ესმი გვიან ღამით დაბრუნდა სახლში. მე და ედვარდი ჩემ ოთახში ვიყავით და მომავალ მოგზაურობაზე ვსაუბრობდით. ორივემ მშვენივრად გავიგონეთ როგორ ღიღინებდა ესმი. ერთმანეთს გადავხედეთ და დაბლა ჩავედით.
_ესმი, რა ხდება? რაღაც ზემშვენიერ განწყობაზე მეჩვენები...-ვუთხარი ღიმილით. ესმიმ ოდნავ დარცხვენილმა გადმოგვხედა, მეტადრე ედვარდს შეხედა მორიდებით.
_მმ... რაღაც მოხდა... ედვარდ, მამაშენმა ხელი მთხოვა...-წყნარად, მაგრამ მკაფიოდ თქვა ესმიმ და მის რეაქციას დაელოდა. წამით პაუზა ჩამოწვა. შემდეგ კი ედვარდი დაეტაკა და ჩაეხუტა.
_გილოცავ, ესმი, გილოცავ! ესეიგი, ამიერიდან დედინაცვალი უნდა დაგიძახო?-ღიმილით ჰკითხა. ესმისაც გულზე მოეშვა. მეც შევუერთდი მათ. გულით მიხაროდა ესმის ასეთ ბედნიერს რომ ვხედავდი.

მეორე დღეს მე და ბელა უკვე ვოლტერაში მივდიოდით. ხანგრძლივი მგზავრობის შემდეგ, შუაღამისას ჩავაღწიეთ იტალიის ამ პატარა ქალაქში. ჩემთვის ღირსშესანიშნავი მოვლენა იყო: ევროპაში მანამდე ნამყოფი არ ვიყავი. დათქმულ ადგილას ბილი დაგვხვდა. ბილიმ, ჩვენი თხოვნა გადასცა "დიდ სამეულს", რომ სანამ არ მოგვისმენდნენ არაფერს გვავნებდნენ. მათაც სიტყვა მისცეს, რომ ჩვენს თხოვნას შეასრულებდნენ. ან ძალიან სურდათ ბეჭდის დაბრუნება, ან უბრალოდ ჩვენი იქ მიტყუება უნდოდათ. რაც არ უნდა ყოფილიყო, ვთხოვდით, რომ მოესმინათ, ისინი რას კარგავდნენ?! მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ვოლტურები მიცემულ პირობას არ ტეხენ.
მიწისქვეშა დერეფნით დიდ დარბაზში შევედით. იქ სამ სამეფო ტახტზე მისვენებული ქაღალდივით მქრქალი ფერის კანის მქონე სამი პიროვნება დავინახე.
_ბილ, გმადლობ, რომ ჩვენი სტუმრები მოაცილე...-მჟღერი ხმა ჰქონდა შუაში მდჯომს. ის თითქოს გამოცოცხლდა ჩვენს დანახვაზე.-ახლა, თუ შეიძლება, დაგვტოვე...
_წარმატებას გისურვებთ,-წაიბურტყუნა ბილმა და უკმაყოფილო სახით დატოვა დარბაზი.
_ბელა... მოხარული ვარ, რომ კიდევ ერთხელ გავხდით შენი სტუმრობის ღირსნი...-გააგრძელა ისევ იგივე შავთმიანმა და სახეზე ბავშვური ცნობისმოყვარეობა გამოესახა.
_მეც მიხარია, არო, რომ ისევ გხედავ...-თავაზიანი ღიმილით მიუგო ბელამ და დანარჩენ ორს და მათ ამალას გადახედა.
_ძალიან გვაინტერესებს, ვინ არის შენი მხლებელი, რომელსაც არ ვიცნობთ.
_ედვარდ კალენი!-ვუპასუხე ბელას ნაცვლად.
_ჰმ...-აროს გაეღიმა.-რა ხელი აქვს ჩვენს საქმესთან?-უცებ აროს ხელმარჯვნივ მჯდომმა დაღლილი, ინფანტილური მოხუცისსახიანმა ვამპირმა ხელი გაუწოდა აროს. ის სულ ოდნავ შეეხო ხელზე, შემდეგ კი არომ საუბარი განაგრძო.- ან იქნებ ჰგონია, რომ შენს ჩვენგან დაცვას შეძლებს?
_ბელას ჩემი დაცვა არ დასჭირდება. სანამ საქმეზე გადავიდოდეთ,-ყველანი ისე მომაჩერდნენ, თითქოს გაუგონარ სითავხედეს ვიჩენდი.-ერთობ უტიფარი რამ უნდა გთხოვოთ: თუ მართლა გინდათ, რომ საუბარი შედგეს და დაკარგული ნივთი დაიბრუნოთ, ერთმა პირმა დარბაზი უნდა დატოვოს...-ახლა ბელაც გაკვირვებულმა შემომხედა. ასეთი რამ მოლაპარაკებული არ გვქონია. ან რა საჭირო იყო?-თქვენი ცოლი... მარგო... საუბარს არ უნდა დაესწროს...-ჩემს სიტყვებს სამარისებური სიჩუმე მოჰყვა. აროს უკან მდგომმ ქალმა "ამხელა შეურაცხყოფისგან" პირი დააღო და დაწვრილებული თვალებით ზიზღით მომაჩერდა. დანარჩენებიც აღშფოთებული ჩანდნენ, მხოლოდ აროს არ ეტყობოდა არაფერი. უემოციო სახით მიყურებდა და მზერით მბურღავდა.-არამგონია ის თქვენს დამცავ ძალებს მნიშვნელოვნად აძლიერებდეს. ამ მხრივ არავითარი ფარული აზრი და ხრიკი არ გვაქვს, მაინც ვერ მოგერევით. ერთადერთი რაც გვინდა, არის ის, რომ მისი ზეგავლენისგან თავისუფლება გარანტირებული იყოს. გვინდა დარწმუნებულნი ვიყოთ, რომ გადაწყვეტილება, რომელსაც მიიღებთ, თქვენი კეთილგონიერებითაა ნაკარნახევი და არა ოჯახის რომელიმე წევრის ნება-სურვილით,-წამით სიჩუმე ჩამოვარდა, შემდეგ კი უსაზიზღრესი სისინის ხმა გაისმა:
_როგორ მიბედავთ!-ეს აროს უკან მდგომი ქალი იყო. განრისხებული მიყურებდა, ალბათ ერთი სული ჰქონდა როდის გამგლეჯდა.-მე არასოდეს...
_მარგო, ძვირფასო, დაგვტოვე, თუ შეიძლება...-ძალიან ნელა და წყნარად თქვა უცებ არომ. თან მე არ მაშორებდა მზერას.
_არო?!-აღშფოთებულმა გადახედა მარგომ მეუღლეს. მაგრამ მას აღარაფერი უთქვამს, ისევ მე მიყურებდა. მარგომ თავისი "სეფექალებითურთ" დემონსტრაციულად დატოვა დარბაზი. ბელას გადავხედე, აღფრთოვანებული მიყურებდა, ეს ჩემთვის ყველა გამარჯვებაზე უფრო დიდი გამარჯვება იყო. ბელას მზერით ვანიშნე დაეწყო და მანაც დაიწყო.
_არო... მე დიდხანს ვიყავი თქვენთან, კარგად გავეცანი ურთიერთობებს, წესებს და დაუწერელ კანონებს. ასეთუისე, ყველას ხასიათი შევისწავლე, შენიც და სხვებისაც. ალბათ თქვენც გამიცანით და შემისწავლეთ მე. აბა, დაფიქრდით, დამნაშავე თავის ფეხით მივიდოდა იქ, სადაც გარდაუვალი სიკვდილი ელის?-ბელა დამაჯერებლად ლაპარაკობდა და ბოლოს თითქოს ლოგიკური კითხვა დასვა, მაგრამ უცებ აროს ხელმარცხნივ მჯდომმა ქერათმიანმა ვამპირმა, რომელიც მანამდე იოტისოდენა ინტერესსაც არ იჩენდა და დარბაზის კედელზე აკვირდებოდა რაღაცას, ბელას გაუსწორა თვალი და ცივი ხმით ჰკითხა:
_და იქნებ დამნაშავეს მოსწყინდა მალვა და სახელგანთქმული ვოლტურების მოტყუება გადაწყვიტა? შესაძლოა, მან არ იცის, რომ ეს შეუძლებელია...
_ნუთუ მართლა ფიქრობ, კაიუს, რომ მე სათანადოდ არ გაფასებთ? და რომ არ მახსოვს აროს ნიჭი?-კაიუსმა ხმა გაიკმინდა, ამიტომ ბელამ ისევ გააგრძელა მტკიცე, თავდაჯერებული ხმით.- დიახ, მე მახსოვს აროს ნიჭი და სწორედ ამიტომ მოვედი აქ... მაშინ სოფიამ მითხრა,-ცოლის სახელზე ქერათმიანი, რომელსაც ბელამ კაიუსი უწოდა შეკრთა.-რომ შენთან მოკარებას არავინ მაცლიდა, ისე მომკლავდნენ მარგოს ბრძანებით. აი, რატომ გავიქეცი. აი, რატომ ვიმალები ამდენი ხანია. მე არ მქონდა გარანტია, რომ მომისმენდით. ჰოდა, აი, ახლა აქ ვდგავარ, არო, და მზად ვარ ჩემი ყველა ფიქრის წაკითხვის ნება მოგცე. შემდეგ თავად მიხვდები რა გავაკეთე და რა არა,-ბელამ მარჯვენა ხელი გაიწოდა, თან თვალს არ აშორებდა აროს. ისიც თვალმოუშორებლად უყურებდა, თითქოს ცდილობდა ამოეკითხა, რა ჰქონდა ჩაფიქრებული ბელას. პაუზა გაიწელა, ყველა გაშეშებული იყო, თითქოს უცებ ცვილის ფიგურებით სავსე მუზეუმში მოვხვდი. არო არც აპირებდა განძრევას, ყოველ შემთხვევაში ასე მეგონა, როცა უცებ წამოდგა და ნელი ნაბიჯებით წამოვიდა ბელასკენ. მასთან ერთად დაიძრა 3 უემოციოგამომეტყველებიანი ვამპირი მისი ამალიდან. ბელასგან ორი ნაბიჯიღა აშორებდა, როცა არომ ხელი აიქნია და მისი "მცველები" ადგილზე გაიყინენ. აუჩქარებლად მოიქცია ბელას ხელი ხელებში (ამაზე გამაჟრჟოლა, მომინდა ეს კაცი ბელასთვის მომეშორებინა და კედელზე მიმეხეთქებინა) და გაირინდა. რამდენიმე წამს თვალდახუჭული იდგა. დარბაზში მყოფი ყველა ვამპირის მზერა აროს სახისკენ იყო მიმართული, ინფანტილური შავთმიანი ვამპირის ჩათვლით. ჩემს მსგავსად, ალბათ ისინიც ცდილობდნენ აროს გამომეტყველებიდან ამოეკითხათ ბელას ფიქრებში დანახული სიმართლე. მათი არ ვიცი, მე კი ვერაფერი ამოვიკითხე, სრულიად უემოციო გამომეტყველება ჰქონდა.
როცა ვიფიქრე, რომ რაღაც ისე არ იყო, რომ რაღაც მოხდა, შესაძლოა მარგოს დარბაზს გარედანაც შეეძლო შიგნით მყოფებზე ზემოქმედება და რომ ამის გამო დავიღუპებოდით, უცებ აროს ყურისწამღებმა ღრიალმა გააყრუა დარბაზი და მგონი მთლიანად ეს ანტიკური კოშკი. არო გაცეცხლებული გავარდა დარბაზიდან. დარბაზში ჩურჩული ატყდა. ბელამ შეცბუნებულმა გადმომხედა, მე კი მივხვდი, რომ აროს ეს საქციელი იმის მანიშნებელი იყო, რომ ის სიმართლეში დარწმუნდა.
_გადავრჩით!-გახარებულმა ვუთხარი ბელას და გულში ჩავიკარი. სწორედ ამ დროს დარბაზის ოფრთიანი კარის ორივე ფრთა კედელს მიეხეთქა და გამოჩნდა მარგო რომლისთვისაც ყელში ხელი წაევლო აროს...
_მე შენ გენდობოდი... მჯეროდა შენი!-კბილებს ახრჭიალებდა არო. დარბაზში მიხვდნენ, რომ ჯობდა დამნაშავის მხარე არ დაეჭირათ და ამიტომ ავისმომასწავებელი ღრენა დაიწყეს მარგოს მისამართით.
არომ კედელს შეახეთქა შიშისგან თვალებგაფართოებული ქალი.
_თქვენ კი წადით... ახლავე, სანამ თქვენი დასჯა გადამიწყვეტია სამი ჩემი ყველაზე გამოცდილი და დასაფასებელი მსახურის მოკვლისთვის!-გვიბრძანა მრისხანებისგან სახეშეშლილმა არომ. მივხვდი, რომ თუ დროზე არ წავიყვანდი ბელას, გაცეცხლებულ აროს შესაძლოა მისთვისაც რამე დაეშავებინა. სასწრაფოდ გამოვედით დარბაზიდან, საიდანაც ქალის განწირული წივილ-კივილის და გოდების ხმა ისმოდა...

ვოლტერის ამბების ბედნიერად დაგვირგვინების შემდეგ (ბედნიერად ჩვენთვის, თორემ არამგონია მარგო ამით მეტად კმაყოფილი ყოფილიყო), ჩემ საყვარელ მეგობარ ბილის დავემშვიდობეთ და ალასკისკენ ავიღეთ გეზი. იქ მეტი თავისუფლება და განმარტოების მეტი საშუალება გვექნებოდა. არც დამალვა მოგვიწევდა და ცოტა თეთრ დათვებსაც "დავუმეგობრდებოდით". ესმის მივწერე ფორქსში და როცა საპასუხო წერილი მივიღე, გავოგნდი. მას კარლაილისთვის გაემხილა ჩვენი საიდუმლო. რამდენიმედღიანი ჭირვეულობის შემდეგ (აი, თურმე ვის ჰგავდა ედვარდი), ესმის სტუმრებია სახლში და უთქვამს აჯობებს მარადიულად ვიცხოვრო შენთან ერთად, თორემ რომ მოვკვდები რა სინდისით შევხედო თვალებში კეტრინს, როცა მეცოდინება, რომ შენ მიყვარხარო...
წერილის ბოლოს ესმი იმედს გამოთქვამდა, რომ მალე ჩავიდოდით და მათთან ერთად დავსახლდებოდით ვანკუვერში ახალნაყიდ სახლში.
_როდის წავიდეთ?-მივუბრუნდი ედვარდს, როცა წერილის ეს ნაწილი წავაკითხე.
_თუნდაც ახლავე... ბელა, ჩემთვის საერთოდ არ აქვს მნიშვნელობა სად ვიქნები, მთავარია შენ მყავდე გვერდით...-აციმციმებული თვალები მომანათა. თოვლზე ვიწექით გვერდიგვერდ ჩახუტებულნი. უცებ წამოიწია და თვალებში ჩამაცქერდა.-ვერც წარმომედგინა თუ შესაძლებელი იყო ასეთი ბედნიერი ვყოფილიყავი ამქვეყნად... მიყვარხარ... მიყ-ვარ-ხარ...-დააბოლოვა ჩურჩულით და ნაზად მაკოცა ტუჩებში... მისი გული დუმდა, მაგრამ თვითონ ხომ ჩემთან იყო? ხომ ასე გრძნობით მკოცნიდა? ხომ ასე ვნებააშლილი თვალებით მიყურებდა? ჰოდა, სხვას არაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა.
თვალებდახუჭულმა და მის ალერსს მინდობილმა ვიგრძენი როგორ შემიხსნა საკინძე, მაგრამ ხელი არ შემიშლია... ჩვენი პირველი სასიყვარულო სარეცელი ჩვენი სიყვარულივით წმინდა და შეურყვნელი თოვლი გახდებოდა...

ფორქსში რომ მივდიოდი ვიცოდი, რომ ვნახავდი რაღაცას რაც ჩემი იყო და დავკარგე, რაც წამართვეს. რომ მცოდნოდა, რომ ვიპოვიდი იმას, რაზეც ყველა ოცნებობს და რაზე ფიქრიც კი აკრძალული მქონდა, უფრო ადრე ვეწვეოდი ჩემს მშობლიურ ქალაქს, მაგრამ მაშინ ალბათ სულ პატარა იქნებოდა ედვარდი. ბედისწერამ ყველაზე უკეთ იცის საით, როდის და როგორ წაიყვანოს ჩვენი ცხოვრება... და ამის გამო მე მადლიერი ვარ მისი. მან მაპოვნინა ადამიანი, რომელმაც ყველაზე დასაფასებელი, რაც ადამიანებს აქვთ- მოკვდავობა გასწირა სიყვარულის სახელით იმისთვის, რომ არასდროს მივეტოვებინე და სისხლისმსმელ ურჩხულად იქცა. ახლა მე მყავს მეგზური, რომელიც მთელ მარადისობას გაივლის ჩემთან ერთად... და რომლის სიყვარულიც არასდროს დაილევა, მუდამ იცოცხლებს მის გაყინულ გულში.

დამატებულია (2010-12-25, 9:18 PM)
---------------------------------------------
pirveli vaarrr

ბაავშვებო, ეპილოგი უკვე დაწერილი მაქვს და დავდო ისიც თუ ხვალისთვის შემოგინახოთ? როგორც თქვენ მეტყვით ისე ვიზამ