მხოლოდ ის გვამშვიდებდა, რომ ბელა ნელ-ნელა ლაპარაკს იწყებდა. არა,მისი პირველი სიტყვები ჩვენი სახელები კი არ იყო, არამედ „დილა მშვიდობისა!“ და „ძილი ნებისა!“. ვერ ვხვდებოდით ასე რატომ გამოვიდა. თურმე, საკმაოდ ადვილი გამოსაცნობი იყო.
გამოდის, რომ მშობლები ბელას კარგ მანერებს ასწავლიდნენ და მისი თითოეული დილა ამ სიტყვებით იწყებოდა. ასევე გოგონა არ იგინებოდა, არადა ქუჩაში ეს სიტყვები ხშირად ესმოდა, მის სახეს თითქმის არასდროს არ ტოვებდა ღიმილი,ბელა არასდროს არ ყვიროდა, არ მართავდა ისტერიკებს, არ მოითხოვდა თოჯინებს, მე საერთოდ არ გამეგონა, რომ როდესმე ბელა უპატივცემულოდ გველაპარაკებოდა. ბელა თავისი ასაკისთვის, კარგი აღზრდილი იყო, იმისდა მიუხედავად რომ საშინელ რაიონში ცხოვრობდა. ე.ი.,მამამისს იგი უყვარდა. მაშინ რატომ დასჭირდა შვილის მოკვლა? და რა დაემართა მათ ოჯახს? რატომ ჩამოიხრჩო დედამისმა თავი? ეს ყველაფერი ისეთი უცნაური იყო...
მაგრამ ახლა სულ სხვა რამე მადარდებდა. ჩემი თავი იმაში გამოვიჭირე,რომ პაწია ბელაზე დამოკიდებული გავხვდი. ვცდილობდი,ჩემი მთელი დრო მასთან გამეტარებინა, რითიც როზალის ნერვებს ვუშლიდი. ისე ვუყურებდი, თითქოს მისი სახის ყოველ ნაწილს ვშთანთქავდი, მისი მოძრაობების,მისი ღიმილის, მშვენიერი ხმის... რა თქმა უნდა, ბელამ თითოეული ჩვენთაგანი მოხიბლა თავისი მშვენიერებით, მაგრამ მე...მე თითქოს მისით დავავადდი! უცნაურია,რომ ვერავინ ვერაფერს ვერ მამჩნევდა.
იმის დამამტკიცებელი საბუთი, რომ ბელა საბოლოოდ ერთ-ერთი ჩვენთაგანი გახდა, იყო არაოფიციალური საბუთი,რომელიც კარლაილმა მთელ ოჯახს წაუკითხა. დამამტკიცებელი საბუთი,გახდა ემეტი. ის უკვე საათობით იჯდა და ბელასთან თამაშობდა, თან იძახდა,რომ მისი შვილი სასწაულია! მან თვითონ დაიწყო მისი აღზრდა. დიახ-დიახ,არ მოგესმათ! ჩვენი ემეტი ასწავლიდა ბელას წერას,კითხვას და ცოტა მათემატიკას. სასაცილო სანახავი იყო, როგორ დაიცვა ძმამ სათვალეები და ოთახში ანბანით ხელში დაიწყო სიარული. ერთ თვეში ბელამ წერა-კითხვა ისწავლა, მაგრამ აი მათემატიკაში პრობლემები ჰქონდა - ემეტმა საშინლად აუხსნა. ამ საქმეს მე მოვკიდე ხელი,სანამ ემეტმა საბოლოოდ არ გადარია ბავშვი. ჩემთან ერთად საქმე უფრო ჩქარა წავიდა... ხა! ედვარდ ენტონი კალენი საუკეთესოა !მე ეს ვიცოდი!
იმავე დღეს, მის ნახატში გავჩნდი. მე გმირი ვიყავი, რომელმაც ის ციფრებისგან იხსნა,თან ნახატზე ბელამ ჩემს გარშემო გულები დახატა. ეს ჩემი უმნიშვნელო უსასრულობის ყველაზე ბედნიერი დღე იყო.
თანდათან ვამჩნევდი, რომ როცა ბელას ვეხუტებოდი,კარგა ხანი მისი გაშვება მიჭირდა, მისი თმების სურნელით ვტკბებოდი, ყველასგან შეუმჩნევლად თმებში ვკოცნიდი. ეს ყველაფერი მაშინებდა -ისეთი გრძნობა მქონდა,თითქოს გარყვნილი ვიყავი! მაგრამ ჩემს თავს ვერაფერს ვერ ვუხერხებდი. თითქოს რელობიდან ვვარდებოდი, მასთან ყოფნისას. სხეულის შიგნით უცნაური პეპლები სახლდებოდნენ და ისეთი ნათელი გრძნობები მეუფლებოდა,მეგონა რომ, ვიხლიჩებოდი.
არ შემეძლო არ გამეთვალა ის, რომ ჯასპერი შეიგრძნობდა ადრე თუ გვიან რაც მემართებოდა. და ეს დროც დადგა.
ერთხელ მე და ჯასპერი სანადიროდ ვიყავით. ემეტი ჩვენთან არ იყო, იმიტომ რომ მან და როზალიმ ბელა გასართობ კომპლექსში წაიყვანეს,ფილმის საყურებლად, რომელზეც ბელა ძალიან ბევრს ლაპარაკობდა.
კარლაილი საავადმყოფოში იყო,ამიტომაც ვერ წამოვიდა.
ჯასპერმა ლაპარაკი პირველმა დაიწყო:
-ძმაო, შენი თავი ხელში უნდა აიყვანო.
ნერწყვი ჩავყლაპე:
-რაზე ამბობ?
ჯასპერმა მანქანის რულს ხელი დაარტყა:
-ედვარდ, მე და ელისი ათი დღის უკან მივხვდით ყველაფერს,მაგრამ ვერ მოვახერხეთ და ვერ დაგელაპარაკეთ. სახლიდან თოკითაც ვერ გამოგათრევენ ბელას გამო, და თუ როუზი და ემეტი გაიგებენ იმას რასაც გრძნობ... - გაჩუმდა და წარმოიდგინა დის რეაქცია.
შევეცადე ამეხსნა:
-ჯასპერ, მე პედოფილი კი არ ვარ, მისთვის ცუდი არ მინდა.
ჯასპერმა შემომხედა:
-ედ, ვიცი ,უბრალოდ... -ამოიხორა. - გესმის, უბრალოდ შენ ძალიან დიდხანს გყავს ჩახუტებული. და ის რომ როზალიმ ვერ შეამჩნია, როგორ ყნოსავ და როგორ უყურებ -გაგიმართლა.
აი, უკვე ორმა ჩემი ოჯახიდან იციან რასაც ვგრძნობ ბელას მიმართ. ო ღმერთო!
ჯასპერმა ჩემი რეაქცია შეამჩნია,ახსნა დამიწყო:
-ედ, სიყავრულში არაფერი ცუდი არაა. მე პირადად შენი და ბელას ურთიერთობის წინააღმდეგი არ ვარ, შენ- მისთვის საუკეთესო წყვილი ხარ. უბრალოდ ცოტა უნდა დაიცადო, სანამ არ გაიზრდება. შენი თავი კონტროლის ქვეშ გყავდეს. სიყვარულში სამი სტადია არსებობს.
გამიკვირდა:
-რა სამი სტადია?რაზე ლაპრაკობ?
ჯასპერმა შეუხვია სასოფლო გზაზე,და ისევ ალაპარაკდა:
-პირველი სტადია - გატაცება, როცა გინდა რომ მოეხვიო და მასთან ახლოს იყო. მეორე სტადია - როცა შენ აცნობიერებ შენს გრძნობებს, როცა მხოლოდ ჩახუტებები არ გაკმაყოფილებს, ასევე კოცნაც გინდა, და ფიქრი განშორებაზე, იწვევს საშინელ ტკივილს. მესამე სტადიას მე «საბოლოოს » -ს ვეძახი.
დამაინტერესა:
-და მაშინ რა ხდება?
ჯასმა გაიღიმა:
-უკვე აღარ გყოფნის, არც მოხვევები, არც კოცნები, უფრო მეტი გინდა. შენ მასთან ერთიანდები, არ გესმის როგორ ცხოვრობდი, მის გარეშე,წასვლა კი შეუძლებელია-თქვენ ერთნი გახდით. (გაერთიანდით)
ლამის დავიხრჩვი:
-შენ ფიქრობ,რომ...
ძმამ გამაწყვეტინა:
-არ ვიცი ედ! ყველაფერი არასწორად მიდის, შენ ძალიან ჩქარა ვითარდები ურთიერთობებში. ყოველ ჯერზე, შენთვის უფრო რთულია მოშორდე ბელას,უფრო გიჭირს გაშალო ხელები, თქვენი მოხვევები დიდი ხანი გრძელდება. ბელას აბნევ, მას არ ესმის რა ხდება, თავისი ასაკისთვის ის უჩვეულოდ ჭკვიანი და გამჭრიახია, იგი გამოაწრთო ჯურღმულებში ცხოვრებამ.
ჯავრით დაარტყა რულს.
შეშინებული, ვფიქრობდი იმაზე რაც ხდებოდა. შემიყვარდა 5 წლის ძმისშვილი, დროთა განმავლობაში ვრისკავ იმით რომ, მონსტრად არ გადავიქცე. მე მინდოდა ის ამისგან დამეცვა, მაგრამ ფიქრი წასვლაზე აუტანელი იყო.
საბოლოოდ ამოვიკნავლე:
-ჯას, როცა ყველაფერი ძალიან ცუდად იქნება, მითხარი და საჭირო ზომებს მივიღებ.
თავი დამიქნია:
-გეტყვი. ედვარდ, სხვებს რაც შეეხება, რა ვქნათ? ვინმეს ოჯახიდან ვეტყვით?
დავფიქრდი. როზალის და ემეტს ამაზე არ ვეტყვი. არაა აუცილებელი იცოდნენ, სანამ თავი მიჭირავს. არ მინდა ბედნიერება გავუფუჭო, როუზმაც და ემეტმაც დაიმსხურეს ოჯახში მომატება.
ესმი. დედას რაც შეეხება ვერ გადავწყვიტე. ალბათ, მისი ამ არაჯანსაღ ურთიერთიბებში გარევა არ ღირს.
აი კარლაილს კი აუცილებლად უნდა ვუთხრათ. უნდა გავკეთო ეს, მამას უნდა ვენდო.ის დამეხმარება სწორი გადაწყვეტილება მივიღო, კარლაილს ცხოვრებაში მეტი გამოცდილება აქვს.
ჯასპერი დამეთანხმა. გადავწყვიტეთ.

მამა შოკში იყო, როდესაც ჩემი მონაყოლი მოისმინა. მან მოვლენების განვითარების, ჩემი მოქმედების სხვადასხვა ვარიანტი განიხილა. საბოლოოდ ჩვენ ყველამ ერთად (ელისი,ჯასპერი,კარლაილი და მე) გადავწყვიტეთ, რომ ჯერჯერობით ყველაფერი ნორმალურადაა. სანამ ბელასთან მხოლოდ ჩახუტებებით ვძლედბი, ლონდონიდან გამგზავრება არ დამჭირდებოდა. ერთადერთი რაც აკრძალული მქონდა - ბელასთან მარტო დარჩენა იყო,სანამ დანარჩენი ოჯახის წევრები ქალქში იყვნენ ან სანადიროდ. ეს მეთოდი ჩემთვის უფრო იყო, ვიდრე ბელასთვის - მსურდა რომ გოგონა ჩემგან როგორღაც მაინც დამეცვა. დანარჩენებს არ მიაჩნდათ, რომ რამოდენიმე საათი ბელასთან პირისპირ და შემეძლო პირდაპირვე „ორი სტადიის“ გამოტოვება და ბავშვზე მხეცივით მივარდნა. ყველას სწამდა, რომ ჩემი თავის კონტროლი შემეძლო.
იმ დროისთვის, როცა ელისი დაბრუნდა ქალაქიდან პროდიქტებით დატვირთული, კინოდან კი როზალი, ემეტი და ბელა დაბრუნდნენ მე ჩემს ოთახში ვიჯექი. ყველაფერი ერთმანეთში აირია - გრძნობები, ფიქრები...ასეთ მდგომარეობაში მხოლოდ ერთხელ ვიყავი - როცა გარდამქნეს. ახლა იმ დივანზე ვიწექი, სადაც ჯერ კიდევ იყო ბელას სურნელი დარჩენილი. მისი სურნელი არ მაძლებდა საშუალებას დავკარგულიყავი და თავი მარტოსულად მეგრძნო.ჩემს ოთახში მწოლიარეს, მესმოდა რომ არ შემეძლო ქვემოთ ჩავსულიყავი და ისე მოვქცეულიყავი თითქოს ყველაფერი კარგად იყო...
ქვემოთ ესმიმ იკითხა:
-ედვარდი ჩვენთან რატომ არაა? უცნაურია,ბოლო დღეები ის მთელ თავის დროს ოჯახთან ერთად ატარებდა.
ემეტი აფორიაქდა:
-ხო,უცნაურია. ედ!!! ჩვენთან მოდი! - მორთო ყვირილი.
როზალი ბელას მოსწყდა და უკმაყოფილომ მიმართა ქმარს:
-ძვირფასო, ნუ ყვირი.
როზალი კიბეებზე ამოვიდა და ჩემს ოთახში შემოვიდა; ბელა ხელებში ეჭირა.
-ედვარდ, არ შეგიძლია ბელა დააწვინო? მთელი საღამო წუხდა, რომ კინოში ჩვენთან ერთად არ წამოხვედი და მანქანაში ჩაეძინა.
ჩემდა გასაკვირად, დივნიდან ავდექი და დას გოგონა გამოვართვი.
ბელა ჩუმად მოკალათდა ჩემს მკლავებში. მას კინოთეატრის პოპკორნის სუნი ასდიოდა, რომელიც მისივე სურნელებას შეერია. თავის ოთახში წავიყვანე და დავაწვინე. პლედიც გადავაფარე. ჯასპერმა, რომელიც ჩემს განცდებს „უსმენდა“ მაგრძნობინა რომ ყველაფერი კარგადაა.
ბელა გაინძრა და ერთი თვალი გაახილა.
მე გავუღიმე ჩემს მზეს. როგორ შემეძლო იმაზე ფიქრი, რომ როდესმე ტკივილს მივაყენებდი ამ პაწია ქმნილებას?
-გამარჯობა! - მითხრა მან. - მე კინოში მულტფილმს ვუყურე!
-ხოოო?
-ჰქვია „ციყვები ჯადოსნური ტყიდან“ - ბელა ფრთხილად მიყვებოდა მულტფილმის შინაარს, ისიც მომიყვა, როგორ თამაშობდა ემეტი, ყურებში იტენიდა პოპკორნს.
-როგორ ფიქრობ, მამას რომ ამდენივე პოპკორნი თავში ჩაეტენა, შიგ როგორ ჩაეტეოდა? სადღაა მისი ტვინი? - გაუკვირდა გოგონას.
თვალი ჩავუკარი:
-დამიჯერე, ყველა ჩვენგანს დიდიხანია ეს კითხვა გვაინტერესებს. დაიძინე! - დავიხარე და შუბლზე ვაკოცე.
როდესაც მის კანს შევეხე ტანში ერექტრულმა მუხტმა დამიარა.
-არააა! - გაჭირვეულდა ბელა. - ძილი მოსაწყენია!
-მაშინ რა სურს ჩემს პრინცესას? - მისკენ დავიხარე.
- მმმ... - ჩაფიქრდა გოგონა.- მე მინდა რომ ხვალ, მთელი ოჯახი ტყეში წავიდეთ პიკნიკზე.
-შენი სურვილი შესრულდება. - დავპირდი მე.
ბელა ლოგინში ჩაწვა, მე უკვე წასვლას ვაპირენდი როდესაც მისმა ხელმა გამაჩერა. მან თითი აწია და ჩემს სახეზე წრეების გამოყვანა დაიწყო. დამცხა.
-გცივა?- მკითხა მან.
-ცოტა. - ჩუმად ვუპასუხე. რეალობა ხელიდან მეცლებოდა, ძნელად ვაზროვნებდი. მისი თითი თითქოს ცეცხლის წრეებს არტყამდა ჩემს სახეზე. მხოლოდ მას ვხედავდი. ბელა იწვა, მისი თმები ლამაზად გადაშლილიყვნენ ბალიშზე, მომძინარე თვალები, ნახევრად დახუჭული წამწამებიდან მიმზერდნენ.
ოთახის კარმა დაიჯახუნა, თითქოს ტრანსიდან გამოვედი.
-ბელა რატომ არ გძინავს? ედვარდ, წამოდი. როზალი გაბრაზებულია - ბელა ძალიან დაღლილია ლაპარაკებისთვის. - ყურთან ჯასპეერის ხმა გაისმა.
-ნუუუ! ბიძია ჯასპერ, სულ ასე შვრები! - წაიბურდღუნა ბელამ, თავი პლედში ჩარგო.- ყველას ძილი ნებისა!
საბავშვო ოთახიდან გამოვედი და კედელს მივეყრდენი. ჰოლში ასე ძალიან არ იყო ბელას სურნელი, როგორც მის ოთახში, იმიტომ რომ ელისმა დღეს გაანიავა ჰოლი,იმით ისარგებლა რომ ბელა კინოში იყო. სუფთა ჰაერმა საბოლოოს დამიბრუნა გონება, იმის გაცნობიერება დავიწყე,რაც მოხდა. მე მას ვაკოცებდი. ეს ნათელი იყო - მე ვერ გავუძლებდი, ტუჩებით შევეხებოდი და ამით ბელას დავაშინებდი.
ჯასპერი ახლოს იყო. მხარზე ხელი დამადო, ფიქრებით მომიხმო :
„ედ!“
-რა გინდა? - ყრუდ ამოვიკვნესე,ხელის გულებით კი სახე დავიფარე.
„ედ ყველაფერი მოგვარდება! ასე არ ინერვიულო, უბრალოდ დღეს იმ დროის განმავლობაში რაც ტყეში იყავი, ბელას სიახლოვეს მოსწყდი. შემდეგში შენ გააცნობიერებ ყველაფერს.“
თავი დავუქნიე. ჯასპერი ქვემოთ ჩავიდა, დანარჩენებთან,სადაც ემეტი მორიგ ანეკდოტს ყვებოდა, დღევანდელ კინოში გატარებულ დროზე.