კარლაილმა ახსნა დაიწყო:
- ფეხებზე აქვს პრობლემები,ამიტომაცაა თითქმის რომ არ დადის.ბავშვს ორივე ფეხი ნაღრძობი აქვს, მას დროულად არ ჩაუდგეს ფეხები,ამიტომაც საჭიროა მკურნალობა.
გავფითრდი.(მთარგმნელის შენიშვნა. ნუთუ ვამპირისთვის ეს შესაძლებელია?:)) ო ღმერთო! ე.ი. ჩემს პაწიას ფეხები სტკიოდა,როდესაც ამ დილით ქვემოთ ჩადიოდა,მე კი უგრძნობი ყეყეჩი, დავცინოდი რადგან ეს ყველაფერი ხუმრობა მეგონა! კიბეებზე როგორი ჩადიოდა...მაშინ როდესაც საფეხურზე დგები მთელი სხეულის სიმძიმე ავტომატირად ერთ ფეხზე გადადის, ქვედა საფეხურზე ჩასვლა ჯოჯოხეთურ ტკივილს აყენებს ავადმყოფ ბავშვს... მე,უგრძნობმა ურჩხულმა, კი ეს ყველაფერი დავუშვი...
როზალიმ ამოისლუკუნა:
-ახხ...მასთან უნდა შევიდე!
კარლაილმა სთხოვა:
-როზალი,მისი სახელი გაიგე. საბუთების შესავსებად მჭირდება.გვარს მე მოვუფიქრებ, მაგრამ მინდა რომ სახელი თავისი დარჩეს.
-კარგი,გავიგებ.- როზალი კაბინეტში მიიმალა, მაშინვე გულში ჩაიკრა ბავშვი.
დედამ მორცხვად ჩაახველა:
-მესმის, რომ მე და ელისი უადგილო რამეს ვამბობთ,მაგრამ საბავშვოს დიზაინს მოვრჩი,ელისს კი პატარას ახალი ნივთები აქვს ამოსალაგებელი. იმაზე მივანიშნებ, რომ ქალქში ვარ წასასვლელი შპალერზე, საღებავზე და ხელოსნებზე,ბარემ ახალ სახლსაც მოვძებნი.- ადრე რემონტი სულ არ გვაინტერესებდა,მაგრამ ახლა ადამიანის ბავშვი გვყავს და მისთვის საზიანოა მშენებლობის მტვერი. ამიტომ მე მარტო მაღაზიებში ვერ წავალ, დამხმარე მჭირდება, ელისს კი არ სცალია.
ჯასპერი მაშინვე გამოექომაგა:
-მე ვერ წამოვალ. ბავშვს რომ რამის შეეშინდეს,ვინ აკონტროლებს მის გრძნობებს? ვინ გაიგებს რისი შეეშინდა?
კარლაილმა ამოიოხრა:
-ძვირფასო, როზალის შეიძლება ექიმის დახმარება დასჭირდეს. სად დარბის ამ დროს ემეტი, ის ხომ ასეთი საჭიროა?! კარგი, მას მაშინ მოვძებნით როცა როზალი დაწყნარდება. ედვარდ,დაეხმარე დედას საყიდლებში!
-მე?! მე ამის არაფერი გამეგება!
-უბრალოდ დაეხმარე დედას საყიდლები მანქანამდე მიიტანოს! - მთხოვა მამამ.
არ მიდოდა წასვლა. ბავშვის მარტო დატოვების მეშინოდა, თუმცა ვიცოდი რომ როუზი მას დაიცავდა,საჭირო იყო ჯელტმენი ვყიფილიყავი და დედას დავხმრებოდი. ამიტომ ვოლვოს დასაქოქად წავედი.
მე და ესმიმ ქალაქში რამოდენიმე საათი დავყავით. რემონტისთვის დავრბოდით, ესმიმ თეთრი საღებავი და ლიმონისფერი შპალერი იყიდა,რათა ოთახი უფრო ნათელი გამოჩენილიყო. შემდეგ ხელოსნები დაიქირავა. და მე კი საკიდარი თხასავით ვმუშაობდი. პარდონ,(მთარგმნელის შენიშვნა. ვინც არ იცის,პარდონ - ფრგ. მომიტევეთ,მაპატიეთ- ნიშნავს) ვირივით, საყიდლები ვოლვოსთან მიმქონდა.
მხოლოდ საღამოსკენ დავბრუნდით. სახლისკენ მივიჩქაროდი, პატარას საოცარი თვალებისა და მისი ნაზი ღიმილის გარეშე თავს დაცარიელებულად ვგრძნობდი.
მაგრამ სახლში შესვლისას,კარლაილის კბინეტიდან ყვირილის ხმა გავიგონე. ამ ხმას კარგად ვიცნობდი. ვინ აწყენინა ბავშვს?!
გოგონამ ყვირილი მიატოვა და გული წაუვიდა. გასაგებია, მამა ცდილობდა ფეხი ჩაეგდა. უფროსწორად უკვე ჩაუდგა, თანაც ორივე. როზალიმ გულწასული პაწია დასაწვენად წაიყვანა.
საღამოს ემეტი დაბრუნდა. ჩუმად შემოიპარა სახლში და შეშინებულმა კიბეს ახედა. როცა გაიგო რომ როუზი ბავშვით იყო დაკავებული,და მისთვის არ ეცალა,ცოტა გამხიარულდა. ჯასპერთან ერთად ბეისბოლის ყურებას შეუდგა.
დილით გავიგეთ,რომ გოგონამ ლაპარაკი არ იცოდა. ან არ უნდოდა? არ ვიცოდით რა გადაიტანა და რატომაა ჩუმად. ყველაფერი მაშინ გამოირკვა, როცა როუზმა მისი სახელის გაგება სცადა. გოგონამ არ უპასუხა. მალე როზალიმ გაიხსენა,რაც იგი ამ სახლშია,მას სიტყვაც არ დასცდენია. იმის შეგრძნება, რომ ყველაფერი კარგად იყო იმიტომ გვქონდა,რომ ბავშვი სულ ტიროდა და არავის მიუქცევია იმისთვის ყურადღება, რომ ჩუმად იყო.
ერთადერთი რისი გაგებაც მოვახერხეთ მისი სახელია. გოგონამ კუბიკებით ააწყო.იზაბელა.
დოკუმენტებით ის იზაბელა მარი კალენი იყო. როზალის უნდოდა, რომ გოგონა იზაბელა როზალი კალენით ყოფილიყო ჩაწერილი,მაგრამ კარლაილმა უთხრა,რომ ხალხი შეიძლება მიმხვდარიყო,რომ როზალი დედამისია. ადრე თუ გვიან, ის იზაბელასთან ერთად გავიდოდა ქალაქში,და ხალხი შეიამჩნევდა მის დამოკიდებულებას ბავშვის მიმართ. სკოლაში პრობლემები შეიქმნდებოდა,როზალიზე ჭორებს დაყრიდნენ და მსუბუქი ყოფაქცევის ქალად გამოაცხადებდნენ. პრინციპში როუზს სულ არ ედარდება მასზე რას იტყვიან, მაგრამ რამოდენიმე წლის შემდეგ იზაბელა სკოლაში წავა და მას მსუბუქი ყოფაქცევის ქალის შვილის სახელწოდებას შეარქმევდნენ. (ელისმა დაინახა როგორც უწოდებდნენ). ამიტომაც როზალის ამ აზრის უარყოფა მოუწია.
ემეტი როზალის შეურიგდა. უბრალოდ ერთხელ როზალი ქალაქში გაემგზავრა, ემეტი კი სახლში მოწყენილი იყო. ის ზედა სართულში ავიდა,რათა გამოეცვალა და ოთახში ბელა დახვდა. ის აშკარად როზალის ელოდებოდა, რათა კუბიკები ეთამაშათ. (ყუთი გოგონას ხელში ეჭირა). ემეტის დანახვისას,იმწამსვე მოიწყინა. იზაბელა მიეჩვია,რომ ეს „ბიძია“ არაფერს არ თამაშობს. და ემეტს ერთი აზრი მოუვიდა...
როდესაც როზალი დაბრუნდა, მან ემეტი და ბელა იატაკზე ერთად მოთამაშე იპოვნა. ემეტი ფიფქიას ფორმაში იყო გამოწყობილი და მაიმუნობდა,რითაც ბელას სიცილს იწვევდა. მათთან ახლოს კი, კუბიკებით იყი აწყობილი სიტყვა „მე შენ მიყვარხარ“.
ამ ამბავს იმიტომ ვყვები,რომ იმ ღამეს უფლება მომცეს იზაბელასთან ვყოფილიყავი. დარცხვენილმა როუზმა მთხოვა ბელა დასაძინებლად ჩემს ოთახში წამეყვანა.ნუ, დას პირადი ცხოვრება აქვს,მესმის.
შემგედ ბელას ჩემს ოთახში ხშირად ვაწვენდი, სანამ მისი ოთახი მზად არ იქნებოდა.
საბავშვო ოთახი მზისფერ ტონებში იყო გაწყობილი,თეთრი ჭერი და თეთრი ხალიჩა. ფანჯრებზე მარმაშის,სიფრიფანა ფარდები ეკიდა. ესმიმ სპეციალურად შეარჩია ისეთი ოთახი,რომლის ხედი სახლის წინ მდებარე მდელოს გადაჰყურებდა, და არა ტყეს. კედელთან ლოგინი იდგა,საწერი მაგიდა,კომოდი საბავშვო წიგნებით გატენილი, არც თუ ისე დიდი გარდერობი, რომელსაც უეჭველად ელისი ავსებდა. ასევე ძალიან ბევრი სათამაშო: ათამდე ბეწვის სხვადასხვა ცხოველები,პლასტელინი,ბევრი კუბიკები, რომლებსაც ჩვენი პრინცესა აღმერთებდა. და რა თქმა უნდა, უამრავი სახატავი ფურცელი - ბელა ხატვაზე გიჟდებოდა,მაგრამ მისი ნახატები ყოველთვის ტკივილით იყო სავსე.
მისი ნახატის პირველი გმირი მამამისი გახდა,ნამდვილი მამა. მან დახატა ჩაბნელებული ოთახი,თავისი თავი ბინძურ ლეიბზე მწოლიარე, კაცი,რომელიც სისხლის გუბეში ეგდო და მე. ბელა მხოლოდ ნიჭიერი კი არ იყო,ის როგორც მახტვარი,გამოხატავდა ყველაფერს ძალიან რეალურად. მე ვხედავდი სიბრაზით დამახინჯებულ ჩემს სახეს,და ვგრძნობდი ტკივილს,რომ მან ზუსტად ასეთი დამიმახსოვრა.
მის მეორე ნახატზეც მამამისი იყო გამოსახული. ის მკვდარი ეგდო,იატაკზე და ბედნიერი ჩანდა, ბელაც ნახატზე ბედნიერი იყო.
ხოლო მესამე ნახატზე ქერა ქალი ეხატა,რომელიც ძალიან ჰგავდა როზალის. მისი ბიოლოგიური დედა. ახლა გასაგებიცაა,როუზის დანახვისას რატომ ჰქონდა ბელას ასეთი რეაქცია.
მეოთხე სურათზე, ქერა ქალი ეკიდა თოკზე. ბელა კი კუთხეში იჯდა. დედამისმა შვილის თვალწინ ჩამოიხრჩო თავი. სისასტიკეა...
დანარჩენი ნახატები კი ბედნიერებას გამოხატავდა .ის ჩვენ გვხატავდა,უფრო სწორედ როზალის. როზალი მანქანიდან გამოსვლისას, როზალი ახალ კაბაში ჩაცმული და სარკის წინ მოტრიალე, როზალი მასთან მოთამაშე. მან დახატა ესმი,წიგნის კითხვისას, მან დახატა კარლაილი რომელიც მას სინჯავდა. მან დახატა ჯასპერი, რომელიც ზურგით აკატავებდა ბელას.ერთ-ერთ სურათზე ელისი იყო გამოსახული,რომელიც მას ზღაპარს უკითხავდა.მან დახატა ემეტი,რომელიც კუბიკებს ეთამაშებოდა. აი მე კი ბელას ნახატებში არასდროს არ ვიყავი.ის უბრალოდ ვერაფერს კარგს ვერ იხსენებდა, რაც ჩემთან იყო დაკავშირებული. ეს ნამდვილად გულში ხანჯლის გაყრას ჰგავდა,იმიტომ რომ ეს სიმართლე იყო. ერთადერთი რაც მე გავაკეთე ის ოყო, რომ ჩვენი პირველი შეხვედრის დღეს,სიკვდილამდე დავაშინე და მეორე დილით,ემეტის დასაცინი გავხადე,როცა ემეტმა იხუმრა იმაზე,თუ როგორ მოვუკალი მამა.