„Je m’appelle Jasper. Tu es très belle Alice. “

„მე ჯასპერი მქვია. ძალიან ლამაზი ხარ ელის.“
ბელას სიცილი წასკდა.
-ეტყობა მასაც მოეწონე, ელ! - ელისმა გაბრაზებულმა შეხედა.
-ხო,მომეწონა. მერე რა? ხომ იცი რომ მე რაილი მყავს.
ბელამ გაიღიმა, მაგრამ არაფერი უპასუხა.
სიყვარული მაშინ მოდის, როდესაც ყველაზე ნაკლებად ელი მას. მკითხველო, დამეთანხმები ეს მართლაც ასეა. ელისსაც ზუსტად ასე მოუვიდა. არ ელოდა სიყვარულს, ეგონა თითქოსდა ყველაფერი ჰქონდა,მაგრამ უცებ ბახ! და მთელი მსოფლიო ამოტრიალდა. გაჩნდა ის, ვისსზე ფიქრსაც თავიდან ვერ იგდებ. ელისი ცდილობდა ჯასპერის სანახავად არ წასულიყო, მუდამ არიდებდა ამ მაღაზიას თავს. ეგონა რომ რაილი იყო მისი ერთადერთი. ჯიუტი იყო და თავის გრძნობებს ეწინააღმდეგებოდა. მეც და თქვენც კარგად ვიცით, თუ როგორ ცდებოდა ჩვენი პატარა ელფი.

ლუვრის მუზეუმი. იგივე დღე.

პოლინა და სებასტიანი დაეხეტებოდნენ ლუვრის დარბაზებში. ნამუშევრების წინ ჩერდებოდნენ და უყურებდნენ, და უყურებდნენ. ფაქტიურად ყველა ცნობილი ნამუშევარი შეისწავლეს. სულ ერთად დადიოდნენ. ყველგან და ყოველთვის. ერთმანეთს ძალიან დაუხლოვდნენ და ორივეს უხაროდა ასეთი ცვლილებები.
რამოდენიმე საათის შემდეგ ორივე დაიღალა.
სებიმ პოლინა რესტორანში დაპატიჟა. გოგონაც დათანხმდა.
საღამო ძალიან მშვიდად და სასიამოვნოდ გაატარეს.
პარიზის ერთ-ერთ უმშვენიერეს რესტორანში ისხდნენ ტურ ეიფელზე. იქიდან შესანიშნავი ხედი მოჩანდა.
ერთმანეთს ბავშვობის ამბებს უყვებოდნენ. ცდილობდნენ უფრო დაახლოვებულიყვნენ. მათი სიცილი ხალხის ყურადღებას იპყრობდა. ყველა იღიმოდა მათი შემხედვარე. ფიქრობდნენ: „რა ტკბილი წყვილია“. ნუთუ მართლა ასე ჰგავდნენ შეყვარებულ წყვილს? ნუთუ შეიძლებოდა მათი ერთად ყოფნა?
რატომაც არა.

პარიზის ერთ-ერთი გარეუბანი.

მიდიოდა...სად მიდიოდა არც იცოდა. უნდოდა ეყვირა, უნდოდა მთელი მისი ბოღმა და სიბრაზე ამოენთხია. ცხოვრება მწარე ჰქონდა. მწარე,უსიამოვნო,სიხარულს მოკლებული.
რა მოხდა? ვინ იყო?
ძალიან გაინტერესებს? რომ ვერ გეტყვი?... ჯერ ვერ გეტყვი... ცოტაც მოიცადე და გაგიმხელ ყველაზე დიდ საიდუმლოს, რომელიც ამ ფარდებს უკან იმალება.

მიაბიჯებდა...შემოდგომის გრილი საღამო იდგა. მიაბიჯებდა...
სად?
თვითონაც არ იცოდა. უბრალოდ მიდიოდა. ფეხებით ყვითელ-წითელ ფოთლებს აშრიალებდა. გგონია ჩუმად იყო? არაა...ტიროდა...სიმწრისგან.
მისთვის ყველაფერი დამთავრდა. რითი უნდა ეცხოვრა? რა უნდა ექნა? ჰქონდა საერთოდ სიცოცხლის რაიმე მიზეზი?
არა...არა და არა...
გაწვალებ?
ვიცი.
ისიც წვალობს. რითი? იმითი რომ საყვარელი ადამიანი დაკარგა. ის ადამიანი ვინც მისთვის ყველაზე ძვირფასი იყო. ყველაზე საყვარელი...ყველაზე თბილი...
მიდიოდა...მიიწევდა წინ. მზისკენ. უნდოდა აფრენილიყო...მაღლა,მაღლა...გაეშალა ფრთები..ეყვირა...მთელი ძალით...მთელი სხეულით. მაგრამ ამ დედამიწაზე რაღაც ძალა აჩერებდა. ძალა რომელიც ლოდივით ეკიდა მხრებზე. თავს პატიმრად გრძნობდა. თავისი თავის პატიმრად.
გაჩერდა. სიბრაზე ყელში მოაწვა. კისერზე ძარღვები დაეჭიმა. ბრაზობდა ამ ცხოვრებაზე, მთელ ქვეყნიერებაზე. თან ცრემლები ახრჩობდა.
დაიყვირა. მთელი ძალით,მთელი თავისი სული გაათავისუფლა. ღრიალებდა როგორც ველური, მაგრამ ამაში შვებას პოულობდა.

თავისუფლება.
"la liberté"

შეეძლო ყველაფერი დაევიწყებინა. შეეძლო ახალი ცხოვრება დაეწყო.
გათავისუფლდა სიკეთისაგან,ბოროტებისაგან. მიწიერი გრძნობებისაგან..სიყვარულისაგან...შურისაგან... ზურგში ხმაურიანი სიო უმღეროდა.ჭკუიდან იშლებოდა. ნელა...ჩიტივით თავისუფალი გახდა. აფრინდა... აფრინდა...ქარი თმებს უჩეჩავდა. თვალები დახუჭა და აფრინდა...


ბოლო ნაწილზე ამ სიმღერას მოუსმინეთ. უფრო გაგაგებინებთ რას გრძნიბდა ჩვენი უცნობი გმირი.