დღეები დღეებს მისდევდა, კვირები კი კვირებს... ბელას ცხოვრებაში თითქმის არაფერი არ შეცვლილა. სწავლობდა, მეგობრებთან ერთად მხიარულობდა. მხოლოდ ის შეიცვალა, რომ სებასტიანს ძალიან დაუახლოვდა. სები - როგორც ბელა ეძახდა,- ძალიან კარგი, თბილი და მხიარული ბიჭი აღმოჩნდა. ნამდვილი ჯელტმენი, ასეთი ბელას არასდროს არ შეხვედრია...მხოლოდ ჯეიკობი იყო...მაგრამ ისიც...კარგით არ გვინდა მოწყენილობა. ბელას დავუბრუნდეთ.
მოკლედ, ის და სები თითქმის მთელ თავისუფალ დროს ერთად ატარებდნენ, რითიც უკმაყოფილებას იწვევდნენ ბელას დანარჩენ მეგობრებში. განსაკუთრებით ელისს სწყინდა. ‘“ ბელა აღარ გიყვარვარო“ ერთხელ უთხრა. ტანიამ ერთი-ორჯერ უთხრა ცოტა ჩვენთანაც იყავი იმ სებასტიანს რას გადაეკიდეო. რაც შეეხება ედვარდ ის ჩუმად იყო. ჯერჯერობით, კონკრეტულად ბელას, არ გამოლაპარაკებია. თითქოს დისტანციას იცავდა და ეშინოდა მიახლოვებისა. ბელას ეს უკვირდა, თუმცა მალევე ავიწყდებოდა, რადგან მთელი ყურადღება სებასტიანზე გადაჰქონდა. მათ ერთად მოიარეს მთელი ლუვრი, აღმოჩნდა რომ სები ნაკითხიც იყო, საკმაოდ ბევრი იცოდა ისტორიაზე და ხელოვნებაზე. ყველა ნახატზე თავისი შეხედულება ჰქონდა, რითიც ბელაში აღფრთოვანებას იწვევდა.
ლექციების დროსაც ერთად იყვნენ. ლექტორმა ერთობლივი სამუშაო მისცა. რეფერატი უნდა მოემზადებინათ სამ უდიდეს ტიტანზე - მიქელანჯელოზე,და ვინჩიზე და რაფაელზე. ამიტომაც ერთად იყვნენ თითქმის ყოველთვის.
სებასტიანმა თავიდან ფლირტაობით კი დაიწყო, მაგრამ ახლა სხვანაირად იქცეოდა. ბელას მოსწონდა მისი ყურადღება, იუმორის გრძნობა...სებიმ შესთავაზა ზამთრის არდადეგებზე მასთან ასულიყო შამბერში. იქ ბაბუამისის სახლი იყო და თურმე ყოველ ზამთარს იქ ისვენებდა. ბელამაც თანხმობა მისცა.
ასე გადიოდა დღეები. უდარდელად და მხიარულად.
ელისი და რაილი ოფიციალურად ერთად იყვნენ. რაილიმ როგორც იქნა გადადგა ნაბიჯი და სიყვარულში გამოუტყდა. ელისმაც დადებითი პასუხი მისცა და ახლა მათზე ბედნიერი არავინ იყო.
ტანია და ედვარდს შორის რა ხდებოდა, არც არავინ არ იცოდა. თითქოს ერთად იყვნენ, მაგრამ გოგოებს ხშირად შეუმჩნევიათ ტანია საპირფარეშოდან გამომავალი ჩაწითლებული თვალებით და ჩამოღვენთილი ტუშით. ბელა არფერს არ ეკითხებოდა, ერთხელ დააპირა დალაპარაკებოდა, მაგრამ ტანიამ უთხრა ყველაფერი არაჩვეულებრივად გვაქვსო და ბელაც აღარ ჩაეძია. ხალხის დასანახავად ისინი ერთმანეთს ესიყვარულებოდნენ და ერთი შეხედვით იტყოდი რომ ბედნიერნი იყვნენ. მაგრამ მკითხველო, თქვენც ხომ ხვდებით რომ ეს ასე არ იყო? მათ შორის რაღაც ხდებოდა, რაც მხოლოდ ამ ორმა იცოდა და როგორც ჩანდა ბედნიერი წყვილის როლის თამაშის გაგრძელებას აპირებდნენ.
მოდით მოვეშვათ ტანიას და ედვარდს, მათზე ახლო მომავალშიც შევიტყობთ, გადავინაცვლოთ პარიზის სრულიად სხვა მხარეში. ნუთუ ფიქრობთ რომ რადგან ეს პარიზია მას რაიმე ნაკლი არ გააჩნია? არა... პარიზი სულაც არ არის უნაკლო, მშვენიერი და სიყვარულით სავსე დედაქალაქი. ის არ შედგება მარტო
ვარსკვლავის მოედანისაგან, მართალია ყველა, თორმეტივე ცენტრალური ქუჩა მისკენ მიდის, მაგრამ ჩვენ ახლა სულ სხვა ქუჩას გავუყვებით და გადავინაცვლებთ პარიზის ყველაზე მივიწყებულ და ღარიბულ კვარტალში. ესეთი კვარტალი ყველგანაა და ჩვენი პარიზიც არაა გამონაკლისი.
დანგრეული, გაპარტახებული სახლები...აქ ყველაფერი დუმდა, აუტანელი სიჩუმე იდგა, რაც შიშს ჰბადებდა შემთხვევით მოხვედრილ ადამიანში. ამ ყველაფერს რომ ნახავდი გულზე რაღაც სიმძიმე დაგაწვებოდა და ცხოვრებაზე დაგაფიქრებდა, მაგრამ როგორც კი პარიზის ცენტრალურ ნაწილში მოხვდებოდი წამში ივიწყებდი ამ უბედური ხალხის ყოფას და აღფრთოვანებული უყურებდი ეიფელის კოშკს. ასე ხდებოდა ყოველთვის, ამიტომაც ამ ხალხზე არავინ ზრუნავდა. არავის აღელვებდა მათი ბედი. რა თქმა უნდა მთავრობა ვითომ ზრუნავდა მათზე, მაგრამ თვეში მიღებული კაპიკები არ ყოფნიდა, მათი ცხოვრების გასაუმჯობესებლად.
მოკლედ, მოვრჩეთ თქვენთვის ამ დამთრგუნველი გარემოს შექმნა.
პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. აქ, ერთ-ერთ სახლში ცხოვრობდა ერთი მოხუცი, უბედური ქალი, თავს ჯართის თრევით ირჩენდა. მაგრამ პრობლემა ის იყო, რომ მარტო არ გახლდათ, ჰყავდა „შვილი“, თვრამეტი წლის ბიჭი, ამიტომაც მის სარჩენად ორმაგად მუშაობდა საწყალი. ეს ბიჭიც ყველანაირად ცდილობდა დედას დახმარებოდა მაგრამ ქალს უნდოდა, რომ ბიჭს განათლება მიეღო. ამიტომ ძვლივს მოაგროვა რამოდენიმე ფრანკი და ბიჭს ბიბლიოთეკის საშვი გაუკეთა. მხოლოდ ეს საშვი იყო ერთადერთი ნათელი წერტილი მის ცხოვრებაში. დადიოდა და კითხულობდა, კითხულობდა. არ აქცევდა ხალხს ყურადღებას, რომლებიც მუდამ თვალს აყოლებდნენ. ჰქონდა ერთადერთი, საგარეო ჩასაცმელი გაცრეცილი ჯინსი და მაისური. დაიდოდა ამით. არ წუწუნებდა, პირიქით საშნლად უნდოდა რაიმესთვის მიეღწია ამ ცხოვრებაში და დედას დახმარებოდა, ამიტომაც თავს არ იზოგავდა. ოცნებად ჰქონდა სორბონა, მაგრამ იცოდა რომ ეს ოცნება აუხდენელი დარჩებოდა.
იჯდა კთხულობდა, კითხულობდა, კითხულობდა...ასე გადიოდა დრო. მისთვის არ არსებობდა არანაირი გრძნობა ამ ქვეყნად. სიყვარულზე წიგნებში კითხულობდა, არც სჯეროდა რომ ასეთი გრძნობა არსებობდა. დედის სიყვარული სხვა რამე იყო მისთვის,ხოლო იმ ვნებიანი, გულის შემძრავი გრძნობის არ სჯეროდა. ან უბრალოდ არ უნდოდა დაეჯერებინა, რადგანაც იცოდა ეს მისთვის აკრძალული ხილი გახდებოდა. მისთვის უფრო ადვილი იყო თავი დაერწმუნებინა ამ სიყვარულის არ არსებობაში.
მის სახელს მკითხველო, ჯერჯერობით არ გაგიმხელ, რადგანაც ასეა საჭირო. მოდით ამ საცოდავ ბიჭს თავი დავანებოთ, დავტოვოთ თავის წიგნებთან მარტო და ისევ პარიზის ხმაურიან ნაწილში გადავინაცვლოთ, სადაც ჩვენი ბელა და სებასტიანი ერთ მშვენიერ გოგონას გაიცნობენ. ყველაფერი კი ასე მოხდა:
ლუვრში მორიგი ბოდიალის დროს ბელამ და სებიმ ერთ საინტერესო საუბარს მოჰკრეს ყური, ლაპარაკი იყო და ვინჩის ჯოკონდაზე, ლაპარაკი კი არა გაცხარებული კამათი. გოგონა დაახლოებით თვრამეტი-ცხრამეტი წლის ეკამათებოდა საკმაოდ ასაკოვან მამაკაცს. როგორც ვიცით ჯოკონდა დღესაც საკმაოდ პოპულარული სადავო ნამუშევარია. მეცნიერები განაგრძობენ მის შესწავლას, და უამრავი მოსაზრება არსებობს იმისა თუ ვინ ჰყავს დახატული ლეონარდოს. ამიტომ ეს კამათიც არ უნდა გაგვიკვირდეს; მოკლედ ამ კამათში სებიც ჩაება, რომელიც გოგონას აზრს ემხრობოდა, საბოლოოდ ის კაცი გააჩუმეს. შემდეგ დაიწყო მადლობები, გაცნობა..გოგონას პოლინა ერქვა. თურმე ისიც სორბონიდან იყო. ერთად წავიდნენ კაფეში და ბევრი საერთო აღმოაჩნეს. შეხვედრაც დათქვეს მომავალი დღისთვის; ასე შეემატა ბელას და სების გუნდს ახალი წევრი.