ნახევარი საათის შემდეგ, ხელში გასაღბის ტრიალით, ნელა მივუახლოვდი ჩემს მანქანას და ძრავის კაპოტისაკენ გადავიხადე, რომელთანაც კალენი იდგა. ის დაჟინებით მიყურებდა, ცდილობდა ჩემი კარგ ხასიათზე ყოფნის მიზეზი გაერკვია. და ალბათ ეშმაკურ გეგმებსაც აწყობს თუ როგორ გააფუჭოს ის. არ გამოვა! ჩემთვის სულიერთია რას მეტყვი, მეგობარო! იმიტომ, რომ ხვალ ყველაზე შესანიშნავ მამაკაცთან ერთად ვვახშმობ! ამ მოვლენამ ჩემი გონებიდან ყველანაირი უარყოფითი აზრი განდევნა. განთავისუფლება გადავიფირე. ბოლოს და ბოლოს ერთ წლიანი სამუშაოს დაკარგვა ერთი პროექტის გამო სისულელეა. ჯესიკაზე დავივიწყე, რადგან ბენმა ტენდერთან დაკავშირებით ყველაფერი მითხრა - თუ ჯესიკა ვერ გაუმკლავდება, და ის ვერ გაუმკლავდება, მაშინ პროექტს მე გადმომაბარებენ.და უმნიშვნელოვანესი კითხვა, დავთანხმდები თუ არა მე. და კომპენსაციის მიზნით ახალი პროექტი გადმომცეს, არა ნაკლებ სარგებლიანი, რომელზე მუშაობასაც ორშაბათიდან დავიწყებდი. სამსახურიდანაც ადრე გამომიშვეს, ასე რომ ჩემი დის სახლში გამართული ვახშმისთვის მოსამზადებლად დრო მექნება. ასე, რომ ცხოვრება, როგორც ჩანს არც ისეთი საშინელია, როგორც დილით მეჩვენებოდა. ხო და კიდე კომუნალურ პრობლემებსაც უნდა მივხედო.
- კაცი ვერ დაგელოდება - მითხრა ედვარდმა, როცა მისკენ შევბრუნდი.
- შენგან თავს ვერ დააღწევს! - არ შევჩერებულვარ, რომ მისი მორიგი საშინელნი რეპლიკისთვის მომესმინდა და მანქანისკენ გადავიხარე.
BMW-ს კარები გავაღე, მივახვედრე, რომ ჩემთან ხუმრობა არ ღირს. მაგრამ კალენი არც კი განძრეულა. რატომ არის ასეთი ჯიუტი! ეს ერთადერთია რითიც ერთმანეთს ვგავვართ! მე, როგორც მას შემეძლო პულსის დაკარგვამდე გვეჩხუბა. და გინდა მცოდნოდა, რომ მართალი არ ვიყავი, მიანც ჩემსაზე ვიდგებოდი. ჩემი ხასიათის ამ ნაწილის გამო, გარდატეხის ასაკში მთელ ჩემ ოჯახს ნერვებს ვაწყვიტავდი, დაწყებული ექსცენტრიული როზალიდან დამტავრებული მშვიდი ჩარლით (ბელას მამა).
მანქანაში ჩავჯექი, ჯერ კიდევ მოუთმენლად ველოდებოდი, როდის მოშორდებოდა ედვარდი ჩემი გზიდან.
მაგრამ ის ადგილიდან არ იძროდა, მხოლოდ ჩემსკენ შემობრუნდა და თავის თოვლივით ქათქათა კბილებს დემონსტრირება გაუკეთა. ნუ მიღიმი, არამზადავ! როდის შეწყვიტავს ჩემთვის თავის მობეზრებას, თან როცა ამაა ანგელოზის სახით აკეთებს?
მანქანა დავქოქე, რულს ხელები შემოვხვიე და ნიკაპი დავადე. და დიდხანს იდგება ასე? ედვარდს ამაზრზენად შევხედე და მიმიკით ვანიშნე, რომ ჩემი ”გოგონას” კაპოტს მოშორებოდა. კალენმა წარბები აწია და თითი თავის მკერდთან მიიდო, აინტერესებდა მას ვგულისხმობდი თუ არა. რა თქმა უნდა შენ! მეტი ვინ უნდა იყოს? ზოგჯერ როგორი მოაზროვნე ხარ და ზოგჯერ კიდე, როგორი სულელი.
ხელები გავშალე და თავი დავუქნიე, მან კი უბრალოდ გაიცინა. აქ კი ფეხი თავისით დამეჭირა გაზის პედალზე და მანქანა მკვეთრად დაიჭრა წინ, თან კალენის იდეალური საჯდომით გადაისროლა და ადგილზე გაიყინა. ედვარდი წამოდგა ძირიდან, გაღიზინებულმა შემომხედა და ხელის ნაპირი ყელზე გაისვა, მანახებდა, რომ დღს საღამოს სიკვდილი მელოდა. კალენს თითით დავემუქრე და უკან დავიხიე, რომ ჩემი ხაზიდან გავსულიყავი.
როცა სახლის საქმეები დავამთავრე და კალენების ახლად შექმნილი ოჯახისჯენ გავემართე ოთხს ოცდახუთი წუთი აკლდა. შესასვლელ პლატფორმასთან უკვე იდგნენ ერთმანეთთან მიჭეჭყილი მანქანები. მათი რაოდენობის მიხედვით მივხვდი, რომ ყველანი მხოლოდ მე და ედვარდს გველოდნენ, რომელიც ოჯახურ დღესასწაულებზე დროულად არასოდეს მოდიოდა. ჩემი ”გოგონა” ზუსტად გზასთან დავაყენე და იქიდან ამოვიღე საჩუქარი და კაბა, რომელსაც როუზს შევპირდი, კარებს მივუახლოვდი, თან ვცდილობდი არ ავსრიალებულიყავი.
ორი დიდი ოჯახი, რომლებიც როზალისა და ემეტის დამსახურებით დაკავშირდნენ, ახლა ყველა დღესასწაულს ერთად აღნიშნავს. ჯერ კიდევ ათი წლის წინ ვინმეს რო ეთქვა, რომ მე შობას, მადლიერების დღს, ახალ წელს და ყველა ასეთ დღესასწაულს ედვარდთან ერთად ავღნიშნავდი, პირში დავცინებდი. მაშინ მართლაც ვერ წარმომედგინა, რომ ეს ყველაფერი რეალობად იქცეოდა და ახლა წელიწადში მინიმუმ ხუთჯერ იძულებული ვიყავი ეს თავხედი, ლამაზი სახე ყველა ოჯახურ ვახშამზე ამეტანა. როდესაც მისი მშობლები გავიცანი ვერაფრით ვერ მივხვდი, როგორ შეიძლებოდა ასეთ არაჩვეულებრივ ოჯახს ასეთი სატანა გაეჩინა, რომელიც საერთოდ არ გავდა თავის საყვარელ ძმა ემეტს? შემდეგ კი ერთი ანდაზა გამახსენდა ”არ არსებობს ოჯახი გამონაკლისის გარეშე” და დავმვიდი.
კარზე ზარის დარეკვა ვერ მოვასწარი, რადგან კარები უცებ გაიღო და ემეტის მკლავებში ავღმოჩნდი, რომლისაც დარიჩინის გემრიელი სუნი ჰქონდა. ეს მისი სუნი იყო, რის გამოც დახუჭული თვალებითაც კი შემეძლო ჩემი დის საყვარელი ქმრის და ჩემი კარგი მეგობრის გარჩევა სხვა კაცებისგან. ხო, ალბათ ყველა პროფესიონალურ შეფ მზარეულს განსაკუთრებული სუნი აქვს.
როზალიმ და ემეტმა ნახევარ წლის წინ თავისი რესტორანი გახსნენ, რომელსაც ჩემი აზრით ეგიოისტური სახელი "R&E" დაარქვეს, თავისი სახელების პირველი ასოები. ემეტი სამზარეულოშო ჯადოსნობას ჩადიოდა, ცოლის მიერ შემოთავაზებულ არც ერთ შეფ მზარეულებს არ ენდობოდა, ხოლო ფინანსური განხრით ყველაფერს როზალი აგვარებდა. რაც ეს იტალიური სტილის, მყუდრო რესტორანი გაიხსნა, ჩვენი მეგობრების შეკრების საყვარელი ადგილი გახდა. და სწორედ აქ ვიმედოვნებდი, რომ ხვალ მე და კრისი ვივახშმებდით, რომ ჩემს ახლობლებს, რასაც ქვია, შეეფასებინათ ჩემი კანდიდანტი.
- გამარჯობა! - დაიჭეხა ემეტმა და იატაკზე დამაყენა, რომელზეც უკვე მთელი ტანით ხტუნაობდა ჩიკო, თავისი პიროვნების მიმართ ყურადღებას ან რაიმე საჭმელის პატარა ნაჭერს ითხოვდა. ტკბილელუი არ წამომიღია, ამიტომ მოუსვენარ ტაქსას მხოლოს მისასალმებელი მოფერება ერგო.
- ემეტ, - ვთქვი მე, როცა ჩემ თავს დავხედე. - კაბა მთლიანად დამიკუჭე. და ეხლა ისე გამოვიყურები, რომ ვერ გაარჩევ ვინ ვარ.
- დაივიწყე, ბელს! აქ ყველა შენი ანები ვართ, - სასტუმრო ოთახიდან შემოსასვლელში ჯასპერი გამოვიდა და მაკოცა.
- გამარჯობა დაიკო, როგორ იმგზავრე?
- რას მიახტი შენი დაკითხვით, ჯას? - ემეტმა პირის გაღება არ მახალა. თავისუფალ ხელზე ჩამავლო და სამზარეულოს მხარეს წამიყვანა.
რა თქმა უნდა! როგორც ყოველთვის! ”ბელა შენ ეს უნდა გასინჯო! ეს ჩემი მორიგი შედევრია! მე მას როუზის საპატივცემულოდ როუზს დავარქმევ”. სწორედ ამით იწყება ჩემი ყველა სტუმრობა ამ ახალგაზრულ ოჯახში. ემეტი მაშინვე სამზარეოლოსკენ მექჩება და გასასინჯად მაძლევს რამეს, შემდეგ კი გემოს, ჩემი შეგრძნებების და საერთოდ ჩემს აზრს ითხოვს. შემდეგ აცხაებს, რომ ამ ”შედევრს” როუზს არქმევს. ერთი სიტყვით, რომ ვთქვათს სახელწოდება როზალი დაახლოებით ას კერძს ერქვა! მე მის ადგილზე უკვე დიდი ხნის წინ გამოვცემდი კულინალიურ წიგნს, რომელშიც ეს კერძები მოიყრიდა თავს. "როზალის ფუნთუშები" ან ”ქათამი როუზი, სოკოს სოუსით”.
- დაანებე ჩემ დას თავი! - ჯასპერმა მეორე ხელზე მომკიდა ხელი, რომელშიც პაკეტი მეჭირა, სადაც აბრეშუმის ღამის თეთრეული და კაბა მედო. მან თავისკენ გამქაჩა. ამ მომენტში მომეჩვენა, რომ ეს ორი უბრალოდ შუაზე გამხევდნენ, მემგონი ჩემს მხარში რაღცამ დაიტკაცუნა.
- მოაშორეთ თქვენი მტაცებლის ხელები ჩემი ძვირფაის ბელასგან! - კარების ჭრილითან იდგა შეკრული მუშტებით როზალი და ემეტს და ჯასპერს თვალებით ბურღავდა. აი ისიც! ამოეძალი, რომელიც თავს უფლებას აძლევდა მოეთვინიერებინა რბილი და კეთილი მზარეული. - მე ის ცოცხალი მჭირდება! ოთხ ნაწილად დაგლეჯილი ბელასგან რა სარგებლობაა?
ძლიერმა მკლავებმა გაუშვეს ჩემი ხელები, რომელიც იმ ადგილას სადაც მათ ვეჭირე გაწითლებულიყვნენ. მე მაშინვე როუზს მივვარდი, მაშში თანადგომას ვეძებდი. ისე როგორც ბავშობაში, როცა მას შევჩივლებდი ხოლმე ედვარდზე. და თავზე მომეფერა და შუბლზე მაკოცა.
- მიდი მომეცი კაბა.! - მოითხოვა მან.
- შენ მე მხოლოდ ამის გმაო გადამარჩინე? - ღიმილით ვკითხე მე..
- და მეტი რისთვის უნდა გადამერჩინე?
- როუზ, ნუ შენ და...
- ვიცი, ვიცი - მან ხელი აიქნია და კაბა გამომართვა. - ახლავე დავბრუნდები.
ის მეორე სართულზე ასასვლელი კიბისკენ დაიძრა. მე შევეცადე მისთვის დახმარება შემეთავაზებინა, მაგრამ მან მისთვის დამახსიათებელი მანერით უარი მითხრა და მომაძახა, რომ მე ხელების მაგივრად ხეები მაქ და შეიძლება, რომ როზალი დავჭრა. მე ისღა დამრჩენოდა, რომ გამეცინა.
- წამოდი, უკვე ყველა შეგროვდა. - ჯასი გახდაში მომეხმარა, ჩემი დუბლიონკა ემეტს გადაუგდო, რომელმაც უკმაყოფილო სახით ჩაილაპარა ”წამოდი ჩიკო. ჩვენ ამ სახლში არ გვაფასებენ” და სამზარეოლოსკენ წავიდა.
ჯასპერმა მხარზე ხელი გადამხვია და სასტუმრო ოთახისაკენ წამიყვანა, სადაც უკვე შეგროვილიყვნენ ჩვენი მშობლები. პირვლი სურვილი იყო, რომ მათ ჩავხუტებოდი და მეკოცნა, ჩვენ ხომ ორ კვირაა, რაც ერთმანეთი არ გვინახავს, მაგრამ ჩემმა ”მგრძნობიარე” უფროსმა ძმამ ამის უფლება არ მომცდა და დივანისკენ წამიყვანა, რომელსაც ახალგაზრდა გოგონა იჯდა.
- მინდა ჩემი შეყვარებული გაგაცნო, - მითხრა ჯასპერმა და დივანთან ახლოს მივიდა.
გამოვტყდები, რომ ამ საკმაოდ სიმპატიური, ქერა თმიანი გოგონას ადგილზე სრულიად სხვა ადამიანის ნახვას ველოდი. და იმედიც გამიცრუვდა, მაგრამ არ შევმიჩნიე.
- ემილი, ეს ბელაა, - წარმუდგინა ჩემი თავი ჯასპერმა გოგონას, რომელიც თვისი ადგილიდან წამოდგა და ხელი გამომიწოდა.представил меня Джаспер девушке, которая поднялась со своего места и протянула мне ладонь.
- ძალიან სასიამოვნოა, - გამიღიმა მან. ხო, ერთი შეხედვით საკმაოდ საყვარელია. მის სახეზე მხოლოდ ერთი წამით გაირბინა უსიამოვნო გრძნობა, მაგრამ მე მიანც მოვასწარი ამის დანახვა. ეჭვიანობა. სასაცილოა, რატომ უნდა იეჭვიანოს ჩემზე?
- ბელა! - ამ ხმას მილიონი სხვა ხმიდან გამოვარჩევ.
შემოვბრუნდი თუ არა ჩემსკენ უკვო მოფრინავდა ელისი, ჩემთვის ყველაზე ახლო ადამიანი და ჩამეხუტა. აი ვის დანახვას ველოდებოდი ემილის ადგილას. არასწორად არ გამიგოთ, მე საერთოდ არ ვეკუთვნი იმ დებს, რომლებიც თვის ძმებს ეუბნებიან, ვის და რამდენ ხანს უნდა შეხვდნენ. მე გულწფელად ვთვლიდი, რომ ელისია და ჯასპერისგან არაჩვეულებრივი წყვილი გამოვიდოდა.
კალენების ყველაზე პატარა წევრი, ჩემი ნათესავი ელისი ჯერ კიდევ სკოლიდან ჩემს ძმაზე იყო შეყვარებული. თუ ბევრისთვის პირველი სიყვარული უკვალოდ ქრებოდა, ელისის შემთხვევაში ეს დღემდე გაგრძელდა. რატომ არაფერი არ მოიმოქმედა ელისმა ან მაშინ ან ეხლა? იმიტომ, რომ მას ეშინოდა, რომ ჯასპერისგან უარყოფილი ყოფილიყო. ჯასპერის მიმართ მისი გრძნობების შესახებ, მხოლოდ ორმა: მე და ედვარდა ვიცოდით. პარადოქსი - იყო საიდუმლოთი დაკავშირებული ადამიანათ, რომელმაც ნებისმიერ მომენტში შეიძლება ზურგში დანა ჩაგარჭოს.
- გამარჯობა, ფუტკარო! - ძლიერად ჩავიხუტე დაქალი. როცა გამახსენნდა თუ რა ხდებოდა ელისთან უკანასკლენლი კვირებოს განმავლობაში, თვალები ცრემლით ამევსო. მე შეუმძნევლად მოვიწმინდე ისი მუშტით და გავიცინე, როცა ელისმა მომიღუტუნა იცოდა, რომ ამას ვერ ავიტანდი. - შეწყვიტე!
- კარგი, კარგი, - ხელები მაღლა აწია, დანებდა. ვერ ვითმენდი ისე მინდოდა მისთვის უამრავი კითხვის დასმა, მაგრამ ამის გაკეთება ამდენი ხალხის გარემოცვაში არ მინდოდა.
დანარჩენი ახლობლების ჩახუტებისა და ყველას სიტყვით გამოსვლის შემდეგ, ყველანი მაგიდასთან ვიყავით დაპატიჟებულნი. აი უკვე მერამდენეჯერაა ადგილები ისეა განაწილბული, რომ მე და ედვარდი ერთად არ ვიჯდეთ. და როზალი თავად ხელმძღვანელობს სტუმრების დასმის პროცეს, რომ ყველანი კომფორტულად ვიყოთ. მე დავჯექი ელისისა და კარლაილის შორის, რომელიც ყოველ წუთში ქალიშვილს ათვალიერებდა. და უკვე მეშვიდეჯერ გოგონად უკმაყოფილოდ გადახედა მამას, უბრძანა მას, რომ თავისი თეფშისათვის ეყურებინა. უფროსმა კალენმა თავი დამნაშვედ იგრძნო და გოგრიანი სუპ-პიურეს ჭამა დაიწყო.
ჩემს წინ ადგილი ცარიელი იყო. მშვენიერია. იქნებ ის მაშინ მოვიდეს, როცა ვახშამი უკვე დასრუბული იქნება? ძალიან მინდა, რომ ჩემი იმედი გამართლდეს, მაშინ მე და ელის შეგვეძლება ჩვენს საყვარელს ადგილას განვმარტოვდეთ, რომ ყველაფერი მშვიდად განვიხილოთ და ედვარდთან შეტაკებაც არ მომივიდეს.
თითქოს ჩემს ჯინაზე კარებს ზარის ხმა გაისმა. ახლა დაიყება. როზალი ადგილიდან წამოდგა, რომ შემოსასვლელში გასულიყო და ჩვენს ჩუმ სამყაროში ბოროტი შემოეშვა.
მე ვერ ვხედავდი თუ, როგორ ესალმებოდნენ ისინი ერთმანეთს.
- გამარჯობა, ჩემო საყვარელო რძალო! - ყველა ჩემს გარდა ედვარდის ხმაზე თავი შეაბრუნეს. როგორც ჩანს მას არაჩვეულებრივი განწყობა აქვს და თავისი უქარის შესრულებას არ აპირებს.
- სად ხარ ამდენი ხანი? - გაიცინა როზალიმ. მზად ვარ სანაძლეო დავდე, რომ ედვარდა ახლა ჩუმად თქვა რაიმე ”ორიგინალური” ხუმრობა ჩემზე. გაგიკვირდათ, რომ როუზი ამის ნებას აძლევს? ხო, სკოლის ცეკვების შემდეგ მათი დამოკიდებულება ერთმანეთის მიმართ ძალიან შეიცვალა. ისინი ერთმანეთთან ძალიან ახლოს არიან. არა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ როზალი ჩემ მიმართ სხვანაირად განეწყო, უბრალოდ ედვარდთან მეგობრობა მისთვის ძალიან ძვირფასი იყო, ამ ორს როგორც გაირკვა ბევრი საერთო აქვსთ: თანდაყოლილი სარკაზმი, საკუთარი თავის განდიდების მანია და ა.შ. როგორც ჩემთვის საიმედო წყაროდან, სახელდან ელისისგან ცნობილია, რომ როზალის ასე უბრალოდ არ დაუწყია კალენთნ მეგობრობა. პირველი მიზეზი - მისი უფროსი ძმა, რომელიც ედვარდმა მას ერთ წვეულებაზე გააცნო და რომელიც გარკვეული დროის შემდეგ მისი ქმარი გახდა. მეორე მიზეზი - მე. დაიკო იმედოვნებდა, რომ კალენს სწორ გზაზე დააყენებდა. როგორც ხედავთ, ეს არ გამოუვიდა.
- ფანების გამო შევყოვნდი, - უპასუხა ედვარდა, თავისი ადგილისაკენ დაიძრა. - ყველას მოგესალმებით!
- შენ საიდან გყავს ფანები, მეგობარო? - გაუკვირა ემეტს, რომლის კოვზიანი ხელიც შუაგზაში ჰაერში გაჩერდა.
- შენ ვერც კი წარმოგიდგენია, რამდენი სუსტი სქესის წარმომადგენელი იშლება ჭკუიდან ჩემს გამო.
- ედვარდ! - ერთ ხმაში წამოძახეს ესმემ, რენემ და ელისმა, თავის ნათსავს ენის კბილებს შორის დაჭერასა და იმისკენ მოუწოდებდნენ, რომ თავისი ინტიმური ცხოვრების მაგიდასთან არ განეხილა.
- კარგი, - დათანხმდა ის და ეშმაკურად გამომხედა. მე კარლაილისაკენ შევბრუნდი, დავინტერესთი უ როგორ იყო მისი საქმე კლინიკაში.
- და რატომ ხარ მარტო? - კითხა ჩარლიმ რაღაც დროის შემდეგ.
- ვერაფირთ ვერ გადავწყვირე ჩემს, რომელ გოგოსთან ერთდ მოვსულიყავი. არავის განაწყენება არ მინდოდა.
- შენ რა ისინი მთელი ვაგონი გყავს? - ელისმა ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა და ბრაზით შეხედა თავოს ძმას.
- ორი, - თითქოს გაუბედავად წარმოთქვა მან.
- მეგობარო, ეს შეიძლება ცუდად დამთავრდეს, - ამოიოხრა ემეტმა და პირისკენ სუპის მორიგი პორცია წაიღო.
ედვარდმა ყველა დამსწრეს თვალი მოავლო და იმედი გამოთქვა, რომ ოჯახის წევრებიდან მას არავინ არ გაცემდა. უჰ, როგორ მინდოდა ამ სურათის ნახვა: კალენი და ყველა მისი მსხვერპლი მოულოდნელად ხვდებიან ერთ ადგილზე! რას არ მივცემდი ამ სპექტაკლისთვის.
არაჩვეულებრივი ვახშმის შემდეგ ჯასპერ ემილი, რომელსაც მთლი საღამო ერთი სიტყვა არ უთქვამს სახლში გააცილა. დანარჩენები კი, როგორც მე ვვარაუდობდი ჯგუფებად დაიყვნენ. ჩარლი კარლაილი და რენე, რომლებიც თეთრი ღვინით ხელში იდგნენ და რაღაცას განიხილავდნენ. მათი სახეები მიხედვით მივხვდი, რომ ისინი ელისზე ლაპარაკობდნენ.После великолепного обеда Джаспер повез Эмили, которая не сказала за весь вечер ни слова, домой. ჩვენს ოჯახში უკანასკნელი კვირის განმავლობაში სხვა სალაპარაკო თემა არ იყო. როუზი, მე, ემეტი და ედვარდი დივანზე ვიჯექით და რესტორნის ბიზნესის საქეს განვიხილავდით. სიმართლე, რომ ვთქვა მათი დავის მოსმენა ჩემთვის სრულიად უინტერესო იყო. მე ველოდები, როდის დაამთვრებდნენ საუბარს ესმი და ელისი, რომ მე და ჩემს მეგობობარი განვცალკევლებულიყავით.
- სახლის საბუთები უკვე გააფორმე? - კითხა ემეტმა ძმას.
- კი, - უპასუხა მან. - იქ კიდევ მიმდინარობს რაღაც სამუშაოები, აგრა ვფიქრობ, რომ ზაფხულის დასაწყისში უკვე შევძლებთ იქ გართობას.
- და ტერიტორია დიდია?
- არა, მხოლოდ ერთი ჰექტარი.
- აბაა, მხოლოდ ერთი ჰექტარი!
ედვარდმა პიჯახის ჯიბიდან, რომელიც დივნის უკან ეკიდა, სიგარეტის კოლოფი და მობილური ტელეფონი ამოიღო.
- ბავშვო, თუ შეიძლება სანთებელა მომაწოდე - მთხოვა მან. მე მაშინვე ვერც კი გავიაზე, რომ ედვარდი მე მელაპარაკებოდა.
- რომელი შენი ”ბავშვი” მე ვარ - ჩავიცინე მე. - მე შენთვის მის ჰეილი ვარ!
- მის ჰეილ, მომაწოდე სანთებელა. თუ შეიძლება? - მიანც არ დაშოშმინდა, ფართოდ გამიჭიმა. ავიღე ჩემთნ ახლოს მდგარი პატარა მაგდიდან მეტალის სანთებელა და ედვარს შუბლში ვესროლე. ზუსტად მიზანში მოვარტყი
- რისთვის? - გაიცინა მან, დაშავებულ ადგილს ისრესდა. იდიოტი, ის რა კაიფშია? მაზოხისტია ვიღაც!
როზალი დაელოდა სანამ კალენი მოკიდებულ სიგარეტს პირში ჩაიდებდა და შემდეგ პირიდან სიგარეტი გამოაცა. დააგდო ის ცარიელ თეფშზე, რომლიდანაც მე დესერტს ვჭადი.
- ჩვენთან არ ეწვიან, ედვარდ!
- და სად არის გამაფრთხილებელი ნიშანი, ძვირფასო? კიდია აქ სადმე მნათობი ტაბლო თუ რა? - განაგრძო მან და დააგდო თავის ტელეფონი დანარჩენ აპარატებთან, ვაზასთან ახლოს, რომელზეც უკანასკელი წითელი ვაშლი იყო დარჩენილი. რომლის აღებაც მე მომინდა. ემეტის წინ გადავიხარე და ხილის ხელი გავწიე, ზუსტად ამ მომენტში აიღო ვაშლი ედვარდმა. ჩემი ხელი კი ზევიდან აღმოჩნდა.
- გაუშვი ხელი, მე პირვლე ვიყავი, - ვთქვი მე. და რატომ მომინდა ვაშლისთვის ბრძოლა? შეიძლება იმიტომ, რომ ვაშლი მართლაც ძალინ მინდოდა ან შეიძლება იმიტომ, რომ ედვარდისთვის შეხება საშინლად სასიამოვნო იყო.
- პირველი? ნუ მაცინებ ძვირგასპ! შენ უბრალოდ გინდა, რომ ზედმეტად შემეხო, - მომიგერია მან. მე მომიწია მისი თითებისგან დატოვებულ ვაშლის თავისუფალ ადგილს ჩავჭიდებოდი და ჩემსკენ მომექაჩა. კალენი კი თავისკენ ქაჩავდა.
- მომეცი, - გავიმეორე მე.
- არა! ის ჩემია!
- თქვენ რა ათი წლისები ხართ? - გაიცინა ემეტმა, როცა რომელიღაც ჩვენგანი კიდევ ერთხელ დაეჯახა მას.
- ცხრის, - ერთდროულად ვუპასუხეთ ჩვენ, ისე, რომ ხელის გაშვებაზე არც გვიფიქრია.
ჩვენს წინ გამოცჩნდა ელისი, რომელსაც ხელში უზარმაზარი სამზარეულოს დანა ეჭირა.
- ორივე გაუშვით! - ბრძანა მან. ჩვენ მაშივე გავუშვით ხელი და ვაშლი მაგიდაზე დავარდა.
- ოღონდ არანაირი სისხლისღვა ჩემს სახლში! - გააფრთხილა როუზმა. - მე ღია ფერის ხალიჩა მაქვს. და გასარეცხი ჭურჭელის საკმარისად მექნება და არ მინდა, რომ მკვდარის მოცილებაც დამჭირდებს. ელისმა უსიტყვოდ გაუსვა ვაშლს დანა და დანის ორივე მხარეს ხილის ორი ზუსტი ნახევარი დაეცა.
- არც კი გაბედოთ იმაზე ჩხუბი, ვის უფრო დიდი ნაჭერი შეგხვდათ! - ელისმა ჩვენს კომპანიას დანა მოუქნია. - წამოდი, ბელს.
ერთი წუთის შემდეგ შვენ უკვე ვიჯექით კიბის ქვეშ არსებულ საკუჭნაოში. ჩვენი საყვარელი ადგილი ემეტის და როზალის სახლში. რამდენი ცრემლი იყო უკანასკნელი წლის მანძილზე აქ დაღვრილი. მაგრამ ეს არაფერია იმასთან შედარებით, რამდენიც უკანასკნელი ორი კვირის განმავლობაში იყო.
ელისი მუხლებზე ხელებ შემოხვეული იდა. მე ნახევრად ვიწექი და ფანჯრიდან ვუყურებდი თუ, როგორ იმალებოდა მთვარე ხეებს შორის.
- კარლალი რას ამბობს? -პირველმა დავარღვიე სიჩუმე.
- ამბობს, რომ თავი კარგად მიჭირავს.
- და გერმანია - ეს საბოლოო გადაწყვეტილებაა?
- ხო, იქ ამას ყველაზე კარგად მკურნალობენ. - მას არაფით არ უნდოდა მოვლენებისთვის თავისი სახელების დარქვემა.
- და როდის?
- შემდეგი კვრისი ბოლოს. ისინი ამბობენ, რომ დიდხანს გაწელვა საშიშია, რომ მეორე სტადია საკმაოდ სწრაფად შეიძლება გადაიზარდოს მესამეში.
მე ელისთან ახლოს დავჯეხი და დავეხიტე. ღმერთო, რატომ სჯი ისეთ ადამიანებს, როგორიც ის არის? და ისევ ვერ შევძელი თავის შეკავება. ელისი ჩემსკენ შემობრუნდა და ცრემლები მომწმინდა.
- ბელა, რატომ ტირიხარ? ჩვენ ხომ შევთანხ,დით. შენც ხომ მშვენივრად იცი, რომ ჩვენს დროში კიბო იკურნება.
