ყველაფერი კალაპოტში ჩადგა. ეს არ იყო ჩვეული კალაპოტი. ეს იყო ყველაზე უჩვეულო, ყველაზე ამაღელვებელი და ყველაზე გასაოცარი.ბელამ დამარწმუნა, რომ ჯობდა ჯერ გარდავქმნილიყავი და მერე წავსულიყავით ვოლტერაში. დავეთანხმე, რადგან ვფიქრობდი, რომ ვამპირი უკეთესად დავიცავდი ბელას თუ საჭირო გახდებოდა. ყოველ შემთხვევაში, საკუთარი თავის დაცვას მაინც შევძლებდი ბელას დაუხმარებლად. ბელას კი მგონი ეშინოდა, რომ ვოლტურები ჩემი "მადისაღმძვრელი" სისხლის გასინჯვის ცდუნებას ვერ გაუძლებდნენ და... მოკლედ მე გავხდი ვამპირი. ყველაფერი კი, აი, ასე მოხდა:

ნოემბრის ბოლოს მე და ედვარდი ქალაქგარეთ, ტყის სიახლოვეს მდგარ მიტოვებულ ქოხში წავედით. ეს ადგილი ადრე ტყეში "სეირნობის" დროს მქონდა ნანახი და ედვარდის გარდაქმნისთვის იდეალურ ადგილად მიმაჩნდა, რადგან მოსახლეობისგან საკმაოდ მოშორებით იყო, სამაგიეროდ ახლოს იყო ცხოველებით სავსე ტყე...
ქოხში ბუხარი იყო მოწყობილი. ედვარდი გარდაქმნამდე რომ არ გათოშილიყო, ცეცხლი დავანთეთ და მის წინ დავსკუპდით გვერდიგვერდ. ედვარდს ოდნავ აჩქარებით უცემდა გული- გარდაქმნაზე ნერვიულობდა ალბათ, ეს ბუნებრივიც იყო.
_მითხარი, რამდენ ხანში დასრულდება ყველაფერი, რა შეგრძნებები გქონდა შენ რომ გარდაიქმენი?
_კბენის შემდეგ, სისხლი მთელ სხეულში წაიღებს შხამს, თითოეულ უჯრედში შეაღწევს და მთელ სხეულს რომ მოიცავს, შენი გული გაჩერდება... ამას რამდენიმე დღე დასჭირდება, მანამდე კი განუწტყვეტლივ ტკივილის აგონიაში იქნები...დარწმუნებული ხარ, რომ...
_მერე რა შეგრძნებები მექნება?-გამაწყვეტინა და ისეთი საყვარელი თვალებით მომაჩერდა, თითქოს ბოლო ფრაზა ვერც გაიგონა.
_ძალიან მომენატრება შენი გულისცემას ხმა...-ვუთხარი და მკერდზე მივეკარი. ხელი მომხვია და გულზე ძლიერად მიმიკრა. თაბაშირი ჩვენს წამოსვლამდე რამდენიმე დღით ადრე მოხსნეს.-რაც შეეხება შეგრძნებებს... როგორ აგიხსნა? პირველი, რასაც იგრძნობ არის წყურვილის გრძნობა, მაგრამ ტყე აქვეა და დიდხანს ცდა არ დაგჭირდება. მერე იგრძნობ, რომ ძლიერი ხარ, სწრაფი. მახვილი თვალი და სმენა გაქვს. თავიდან, შესაძლოა, დაგაბნიოს ამან, მაგრამ შემდეგ მიეჩვევი. პირადად მე, გარდაქმნის შემდეგ ვიფიქრე, რომ ადამიანად ყოფნისას შეგრძნებების მხრივ სრულიად დახურული იყო სამყარო. მეგონა სხვა სამყაროში აღმოვჩნდი. ხმაურით, სუნებით აღსავსე სამყაროში.
_შენ კი უარს მეუბნებოდი მაგ შეგრძნებების გაზიარებაზე...-მითხრა საყვედურნარევი კილოთი. თავი გამოვწიე, თვალებში ჩავაცქერდი, ტუჩები ნაზად შევახე ტუჩებზე... ხელები მოვხვიეთ ერთმანეთს და კოცნაში ჩავიძირეთ. ალერსი გაგვიხანგრძლივდა. ვერ ვშორდებოდი, მინდოდა სამუდამოდ გაგრძელებულიყო სითბური ტალღების მოძრაობა სხეულში. ედვარდს გამალებით უცემდა გული.
_ბელა...-თავი გაწია მან, თან ხმამაღლა ქშინავდა.-მინდა ეს ახლავე გააკეთო... მიკბინე... რაც მალე გარდავიქმნები, მით მალე გახდები სამუდამოდ ჩემი...-ნაწყვეტ-ნაწყვეტ მითხრა აღელვებისგან.
_დარწმუნებული ხარ, რომ ეს გინდა?-ვკითხე ბოლოჯერ მასზე არანაკლებ აღელვებულვა. მინდოდა ბოლო შანსი მიმეცა მისთვის, რომ უარი ეთქვა, მაგრამ ამავდროულად თვალმოუშორებლად ვუყურებდი მის მფეთქავ ძარღვს ყელზე.
_მინდა...-მტკიცედ მითხრა მან. ვთხოვე ფუმფულა ტყავზე გადაწოლილიყო. დამემორჩილა და თავი ისე დახარა, რომ ყელზე მარცხენა მხარეს მეკბინა, თან თვალები დახუჭა. გული აჩქარებით უცემდა. ყელზე ვუყურებდი, ძლივსმოშუშებულ ნაიარევზე. დემეტრის ნაკბილარზე ნაზად, მაგრამ გრძნობით ვაკოცე, ყურში ვუჩურჩულე:
_მე ყოველთვის მეყვარები...-შემდეგ კი ჩემი კბილები კიდევ ერთხელ შეეხო მის ყელს...
წამში ნაცნობი სისხლის სუნი ვიგრძენი, ედვარდი შეკრთა და მკლავებზე ძლიერად მომიჭირა ხელები. პირი შხამით ამევსო. შემდეგ სისხლის გემოც შევიგრძენი და მთელი ძალით გამოვწოვე სისხლის ნაკადი. ტვინში სისხლის თავბრუდამხვევმა გემომ დამიარა და უკვე ვიფიქრე, რომ ვეღარ გავჩერდებოდი, მაგრამ ამ დროს მისი ტკივილისგან შეჭმუხნული სახე დავინახე, მაგრამ ხმას არ იღებდა. მაშინვე მოვაშორე კბილები და სახე დავუკოცნე.
_მაპატიე... მაპატიე... არ მინდოდა... გთხოვ...-მაგრამ მას უკვე აღარაფერი ესმოდა. ტკივილისგან იკლაკნებოდა იატაკზე.

თვალების გახელამდე უამრავი შეგრძნება დამატყდა თავს: ტყიდან ფოთლების შრიალის, ცხოველების ხმაურის, მწერების ზუზუნის ხმა მესმოდა. ვგრძნობდი ტყიდან მომავალი ნესტიანი მიწის, ქოხის დამპალი ფიცრების, ბუხრიდან წამოსული ნახშირის და კვამლის სუნს. პირველ რიგში კი გამძაფრებულად ვგრძნობდი ბელას სურნელს. თვალები გავახილე და მის მზერას შევეჩეხე. ღიმილით დამცქეროდა.
_აბა, როგორა ხარ?-მკითხა და თვალებში ჩამაცქერდა. რბილ ტყავზე წამოვჯექი, ეს ისე სწრაფად გავაკეთე, რომ თვითონვე შემეშინდა.
_სისწრაფის კონტროლის სწავლა მოგიწევს!-თითი ღიმილით დამიქნია. ასეთი უცნაური შეგრძნება ალბათ კომიდან ახალგამოსულ ადამიანს ექნება. ადამიანს, რომელმაც ერთ დღეს დაიძინა და თვეების ან წლების შემდეგ გაიღვიძა, რადგან ვგრძნობდი, რომ მე ის ძველი ედვარდი აღარ ვიყავი. ჩემში რაღაც გარდატეხა მოხდა, თითქოს ბევრმა წყალმა ჩაიარა მას შემდეგ, რაც ბელამ მიკბინა და ტკივილმა შთანმთქა.
_თავში საშინელი ქაოსი მიტრიალებს... ყველაფერი ერთად მესმის, ერთად ვხედავ და ერთად აღვიქვამ... როგორ დავაღწიო თავი?-ვკითხე შეძრწუნებულმა. ბელას გაეცინა.
_თვალები დახუჭე...-დავემორჩილე.-შეეცადე ყველანაირი ხმა დაბლოკო და ჩემს ხმაზე მოახდინო კონცენტრირება...-არ ვიცი, როგორ მოხდა, მაგრამ უცებ ყოველგვარი ხმაური შეწყდა.
_გამომივიდა!-ვთქვი და ჩავეხუტე.-უკვე გარდავიქმენი? აი, ტურმე როგორი ყოფილა ვამპირად ყოფნა! ენერგიის მოზღვავებას და უცნაურ, განუსაძღვრელ ძალა ვგრძნობ! თითქოს სულ სხვა, საოცარი შეგრძნებებით აღსავსე სამყაროში აღმოვჩნდი. ბელა... რამდენი ხანი ვიყავი უგონოდ?
_ორი დღე, 15 საათი და...-მაჯის საათზე დაიხედა.-27 წუთი...-ორივეს გაგვეცინა.
_და მთელი ეს დრო ჩემთან იყავი?-თვალები გამიბრწყინდა. ვამპირმა ედვარდმა პირველი რაც დაინახა თავისი საყვარელი ქალი იყო... ამაზე უკეთესი რა უნდა მენატრა?
_რა თქმა უნდა! მეგონა ერტი-ორი დღე კიდევ დაგჭირდებოდა, მაგრამ საოცრად სწრაფად გარდაიქმენი!-აღფრთოვანებული მიყურებდა.
_ჰოო, ალბათ შენთან დაბრუნება მეჩქარებოდა...-ლოყაზე ნაზად მოვეფერე. ის ისევ არ მაშორებდა აღფრთოვანებულ მზერას. -ძალიან შევიცვალე?-ვკითხე და თვალი მოვატარე ქოხში, იქნებ სადმე სარკე ყოფილიყო, მაგრამ ამაოდ. ხელზე დავიხედე: ძალიან თეთრი ფერის, თითქმის გამჭვირვალე ხელი მქონდა.
_არ მეგონა, ვამპირობა ასე ძალიან თუ მოგიხდებოდა...-მის მზერაზე გამეცინა და გადავწყვიტე პირველი ვამპირული კოცნა მომესინჯა...
_აუ!-ცოტა ხანში გაიწია ბელა. შემთხვევით ტუჩზე ვუკბინე.
_მწარედ იკბინები!-გაიღიმა.
_მაპატიე, არ მინდოდა...-ნაზად ვეამბორე ნატკენზე.
_პირში შხამის სიჭარბეს გრძნობ?-მკითხა თანამგრძნობი ხმით. დავფიქრდი. პირში მართლაც ვგრძნობდი რაღაც სითხეს, რაც ძალიან გავდა ნერწყვს. თავი დავუქნიე.-მეც მწყურია. წავიდეთ, დღეს პირველი გაკვეთილი გექნება ნადირობაში...

ხელიხელჩაკიდებულნი გამოვედით ქოხიდან. მზიანი ამინდი იყო. მის ვამპირულ სილამაზეს აღტაცებაში მოვყავდი, დამიარა სურვილმა მენახა, როგორი იყო მზეზე და გავხედე. ის მე მიყურებდა... საოცარი იყო: ჩემსავით გაფითრებული სახე ერთიანად უბრწყინავდა, წყვილი წითელი ფერის თვალი უცნაურად ელვარებდა, ამ თვალებში კი უცნაური სხივი შეინიშნებოდა. მე მეგონა ახალშობილ ვამპირებს წყურვილის გარდა არავითარი გრძნობა არ აქვთ... ედვარდი კი სიყვარულით მიმზერდა. თითქოს ბეწვი შეიცვალა ტყის ცხოველივით, შინაგანად კი იგივე დარჩა, რაც იყო. საერთოდ ასეც არის, როცა ადამიანი ვამპირი ხდება, შიგნით, მისი რაღაც ნაწილი მაინც იგივე თვისებების მქონე ადამიანია, მაგრამ ეს თვისებები, ჩვეულებრივ, ძალიან დიდი ხნის შემდეგ ვლინდება, როცა წყურვილის შეგძნებას ეჩვევი და ბოლომდე იაზრებ ვინ ხარ.
_საოცარი ხარ...-ვუთხარი გულწრფელად, თვალს ვერ ვაშორებდი. ჩემი საყვარელი ღიმილით გაიცინა და მიპასუხა:
_მაგ სიტყვებისთვისაც კი ღირდა გარდაქმნა...-და მე მივხვდი რატომ დარჩა ედვარდი ედვარდად: ვამპირად გადაქცევა მისი არჩევანი იყო. მას ყველაფერი წინასწარ ჰქონდა გააზრებული და გარკვეულწილად მზად იყო ამისთვის.
_რა, ადრე არ მითქვამს რა არაჩვეულებრივი ხარ?-გავიბუსხე "ვითომ".
_არა!-გამაჯავრა.-აბა, დამიჭირე!-მომაძახა და გავარდა.
_ედვარდ, ვერ დაგეწევი!-გავძახე, მაგრამ ის უკვე რამდენიმე მილით წინ იყო. ტყის სიღრმეში შევედი და ედვარდის სუნს გავყევი. ცოტა ხანში სხვა სუნიც ვიგრძენი... სისხლის სუნი...

ბელა რომ მომიახლოვდა ვიდექი და ჩემს წინ საცოდავად მოკუნტულ მკვდარ ირემს დავყურებდი.
_მეთვითონაც არ ვიცი, როგორ მოხდა... მივრბოდი, უცებ მადისაღმძვრელი სუნი ვიგრძენი, ერთბაშად რაღაც დაუძლეველმა სურვილმა შემიპყრო და რომ გამოვფხიზლდი... აი,-ხელი ყელგამოღადრული ცხოველისკენ გავიშვირე.
_ყოჩაღ!-მითხრა გაოცებულმა.-მეგონა სწავლა დაგჭირდებოდა, როგორ უნდა მიუახლოვდე ცხოველს რომ არ დაფრთხეს და ა. შ. მაგრამ შენი სისწრაფე და ძალა ყველანაირ მოხერხებულობას გადაწონის. მაგარი ხარ!-შემაქო და ტაში შემოჰკრა. -კიდევ გწყურია? ჩვეულებრივ ასეთი ზომის ირემი მეტისმეტიც კია ერთ ჯერზე, მაგრამ პირველი წყურვილი ძლიერია...
_მწყურია, მაგრამ შეკავება შემიძლია... მგონი....-დარწმუნებული არაფერში არ ვიყავი. წუთის წინ მეგონა, რომ ცხოველზე თოფის გარეშე ნადირობა გამიჭირდებოდა, ისიც მეგონა, რომ ირმის მოკვლა და მისი სისხლის დალევა სიბრალულის გამო გამიჭირდებოდა, მაგრამ ჩემს წინ დასვენებული "ფაქტი" ყველაფერს ამტკიცებდა.
_ჯერ-ჯერობით შეკავება არაა საჭირო. წამო...-ბელა ჩემს დაბნეულობაზე კარგად ხალისობდა. ხელი ჩამავლო და ერთად გავქროლდით.

ასე გავხდი ვამპირი. თვის განმავლობაში ვისწავლე ემოციების დაოკება, წყურვილის შეძლებისდაგვარი გაკონტროლება. ადამიანთან მიმსგავსებული ქცევებიც ავითვისე ასეთუისე. ჩემმა წითელმა თვალებმა ნელ-ნელა ოქროსფერი იერი შეიძინა, რაც პირელ რიგში, ნორჩი ირმების, ფუმფულა მელიის და ბრაზიანი ლეოპარდის დამსახურება იყო. ნადირობა ბელასთან ერთად-ამაზე უკეთესი გასართობი ვერ წარმომედგინა.
შობისთვის ფორქსში დაბრუნებას ვაპირებდით, შემდეგ ვოლტერაში მოგვიწევდა სიმართლის გამოსარკვევად წასვლა.
მანამდე კი ვოლტურებთან შეხვედრაზე არანაკლები განსაცდელი- ადამიანების გარემცვაში ყოფნა მელოდა წინ...

დამატებულია (2010-12-24, 3:29 PM)
---------------------------------------------
43. შობა

ესმის სახლს მანქანით მივუახლოვდით.
_ესმი ჩვენს შესახვედრად მოდის...-ედვარდი აღფრთოვანებული იყო, რომ ეს ესმოდა.-აი, ახლა კარის სახელური ჩამოსწია,-გამეღიმა, მანქანა გავაჩერე და გადმოვედით.
_ბავშვებო!-ესმი ჩვენსკენ წამოვიდა. ედვარდის დანახვაზე გულზე მოეშვა.-როგორ ვღელავდი!-ორივეს გადაგვეხვია.
_თავს როგორ გრძნობ?-თანაგრძნობით მიაჩერდა ესმი ედვარდს.
_თითქოს ასი წელია ვამპირი ვარ, ჩემი დარდი ნუ გაქვთ,-არხეინად უპასუხა ედვარდმა. შემდეგ ფარულად გადმომხედა. ვიცოდი რაც აღელვებდა: თავის ოჯახთან შეხვედრა.
_წამოდით, აბა, მომიყევით როგორ ჩაიარა ყველაფერმა...-სახლისკენ გაგვიძღვა ესმი.

ღამით მე და ბელა ტყეში წავედით. მინდოდა ჩემს სახლს მივახლოვებოდი, მესინჯა რას ივგრძნობდი, როცა მათი სუნი მეცემოდა.
ხელიხელჩაკიდებულნი მივქროდით.
_როგორც კი იგრძნობ, რომ რაღაც ისე არ არის, მაშინვე წავალთ აქედან... ედვარდ, მე ვერ მოგერევი, მაგრამ გენდობი... ვიცი, რომ ძლიერი ხარ და...-შეწუხებული მზერით მიყურებდა. მე კი უცებ ელისის სუნი ვიგრძენი. მინდვრის ნაზი ყვავილების და მისი საყვარელი მარწყვის შამპუნით ახალდაბანილი თმის სუნი. ალღოთი ვიგრძენი, რომ ელისი იყო, ბელას საუბარი გავაწყვეტინე და წამოვიძახე:
_ელისი!
_ჰო, მისი სუნია...-გაკვირვებულმა მიმოიხედა ბელამ. სუნს მივყევით და ტყისპირზე, ერთ-ერთ ხესთან გავჩერდით.
მოპირდაპირე მხარეს კალენების სახლის აივანზე ელისი და ჯასპერი იდგნენ მოაჯირთან.
_როგორ მომენატრა ჩემი პატარა დაიკო...-ჩავილაპარაკე, თან სევდიანად გავყურებდი მათ. უცებ ერთმა აზრმა გამიელვა.-რა იქნება რომ ვესტუმროთ? საერთოდ არ ვგრძნობ წყურვილს...
_არა, ედვარდ. ელისი ძალიან ადვილად მიხვდება, რომ სხვა ფერის თვალები გაქვს. ხვალამდე მოგიწევს მოცდა... სიფრთხილე უნდა გამოვიჩინოთ...-მითხრა ბელამ. უხალისოდ დავეთანხმე.-მართლა ვერ გრძნობ სისხლის წყურვილს?
_ისე მწყურია, როგორც ადამიანს მოშივდებოდა, როცა წინ ღორის სალაფავით სავსე ჯამს დაუდგავდნენ. თითქოს ვგრძნობ, რომ ეს ჩემი საკვები არ არის. მგონი ტყუილად ვღელავდი,-ჩემმა სიტყვებმა ბელა გაახარა. შესაძლოა ის ჩემზე მეტად ღელავდა არავინ მომეკლა, რადგან თუ ასე მოვექცეოდი ალბათ ჩათვლიდა, რომ ყველაფერი მისი ბრალი იყო. ჩემს ყველა ცოდვას თავის თავზე აიღებდა და იტყოდა, რომ მან მაქცია ურჩხულად. ამის წარმოდგენაზე უსიამოდ გამკენწლა. შემდეგ გამეღიმა და ბელას მოვეხვიე.

გათენებამდე ცოტა ხნით ადრე მე და ედვარდი ჩემი ოთახიდან გამავალ აივნის მოაჯირზე ვისხედით და შობა-დღის გათენებას ველოდებოდით. ტყეს ძალიან ნელა ეფინებოდა ნათელი. გათენების შემდეგაც კი არ იყო ადვილი რაიმეს გარჩევა, რადგან ხეებს შორის ნისლი სქლად იყო.
_ბავშვებო!-დაგვიძახა ესმიმ. ერთმანეთს გადავხედეთ და გავვარდით. მუდმივად "გასწრობანას" თამაშის რეჟიმში ვიყავით. მორთულ ნაძვის ხესთან ესმი იდგა და გველოდა. ნაძვის ხის ქვეშ რამდენიმე საჩუქარი შევნიშნე.
_ეგ წითელი პატარა კოლოფი ჩემი საჩუქარია,-გვითხრა და პირველი მას დავწვდი. შესაფუთი ქაღალდი მოუთმენლად გავხიე, ყუთს თავი ავხადე და ორი ძეწკვი აღმოვაჩინე. კულონები ერთიანობაში გულს ქმნიდა, გამოცალკევების შემდეგ "ნახევარგულები" დარჩნენ.
_თქვენი სახელები ამოვატვიფრინე...-მიგვითითა ესმიმ გულების კიდეებზე.
_ჩემი გულის ნაწილი შენია...-ვუთხარი ღიმილით ედვარდს და "ნახევარგული" წარწერით "Bella" ყელზე ჩამოვაცვი. მანაც უაღრესი სერიოზულობით აიღო მეორე "ნახევარგული" და სიტყვებით:
_მთელი ჩემი გული შენ გეკუთვნის, მაგრამ მეორე ნახევარს მკერდში დავიტოვებ...-ძეწკვი ყელზე ჩამომაცვა. სამივეს გაგვეცინა. მე ხელი ჩამოვუსვი წარწერას "Edward".
_დიდი მადლობა, ესმი...-უთხრა ედვარდმა, მეც მადლიერი მზერა მივანათე.-ახლა ჩვენი საჩუქარი ნახე!-მოგრძო ყუთზე ვანიშნე.
ესმიმ ყუთს ქაღალდი შემოხსნა, თავი ახადა და გაოგნებული მოგვაჩერდა.
_სისხლი?-შემდეგ ისევ მინის ბოთლში მოლივლივე წითელ სითხეს დახედა.
_ჰო, თანაც უმაღლესი ხარისხის!-სიცილს ძლივს იკავებდა ედვარდი. ბოლოს ორივე ერთად "ავფეთქდით".
_წითელი ღვინოა! შენ და კარლაილს გამოგადგებათ!-სიცილით ავუხსენი. სწორედ ასე ჩავიფიქრეთ. ბოთლს სპეციალურად მოვაძრეთ ეტიკეტი რომ სისხლი ჰგონებოდა.
_სულელო ბავშვებო!-იცინოდა ესმიც.
_ეს ვიღამ გამოგვიგზავნა?-დანარჩენ ყუთებზე ვანიშნე.
_როზალიმ და ემეტმა ეს გამოგიგზავნათ,-პატარა ოთხკუთხედი ფორმის კოლოფი იყო.-მაგრამ თქვენს ადგილას საერთოდ არ გავხსნიდი...-გაგვაფრთხილა ესმიმ და მართალიც აღმოჩნდა, რადგან გახსნის შემდეგ დავასკვენი, რომ ასეთ უაზრო, უხამს საჩუქარს ემეტის გარდა ვერავინ მოიფიქრებდა.
_...ეს ბილისგანაა!-აგრძელებდა ესმი.
_ბილისგან? სადაა? როგორაა?-წამოვიყვირე მისი სახელის გაგონებაზე.
_საფრანგეთშია, თანაც მშვენივრადაა. თქვენ ქალაქგარეთ ყოფნისას მოგვწერა. ემეტისგან შეიტყო, რომ ყველაფერმა მშვიდობიანად ჩაიარა. შენს შესახებაც შეიტყო,-ედვარდს გადახედა ესმიმ.
_ვნახოთ ამჯერად რა მოიფიქრა,-ვთქვი და თხელ კოლოფს დავწვდი.-სურათის ჩარჩო!-საყვარელი, გულის ფორმის წითელი ჩარჩო იყო.-საიდან ნახულობს ამდენ ხარახურას? ყოველ შობას უსარგებლო ნივთების სიას თითო-თითო ნივთი ემატება,-დავიწყე ბუზღუნი.
_რატომ? მე მომწონს...-ედვარდმა გაკვირვებულმა დაავლო ხელი ჩარჩოს.
_ჩარჩო მეც მომწონს, მასში ცარიელ სურათს რომ ჩავდებთ, ეგ ნამდვილად არ მომეწონება!-ედვარდი გაოცებული მიყურებდა.-არ მითქვამს? სურათზე ჩვენი გამოსახულება არ ჩნდება.
_არა, არ გითქვამს!-მითხრა სერიოზულად.-თორემ ბევრი სურათს გადავიღებდი გარდაქმნამდე!-დაამატა სიცილით.

საღამოს ბელამ და დედამისმა მაიძულეს ესმის მიერ ნაყიდი საზიზღარი ლინზები გამეკეთებინა, რომ ჩემ თვალებს მწვანესთან მიახლოებული შეფერილობა მისცემოდა. შემდეგ კარლაილთან წავედით სავახშმოდ.
საჭესთან ესმი იჯდა. მანქანა კართან ასასვლელ კიბესთან გააჩერა და გადმოვედით. კარი ელისმა გაგვიღო.
_ედვარდ! ბელა!-ორივეს ჩაგვეკრა. მე ისევ მეცა მინდვრის ყვავილების საამო სურნელი და ხელი მოვხვიე დაიკოს. ლოყაზე რომ ვკოცნიდი ვიგრძენი როგორ მოძრაობდა მის სხეულში სისხლი და ისეთი გრძნობა დამეუფლა, როგორიც ირემზე ნადირობისას მეუფლებოდა ხოლმე. მაგრამ შემდეგ ელისის გაკვირვებული მზერა დავიჭირე და მაშინვე გონს მოვეგე.
_მთელი დღე არაფერი უჭამია, ერთი სული აქვს როდის დააცხრება ინდაურს!-სიტუაცია ბელამ განმუხტა და ამაზე ყველას გულიანად გაგვეცინა.
_მოვიდნენ?-სასადილო ოთახიდან გამოყო თავი კარლაილმა. ისიც სათითაოდ გადაგვეხვია, ესმის ლოყაზე აკოცა და შინ შეგვიპატიჟეს.
სუფრასთან უკვე ისხდნენ ჯასპერი და მისი მშობლები. ჩვენც მათ შევუერთდით. უცნაური გრძნობა იყო: მესმოდა თითოეული მათგანის გულისცემა, სისხლის ჩქროლვის ხმა და მათ დამახასიათებელ სურნელს ვგრძნობდი. თითქოს გასაოცარი სურნელის მქონე ყვავილებით სავსე ბაღში მოვხვდი. ვიღაცას შესაძლოა თავბრუ დახვეოდა და ვეღარ გადაეწყვიტა რომელი ყვავილი მოეწყვიტა, მაგრამ ყველაზე საოცარი ის იყო, რომ ვგრძნობდი რომ მე ამ ყვავილების მიმართ სრულიად გულგრილი ვიყავი და არცერთის სურნელები არ მიბნევდა გზა-კვალს.
მე და ბელა გვერდიგვერდ ვისხედით და თეთრი ყვავებივით გამოვირჩეოდით ყველა იქ მყოფი წყვილისგან. ჩვენ ვგავდით შეყვარებულებს, რომელთაც ერთმანეთზე ზრუნვის გარდა სხვა საფიქრალი არ აქვს. საშობაო ვახშამზე მივხვდი, რომ სინამდვილეში ლაზანია არც ისე გემრიელია, თუნდაც ის ელისის გაკეთებული იყოს.
სასიამოვნო საღამო წყნარმა რომანტიულმა მელოდიამ დაასრულა. მე და ბელა პირველები ვიყავით ვინც საცეკვაოდ წამოდგა.
_პირველი შობა ერთად...-ღიმილით მითხრა ბელამ, როცა ხელები წელზე შემოვხვიე, ძლიერად მივიკარი გულზე და მუსიკის ხმაზე რხევა დავიწყეთ.
_პირველი, მაგრამ ასეთი კიდევ უამრავი იქნება...-ვუთხარი და შუბლზე ვაკოცე. რა უნდა მენატრა მეტი? ჩემი მთავარი ნათვრა-"ერთად სამუდამოდ" ასრულებული იყო, ჩემი ანგელოზი მკერდზე მყავდა მიკრული და ვიცოდი, რომ ყველასგან დავიცავდი, თუნდაც საკუთარი სიცოცხლის ფასად.
ვახშმის შემდეგ მე და ბელა ესმის სახლში ფეხით წავედით, რადგან...
_უცნაურ სუნს გრძნობ? მალე თოვა დაიწყება...-მითხრა ბელამ, როცა კარლაილის სახლიდან გამოვედით.
_თოვა?
_ჰო. მოდი, ფეხით წავიდეთ...-ეშმაკურად აუელვარდა თვალები ბელას. ამ მზერის შემხედვარე ყველა გეგმაზე, თამაშზე, თავქარიანობაზე თანახმა ვიყავი.
ესმი ჯერ კიდევ კარლაილს ემშვიდობებოდა პარმაღზე, როცა მე და ბელა ქუჩაში გავედით. მივდიოდით და გარეთ გამეფებული სიმშვიდით ვტკბებოდით. ბელა გულთან მყავდა მიკრული, თითქოს ძალიან მციოდა. პირველი ნაზად მოფარფატე ფიფქი ტუჩზე დაეცა ბელას და ზედვე დარჩა. ცოტა ხანში კი ისეთი თოვა დაიწყო, რომ 15 წუთში უკვე დაფარა მიწა. საოცრად ლამაზად ბარდნიდა და ჩვენ ორნი თოვლში ხრაშა-ხრუშით მივაბიჯებდით, თან ერთმანეთს ვაკვირდებოდით. უცებ არ ვიცი რამ წამომიარა, ბელა განზე გავწიე და მოფარფატე ფიფქებს შორის დავაბზრიალე. შემდეგ ახლოს მოვიზიდე და რხევა დავიწყე. თვით მშვენიერება იყო ცარცივით თეთრი ბელა ფიფქების ფონზე.
_ცეკვა თოვლში?-იცინოდა ბელა.
_ახალი მოდაა!-გავუცინე მეც. ნიკაპი ავაწევინე და ფიფქიან ტუჩზე ვაკოცე...
კარგა ხანს ვიხეტიალეთ თოვლში ხელჩაკიდებულებმა (ერთი გუნდაც მივიღე სიფათში ბელასგან). მომენტით ვტკბებოდით, რადგან დაზუსტებით არ ვიცოდით რას გვიქადდა მომავალი. ერთადერთი რაც ვიცოდი იყო ის, რომ ან ჩემი ცხოვრების უბედნიერესი ხანა იწყებოდა, ან საერთოდ დამთავრდებოდა ჩემი ცხოვრება. მთავარი იყო, რას გადაწყვეტდნენ ვოლტურები.
სახლში დაბრუნებულმა ვოლტერაში წასასვლელად მზადება დავიწყეთ...