იტყვი, ჯეინ. შენ ხომ არ იცი, რა ხდებოდა მაშინ ჩემს თავს, _ ხმადაბლა მითხრა.
_ ცდები, თუ გგონია, რომ არ ვიცი. ყველაფერი კარგად ვიცი! რა ხდებოდა შენს თავს? ძალიან კარგად ვიცი რა პრობლემებიც გქონდა. შენ სულ რბოლებზე დადიოდი და ამის გარდა არაფერი არ გახსოვდა. ლონდონში ჩემი ძმა ავარიაში მოყვა და კინაღამ დაიღუპა. ამ დროს კი მისი მოწინააღმდეგე რობ ამსთრონგი იყო. აი, სწორედ ამიტომ ვერ იტან რობს. კიდევ მეტყვი, რომ მე არაფერი არ ვიცოდი? _ სავარძლიდან ავდექი, ხმამაღლა ვლაპარაკობდი.
არ მაინტერესებდა ის, რომ გვერდზე ოთახში ჩვენი მეგობრები იყვნენ და შეეძლოთ ჩვენი საუბარი გაეგოთ. გამწარებული ვიყავი და ახლა აღარაფერი არ მაინტერესებდა. ერიკიც წამოდგა და წინ დამიდგა. ეტყობოდა, რომ ჩემი სიტყვებით შეშფოთებული იყო. ჩემგან ასეთ რამეს არ ელოდა ალბათ.ყოველთვის ვცდილობდი, რომ მისთვის გამეგო და კარგი მეგობარი ვყოფილიყავი. არასდროს არ ვაკრიტიკებდი.
_ ეს ყველაფერი ბელამ გითხრა, არა?
_ ჰო, მან მითხრა. მთელი წლის განმავლობაში, როდესაც შენ არცერთხელ არ დამირეკე, ერთიმესიჯიც ვერ გაიმეტე, ბელა მიყვებოდა შენს ამბებს. ყველაფერში გვერდით მედგა და აღარ იცოდა, როგორ გაემართლებინა თავისი დებილი ძმა, _ სახეზე რაღაც სველი ვიგრძენი და მივხვდი, რომ ეს ცრემლი იყო. ჩემი ცრემლები იმ ადამიანის გამო, რომელსაც მთელი წელი არ ვახსოვდი და შემდეგ არდადეგებზე ისე მესალმებოდა, თითქოს არაფერი არ მომხდარიყოს.
_ ჯეინ, მაპატიე, გთხოვ, _ ხელი ასწია, რომ შემხებოდა, მაგრამ უკან დავიხიე. _ ვიცი, ნამდვილი იდიოტი ვიყავი, რომ არაფერს არ ვაკეთებდი. ჩემი გრძნობების შესახებ არასდროს არაფერს არ გეუბნებოდი იმის მიუხედავად, რომ ვიცოდი, ჩემს მიმართ გულგრილი არ იყავი.ჩემს საქციელს გამართლება არ აქვს, _ თავი გაიქნია.
_ მართალია, შენს საქციელს გამართლება არ აქვს, _ თავი დავუქნიე. _ მითხარი... მითხარი, რატომ გადაწყვიტე მაინცდამაინც ახლა დამლაპარაკებოდი ამაზე?_ატირებულმა ვკითხე.
_ მივხვდი, რომ ამ მომენტს ვეღარ გავწელავდი. დღითიდღეუფრო მიჭირდა მეყურებინა შენთვის და მცოდნოდა, რომ შენ ჩემი არ იყავი. ყოველდღე ეს უფროდაუფრო ძნელი ხდებოდა, _ საუბრის დროს ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა და ბოლოს ჩემს წინ, ძალიან ახლოს აღმოჩნდა.
_ ჰოდა, მოგიწევს ეგ გრძნობა კიდევ დიდხანს განიცადო, რადგან მე არაფრის შეცვლას არ ვაპირებ, _ ცრემლები ჩამომცვივდა და ერიკს ზურგი შევაქციე. კარისკენ გავემართე, მაგრამ შუა გზაში მისმა ხელებმა შემაჩერა და სწრაფად მიმატრიალა მისკენ.
_ რა გინ... _ სიტყვის თქმა ვეღარ მოვასწარი, რადგან მისმა ტუჩებმა გამაჩუმეს. სუნთქვა შემეკრა და გაშტერებული ერთ ადგილას ვიდექი. ამას ყველაზე ნაკლებად მოველოდი, მაგრამ აზრზე უცებ მოვედი და ერიკს ხელი ვკარი. ის გაიწია და მის სახეზე ტკივილი გამოისახა. ამის დანახვაზე გული შემეკუმშა და მთელ სხეულში ტკივილმა დამიარა, მაგრამ ახლა რაღაც ძალა მამოძრავებდა, მასზე ვიყავი დამოკიდებული. ვგრძნობდი, რომ ამდენი წლის ტანჯვას ერიკს ასე ადვილად და ერთბაშად ვერ ვაპატიებდი. ეს ჩემს ძალებს აღემატებოდა.
_ ეს აღარ გააკეთო! არ გაბედო! _ კბილებში გამოვცარი და კაბინეტის კარები ისე გამოვაღე, რომ მგონი გავანგრიე. აქედან სასწრაფოდ უნდა გავსულიყავი, ამ სახლში ვეღარ დავრჩებოდი. ახლა მხოლოდ ის მინდოდა, რომ ჩემს სახლამდე მშვიდობიანად მიმეღწია და მერე, ჩემს მყუდრო კუთხეში შემეძლო ემოციებისთვის თავისუფლება მიმეცა.