48
Offline
| სახელწოდება: მარტოობა ავტორი: Swan დისკლეიმერი: პერსონაჟებზე საავტორო უფლებები მეკუთვნის მე ჟანრი: Romantic , Melodramatic სტატუსი: წერის პროცესშია ავტორისგან : ეს მოთხრობა არის 20 წლის გოგონაზე , რომელსაც მშობლები ადრეულ ასაკში გარდაეცვალა , ის იმას შეეჩეხება რისიც არასდროს სჯეროდა
თავი 1: დილით ადრე გამეღვიძა , მზის სხივებმა უმალ შემომაჭყიტეს , თითქოს უნდოდათ ბედნიერი დღის დაწყება ემცნოთ , საწოლზე წამოვჯექი და მოციალე სხივებს შევცინე , თავს უჩვეულოდ ბედნიერად ვგრძნობდი , მახალისებდა მზის ცელქი სხივები , პატარა ბავშვებივით , რომ ანცობდნენ , ისევ გადავკოტრიალდი საწოლში , მაგრამ დღევანდელი დღის მნიშვნელობა გამახსენდა და ელდანაკრავივით წამოვხტი , მდუმარება სუფევდა , მაგრამ დიდად არც ეს შემიმჩნევია , ჩემი თავი დავარწმუნე , რომ ამ განწყობას არავის გავაფუჭებინებდი , ჯერ ვერ გადამეწყვიტა რას ჩავიცმევდი , ამიტომაც პიჟამით დავიწყე სიარული აქეთ-იქით , სამზარეულოში შევედი , სადაც სრული არეულობა დამხვდა , როგორღაც მოვახერხე და წყალი დავდგი ასადუღებლად , სანამ ჩაიდანი თავისთვის შიშინებდა , ტოსტებიც გავამზადე და სააბაზანოში შევედი , რომ როგორღაც თავი მომეწესრიგებინა , გამოსაფხიზლებლად თბილი წყალი შევისხი სახეზე და ხელებზე , მაგრამ მივხვდი ეს ვერ მიშველიდა , გადავწყვიტე აზრზე მოსასვლელად თბილი წყალი გადამევლო , შხაპის ქვეშ როგორც ყოველთვის ღიღინი დავიწყე , ვერც შევამჩნიე დრო როგორ გავიდა , როგორღაც გამოვერკვიე , პირსახოცი ტანზე შემოვიხვიე და გარეთ გამოვედი , ჩაიდანი უკვე გამაყრუებლად გაჰკიოდა , ფეხშიშველი სირბილით გავიქეცი სამზარეულოსკენ და სასწრაფოდ გამოვრთე , შემდეგ თმის გამშრალებას შევუდექი , როგორც იქნა ურჩი თმები ჩამოვივარცხნე , ხალათი შემოვიცვი და სწრაფად ჭამას შევუდექი , ლუკმებს ჩქარ-ჩქარა ვყლაპავდი , ბოლოს ჯერი ტანსაცმლის არჩევაზე მიდგა , არც კი ვიცოდი რა უნდა ჩამეცვა , წინა ღამესაც ვცადე როგორმე ამერჩია სამოსი მაგრამ ვერაფრით ვერ მოვახერხე , ისევ უიმედოდ გამოვაღე კარადა , მაგრამ წინა მცდელობისგან განსხვავებით მაშინვე თვალში მომხვდა კრემისფერი კაბა , გამოვიღე და საწოლზე გადავფინე , ალბათ მუხლებამდე მომწვდებოდა , აღარ მახსოვდა როდის ან რატომ ვიყიდე ეს კაბა , მაგრამ თვალი მომჭრა მისმა სილამაზემ , ამიტომაც საბოლოოდ გადავწყვიტე პირველ გამოფენაზე ეს კაბა ჩამეცვა , ხალათი გავიხადე და კაბის ჩაცმას შევუდექი , თმები ჩამოვიშალე , მსუბუქი მაკიაჟიც გავიკეთე და სარკეში ჩემი გამოსახულება შევათვალიერე ... უცებ მეგონა , რომ უცნობი მიცქერდა იქიდან , ვერ ვიჯერებდი , რომ ეს მე ვიყავი , უცნობს გასხივოსნებული თვალები ჰქონდა , რომელიც ელეგანტურობას სძენდა , კრემისფერი კაბა მუხლის ზემოთ დაჰფენოდა , თმა კი მხრებზე დაჰფენოდა , კიდევ ერტხელ შევათვალიერე გამოსახულება , მოხიბლული დავრჩი , სარკეს როგორც იქნა თვალი მოვწყვიტე , საკმაოდ დიდი კრემისფერი ჩანთა ავიღე , ყველა საჭირო ნივთს შიგ ჩავუძახე და გამოსასვლელად გავემზადე შემოსასვლელში მდგარი კარადიდან გასაღები ჩამოვხსენი , კარები დავკეტე , ექვსი სართული ხტუნვა ხტუნვით ჩამოვირბინე , სადარბაზოდან გამოსულმა სუფთა ჰაერი შევიყნოსე და იქვე გაჩერებულ მანქანასტან მივირბინე , ავტომატურად გავაღე და შიგ ჩავხტი , დავქოქე და სამხატვრო აკადემიისკენ გავეშურე , ჯერაც არავინ არ იყო ეზოში შეგროვილი , მაშინვე შენობაში შევირბინე , შესასვლელში კარისკაცს შევეგებე _ გამარჯობა ბიძია შალვა _გაგიმარჯოს გენაცვალე , წარმატებები- თბილად მომიგო მისგან წახალისებულმა მესამე სართულზე სირბილით ავედი , გზაში არავინ არ შემხვედრია , ამიტომაც აუდიტორიაში შევიჭერი , იქ ჩემი ლექტორი ალექსანდრე კაკაბაძე დამხვდა _გამარჯობა, ბატონო ალექსანდრე როგორ ბრძანდებით ? _ კარგად შვილო თავად როგორ გრძნობ თავს ? _ მადლობა ბატონო ალექსანდრე , ცოტას ვნერვიულობ _ არ უნდა ინერვიულო შვილო , დარწმუნებული იყავი , რომ ნახატები ყველას მოეწონება _ მადლობა - ვუთხარი ეს თუ არა მაშინვე თვალებზე ცრემლები მომადგა მაგრამ როგორღაც შევჩერდი აუდიტორიიდან გამოვედი და პირდაპირ იმ ოთახისკენ წავედი სადაც ჩემი პირველი გამოფენა უნდა გამართულიყო , მთელი კვირა ნახატების სწორად განლაგებას მოვუნდი , კმაყოფილმა შევავლე მთელს დარბაზს თვალი , იქვე მდგარმა ზოგიერთმა სტუდენტმა მომილოცა კიდეც ის , რომ გამოფენას ვმართავდი .. სიხარულისგან ცას ვეწიე , მინდოდა იქვე ხტუნვა დამეწყო და ყველასთვის გამეზიარებინა ის სიხარული რასაც განვიცდიდი , მაგრამ თავს ვიკავებდი , ჯიბეში ტელეფონი აწკრიალდა _ ალო , გისმენთ _ სოფი , სოფი სოფი ... გილოცავ ჩემო სიცოცხლე .. _ მადლობა მარი , გაიხარე ... ვერ წარმოიდგენ როგორ მიხარია - იქვე კუთხეში მივიყუჟე ჩვენი ლაპარაკი ,რომ არავის გაეგონა _ სოფი , რაღაც უნდა გითხრა , მაგრამ არ ვიცი როგორ _ კარგი რა დაგემართა , მარი , ამდენი ხანია ვმეგობრობ და რამის თქმა როგორ გერიდება _ კარგი , მაშინ გეტყვი მაგრამ დამპირდი , რომ არ გეწყინება - სევდიანად ჩაილაპარაკა _ გააჩნია რას მეტყვი _ მოკლედ , დღეს ვერ მოვდივარ , გიორგის მივყვები დედამისთან საავადმყოფოში , უნდა მაპატიო გეხვეწები გეხვეწები _ რადგან ასე სერიოზულადაა საქმე გპატიობ , მაგრამ იცოდე მწყინს !! _ ოოოო კარგი რა ?! - გაბრაზებულმა ჩაიბურტყუნა გადავიკისკისე და მხიარულად ვუთხარი - დებილო , როგორ დაიჯერე , ძააალიან დამაკლდები , მაგრამ ვიცი , რომ სულით მაინც ჩემთან იქნები _ რათქმაუნდა , წავედი ახლა, გკოცნი _ მეც ცოტა ხნის პაუზის შემდეგ ვუთხარი მაგრამ უკვე წყვეტილი ზარი ისმოდა , ღრმად ჩავისუნთქე , მერე რა რომ საუკეთესო მეგობარი ჩემს გამოფენას ვერ დაესწრებოდა , ვიმედოვნებდი , რომ მეტი აღარაფერი ცუდი არ მოხდებოდა ემოციებით სავსე ვიყავი , არც კი ვიცოდი როგორ და რანაირად გამომეხატა ეს ყველაფერი , უამრავი სტუდენტი მილოცავდა , ზოგი გულთბილად მეხუტებოდა , ზოგიც იძულების წესით , ასეთი იყო ლიზაც , რომელიც ჯერ შორიდან მაკვირდებოდა მოჭუტული თვალებით , შემდეგ მომიახლოვდა და ჩუმად გაბუტული ბავშვივით მითხრა _ იცი , რომ გულზე არ მეხატები , მაგრამ მაინც გილოცავ _ მადლობა ლიზა - ცოტა არ იყოს ნაწყენა ჩავილაპარაკე უამრავი ადამიანი მოდიოდა და მილოცავდა , ბილეთები ყველა ნაცნობს დავუგზავნე , მინდოდა რაც შეიძლება ბევრ ხალხს ენახა ჩემი ნახატები , განსაკუთრებით კი ის ტილო რომელსაც „მარტოობა“ დავარქვი , რომელიც მთლიანად ასახავდა ჩემს მდგომარეობას , დედა ჩემზე მშობიარობას გადაყვა , ხოლო მამა რომელიც ყოველთვის ყველაზე ძალიან მიყვარდა 15 წლისას დამეღუპა , არ ვიცი ამ ინციდენტის მერე , როგორ გავაგრძელე ცხოვრება , მაგრამ იმით ვამაყობდი , რომ მე ეს შევძელი , 2-3 წლის განმავლობაში დეპრესიაში ვიყავი , მაგრამ შემდეგ ჩემს თავში ჩავიხედე და ყველაფერი გავაცნობიერე , იმასაც მივხვდი , რომ მამაჩემი და დედაჩემი უკვე ზეციდან მმფარველობდნენ , ამიტომაც ამის შემდეგ მათ გახსენებაზე , ცრემლები კი არ მომდიოდა უკვე მეღიმებოდა , ამ გამოფენის დროსაც ვგრძნობდი მათ მხარდაჭერას , მაგრამ მამა მაინც საშინლად მენატრებოდა , მან არ შთამაგონა ხელოვნების სიყვარული ? მისი დამსახურებაა დღეს მე , რომ პიროვნებად ვარ ჩამოყალიბებული , ნათლად მახსოვდა , დიდი ხნის მუშაობის შემდეგ თავის ნაშრომებს , რომ მანახებდა , ხოლმე მეც იმწამსვე ყიჟინას დავცხებდი და ვეხუტებოდი , ის კი უზომოდ ბედნიერი იყო , თვალები ამეწვა , მაგრამ 3 ჯერ მაგრად დავახამხამე და ცრემლები შევიკავე
|