(გვენი)

ლუიზამ მოწყენილად გაიღიმა, როცა ნახა რომ მორიგ გაწელვას ვაკეთებდი.
მე ნარკომანების და მსუბუქი ყოფაქცევის ქალების სახლში - კლუბში ვიმყოფებოდი.
როდესაც არომ მომიყვანა აქ, თავიდან არ ვიცოდი რა უნდა მექნა. მე არ ვიცოდი ნარკოტიკებით ვაჭრობა, და საშინლად მეშინოდა ლუიზას ადგილას მოხვედრა, უფრო ზუსტად კი : ბოზად ქცევა. მე რომ არ გამეყიდა ნარკოტიკები, მაშინ ისინი ჩემგან მსუბუქი ყოფაქცევის ქალს გამოძერწავდნენ.
ყველა ჩვენთაგანი, აქ დაკარგულები ვართ, ყველა ცოდვილნი ვართ. მაგალითად, ბარმენი შიდსით ვაჭრობს, დაცვის ბიჭები კი თავისით, ჩუმად ყნოსავენ კოკაინს, როდესაც უფროსი კლუბში არაა. სულ პატარა, თექვსმეტი წლის გოგონა, გუშინ საღამოს ვიღაც ბიჭთან ერთად განმარტოვდა, დღეს კი ტუალეტში ზის და ტირის,ზუსტად იმ ბიჭთან დალაპარაკების შემდეგ. გუშინ მამაკაცმა ნარკოტიკი მიიღო, დღეს კი ვიგებთ, რომ ის პერედოზირებით მოკვდა.
ლუიზა ამ გარემოში, მთელი თავისი ცხოვრების დიდი ნაწილია რაც ტრილებს, ის საკუთარი სახლიდან მოიტაცეს. ახლა ლუ ოცდარვა წლის გოგოს ჰგავს, სიმართლეში კი ოცდაათს გადააცილა. ადრე ქალი დღეში ორმოც კლიენტს ემსახურებოდა, ახლა კი ასაკმა თავისი ქნა - სამის შემდეგ უკვე კანცგაწყვეტილია. მაგრამ ლუ - ჩემი ერთადერთი დაქალია, კლუბის დანარჩენი მომუშავეები იყვნენ ისეთი...
ფარისევლები...
მაგრამ ყველაზე საშიში ეს არ არის... მე - ნარკომნი ვარ. ნარკოტიკებზე შემსვეს...დეკემბერი..წელი.
ღმერთო, არ ვიცოდი რა მეთხოვა...სიკვდილი? მაგრამ სიკვდილი არ მინდოდა. თავისუფლება? მაგრამ მე არ ვიცოდი რა იყო თავისუფლება, ის ბავშვობიდან მკვლელებს შორის ცხოვრობდა. ის მხოლოდ ერთ რამეზე ლოცულობდა : ოღონდაც დოზა არ გამოეყოთ. ჩემ თავს შევპირდი, ვიფიცებოდი რომ თავს დავანებებდი, რაღაც მომენტი ვითმენდი, მაგრამ... მაგრამ შემდეგ თვალ წინ მიდგებოდა ეს „სასუსნავი“, და ვეღარ ვითმენდი.
„ალბათ, ანა-ლოლას ზეცაში რცხვენია, რომ მე მისი და ვარ...“ - გათანგული გონება ზარმაცად მუშაობდა, სანამ მე მინიდან ვარსკვლავებს ვათვალიერებდი. ლუიზამ გაიღიმა და ბოლი ამოუშვა...

*ახლანდელი დრო *

(ბელა)

მარტომ გავიღვიძე. გასაგებია, ედვარდი ისევ წავიდა, რათა მოეგვარებინა საქმეები და ახალ სახლში უკვე კვირის ბოლოს გადავსულიყავით. საწყენია, მხოლოდ რამოდენიმე დღე ვიქნებით იქ - თვე მთავრდება, დედა კი ყოველდღე ითხოვს რომ დავბრუნდე სახლში. მუცელმა ხმა ამოუშვა, რომელიც „მომეცის!“ ჰგავდა. დროა ვჭამო.
ჩემმა ბიჭმა მაცივარი ყველანაირი საჭირო რაღაცეებით გამოტენა, ზომაზე მეტადაც - მერამდენე დღეა მიკვირს, რატომ იყიდა შოკოლადის ბატონჩიკები დიაბეტიკებისთვის. მადლობა, რომ საჭმლის გაკეთება მაინც მიატოვა...
სააბაზანოში ჩვევისამებრ გავიწიე რათა დემეტრის ბეჭედი მომეხსნა და ნიჟარაზე დავდე. ამ დღეებში დემეტრიმ დარეკა და ჩელსიზე მომიყვა, მე კი გადავწყვიტე ფოსტით გამეგზავნა მათთვის ბეჭედი. მე ხომ დემეტრის ცოლი არ გავხდები, ედვარდს კი ეს ბეჭედი ზომაზე მეტად აღიზიანებს. აბა წარმოიდგინეთ, თქვენი მეორე ნახევარი უცხოს ნაჩუქარ ქორწინების ბეჭედს ატარებს და მის მოხსნას არც აპირებს. მართლა, არ ვიხსნიდი, იმიტომ რომ მეშინოდა არ დამეკარგა.
კითხვა გარდაქმასთან დაკავშირებით, გადაუწყვეტელი დარჩა. როგორც კი ამ თემაზე ლაპარაკს ვიწყებ, ედვარდი იძაბება და ჩუმად, მაგრამ გადაჭრით მეუბნება :
-„იზაბელა, მე ვთქვი - არა, და ეს საკითხი არ განიხილება.“
მას ჰგონია რომ ბავშვი ვარ, დედასაც. კარგი, ორი წელი დამრჩა,სანამ ჩვიდმეტის არ გავხდები, შემდეგ კი კითხვას ასე დავსვამ : ედვარდმა რაც უნდა ის ქნას,მაგრამ მე თვარამეტი წელი არ უნდა შემისრულდეს.
ჩაფიქრებულს, გამომეპარა ის მომენტი, როცა პურმა ტაფაზე დამწვრის სუნი მიიღო.
-ფუ შენი! - ვყვიროდი,და ვცდილობდი როგორმე მომეხერხებინა ჩემი საუზმისთვის რამე.
ბუტერბროდი წყალს შევუშვირე. ახლა ის დამწვრის სუნით ყარდა.
ხო, იზაბელა, ამას ჰქვია რომ ჭამე...

ავტორისგან: (თავი პატარაა,მაგრამ აქ პირველად გვხვდება ბელას და, ლუიზა)